Όταν η συγκρότηση μιας «μεταμνημονιακής»
κυβερνητικής πρότασης ξεπερνάει τη σφαίρα της αοριστίας και παίρνει
τα χαρακτηριστικά λογικών υποθέσεων και πιθανολογήσεων, τότε η
κατάσταση γίνεται πραγματικά επίφοβη για τις δυνάμεις του δικομματισμού : Δυνάμεις που έχοντας σαν κύριο επιχείρημα την υποτιθέμενη αστάθεια μιας αντιμνημονιακής επιλογής και απευθυνόμενες πρωτίστως σε ανθρωπάρια
τρομοκρατημένα από τη προοπτική μιας
αυτόνομης ελληνικής πορείας, βρίσκουν
ιδιαίτερα δύσκολο να διαψεύσουν μια
«δεξαμενή σκέψης» , που διαρρέει σενάρια εναλλακτικής
διακυβέρνησης….
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρεται στη
πιθανότητα μιας κυβέρνησης υπό την Αλέκα Παπαρήγα ή μιας κυβέρνησης
στηριζόμενης από τον Πάνο Καμμένο, δίνει
στο λαό κάποιες εκδοχές πολιτικής εξουσίας, που διασκεδάζουν τη βλακώδη κινδυνολογία των μνημονιόφιλων περί πολιτικού χάους. Με αυτό
τον τρόπο δεν ανεβάζει απλά και μόνο τις μετοχές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ
ΜΕΤΩΠΟΥ ως συντελεστή πολιτικής εξομάλυνσης με απεγκλωβισμό από τη δολοφονική υφεσιακή σπείρα των μέτρων
λιτότητας, ούτε μόνο κάνει μαθήματα εναντίον της πολιτικής μισαλλοδοξίας : Επί πλέον αναβαθμίζει την εικόνα του γενικότερου αντιμνημονιακού στρατοπέδου, ως χώρου που παρά τη σημερινή δυστοκία μπορεί
να «τα βρει» και να ομονοήσει σε κάποια
στοιχειώδη δημοκρατικά ζητήματα……
Αυτό φοβούνται οι εγχώριοι καραγκιόζηδες,
αυτό φοβούνται οι ξένοι καραγκιοζοπαίχτες : Φοβούνται την ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, φοβούνται τη
ρεαλιστική μελλοντολογία που δε θα αποτελείται
από λόγια του αέρος και που θα τους κάνει να χάσουν πόντους προεκλογικά, ενώ
μετεκλογικά θα συνιστά μια προεργασία,
ένα προϊδεασμό για να δουλευθεί μια συγκεκριμένη εναλλακτική λύση.
Έξοχη η σεναριολογία του Τσίπρα. Και μάλιστα απομακρυσμένη από ένα «αριστεροκεντρισμό»,
που δεν επιτρέπει στην Αριστερά να βγαίνει από το καβούκι της και να
συνδιαλέγεται με την ευρύτερη κοινωνία : Να κατανοεί ότι
ως δύναμη που εκφράζει τον κόσμο της εργασίας, είναι δυνάμει πλειοψηφική….
