O Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «είχε ένα όνειρο» για την κατάργηση των διακρίσεων στην Αμερική, γι αυτό και εκφώνησε έναν περίφημο λόγο το 1963 ,διάρκειας 17 λεπτών, που για πολλούς Αμερικανούς διανοούμενους αποτελεί κορυφαία λογοτεχνική έκφραση του 20ου αιώνα στη συγκεκριμένη χώρα… Ο Γιώργος Κοτανίδης , κατά τα άλλο θαυμάσιος και σεμνός καλλιτέχνης, είχε κι αυτός ένα «Όνειρο», μικρότερης οπωσδήποτε εμβέλειας, που δημοσιοποίησε μέσω του ιστότοπου www.protagon.gr. και του http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2011/12/blog-post_17.html#more .
Το «όνειρο» του Κοτανίδη συμπυκνώνεται σε ένα «Μέτωπο», της Αριστεράς και μάλιστα ολοσούμπιτης, κοινοβουλευτικής , εξωκοινοβουλευτικής και ανατρεπτικής. Είναι ένα «Μέτωπο» με κεφαλαία (ΜΕΤΩΠΟ) , διακριτό από τα πολυάριθμα μικρομέτωπα που προκαλούν τον χλευασμό διαφόρων ιστότοπων * και σαρκαστικούς τίτλους του είδους «Φτιάξε κι εσύ ένα μέτωπο - μπορείς»…..
Αυτό λοιπόν το(ονειρικό) πολιτικό σχήμα πιάνει σε κάποια εκλογική αναμέτρηση το 49% , γίνεται κυβέρνηση, προχωράει σε ορισμένες στοιχειώδεις αλλαγές και καταφέρνει να «τουμπάρει» τη κατάσταση…..
Πριν όμως από αυτή την εξέλιξη , εν είδει κινηματογραφικού flash back (αναδρομής), ο Κοτανίδης σκιαγραφεί τη πορεία της ενωμένης αριστεράς ως τη νίκη, κάνοντας αναφορά σε ένα ιστορικό επεισόδιο (που πρόβαλε ο υποφαινόμενος μέχρι αηδίας , από τον παρόντα ιστότοπο και όχι μόνο)…. Είναι το γνωστό επεισόδιο με τον Νίκο Ζαχαριάδη και την αντίδρασή του όταν κηρύχθηκε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος το 1940.
Λέει ο Κοτανίδης :
«……ο κρατούμενος από τη δικτατορία του Μεταξά ηγέτης του ΚΚΕ, έστειλε ένα γράμμα όπου καλούσε τους Έλληνες να πολεμήσουν τον εχθρό λέγοντας ότι «… ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη σπίτι με σπίτι πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα…. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη.» Πάνω σε αυτήν τη γραμμή αναπτύχθηκε η αντίσταση και το μεγαλειώδες κίνημα του ΕΑΜ…….»
Είναι πραγματικά αξιέπαινη η αναφορά του Κοτανίδη στη περίπτωση Ζαχαριάδη, που αποκαταστάθηκε πρόσφατα από τους υποτιθέμενους επιγόνους του…..Γιατί Σταλινικός –ξεσταλινικός, ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε τη πολιτική διορατικότητα να συλλάβει σε μια κρίσιμη στιγμή την ανάγκη της εθνικής συμπαράταξης και να αγνοήσει κάθε αριστερό πλειοδότη επαναστατικότητας : Γι αυτό και είχε το θάρρος να προτείνει ενιαία δράση με δυνάμεις που δεν ήταν απλώς μη-αριστερές, αλλά σφόδρα κομμουνιστοφαγικές !
Υπάρχει σήμερα κάποιος Ζαχαριάδης για να επιχειρήσει ή έστω να φαντασιώσει κοινή δράση της Αριστεράς με μη αριστερές δυνάμεις; Το ερώτημα είναι καθαρά ρητορικό, μια και το ΚΚΕ όχι απλώς κοινή δράση αλλά ούτε καν κοινή χρήση μιας πλατείας με ιδεολογικά συγγενείς χώρους δεν μπορεί να κάνει…. Με αυτό το δεδομένο, με την εξ αποστάσεως επίδραση της γραμμής του ΚΚΕ και τη συστηματική πρακτική εξευμενισμού του από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι αδράνειες διαιωνίζονται και οι περιχαρακώσεις κατασκευάζουν μαντριά οπαδών – κι όχι συσπειρώσεις μαχητών έτοιμων να συμπράξουν με τις διάσπαρτες εστίες κοινωνικής αντίστασης. Οπότε πιο κοντινή στο πνεύμα του Ζαχαριάδη φαίνεται να είναι η γραμμή του ΕΠΑΜ με τον Δημήτρη Καζάκη, που διαλαλεί ευθέως : «(Μέτωπο) από τον Καμμένο μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ !
Με αυτά τα δεδομένα, σε αντίθεση με το «Όνειρο» του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ που έπιασε τόπο, το «Όνειρο» της Ενωμένης Αριστεράς πάει στράφι. Γιατί μέχρι να πεισθεί η Αριστερά να ενωθεί και μέχρι να πείσει την ευρύτερη κοινωνία κατά 49%, η Ελλάδίτσα θα έχει γίνει ανάμνηση όπως το σήριαλ της δεκαετίας του 60 - «Πικρή μικρή μου αγάπη»…...
ΥΓ. Να και κάτι ωραίο από πρόσφατη κριτική της ΚΟΕ (συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ) επί της «Μετωπολογίας» :
«..... είμαστε αντίθετοι με τη διαχρονική αντίληψη μεγάλου τμήματος των ηγεσιών της Αριστεράς, ότι το ΠΑΣΟΚ (όπως παλιότερα το Κέντρο) ανήκει γενικά σε έναν φανταστικό «προοδευτικό χώρο», σε αντίθεση με την «επάρατη Δεξιά»….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου