Η Άννα
Βαγενά ήταν η πρωταγωνίστρια του «Προξενιού
της Άννας»- ενός φιλμ που γυρίσθηκε και παίχθηκε επί δικτατορίας, το 1972, με
σκηνοθέτη τον Παντελή Βούλγαρη και σενάριο του ίδιου σε συνεργασία με τον Μένη Κουμανταρέα. Το φιλμ ήταν απλό, καθάριο όσο ένα ποίημα του Καβάφη ή
του Αναγνωστάκη - ένα κομμάτι ελληνικής
πραγματικότητας μεταφερμένο στην οθόνη, ανεπιτήδευτο, χωρίς σπαζ@ρχιδικ@ πλάνα ή βλακώδεις συμβολισμούς τρεχαγυρευοπουλικών προθέσεων….Για τους ανθρώπους
που ήθελαν να υπερβούν το δίπολο της ψευτοβαθυστόχαστης κουλτούρας
και της συμβατικής κινηματογραφικής παραγωγής, η ταινία ήταν πραγματικά ένας τρίτος
καλλιτεχνικός δρόμος και μια μεγάλη
ώθηση στους προβληματισμούς και στις αναζητήσεις τους.
Η Άννα του
προξενιού είχε εγχαραχθεί στη μνήμη μου, όμως αργότερα έτυχε να γνωρίσω και την
ίδια την κυρία Βαγενά – πρωταρχικά από κάποιες δηλώσεις της για το χάλι του
αθηναϊκού κέντρου. Είχα εκτιμήσει τη
παρρησία της στη δήλωση των προβλημάτων , χωρίς «προοδευτικές» ή «αντιρατσιστικές»
εκπτώσεις, χωρίς μασημένα λόγια. Αργότερα έμαθα, χωρίς να εκπλαγώ καθόλου, ότι
ήταν γυναίκα του Λουκιανού Κηλαηδόνη : Του μεγάλου συνθέτη με την επίσης καθάρια
δημιουργία και την σχεδόν σιτουασιονιστική εμμονή στη κριτική της καθημερινότητας….
Η κυρία Βαγενά
έγινε σε κάποια φάση βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ για να ξεγίνει ευθύς αμέσως, ως
συνέπεια της καταψήφισης του τελευταίου μνημονίου….
Από την ομιλία της
στη Βουλή αξίζουν πραγματικά ανθολόγηση ορισμένα κομμάτια, που δείχνουν τη
ντομπροσύνη και το επίπεδο του ανθρώπου…
«Παρακολουθώ αυτές τις ημέρες, έτσι προσεκτικά όσο βρέθηκα για να ακούω τι γίνεται, κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα να προσπαθούν να ρίξουν τις ευθύνες το ένα στο άλλο, λες και αυτό είναι το θέμα. Το τι έγινε το 2008, ή το 2009 ….……Ξέρετε τι γίνεται; Είναι σαν να παίζεται ένα έργο εδώ μέσα, άλλο, παράλληλο και άσχετο με το έργο που παίζεται έξω. Στην κοινωνία, στον κόσμο παίζεται ένα έργο, που είναι σαν να μην αφορά τα κόμματα. Μιλάω έτσι γιατί είμαι πολύ φρέσκια και μπορώ να μιλάω με τον τρόπο που θα μιλούσα στη γειτονιά μου και στο δρόμο. Σαν να μην το αφορά, σαν να είναι μια άλλη ζωή αυτή. Ξέρετε τι ζωή παίζεται έξω, τι ζει ο κόσμος;»
Για τα οικονομικά μέτρα και τις δραματικές περικοπές
των μισθών, η Άννα Βαγενά έδωσε τη δική της
– απλή αλλά καθόλου απλοϊκή – απάντηση, σε
αυτούς που μας βομβαρδίζουν με τεχνικούς και χρηματοπιστωτικούς όρους, είτε για
να συγκαλύψουν τη πραγματικότητα είτε για το δικό τους «ακουσθήναι» :
Εγώ, λοιπόν, έχω μια μικρή θεατρική επιχείρηση. Χρόνια τα καταφέρνω. Θα έπρεπε να χαίρομαι σήμερα που μπορώ να πληρώσω τους εργαζόμενους σε εμένα με τόσο χαμηλό μισθό και μεροκάματο. Δεν χαίρομαι όμως. Εγώ δεν ξέρω πολλά οικονομικά, ξέρω όμως αυτό, γιατί αυτό είναι απλή οικονομία, ότι ο κόσμος που έρχεται να με δει, το κοινό μου, το απλό κοινό, δεν θα έχει να πληρώσει εισιτήριο. Θα ωφεληθώ, λοιπόν, διακόσια ευρώ το μήνα, ας πούμε από ένα μισθό, όταν δεν θα μπορεί να έρχεται κανείς να με βλέπει; Εγώ, νομίζω ότι αυτή είναι η οικονομία, τα απλά οικονομικά, που πρέπει να σκεφτούν όλοι.
Πάλι με το δικό της, απλό λόγο, η Άννα Βαγενά
αναφέρθηκε στη πόλωση μεταξύ αθηναϊκού
κέντρου και προαστίων, όπου οι έχοντες και κατέχοντες βρίσκουν καταφύγιο από το
αγριεμένο πλήθος…
«Δεν αντέχω την κατάντια
της Αθήνας» , είπε στο ΑΧΕΛΩΟΣ ΤV. «Απελπισία παντού μα δεν ενοχλούνται καθόλου από την βία και τη
εγκληματικότητα ….Χαθήκαν ιστορικές γειτονιές της Αθήνας, στο Μεταξουργείο,
στον Κεραμεικό, στα Πατήσια, στην Κυψέλη, βία και τη εγκληματικότητα σε όλες
τις γειτονιές.Χειρότερο γκέτο! Γκέτο πώλησης και διακίνησης ναρκωτικών και κάθε
είδους παρανομίας…..»
Λέγεται ότι η «Αντιμνημονιακή Αριστερά» πλευρίζει την Βαγενά με
στόχο να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στις εκλογές που έρχονται. Μακάρι να
γίνει έτσι. Η θέση της εκλεκτής γυναίκας και καλλιτέχνιδας είναι στο επίκεντρο
των όποιων ενωτικών εγχειρημάτων…
