To Σεπτέμβριο του 2010, στο φεστιβάλ ταινιών Υγείας στην Κω – που έμελλε
να είναι το τελευταίο της σκηνοθέτιδος Λουκίας Ρικάκη – είχα την ευτυχία ή δυστυχία να παρακολουθήσω την ταινία «Αθεράπευτη Ινδία» του Umesh
Aggarwal. Η ταινία είχε σαν θέμα την κόλαση του
Ινδικού συστήματος Υγείας, σε μια χώρα όπου το 70% των πολιτών ζουν σε
αγροτικές περιοχές ενώ το 80% των νοσοκομειακών κλινών βρίσκονται στις πόλεις.
Όπου η δημόσια υγεία αποσπά μόλις το 1% του προϋπολογισμού, όπου τα δημόσια
νοσοκομεία είναι ασφυκτικά γεμάτα , ενώ οι «ουρές» για την συνομολόγηση ραντεβού με
τον θεράποντα γιατρό έχουν μήκος χιλιομέτρων
και επιβάλλουν πρόχειρες
διανυκτερεύσεις στην ύπαιθρο….
H ταινία με έκανε να σκέπτομαι πόσο επίπονη είναι η διαμεσολάβηση – ανάμεσα στη ζωή και στο
θάνατο – του ιατρικού ραντεβού, της επόμενης ουράς μέχρι την πραγματική
εξέταση, της προμήθειας φαρμάκων, της νοσοκομειακής περίθαλψης, των εγχειρίσεων,
των θεραπευτικών αγωγών κάθε κατηγορίας.
Σκεπτόμουν ότι αν ήμουν Ινδός και
φτωχός, θα προτιμούσα να πεθάνω υγιής(!), από ένα εξωτερικό , ας πούμε , αίτιο, παραδείγματος
χάρη ατύχημα ! Αν μάλιστα ήξερα και ελληνική ιστορία του 18ου αιώνα, θα
απεύθυνα στον εαυτό μου την ευχή που κυκλοφορούσε στους κύκλους της κλεφτουριάς
: «καλό βόλι»…
Φυσικά αν ήμουν Ινδός και πλούσιος(!) θα
προσέφευγα στο ιδιωτικό σύστημα υγείας της χώρας, που βρίσκεται σε πλήρη άνθιση
– σύμφωνα με την ταινία του Αγκαρβάλ . Και το οποίο όμως, παρά τον εξοπλισμό
του με τα πιο σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, δεν παρέχει πάντοτε τα εχέγγυα της επιστημονικότητας
στην επαφή θεράποντος και θεραπευομένου.
Μάλιστα ο Αγκαρβάλ αναφέρεται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις «ιατρικής
προβοκάτσιας», όπου η γνωμάτευση γίνεται μέθοδος για το ξεζούμισμα των ασθενών…..
Σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν εκατομμύρια
άνθρωποι που στερούνται σύγχρονων ιατρικών υπηρεσιών. Ακόμη και στις Ηνωμένες
Πολιτείες, το πρόσφατο εγχείρημα του Προέδρου Ομπάμα για την εξυπηρέτηση 50 εκατ. ανασφάλιστων
Αμερικανών από ένα δημόσιο ιατρικό
σύστημα, αντιμετώπισε τις λυσσώδεις αντιδράσεις των οπαδών του ιδιωτικού ασφαλιστικού τομέα.
Στην Ελλάδα των αλλεπάλληλων Μνημονίων η
υπόθεση της υγείας ηγεμονεύεται από μια ταμειακή και εισπρακτική αντίληψη,
ανεξάρτητα από τις όποιες μακροπρόθεσμες
επιπτώσεις εις βάρος της ποιότητας ζωής, της παραγωγικότητας, του ίδιου του
ΑΕΠ... Οι νεοκανίβαλοι της μνημονιακής εξουσίας χρησιμοποιούν εριμμένα ατάκτως
επιχειρήματα και εμπειρίες, πρωτίστως για να μπουρδουκλώσουν την
δημόσια συζήτηση και στη συνέχεια να βραχυκυκλώσουν τις αντιδράσεις των πολιτών. Ιδιαίτερες
επιδόσεις έχουν στο να προβιβάζουν μικροαλήθειες
σε διαπιστώσεις μεγάλης εμβέλειας και αδιαμφισβήτητου κύρους.
Σε ένα άρθρο του ιατρού Αλέξανδρου Γιατζίδη
(www.medlabgr.gr)) ) διαβάζω για
τα ιδεολογήματα που επιστρατεύονται εναντίον
του κλάδου της υγείας γενικότερα, για την «μαφία των γιατρών» και άλλα
ηχηρά παρόμοια, με στόχο την ενοχοποίηση των υγειονομικών κλάδων και την κοινωνική
απαξίωσή τους. Τα επιχειρήματά τους
είναι διχαστικά, περιπτωσιοκεντρικά, σε τελική ανάλυση προσανατολισμένα στην εξυπηρέτηση
του κέρδους και της όποιας «ιδιο-τέλειας», όπου ήθελε βρεθεί.
«Αποδομείται
συστηματικά ό,τι φτιάχτηκε τουλάχιστον δύο δεκαετίες», σημειώνει ο Γιατζίδης. «Οι
ιδιώτες γιατροί είναι απλήρωτοι πάνω από
δύο χρόνια. Οι εργαστηριακοί γιατροί έχουν φτάσει σε άθλια όρια μια και
δανείζονται για να δανείζουν το κράτος και το κράτος όλο υπόσχεται ότι θα
πληρώσει τις υποχρεώσεις του αλλά τελικά δεν πληρώνει»….
Τα ίδια και
χειρότερα ισχύουν στο χώρο των φαρμάκων, όπου η «φθήνεια τρώει τον ασθενή», με την νέα
ντιρεκτίβα των συνταγογραφήσεων με βάση την ενεργό-κύρια ουσία, που ανοίγει το
δρόμο για φαρμακευτικά προϊόντα αμφίβολης ποιότητας.
Πρόσφατα
σκεφτόμουν την ηθοποιό Μάρθα Βούρτση που δήλωσε ότι «ευτυχώς είμαι
μεγάλη γυναίκα και θα φύγω γρήγορα για να μη βλέπω πως έχει γίνει η πατρίδα
μας». Οι πολίτες αυτής της χώρας μηχανεύονται ή/και πραγματοποιούν «εξόδους»,
άλλοτε με τις αυτοκτονίες , τα ψυχιατρικά περιστατικά, άλλοτε με δηλώσεις όπως
της Βούρτση….
