Είναι αμφίβολο το κατά πόσο η κίνηση του Βασιλιά εναντίον της Χούντας στις 13 Δεκεμβρίου 1967 αποτελούσε «αντιστασιακή ενέργεια» ή απλή διεκδίκηση εξουσίας από τους Συνταγματάρχες, οι οποίοι τον Απρίλιο του 1967 έτυχε να είναι πιο «γρήγοροι στο πιστόλι» από τον ίδιο και τους συνεργάτες του… Γιατί από ό,τι έγινε γνωστό χωρίς όμως να τεκμηριωθεί επαρκώς, τον Απρίλιο του 1967 υπήρχε και μια άλλη υποψηφιότητα για στρατιωτικό πραξικόπημα – και συγκεκριμένα από το χώρο των Στρατηγών, που ήταν φιλικά διακείμενοι με τον Βασιλέα…
Το σίγουρο όμως είναι ότι η κίνηση της 13ης Δεκεμβρίου δεν ήταν σικέ και δεν σημάδευε άμεσα άλλους πολιτικούς χώρους , πέρα από αυτόν που εκπροσωπούσαν οι δικτάτορες. Οι οποίοι μερικές ημέρες πριν(5 Δεκεμβρίου), είχαν δώσει εντολή απόσυρσης της ελληνικής μεραρχίας που ήταν εγκαταστημένη στην Κύπρο και αποτελούσε παράγοντα αποτροπής των επιθετικών διαθέσεων της Τουρκίας. Κάνοντας κι αυτοί, αν και συστηματικοί και λαλίστατοι «υπερπατριώτες» , μια βασική κίνηση υποτέλειας και ενδοτισμού - όπως μετέπειτα οι Σοσιαλιστές «σύντροφοι» της αυτοδιαχείρισης, των βαθιών κοινωνικών αλλαγών και της βάρδα αριστερής κριτικής, άνοιγαν το δρόμο για τους νεοφιλελεύθερους νεάντερνταλ …
Από ότι φάνηκε η ενέργεια του Βασιλιά εναντίον της Χούντας ήταν πρόχειρη, με ανεπαρκή οργάνωση, ασυντόνιστη με τους υποστηρικτές του στο στράτευμα. Όμως χαρακτηρίσθηκε κάτι παραπάνω από όλα αυτά – «οπερετική» , θεατρική, κωμική, σχεδόν γελοία. Όλη αυτή η απαξίωση με έκανε εδώ και καιρό να υποψιάζομαι ότι οι συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί απλώς αντανακλούσαν τον «συνήθη» πολιτικό πολιτισμό, που έχει σαν βασικό γνώρισμα την απαξίωση του προϊόντος του αντιπάλου. Αυτή επίσης, η πάση θυσία απαξίωση, με είχε ενοχλήσει στις αρχές του 1981, όταν μετά το θάνατο, την κηδεία και ταφή στο Τατόϊ της π.Βασίλισσας Φρειδερίκης, που είχε συγκεντρώσει εκπροσώπους βασιλικών οίκων και τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ, η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ είχε κυκλοφορήσει με πηχιαίο τίτλο στην πρώτη σελίδα : «ΣΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ» : Γιατί πίστευα ότι ο σεβασμός των νεκρών – που είναι κάτι διαφορετικό από την κριτική αποτίμηση της ζωής των - αποτελεί δομικό στοιχείο του δημοκρατικού και κοινωνικού ήθους της χώρας μας , που δεν μπορεί να καταστρατηγείται ακόμη και σε περιπτώσεις μεγάλης αντιπαλότητας….
Και μια που μιλάμε για νεκρούς, σκέφθηκα και τον πρώην δικτάτορα Ιωαννίδη , τον άνθρωπο που άνοιξε το δρόμο για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, που πέθανε μετά από 37 χρόνια κράτησης και φυλάκισης από τη δημοκρατική μεταπολίτευση. Και ομολογώ ότι αισθάνθηκα κάποιο σεβασμό μπροστά στην άκαμπτη στάση του να μην υποβάλλει αίτηση αποφυλάκισης, συγκρίνοντάς τον με τους ευέλικτους καραγκιόζηδες που σήμερα καταστρέφουν τη χώρα ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου