Στις εσωκομματικές διαδικασίες του συνδικάτου του οικονομικού εγκλήματος δεν ανακατεύομαι. Βασικά υποστηρίζω ότι η κόζα νόστρα delenda est, ότι η ηγεσία της πρέπει να παραδοθεί στη δικαιοσύνη, ότι το όνομα της πρέπει να μπει στο ΠΑΝΔΙΑΒΟΛΟΝ (το αντίθετο του ΠΑΝΘΕΟΝ…..) δίπλα σε αυτό της ΕΠΕΝ και των αδελφών Κατελάνων. Όμως αδυνατώ να παρακάμψω τις δηλώσεις ορισμένων ανθρώπων, που κάνουν χαρακίρι στη νοημοσύνη των ίδιων αλλά παράλληλα τραυματίζουν ή επιχειρούν να τραυματίσουν και τη δική μας νοημοσύνη…
Αντιγράφω άνευ σχολίων
τις «φιλοφρονήσεις» του Μίμη Ανδρουλάκη προς τον Βαγγέλη Βενιζέλο, τον ενίοτε φερόμενο
και ως «Ευάγγελο» Βενιζέλο, όταν η ρύμη του λόγου προσαρμόζεται σε υψιπετείς πολιτικές κατευθύνσεις :
……. Διαχειρίστηκε με φρόνηση το
τραύμα εκείνης της ήττας και πρέπει να έγινε σοφότερος, συναισθηματικά
πλουσιότερος………... Η
ισχυρή του αυτοπεποίθηση αντικειμενικά πρέπει να τον κάνει ανοιχτό στα
πραγματικά ταλέντα …… Στο
“κατανοώ” είναι ασυναγώνιστος , αλλά μπορεί και πρέπει να περνά από το
“κατανοώ” στο “αισθάνομαι”….. …….υπερβαίνει θετικά με τον
αυτομετασχηματισμό του τις εσωτερικές του αντινομίες …………φέρνει στην πρώτη γραμμή της παραγωγικής ανασυγκρότησης
της Ελλάδας μια νέα κοινωνική διάταξη………..δίνει ένα δημιουργικό νόημα στην επερχόμενη επανάσταση των
εικοσάρηδων, τριαντάρηδων για ένα νέο διαγενεακό συμβόλαιο κόντρα στο γκρίζο στάτους κβο ……….…μετά την επιτυχία του PSI έχει
ενισχύσει το ευρωπαϊκό ηγετικό προφίλ του και είναι καλύτερα τοποθετημένος να
συμμετέχει στο “μεταπολεμικό τραπέζι” επαναχάραξης του ευρωπαϊκού χάρτη …..
