Ο ελεύθερος συνειρμός, παλιά γνωστή συνταγή της σουρεαλιστικής ποίησης στις αφετηριακές της φάσεις, χαρακτηρίζει και αυτό το μπλογκ κάποτε-κάποτε. Λόγου χάρη όταν σκέπτομαι το «παράπονο» του Κώστα Γαβρόγλου (ΑΥΓΗ 12.6.2011, σελ.22) για το ότι δεν συμπεριελήφθη στο πρόσφατο κείμενο των «32» ως 33ος (πνευματικός) άνθρωπος , ο νους μου ίπταται ως το παλιό ασπρόμαυρο φιλμ του Όρσον Γουέλς, «ο 3ος άνθρωπος». Το φιλμ αναφέρεται σε ένα άτομο που τόλμησε, στην αμέσως μεταπολεμική περίοδο, να προβεί σε μια μεγάλη νοθεία εις βάρος της δημόσιας υγείας…Ο Γαβρόγλου ως παρ’ ολίγον 33ος , τόλμησε κάτι λιγότερο επικίνδυνο, όπως το να σκεφθεί και να γράψει ότι το κείμενο των 32 ακολούθησε την αναγγελία περί πιθανής συμμετοχής τεχνοκρατών στην κυβέρνηση…
Δεν ξέρω αν υπάρχει αιτιώδης σχέση μεταξύ του «ανοίγματος» της κυβέρνησης στους τεχνοκράτες και του κειμένου των 32, όπως επίσης δεν ξέρω αν ισχύει και το αντίθετο : Το κατά πόσο δηλαδή το κείμενο των 32 κάνει την κυβέρνηση πιο ανοιχτή και λιγότερο αγοραφοβική. Γιατί εδώ που τα λέμε, ουδείς θα μπορούσε να εκτοξεύσει γιαούρτια στο Σαββόπουλο ή στη Κική Δημουλά, εάν αναλάμβαναν ένα Υπουργείο Πολιτισμού ή μια Χ Γραμματεία…..
Το σίγουρο στην όλη κατάσταση είναι - προς γνώση και συμμόρφωση εαυτών και αλλήλων - ότι οι Μνημονιακές πολιτικές δεν στέκονται στο πουθενά, αλλά αντίθετα διαθέτουν κάποια κοινωνικοπολιτικά ερείσματα. Απόδειξη οι δημοσκοπήσεις, που θα έπρεπε να εκφράζουν την απόλυτη καταβύθιση του κυβερνητικού ψευδο-ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν το κάνουν. Απόδειξη τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στην Πορτογαλία, όπου η μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων ήταν υπέρ της λιτότητας, ενώ η Αριστερά του Μπλόκο (όπου ενδημούσαν οι «ντετερμινιστικές» αηδίες περί αυτόματης πρόσδεσης της κρίσης του καπιταλισμού με την άνοδο της Αριστεράς….) έφαγε τα μούτρα της…
Ας μείνουμε όμως στη σουρεαλιστική γραμμή : Στην Ιταλία, ένας δάσκαλος είχε την ιδέα να συλλέξει και να «ανθολογήσει» τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία από διάφορες εκθέσεις μαθητών του Δημοτικού. Ένα από αυτά τα παιδιά περιέγραφε τη δεινή θέση του οικογενειακού και κοινωνικού του περίγυρου, όμως κατέληγε σε μια φράση που έγινε και τίτλος του βιβλίου : «ΕΓΩ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΗ ΒΟΛΕΨΩ». Υποθέτω ότι κάπως έτσι και ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου ελπίζει να τη βολέψει μέσα στο γενικό χαμό, όμως τα πράγματα διαρκώς εξελίσσονται προς το χειρότερο. Στην ολότητα της ευρωπαϊκής ηπείρου, οι πολιτικές της λιτότητας συρρικνώνουν την αγορά, μειώνουν τις κλίμακες παραγωγής, δημιουργούν καταστάσεις «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και υπονομεύουν το πνεύμα καινοτομίας . Μέσα σε αυτό το «πανευρωπαϊκό βαρομετρικό χαμηλό» χώρες όπως η Πορτογαλία ή η Ελλάδα έχουν μηδενικές πιθανότητες για μια άνοιξη, για ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης και εξαγωγών τέτοιους ώστε να μπορούν να αποπληρώνουν το χρέος τους…..
ΥΓ
Εν όψει, εικαστική σύνθεση του Αλέκου Φασιανού, «Μοναχικός τροχοφόρος καφετζής». Έτσι, για να έχουμε μια ιδέα για το ρετρό που μας επιφυλάσσουν….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου