Ο Μλάντιτς και κάτι λίγα για να θυμόμαστε….

Τώρα που ο Ράτκο Μλάντιτς μεταφέρθηκε για να δικαστεί στη Χάγη, κάποιοι θα επιδεικνύουν ακόμη πιο μεγάλη βεβαιότητα για την ευθύνη του Σερβοβόσνιου στρατιωτικού ηγέτη στην γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα και στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, μεταξύ 1992-95. Έχω υπόψη μου την κυρία Τέτα Παπαδοπούλου της «Ελευθεροτυπίας», που εκφράζεται με τέτοια σιγουριά ώστε να πείθει σχεδόν ότι διαθέτει αποδείξεις για την υπόθεση της Σρεμπρένιτσα από πρώτο χέρι. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, αλλά νομίζω ότι όταν υπερασπίζεσαι το Κράτος Δικαίου, τη Διεθνή Νομιμότητα, το Δίκαιο του Πολέμου, τις θεσμίσεις του ΟΗΕ και άλλα παρεμφερή, πρέπει ταυτόχρονα να υπερασπίζεσαι και το τεκμήριο της αθωότητας. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο κατηγορούμενος αρνείται την ενοχή του και αιτιολογεί την «απόσυρση» και απόκρυψή του για την αποφυγή πολιτικών διώξεων εναντίον του, από Αμερικανούς και Ευρωπαίους….

Τη περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου στη Γιουγκοσλαβία θυμάμαι την «στερεότυπη» και επιδερμική αναφορά κάποιων αριστερών και «προοδευτικών» δυνάμεων στην «ανάδυση του σερβικού εθνικισμού» - χωρίς ουσιαστική ανάλυση των συγκρουσιακών καταστάσεων στην πολυεθνική χώρα. Οι υποτιθέμενοι γνώστες και χρήστες του «ιστορικού υλισμού», κάθε άλλο παρά εμβάθυναν στις εκρηκτικές οικονομικές ανισότητες μεταξύ του γιουγκοσλαβικού βορρά και του νότου : Η Κροατία και η Σλοβενία είχαν το παρουσιαστικό τυπικών ευρωπαϊκών χωρών, η Σερβία έμοιαζε με τριτοκοσμική χώρα. Οι πρώτοι είχαν συμπαραταχθεί με τον άξονα, με τους Κροάτες Ουστάσι να είναι διάσημοι για τα φρικιαστικά εγκλήματά τους, την είχαν δε βγάλει σχετικά καθαρή στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ αντίθετα οι Σέρβοι είχαν υποστεί τεράστιες ανθρώπινες και υλικές απώλειες. Η Γιουγκοσλαβία ήταν μια χώρα οικονομικά διχασμένη και οι ανισότητες εναντίον αυτών που πάλαιψαν για την επιβίωσή της ήταν αποκρουστικές, όμως οι «προοδευτικοί» μας έψαχναν για κάτι trendy καταστάσεις (όπως λόγου χάρη αυτές που μεταβάλλουν κάποιο από Παναθηναϊκό σε Ολυμπιακό..) για να ερμηνεύσουν την παραγωγή του σερβικού εθνικισμού εκ του μηδενός……

Ποιος σοβαρός ευρωπαϊστής θυμάται τώρα τον θλιβερά παθητικό ρόλο της Ευρώπης στην γιουγκοσλαβική κρίση και την διχαστική πολιτική της Γερμανίας, που έσπευσε να υποδαυλίσει τον εμφύλιο πόλεμο με την αναγνώριση της Κροατίας; Ποιος θυμάται τη διείσδυση της φράσης «παράπλευρες απώλειες» στον ελληνικό λόγο, ύστερα από μια ανακοίνωση νατοϊκού εκπροσώπου για κατά λάθος νεκρούς από συγκεκριμένο επεισόδιο βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, το 1999;

Εγώ προσωπικά συγκράτησα δυο καταστάσεις πραγματικά εντυπωσιακές, που έδειχναν την ποιότητα των ανθρώπων σε δύσκολες συνθήκες. Η μία ήταν αυτή που προέκυψε ύστερα από τη συμφωνία του Σερβοβόσνιου ηγέτη Κάραζιτς και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού το 1993 , σύμφωνα με την οποία προβλέπονταν να συναφθεί ειρήνη στη Βοσνία. Με βάση τους όρους της συμφωνίας, που έκανε τότε τον Μητσοτάκη να καμαρώνει ως ειρηνοποιός, οι Σερβοβόσνιοι υποχρεώνονταν να κάνουν σειρά υποχωρήσεων προς τα αντίπαλα μέρη. Όμως το σερβοβοσνιακό κοινοβούλιο στο Πάλε, με μια εκπληκτική επίδειξη χαρακτήρα, απέρριψε τη συμφωνία εμμένοντας στα δίκαια των Σερβοβόσνιων και ουδόλως πτοούμενο από τον διεθνή αποκλεισμό !

Η άλλη περίπτωση αφορά τη μεγάλη, πανελλήνια και υπερκομματική ενότητα, εναντίον των εγκληματικών νατοϊκών βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, το 1999. Ήταν ένα υπέροχο βίωμα για όλους μας, μια αξέχαστη εμπειρία, κάτι που μας τιμούσε όλους και ταυτόχρονα μας διέκρινε από τους χειραγωγημένους πολιτικούς της Ευρώπης. Κράτησε για πολύ λίγο, για κάτι βδομάδες, αλλά έδειξε την αξία και τη χαρά της ενότητας : Της ενότητας που χωρίς μιζέριες και μικροϋπολογισμούς, επίσης χρειαζόμαστε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που περνάει η χώρα μας…

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΑΣΟΚ….

Στο παρελθόν προσωπικότητες όπως ο Αντώνης Τρίτσης ή ο Γεράσιμος Αρσένης επεχείρησαν να διαμορφώσουν ένα «άλλο» ΠΑΣΟΚ από τα υλικά του υπάρχοντος ΠΑΣΟΚ. Δεν τα κατάφεραν όμως, οι μικροί πολιτικοί σχηματισμοί τους διαλύθηκαν και οι ίδιοι επέστρεψαν στο μητρικό κόμμα…
Όμως στη συγκυρία του Μνημονίου οι πιθανότητες για τη διαμόρφωση και «εμπέδωση» ενός άλλου ΠΑΣΟΚ έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά. Το επίσημο ΠΑΣΟΚ μετράει απώλειες σε βουλευτές, σε συνδικαλιστικές δυνάμεις, σε κοινωνική βάση. Και η πολυπληθής συγκέντρωση, που έγινε σήμερα στο Πολεμικό Μουσείο με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Αλέξη Μητρόπουλου, ήταν ακόμη μια εξωτερίκευση των δυνάμεων που εντάσσονται μεν στο χώρο του «Δημοκρατικού Σοσιαλισμού», πλην όμως αδυνατούν να συμπορευθούν με μια ηγεσία επιεικώς νεοφιλελεύθερη – αν όχι εξωνημένη. Αν κρίνω από την ομιλία του εκδότη Ηλία Λιβάνη και την παρουσία πολλών ακόμη άλλων , η γεύση δυνάμεων από το βαθύ ΠΑΣΟΚ ήταν ιδιαίτερα έντονη.

Στη παρουσίαση του βιβλίου του Αλέξη Μητρόπουλου τη διαδικασία διηύθυνε ο (εκτός των άλλων και) γελοιογράφος Στάθης, ενώ μίλησαν οι Σακοράφα, Κατρούγκαλος, Μαριάς, Κοτζιας, Κασιμάτης και Παπασπύρου. Εκεί ήταν ακόμη ο Αλέξης Τσίπρας όπως επίσης και οι εκπρόσωποι της Περιφερειακής Παράταξης «Αττική Συνεργασία» Βούτσης, Τσουκαλάς και Βαρεμένος.
Ειπώθηκαν πολλά και ενδιαφέροντα, δηλωτικά του διάχυτου και βιωμένου λόγου για την παρακμή που έχει κτυπήσει τη χώρα, για τη καταστροφή που είναι ισάξια της μικρασιατικής - χωρίς μικρασία και χωρίς θανάτους... Ιδιαίτερα εκτίμησα τον ενωτικό λόγο της Σοφίας Σακοράφα και τις έμμεσες βολές της εναντίον διαφόρων πολιτικών μαγαζάτορων, που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων….Το σίγουρο πάντως είναι ότι η κατάσταση ωριμάζει, ότι όλο και περισσότεροι απλοί πολίτες ή «διαμορφωτές γνώμης» κατανοούν την ανάγκη μιας ενιαίας και μεγάλης «κρίσιμης μάζας» δυνάμεων, για τη διαμόρφωση ενός αποτελεσματικού αντιμνημονιακού μετώπου , στην εσωτερική και ευρωπαϊκή κλίμακα….

ΒΑΖΟΥΝ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ ;

Το βουνό απέχει πολύ από το να συνέλθει από την καταστρεπτική πυρκαγιά του 2007. Μεγαλύτερη από όλες τις ζημιές που υπέστη είναι αυτή στο ελατοδάσος, ιδιαίτερα στην περιοχή μεταξύ καζίνο και εγκαταστάσεων ΣΕΓΑΣ : Εκεί η φυσική αναγέννηση φαίνεται από δύσκολη έως αδύνατη, καθώς τα νεαρά έλατα χρειάζονται τη σκιά κάποιων άλλων δασικών ειδών για να προκόψουν…

Η γύμνια και ο «τραυματισμός» του τοπίου στη συγκεκριμένη περιοχή είναι ορατά από μεγάλες αποστάσεις, όμως κατά τα άλλα η ζωή συνεχίζεται και η Πάρνηθα παραμένει το πιο σημαντικό βουνό/δάσος της Αττικής.

Το περίεργο πάντως είναι ότι το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης γι αυτό τον πολύτιμο χώρο, οι καμπάνιες για την προστασία του και η «επισκεψιμότητά» του από εκατοντάδες ημερήσιους εκδρομείς, δεν φαίνεται να πτοούν κάποιους . Έτσι πρόσφατα, σύμφωνα με καταγγελία των Εθελοντών Δασοπροστασίας Αττικής(ΕΔΑΣΑ), εκδηλώθηκε απόπειρα οικοπεδοποίησης της περιοχής Μέλια Μετόχι (Πάρνηθας). Σύμφωνα με πληροφορίες της ΕΔΑΣΑ , το Σάββατο 28.5.2011 συνελήφθη συνεργείο από την αστυνομία και φύλακες του Δασαρχείου, που έβαζε συρματόπλεγμα σε συγκεκριμένες θέσεις, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες των εθελοντών της οργάνωσης….

ΑΓΓΟΥΡΙΑ

Σε μια ανάρτηση της 26.5.2011, υπό τον τίτλο « Κίνα :Τα καρπούζια ως βόμβες» έκανα αναφορά στα φοβερά και τρομερά που διαδραματίζονταν στον χώρο της παραγωγής και διακίνησης τροφίμων στην Κίνα. Χρησιμοποιώντας ως πηγή το Le Courrier International (με τη διαμεσολάβηση του http://infognomonpolitics.blogspot.com), μιλούσα για τα κινεζικά καρπούζια που έσκαγαν λόγω της προσθήκης σ’ αυτά ενός αυξητικού παράγοντα, όπως επίσης σημείωνα τη χρήση αντισυλληπτικών σε φυτείες αγγουριών !

Και ενώ όλα αυτά εγκυμονούσαν κινδύνους για την υγεία των καταναλωτών, τα ισπανικά αγγούρια γίνονταν ξαφνικά διάσημα όχι απλώς λόγω των ιδιαιτεροτήτων και των κινδύνων τους, αλλά λόγω της πραγματοποιημένης προσβολής των Ευρωπαίων καταναλωτών ! Της προσβολής που μέχρι στιγμής στοίχισε 10 θανάτους μόνο στη Γερμανία και εκατοντάδες προσαγωγές στα νοσοκομεία, λόγω της παρουσίας του βακτηρίου Escherichia coli (E. Coli) στα αγγουράκια της ομοιοπαθούς με εμάς χώρας….

Στον Ελλαδικό χώρο, πριν από 30 περίπου χρόνια, τα αγγούρια ήταν διαθέσιμα και φαγώσιμα μόνο για ένα μικρό καλοκαιρινό διάστημα, μετά το πέρας του οποίου έτειναν να πικρίσουν. Τον καιρό εκείνο υπήρχαν επίσης και τα ξυλάγγουρα, που ήταν λιγότερο υδαρή αλλά πολύ πιο εύγευστα, τα οποία σε κάποια φάση «ανεπαισθήτως» εξώσθηκαν από τις λαϊκές και τις άλλες αγορές – προφανώς γιατί δεν συνέφεραν στους εμπόρους. Στη συνέχεια ήρθε το παντός καιρού «μεταμοντέρνο» αγγούρι, που αποδείχθηκε πολύ πιο νόστιμο από το παραδοσιακό, όμως από την πρώτη στιγμή το περιέβαλαν οι υπόνοιες για αθέμιτη χρήση χημικών ουσιών. Η υπόθεση αυτή και πολλές ανάλογες θα μπορούσαν να κριθούν από τους ελέγχους ανεξάρτητων εργαστηρίων, όμως η ΕΕ δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντική για τέτοιες πρακτικές. Απόδειξη ότι σε όλη τη πορεία της δεν επέτρεπε στους παραγωγούς βιολογικών προϊόντων την επίκληση του απολύτως αληθούς και δικαιολογημένου διαφημιστικού ισχυρισμού, ότι τα προϊόντα τους υπερτερούν έναντι των συμβατικών από την άποψη της υγείας….

Η πορεία του νέου διατροφικού σκανδάλου θα είναι σε εξέλιξη το προσεχές διάστημα και το μέλλον των ισπανικών αγγουρακίων θα είναι αόρατο, όμως υπάρχουν ισχυρότατες ενδείξεις στην όλη «εδεσματολογική τάξη πραγμάτων», που δικαιώνουν τον τίτλο ενός παλιού άρθρου μου : «Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ό,τι ΑΡΠΑΞΟΥΝΕ», Εποχή 6.5.2007…). Μπορεί ο κινεζικός τύπος να καταγγέλλει με συγκεκριμένα παραδείγματα το vivere pericolosamente του εγχώριου καταναλωτή, όμως η Ευρώπη του σκανδάλου των τρελών αγελάδων , των βελγικών ορυκτελαίων (!) που κατέληγαν σε τροφές πουλερικών, ή των ηλιέλαιων που αποσύρθηκαν άρον- άρον από τα ευρωπαϊκά ράφια λόγω της βιομηχανικής τους επεξεργασίας, αυτή η Ευρώπη δεν πάει πίσω…

O Σαμαράς και η «Καθημερινή» ως κυβερνητική εφημερίδα

Κάποιοι επιχειρούν να κακοχαρακτηρίσουν στα «δεξιά ακροατήρια» τα πεπραγμένα του Αντώνη Σαμαρά την τελευταία εικοσαετία, στοχεύοντας στο να απαξιώσουν τον τρέχοντα πολιτικό του λόγο. Προτείνουν την περιβολή ζουρλομανδύα στη ΝΔ, ως εκ της μη συμμόρφωσής της στις υποδείξεις του Μνημονίου. Και αφού ξεμπερδέψουν με τη συντηρητική παράταξη , ως νεοφώτιστοι φιλοκυβερνητικοί καλούν την κυβέρνηση «να επαναφέρει την εκτίμηση στον ελληνικό λαό και να τον πείσει ότι μπορεί να τα καταφέρει»…

Ξέρουν πολύ καλά ότι η θέση της διχασμένης και αμήχανης Αριστεράς, που αδυνατεί να συγκλίνει σε ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αντιμνημονιακών αλλαγών, είναι σημαντική μεν αλλά όχι καθοριστική. Ότι υπάρχουν πολιτικοί σχηματισμοί όπως το ΛΑΟΣ που το «παίζουν», βολευόμενοι ασυστόλως με περισσότερα του ενός σενάρια… Ξέρουν τον συσχετισμό δυνάμεων, όπως διαμορφώνεται στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Και τη στιγμή της κρίσιμης πολιτικής μάχης, που αφορά την άλωση της ΝΔ και την υποταγή της στους ευρω-εκβιασμούς, προσθέτουν και αυτοί τις «μπηχτές τους» ….

Μια πορδή κοντά στο νέφος του Σοβέζο – μικρό το κακό…. Η ψυχανάλυσή κάποιων δεν είναι της παρούσας στιγμής. Σήμερα προέχει η παγίωση ενός κοινού, πανελλαδικού, πανκομματικού και παν-κοινωνικού τόπου, που είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, κατά τη φρασεολογία του Σαμαρά. Και για την ακρίβεια, η επαναδιαπραγμάτευση του συνόλου των εκατέρωθεν χρεών . Και η επαναφορά των δόσεων στις «αχθοφορικές» δυνατότητες της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι η μόνη λύση, που την έχω ακούσει με διαφορετικά λόγια από διαφορετικούς πολιτικούς – Σακοράφα, Κουβέλης, Τσίπρας, κλπ. Η λύση που μπορεί να σώσει τη χώρα από την πλήρη εξάρτηση/διάλυση. Από την τελική πώλησή της ως υλικά κατεδαφίσεως…

ΠΥΡ, ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ….

Κάθε χρόνο είμαστε καταδικασμένοι να έχουμε τα ίδια – στην αρχή της θερινής περιόδου να διάγουμε σε κατάσταση αμεριμνησίας, να κάνουμε σαν να μην υπάρχουν δάση, κι ύστερα να περνάμε από την απάθεια στην υστερία, να αναμετράμε με φρίκη τις πυρκαγιές και τις καταστροφές, να ανανεώνουμε τους όρκους για αναδάσωση των καμένων…Μια ζωή τα ίδια, όμως φέτος με τις πολλές βροχές τα πράγματα προιωνίζονται χειρότερα, λόγω της σωρευμένης βιομάζας αγριόχορτων, που το καλοκαίρι αποτελούν τέλεια προσανάμματα για πυρκαγιές…Κι ακόμη τα πράγματα θα είναι «σκούρα» λόγω των περικοπών του Μνημονίου, λόγω της απελπισίας και του οικονομικο-ψυχολογικού τραυματισμού των πολιτών-εθελοντών. «Πυρ, γυνή και θάλασσα», ήταν οι κακοί δαίμονες στο ομώνυμο τραγούδι του Καζαντζίδη, «Πυρ, Μνημόνιο και θάλασσα», μπορούμε να πούμε εμείς σήμερα, λαμβανομένης υπόψη της καταστρεπτικής επίπτωσης πυρός και μνημονίου - και φυσικά της κυβέρνησης, που τα έχει κάνει θάλασσα…..

Πρόσφατα, εκτίμησα την ερώτηση που έκανε στους αρμόδιους υπουργούς η κ. Ντόρα Μπακογιάννη για το Δάσος Τατοϊου, με θέμα μεταξύ άλλων την έκθεσή του στον κίνδυνο πυρκαγιάς. Εύχομαι ανάλογες πρωτοβουλίες να πάρουν και άλλοι βουλευτές άλλων κομμάτων, έστω και χωρίς την προέγκριση διαφόρων ειδικών, που συχνά διεκδικούν τη μονοπωλιακή διαχείριση του αυτονόητου …

Από τον δικτυακό τόπο

peegep@googlegroups.com αντιγράφω τις πολύτιμες οδηγίες που αποστέλλει ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣ για τις πυρκαγιές του καλοκαιριού. Εύχομαι να τις αντιγράψουν κι άλλοι, όσο γίνεται περισσότεροι…..


ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΕΤΕ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ

Μην καίτε σκουπίδια ή ξερά χόρτα και κλαδιά κατά την διάρκεια των θερινών μηνών.
Μην ανάβετε τους θερινούς μήνες υπαίθριες ψησταριές στα δάση ή σε χώρους που υπάρχουν ξερά χόρτα.
Αποφύγετε τις υπαίθριες εργασίες που ενδέχεται να προκαλέσουν πυρκαγιά (οξυγονοκολλήσεις, χρήση τροχού ή άλλου εργαλείου που δημιουργεί σπινθήρες).
Μην πετάτε ποτέ αναμμένα τσιγάρα όταν βρίσκεσθε σε υπαίθριους χώρους.
Μην αφήνετε σκουπίδια στο δάσος. Υπάρχει κίνδυνος ανάφλεξης.
Σεβασθείτε τα απαγορευτικά πρόσβασης σε περιόδους υψηλού κίνδυνου.
Αν το σπίτι σας βρίσκεται μέσα ή κοντά σε δάσος ή δασική έκταση
Δημιουργήστε μια αντιπυρική ζώνη γύρω από το σπίτι σας καθαρίζοντας και απομακρύνοντας σε ακτίνα τουλάχιστον 10 μέτρων τα ξερά χόρτα, τις πευκοβελόνες, τα ξερά φύλλα, τα κλαδιά κλπ.
Κλαδέψτε τα δένδρα μέχρι το ύψος των 3 μέτρων, ανάλογα με την ηλικία τους και την κατάσταση των κλαδιών τους.
Απομακρύνετε όλα τα ξερά κλαδιά από τα δέντρα και τους θάμνους.
Μην αφήνετε τα κλαδιά των δένδρων να ακουμπούν στους τοίχους τη στέγη και τα μπαλκόνια. Κλαδέψτε τα έτσι ώστε να υπάρχει απόσταση τουλάχιστον 5 μέτρων από το σπίτι σας.
Αραιώστε γύρω από το κτίσμα την δενδρώδη βλάστηση έτσι ώστε τα κλαδιά του ενός δένδρου να απέχουν τουλάχιστον 3 μέτρα από τα κλαδιά του άλλου. Για λόγους ακόμη μεγαλύτερης ασφάλειας και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, απομακρύνετε την δενδρώδη και θαμνώδη βλάστηση γύρω από το κτίσμα σε απόσταση τουλάχιστον 10 μέτρων.
Μην τοποθετείτε πλαστικές υδρορροές ή πλαστικούς οχετούς νερού στους τοίχους του κτίσματος.
Προφυλάξετε, εξωτερικά, τα παράθυρα και τις γυάλινες πόρτες, τοποθετώντας παντζούρια από μη εύφλεκτα υλικά.
Καλύψτε τις καμινάδες και τους αγωγούς εξαερισμού του κτίσματος με ειδικό, μη εύφλεκτο, συρμάτινο σύρμα έτσι ώστε οι σπίθες να μην μπορούν να διεισδύσουν στο εσωτερικό του κτιρίου.
Μην αποθηκεύετε εύφλεκτα αντικείμενα κοντά στο σπίτι.
Αποφύγετε την κατασκευή ακάλυπτων δεξαμενών καυσίμου κοντά στο σπίτι σας.
Τοποθετείστε τα καυσόξυλα σε κλειστούς και προφυλαγμένους χώρους.
Προμηθευτείτε τους κατάλληλους πυροσβεστήρες και μεριμνήστε για τη συντήρηση τους.
Εξοπλιστείτε με σωλήνα ποτίσματος με μήκος ανάλογο της περιοχής που θέλετε να προστατεύσετε σε περίπτωση πυρκαγιάς.
Μία δεξαμενή νερού, μια απλή αντλία που λειτουργεί χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και ένας σωλήνας νερού, μπορεί να σας προστατεύσουν από την πυρκαγιά.

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΕΡΓΗΣΕΤΕ ΜΟΛΙΣ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙΤΕ ΠΥΡΚΑΓΙΑ

Τηλεφωνήστε ΑΜΕΣΩΣ στο Κέντρο της Πυροσβεστικής (στον αριθμό κλήσης 199) και δώστε σαφείς πληροφορίες για την τοποθεσία και το ακριβές σημείο που βρίσκεσθε, καθώς και πληροφορίες για την τοποθεσία και το ακριβές σημείο που βλέπετε την πυρκαγιά.
Περιγράψτε το είδος της βλάστησης που καίγεται.
Προσδιορίστε την κατεύθυνση της πυρκαγιάς.
Μην κλείσετε το τηλέφωνο προτού δώσετε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες

ΑΝ Η ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ

Τι πρέπει να κάνετε έξω από το σπίτι σας:
Διατηρήστε την ψυχραιμία σας.
Απομακρύνετε αμέσως όλα τα εύφλεκτα υλικά από τον περίγυρο του κτίσματος και μεταφέρετέ τα σε κλειστούς και προφυλαγμένους χώρους. Η ανάφλεξή τους μπορεί να συμβάλει στην μετάδοση της πυρκαγιάς στο κτίριο.
Κλείστε όλες τις διόδους (καμινάδες, παράθυρα, πόρτες, κλπ) έτσι ώστε να εμποδίσετε τις καύτρες να διεισδύσουν στο εσωτερικό του κτιρίου.
Κλείστε όλες τις παροχές στις συσκευές φυσικού αερίου και υγρών καυσίμων μέσα και έξω από το κτίσμα.
Μαζέψτε άμεσα όλες τις τέντες που έχετε ανοίξει στα μπαλκόνια και τα παράθυρα του κτίσματος.
Ανοίξτε την πόρτα του κήπου για να διευκολύνετε την πρόσβαση των πυροσβεστικών οχημάτων.
Τοποθετείστε σκάλα στην εξωτερική πλευρά του κτιρίου έτσι ώστε να ανέβει κάποιος άμεσα στη στέγη του. Η σκάλα θα πρέπει να τοποθετηθεί στην πλευρά του κτιρίου που βρίσκεται αντίθετα από την κατεύθυνση που έρχεται η πυρκαγιά.
Συνδέστε τους σωλήνες ποτίσματος με τις βρύσες που έχετε στο εξωτερικό του κτίσματος και απλώστε τους σωλήνες έτσι ώστε να καλύπτεται όλη η περίμετρος του.
Εάν η ορατότητα είναι μειωμένη ανάψτε τόσο τα εσωτερικά όσο και τα εξωτερικά φώτα του κτιρίου για να γίνει περισσότερο ορατό μέσα από τους καπνούς.

ΑΝ Η ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΣΑΣ

Μην επιχειρείτε την εγκατάλειψη του χώρου σας, εκτός εάν η διαφυγή σας είναι πλήρως εξασφαλισμένη.
Η πιθανότητα επιβίωσης σε ένα οικοδόμημα κατασκευασμένο από άφλεκτα υλικά είναι μεγάλη, ενώ αντίθετα είναι μικρή μέσα σε αυτοκίνητο το οποίο βρίσκεται σε καπνούς και φλόγες.
Μπείτε μέσα στο σπίτι μαζί με όλη την οικογένεια σας και τα κατοικίδια ζώα σας.
Κλείστε καλά όλες τις πόρτες και τα παράθυρα και φράξτε όλες τις χαραμάδες με βρεγμένα πανιά για να μην μπει καπνός στο εσωτερικό του κτιρίου.
Απομακρύνετε τις κουρτίνες από τα παράθυρα.
Απομακρύνετε προς το εσωτερικό των δωματίων τα έπιπλα που βρίσκονται κοντά στα παράθυρα και τις εξωτερικές πόρτες.
Κλείστε όλες τις ενδιάμεσες πόρτες για να επιβραδύνετε την εξάπλωση της πυρκαγιάς στο εσωτερικό του κτιρίου.
Γεμίστε τις μπανιέρες, τις λεκάνες και τους κουβάδες έτσι ώστε να υπάρχει άμεσα εφεδρικό νερό.
Συγκεντρωθείτε όλοι μαζί σε ένα χώρο.
Προβλέψτε να έχετε ένα φακό και εφεδρικές μπαταρίες δίπλα σας σε περίπτωση που διακοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα.
Αν το σπίτι σας είναι ξύλινη κατασκευή, αναζητήστε καταφύγιο σε γειτονικό κτιστό σπίτι.
Αν διαταχθεί εκκένωση της περιοχής ακολουθήστε πιστά τις οδηγίες και τις διαδρομές που θα σας δοθούν.

ΜΟΛΙΣ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΠΥΡΚΑΓΙΑ
Μόλις περάσει η πυρκαγιά βγείτε έξω από το σπίτι σας και σβήστε αμέσως τις μικροεστίες που παραμένουν.
Ελέγχετε για τουλάχιστον 48 ώρες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, την περίμετρο και όλους τους εξωτερικούς χώρους του κτίσματος για πιθανές μικροεστίες και αναζωπυρώσεις.

ΥΓ

Εν όψει το φυλάκιο των Εθελοντών Δασοπροστασίας Αττικής (ΕΔΑΣΑ) στην Πάρνηθα. ( http://www.forestservice.gr/)
Για περισσότερες πληροφορίες και συμμετοχές στα τηλέφωνα: 6932 443105 (Βογιατζής Φώτης) 6942 214150 (Μπατής Γιώργος) 6936 986423 (Σαλιαρέλης Γιώργος).

ΔΗΜΟΣΙΟΥΠΑΛΛΗΛΙΚΑ ΚΑΙ ΕΝΑ «ΓΕΡΟΝΤΟΠΑΛΙΚΑΡΟ»

Παρά την προ δεκαμήνου απογραφή του συνολικού αριθμού υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που έδειξε αναντίρρητα ότι ο αριθμός τους δεν ξεπερνάει τις 760.000 έναντι των 1.100.000 που «υπολόγιζαν» η «Καθημερινή», το «Έθνος» και άλλοι, πρόσφατα ένας πολιτικός αρχηγός (Καρατζαφέρης) αναφέρθηκε στον αριθμό 1. 200.000 δημοσίων υπαλλήλων, σε τηλεοπτική του παρουσία…

Οι έχοντες στοιχειώδες νιονιό σ’ αυτή τη χώρα, κατανοούν πλήρως τη χρησιμοποίηση του δημοσιοϋπαλληλικού χώρου ως σάκου πυγμαχίας για το «ξέδωμα» του ιδιωτικού τομέα…Πρόκειται για μια διχαστική λογική, που λανσάρει κατά καιρούς η Κυβέρνηση και οι παραστεκάμενοί της : Οι οποίοι φυσικά δεν θέλουν να αναβαθμίσουν τους ιδιωτικά απασχολούμενους, αλλά να υποβαθμίσουν τους απασχολούμενους του δημοσίου. Και στη συνέχεια «έχει ο θεός», όλο και θα βρουν κάποιον να «εξέχει», οπότε και θα συνεχίσουν να επιδίδονται στο σπορ της διέγερσης του κοινωνικού φθόνου και της εξίσωσης προς το χειρότερο….Κι από κοντά στην όλη υπόθεση εμφανίζονται και κάποιοι αριστεροί, που κι αυτοί ανεμίζουν τη σημαία της ισότητας για να επιτεθούν στο «υπαρκτό κράτος», ξεχνώντας βέβαια ή ουδόλως ενθυμούμενοι ότι οι δημόσιες λειτουργίες και ρυθμίσεις εντάσσονται στο DNA της Σοσιαλιστικής ιδέας. Ξεχνώντας ότι ο δημόσιος τομέας έχει τη δυνατότητα να είναι εργαλείο για τον έλεγχο της οικονομικής συγκυρίας, για την αντιμετώπιση έκτακτων κοινωνικών αναγκών, για την αλληλεγγύη και την ποιότητα ζωής : Και αντί να ενισχύουν αυτή τη δυνατότητα, αντί να ασκούν εποικοδομητική κριτική, ασχολούνται επιμελώς με την θεραπεία του πονοκεφάλου δια της μεθόδου του αποκεφαλισμού…

Πρόσφατα, μια δημοσκόπηση της Public Issue για λογαριασμό της Καθημερινής και του ΣΚΑΪ, έδειξε ότι το 74% και το 58% των ερωτηθέντων , τάχθηκαν υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και κατά της μονιμότητας στο Δημόσιο αντίστοιχα….Στη συγκεκριμένη κατάσταση πραγμάτων, με την συστηματική, διοικητική και πολιτική δολιοφθορά εναντίον του κράτους από τον επιχειρηματικό και «κομματικό» τομέα, η συγκεκριμένη στάση των πολιτών εξέφραζε οπωσδήποτε μια υποχωρητικότητα και έναν «πραγματισμό» - αλλά όχι οπωσδήποτε και τη βαθύτερη σύμπλευσή τους με την εργοδοτική εξουσία…Όσον αφορά την υπόθεση της μονιμότητας στο δημόσιο, θα ήθελα να ξέρω ποια είναι η άποψη των πολιτών όσον αφορά τον περιορισμό της εργοδοτικής εξουσίας στις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Αλήθεια, τους ρώτησε κανείς γι αυτό;

Ο πολιτικός και κοινωνικός έλεγχος του δημόσιου τομέα είναι μέσο για την ανάπτυξη της αποτελεσματικότητάς του, το ίδιο ή και περισσότερο δραστικό από την εργοδοτική εξουσία. Οι ξεστρατισμένοι «προοδευτικοί» καλό θα ήταν να εντρυφήσουν σε παραδείγματα ανθρώπων που με τη στάση τους- έστω και με διάφορες αδεξιότητες ή ατοπήματα – υπηρετούν αυτό τον έλεγχο. Παράδειγμα ένας 83χρονος συνταξιούχος, που διαμαρτυρήθηκε έντονα για την καθυστέρηση της άδειας παραμονής της αλλοδαπής συζύγου του από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Μετά από μήνυση του τότε διευθυντή της Διεύθυνσης Αστικής Κατάστασης Αλλοδαπών και Μετανάστευσης της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, ο συνταξιούχος παραπέμφθηκε σε δίκη, για τις πράξεις της συκοφαντικής δυσφήμισης και της εξύβρισης.

«Έπεσα θύμα της εκδικητικής μανίας των υπαλλήλων. Δεν μετανιώνω για τις εκφράσεις μου. Δεν διέπραξα έγκλημα με μάσκα και Καλάσνικοφ. Ενήργησα αντρίκεια και καθαρά και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό που έκανα», είπε ο συνταξιούχος κατά την απολογία του στη δίκη , που κατέληξε στην καταδίκη του στην εφέσιμη ποινή των έξη μηνών με αναστολή…
Για τη δίκη και την απόφαση του δικαστηρίου, δεν έχω να πω τίποτε. Για το άτομο όμως αυτό, για την έμπρακτη συνεισφορά του στην υπόθεση της αναβάθμισης του δημόσιου τομέα δια μέσου της κριτικής, δεν μπορώ παρά να πω : Τι παλικάρι, τι ποιότητα ανθρώπου, τι μάχιμο πνεύμα ! Θα ήθελα πραγματικά να του σφίξω το χέρι και να τον συγχαρώ….

YΓ. Άντλησα το εν όψει σκίτσο - τόσο θαυμάσιο - από το http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2011/05/blog-post_23.html . Μπράβο στον δημιουργό του !

Η ΔΑΜΑΝΑΚΗ ΚΑΙ Η ΔΡΑΧΜΗ

Ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε την επιβολή πολιτικών κυρώσεων εναντίον της Μαρίας Δαμανάκη, λόγω της επίμαχης δήλωσής της για τη δραχμή και ιδιαίτερα λόγω της «ενημέρωσης» που μας έκανε, για το ότι «το σενάριο της απομάκρυνσης της Ελλάδας από το ευρώ βρίσκεται πλέον στο τραπέζι….»...Ο Τσίπρας υπενθύμισε ότι το μήνυμα κάποιου τορναδόρου για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας προκάλεσε πριν λίγο καιρό την αντίδραση του Εισαγγελέα και της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ενώ ο ίδιος ζήτησε - εμμέσως πλην σαφώς - αντίστοιχη μεταχείριση και για τους πολιτικούς, που «ενημερώνουν» την κοινή γνώμη από ένα υψηλό πόστο και επομένως επηρεάζουν τον λαό περισσότερο…

Εγώ προσωπικά δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί η διατύπωση μιας αξιολόγησης για την οικονομική πορεία της χώρας δικαιολογεί την παρέμβαση του Εισαγγελέα – εκτός φυσικά αν αυτή η αξιολόγηση συνδυάζεται με χαλκευμένα στοιχεία και συγκεκριμένη παραπληροφόρηση. Δεν έχω καταλάβει γιατί ένας τορναδόρος ή ένας αστροναύτης ή ένας οποιοσδήποτε, δεν μπορεί να εκφέρει μια άποψη και να κριθεί γι αυτήν από ένα ευρύτερο ακροατήριο, π.χ. της μπλογκόσφαιρας, χωρίς να απαιτείται η προέγκριση κάποιων για την ορθότητά της άποψής του.

Ανεξάρτητα όμως από αυτό το ζήτημα, που αφορά την ελευθερία της έκφρασης και την ισότητα των πολιτών, πιστεύω ότι το μεγάλο θέμα που τέθηκε από την Δαμανάκια δήλωση δεν ήταν απλά και μόνο η εξυπηρέτηση των κυβερνο-μνημονιακών εκβιασμών ή το εκ των ένδον «καρφί» της κυρίας Επιτρόπου που ανέβασε 25 μονάδες βάσης το επιτόκιο της Γερμανίας(Τσίπρας), αλλά ο υποτακτικός ευρωπαϊσμός των απόψεών της. Παραθέτω εδώ ακέραιη την δήλωσή της :

«Η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, το ευρώ και η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, είναι σε κίνδυνο. Το σενάριο της απομάκρυνσης της Ελλάδας από το ευρώ βρίσκεται πλέον στο τραπέζι καθώς και η μεθόδευσή του. Είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω ανοικτά. Έχουμε ιστορική ευθύνη να δούμε το δίλημμα καθαρά: Ή συμφωνούμε με τους δανειστές μας σε ένα πρόγραμμα σκληρών θυσιών με αποτελέσματα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας ή επιστρέφουμε πίσω στη δραχμή. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα στις σημερινές συνθήκες.»
Ρωτάω κι εγώ : Γιατί το Ευρώ είναι η μεγαλύτερη μεταπολεμική κατάκτηση της χώρας ;

Γιατί η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας είναι «κατάκτηση», και όχι μια διαδικασία φυσικής προσχώρησής της σε ένα οικείο – οικονομικά και πολιτιστικά – πολιτικό πλαίσιο;

Γιατί πρέπει να συμφωνήσουμε οπωσδήποτε με τους δανειστές μας – χωρίς να επανεξετάσουμε διαχρονικά το μεταξύ μας δούναι και λαβείν;

Γιατί ένα πρόγραμμα πρέπει να είναι «πρόγραμμα σκληρών θυσιών» και όχι πρόγραμμα ανεκτών θυσιών, που μπορεί δηλαδή να σηκώσει η ελληνική οικονομία και κοινωνία;

Γιατί η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει μη ανάληψη των ευθυνών μας για το παρελθόν;

Τέλος και σημαντικότερο όλων , γιατί η επιστροφή στη δραχμή ανάγεται σε μπαμπούλα ;

Εάν το νόμισμα συνιστά μορφή οικονομικής εξουσίας που επιτρέπει χειρισμούς και παρεμβάσεις στην οικονομική συγκυρία ή στην μακροπρόθεσμη ανάπτυξη ή στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της οικονομίας, τότε η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συνιστά ανάκτηση κάποιων «πηδαλίων», που εκχωρήθηκαν σε ευρωπαϊκές αρχές .Ως τώρα, το «ευρώ χωρίς πολιτική βούληση» θεωρήθηκε πρόξενος δεινών από πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Σόρος. Ακόμη χειρότερα, το ευρώ χωρίς ευρωπαϊστικό πνεύμα συνιστά μέσο εξόντωσης και καθυπόταξης των πιο ασθενικών οικονομιών από τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, με επικεφαλής τη Γερμανία. Αντίθετα μια δραχμή «επεμβασιακή» και «κευνσιανή», που θα έβαζε τους ευρωπαίους στη θέση τους και θα επαναρύθμιζε τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις της Ελλάδας, θα μπορούσε να γίνει αφετηρία για την παραγωγική ανασύνταξη της χώρας και για μια φάση εθνικής αυτοπεποίθησης.

Εδώ και τώρα πάντως, να τι χρειάζεται : Να γίνει απολύτως σαφές ότι καταστροφικός είναι κυρίως και προπάντων ο ευρωπαϊσμός των καρπαζοεισπρακτόρων και των υποτελών.

Η ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΤΟΪ

Ερώτηση προς τους Υπουργούς Πολιτισμού, Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, και Προστασίας του Πολίτη, κατέθεσε η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, με θέμα την «ανάδειξη και προστασία του κτήματος Τατοϊου. Λέει η πρόεδρος της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» :

"Ενώ κορυφώνεται η συζήτηση για το Ελληνικό και την τύχη 5.000 περίπου στρεμμάτων ως πόρου για το χρεωκοπημένο κράτος και ως φυσικού πόρου για τον πληθυσμό της Αττικής, μία υπαρκτή τεράστια πράσινη περιοχή εξαιρετικού φυσικού κάλλους κινδυνεύει ν΄ απωλεσθεί.
Πρόκειται για το Τατόι, για το οποίο άρχισε να κινείται πρόσφατα η Πολιτεία, υπό την πίεση εκατοντάδων εκλεκτών πολιτών που οργανώθηκαν σε συμμαχία και της «Ελληνικής Εταιρείας», η οποία από ετών μελέτησε τον χώρο και υπέβαλε προτάσεις.
Ευχόμαστε να δημιουργηθεί ένας φορέας ικανός να συντονίσει τα έργα και τις δράσεις που απαιτούνται για τη συντήρηση και ανάδειξη των κτιρίων, για τη δημιουργία ειδικού, για τον χώρο, μουσείου ή μουσείων στην τέως βασιλική έπαυλη και τα λοιπά κτίρια και για την αναβίωση και αποδοτικότητα των αγροτικών δραστηριοτήτων.
Ένα μείζον όμως άμεσο θέμα παραμένει: η δασοπονική διαχείριση του κτήματος.
Επί του παρόντος μόνον μικρές εκτάσεις εκατέρωθεν του οδικού δικτύου έχουν κλαδευτεί και αραιωθεί.
Υπάρχει λοιπόν μέγας κίνδυνος καταστροφής, ανάλογης με του 1974 ή ακόμα χειρότερα του 1945 ή της φοβερής του 1916, λόγω της συγκέντρωσης τεράστιας ποσότητας βιομάζας στο δάσος και της έλλειψης αραίωσης και γενικώς διαχειρίσεως.
ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ: Ερωτώνται οι κύριοι Υπουργοί:
Ποια συγκεκριμένα βήματα σκοπεύει να κάνει η Πολιτεία και με ποιό χρονοδιάγραμμα, για την αποκα τάσταση των κτιρίων, την επανένταξη των γεωργικών και κτηνοτροφικών δραστηριοτήτων στο Εθνικό κτήμα Τατοΐου;
Σε ποια άμεσα μέτρα δασοπονικής επιχείρησης και εν γένει πρόληψης (υλοτομιών, αραιώσεων κτλ.) σκοπεύει να προβεί για την απομάκρυνση του υπορόφου ιδίως, που μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη καταστροφή στον μεγαλύτερο υπαρκτό φυσικό πόρο του Λεκανοπεδίου;»

Δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς με τις επισημάνσεις της κ. Μπακογιάννη για τους κινδύνους που προκαλεί η συσσωρευμένη βιομάζα στο Τατόϊ. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά από μια περίοδο πολύ βροχερή, τα χόρτα που ξηραίνονται την περίοδο του καλοκαιριού εγκυμονούν πολλούς κινδύνους. Παρά την πληθωριστική χρήση συναγερμών στα πλαίσια του περιβαλλοντικού κινήματος, εδώ αξίζει να μπει με κεφαλαία γράμματα ένας συναγερμός με τα όλα του : ΤΟ ΤΑΤΟΪ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ !

Β.Π.Καραγιάννης : Ο Μανώλης Γλέζος στην Κοζάνη. Και τι μ’ αυτό;

Εισήγηση που διαβάστηκε στο Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης την Παρασκευή 20 Μαΐου 2011 με αφορμή, μάλλον πρόφαση , την παρουσίαση του βιβλίου του Μανώλη Γλέζου : «Εθνική Αντίσταση 1940-1945»


Όπως όλοι οι ματαιόδοξοι της σήμερον διατηρώ στον κόσμο της μπλογκόσφαιρας (εκεί άλλωστε διεξάγεται πλέον ο μόνος δημόσιος, αδέσμευτος, κι ελεύθερος –ακόμα κι από ανελεύθερους κι ανεγκέφαλους- διάλογος) ένα οιονεί ηλεκτρονικό περιοδικό (δε μου φτάνει η έντυπη Παρέμβαση 25+2 χρόνια τώρα) στο οποίο αναρτώ (σποραδικά) τις αδολεσχίες μου επί το πλείστον· άλλοτε τις επιθυμίες κι άλλοτε πάλι της πικρολογίες μου.
Έτσι στην είδηση «Ο Μανώλης Γλέζος στην Κοζάνη» συμπλήρωσε η, ας πούμε, «εξυπνάδα» μου τη φράση:
- Και τι μ’ αυτό;
Το «Και τι μ’ αυτό» είναι μια αφοπλιστική κοινή έκφραση που διαλύει εν επιγνώσει κάθε σοβαρότητα και σοβαροφάνεια, όμως έχει και μιαν υψηλή ποιητική αξία μετά την χρησιμοποίησή της από τον μέγιστο ποιητή Ο. Μ. Γέητς στο ομότιτλο ποίημά του με το οποίο κατέλυε και κονιορτοποιούσε κάθε παραλλαγή της ανθρώπινης ματαιότητας που είτε μας συνέχει είτε μας συντρέχει.
- Και τι μ’ αυτό το λοιπόν που ο Μ. Γλέζος είναι στην Κοζάνη;
Για ένα και μόνο λόγο αυτό αποτελεί είδηση αλλά και σημαντική πράξη. Στους καιρούς της πλήρους ευτέλειας των πολιτικών προσώπων κι ευτελισμού των ιδεών ένα πρόσωπο πέρασε μέσα από τη φωτιά των παθών, των λαθών από τις λόξες και τις δόξες του τόπου, των φανερών και αφανών σημείων και τεράτων της, στις συνειδήσεις των απλών ανθρώπων κι όχι των ασήμαντων της πρώτης γραμμής (αυτοί ούτως ή άλλως στο θέατρο των εαυτών σκιών τους πρωταγωνιστούν) ως ένα εντελώς καθαρό και απαστράπτων πρόσωπο το οποίο, διακρίνεται όπως αδάμας εις ρύγχος χοίρου, της τρέχουσας εισπρακτικής χρημάτων και θέσεων πολιτικής μας διαχείρισης. Αυτός ο επώνυμος άρχων, με την αρχαιοελληνική έννοια του αριστοκράτη των υψηλών ιδανικών, της σκέψης και των αυτοθυσιαστικών πράξεων, είναι ενώπιόν μας κι αυτό το πράγμα αποκτά από μόνο του μιαν αξία χρήσεως, προτροπή για στοχασμό ή αναστοχασμό πάνω στην προσωπική μας και τη γενικότερη ιστορία.
Ο Μ.Γλ. έχει πλέον την έξωθεν καλή μαρτυρία ακόμα και προς αγιοποίησίν του, αλλά σ’ εκείνη την αιρετική εκκλησία στην οποία θέση έχουν μόνον οι απροσκύνητοι μάρτυρες της ατομικής και συλλογικής ελευθερίας αλλά και οι αντίπαλοι κάθε σκοταδισμού και ολοκληρωτισμού.
Εσχάτως ακούγεται με έμφαση πως κάποιοι αράγιστοι στην μονολιθικότητα, άρα και στην στασιμότητά τους, ιδεολογικοί μηχανισμοί, με βαρύηχα πορίσματα και πολυσέλιδες μελέτες αποκαθιστούν, στο μικρόκοσμό τους βέβαια, -σε λίγο θα αγιοποιήσουν και θα λατρεύουν ορισμένως - τον Στάλιν, τον Ζαχαριάδη, το Βελουχιώτη κ.λπ. Επί του θέματος και εντελώς προσωπικά, κάτι μας τρέχει στα γύφτικα. Από την άλλη πάλι στο ΥΓ του ο Μ. Αναγνωστάκης μας θυμίζει: «Και πως να τον πεις κάθαρμα όταν έχει κάτσει 20 χρόνια φυλακή»; Για τις ιδέες του συμπληρώνω. Σχιζοφρενία ιδεολογική, ελληνοφρένια κανονική ή οι ψυχίατροι έχουν τις απαντήσεις. Ίσως κι ο κ. Λαζόπουλος πλέον.
Μ’ αυτούς κυρίως, τις συνέχειές τους, τις παραλλαγές ή εξαλλαγές τους λίγο ή πολύ υπήρξε στην αυτή θεωρητική ομίχλη και πρακτική καταιγίδα ο Μ.Γλ. άλλοτε· αλλά ο καθένας τους άφησε το δικό του αποτύπωμα στην ιστορία. Το αποτύπωμα του Μ. Γλ. χαράχτηκε στην παλάμη του απλού λαού. Γι αυτό και μπορεί ο κάθε ένας να του σφίξει το χέρι και να νιώσει ζεστά.
Πως μπορείς να σκιαγραφήσεις έναν ήρωα στην εντελώς αντιηρωική μας εποχή. Με τον ίδιο τρόπο που κάνεις το σχέδιο με μολύβι ενός ταπεινού αγίου, ακόμα στον καιρό μας κατά τον οποίο άγιοι ανακηρύσσονται με τη ζητεία θαυμάτων, καλή ώρα όπως κάνουν οι οπαδοί του πριν Πολωνού πάπα, οι οποίοι αναζητούν ίχνη θαυμάτων του για να τον καταχωρίσουν αμετάκλητα στις ατέλειωτες ουρές που συνωστίζονται ενώπιον του αγίου Πέτρου. Οι παλιοί ζωγράφοι νήστευαν, προσευχόταν μεταλάβαιναν κι άρχιζαν.
Έτσι μια αμηχανία με περιέχει τώρα καθώς μιλώ για έναν άνθρωπο, είμαι και δίπλα του, για τον οποίο μίλησε η ανθρωπότητα. Μ. Γλ. διέπραξε το θαύμα του εν ζωή εγκαίρως κι ανιδιοτελώς τον καιρό της κατοχής, όταν την ελληνική σημαία την οποία τυλίχτηκε ο στρατιώτης της φρουράς της Ακρόπολης και ρίχτηκε στο βάραθρο για να μην την αφήσει στους κατακτητές, την πήρε αυτός με τον σύντροφό του, την σήκωσαν, την ανέβασαν και πάλι, για λίγο, αλλά τόσο κρίσιμα και συμβολικά για την αξιοπρέπεια του Έλληνα εκείνου του καιρού. Επαναλαμβάνω για να το καταλάβω κι εγώ καλύτερα, «για τον Έλληνα εκείνου του καιρού» και όχι για το υβρίδιο Νεοέλληνα του σήμερα.
Ας σταματήσω εδώ τις υπερβολές (σε λίγο κινδυνεύω να αναλυθώ σε λυγμούς) για τις οποίες δεν αλλάζω ούτε ένα κόμμα τους, κι ας προσγειωθώ στο ρεαλιστικό της επίγειας δημιουργικής ύπαρξης του Μ. Γλ. Ποιό είναι το έργο ζωής του; Αυτό που κυκλοφόρησε σε δύο τόμους κι έχει σχέση με την Εθνική Αντίσταση 1940-1945 ή το βιβλίο καθ’ αυτό της ζωής του που είναι γραμμένο σ’ όλο το σώμα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Σώμα γεμάτο φλύκταινες στις οποίες κατά περίοδο ανθούσαν και ωραίες καταστάσεις για να διαλυθούν σχεδόν νομοτελειακά, ότι αυτή είναι η μοίρα του σισύφειου τρόπου μας. Ας υπερβάλω ακόμα λίγο. Αν το «Άξιον εστί» του Ελύτη έπρεπε να σηματοδοτήσει ένα πρόσωπο μου ‘ρχεται αβίαστα να πω πως ταιριάζει αυτό του Μ.Γλ.
Κάπως αυθαίρετα και παρορμητικά στο πέρασμά του προς το Βελβεντό, την ανυπόταχτη στον Καλλικράτειο κόσμο και υπόκοσμο, αυτόνομη κοινότητα, τον καλέσαμε να μας μιλήσει για το βιβλίο που κυκλοφόρησε σε δύο μεγάλους τόμους από τις εκδόσεις Στοχαστής, opera magnus θα το ονόμαζαν οι λατινο-βυζαντινότροποι. Αλλά κυρίως για το βιβλίο της ζωής του προφανώς θέλουμε ν’ ακούσουμε, από πρώτο χέρι μέσα στο οποίο το δίτομο έργο είναι ένα μέρος του, ίσως από τα πιο φωτεινά γι’ αυτόν αλλά και για ό,τι διεξέρχεται. Να μας μιλήσει, ο συγγραφέας φυσικά και για το μεγάλο βιβλίο του- μια θημωνιά παλιού καιρού με τα πεπραγμένα, διαπραγμένα και διασπαραγμένα στη συνέχεια, της Εθνικής Αντίστασης. Έργο πολυσχιδές, εμβληματικό για την εποχή με τόσα αναλυτικά στοιχεία που τα χάνεις μπροστά στις λεπτομέρειες αλλά και τη συντακτική τους ευταξία. Μαρτυρίες, μαρτύρια, αγώνες, εκτελέσεις, ολοκαυτώματα, παλικαριές, μάχες, πρόσωπα, τόποι, κόμματα, άνθρωποι γενναίοι και προδότες, όλα αυτά κι άλλα τόσα να συνθέτουν με όρους μουσικούς μια άλλη «Συμφωνία της λεβεντιάς» του Μανώλη Καλομοίρη, το μεγαλειώδες ορατόριο της Εθνικής Αντίστασης τώρα. Τον δεύτερο αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία που δεν νοείται χωρίς εμφύλιους. Το δείχνει άλλωστε και το ‘21.
Δεν μπορώ να διατρέξω τα δύο βιβλία, μόνο αρπαχτές αναγνωστικές έκανα. Στέκομαι λίγο σε ό,τι αναφέρεται στον τόπο και την περιοχή μας κι εντελώς ενδεικτικά στις κοινότοπες πλέον αναφορές όπως είναι για τον Μητροπολίτη Ιωακείμ, τον αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Λιούλια, ένα μάρτυρα πραγματικό που θα άξιζε η εκκλησία των δεσποτάδων κι αρχιεπισκόπων να τον αγιοποιήσει χωρίς να ψάχνουν για θαύματα αφού και μόνον το μαρτύριο υπέρ του έθνους τον κατατάσσει στη χορεία των αθανάτων. Τον Φαρδύκαμπο, ίσως την σημαντικότερη κατά μέτωπο μάχη της Αντίστασης με τους 600 αιχμαλώτους· τα ολοκαυτώματα πόλεων και περιοχών όπως των Σερβίων, την εκτέλεση των 44 στην θέση Παναγία της Κοζάνης κι άλλα κι αλίμονο και δυστυχώς.
Ο τόπος μας είχε το προνόμιο να ζήσει το πρώτο Ολοκαύτωμα στην Ελλάδα. Στο Μεσόβουνο στις 23/10/1941 εκτελούν 165 άνδρες από 16 έως 80 χρόνων. Το 1943 οι Γερμανοί ξανάρχονται κι εκτελούν 250 άνδρες. Ο δολοφόνος όπως κι ο ταχυδρόμος χτυπά δύο φορές. Γράφει περί αυτού ο ποιητής Θανάσης Μαρκόπουλος ένα εξαίρετο επιτύμβιο που θα μπορούσε να γραφτεί στο μνημείο αν είχαμε αυτοδιοίκηση στοιχειωδώς εγγράμματη.

Σωσίβιο μνήμης 1944

Πάντα είχα την περιέργεια να μάθω
πως αντέδρασε
ο αγαθός εκείνος βαρκάρης του Αχέροντα
όταν είδε να φτάνουν στην προκυμαία
τα λεωφορεία
με τους τρακόσους τόσους εκτελεσμένους
του Μεσόβουνου.

Το 1943 στις 17 Ιουλίου στη γενική απεργία και το συλλαλητήριο στη Κοζάνη οι Γερμανοί υποχρεώσαν στις11 π.μ. ένα-ένα τα καταστήματα ν’ ανοίξουν
Στις εκτελέσεις πολιτών στην Κοζάνη έχουμε μια ασυνήθιστη αγριότητα. Στις 27 Ιουνίου 1943 ένα γέροντα τον έγδαραν ζωντανό (όχι δεν τον έφαγαν κιόλας οι ανθρωπόμορφοι).
Στο Βελβεντό στις 26 Οκτωβρίου 1943 συνέλαβαν 3 νέους τους ξάπλωσαν δεμένους στο δρόμο και τους έλιωσαν περνώντας με τα αυτοκίνητα τους πάνω από τα κορμιά τους
Ήρωας και άγιος είναι δύο έννοιες και συμπεριφορές που κινούνται στο επίπεδο του ιδεατού πρωτίστως αφού βιώνουν στο είναι τους κάτι που υπερβαίνει τα εσκαμμένα της ύπαρξης της μικρής κι ασήμαντης υπόστασης ως όντα με ιδέες που ζούνε πολεμόντα κι όχι βοϊδόντα μοιραία κι άβουλα σε κάθε ζυγό τους και ιδίως τώρα στον εσωτερικό ζυγό που είναι κι ο χειρότερος.
Ο πολιτικός Μ. Γλέζος είναι γνωστός όσο σχεδόν κι ο Κολοκοτρώνης. Επομένως κάθε αναφορά σ’ αυτή του την πτυχή πλεονάζει αφόρητα. Είναι όμως ένας διανοούμενος, ένας συγγραφέας που έζησε μες στα βιβλία και στα γράμματα με βιβλιοπωλεία, εκδόσεις, περιοδικά. Ένα από τα τελευταία βιβλία του είναι και το εντελώς δροσερό και συναρπαστικό συνάμα με τον τίτλο: «Υδωρ, Αύρα, Νερό». Σ’ αυτό αντλεί από τις τρεις λέξεις όλες τις σημασίες τους στη διαδρομή τους στο χρόνο και στα παράγωγά τους. Ενα λεκτικό πανηγύρι γύρω από το νερό, ένα ποτάμι καθαρών λέξεων και ακόμα πιο καθαρών νοημάτων που η ανάγνωση τους αποσπασματική ή ενδελεχής, σου φέρνει δίψα υγιεινή, πραγματική, υλική. Ενα βιβλίο που δεν διαβάζω απλά αλλά χαϊδεύω με όσες αισθήσεις μου το μπορούν. Σταματώ στη λέξη φρέαρ με την οποία έρχονται στη μνήμη τα αρτεσιανά της Π. Διαθήκης του Ιακώβ και της Σαμαρείτιδος. Στο τοπικό ιδίωμα το φρέαρ λέγεται αρβανίκος. Σ’ έναν αρβανίκο ενός παλιού σπιτιού της πόλεως, ενός εξ ίσου παλιού και γνωστού αριστερού, του Βασίλη Κουτλιά, πριν μερικά χρόνια ανέσυραν οι κόρες του 2-3 πλαστικά σακιά με χύδην πατικομένες εφημερίδες· ήταν φύλλα της προδικτατορικής ΑΥΓΗΣ, από το φόβο της χούντας εκεί κρυμμένες. Όχι κατεστραμμένες όπως θα ήταν εύκολο και θεμιτό. Τα ιδεολογικά φετίχ ή «Τα μόνα διασωθέντα της πίστεως κειμήλια» για να θυμηθούμε τον ποιητή Αντώνη Κάλφα από την Κατερίνη. Μου παρέδωσαν τα σακιά προς διάσωσιν· σιδέρωσα τα φύλλα και τις φυλλομετρώ κατά καιρούς χωρίς ιδιαίτερη συγκίνηση ότι ο χρόνος είναι πολύς και οι μνήμες μου ελάχιστες έως καμία, εκείνης της περιόδου. Όμως όταν σ’ αυτές βλέπω στο όνομα του εκδότη ή του διευθυντή το Μ. Γλέζος, αισθάνομαι μια αύρα αναγεννητικού εκπολιτισμού της σκέψης και πράξης. Ένας συναισθηματισμός που ξεπερνά τα όρια της πολιτικής και προσεγγίζει σ’ αυτά της αισθητικής με κατακλύζει.
Με την εύκαιρα ξαναβρήκα ένα δεμένο τόμο του περιοδικού με τον τίτλο αρχικά «74» και μετά το «75» που εξέδιδε ο Μ. Γλ. αμέσως μετά την μεταπολίτευση και μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, χρόνο το χρόνο περπατούσε κι αυτός από τους χώρους της πολιτισμένης αριστεράς τότε, τα μικρά βήματα της στερέωσης της δημοκρατίας αλλά προσδοκώντας και μια κοινωνική απελευθέρωση. Αυτήν κάποτε ήρθε κιόλας ή νόμιζαν πως ήρθε ή μας την έφεραν που λεν από παντού και σιγάθεν, αλλά πάντα γλιστερά , είμαστε ήδη στο 2011 και στην πανθομολογούμενη απώλεια κάθε μέτρου κι ελέγχου της και φτάσαμε στον πάτο της κανονικά.
Ξανά πάλι απ’ την αρχή.
Οι ήρωες τα άπαρτα βουνά απ’ αυτά που ερχόταν ο απόηχος του τραγουδιού «Λευτεριά πανώρια κόρη κατεβαίνει από τα όρη» σήμερα είναι αυτοί της καθημερινότητας κι έρχονται από τις πόλεις, τις πλατείες, τους δρόμος και «στα σκοτεινά πηγαίνουν στα σκοτεινά προχωρούν».
Εδώ είμαστε πάλι. Οι άνθρωποι και τα σύμβολα υπάρχουν άφθαρτα κι άχρονα για μιμήσεις πράξεων σπουδαίων και τέλειων.
Το σημερινό όνομα κι ο άνθρωπος διέσχισε το χρόνο και με τη θεσπέσια αύρα που αποπνέει έγινε ένα από τα πιο αγαπητά κι ελκυστικά στην νεοελληνική μας, θλιβερή πλέον, πραγματικότητα.
ΕΥΤΥΧΩΣ που υπάρχουν ακόμα.

Πάνος Β. Ξένος(1945-1990): Ὁ σκύλος

OΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ στὴν προ­ε­φη­βι­κή τους ἡ­λι­κί­α, ἔ­τσι κι αὐ­τὸς εἶ­χε μα­νί­α μὲ τὰ γεν­νη­τι­κά του ὄρ­γα­να. Βι­α­ζό­ταν. Βι­α­ζό­ταν νὰ με­γα­λώ­σει. Ἤ­θε­λε νὰ νι­ώ­σει ἄν­τρας, ἄν­τρας ὅ­πως τὸν ἤ­θε­λε ἡ μά­να, ὅ­πως τὸν ἤ­θε­λε ὁ πα­τέ­ρας, ὅ­πως τὸν ἤ­θε­λε ἡ πα­τρί­δα. «Τὸ ἔ­θνος χρει­ά­ζε­ται ἄν­τρες!» τοῦ τσαμ­πού­να­γε ἕ­ξι χρό­νια ὁ Μπι­γι­ό­της ὁ δά­σκα­λος, ἀ­πὸ τὴν πρώ­τη κι­ό­λας τοῦ δη­μο­τι­κοῦ. «Νά! Ἐ­κεί­νου νὰ μοιά­σεις», τοῦ ἔ­δει­χνε μὲ τὸ ρο­ζι­α­σμέ­νο, σκέ­το μα­δέ­ρι, δά­χτυ­λο ὁ πα­τέ­ρας, τὴ λι­θο­γρα­φί­α τοῦ Κο­λο­κο­τρώ­νη στὸν ἀσβε­στω­μένο τοῖ­χο. «Νὰ γί­νει ἄν­τρας ρέ!» τὸν ὁρ­μή­νευ­ε κι ἡ μά­να, «νὰ φέ­ρεις μιὰ κα­λὴ νύ­φη μὲ προί­κα, νὰ κά­νει παι­διὰ γε­ρά, γε­ρὰ τ’ ἀ­κοῦς, ἄν­τρες, νὰ κοι­τά­ξου­νε τὰ γε­ρά­μα­τά σου, νά ‘­χεις νὰ στη­ρι­χτεῖς, νὰ μὴν πᾶς σκυ­λὶ στ’ ἀμ­πέ­λι!». Νὰ γί­νει ἄν­τρας, νὰ βγά­λεις σκλη­ρὲς τρί­χες στὰ μά­γου­λα, σὰν τὸν πα­τέ­ρα, ποὺ ξου­ρί­ζε­ται πρω­ί-πρω­ὶ καὶ χα­σκογε­λά­ει μὲ τὶς γυ­ναῖ­κες ποὺ τὸν ζα­χα­ρώ­νου­νε! «Ἄν­τρας!» Εἶ­χε ἀρ­χί­σει νὰ φο­βᾶ­ται κά­πως μὲ τού­τη τὴ λέ­ξη. Πρό­φε­ραν ὅ­λοι γύ­ρω του τὴ λέ­ξη «ἄν­τρας», σὰ νὰ κρε­μό­ταν ἡ ζω­ὴ μο­νά­χα ἀ­π’ αὐ­τὴ τὴ λέ­ξη. Θυ­μό­ταν τὴν ἱ­στο­ρί­α στὸ δη­μο­τι­κό, τὸν Ἡ­ρα­κλή, τὸν Θη­σέ­α, τὸν Λε­ω­νί­δα, τὸν Γκού­ρα, τὸν Μα­κρυ­γιάν­νη, τὸ λή­σταρ­χο Ντα­βέ­λη, ναί, θυ­μό­ταν μὲ τί με­γα­λο­πρε­πῆ θαυ­μα­σμὸ τοὺς τύ­λι­γε ἡ ἱ­στο­ρί­α. Θυ­μό­ταν τὰ θρη­σκευ­τι­κὰ μὲ κεῖ­νο τὸν αἱ­μο­βό­ρο Θεό, ποὺ ὅ­λο δι­α­τα­γὲς ἦ­ταν, σφα­γές, φό­νους καὶ ἄν­τρες στὴν Πα­λαι­ὰ Ἱ­στο­ρί­α. Θυ­μό­ταν τοὺς γραμ­μέ­νους πο­λέ­μους μὲ τὰ παλ­λη­κά­ρια μας, τὰ λι­ον­τά­ρια, νὰ κον­ταρο­χτυ­πι­οῦν­ται πά­νω στοὺς λό­φους καὶ τὶς βου­νο­κορ­φές. Ἄ­κου­γε τὶς γυ­ναῖ­κες νὰ ὀ­νει­ρεύ­ον­ται στὸν ὕ­πνο καὶ τὸν ξύ­πνιο τους τὸν ἄν­τρα, μο­να­χὰ τὸν ἄν­τρα. Ὅ­ταν τὰ δού­λευ­ε ὅ­λα τοῦ­τα στὸ μυα­λό του, μπερ­δευ­ό­ταν, πε­λά­γω­νε, φο­βό­ταν, τὰ σά­στι­ζε καὶ βι­α­ζό­ταν. Νὰ γί­νει ἄν­τρας!

Ὅ­ταν ἄρ­χι­σε νὰ μαλ­λιά­ζει, ἄρ­χι­σαν καὶ τὴ μά­να του νὰ τὴ ζώ­νουν φί­δια.
— Μα­κρυ­ὰ ἀ­πὸ γυ­ναῖ­κες! τοῦ ‘­λε­γε. Ἅ­μα σὲ μπλέ­ξου­νε γυ­ναῖ­κες χά­θη­κες! Πῦρ, γυ­νὴ καὶ θά­λασ­σα!
Κι ὁ πα­τέ­ρας του, ἦ­ταν δὲν ἦ­ταν τεσ­σά­ρων, πέν­τε χρό­νων, τὸν ἔ­βα­ζε νὰ ση­κώ­νει ἄ­ξαφ­να τὰ φου­στά­νια τῶν γυ­ναι­κῶν. «Νὰ γί­νεις ἄν­τρας ρέ!»
Στὰ δε­κα­τρί­α του, ἐ­κεῖ ποὺ ἔ­τρω­γαν σι­ω­πη­λὰ οἱ τρεῖς τους στὸ τρα­πέ­ζι, βού­τη­ξε ἄ­ξαφ­να ὁ πα­τέ­ρας τὸ μπου­κά­λι τὸ κρα­σί, τὸ βρόν­τη­ξε στὸ μου­σα­μὰ καὶ εἶ­πε ἀ­πο­φα­σι­στι­κά:
— Τὸ ἀ­πό­γευ­μα θὰ σὲ πά­ω στὴ Χώ­ρα στὶς γυ­ναῖ­κες!
Στά­θη­κε ὁ κόμ­πος τὸ φα­ῒ στὸ λά­ρυγ­γά του, τὰ σά­στι­σε, ἄρ­χι­σε ἀ­πό­το­μα νὰ τρέ­μει κι εὐ­τυ­χῶς ἡ μά­να ποὺ σή­κω­σε ἠ­λε­κτρι­σμέ­νο τὸ χέ­ρι κι ἄ­στρα­ψε μιὰ μπού­φλα στὰ μοῦ­τρα τοῦ πα­τέ­ρα, γουρ­λώ­νον­τας τὰ μά­τια, κα­τα­κόκ­κι­νη ἀ­πὸ θυ­μό, χει­ρο­βομ­βί­δα θά ‘­λε­γες ποὺ πή­γαι­νε νὰ σκά­σει.
— Πρό­στυ­χε! Πα­λι­άν­θρω­πε! οὔρ­λια­ξε.

Πι­α­στή­κα­νε στὰ χέ­ρια καὶ τὸ παι­δὶ τό ‘­βα­λε στὰ πό­δια, ἴ­σια κα­τὰ τὸν κάμ­πο, κυ­νη­γη­μέ­νο λὲς ἀ­πὸ μιὰ κα­τα­στρο­φή, ποὺ πα­ρὰ λί­γο νὰ τὸ ἀ­φα­νί­σει. Ἀ­πὸ κον­τὰ κι ὁ σκύ­λος του, ὁ μό­νος φί­λος του, ὁ προ­στά­της του, ὁ γνώ­στης ὅ­λων τῶν μυ­στι­κῶν του. Κα­θή­σα­νε λα­χα­νι­α­σμέ­νοι στὸν κορ­μὸ μιᾶς ἀ­χλα­διᾶς. Τί ἦ­ταν ὅ­λο τοῦ­το, δὲν μπο­ροῦ­σε κα­λά-κα­λὰ νὰ κα­τα­λά­βει τὸ παι­δί. Αὐ­τὸς ἀ­γα­ποῦ­σε νὰ κλω­τσά­ει τοὺς ντε­νε­κέ­δες, νὰ κρε­μι­έ­ται στὰ κλα­διὰ τῶν δέν­τρων, νὰ τρέ­χει μὲ τὸ σκύ­λο του, νὰ λέ­ει τὰ με­γα­λύ­τε­ρα ψέ­μα­τα μὲ τοὺς συμ­μα­θη­τές του, ν’ ἀ­κού­ει ἱ­στο­ρί­ες καὶ πα­ρα­μύ­θια. Κι ὅ­λοι τοῦ­τοι θέ­λα­νε μὲ τὸ ζό­ρι νὰ τοῦ τὰ στα­μα­τή­σουν ὅ­λα αὐ­τά, νὰ βά­λουν τέρ­μα σ’ ὅ­λα καὶ νὰ τὸν χώ­σουν ἀ­πό­το­μα στὸ χῶ­ρο τῶν ἀν­τρῶν, μὲ τὸ ἔ­τσι θέ­λω, μὲ τὶς γυ­ναῖ­κες νὰ τοῦ ρί­χνον­ται καὶ νὰ τὸν μπλέ­κουν, μὲ τὶς γυ­ναῖ­κες στὴ Χώ­ρα, μὲ μιὰ κα­λὴ νύ­φη ποὺ νὰ κά­νει παι­διὰ-ἄντρες, μὲ κεῖ­νον τὸ μου­στα­κα­λὴ προ­πά­το­ρα στὸν ἀσβε­στω­μένο τοῖ­χο, ποὺ ἔ­πρε­πε νὰ τοῦ μοιά­σει. Τί ἦ­ταν ἐ­τοῦ­τοι, ποὺ θέ­λα­νε νὰ τοῦ ἁρ­πά­ξουν, νὰ τοῦ λη­στέ­ψουν τὸν κό­σμο του μ’ αὐ­τὰ τὰ μέ­σα, δὲν μπο­ροῦ­σε, δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ τὸ κα­τα­λά­βει. Σμπα­ράλια­σε τὸ μυα­λό του ἀ­π’ τὴ σκέ­ψη. Εἶ­δε ὅ­λα νὰ μπερ­δεύ­ον­ται, νὰ μὴ μπο­ρεῖ νὰ τὰ ξε­χω­ρί­σει.

Τὸ βρά­δυ, πε­ρί­με­νε νὰ νυ­χτώ­σει κα­λὰ-κα­λὰ γιὰ νὰ μπεῖ στὸ σπί­τι. Κι ἀ­πὸ κεί­νη τὴν ἡμέρα ἄρ­χι­σε νὰ φο­βᾶ­ται τὸν πα­τέ­ρα πι­ό­τε­ρο καὶ πιὸ βα­θιά. Μὰ ὁ πα­τέ­ρας, με­τὰ ἀ­πὸ τὴν τα­πεί­νω­ση, ἀ­γρί­ε­ψε, ὧ­ρες-ὧ­ρες μούγ­κρι­ζε σὰν ταῦ­ρος, ἔ­τσι γιὰ τὸ τί­πο­τα, κι ἄρ­χι­σε μί­α σκέ­ψη βδέλ­λα νὰ καρ­φώ­νε­ται σι­γὰ-σι­γὰ μέ­σ’ τὸ μυα­λό του. «Μω­ρὲ μή­πως καὶ δὲν εἶ­ναι ἄν­τρας;»
Ἡ μά­να τὸ κα­νά­κευ­ε τ’ ἀ­γό­ρι της, «τὸ στή­ριγ­μά μου, ποὺ θὰ μοῦ κά­νει ἀγ­γόνια νὰ κα­να­κεύ­ω μιὰ ζω­ή!» Κι εἶ­χε τὸ μά­τι ἄ­γρυ­πνο μή­πως κα­μιὰ τσιμ­περ­δό­να μπλέ­ξει τὸν γιὸ καὶ ξε­στρα­τί­σει ἀ­π’ τὸν ἴ­σιο δρό­μο. Κι ὅ­σο ὁ πα­τέ­ρας ἔ­βλε­πε τὴ μά­να νὰ χα­ϊ­δο­λο­γά­ει τὸν γιὸ κι ὅ­σο ἔ­βλε­πε τὸ γιὸ νὰ μέ­νει ἀ­χώ­ρι­στος ἀ­πὸ τὸ σκύ­λο, νὰ τρέ­χει καὶ νὰ χο­ρο­πη­δᾶ, χω­ρὶς ἔ­γνοι­α γιὰ γυ­ναί­κα, χω­ρὶς κα­μί­α ἀν­τρίκια πρά­ξη γιὰ τὴν ὥ­ρα, μπάφια­ζε καὶ σκαρ­φι­ζό­ταν χι­λιά­δες κόλ­πα, νὰ μπά­σει τὸ παι­δὶ στὸ δρό­μο ποὺ συ­νε­χί­ζε­ται αἰ­ῶ­νες τώ­ρα ἀ­πὸ γιὸ σὲ γιό, ἀ­πὸ ἐγ­γό­νι σὲ ἐγ­γό­νι.
— Εἶ­σαι ἄν­τρας ρέ;
Τὸ ἤ­ξε­ρε, τὸ κα­τα­λά­βαι­νε ὅ­τι ἦ­ταν ἄν­τρας, τὸ ἄλ­λο ὅ­μως δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ κα­τα­λά­βει. Ὅ­λη αὐ­τὴ τὴ μα­νί­α ποὺ τοὺς εἶ­χε πιά­σει ὅ­λους, ὅ­λη αὐ­τὴ τὴ βιά­ση, νὰ τὸν μπά­σουν ἄ­ρον-ἄ­ρον καὶ ἀ­τό­φια μέ­σα στὴ ζω­ὴ καὶ στὸν κό­σμο τῶν ἀν­τρῶν.
Εἶ­δε καὶ ἀ­πό­ει­δε ὁ πα­τέ­ρας πὼς μὲ τὶς σο­φι­στεῖες του τί­πο­τα δὲν γι­νό­ταν, ὅ­τι δὲν πιά­νουν μπά­ζα οἱ λά­γνες ἡ­δο­νὲς καὶ τ’ «ἀ­πο­τέ­τοι­α» τῶν ἀν­τρῶν κι ἡ σκέ­ψη βδέλ­λα πῆ­ρε νὰ φουν­τώ­νει πυρ­κα­ϊ­ά. Ἔ­πρε­πε ὁ γιὸς νὰ κά­νει κά­τι δυ­να­μι­κό, κά­τι τραν­τα­χτό, κά­τι ποὺ ν’ ἀ­πο­δεί­ξει ὅ­τι εἶ­ναι ἄν­τρας. Ἀ­κό­νι­σε τὸ μα­χαί­ρι τὸ μυ­τε­ρό, τὸ μα­κρυ­μά­νι­κο. Τὸ εἶ­δε νὰ γυ­α­λί­ζει καὶ ν’ ἀ­στρά­φτει, γυ­α­λί­σα­νε τὰ μά­τια στὸ σκο­τά­δι.
— Πιά­στο!
Γαν­τζώ­θη­κε ὁ γιὸς ἀ­πὸ τὴ ρά­χη τοῦ σκυ­λιοῦ, γουρ­λώ­νον­τας τὰ μά­τια.
— Πιά­στο!
Ἅρ­πα­ξε τὸ χέ­ρι τοῦ παι­διοῦ, τοῦ ‘­χω­σε στὴν πα­λά­μη τὴ λαβή.
— Σή­κω τὸ χέ­ρι σου ψη­λά! Πῆ­ρε νὰ τρέ­μει τὸ παι­δί.
— Σφάχτον!
Τοῦ κό­πη­σε ἡ πνο­ή.
— Μα­χαί­ρω­σέ τον!
Ἕ­νας λυγ­μὸς ἀ­νέ­βη­κε στὰ χεί­λη του.
— Μα­χαί­ρω­σέ τον! οὔρ­λια­ξε ὁ πα­τέ­ρας. Κρύ­ος ἱ­δρὼς τὸ ἔ­λου­σε.
— Μα­χαί­ρω­σέ τον!
Κι ἄρ­χι­σε νὰ κλω­τσά­ει μὲ λύσ­σα τὸ παι­δί. Ἔ­κα­νε κεῖ­νο νὰ λα­κί­σει, τὸ ἅρ­πα­ξε ἀ­π’ τὸ σβέρ­κο.
— Σφάχτον! Μα­χαί­ρω­σέ τον! Σφά­χτον!
Κα­τέ­βα­σε μὲ δύ­να­μη τὸ χέ­ρι, μπή­γον­τας τὸ μα­χαί­ρι στὸ σκυ­λί, βγά­ζον­τας ἕ­να οὐρ­λια­χτὸ σὰ λα­βω­μέ­νο ἀ­γρί­μι καὶ βάλ­θη­κε νὰ τρέ­χει, παίρ­νον­τας μα­ζί του τὴ λα­βω­μα­τιά.
Κι ὁ πα­τέ­ρας πῆ­ρε νὰ γε­λά­ει, νὰ γε­λά­ει, νὰ γε­λά­ει, ἴ­διος τρελ­λὸς ἀ­πὸ χα­ρά.
— Εἶ­ναι ἄν­τρας μω­ρή! Τρέ­ξε νὰ δεῖς! Εἶν’ ἄν­τρας!!
Κι ἐ­ξα­κο­λου­θοῦ­σε νὰ γε­λά­ει, νὰ γε­λά­ει, νὰ γε­λά­ει, μπρὸς στὸ μα­χαι­ρω­μέ­νο σκύλο ποὺ σπαρ­τά­ρα­γε.



Πη­γή: Πά­νος Β. Ξέ­νος, "Ἐκτρο­φεῖο θη­ρί­ων" (δι­η­γή­μα­τα, ἐκδόσεις Ἀστρο­λά­βος/Εὐθύ­νη, Ἀθή­να, 1990).
http://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/ περιοδικό ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ

Η φωτογραφία στάλθηκε από την Αλίκη Τσουκαλά και αναφέρεται σε μια περιοχή της Αθήνας, κοντά στην Ιερά Οδό. Τίτλος της θα μπορούσε να είναι : "Υπεράνω όλων ο σκύλος"....

ΤΑΡΑΤΣΟΚΗΠΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

Όταν μια ταράτσα μπορεί να μετεξελιχθεί σε «κήπο», όταν μια στέγη μπορεί να γίνει πράσινη, γιατί ένα γκαράζ δεν μπορεί να στηθεί κάτω από έναν κήπο ή μια πλατεία, όταν μάλιστα το συγκεκριμένο έργο διαθέτει και ειδικές προδιαγραφές αντοχής; Γιατί άνθρωποι δικοί μας, που τρέχουν εδώ κι εκεί για την μεγάλη υπόθεση των ταρατσόκηπων - που είναι τελικά υπόθεση μιας εξαιρετικά σημαντικής επιφάνειας για τη βιοκλιματική, αισθητική και περιβαλλοντική φυσιογνωμία της πόλης - γιατί μπορούν να ανέχονται την καταστροφολογία αυτών που αντιδρούν στα υπόγεια γκαράζ; Γιατί η αντικατάσταση του ούτως ή άλλως «στημένου» πράσινου κάποιων αστικών χώρων από ένα άλλο πράσινο στην οροφή ενός γκαράζ, να θεωρείται ως άρση της φυσικότητας;

Γράφω αυτά σε συνέχεια της από 18.5.2011 ανάρτησης «Υπόγεια γκαράζ-υπέργεια φύση», με αφορμή μια ενδιαφέρουσα ανακοίνωση που κάνει η «Δήμητρα» ( ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΓΕΩΡΓΙΚΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΔΕΥΣΗΣ
ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ) σχετικά με ένα διήμερο σεμινάριο στο Μαρούσι στις 28,29/5/2011 με θέμα «Κατασκευή Ταρατσόκηπων».

Λένε οι διοργανωτές της διήμερης εκπαίδευσης :

«Η διαδικασία κατασκευής ταρατσόκηπων ή πράσινων στεγών είναι ιδιαίτερα σημαντική για το αστικό περιβάλλον καθώς αυξάνει τις μονωτικές ιδιότητες των κτιρίων, περιορίζει τους αέριους ρύπους, διαφοροποιεί αισθητικά τον αστικό ιστό και πιθανά αλλάζει την καθημερινότητα των κατοίκων της πόλης.
Τα σεμινάρια που θα διαρκέσουν δέκα ώρες θα υλοποιηθούν στην ΕΠΑ.Σ Συγγρού (Λ. Κηφισίας 182) και εισηγητής θα είναι ο γεωπόνος – κατασκευαστής έργων πρασίνου ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΤΣΗΣ .
Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης θα πραγματοποιηθεί πρακτική άσκηση με προσομοίωση κατασκευής μικρού μεγέθους ταρατσόκηπου.
Η συμμετοχή στα σεμινάρια είναι δωρεάν και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Πρώτη προτεραιότητα συμμετοχής θα έχουν γεωπόνοι και λοιποί επαγγελματίες του είδους.
Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στο τηλ. 210 8821404 (κ. Παναγιώτη Σκοτειδάκη)

ΥΓ. Στη φωτογραφία, "τα παιδιά παίζει" σε γιορτή της περιβαλλοντικής οργάνωσης ΑΝΙΜΑ. Κάποτε όμως "παίζουν" και οι μεγάλοι...

ΚΙΝΑ : ΤΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ ΩΣ ΒΟΜΒΕΣ….

Νόμιζα ότι είχα δει το άκρον άωτο της καλλιεργητικής ανευθυνότητας το 2003 στην Βόρεια Κύπρο, στα κατεχόμενα : Εκεί, σε απόσταση μόλις 15 μέτρων από τις «κυανιούχες» λίμνες που χρησίμευαν στη διαδικασία επεξεργασίας του χαλκού και μέχρι το 1974 αποτελούσαν περιουσιακά στοιχεία της Cyprus Mining Corporation, υπήρχε μποστάνι με καρπούζια !

Μετά ήλθε το «δικό μας» εξασθενές χρώμιο στη λεκάνη του Ασωπού ποταμού και οι αναφορές στις επιπτώσεις του καρκινογόνου αυτού στοιχείου ..…επί παντός του ζαρζαβατικού ! Αλλά κι αυτή η περίπτωση , που ξεπεράσθηκε ή αποσιωπήθηκε – ομολογώ ότι δεν γνωρίζω τις τελευταίες εξελίξεις – φαίνεται πως δεν «φτουράει» μπροστά σε μια αποκάλυψη που έγινε στην Κίνα και αφορά τα καρπούζια . Εκεί , σύμφωνα με πληροφορία του Le Courrier International που επανεκπέμπει το http://infognomonpolitics.blogspot.com,,
ο ψεκασμός των καρπουζιών με το χημικό παράγωγο forchlorfenuron προκάλεσε στη συνέχεια την ……έκρηξή τους ! Το χημικό forchlorfenuron αποτελεί ένα «επιταχυντή της ανάπτυξης» που προωθεί την κυτταρική διαίρεση , επιταχύνει τη συγκομιδή κατά δύο εβδομάδες και αυξάνει το μέγεθος και την τιμή του προϊόντος…Υποθέτω ότι η υπερχορήγηση του συγκεκριμένου στοιχείου κάνει την ανάπτυξη του καρπουζιού εκρηκτική – όνομα και πράμα! – όμως ως μη ειδικός δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν το ίδιο αποτέλεσμα επέρχεται και με την «κανονική δοσολογία»… Κι από κοντά στα φοβερά και τρομερά που αναφέρει το συγκεκριμένο ρεπορτάζ του Le Courrier International, είναι αδύνατο να μην σημειώσει κανείς το φοβεροτερότερο όλων : που είναι η χρήση κοινών αντισυλληπτικών στις φυτείες αγγουριών !

Η νοθεία των τροφίμων, η ανεξέλεγκτη χρήση χημικών μεθόδων σε ευαίσθητα παραγωγικά πεδία και η παραγνώριση των προδιαγραφών ασφάλειας για τους καταναλωτές, φαίνονται να αποτελούν παραμέτρους του άγριου καπιταλισμού της Κίνας. Εκεί το κυνηγητό της «αποτελεσματικότητας» και του «χαμηλού κόστους» καλά κρατεί, εδώ οι Ευρωπαίοι μικρόνοες βάλουν εναντίον του Δημόσιου παράγοντα : Που είναι το μοναδικό και αναγκαίο (αν και όχι επαρκές) πολιτικό μέσο, στο να παγιώσει και να εγγυηθεί κάποιες θεσμίσεις ποιότητας ζωής. Πρόκειται για ένα μοναδικό ιστορικό παλιμπαιδισμό, μια μοναδική «άνοδο της ασημαντότητας» - που θα ’λεγε ο Καστοριάδης…
YΓ.

Εν όψει αφίσα από φεστιβάλ καρπουζο-ποίησης(!) στην Τσεχία, το 2008

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΡΟΙΣΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΝΟΜΕΝΟ

Στο Σύνταγμα, στη μεγάλη συγκέντρωση της 25.5.2011, πολλοί θα πρέπει να υπερεκτίμησαν τα συγκεκριμένα μεγέθη και τις χιλιάδες του συγκεντρωμένου λαού, όπως επίσης κάποιοι άλλοι πρέπει να βάλθηκαν να μειώσουν τη λαϊκή συμμετοχή αριθμητικά και να την εμφανίσουν σαν «συνηθισμένη». Και οι μεν και οι δε πάντως, «καλοθελητές» και μη, δεν έδωσαν έμφαση στο «βάθος» του γεγονότος, πέρα από το ορατό του πλάτος : Γιατί η συγκέντρωση της 25.5.2011 δεν είχε μόνο «πλήθη» αλλά και χρονική διάρκεια. Γιατί είχε πρωτίστως νεολαία, γιατί είχε τον υβριδικό χαρακτήρα μιας πολιτικής εκδήλωσης και κοινωνικής συνεύρεσης. Γιατί έδινε την ευκαιρία σε όλους τους μετόχους της αγανάκτησης και της θλίψης, να συναντηθούν χωρίς τις γνωστές πολιτικές συμβατικότητες και να βγάλουν από κοινού το κοινό άχτι…

Δεν υπήρχαν μεγάλα πανώ για τη δήλωση της παρουσίας των πολιτικών κομμάτων, δεν υπήρχαν όλα εκείνα τα υλικά που εκφράζουν μικροανταγωνισμούς παρατάξεων, δεν υπήρχαν οι «συνήθεις» αναρχικοί για να τα σπάσουν στο πέρας του γεγονότος . Δεν υπήρχαν βροντώδη μεγάφωνα, δεν υπήρχαν τα γνωστά «στρατιωτικοφανή» μπλοκ, δεν υπήρχαν ντουντούκες προ-εκφώνησης συνθημάτων με στόχο την μαζική παραγωγή τους… Κοντολογίς: Δεν υπήρχαν οι συνθήκες για να επαναληφθεί εκείνο το τρομερό συμβάν σε μια εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, όπου ο ντουντουκοφόρος εξέπεμψε την εντολή «μία η ντουντούκα – τέσσερεις εμείς» (εννοώντας ότι κάθε σύνθημα της ντουντούκας θα επαναλαμβάνεται από την «επαναστατική χορωδία» τετράκις…), όμως ο περίγυρος εξέλαβε την εντολή ως σύνθημα, με αποτέλεσμα να ακουστεί για λίγο η κραυγή : ΜΙΑ Η ΝΤΟΥΝΤΟΥΚΑ, ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΕΜΕΙΣ….
Λαμβανομένων υπόψη των συγκεντρώσεων από τον Δεκέμβρη του 2010 ως σήμερα, η χθεσινή συγκέντρωση είχε «πρώτης τάξεως» μέγεθος, αλλά και διακριτή ποιότητα. Ήταν ένα μεγάλο «γινόμενο» - άνθρωποι ΕΠΙ συμπεριφορές, ιδέες, κοινό πνεύμα,διάρκεια παρουσίας.

Πρωτοβουλία για δημοψήφισμα και προσοχή στις απομιμήσεις..

Τα πράγματα πάντοτε «σκουραίνουν», όταν κάποιος σε χρόνο dt οικειοποιείται μια ιδέα που την έχουν λανσάρει κάποιοι άλλοι, με διαφορετικό ερώτημα και διαφορετικές διαδικασίες. Παραδείγματος χάρη η ιδέα ενός ελληνικού δημοψηφίσματος, με διακύβευμα – κατά πως λέει ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος - «το εάν επιθυμούμε να προχωρήσουμε στο δρόμο της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, με όρους και θυσίες και να παραμείνουμε εντός ευρωζώνης, ή εάν προτιμούμε να αποχωρήσουμε, ακολουθώντας «ένα δρόμο που μας οδηγεί στο περιθώριο και την εθνικά υπερήφανη εξαθλίωση» : Είναι μια ιδέα κλεμένη από κάποιους που θέλουν πραγματικά να σπρώξουν τη λαίκή συμμετοχή, κι όχι να την παγώσουν με τη τοποθέτηση ενός τρομοκρατικού eρωτήματος...Για την ιστορία, πολλά δημοψηφίσματα που τέθηκαν σε δυσμενή πολιτικά περιβάλλοντα κατέληξαν να προσδώσουν "λαϊκό έρεισμα" σε τυραννίες. Παραδείγματος χάρη τα δημοψηφίσματα του Λουδοβίκου Ναπολέοντα(μέσα 19ου αιώνα), που οδήγησαν τη Γαλλία σε μια νέα αυτοκρατορική δικτατορία και τελικά στην καταστροφή...

Εν τω μεταξύ η «ορίτζιναλ» Πρωτοβουλία «Όχι στο Σύμφωνο για το ΕΥΡΩ, Όχι στο ευρωπαϊκό Μνημόνιο» που μαζί με άλλες δυνάμεις στοχεύει να προωθήσει ερώτημα στους ευρωπαϊκούς λαούς υπό μορφή δημοψηφίσματος, ετοιμάζεται για μια συνάντηση την Πέμπτη 26/5/2011 και ώρα 7μμ στην αίθουσα της ΟΤΟΕ (Βησσαρίωνος 9) με θέμα το σχεδιασμό των δράσεων της Πρωτοβουλίας.

Προφανώς, ουδέν ευρωπαϊκότερον μιας πρωτοβουλίας που θέλει να βάλει «Άγγλους , Γάλλους , Πορτογάλους» και στην πορεία και άλλους τα ονόματα των οποίων δεν ριμάρουν(!) εύκολα(π.χ. Βέλγους) σε μια κοινή διαβούλευση, για τις πολιτικές που απεργάζονται εναντίον των λαών οι ευρωπαλιάνθρωποι και οι ευρωκρετίνοι από κοινού….

Λέει το κείμενο της πρόσκλησης :


«Η κυβέρνηση και η τρόικα, με απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό τρόπο, προωθούν άμεσα ένα δεύτερο μνημόνιο που στην κυριολεξία λεηλατεί το εισόδημα, τα δικαιώματα του λαού και το δημόσιο πλούτο της χώρας χάριν των αγορών, των κερδοσκόπων και του τραπεζικού κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή, προωθείται και το Σύμφωνο για το Ευρώ που αλυσοδένει τη χώρα για πολλές δεκαετίες.
Ως εδώ εκεί μη παρέκει!
Μπορούμε και πρέπει να τους σταματήσουμε!»

ΥΓ. Η φωτοσύνθεση έγινε από το http://www.noiazomai.net/

Ο ΤΡΕΜΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΟΛΙΚΑ ΠΑΡΚΑ

Σε προηγούμενη ανάρτηση ( 16.5.2011 «Δημοκρατική Αριστερά, ανεμογεννήτριες, Κιθαιρώνας, Οικολόγοι Πράσινοι») είχα αναφερθεί στην συνδιοργάνωση εκδήλωσης από τους Οικολόγους Πράσινους και τους υποστηρικτές της Αιολικής ενέργειας - με προφανή στόχο τη δικαίωση και παραπέρα προώθηση των τεχνο-βανδαλισμών, που καταστρέφουν την ελληνική ορεινή φύση. Ευτυχώς αποδείχθηκε στη συγκεκριμένη περίπτωση, ότι ο συγκεκριμένος χώρος , εκτός από την «καλοφαρδία» που του επιτρέπει να «κάααθεται…» μετέχοντας ελάχιστα στα κινηματικά δρώμενα και εισπράττοντας δυσανάλογα γκαλοπικά ποσοστά, διαθέτει ένα κάποιο νιονιό ώστε να μην παρασύρεται από τον κάθε μικρόνοα τεχνοκράτη και να μπορεί να ζητά στοιχειώδεις χωροταξικές ρυθμίσεις. Αντιγράφω λοιπόν με μεγάλη ευχαρίστηση την ανακοίνωση των ΟΠ, σχετικά με το ζήτημα των χωροθετήσεων των ανεμογεννητριών :

«Έρευνες για την καταλληλότητα χωροθετήσεων αιολικών πάρκων στην Ελλάδα προαναγγέλλει η Κομισιόν, απαντώντας σε ερωτήσεις του ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων, Μιχάλη Τρεμόπουλου για συγκεκριμένα μεγάλα έργα σε ευαίσθητες περιοχές σε Σκύρο και Κρήτη. Θα παρακολουθεί επίσης την αναδιατύπωση της ελληνικής νομοθεσίας προκειμένου να ευθυγραμμιστεί με την απόφαση C-293/07 του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.

O Επίτροπος Περιβάλλοντος κ. Potocnik επισημαίνει πως στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ανάπτυξη της αιολικής ενέργειας υπογραμμίζεται η σημασία της καταλληλότητας της θέσης (με «αναλύσεις ευαισθησίας» για κάθε περιοχή), του σχεδιασμού και της λειτουργίας των αιολικών πάρκων. Στόχος είναι η ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων που θα έχουν στη βιοποικιλότητα, αλλά και η επίτευξη των στόχων προστασίας του δικτύου Natura 2000.

Ο Επίτροπος καλεί τις ελληνικές αρμόδιες αρχές να εξασφαλίσουν ότι οι αντίστοιχες αιτήσεις και άδειες των έργων συμμορφούνται πλήρως με τις σχετικές διατάξεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας της ΕΕ. Με βάση τα στοιχεία που κατέθεσε ο Μ. Τρεμόπουλος, η Επιτροπή δηλώνει ότι «θα διερευνήσει, σε συνεργασία με τις ελληνικές αρχές, τα έργα στην Κρήτη και τη Σκύρο, καθώς και τις προοπτικές μιας στρατηγικής προσέγγισης όσον αφορά την επιλογή της θέσης των αιολικών πάρκων στην Ελλάδα, γενικότερα».

Με τις ερωτήσεις του ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων είχε καταθέσει στην Κομισιόν στοιχεία για τα αιολικά πάρκα στις περιοχές «Σκύρος Όρος Κόχυλα» (GR2420006) και σε ΖΕΠ της Κρήτης, όπου απειλούνται σημαντικά απειλούμενα είδη αρπακτικών. Παράλληλα είχε επισημάνει ότι στην Ελλάδα το Χωροταξικό Πλαίσιο του κ Σουφλιά για τις Α.Π.Ε., επιτρέπει χωροθέτηση αιολικών πάρκων σε ευαίσθητες περιοχές, εξαιρώντας μόνο τους οικοτόπους προτεραιότητας. Σημειώνει την ελλιπέστατη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και υπογραμμίζει πως παρά την καταρχήν θετική αύξηση του εθνικού στόχου για τις ΑΠΕ, η Ελλάδα δε διαθέτει ουσιαστική εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων και χωροταξικό σχεδιασμό για τα αιολικά πάρκα. Αποτέλεσμα είναι να εκδίδονται άδειες εγκατάστασης γιγαντιαίων έργων ακόμη και σε εξαιρετικά ευαίσθητες περιοχές.
Δήλωσε ο Έλληνας ευρωβουλευτής : «Στην Ελλάδα μεγάλο μέρος των επενδυτών προέρχονται δυστυχώς από κλάδους που δε φημίζονται για το σεβασμό τους στο περιβάλλον, κάτι που ενισχύει την προτίμησή μας για το μοντέλο της Δανίας και της Γερμανίας όπου κεντρική θέση στα αιολικά έχει ο κοινωνικός τομέας της οικονομίας, σε στενή σύνδεση με τις τοπικές κοινωνίες. Οι φαραωνικές διαστάσεις πολλών επενδυτικών σχεδίων και η έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού επιτείνουν ακόμη περισσότερο τις επιπτώσεις της ανεπαρκούς ευασθησίας, και η αιολική ενέργεια κινδυνεύει να δυσφημιστεί. Από την άλλη τα οικοσυστήματα απειλούνται και από την κλιματική αλλαγή, οπότε η ενίσχυση της ανανεώσιμης ενέργειας αποτελεί απαραίτητο μέρος της λύσης για τη διάσωση και προστασία τους. Στα διλήμματα αυτά η ευρωπαϊκή νομοθεσία δίνει ήδη απαντήσεις που μπορούν να διασφαλίσουν τέτοιες λεπτές ισορροπίες σε σημαντικό βαθμό. Η παρέμβαση λοιπόν της Κομισιόν, ως αποτέλεσμα των ερωτήσεών μας, αποτελεί εξέλιξη που δε θα προστατεύσει μόνο σημαντικές περιοχές, αλλά θα πιέσει και την ελληνική νομοθεσία σε θετικότερες κατευθύνσεις»

ΥΓ.

Η φωτογραφία είναι από την Καστανολόγγο της Όχης, στη Νότια Εύβοια. Αυτό που δεν "φωτογραφίζει" είναι η περικύκλωση ή διάσχιση της περιοχής από δεκάδες πλέον ανεμογεννήτριες, που στη θέση της φύσης αφήνουν έναν τραγ-έλαφο....

ΣΤΑ ΙΣΙΑ…..

Δεν έχω κανένα απολύτως λόγο να διαφημίσω τον Αλέξη Τσίπρα – εξ άλλου συμπεριλαμβάνομαι σε αυτούς που του είπαν όχι λίγα, όταν εκτοξεύθηκε στην Προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω καμιά υπόληψη στα λεγόμενα περί «νεανικού λούκ», που υποτίθεται ότι είναι γενικώς «πιασάρικο», τηλεοπτικώς ελκυστικό, αποδεκτό από μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων κλπ. κλπ. Πιστεύω ότι σε κρίσιμες στιγμές όπως αυτή που διανύουμε, ένας καθάριος, πηγαίος, δυνατός και ευθυτενής λόγος, θα μπορούσε να είναι επικοινωνιακά ισχυρός , ακόμη και εάν εκφέροταν από εσχατόγηρους…. Εξ άλλου εκτός από τον κ. Τσίπρα νεανικό παρουσιαστικό έχει και ο κ. Παρασκευόπουλος των Οικολόγων Πρασίνων, που «διαπρέπει» συστηματικά με τις νερόβραστες δηλώσεις και τον «ήξεις αφήξεις» λόγο του : Ένα λόγο «τήρησης ίσων αποστάσεων», «επιτήδειας ουδετερότητας», που δεν μπορεί να πείσει παρά μόνο αυτούς που είναι πεισμένοι – δηλαδή στο να βρίσκονται παροπλισμένοι και να περιμένουν να εισπράξουν την «πολιτική υπεραξία» των πρασίνων της Ευρώπης…

Να οι δηλώσεις του Τσίπρα, μετά τη συζήτησή του με τον Παπανδρέου :

«Δεν ήρθα για να συζητήσω με τον κ. Παπανδρέου τη λεηλασία της ελληνικής κοινωνίας. Ήρθα για να του πω ότι δεν πρέπει και δεν νομιμοποιείται να προχωρήσει σε αυτό το έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού. Ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του με τις επιλογές του ενάμισι χρόνο τώρα έχουν οδηγήσει τη χώρα σε μια πρωτοφανή καταστροφή. Δεν έχει τη γενναιότητα να παραδεχθεί την αποτυχία, επιμένει σ’ αυτή την εγκληματική πολιτική, ψάχνει για συνένοχους και όχι για συναίνεση. Δεν μπορούμε να τη δώσουμε. Τούτη την ώρα πιστεύουμε ότι το καλύτερο που έχει να κάνει για τη χώρα είναι να φύγει. Αυτός ο λαός χρειάζεται να ζει με αξιοπρέπεια. Και πιστεύουμε ότι οι νέοι άνθρωποι θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της νεολαίας και στην Ισπανία και αλλού και θα διεκδικήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια……»

Σε αυτή την υπόθεση της πρόσκλησης για κουβέντα και συναίνεση με τον Παπανδρέου και τα απομεινάρια της πολιτικής του επιρροής, ιδιαίτερη νότα έδωσαν δυο γυναίκες. Η μία ήταν η Αλέκα Παπαρήγα, που με την απουσία της απεμπόλησε την ευκαιρία μιας μετωπικής αποδοκιμασίας του ημι-πρωθυπουργού, η άλλη ήταν η Μπακογιάννη, που σε τηλεοπτικό σχολιασμό του γεγονότος κάτι πήγε να πει περί κοινωνικής συστράτευσης το 1940, περί γονεϊκής ευθύνης της οφειλέτριας γενιάς έναντι των επόμενων γενεών – μάλιστα τις προσδιόρισε αριθμητικά σε 4(ολογράφως : τέσσερεις !). Τέλος ο αποκλεισμός του «Άρματος Πολιτών» (Δημαράς, Οικονόμου), παρά την κοινοβουλευτική παρουσία του, έδειξε το φόβο της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ : Η ενδοπαραταξιακή αντιπολίτευση είναι το χειρότερο είδος αντιπολίτευσης, κάτι τέτοια τα ξέρουν πολύ καλά….

«Αεροδρόμιο Τρίπολης» και η απούσα « οικολογική στρατηγική» συγκοινωνιών

Από μια ανακοίνωση του επικεφαλής της «Αγωνιστικής Συνεργασίας Πελοποννήσου» Θανάση Πετράκου, υπό τον τίτλο «Ή λεφτά υπάρχουν ή μας δουλεύουν ο κ. Τατούλης, ο κ. Ανδριανός και ο κ. Πρωθυπουργός», μαθαίνω ότι υπό συνθήκες πενίας κάποιοι κατεργάζονται την πρόταση της δημιουργίας αεροδρομίου στην Τρίπολη…Λέει στην ανακοίνωσή του ο Θ.Π :




«Το Σάββατο στο Ναύπλιο οι κύριοι Παπανδρέου, Ανδριανός και Τατούλης αποφάσισαν ότι αυτό που λείπει από την Περιφέρεια Πελοποννήσου είναι ένα δεύτερο αεροδρόμιο στην Τρίπολη. Αυτό προφανώς για τον κ. Περιφερειάρχη ονομάζεται σωστός περιφερειακός προγραμματισμός και σχεδιασμός. Και φυσικά ο κ. Ανδριανός και ο κ. Παπανδρέου, στα πλαίσια της γνωστής πελατειακής λογικής, γιατί ίσως και να γίνουν και εκλογές, συμφώνησαν με το βαθυστόχαστο σχεδιασμό του κ. Τατούλης. Απέδειξαν για μια ακόμη φορά πόση σημασία δίνει και ο κ. Τατούλης, φυσικά ο κ. Παπανδρέου, όπως και η Ν.Δ. στο χωροταξικό σχεδιασμό και στον περιφερειακό προγραμματισμό. Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ότι οι μεγάλες κουβέντες (ότι η διοικητική μεταρρύθμιση θα μετατρέψει το Περιφερειακό Συμβούλιο σε κέντρο σχεδιασμού και προγραμματισμού) είναι μεγάλα λόγια για να τα πιστεύουν οι αφελείς. Την ίδια ώρα, βέβαια, ο κ. Πρωθυπουργός, μας λέει ότι λεφτά δεν υπάρχουν και καλεί το λαό να αποδεχθεί να του κόψει κι άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις, να αυξήσει το Φ.Π.Α., να διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας και να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία για να σωθεί δήθεν η χώρα. Πριν λίγους μήνες άλλωστε είχαμε ένα άλλο μεγάλο δείγμα σωστού προγραμματισμού και σχεδιασμού. Ο κ. Πρωθυπουργός αποφάσισε να κλείσει το σιδηρόδρομο στην Πελοπόννησο, παρ’ ότι είχαν δοθεί 80 εκατ. ευρώ για τον εκσυγχρονισμό του, γιατί η χώρα, είπε στους Πελοποννήσου, βρίσκεται σε δύσκολη θέση.
Και βέβαια, χρόνια τώρα, η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ., αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ στις οποίες ο κ. Παπανδρέου ήταν σημαίνων Υπουργός, δεν μπορούσαν να βρουν χρήματα για την αναβάθμιση του διεθνούς αερολιμένα Καλαμάτας.
Τώρα μας λένε ότι έχουν χρήματα για να μετατρέψουν το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Τρίπολης σε πολιτικό και να υπάρχουν δύο πολιτικά αεροδρόμια σε απόσταση 75 Χλ. . ή 35 με 40 λεπτά της ώρας διαφορά οδικώς. Προφανώς μας δουλεύουν!»……

Αναρωτιέμαι, πόσοι ξέρουν ότι στο μεσοπόλεμο υπήρχε ακτοπλοϊκή σύνδεση Πειραιά – Θεσσαλονίκης, διότι η απουσία εθνικών οδών έκανε τη μετάβαση από τη πρωτεύουσα στη συμπρωτεύουσα κανονικό μαρτύριο; Πόσοι ξέρουν ότι για τον ίδιο ακριβώς λόγο, λόγω των παλιών κατσικόδρομων, υπήρχαν αεροπορικές γραμμές από την Αθήνα στο Αγρίνιο και από την Αθήνα στην Αγχίαλο(Βόλος);

Η αλλαγή των συγκοινωνιακών δεδομένων έφερε αρκετές ανατροπές στους τρόπους κυκλοφορίας, ενώ προοιωνίζεται αρκετές ακόμη. Λόγου χάρη το οδικό δίκτυο Αθηνών- Θεσσαλονίκης μπορεί, μεσοπρόθεσμα και με μια μη-παρανοϊκή πολιτική διοδίων, να εξουδετερώσει ένα μεγάλο μέρος των αντίστοιχων αεροπορικών μεταφορών, δεδομένου ότι εκτός από τον μικρό χρόνο αυτής καθαυτής της αεροπορικής μεταφοράς οι χρόνοι που δαπανώνται από και προς τα αεροδρόμια Σπάτων και Μίκρας είναι μεγάλοι. Γενικά στην Ευρώπη, οι ειδικές απαιτήσεις της αεροπορικής μεταφοράς κάνουν το γρήγορο τραίνο σημαντικό ανταγωνιστή του αεροπλάνου στις αποστάσεις μεσαίας εμβέλειας – μέχρι τα 1500 χιλιόμετρα. Σημαντικός ανταγωνιστής της «συμβατικής» αεροπορικής μεταφοράς που συνεπάγεται αεροδρόμιο και άλλες υποδομές, είναι επίσης τα ταχύπλοα σκάφη και τα υδροπλάνα – που πριν λίγα χρόνια «κόντεψαν» κι αυτά να μπουν στο συγκοινωνιακό σκηνικό. Εξ άλλου στην «συμβατική» αεροπορική μεταφορά κάνουν «αντίπραξη» και τα σύγχρονα ελικόπτερα παντός καιρού, που μπορούν σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες να προσεγγίσουν απομονωμένα γεωγραφικά σημεία, νησιά κλπ.

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό των ανατροπών στις μεταφορές, πολλά τοπικιστικά αιτήματα σε νησιωτικές περιοχές και όχι μόνο, εμφανίζονται σαν «άλλο ανέκδοτο».Και ενώ η «διανομή υποσχέσεων και προσδοκιών» από τον Πρωθυπουργό και τους παραστεκάμενούς του έχει όντως οσμή εκλογών, από την άλλη πλευρά δείχνει το παλιομοδίτικο ύφος που είναι διατεθειμένο να πάρει το συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο, έστω κι αν εμφανίστηκε στο προσκήνιο μια φορά κι έναν καιρό με ένα ύφος κατεξοχήν νεωτεριστικό, με τις μυριάδες των φιλικά διακείμενων e-mails….

Προφανώς, η διατύπωση μιας οικολογικής στρατηγικής μεταφορών , η συνεκτίμηση των νέων τεχνικών δεδομένων και ιδιαίτερα η αξιολόγηση των οχλήσεων που δημιουργούν οι συγκοινωνιακές μεταφορές στον περίγυρό τους, αποτελεί περιεχόμενο μιας νηφάλιας αποτίμησης, που κάθε άλλο παρά είναι εφικτή σε συνθήκες πανικού. Είναι αξιοσημείωτο πάντως ότι η αποτίμηση αυτή δεν μπορεί να βασίζεται αυστηρά σε οποιαδήποτε «οικολογικά θέσφατα» του παρελθόντος, αλλά πρέπει να στοχεύει στο «εδώ και τώρα» και να υπογραμμίζει το τετράπτυχο της οικονομικά και περιβαλλοντικά φιλικής μεταφοράς : Ασφάλεια, άνεση, ταχύτητα, προστασία περιβάλλοντος.
Η τελευταία βολή για τα «οικολογικά θέσφατα» δεν είναι βέβαια τυχαία. Όταν πριν μερικά χρόνια μετέφερα ένα άρθρο περί των γρήγορων τραίνων από τον Ecologist στο περιοδικό «Οικοτοπία» , είχα σημειώσει τη συζήτηση που γινόταν ανάμεσα στους Άγγλους «οικολογιστές» σχετικά με τις δυσμενείς επιπτώσεις του γρήγορου τραίνου στην αρτιότητα των βιοτόπων της αγγλικής υπαίθρου. Χωρίς να αμφισβητώ τη σημασία των μέσων σταθερής τροχιάς, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, παρά την διαχρονική εμμονή τους στα τραίνα, κρατούσαν άθικτο το κριτικό τους πνεύμα και ήταν διατεθειμένοι να συζητήσουν από την αρχή την υπόθεση της «οικολογικής μεταφοράς» στον 21ο αιώνα…….

Η Ελλάδα εκτός Ελλάδας, οι Έλληνες εκτός εαυτού

Η αθλιότητα των Μνημονίων συν την καρπαζοεισπρακτορική ιδεολογία του εγχώριου ηγετικού κυκλώματος, όχι μόνο καταστρέφει άμεσα τη χώρα αλλά και την αποστερεί από εκείνες τις δημιουργικές δυνάμεις, που θα μπορούσαν να της προσδώσουν νέα ταυτότητα. Διαβάζω στην «Καθημερινή» το ρεπορτάζ της Ιωάννας Φωτιάδη («Patriotaki, ερχόμαστε Αυστραλία») και φρίττω μπροστά στη πληροφορία ότι μερικές χιλιάδες προσφεύγουν στο www.patriotaki.com για να οργανώσουν τα της μετάβασης ή επιστροφής τους μόνο στην Αυστραλία….
Χάνονται άνθρωποι, αλλά ακόμη χάνονται ή υποσιτίζονται ιδέες, συλλήψεις, καλλιτεχνικές προσεγγίσεις, όλα όσα θέλουν ένα περιβάλλον δημιουργικής αντιπαράθεσης. Ο κοινωνικός λόγος χάνει ένταση αλλά και έκταση, καθώς η έμφαση μετατοπίζεται, ο δε «ζωτικός χώρος» καταλαμβάνεται από συζητήσεις και άλλες δορυφορικές ιδέες σχετικά με την ελληνική υπόθεση.

Πρόσφατα, με αφορμή το πέρασμα από την Αθήνα του Σερζ Λατούς, θεωρητικού της αποανάπτυξης, σημείωσα τον ιδιαίτερα «επιδερμικό» χαρακτήρα με τον οποίο η μορφωμένη κοινή γνώμη προσπέρασε την συζήτηση για ένα άλλο οικονομικό μοντέλο, με ποιότητα στα προϊόντα, στην εργασία, στην ολότητα της ζωής. Σε αντίθεση με μια κοινωνία εύρωστη και δυναμική, που μπορεί να βάζει βαθιά και δυνατά προβλήματα στον εαυτό της, μια κοινωνία αφασιακή όπως η δική μας «έχει το μυαλό της αλλού», οι δε σκέψεις της είναι ρηχές.
Το αποτέλεσμα είναι να μας διαφεύγει η αξιολόγηση διαφόρων υποδειγμάτων σκέψης που ξεφεύγουν από τα κατεστημένα, «οικονομίστικα» κηρύγματα. Λόγου χάρη, χτες και προχτές στην Αθήνα, έγινε το συνέδριο του περιοδικού ΙΣΤΟΡΕΙΝ (7ο) για την « Η ιστορία της εργασίας. Νέες προσεγγίσεις σε ένα διαρκές ζήτημα».Διαβάζοντας το περιεχόμενο μιας από τις πολλές εισηγήσεις ( Θανάσης Καράβατος: Ψυχοπαθολογία και ψυχοδυναμική της εργασίας) διέκρινα μέσα στα πλαίσιά της ένα ακατέργαστο «διαμάντι», σχετικά με την παραδοσιακή ποιότητα εργασίας και το κατά πόσο αυτή μπορεί να σημαίνει κάποια πράγματα σε μια νεοφιλελεύθερη εποχή όπως η σημερινή.


Αντιγράφω από το κείμενο του Καράβατου, μια επαφή ενός τουρίστα και ενός χωρικού στη Νότια Αμερική :

«Παρατηρώ έναν Ινδιάνο, σε κάποιο χωριό της Ν. Αμερικής, που φτιάχνει μια φλογέρα από καλάμι και ακολουθεί η εξής συνομιλία:
– Μ’ αρέσει η φλογέρα. Θα την αγοράσω. Πόσο κοστίζει;
– Πέντε νομίσματα señor.
– Μου φαίνεται ακριβή. αν αγοράσω έξι πόσο θα μου τις δώσεις;
(Βέβαια περιμένω να πληρώσω λιγότερο για κάθε φλογέρα αλλά έρχεται αμέσως η απάντηση)
– Θα κοστίσει επτά νομίσματα η κάθε μια, señor.
(Κάπως σαστισμένος συνεχίζω το πείραμα)
– Κι αν παραγγείλω μια δωδεκάδα;
– Σ’ αυτή τη περίπτωση θα κοστίσει δέκα νομίσματα η φλογέρα, señor.
– Για κοίτα! Όσο πιο πολλές φλογέρες παραγγέλνω τόσο μεγαλύτερο κέρδος θα βγάλεις, αλλά αντί να με ενθαρρύνεις να παραγγείλω περισσότερες, με αποθαρρύνεις.
(Ο ινδιάνος με κοιτάει μ’ ένα αινιγματικό και ελαφρά κοροϊδευτικό χαμόγελο σαν να λέει “αυτοί οι τουρίστες είναι σίγουρα παράξενοι άνθρωποι”).
– Μα φυσικά señor. Να φτιάξω μια φλογέρα είναι διασκέδαση. να φτιάξω έξι θα βαρεθώ. Κι αν είναι να φτιάξω δώδεκα δεν το αντέχω».

Λέω κι εγώ : Η στάση του Ινδιάνου απέναντι στην εργασία βάζει ένα γενικότερο θέμα οικονομικής αποτελεσματικότητας, όπου η αξία του προϊόντος δεν καθορίζεται μόνο από την ποσότητα της εργασίας – όπως τίθεται από την κλασική «εργασιακή θεωρία της αξίας»- αλλά και από την ποιότητα της εργασίας, από το κατά πόσο αυτή είναι ευχάριστη, δημιουργική , ή αντίθετα πληκτική και αγχωτική : Όσο πιο ευχάριστη η εργασία παραγωγής του προϊόντος, τόσο μικρότερο το κόστος παραγωγής του προϊόντος….

Ποιοι όμως και σε ποιο βαθμό μπορούν να ασχολούνται και να προωθούν τέτοιες συλλήψεις, όταν η έρευνα στην Ελλάδα ανθυπολειτουργεί και οι Έλληνες λόγιοι παίρνουν το δρόμο μιας άλλης διασποράς;

YΓ. Εν όψει, έργο της Εύας Περσάκη