Εν αρχή ην το πρόβλημα της χρησιμοποίησης των δημόσιων χώρων, ιδιαίτερα σε ζωτικές περιοχές της πόλης, όπως είναι το κέντρο. Από αυτό το μπλογκ, από την ΑΥΓΗ, τον ΔΑΙΜΟΝΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ και άλλα βήματα, έχω υποστηρίξει ότι η καταχρηστική χρήση των αστικών κέντρων από κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις , όχι μόνο προκαλεί δυσλειτουργία στη ζωή της πόλης αλλά ταυτόχρονα προκαλεί και αντιπαλότητα μεταξύ των χρηστών του κέντρου και των κινημάτων . Ότι οι μικροομάδες των 100 και 200 ατόμων που θέλουν να κάνουν έκδηλη την παρουσία τους με τη διακοπή της λειτουργίας κεντρικών κυκλοφοριακών αγωγών , παράγουν περισσότερο αντιδραστικό και αυταρχικό πνεύμα παρά αλληλεγγύη σε αυτά που υποστηρίζουν. Ότι τα όποια κινήματα δεν χρειάζονται την αποδιοργάνωση και το χάος αλλά ένα φιλικό προς τις εκδηλώσεις τους περιβάλλον , ως καλό αγωγό των αιτημάτων που προβάλλουν…….. Όμως η σημερινή χρησιμοποίηση του χώρου της Πλατείας Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης από τη ΣΠΙΘΑ , απέχει πολύ από το να συνιστά καταχρηστική χρήση ενός δημόσιου χώρου . Η τέτοια χρήση του συγκεκριμένου χώρου δεν εκφράζει ένα γκρουπούσκουλο αλλά έχει την ευρεία αποδοχή του λαού της Θεσσαλονίκης - ανεξάρτητα από το αν αυτός ο λαός συμμερίζεται όλες τις πολιτικές αρχές του συγκεκριμένου σχήματος. Η δε συγκέντρωση στη πλατεία Αριστοτέλους είναι θεμιτή όσο και οι προεκλογικές συγκεντρώσεις των μεγάλων κομμάτων στον ίδιο χώρο….
Βρίσκω την αντίδραση του κ. Μπουτάρη όχι μόνο αδικαιολόγητη, αλλά και υπερβολική. Αναρωτιέμαι, αν η τέτοια αντίδρασή του συνιστά εξόφληση γραμματίων προς το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και αν υποβόσκει σ’ αυτήν η κυβερνητική φοβία περί εποικισμού της Αριστοτέλους σε στυλ Πλατείας Συντάγματος. Πάντως οι αναφορές της δημαρχιακής παράταξης στον πολιτικό πολιτισμό είναι ολωσδιόλου απαράδεκτες, ως υπαγορευόμενες από δυνάμεις που έχουν ανοίξει κανονικό πόλεμο με την ελληνική κοινωνία : Εδώ πλέον ισχύει το «Δίκαιο του Πολέμου» και κάθε τι – πολεοδομικό, κοινωνικό, πολιτικό – μπορεί και πρέπει να κρίνεται μόνο με βάση αυτό το Δίκαιο.
Ούτως εχόντων των σκέψεών μου για την υπόθεση, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από ορισμένες αντισυμβατικές φράσεις στον όλο διαξιφισμό μεταξύ Μπουτάρη και Μίκη. Ο πρώτος μίλησε για «λαϊκισμό του κερατά» - κάθε άλλο παρά υπονοώντας ότι ο Μίκης είναι κερατάς…Ο δεύτερος δηλώθηκε ως οπαδός των κρασιών Μπουτάρη – πράγμα που ήταν οπωσδήποτε κάτι για τον κ. Δήμαρχο, «απ’ το ολότελα» …Ο Μπουτάρης είπε ότι «δεν θα πεθάνουμε για μια πλατεία», ο Μίκης υπενθύμισε τα γιαούρτια και τα χαστούκια που τρώει η κυβέρνηση….
Νεάζων ο κ. Μπουτάρης, νεανικότερος όμως ο Μίκης, έστω και με μια δεκαριά χρόνια παραπάνω. Αν ζούσε ο μεγάλος περφόρμερ Γιώργος Ζαμπέτας, είμαι σίγουρος ότι θα επαναστιχουργούσε τη μεγάλη επιτυχία του για τον πενηντάρη άνδρα και θα τραγουδούσε : « Ο ογδοντάρης – ο ογδοντάρης – είναι ένας νέος της εποχής – κυκλοφοράει σαν εικοσάρης – κι είναι ωραίος – σαν εραστής»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου