Η επίθεση εναντίον του βιβλιοπωλείου Γεωργιάδη

Οι επιθέσεις εναντίον των βιβλιοπωλείων ή γενικά εναντίον των εξωτερικεύσεων της σκέψης, έχουν στιγματισθεί στη συνείδηση των ανθρώπων με μια κάποια πολιτική και δημοκρατική ευαισθησία. Εν τάξει, δεν σκοπεύω να εκφωνήσω ένα ηθικολογικό δεκάρικο, ούτε πρόκειται να προτείνω έναν γενικής ισχύος κανόνα στις πολιτικές σχέσεις : Ανήκω στη μεγάλη κατηγορία των πολιτών που είναι ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΒΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ. Υποστηρίζω την αυτοάμυνα των πολιτών ενάντια στη βία των εγκάθετων της Τρόϊκα, θεωρώ τη βία ως λυπηρό φαινόμενο, απευκταίο γενικά και ειδικά χρησιμοποιήσιμο σε ελεγμένες δόσεις, για την προστασία του λαού και των δικαιωμάτων του.

Με αυτό το σκεπτικό αναρωτιέμαι : Ποια ακριβώς, συγκεκριμένη και άμεση βία ασκούσαν τα βιβλία του Γεωργιάδη, και γιατί το βιβλιοπωλείο του έγινε στόχος τόσων επιθέσεων – όπως αυτή της 7.10.2011, από μια ομάδα 15 κουκουλοφόρων; Αναρωτιέμαι ακόμη : Πως είναι δυνατό να υπάρχει μια τέτοια ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΙΑ αντιδράσεων, δηλαδή από τη μια πλευρά τα βιβλία του Γεωργιάδη με ο,τιδήποτε αυτά υποστηρίζουν και προωθούν, να υφίστανται μια γκαγκστερικών προδιαγραφών επίθεση, ενώ την ίδια στιγμή να μην ασχολείται  κανένας Ζορό-εκδικητής με  τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, που δεινοπαθεί στα χέρια μιας πολιτικής μαφίας;

Για μια ακόμη φορά οι ενδείξεις όλες στηρίζουν την εκδοχή ότι οι συμμορίες των Εξαρχείων κουβαλάνε τα μυαλά κάποιων «συστηματικών αντιφασιστών» που βγαίνουν στους τοίχους της Κυψέλης με «αντιφασιστικά συνθήματα» του είδους : «Κρεμάλα στους φασίστες!» …Οι συμμορίες αυτές δεν δρούν μέσα στο κοινωνικό κίνημα, δεν απηχούν τις λαϊκές ευαισθησίες, δεν οικειώνονται με τον ανθρώπινο πόνο και δεν αισθάνονται αγανάκτηση με την συγκεκριμένη, χειροπιαστή αδικία της τρέχουσας εποχής. Απλώς είναι μπλεγμένες σε μια βεντέτα, πότε  με τους «μπάτσους», τη δικαστική εξουσία, πότε με τον Γεωργιάδη κλπ., με το ίδιο πνεύμα που η συμμορία του Καπόνε βρισκόταν σε κόντρα με τη συμμορία του Ντίλιγκερ…