*****

Είμαι  Κατριστής – Ντενεβιστής, αλλά και  τις δύο φορές που έχω φύγει  από σινεμά στη μέση  έργου και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, ήταν  με πρωταγωνίστρια την Κατρίν Ντενέβ….

Η πρώτη φορά ήταν  στο «Μοναστήρι του πάθους», έργο της δεκαετίας του 90 από τον  γηραλέο (τότε) Πορτογάλο σκηνοθέτη Ολιβέϊρα . Το έργο είχε μια απίθανη υπόθεση, και συγκεκριμένα  αφορούσε την   έρευνα  που διεξαγόταν σε ένα ισπανικό μοναστήρι για τον Σαίξπηρ(!!)…. Οι θεατές άρχισαν να φεύγουν από το μισό του μισού έργου, πριν το διάλειμμα. Εγώ, ως πιο τσιγκούνης, θέλησα να κάνω απόσβεση κάποιου μέρους του εισιτηρίου που πλήρωσα , και γι αυτό έφυγα στο διάλειμμα…

Η άλλη περίπτωση ήταν στις «Ομπρέλες του Χερβούργου»,  ενός έργου   ιστορικού  για την καριέρα της Κατρίν Ντενέβ ….Το έργο ήταν τραγουδιστικό  «μέχρι αηδίας» , από το αμοιβαίο «σαγαπώ» των πρωταγωνιστών μέχρι το «μαμά ήρθε ένα γράμμα», ενώ επίσης έκανε  μπαμ ως παρωχημένο μελό, άνευ σημασίας για τις σύγχρονες κινηματογραφικές αξιολογήσεις….Οι ιστορικοί του σινεμά θα μπορούσαν να το δουν με ενδιαφέρον, κάποιοι  παλιοί  θα έβλεπαν με νοσταλγία την «παιδούλα» Ντενέβ, όμως οι υπόλοιποι  δε θα μπορούσαν να νοιώσουν παρά μόνο πλήξη….

Γράφω αυτά γιατί απλώς αναρωτήθηκα σχετικά με  τα κριτήρια , με τα οποία διάφορες «στηλίστες»  εφημερίδων βάζουν αστέρια σε κάτι παλαιομοδίτικα έργα. Το έχω ξανακάνει και παλιότερα, από τις στήλες της εφημερίδας  ΕΠΟΧΗ….Εν τάξει, για τους στρατηγούς ή για τα κονιάκ   μπορεί να υπάρχουν κάποια κριτήρια απονομής   ενός ή πολλών αστέρων, αλλά για ένα έργο τόσο ξεπερασμένο αδυνατώ να βρω λόγο….Εκτός εάν το φιλμ  πρέπει να παιχθεί οπωσδήποτε σε κάποιες κινηματογραφικές αίθουσες, γιατί τα νεώτερα έργα κοστίζουν…..Το παρασημοφορούν λοιπόν, και όποιος τσιμπήσει τσίμπησε…..