Ο Αλέξης Παπαχελάς,
εκδότης της «Καθημερινής», απευθύνεται στην διεθνή κοινή γνώμη μέσω της Herald Tribune (16.2.2012) υπό
τον τίτλο «MHN ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» . Όπου και θέτει, μεταξύ πολλών άλλων, το ζήτημα της υπερβολικής
αυστηρότητας των μέτρων του Μνημονίου.
Η παρέμβασή του δεν είναι οπωσδήποτε ανώφελη.
Λαμβανομένης μάλιστα υπόψη της στάσης της «Καθημερινής», που έχει ποικιλοτρόπως εξωραϊσει την ηλεκτρική
καρέκλα στην οποία έχει δεθεί η χώρα εμφανίζοντάς την ως απλό
ηλεκτροσόκ, η άποψη του «πάει κάτι να πει» και οπωσδήποτε ασκεί κάποια επιρροή. Θα λέγαμε
λοιπόν κι εμείς ό,τι λέει ο «σοφός» λαός μας - «Μάζευε κι ας είναι ρόγες»…
Για την ακρίβεια πάντως ο Παπαχελάς, δεν κρίνει την ίδια τη Μνημονιακή συνταγή αλλά
τη δοσολογία της. Δεν στηρίζει ή δεν υπενθυμίζει το δικαίωμα του ελληνικού και κάποιων
άλλων λαών στην εξέγερση, αλλά απλώς περιγράφει μια κοινωνιολογική εξίσωση (οικονομική
καταπίεση +μέτρα λιτότητας = Χ), δηλώνοντας ως πιθανή τιμή του ΄Χ΄ την
κοινωνική αναταραχή και την άνοδο του εξτρεμισμού.
Δεν αναλύει παρά ελάχιστα τις
εκατέρωθεν θέσεις, δεν απαιτεί άρση της τερατώδους επίθεσης με τα
χαρακτηριστικά του blitzkrieg – του γερμανικού πολέμου-αστραπή, που δέχτηκε η χώρα μας
. Απλώς υποβάλει με σχετικά παρακλητικό τόνο το αίτημα για ένα ηπιότερο
μνημόνιο. Γι αυτό και υποστηρίζει στο κείμενό του :
«Ο λαός… έχει γίνει όλο και πιο απελπισμένος. Το μέλλον
μας βρίσκεται στις δικές μας αποφάσεις, αλλά αν η υπόλοιπη Ευρώπη δεν μπορέσει
να ανακαλύψει ένα πιο δημιουργικό τρόπο δέσμευσης του Ελληνικού Λαού, η
κατάσταση μπορεί να τουμπάρει εκτός ελέγχου. Όχι μόνο η Ελλάδα θα αναγκαζόταν
να εγκαταλείψει τη ζώνη του ευρώ, αλλά μπορεί να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο
κράτος.
Η Ελλάδα χρειάζεται λιγάκι πίστωση και κατανόηση. Μέσω
αυστηρών περικοπών και αύξηση φόρων, το πρωτογενές έλλειμμα έχει περιοριστεί
από τα EURO 24,7 δις του 2009 σε μόλις EURO 5,2 δις. Δυστυχώς, όμως, τα
στερεότυπα των τεμπέληδων και αντιπαραγωγικών Ελλήνων έχουν δεσμεύσει το
δημόσιο διάλογο στην Ευρώπη.»
Ως θεωρητικός του «Ανήκομεν
εις την ευρωζώνην», ο Παπαχελάς είναι αδύνατο να διανοηθεί ή να σκιαγραφήσει έναν επαναπροσανατολισμό των εξωτερικών σχέσεων της
χώρας, με βάση τα συμφέροντά της. Του είναι αδύνατο να σκεφθεί ότι η «φιλία»
μπορεί να είναι «λυκοφιλία», ή τουλάχιστον μπορεί να σταθεί μόνο σε μια
κατάσταση ισορροπίας – όταν η Γερμανία και οι «πρόθυμοι» που την περιστοιχίζουν
καταλάβουν ότι έχουν απέναντί τους μια
χώρα με αξιοπρέπεια και κότσια, έτοιμη να τους κάνει ζημιά αν αυτοί συνεχίσουν
να τη ζημιώνουν….
Η θεωρία του είναι ότι ο ελληνικός γιαλός είναι στραβός, αλλά κι αυτοί
στραβά αρμενίζουν….Και η παρακλητική του
στάση υποψιάζει για την στήριξη ενός μετεκλογικού πολιτικού σώματος διαχειριστών, που θα περιφέρεται μετεκλογικά ως ικέτης στην Εσπερία….
Αλλά οι παρακλήσεις δεν
έχουν σε τέτοιες περιπτώσεις αποτέλεσμα : Γιατί, κατά
πως λέει πάλι ο «σοφός»(;) λαός μας, «και ο Άγιος θέλει φοβέρα»….
