ΔΥΟ ΟΡΦΑΝΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Το ECOFILMS, φεστιβάλ οικολογικών ταινιών κάθε Ιούνιο στη Ρόδο και το φεστιβάλ ταινιών υγείας «ο Ιπποκράτης» κάθε Σεπτέμβριο στη Κω – εμπεριείχαν την καθοδήγηση, έμπνευση και οργανωτική εργασία της Λουκίας Ρικάκη, που χάθηκε πρόσφατα. Η διοργάνωση στη Κω ξεκίνησε διστακτικά και δεν πραγματοποιήθηκε παρά μόνο δυο φορές – το 2009 και 2010- με μια πραγματικά εντυπωσιακή άνοδο του ενδιαφέροντος, από τη μια χρονιά στην άλλη. Αν λάβει κανείς υπόψη την ιδιαιτερότητα των κινηματογραφικών θεμάτων που παρουσιάζονταν , όπως ήταν η ασθένεια, η αγωνία, η παρακμή, η αναπηρία, η μειονεξία, οι ελπίδες, κάποτε η- μετά- από- αγώνα - ανάκαμψη και κάποτε ο θάνατος - που ήταν γενικώς δυσάρεστα έως ψυχοπλακωτικά  - καταλαβαίνει ότι το συγκεκριμένο μέγεθος των θεατών και η ενασχόληση του γενικού κοινού με αυτά συνιστούσε μεγάλη επιτυχία….

Τα δυο φεστιβάλ - συν ένα μικρότερο για τα παιδιά, που διεξαγόταν στη Ρόδο κάθε Άνοιξη, το ECOKIDS, όπερ και μετέφρασα σε ένα κείμενό μου ως ΟΙΚΟ-ΠΑΙΔΑ , χάριν παιδιάς φυσικά ! - προωθούσαν έναν καταιγισμό θεμάτων και έδιναν την ευκαιρία σε διαγωνιζόμενες ή εκτός διαγωνισμού ταινίες να παρουσιασθούν και να κριθούν. Κοντολογίς προκαλούσαν ένα γενικό “Brainstorming” – «εγκεφαλοθύελλα»(!) το μετέφραζε ο φίλος Κώστας Παπασταύρος από την Κύπρο – διεγείροντας γενικά τον κριτικό λόγο και τη δημιουργική διάθεση συντελεστών και θεατών.




Παρακολούθησα και τα δυο φεστιβάλ «της ηλικίας μου»- πιο πολύ βέβαια το Ecofilms από το 2005 , που αναδείχθηκε μετά από κάποια αντιπαράθεση με αντίστοιχο φεστιβάλ οικολογικών ταινιών υπό τη διεύθυνση του Η. Ευθυμιόπουλου. Σε όλη αυτή την πορεία σημείωσα την απουσία των οργανωμένων ή πατενταρισμένων οικολόγων, πλην του Γιάννη Σακιώτη, που συμμετείχε σε κάποια φάση και ως μέλος κριτικής επιτροπής. Ευτυχώς όμως, οι «Οικολόγοι Πράσινοι» δεν παρέλειψαν να βγάλουν ανακοίνωση για το θάνατο της Ρικάκη…

Λαμβανομένου υπόψη αυτού του θανάτου με όλες τις συγκινησιακές δονήσεις που προκάλεσε , ο πειρασμός για μια ανορθόδοξη έκθεση της διαδρομής των «δυόμισι» φεστιβάλ είναι μεγάλος. Βάζοντας λόγου χάρη σαν ξεκίνημα ένα γνωμικό που ρητά ή άρρητα κυριάρχησε στο χώρο της Κω : Πως δηλαδή όλοι πιστεύουμε ότι «η ασθένεια συμβαίνει στους άλλους, κι όχι σ’ εμάς»…..


Το φεστιβάλ της Κω έφερνε δυσάρεστες μεν, πλην όμως υπαρξιακές σκέψεις στο νου των θεατών, και από αυτή την άποψη προκαλούσε έναν μικρό εμβολιασμό απέναντι στο κακό..... Κοντά σε αυτό το κοινό όφελος, θα μπορούσα να προσθέσω κι ένα προσωπικό, «παράπλευρο όφελος», από ένα ποίημα της ΓΙΩΤΑΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ που ταίριαζε τόσο με την περίπτωση της Ρικάκη. Το αλίευσα στο περιοδικό ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ του Ιουνίου 2009 και το ενσωμάτωσα σε ένα δικό μου κείμενο αργότερα…

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕΤΑΞΑ, Ι

Στο παρεκκλήσι του αντικαρκινικού


οι προσευχές θα μείνουν ανεκπλήρωτες.


ο Άγιος το ξέρει.


Σκύβουν φιλούν οι κεφαλές,


και είναι η ελπίδα τους κερί


που σιγολιώνει


Λίγο πιο εκεί στο μαγαζί –


και που αλλού πιο πρόσφορα-

βιτρίνα με περούκες.


Κούκλες κεφάλια περιστρέφονται


ωραία πλούσια μαλλιά


χτενίσματα ποικίλα.


Γυρίζουν περιστρέφονται


αγέρωχα, απροσκύνητα,

αθάνατα ολωσδιόλου ….

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2009/08/blog-post_15.html

Πάντως το φεστιβάλ Ταινιών Υγείας δεν ήταν μια απλή περιπτωσιολογία ασθενειών και αναρρώσεων ή θανάτων. Στα πλαίσιά του εμφιλοχωρούσαν συλλογισμοί για κλασικά  ζητήματα, για κάποιες φαουστικές καταστάσεις σε σύγχρονη έκδοση. Μια τέτοια κατάσταση προσεγγίζονταν από το φιλμ «Παράταση ζωής». Σε σχετικό κείμενο έγραφα :

«Το "Παράταση Ζωής"  αποτελεί τη συνέχεια της εξερεύνησης των δύο σκηνοθετών γύρω από τον αγώνα του ανθρώπου που θέλει να κατακτήσει τον έλεγχο πάνω στη ζωή και το θάνατο. Σ’ αυτή την ταινία θα συναντήσουμε τον γεροντολόγο που πιστεύει ότι πολύ σύντομα θα γίνουμε αθάνατοι, τους αρχιτέκτονες που κατασκευάζουν ειδικούς χώρους για την επιβράδυνση της γήρανσης, τον καλόγερο που τρέχει επί 1000 μέρες ενδυναμώνοντας το πνεύμα του πριν από το ταξίδι στην αιωνιότητα, τα παιδιά στο δρόμο που ζουν αποκλειστικά το τώρα, αλλά και πολλούς άλλους." Με σεναριογράφους και σκηνοθέτες τους Σουηδούς Bigert και Bergström, το 57 λεπτης διάρκειας φιλμ μας βγάζει κατά κάποιο τρόπο από τη (πολιτική ή οποιαδήποτε άλλη) ρουτίνα και μας φέρνει σε επαφή με υπαρξιακά ζητήματα. Γιατί μια ζωή χωρίς ορίζοντα είναι κάτι διαφορετικό από μια ζωή με ορίζοντα το "εδώ και τώρα", όπου ο καθένας οφείλει να ακολουθεί κατά γράμμα το Ροουλινστονικό (Rolling Stones) γνωμικό : "Cash your dreams before they slip away" - εξαργύρωσε τα όνειρά σου πριν ξεγλυστρίσουν απ' τα χέρια σου...»

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2009/08/life-extended.html

Αυτά και άπειρα άλλα θα μπορούσε  να πει κανείς για τα δρώμενα της Κω. Τι να πρωτογράψει όμως για το μεγάλο και ιδιαίτερα δοκιμασμένο φεστιβάλ, το ECOFILMS, που ξεκίνησε αρχικά από τη Ζάκυνθο για να περάσει στη Ρόδο και να «ξεμείνει» εκεί μέχρι τη λήξη (;) του το 2010…Λαμβανομένων υπόψη των διατροφικών προβλημάτων που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία, νόημα σε αυτή τη φάση θα είχε  η αναφορά στην 83λεπτη αμερικανική ταινία “Food fight” («Η μάχη των τροφίμων») σε σκηνοθεσία του Christopher Taylor….Για την οποία έγραψα στον παρόντα ιστότοπο και στο περιοδικό ΡΗΞΗ :

«Η ταινία διατυπώνει ένα αυθεντικό κριτικό πνεύμα απέναντι στις δομές του σύγχρονου διατροφικού-κερδοσκοπικού πλέγματος, αποφεύγοντας κάποιες αντικαπιταλιστικές μεγαλοστομίες με τις «συνήθεις» αδυναμίες (ή οκνηρίες...) για συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης....«Η μάχη των τροφίμων» εκθέτει την μεταπολεμική διατροφική αντεπανάσταση, την πολιτική ευτελισμού της τροφής και την έκπτωση της γεύσης, της οσμής των προϊόντων, της υγείας των καταναλωτών. Εκθέτει την προκρούστεια προσαρμογή της παραγωγής τροφίμων στις μεγάλες μπίζνες, την έφοδο εναντίον του χρόνου που καταλήγει σε «ταχύτερο» μεν παραγωγικό αποτέλεσμα αλλά σε καταβύθιση της διατροφικής ποιότητας . Εκθέτει την περιθωριοποίηση των τοπικών ποικιλιών, την αύξηση της κατανάλωσης των «συμβατικών ειδών» αλλά και την παράλληλη αύξηση των εξόδων υγείας ! ……..Η «Μάχη των τροφίμων» εκφράζει ….. ένα σκεπτικό απενοχοποιημένης αναζήτησης της ευτυχίας και της χαράς , που διακρίνει όσους θέλουν να αλλάξουν πραγματικά την κοινωνία , από τους γκρίζους και αυτόκλητους «επαναστάτες» της τελευταίας περιόδου. Τους "επαναστάτες" που στην πραγματικότητα είναι απλοί ανατροπείς, ταυτόσημοι με τους υποψήφιους χαλίφηδες που σκότωναν για να γίνουν αυτοί χαλίφηδες . Που αντικαθιστούν τον αγώνα αλλαγής της παρούσας κατάστασης πραγμάτων με τις σκιαμαχίες εναντίον ενός εχθρού , που κατοικοεδρεύει μέσα τους »

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2009/06/blog-post_29.html

Τι να πει και τι ν’ αφήσει έξω κανείς – τους «Μαχητές του ουράνιου τόξου» με την αναφορά στους «παλαιοοικολόγους» (κατά πως λέμε «παλαιοκομμουνιστές»....) της GREENPEACE στις αφετηριακές της στιγμές, ή εκείνη τη συγκλονιστική περιήγηση στις εσχατιές της γήϊνης φύσης , το «Ταξίδι ως την άκρη του κόσμου» του Βέρνερ  Χέρτζογκ; http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2010/06/ecofilms.html




http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2010/09/blog-post_08.html

Και πάλι όλα αυτά μου φαίνονται εξαιρετικά μικρά μπροστά στο «ωκεάνειο αίσθημα» - για να μεταχειριστώ έναν όρο του Καρλ Γιουνγκ – που έζησα  μερικά χρόνια, με τη προσπάθεια να διευρύνω την φέρουσα νοητική μου ικανότητα και να προσλάβω όσα περισσότερα μπορούσα από αυτή τη πνευματική παραγωγή…

Θα ήθελα μόνο να κλείσω αυτή τη τηλεγραφική έκθεση κάποιων δρώμενων στα δυο φεστιβάλ ,με την αναφορά  στις εξαίσιες προβολές από το θερινό σινεμά ΡΟΔΟΝ:  Στην υπέροχη διακριτική φωτεινότητα του νυχτερινού τοπίου, στη συνεύρεση φίλων και γνωστών και αγνώστων που γίνονταν όμως εύκολα φίλοι, στον αρειμανίως πίνοντα Κοροβέση και στη Μαρία, στην Αθανίτη, στον Αναπολιτάνο, στους ανθρώπους της Ρόδου που θα αισθανθούν κάποτε την έλλειψη του θεσμού του ECOFILMS– εκτός κι αν γίνει το θαύμα, που δεν έγινε στην περίπτωση της Λουκίας….

«Εν μέσω οικονομικής κρίσης υφαρπάζουν ακόμα και τα ονόματα»

Ο Αγροτουρισμός, ως μορφή πολυαπασχόλησης των αγροτών και ενδυνάμωσης του παραγωγικού και τουριστικού πλουραλισμού , αποτελεί ένα βασικό στοιχείο στήριξης της αγροτικής κοινωνίας. Όμως κάποιοι «εισοδιστές» επιχειρούν να εμφανιστούν ως αγρότες και να εισπράξουν τα όποια πλεονεκτήματα συνεχίζει να πορίζεται  ο συγκεκριμένος  χώρος…..

Ο Δημήτρης Μιχαηλίδης, από τους βασικούς συντελεστές της ΠΕΝΑ (Πανελλήνια  Ένωση  Νέων Αγροτών) σχολιάζει το σχέδιο νόμου για τον «Τουρισμό Υπαίθρου»  και τα όσα ευτράπελα αυτό περιλαμβάνει στα πλαίσια μιας «γενετικής μηχανικής» - πολιτικής και γλωσσικής -   που αναδομεί την έννοια του «Αγροτουρισμού» ενώ παράλληλα εισάγει τους όρους «οινοτουρισμός» και «αλιευτικός τουρισμός»….  

Σημειώνει ο ΔΜ :

« Με το νομοσχέδιο επιχειρείται η βίαια υπαγωγή του αγροτουρισμού (που είναι μόνο αγροτουριστικές δραστηριότητες και όχι αυτοτελής επιχείρηση) στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς και του ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΥΠΑΙΘΡΟΥ…..…..Οι αγροτουριστικές δραστηριότητες είναι τουριστικές υπηρεσίες που προσφέρονται από αγρότες, και όχι όπως αναφέρεται αόριστα στο προτεινόμενο άρθρο 2, παράγραφος 3 «συνδέονται με την αγροτική παραγωγή σε χώρους ενοποιημένους ή μη με αγροτικές εγκαταστάσεις». Δεν μπορούν να εννοηθούν αγροτουριστικές δραστηριότητες έξω από τον χώρο άσκησης του αγροτικού επαγγέλματος. Όλα τα άλλα είναι τουρισμός υπαίθρου από επιχειρηματίες.»

Ο  ΔΜ  διερωτάται για το κατά πόσο ο διαχωρισμός στο νομοσχέδιο του αγροτουρισμού από τον αλιευτικό τουρισμό, προδιαθέτει και για άλλα  καινοφανή μορφώματα – του τύπου «δασοτουρισμός», «κτηνοτροφικός τουρισμός» κλπ. και υπογραμμίζει :

«Ο οινοτουρισμός όταν ασκείται από αγρότες-αμπελουργούς είναι καθαρός αγροτουρισμός. Όταν ασκείται από επιχειρηματίες ίσως θα  είναι τουρισμός υπαίθρου ή ακόμα και γαστρονομικός τουρισμός, πάντως όχι αγροτουρισμός. Στο νομοσχέδιο επιχειρείται να υφαρπαχθεί και ο οινοτουρισμός από τους αγρότες, ίσως επειδή τα τελευταία χρόνια πολλοί επιχειρηματίες κάνουν business με αυτό το «καλό» κομμάτι των αγροτικών επαγγελμάτων….Η υφαρπαγή των ονομάτων προδιαθέτει και για πιθανή υφαρπαγή των προνοιών που λαμβάνονται για να ασκηθεί το αγροτικό επάγγελμα ΜΕΣΑ στην ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, και έτσι να δοθούν αυτές οι πρόνοιες  στην οικονομία της αγοράς και τους κεφαλαιούχους επιχειρηματίες, που τρέχουν εκεί που παράγονται τα περισσότερα χρήματα, και όχι κατ’ ανάγκη εκεί που οι άνθρωποι λειτουργούν μια ανθρώπινη αγροτική κοινωνία….. Δημιουργείται το ειδικό άρθρο 8, μόνο και μόνο για να δοθούν σε μη αγρότες οι δυνατότητες των αγροτών.

Και καταλήγει ο Μιχαηλίδης :

«Κάποτε η πλειοψηφική λογική όρισε τον  αγρότη, μόνο από το εισόδημά του, με το 51%. Ήταν λάθος.

Η Υπουργός Μπατζελή όρισε νομοθετικά ως αγρότη όποιον έχει εισόδημα 35% από αγροτικά εισοδήματα. Ήταν ακόμα μεγαλύτερο λάθος.

Τώρα το νομοσχέδιο προτείνει συγκαλυμμένα το 17,5% … …

Υπάρχει πάτος στην διαδικασία αφανισμού των αγροτών και των αγροτικών επαγγελμάτων; Ή μήπως υπάρχει κάποιος άτυπος διαγωνισμός μειοδοσίας;

Έχει κάποιος από τους μεγαλοσχήμονες αντιληφθεί ότι το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων είναι το μόνο που θα μπορούσε, αν ήθελε, εκτός από παραγωγικό υπουργείο, να εκπροσωπεί μια ολόκληρη κοινωνία, την αγροτική κοινωνία, με δικό της οικονομικό σύστημα-την κοινωνική οικονομία και δικές της πολιτιστικές αξίες; Και ότι οι αγρότες είναι οι μόνοι φροντιστές του περιβάλλοντος (καλοί ή κακοί) που διαθέτουμε,  όλοι, και κυρίως οι αστοί, για να επιβιώσουμε ως ανθρώπινο είδος;»

ΤΟ ΕΞΑΘΛΙΟΜΕΤΡΟ

Το παρακάτω κείμενο («ΤΟ ΕΞΑΘΛΙΟΜΕΤΡΟ») του Κώστα Κρεμμύδα, εκδότη του λογοτεχνικού περιοδικού ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ και «κατόχου» της στήλης ΞΟΥΘΟΥ ΚΑΙ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ ΓΩΝΙΑ στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ (20.11.2011) είναι ολίγον τι σιτεμένο, ως αναφερόμενο στις απαρχές της κυβέρνησης Παπαδήμου . Αλλά και το σιτεμένο κρέας είναι ιδιαίτερα νόστιμο και οι σιτεμένες γυναίκες τύπου Κατρίν Ντενέβ είναι ελκυστικές -  γιατί λοιπόν όχι κι ένα κείμενο; Πολλώ δε μάλλον που το «Εξαθλιόμετρο» του Κρεμμύδα συμπεριλαμβάνει και ορισμένα «πολιτικά τρίποντα» -  τουτέστιν επιτυχείς βολές  από την απόσταση που κρατάει σε σχέση με την πολιτική ένας άνθρωπος  της τέχνης….

Ιδού λοιπόν ένα replay  κάποιων οιονεί μπασκετικών επιτυχιών  του κειμένου :

-       Και στην αριστερά υπάρχουν οι γκουρού που καλύπτουν με βεβαιότητες το απόλυτο τίποτα. Διαβάζω, κι ακούω σε συνεντεύξεις, αλλά δεν μπορώ να πω ονόματα γιατί θα μου κόψουν τη στήλη.
 

-       Πάντως να ξέρετε πως πριν προχωρήσουν στη νέα τους κυβέρνηση είχαν μετρήσει την αντοχή της κοινωνίας με το εξαθλιόμετρο, (μια συσκευή που μοιάζει μ’ αυτές που διαπιστώνεται η ένταση της μπαταρίας, ένα είδος αμπερόμετρου δηλαδή). ….. Κι αν κρίνουμε από το εύρος (και την υποδοχή της νέας εκτροπής) το εξαθλιόμετρο έδειξε πως ακόμα αντέχουμε.
Την ίδια συσκευή χρησιμοποιούν και στην Αριστερά. Γι’ αυτό είναι ήρεμοι, ήσυχοι κι ευτυχισμένοι. Παλιά συνταγή η εξαθλίωση. Είναι κάτι σαν το τζόκερ που άμα σου κάτσει –η εξαθλίωση, όχι τα πέντε νούμερα-  εξασφαλίζεις την επιβίωσή σου. Όσο πιο εξαθλιωμένος ο κόσμος, τόσο υπάρχουν ελπίδες να σε προτιμήσει, αυτόματα, δίχως να κουνήσεις καν το δαχτυλάκι σου.

-       Ο Μίκης Θεοδωράκης στην Αυγή της 9.10.2011 έκανε λόγο για συγκρότηση ενός Πανεθνικού Παλλαϊκού Μετώπου. Πολλοί κόπτονται –τουλάχιστον θεωρητικώς. Υπόσχονται μάλιστα να το υπηρετήσουν ως «απλοί στρατιώτες». Επειδή με καίει, αν τελικά προκύψει πληθώρα «απλών στρατιωτών», να ξέρετε πως προσφέρομαι για το ρόλο του απλού στρατηγού..........

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ στο

http://www.epohi.gr/portal/stiles/2010-04-24-09-50-46/10668-ΞΟΥΘΟΥ-ΚΑΙ-ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ-ΓΩΝΙΑ

"Παρέμβαση", πνευματική επιθεώρηση Κοζάνης

Με 25 χρόνια ζωής δεν γίνεσαι σεβάσμιος, εκτός κι αν είσαι περιοδικό…Μετά το «Πλανόδιον» του Γιάννη Πατίλη, ένα  ακόμη έντυπο αποδεικνύεται ως ικανό για μαραθώνιες επιδόσεις, κι αυτό είναι η «Παρέμβαση» της Κοζάνης, υπό την καθοδήγηση του  Βασίλη Καραγιάννη. Χαρά στο  κουράγιο του – που λένε – στο  να επιμένει κοζανίτικα και πανελλαδικά  : Και μάλιστα μέσα σε ένα τοπίο αστάθειας  και ηλεκτρονικής κυριαρχίας – έστω κι αν αυτή η τελευταία δεν μπορεί να ανταγωνιστεί  την ποιότητα της έντυπης πρόσληψης ορισμένων μηνυμάτων…

Από την τελευταία ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ αντιγράφω ένα ποίημα της Γιώτας Αργυροπούλου υπό τον τίτλο : «Παραμονή της 28^ης Οκτωβρίου 2011»

Ο Παναγής Κουταλιανός

Ο Μήτσος Κωνσταντίνου

Ο Τζίμης ο Τίγρης

Ο Σαμψών

Με τον παππού του παλαιστή μες την Τουρκία,

Και ο νεώτερος αυτών ο Γιώργος ο Τρομάρας

Με δύναμη του λιονταριού

Και με καρδιά μικρού παιδιού

Έκαναν άθλους στις πλατείες.

Με μια ιαχή που έβγαινε βαθιά μέσα απ’ τα στήθια

Σπάζαν σανίδες, τούβλα,ισιώναν σούστες φορτηγών,

Τα σίδερα λυγίζαν,

Και  φοβερά

Κατάφωρα :

Έσπαζαν πέτρες στο κεφάλι τους με σιδερένιες βαριοπούλες

Κατάσαρκα στο στήθος τους απέκρουαν μαχαίρια,

Ή ξάπλωναν ανάσκελα και φορτηγά

Στο στήθος τους περνούσαν.

Απόψε τους θυμήθηκα τους Ηρακλείς

Που’ χανε ρώμη λιονταριού

Και τη καρδιά μικρού παιδιού

Να’ βγαιναν, λέει, αύριο αυτοί

Μονάχα αυτοί

Στο Σύνταγμα

Και να κραυγάσουνε την ιαχή

Α έ ρ  α

Λέω κι εγώ, να πάρουμε τη σκυτάλη του ποιήματος και να την πάμε όπου μπορούμε. Και με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μας να φυσήξουμε ΑΕΡΑ, στα δικά μας πανιά, στα πανιά της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ και προπάντων στα πανιά της χώρας…..

Θρήνος για τη Κορέα, της Μαρίας Σωτηροπούλου

Σταλινογοτθικός-η-ον : Το επίθετο προέρχεται από την αρχιτεκτονική και «σημαδεύει» το γνωστό ύφος του «σοσιαλιστικού μεγαλοϊδεατισμού» , που παρήγαγε κτίρια γενικώς δυσανάλογα, ογκώδη και α-σχημα.

Επαγγελματικά απασχολούμενες μοιρολογίστρες : Ειδική κατηγορία γυναικών ασχολούμενη με τη παραγωγή θρήνων σε κηδείες στις παραδοσιακές αγροτικές κοινωνίες…

Ιδού τώρα η εξίσωση : Σταλινογοτθικό στυλ + επαγγελματικό (ή ex officio..) μοιρολόϊ = Η κηδεία του Κιμ Γιονγ Ιλ, κληρονομικού «κομμουνιστή" ηγέτη της Β.Κορέας.

Για την κηδεία του μεγάλου ηγέτη γράφει η Μαρία Σωτηροπούλου – Αρβανίτη, ιατρός και συγγραφέας σχετικού ταξιδιωτικού πονήματος . Η οποία και καταθέτει μια ενδιαφέρουσα προσωπική μαρτυρία :

«Πριν λίγα χρόνια, μετά τον πρώτο μεγάλο λιμό, που ακολούθησε την κηδεία του Κιμ Ιλ Σουγκ, κατά τη διάρκεια Συνεδρίου των ΚΚ στην Αθήνα, γιατρός σύνεδρος από τη Β. Κορέα μου τηλεφώνησε και αφού μου περιέγραψε τις τραγικές ελλείψεις στα ιατρεία μου ζήτησε πιεσόμετρα μηχανικά, επειδή μου εξήγησε ότι δεν είχαν μπαταρίες για οποιοδήποτε ηλεκτρονικό όργανο. Κάναμε έρανο ψάξαμε με κόπο στις φαρμακαποθήκες για τα ξεπερασμένα όργανα και τα παραδώσαμε στο χώρο του Συνεδρίου» .

Ολόκληρο το κείμενο της Σωτηροπούλου

http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:vEwwSPq_-X8J:mariasot.blogspot.com/+%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1+%CE%A3%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85+%CE%91%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B7&cd=1&hl=el&ct=clnk&gl=gr

Να και κάποιοι που παραιτούνται…..

Σε αυτή τη χώρα το είχαμε καημό να δούμε κάποιους αξιωματούχους να  αποποιούνται τη θέση τους και να παραιτούνται. Τις τελευταίες μάλιστα δεκαετίες, ο χαρακτηρισμός  του «καρεκλοκένταυρου» είχε επινοηθεί και επιστρατευθεί   ακριβώς για να δηλώσει τη «συσσωμάτωση»  των ανθρώπων  της εξουσίας με το πόστο τους, παρά τις καταγγελίες, διαμαρτυρίες, αντιδράσεις , προσβολές και ξεφτίλες που υφίσταντο. 

Όμως οι δυο εισαγγελείς – κύριοι Μουζακίτης και Πεπόνης – έσπασαν την παράδοση και έδειξαν ότι σε αυτή τη χώρα,  εξακολουθεί να υπάρχει -  έστω και  απειλούμενο με εξαφάνιση -  ένα είδος όπως η  ευθιξία  του   δημόσιου προσώπου… Ότι  επιβιώνει το πνεύμα της ανεξάρτητης  δικαστικής αρχής, που δεν γίνεται μαριονέτα της εκτελεστικής εξουσίας και που είναι σε θέση να πάρει ιστορικές αποφάσεις  - όπως αυτή που παρέπεμψε σε δίκη τους δολοφόνους του Λαμπράκη ή η μεταγενέστερη, που  καταδίκασε σε θάνατο τους πρωταίτιους της 21^ης Απριλίου.

Οι δυο εισαγγελείς κατήγγειλαν την κυοφορούμενη ρύθμιση της «επιτοποθέτησης»  προϊσταμένης αρχής  για τον έλεγχο του έργου τους , το οποίο εκ των πραγμάτων είχε  απειλητικό χαρακτήρα για τους φορείς της Μνημονιακής υποτέλειας. Ειδικά η περίπτωση του ελέγχου της παραποίησης των στοιχείων  της Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ) με στόχο το «φούσκωμα» του ελλείμματος και την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ,  αποτελούσε  άμεση απειλή για την απολογητική υπέρ της καταδίκης της χώρας στην εσαεί υποτέλεια. Φυσικά και ο εντοπισμός  των φοροφυγάδων ή των προσώπων που επωφελήθηκαν από τα ασφάλιστρα κινδύνου για να πλουτίσουν δεν είναι αμελητέες υποθέσεις,  όμως πρωταρχική σημασία είχε και εξακολουθεί να έχει η αποκάλυψη της συνωμοσίας που οργανώθηκε για την καταστρεπτική υπαγωγή της χώρας στα μνημόνια.

Ο ΜΕΣΟΥΤ ΓΙΛΜΑΖ ΤΑ ΜΑΣΗΣΕ

Θα ήταν πολύ ωραίο, αν ήταν αληθινό: Όμως δεν ήταν…. Έτσι λοιπόν ο κ. Μεσούτ Γιλμάζ συμπεριφέρθηκε όπως ο κ. Πάγκαλος στην ελληνική πολιτική σκηνή  σε σωρεία περιπτώσεων -  δηλαδή λέγοντας και ξελέγοντας…..

Το γύρισε στο τσάμικο με άλλα λόγια, υποστηρίζοντας ότι δεν μιλούσε για πυρκαγιές στα ελληνικά δάση βαλτές από Τούρκους πράκτορες, αλλά για πυρκαγιές στα τουρκικά δάση – πάλι καλά που δεν  τις απέδωσε  σε Έλληνες πράκτορες….

Κάπως έτσι και ο Τούρκος ηθοποιός Αττίλα Ολγκάτς, που παραδέχθηκε τον Ιανουάριο του 2009 ότι σκότωσε 10 Ελληνοκύπριους αιχμάλωτους και μάλιστα έναν από αυτούς γιατί τον έφτυσε

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2011/12/t.html      (δες ανάρτηση ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΥΕΙΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΩΣ…..)

πήρε πίσω τις «ομολογίες» που τον προβίβαζαν σε «σκληρό άντρα» στα μάτια της  σωβινιστικής κοινής γνώμης  της γειτονικής χώρας και έκανε τον τρελό, με το σιγοντάρισμα των τουρκικών μίντια…

Και ναι μεν ένας ηθοποιός μπορεί να πουλάει τρέλα. Όμως  το ίδιο εμπόρευμα δεν μπορεί να πουλάει ένας πρωτοκλασάτος πολιτικός  σαν τον Γιλμάζ– ούτε καν μπορεί να βγάζει τους άλλους τρελούς για μια ομολογία,  που όλα πείθουν ότι την έκανε…..

Η ΥΠΑΙΘΡΟΣ το 2020

Στη δεκαετία του 1950 Η «Καταστασιακή Διεθνής» μιλούσε για μια  μελλοντική «ψυχαγωγική ψευτοϋπαιθρο», που θα κυριαρχούσε πάνω στα ερείπια της παραδοσιακής  παραγωγικής υπαίθρου. Στην Ελλάδα το έργο αυτό το είδαμε να παίζεται σε πολλές εκδοχές και σε πολλά σενάρια : Είδαμε την αποδυνάμωση του χωριού και αντίστροφα τον επανεποικισμό της υπαίθρου από τα εξοχικά των οικιστικών συνεταιρισμών, είδαμε την φθίση της περιαστικής γεωργίας και την οικοπεδοποίηση των αντίστοιχων περιοχών με  βάση την ψυχαγωγική γαιοπρόσοδο που μπορούσαν να αποφέρουν, είδαμε τη μείωση του γεωργικού τομέα ως ποσοστό του ΑΕΠ και την εξαιρετικά δυσμενή εξέλιξη του «ισοζυγίου» αγροτικών προϊόντων -  ακόμη και παρά την ύπαρξη εγχώριων συγκριτικών πλεονεκτημάτων σε συγκεκριμένους τομείς… Ο Αγρότης περιθωριοποιήθηκε ή απαξιώθηκε σε σχέση με τον μεταμοντέρνο και  εξωστραφή «αγροβιομήχανο», ενώ το παλιό αγροτικό νοικοκυριό έχασε τη σημασία του σε σχέση με το νέο αεριτζήδικο πνεύμα της πάσης φύσεως «αρπαχτής»   : Γεωργικοί συνεταιρισμοί, επιδοτήσεις για την κατάργηση παραδοσιακών προϊόντων, πολιτικές κουμπαριές και φυγή από τις πατροπαράδοτες εστίες….

Σήμερα η υπόθεση της «παραγωγικής υπαίθρου» επανέρχεται στην επιφάνεια, ενώ  γίνονται όλο και πιο αντιληπτές οι στοχεύσεις  της Νέας Τάξης για μια ύπαιθρο ολιγοκαλλιέργειας ή και μονοκαλλιέργειας, εξαρτημένη από τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, άσχετης με τις επιδιώξεις για πιο ορθολογική διασπορά του πληθυσμού και «εκ του σύνεγγυς»  προστασία  του περιβάλλοντος.

Η Πανελλήνια Ένωση Νέων Αγροτών (ΠΕΝΑ) ανήκει σε εκείνες τις δυνάμεις που αναπτύσσουν μια ευρύτερη προβληματική για την αγροτική οικονομία και δίνουν κάποια  συμβολή  στην υπέρβαση του Οικονομισμού : Δηλαδή για τη θεώρηση της αγροτικής οικονομίας ως οικονομίας που εκτός από «ανταγωνιστικά»  προϊόντα χαμηλού κόστους μπορεί να παράγει ποιότητα προϊόντων , ποιότητα ζωής, προστασία του περιβάλλοντος , βιώσιμες κοινότητες και  αποκέντρωση.

Στις 17.12.2012 έγινε  διευρυμένη συνεδρίαση του ΔΣ της ΠΕΝΑ στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία συμμετείχαν οι  Ελένη Αλευρίτου (ΕΚΠΟΙΖΩ),  Κωνσταντίνα Μπόγρη (ΥΠοΤ),  Γεώργιος Λώλης (ΓΕΩΤΕΕ),  Παναγιώτης Παπαδάκης,  Δημήτρης Μιχαηλίδης, Ανδροκλής Γιάτσογλου (ΑΓΡΟΡΑΜΑ),  Λεωνίδας Πολυμενάκος (ΠΕΝΑ),  Βασίλειος Κόλλιας και . Παναγιώτης Γκιοργκίνης. Στη τρέχουσα περίοδο η ΠΕΝΑ  ασχολείται με τη διαμόρφωση μιας στρατηγικής πρότασης, (« ΥΠΑΙΘΡΟΣ 2020») , που

 «αφορά στη δημιουργία μιας νέας γενιάς επαγγελματιών αγροτών, με οργανωμένη συλλογική δράση σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και, με την μεγαλύτερη δυνατή αξιοποίηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ικανής να προσφέρει αγροτικά προϊόντα πιστοποιημένων προδιαγραφών, που θέλουν οι καταναλωτές, και ανταγωνιστικού κόστους, τα οποία θα προσδιορίζουν, ανά μονάδα προϊόντος την μικρότερη συνολική περιβαλλοντική επιβάρυνση και την μεγαλύτερη δυνατή παραγωγή δημόσιων περιβαλλοντικών αγαθών».

Η πρωτοβουλία της ΠΕΝΑ ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο της έντονης κινητικότητας που παρουσίασε η ίδια το 2011, με 170 περίπου εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα.  Η δημόσια παρουσίαση της πρότασης της ΠΕΝΑ ΥΠΑΙΘΡΟΣ 2020 θα γίνει στις 14 Οκτ 2012 στην Αθήνα.

Κατά την δήλωση των εμπνευστών της, η ΥΠΑΙΘΡΟΣ 2020 θα προσπαθήσει να καταγράψει τις αναγκαίες σχέσεις μεταξύ Αγροτικού κόσμου και Καταναλωτών (ΕΚΠΟΙΖΩ, ΙΝΚΑ, ΚΕΠΚΑ κλπ), σε μια βάση που εξασφαλίζεται από το ΥπΑΑ&Τ, το ΥΠοΤ και το ΥΠΕΚΑ, ενώ τεχνικός σύμβουλος θα είναι το ΓΕΩΤΕΕ και συνομιλητές για τον καθορισμό του περιβάλλοντος (φυσικό, τεχνολογικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό κλπ) θα είναι οι Κοινωνικοί Εταίροι, όπως η ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΣΕΒ, ΣΕΤΕ κλπ.

Μέσα στις συνθήκες της  τρέχουσας κρίσης, η προβληματική για τον πρωτογενή τομέα και για την δυνατότητα να στηρίξει δραστηριότητες του δευτερογενούς τομέα (π.χ βιομηχανίες χυμοποίησης προϊόντων) και του τριτογενούς (αγροτουρισμός) έχουν προσλάβει σημαντικές διαστάσεις. Μερικοί αποδίδουν σε αυτή τη προβληματική ένα «ρετρό»  χαρακτήρα – όμως η μομφή αυτή είναι μάλλον άστοχη, με δεδομένες τις «φρέσκες» και οικολογικές σκέψεις που εκφέρονται εντός και εκτός αυτού του  «νεοαγροτικού»  ρεύματος.  

 Λέει λόγου χάρη ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΕΝΤΟΜΑΣ , περιφερειακός σύμβουλος της Παράταξης «Πολίτες ενάντια στον καιρό» : «πρωταρχικός στόχος μας σαν Περιφέρεια θα πρέπει να είναι τα αγροτικά προϊόντα να παράγονται και να καταναλώνονται στον τόπο τους κι όχι να ταξιδεύουν. Όχι μόνο γιατί όσο περισσότερο ταξιδεύουν τα προϊόντα τόσο περισσότερο ρυπαίνουν, τόσο περισσότερη ενέργεια καταναλώνουν αλλά και γιατί έτσι συμβάλλουμε στο στόχο για διατροφική επάρκεια του τόπου μας, όταν οι προβλέψεις για επερχόμενη διατροφική κρίση όλο και πυκνώνουν.Σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να μελετηθούν και να διερευνηθούν όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της περιοχής μας».

Κατά τα άλλα ο  Τεντόμας καταγγέλλει τη νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ, την υποταγή της αγροτικής οικονομίας στα κελεύσματα των αγορών και  την Μνημονιακή έφοδο εναντίον των αγροτικών εισοδημάτων….

ΥΓ. Η φωτογραφία (Όλυμπος) είναι του Γιάννη Κοφινά

TΟΥΡΚΙΚΟ ΑΥΤΟΓΚΟΛ;

Όταν ο κ. Μεσούτ Γκιλμάζ ομολογεί την εμπρηστική  δράση τουρκικών μυστικών υπηρεσιών εναντίον των ελληνικών δασών στη δεκαετία του 90,  αυτό προφανώς δεν πρόκειται να ανεβάσει τη δημοτικότητά του στο εσωτερικό της  γειτονικής  χώρας….. Ή  με άλλα λόγια:  Όσο ο Κύρο Γκληγκόρωφ, πρώην Πρωθυπουργός των Σκοπίων, έγινε δημοφιλής με την επίθεσή του εναντίον των μύθων της μη ελληνικής «μακεδονικότητας» που ενδημούσαν στη χώρα του, άλλο τόσο και ο πρώην Πρωθυπουργός της Τουρκίας θα γίνει αρεστός στη πλειοψηφία της τουρκικής κοινής γνώμης….Πάντως η περίπτωση και των δυο Βαλκάνιων πολιτικών προσφέρει ένα μήνυμα στους σκεπτόμενους πολίτες  της δικής μας χώρας  : Μήνυμα περί της  πιθανότητας  ύπαρξης  και «εκείθεν» κάποιων ανθρώπων, που μπορούν να μη θυσιάζουν την αλήθεια στις σκοπιμότητες….

Το θέμα όμως δεν κλείνει εδώ για την περίπτωση Μεσούτ Γιλμάζ , λαμβανομένου υπόψη του κυνισμού με τον οποίο εκφράζεται η τουρκική πολιτική :  Όταν ακόμη και πρόσφατα Τούρκοι παράγοντες υποστήριζαν ότι η γενοκτονία των Αρμενίων αποτέλεσε ένα είδος  θεμιτής  άμυνας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…. Όταν πριν λίγο καιρό ο εν αποστρατεία  στρατιωτικός  Αρίφ Ντογάν,  κατηγορούμενος στη δίκη για την «Εργκένεγκον» (γνωστή στρατιωτική συνωμοσία εναντίον του κοσμικού κράτους….) κατέθεσε ως τεκμήριο πατριωτισμού το ότι πήρε (μετρημένα…) τα κεφάλια 78 Κούρδων(!!!!)…Όταν ο Τούρκος Ηθοποιός Αττίλα Ολγκάτς παραδέχθηκε  τον Ιανουάριο του 2009 ότι σκότωσε το 1974  με τα ίδια του τα χέρια 10 Ελληνοκύπριους !

(δες ανάρτηση  ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΥΕΙΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΩΣ…..)

Εύχομαι ολόψυχα η ομολογία του Μεσούτ Γκιλμάζ να είναι ταυτόχρονα και δήλωση  καταγγελίας των συγκεκριμένων  μεθόδων  υπονόμευσης  του ελληνικού λαού. Να μην είναι μια ακόμη εξωτερίκευση κυνισμού σε μια χώρα,  που έχει διαπρέψει σε αυτό το είδος των εξωτερικεύσεων….

Αναποδογυρίζοντας την ιστορία!

Του Μιχάλη Μιχελή

Η υποθετική ιστορική αλήθεια, είναι ένα παιγνίδι της σκέψης, πολύ προκλητικό για να είναι αληθινό, αλλά και ριζοσπαστικό τέχνασμα, που φέρνει στην επιφάνεια, πολλές και καλά κρυμμένες αδυναμίες, της κυρίαρχης ηθικής.

Ήταν στην μόδα τη δεκαετία των ανατροπών (την εποχή των εναλλακτικών κινημάτων και των ρηξικέλευθων απόψεων). Τότε λοιπόν, που όλα, μα όλα κρίνονταν με γνώμονα τις αντιλήψεις της φεμινιστικής και χίπικης κουλτούρας, του αντί-επιστημονισμού και του αντί-ρασιοναλισμού, βγήκαν στη φόρα ερωτήματα, που επανέρχονται επίκαιρα σήμερα στην εποχή που ζούμε, των μεγάλων πολιτιστικών και οικονομικών διαψεύσεων.

Ακολουθώντας λοιπόν την τακτική του Σωκράτη, ξεγεννάμε μέσω ερωτημάτων, τις αντιφάσεις του Χριστιανισμού, με βάση δυό υπαρκτά θέματα, της τρέχουσας ειδησεογραφίας. Το χρέος και την αντισύλληψη.

1.   Ένα από τα κρίσιμα λοιπόν ερωτήματα, ζητάει απάντηση από τους Χριστιανοδημοκράτες πολιτικούς, από τους Χριστιανούς οικονομολόγους, απ’ όλους εν τέλει εκείνους, που στήριξαν και στηρίζουν την ηθική και πολιτική κυριαρχία του καπιταλισμού, πάνω στις αξίες του αλληλοσεβασμού και της αλληλεγγύης.

Αν είχατε σήμερα σ’ ένα πάνελ, από την μια, τη σχολή του Λονδίνου (με την συντηρητική της δημοσιονομική άποψη), από την άλλη την Άνγκελα Μέρκελ (με την ενσυνείδητη, όπως δηλώνει χριστιανική κουλτούρα), βαθιά επηρεασμένη από τον θρησκευόμενο λουθηριανό πατέρα της και απέναντί τους, τον ίδιο το Χριστό, πώς θ’ απαντούσατε στην «Παραβολή του Ασώτου»;

Δηλαδή να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα, εκείνη η σημειολογική ιστορία, βάση της οποίας, ο άσωτος γιός έφαγε τις επιχορηγήσεις, τα δάνεια και την περιούσια, πέρασε καλά κι όταν αργότερα επανήλθε μετανιωμένος στην οικογένεια, πήγε να πάρει ακόμα ένα κομμάτι από το συνετό αδελφό του, που δούλευε συνεχώς για χρόνια, αποταμιεύοντας τον μόχθο του και κάνοντας οικονομίες από σαγηνευτικές πολυτέλειες;

Ο Χριστός δικαιολόγησε και συγχώρεσε τον άσωτο. Θεώρησε ότι το πάθημα του, του έγινε μάθημα. Ότι η καλή οικογενειακή σχέση, απαιτεί συγκατάθεση  κι από τις δυό πλευρές, για να επιτευχθεί  μια διαφορετική επανεκτίμηση των ανθρωπίνων αξιών. Ότι ο δράστης, αντιλαμβάνεται μέσα από την συνεισφορά του, την αξία της αξιοπρεπούς συμβίωσης. Η επανορθωτική δικαιοσύνη λοιπόν, δεν στηρίζεται στην τιμωρία και στην μείωση της προσωπικότητας του δράστη, αλλά στη συνεννόηση και στη λογική του ξεπεράσματος των διαπροσωπικών αδιεξόδων (θύματος- δράστη), για να μην εκκολαφθεί εθνικισμός,  διαπροσωπικό μίσος, υποχθόνιος ή εμφανής ρατσισμός. Για να μην επαναληφτεί με δυό λόγια, όλη αυτή η εβραιοφοβία και εβραιομανία (της προπολεμικής εποχής), που έφερε τον Γερμανό στο γνωστό κόμπλεξ του εξευτελισμού κι από την άλλη οδήγησε όλους τους άλλους, στο να ξεχάσουν, στο να μελανώσουν τη συνολικότερη  συνεισφορά των Γερμανών, στον παγκόσμιο πολιτισμό. Γιατί λοιπόν τώρα οι Γερμανοί, πέφτουν (με τους δανεισμένους απ’ αυτούς λαούς), ανόητα στο ίδιο σφάλμα, της προγενέστερης απομόνωσής τους;

Οι ενστάσεις σ’ αυτό το υποθετικό σενάριο, έχουν ηθικοπλαστικό και πολιτικό περιεχόμενο. Όμως, το fair play του χριστιανισμού διδάσκει, ότι  όσα κι αν συσσωρεύονται κατά του δράστη, για τον επαχθή χαρακτήρα του και την ελαφρόμυαλη μέχρι κι επικίνδυνη  άσωτη συμπεριφορά του, ο Χριστός, δηλαδή ο κήρυκας της αξιοπρέπειας και της αλληλοβοήθειας, ήταν έτοιμος να  συγχωρέσει τους Έλληνες «ζορμπάδες», στο υποθετικό πάνελ του εν λόγω παραδείγματος.

Οι μαθητές του λοιπόν (Μέρκελ και LSA), γιατί ωρύονται για τους άσωτους, ενώ από την άλλη δηλώνουν βαθιά πίστη στα κηρύγματα και στο νόημα των χριστιανικών λόγων; Η προτεσταντική ηθική των Γερμανών, η καλβινιστική λογική των Ολλανδών, η καθολική προσήλωση των ρεπουμπλικάνων, ο ορθόδοξος δογματισμός, αντιπαλεύουν ή υποστηρίζουν το καπιταλιστικό οικοδόμημα; Η αντίφαση της πολιτικής των κρατούντων στο όνομα, μια δικαιοσύνης με βάση τον χριστιανισμό, μάλλον δείχνουν το μέγεθος της αντίφασης τους.

Τελικά στο σύγχρονο καπιταλισμό, ο Χριστός θα ήταν κι αυτός «Αγανακτισμένος», γιατί ξέφυγε πολύ ο άνθρωπος από τα λόγια του;

Θα είχε βγάλει το φραγγέλιο, επειδή έχει μεταβληθεί ο ναός του (ο πλανήτης), σε οίκο μόνο του εμπορίου;

Και από τον ριζοσπάστη Χριστό, ας μεταφερθούμε στην μητέρα του Μαρία,

που παρθένα ούσα, τεκνοποίησε, μ’ ένα κατ’ ευφημισμό σύζυγο (Ιωσήφ), για να προέλθει το «Θείο Βρέφος».

2.   Λοιπόν, μια φτωχή γυναίκα, μπορεί συνεχώς να επαναλαμβάνει το παράδειγμα της Παναγίας; Δηλαδή, να μην γνωρίζει μια πρωτόβγαλτη κοπέλα, ότι η καλύτερη συμπεριφορά της, σε μια απροσδόκητη συνάντηση της ζωής της, είναι η αντισύλληψη;

Το φεμινιστικό αυτό ζήτημα, τέθηκε στην τολμηρή αγγλικανική εκκλησία

 του Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, από τον εφημέριο  του Αγίου Ματθαίου, Glynn Cardy, που ούτε λίγο ούτε πολύ, κηρύσσοντας το μήνυμα του Ευαγγελίου, σημείωσε στους πιστούς του, ότι επ’ ουδενί λόγο δεν θα ήθελε να δει μια φτωχή γυναίκα του τόπου του, να έμενε έγκυος, έτσι επειδή της ήρθε μια φαντασίωση από ένα όνειρο, να γίνει κι αυτή μητέρα, ακολουθώντας το παράδειγμα της Παναγίας!

Γι’ αυτόν λοιπόν τον ιερωμένο, το πνεύμα των Χριστουγέννων, είναι να δείξουμε κατανόηση και συμπαράσταση σ΄ αυτά τα θύματα των προκαταλήψεων, που οδηγούν ανύπαντρες και φτωχές γυναίκες, χωρίς περίσκεψη να γεννούν, επειδή σώνει και καλά η μητρότητα, είναι το προβαλλόμενο φετίχ της κοινωνίας. Μια κοινωνία, που όπως σημειώνει ο εν λόγω ιερωμένος, φανερώνεται αδίστακτη στο συνάνθρωπο εκείνο, που τυχόν θα περιπέσει σε σφάλμα και δεν προνοήσει να προφυλάξει τον εαυτό του και το παιδί του, από τις κακοτοπιές, ενός στυγνού οικονομικού ανταγωνισμού!

Σημειωτέον ότι η εν λόγω εκκλησία, είχε σοκάρει για μια ακόμη φορά το 2009, όταν με βάση μια φωτογραφία ο ρηξικέλευθος ιερωμένος, είχε κατακρίνει τον Ιωσήφ και την Μαρία, γιατί αφέθηκαν στην χωρίς προφυλάξεις σεξουαλική συνεύρεση της μιας νύκτας (one night stand), ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιήσουν τον οικολογικό έρωτα! Και ποιος είναι το fair play, του οικολογικού έρωτα; Το προφυλακτικό.

Το 2011 33,3 εκατομμύρια άτομα μολύνθηκαν παγκόσμια από τον ιό του AIDS, εκ των οποίων τα 22,5 στη υποσαχάρεια Αφρική (Σαχέλ), με θνησιμότητα 1,4 εκατ. ανθρώπους.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα του ΟΗΕ για τις Δραστηριότητες του Ανθρώπου (UNPFA), το 2005 χρησιμοποιήθηκαν 10,4 εκατομ. προφυλακτικά στις χώρες εκείνες του Τρίτου Κόσμου, με την μεγαλύτερη τάση σε γεννήσεις.

Δηλαδή 1 προφυλακτικό, κάθε 1.300 περίπου συνουσιάσεις!

Το προφυλακτικό είναι φυσική μέθοδος προφύλαξης και δεν υποβάλει τον οργανισμό σε δοκιμασίες, όπως το αντισυλληπτικό χάπι, που περιέχει ορμόνες και οιστρογόνα, που επιπλέον βλάπτουν το περιβάλλον με την αποβολή τους.

Μια άλλη οικολογική μέθοδος είναι το IUD, που είναι κατασκευασμένο από χαλκό κι είναι μια οικονομική προφύλαξη, παρέχοντας επίσης το πλεονέκτημα της αποτρεπτικής εγκυμοσύνης.

 Με αυτό λοιπόν το μήνυμα οι θρησκευόμενο φτωχοί της Νέας Ζηλανδίας πήραν τα δωράκια τους, που ήταν ένα πακέτο προφυλακτικών, ενώ η ενορία της εν λόγω εκκλησίας, μαζεύει χρήματα, για να ξεκινήσει στην Αφρική, μια εκστρατεία αντισύλληψης.

Όπως λέει ο  πρώην χίπης ιερωμένος, μάθαμε από το παρελθόν μας, ότι η Παναγία αν ζούσε σήμερα, θα σκέπτονταν πολύ, αν θα γεννούσε σε μια κοινωνία, που στηρίζεται στον εγωισμό και στην αδιαφορία του διπλανού.

Σήμερα δεν υπάρχουν γραφικές σπηλιές για να γεννήσεις κι ούτε  πρόθυμοι μάγοι να φέρουν δώρα στο νεογέννητο.

Το παιδί, θα δυσκολεύονταν ν’ ακολουθήσει το μήνυμα του Χριστού. Όλα έχουν ανατραπεί, απ’ εκείνους που μιλάνε για τα Χριστούγεννα της κατανάλωσης και της ευδαιμονίας!

                                                                                            

ΚΡΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Β : ΟΠΛΟΧΡΗΣΙΑ

Της Κατερίνας Κορρέ

Με τη σκέψη σε κάποιο  εικοσάχρονο κορίτσι που καταδικάστηκε σε πολυετή κάθειρξη λόγω φιλίας με κατηγορούμενο για συμμετοχή(;) σε τρομοκρατική(;) οργάνωση, σας γράφω από την εμπόλεμη ζώνη κάπου μεταξύ Λιβύης και Κοσσόβου. Για όποιον δεν γνωρίζει, εννοώ την ενδοχώρα του Ρεθύμνου.

Άυπνη νύχτα η χτεσινή, μέσα σε καταιγιστικά πυρά. Επτά ώρες ασταμάτητα κροτάλιζαν τα όπλα.

Γιατί;  Σε πρόγαμο γλεντούσαν στο γειτονικό χωριό και, κρίνοντας από τον αριθμό και την συχνότητα των ριπών, πρέπει να ήσαν δεκάδες οι οπλοφόροι. 

Μια νύχτα βαρβαρότητας που δεν θα χαρακτήριζα ως σπάνια περίπτωση.

Κάντε παρακαλώ έναν πρόχειρο υπολογισμό:  Σε κάθε χωριό ένα ή δυο πανηγύρια, γάμοι, πρόγαμοι, αρραβώνες, λογοδοσίματα, βαφτίσεις, ονομαστικές γιορτές. Προσθέστε τις κουρές, τα ρακοκάζανα και τις ρακοποσίες. Βάλτε και τις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές .

Στο ένα τρίτο αυτών των εκδηλώσεων  αν πέφτουν πυροβολισμοί, πόσες σφαίρες ρίχνονται ολοχρονίς;

Φιλοξενούμενοί μας γάλλοι, πολλαπλασιάζοντας το κόστος μιας σφαίρας με τον αριθμό των πυροβολισμών που έπεφταν ένα βράδυ,    κατέληξαν σε ένα απίστευτο ποσό.  Και φυσικά με τάραξαν στις ερωτήσεις: Πώς, στο καλό, σε μια αγροτική περιοχή εν καιρώ ειρήνης υπάρχουν τόσοι κάτοχοι όπλων και πολυβόλων, πού βρίσκουν εν μέσω κρίσης τόσα χρήματα για σφαίρες;   

Οι κουμπουροφόροι, παρά την κρίση, φαίνεται πως ευημερούν. Όσο για τις σφαίρες που τρυπούν το τζάμι ή τραυματίζουν κάποιον, ουδεμία σχέση έχουν με το όπλο οποιουδήποτε. Στα αστυνομικά ανακοινωθέντα οι σφαίρες είναι σχεδόν πάντοτε αδέσποτες,  προϊόντα ρίψης «άσκοπων πυροβολισμών»! 

Στις τελευταίες εκλογές καλλιεργήθηκε η ελπίδα, από τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ, ότι τα κακοποιά στοιχεία που δυσφημούν τον τόπο θα συμμαζευτούν.

Έτσι οι καλοί νοικοκυραίοι ξέχασαν ότι επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ, με τις επιδοτήσεις, την κομματική διαπλοκή, τις φούσκες του χρηματιστηρίου, υφάνθηκε ο ιστός που εντός του διαβρώθηκαν άνθρωποι και αξίες. Την εποχή εκείνη, μαζί με το πανάκριβο αυτοκίνητο, έγιναν και τα όπλα μέσο επίδειξης.  Μέσα στο γενικότερο κλίμα  λαϊκισμού, η εικόνα του κουμπουροφόρου ψευτοπαλληκαρά καθιερώθηκε ως έκφραση της παράδοσης. Μιας παράδοσης- φούσκας που δεν είχε σχέση με την κρητική παράδοση.

Κι αφού, λοιπόν, τα λεφτά που έλεγαν ότι υπήρχαν όχι μόνο δεν υπήρξαν αλλά μας πήραν και όσα είχαμε, γιατί θα έπρεπε τα κακοποιά στοιχεία να περιοριστούν;

Στην εκλογική περιφέρεια του  υφυπουργού «προστασίας(!) του πολίτη» κάποιοι νοικοκυραίοι,  απολύτως απροστάτευτοι, περνούν νύχτες και μέρες τρόμου. 

Πόσο ασφαλής, κι ελεύθερος, μπορεί να νοιώθει ο πολίτης όταν οι γείτονές του διαθέτουν υπερσύγχρονα οπλοστάσια και σε κάθε ευκαιρία επιδεικνύουν την δύναμη των όπλων τους χωρίς να συλλαμβάνονται;

Κι αν κάποιος από αυτούς τύχει να συλληφθεί, ακόμα και για σοβαρό τραυματισμό ή ανθρωποκτονία, το πιθανότερο είναι να κυκλοφορεί ελεύθερος και προπετής.              Είτε γιατί αναβάλλεται συστηματικά η δίκη, είτε γιατί η διάρκεια φυλάκισης μειώθηκε στο ελάχιστο, είτε γιατί παίρνει άδειες συνεχώς, είτε γιατί είναι φυγόδικος, πλην όμως γνωστής διαμονής και δράσης καπετάνιος!

Στον τόπο της συντεκνιάς και της κουμπαριάς, πόσο αφελής νοιώθει ο πολίτης όταν, αναγκασμένος να ζητήσει την επέμβαση της τοπικής αστυνομίας, αναρωτιέται αν αυτός στον οποίο απευθύνεται είναι συγγενής, κουμπάρος ή συγχωριανός του καταγγελλομένου; 

Πόσο πολίτης αισθάνεται ο πολίτης όταν η αστυνομία του απαντά πως δεν θα παρέμβει εκεί που πέφτουν ως βροχή οι πυροβολισμοί γιατί υπάρχουν μεθυσμένοι  και μπορεί να γίνει μακελειό!  

Όχι πως δεν επεμβαίνει η αστυνομία όταν συντελείται έγκλημα. Επεμβαίνει. Όπου  την παίρνει. Κάποια χωριά όμως, και όχι μόνο τα Ζωνιανά, έχουν εξελιχθεί ή εξελίσσονται σε άβατα για τον νόμο. Καπετανάτα. Φυτώρια παλληκαράδων για τις βρώμικες δουλειές της εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής.  

Δεν είναι η οπλοχρησία μια γραφική «κουζουλάδα» των κουμπουροφόρων, που επιμένουν τάχα να τηρούν τα έθιμα. Είναι επίδειξη- και υπενθύμιση προς όλους- της ατιμωρησίας που απολαμβάνουν χάρις στις ισχυρές διασυνδέσεις τους.

Η οπλοκατοχή στην Κρήτη σήμερα, περιβεβλημένη με έναν μύθο που συγχέει τεχνηέντως τον τραμπουκισμό με την παράδοση, αποτελεί προκάλυμμα για πολλά συνακόλουθά της εγκλήματα (εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, ζωοκλοπές, ληστείες, απαγωγές κ.α.). Με την ανοχή του κράτους, το καπετανάτο των παρανόμων έχει επιβάλλει τον δικό του θεμελιώδη νόμο. Τον νόμο της σιωπής. Οι πολίτες, εγκλωβισμένοι σ’ ένα φαύλο κύκλο, τρέφουν με την σιωπή τους την εγκληματικότητα προσφέροντας στο κράτος το άλλοθι για τη μη επιβολή της νομιμότητας.

Ας μην ξεχνάμε ότι η εγκληματικότητα, πολλαπλώς χρήσιμη σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, αποτελεί και μέσο χειραγώγησης των πολιτών. 

Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα εύγλωττη η διακριτική αντιμετώπιση των μαυροπουκαμισάδων  που πυροβολούν με ούζι και καλάσνικωφ ανάμεσα σε γυναικόπαιδα. Αντί να υποστούν τις συνέπειες του νόμου κυκλοφορούν προκλητικά ελεύθεροι ενώ, εξίσου προκλητικά, φοιτητές και έφηβοι που διαδηλώνουν ειρηνικά δέρνονται ανηλεώς και φυλακίζονται με μοναδικό στοιχείο εναντίον τους τα νιάτα και το καθαρό τους βλέμμα.

Κατερίνα Κορρέ, Καλοκαίρι 2011