Μου αρέσει ιδιαίτερα ένα σημείο της ανοιχτής επιστολής του Γιάννη
Χρυσοβέργη προς τους Οικολόγους Πράσινους – που έχει στοιχεία «Ευαγγελικής παραβολής του Ασώτου», αλλά με ποδοσφαιρικούς όρους. Το παραθέτω αυτούσιο:
Λίγες
μόνο ημέρες πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου οι πάντες, θεωρούσαν δεδομένη
την είσοδο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ στα σαλόνια της Α' Εθνικής, για να μιλήσουμε
με ποδοσφαιρικούς όρους. Κι όχι μόνο, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, απέτυχαν, αλλά
βρέθηκαν πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις να παίζουν σε τοπικό ερασιτεχνικό
πρωτάθλημα, μαζί με την ΟΑΚΚΕ, το ΜΛ-ΚΚΕ και το Λεβέντη (α! και το «Χαρίζω
οικόπεδα», και τον «Καποδίστρια»).
-
Πως η ιδέα περί των «άλλων που έφταιξαν» είναι
καθαρόαιμη ελληνική…
-
Πως η ερμηνευτική ιδέα περί ηγεμονικής συμπεριφοράς του
ΣΥΡΙΖΑ έναντι των ΟΠ είναι αφελής, δοθέντος ότι τα κόμματα δεν είναι
φιλανθρωπικές, αλλά ψηφοσυλλεκτικές οργανώσεις..
-
Ότι οι ΟΠ έπεσαν θύματα της δικής τους έπαρσης, που
ήταν σαφώς αναντίστοιχη με το λιλιπούτειο πολιτικό τους έργο και (θα πρόσθετα
εγώ…) με την ξενέρωτη, άνευ εμπνεύσεως παρουσία τους στα πολιτικά Fora…
Θέλω να πω, με αυτά και μ’ αυτά :
Ότι αν υπήρχε μια «δίκαιη αναλογία» μεταξύ της πολιτικής ενέργειας που
καταβάλλει κάθε κόμμα και της «είσπραξης»
του σε ποσοστά ψήφων, τότε έναντι του 2,93% των Οικολόγων Πρασίνων στις εκλογές της 6ης
Μαϊου ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είχε πάρει γύρω στο 293%....
Όλη η επιστολή Χρυσοβέργη
Μεταξύ του Οκτωβρίου 2009 και του Ιουνίου 2012 οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ έχασαν
τα δυο τρίτα των ψηφοφόρων τους.
Όμως στην ώρα του απολογισμού, αντί της αυτοκριτικής και της ανασυγκρότησης
συμπεριφέρονται ως γνήσιοι
Έλληνες κι αναζητούν τις ευθύνες αλλού. Ή, στην καλύτερη περίπτωση,
αναλώνονται στο αν έπρεπε να είχαν συνεργαστεί με κάποιο κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ ή ΔΗΜΑΡ)
στις εκλογές του Ιουνίου.
Όμως ο κίνδυνος της διάλυσης ελλοχεύει. κι όλοι πρέπει να θυμούνται ότι,
από τη διάλυση των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΩΝ χρειάστηκαν 17 ολόκληρα χρόνια για να
ξαναϋπάρξει σοβαρή οικολογική πολιτική παρουσία.
Αγαπητοί φίλοι,
Προβληματίστηκα πολύ για τη σκοπιμότητα της σύνταξης αυτής της επιστολής.
Στην αρχή αναρωτήθηκα αν θα είχε κάτι να συνεισφέρει σε έναν, ούτως ή άλλως,
δύσκολο μετεκλογικό διάλογο. Αποφάσισα να περιμένω και να παρακολουθήσω το
σχετικό διάλογο μέσω του Facebook.
Πείστηκα ότι πρέπει να γράψω όταν είδα το διάλογο να εξαντλείται στο αν
έπρεπε οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ να συμμετάσχουν αυτοτελώς στις εκλογές του Ιουνίου
και σε δικαιολογίες της μορφής «έφταιγε η πόλωση» ή «έφταιγε ο ηγεμονισμός του
ΣΥΡΙΖΑ». Το κερασάκι στην τούρτα, που κατά τη γνώμη μου έκανε πολύ μεγάλη ζημιά
γιατί διαβάστηκε και από ανθρώπους που δεν είναι μέλη ή, έστω, κινούνται στις
παρυφές του κόμματος, ήταν το άρθρο της Ιωάννας Κοντούλη στο ΒΗΜΑ.
Μπορώ να κατανοήσω τη δυσχέρεια να σκεφτεί κανείς ψύχραιμα μετά από ένα
τέτοιο αποτέλεσμα. Λίγες
μόνο ημέρες πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου οι πάντες, θεωρούσαν δεδομένη
την είσοδο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ στα σαλόνια της Α' Εθνικής, για να μιλήσουμε
με ποδοσφαιρικούς όρους. Κι όχι μόνο, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, απέτυχαν, αλλά
βρέθηκαν πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις να παίζουν σε τοπικό ερασιτεχνικό
πρωτάθλημα, μαζί με την ΟΑΚΚΕ, το ΜΛ-ΚΚΕ και το Λεβέντη (α! και το Χαρίζω
οικόπεδα, και τον Καποδίστρια).
Τι έφταιξε λοιπόν;
Σίγουρα όχι η πόλωση. Οι εκλογές της 5ης Οκτωβρίου 2009 έγιναν σε κλίμα
πόλωσης ίδιο κι απαράλλαχτο με αυτές της 17ης Ιουνίου 2012. Όμως τότε πήρατε
175.000 ψήφους και 2,53%.
Κατά μείζονα λόγο δε
φταίει ο ηγεμονισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και κάθε άλλο κόμμα, ενδιαφέρεται να
κερδίσει ψήφους. Από πού θα φύγουν αυτές οι ψήφοι δεν τον ενδιαφέρει, ούτε και
θα έπρεπε.
Και βεβαίως το καταστροφικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου δεν ήταν
αποτέλεσμα θεομηνίας. Εργαστήκατε πολύ για να το πετύχετε.
Εργαζόσασταν για να πετύχετε αυτό το αποτέλεσμα όταν, επί δυομισι
χρόνια, δεν κάνατε τίποτα για να σας πλησιάσουν οι 175.000 των ψηφοφόρων σας
του Οκτωβρίου 2009.
Εργαζόσασταν για να πετύχετε αυτό
το αποτέλεσμα όταν ξοδεύατε άπειρες ώρες για
να αποκλείσετε ο ένας τον άλλο από τα ψηφοδέλτια, αλλά δε δώσατε ούτε λίγα λεπτά
για να στελεχώσετε τα ελάχιστα εκλογικά σας περίπτερα πριν από τις εκλογικές
αναμετρήσεις της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου.
Εργαστήκατε για να το πετύχετε όταν δε φροντίσατε να ζητήσετε τη βοήθεια
αυτών των ανθρώπων που σας είχαν ψηφίσει το 2009 και που είχαν επιβεβαιώσει την
προτίμησή τους στηρίζοντάς σας στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010. Δεν είναι
δυνατό να μην είχατε προσωπική γνωριμία με 4000-5000 από τις 175.000 των
ψηφοφόρων σας. Δε ζητήσατε από αυτούς τους ανθρώπους να σας στηρίξουν,
να στελεχώσουν περίπτερα του κόμματος στις γειτονιές τους, να μαζέψουν
συγγενείς τους και φίλους τους στα σπίτια τους για να μιλήσουν με υποψήφιους
του κόμματος, να δώσετε στους πολίτες την ευκαιρία να σας γνωρίσουν προσωπικά.
Εργαστήκατε για να το πετύχετε όταν σε όλες σας τις τηλεοπτικές
εμφανίσεις, αλλά και στα τηλεπτικά σας σποτ, ξοδεύατε το χρόνο σας αναδειξετε
τις ομοιότητές σας με το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, αντί να αναδεικνύετε το νέο, το
διαφορετικό, το πρωτοποριακό του προγράμματός σας. Κι αυτή ήταν η μεγάλη
διαφορά σε σχέση με το 2009.
Για όλους αυτούς τους λόγους καμιά σημασία δεν έχει το αν κατεβήκατε μόνοι
σας στις εκλογές της 17ης Ιουνίου κι αν θα ήταν καλύτερα να είχατε κατέβει μαζί
με το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΔΗΜΑΡ.
Αγαπητοί φίλοι,
Η επόμενη μέρα θα είναι πολύ δύσκολη. Δε θα σας προσκαλούν πλέον στα
τηλεοπτικά πάνελ, ούτε και στουςε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Οι εκλογές της 6ης
Μαΐου απέδειξαν ότι για να σας τιμήσουν με την ψήφο τους οι πολίτες, πρέπει να
σας γνωρίσουν από κοντά, να σας δουν να συμφωνείτε και να διαφωνείτε μαζί τους,
να σας δουν να πίνετε κρασί μαζί τους. Όλα αυτά που τόσα χρόνια αποκηρύσσετε
μετά βδελυγμίας.
Αν λοιπόν αποφασίσετε να βγείτε από τη φιλάρεσκη αλαζονία σας, να
κοπιάσετε για να πείσετε να σας ακούσουν αυτοί που δε θέλουν να σας ακούσουν,
να κοπιάσετε δυο φορές για να τους πείσετε ότι αυτό που τους λέτε
αξίζει, να κοπιάσετε τρεις φορές για να συζητήσουν μαζί σας, κάποια ώρα
θα βγείτε πάλι στον αφρό. Αλλιώς, θα βράζετε στο ζουμί σας άλλα τριάντα χρόνια.
Γιάννης Χρυσοβέργης
