Οι «Άθλιοι»
ήταν το πιο διάσημο μυθιστόρημα του Βίκτωρα Ουγκώ, που γράφτηκε το 1862, όταν
ο συγγραφέας ήταν εξόριστος από τη Γαλλία της αυτοκρατορίας. Ήταν το αγαπημένο
μυθιστόρημα πολλών συνομήλικών μου , το μυθιστόρημα που ανακαλώ στη μνήμη μου με αγάπη, που είχαμε
διαβάσει απανωτές φορές - στο πρωτότυπο, σε συνοπτική έκδοση, σε κόμικς.
Του οποίου τους ήρωες είχαμε σκεφθεί και ξανασκεφθεί γι αυτό που ήταν και για
εκείνο που έγιναν : Ο Γιάννης Αγιάννης,
η Τιτίκα, οι Θερναδιέροι, ο Μάριος, ο Γαβριάς, ο Ιαβέρης. Είχα βαθύ δεσμό και
πιστεύω πως και άλλοι «του φυράματός» μου είχαν διαχρονική σχέση με το πνεύμα
των «Αθλίων». Πρόσφατα μάλιστα, μετά τα γνωστά επεισόδια στην Αθήνα που
κατέληξαν σε καταστροφές, αυτό που συγκράτησα στη μνήμη μου περισσότερο από
οποιαδήποτε άλλη κουβέντα, ήταν η δήλωση του Αλέκου Αλαβάνου για τους «Γαβριάδες»
που δρουν σε αυτές τις συνθήκες…. Βρήκα τον παραλληλισμό υπερβολικό, όμως είδα
σ’ αυτόν έναν σπάνιο επαναστατικό κλασικισμό….
Τώρα που οι «Άθλιοι»
ξαναζούν και η κοινωνία επανέρχεται στην αθλιότητα του 19ου αιώνα, η
ιστορία του Ουγκώ επανεπικαιροποιείται. Είναι η ιστορία ενός υποστηρικτή της καθεστηκυίας
τάξης που ξεπερνάει τα πολιτικά του «γονίδια» και πεθαίνει το 1885, έχοντας γίνει γερουσιαστής και ίνδαλμα του γαλλικού λαού…
Ο «Ουγκώ στα
Πατήσια» είναι μια λαμπρή ιδέα που είχε «Ο χώρος διαλόγου και δημιουργίας
Καμπάνη» και το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» : Γιατί τα Πατήσια του 21ου
αιώνα σαν μετεμψύχωση των Παρισίων του
19ου, είναι ένα εξαίσιο πεδίο συγκρίσεων. Τι Πατήσια - τι Παρίσι, κατά πως έλεγαν : τι Παπάγος τι Πλαστήρας…..
Οι ομιλητές
και άλλοι συντελεστές της εκδήλωσης, είναι άνθρωποι με αξία και είναι σίγουρο ότι θα έχουν να πουν
πολλά….Εγώ πάντως θα βάλω ένα ακόμη
πόντο υπέρ των διοργανωτών, γιατί χρησιμοποίησαν
την ορθή γραφή για να δηλώσουν το όνομα του Γάλλου συγγραφέα : Δηλαδή ΟΥΓΚΩ, με ωμέγα. Γιατί απέφυγαν την νεωτερίζουσα
σαχλαμάρα της υποτιθέμενης απλοποίησης των ξένων ονομάτων – αποδίδοντας π.χ. το Shakespeare σε «Σεξπιρ» - και με
αυτό τον τρόπο καταλύοντας τη συσχέτιση της ξένης λέξης με τη μεταγραφή της στα
ελληνικά. Γιατί η γραφική αναπαράσταση μιας λέξης δεν είναι μόνο παραπομπή σε
ένα ήχο, αλλά και δήλωση της προέλευσης και των δεσμών της με την ξένη κουλτούρα…..
