ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ : ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗ

Το πολιτικό κατεστημένο της χώρας διυλίζει τον κώνωπα της «άρνησης διοδίων» και καταπίνει διάφορες καμήλους, όπως αυτήν της αλλαγής του Συντάγματος κατά παρέκκλιση των θεσμισμένων διαδικασιών : Αυτό σκέπτεται κανείς όταν διαβάζει την συνέντευξη του κ.Κ. Μητσοτάκη, στην «Καθημερινή» της 30.1.2011. Εκεί ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ διαδηλώνει τις καλές του προθέσεις για την εξυγίανση της πολιτικής ζωής και μιλάει για την - κατά παρέκκλιση του Συντάγματος - κήρυξη της επόμενης βουλής ως αναθεωρητικής, με στόχο την ψήφιση νέου νόμου περί ευθύνης των υπουργών.

Ο Κώστας Μητσοτάκης επικαλείται ως υπέρτατο νόμο την σωτηρία του τόπου, θυμίζοντας κάτι λίγο από το λατινικό γνωμικό «Salus populi est suprema lex» και κάτι περισσότερο από την δικτατορία της 21ης Απριλίου, που είχε πατήσει στο ίδιο επιχείρημα - αντικαθιστώντας όμως το «λαός» από την πιο «ευχειραγώγητη» λέξη της «Πατρίδας»…
Ο κύριος επίτιμος προτείνει μια συναινετική παραβίαση του Συντάγματος, ουσιαστικά δηλαδή τη συστράτευση των δυνάμεων του δικομματισμού (τουλάχιστον…), για την αντιμετώπιση των σκανδάλων του μέλλοντος… Αποσιωπώντας βέβαια το ότι αυτή η παραβίαση μπορεί να αποτελέσει μοντέλο για την πραγματοποίηση και άλλων παρεκκλίσεων, ιδιαίτερα μάλιστα όταν έχουν γίνει γνωστές από τον τύπο οι κινήσεις της Τρόϊκας για την προώθηση συνταγματική αλλαγής στη χώρα μας, με στόχο την ενσωμάτωση των μνημονιακών ρυθμίσεων στην ελληνική έννομη τάξη…..
Να πιθανολογήσουμε ότι ο κύριος επίτιμος ανοίγει το δρόμο για την απόλυτη, πολιτικο-νομικο-οικονομική υποτέλεια της χώρας; Ανεξάρτητα από την απάντηση στο ερώτημα, το σίγουρο είναι ότι στην ίδια συνέντευξη δεν χάνει την ευκαιρία να συνηγορήσει υπέρ της σχετικής αθωότητας του πολιτικού κατεστημένου για την διαφθορά και υπέρ της απόλυτης ευθύνης του δημόσιου τομέα.
Ερωτά ο δημοσιογράφος Παναγής Γαλιατσάτος :
«……Στη μεταπολίτευση άλλαξε κάτι στο φαινόμενο της διαφθοράς; Εξαπλώθηκε; Και γιατί; »
Απαντάει ο Κώστας Μητσοτάκης :
«Σίγουρα το φαινόμενο της διαφθοράς εξαπλώθηκε. Η εξήγησις είναι απλή. Εξαπλώθηκε γιατί μεγάλωσε το κράτος…»
Οι νεοφιλελεύθερες βολές εναντίον του δημόσιου τομέα είθισται να παρακάμπτουν το μεγάλο «σκάνδαλο των σκανδάλων» και τη διαφθορά που αυτό σημαίνει : Ότι δηλαδή η κυβέρνηση ως εργοδότης και προϊστάμενος των δημοσίων υπαλλήλων και ως διαχειριστής της δημόσιας περιουσίας, αποποιείται αυτές τις εξουσίες και τις παραχωρεί στους διάφορους χρυσοδάκτυλους ! Ότι η κυβέρνηση αρνείται το ανατεθειμένο σε αυτήν έργο από τη λαίκή βούληση – δηλαδή την αποτελεσματικότερη και ποιοτικότερη λειτουργία του δημόσιου τομέα – και το μεταφέρει στις πλάτες ( ή για την ακρίβεια στις τσέπες….) διαφόρων ιδιωτικών συμφερόντων….

ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΣΤΟΠ…

Στην υπόθεση του θεατρικού έργου του Γιώργου Διαλεγμένου «Χάσαμε τη θεία – στοπ», κάποιοι περίμεναν το θάνατο μιας μακρινής και «αγαπημένης» Θείας για να την κληρονομήσουν. Στην «υπόθεση» των Μεσογειακών Αγώνων, η κυβέρνηση περίμενε την αφαίρεσή τους από το Βόλο και τη Λάρισα, για να μη ξοδευτούν χρήματα. Θετική κονομησιά η μια περίπτωση, αρνητική χασούρα η άλλη. Αλγεβρικώς ισοδύναμα, όμως.
Η κυβέρνηση δεν έκανε άσχημα ζητώντας φτηνότερη διεξαγωγή των μεσογειακών αγώνων, με τη χρήση κρουαζιερόπλοιων για τη φιλοξενία των αθλητών αντί της δημιουργίας «μη ευέλικτων» οικιστικών εγκαταστάσεων επί χερσαίου εδάφους. Γιατί οι τέτοιου είδους εγκαταστάσεις, κατά πως έδειξε η εμπειρία του Ολυμπιακού χωριού στην Αθήνα, δύσκολα μετασχηματίζονται και δυσκολότερα αξιοποιούνται για τις κοινωνικές ανάγκες μετά τους αγώνες… Αν τώρα κάναμε την υπόθεση μιας κυβέρνησης και ενός Υπουργείου Πολιτισμού με κότσια, θα μπορούσαμε να περιμένουμε να βγουν σε διεθνή φόρα και να υπερασπιστούν μιαν άλλη διαδικασία τέλεσης διεθνών αγώνων, με λιτότητα, πολιτισμό, άρνηση της γκλαμουριάς και της διανομής πόρων σε αθλητοπατέρες κάθε κατηγορίας.
Φυσικά είναι ουτοπία το να περιμένεις από ένα πόνυ την ανάπτυξη υπερηχητικών ταχυτήτων…. Μια κυβέρνηση «προπονημένη» στην παθητική προσαρμογή έναντι των διεθνών κελευσμάτων, δεν είναι ελπιδοφόρα. Αλλά για να λέμε του στραβού το δίκηο, ανάλογη αδυναμία και βραδύνοια έδειξε και το δικό μας κίνημα κατά της τέλεσης της Ολυμπιάδας του 1996 και του 2004 αντίστοιχα. Τότε, κάποιοι υποδεικνύαμε την ανάγκη ενός διεθνούς μεταρρυθμιστικού Ολυμπιακού κινήματος, αντί ενός ακαθόριστου και γενικού «αντιπρωταθλητικού» αρνητισμού. Υπογραμμίζαμε τα ανερχόμενα και εξωφρενικά κόστη των αγώνων, από την αφετηριακή Ολυμπιάδα του Ελσίνσκι (1952) και εντεύθεν. Και υποστηρίζαμε ότι τα κόστη αυτά αποτρέπουν τις φτωχές χώρες του πλανήτη από το να αναλάβουν Ολυμπιακές ή άλλες διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, στερώντας τες από διάφορα πλεονεκτήματα καθώς επίσης και από μια δημιουργική ένταση - που εν μέρει βιώσαμε κι εμείς το καλοκαίρι του 2004.
Στις ημέρες μας, η αντιπολίτευση αναφέρθηκε στον διεθνή διασυρμό της χώρας και σε άλλα παρόμοια. Η Αριστερά μίλησε για το μεγάλο «κόστος» του προϊόντος «μεσογειακοί αγώνες» - όμως ελάχιστοι έκαναν το ίδιο για την ποιότητα αυτού του προϊόντος . Γιατί προφανώς η εποχή του Μνημονίου είναι μια εποχή οικονομισμού, ιδεολογικού παλιμπαιδισμού, απεμπόλησης πολλών προβληματισμών για τα ζητήματα ποιότητας ζωής….

YΓ

Η φωτογραφία (ΠΑΡΟΣ)είναι από διαγωνισμό που διοργάνωσε η "Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού"

M.Σωτηροπούλου : Εκτέλεση δια λιθοβολισμού

Στην τηλεόραση γίναμε όλοι μάρτυρες του θανάτου δια λιθοβολισμού, ενός «παράνομου ζευγαριού» στο κατεχόμενο από εμάς τους Δυτικούς Αφγανιστάν - σύμφωνα με το ισλαμικό δίκαιο. Λένε ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, και σε αυτές τις κοινότυπες για τους Ιρανούς, αλλ’ αδιανόητες για μας σκηνές φρίκης, τολμώ ν’ αντιπαραθέσω τη διήγηση της ίδιας σκηνής από ένα βιβλίο ντοκουμέντο που διάβασα το 1993 με τίτλο «ο Λιθοβολισμός της Σοράγια Μανουτσέρι». Μια γυναίκα γεννημένη το 1951 κρίθηκε ένοχη μοιχείας με ψευδομαρτυρία (πράγμα απλούστατο αφού στον ισλαμικό νόμο η γυναίκα πρέπει ν’ αποδείξει την αθωότητά της, ενώ για τον άνδρα πρέπει ν’ αποδειχθεί η ενοχή του) για να μην αναγκασθεί ν’ αποδώσει ο σύζυγος -που ήδη συζούσε με άλλη- την προίκα. Όπως είδαμε και στο βίντεο , το θύμα θάβεται στη γη κι οι πρώτοι που λιθοβολούν στ’ όνομα του πολυεύσπλαχνου Αλλάχ είναι τα παιδιά, οι γονείς κι οι στενοί συγγενείς. Ας σημειωθεί ακόμη ότι οι λιθοβολημένοι δεν ενταφιάζονται αλλ’ αφήνονται βορά στ’ αγρίμια
Αντιγράφω :

«Στο κέντρο του κύκλου η Σοράγια ξεψυχούσε αργά. Το κεφάλι της κι ο κορμός της δεν ήταν πια παρά ένας σωρός ματωμένες σάρκες. Το πλήθος λύσσαγε πάνω στο θύμα αλαλάζοντας. Ο κύκλος είχε κλείσει γύρω της. το τριχωτό μέρος του κρανίου δεν ήταν παρά μια φριχτή πληγή, το σαγόνι είχε σπάσει και κρεμότανε η μύτη μια ανοιχτή τρύπα. Το κεφάλι έγερνε άγαρμπα σα μάσκα καρνάβαλου πάνω σε ότι της έμενε από το δεξί ώμο. Στην πρώτη γραμμή ο Χασάν (ο ιερέας ψευδομάρτυρας) με τα ρούχα πιτσιλισμένα μ’ αίμα σήκωσε τα μπράτσα κι επέβαλε σιωπή. «Αγαπητοί μου φίλοι, είπε. Νομίζω ότι ο Θεός έκανε το έργο Του. Νομίζω ότι έγινε το θέλημά Του.»..
Νιώθω ντροπή γιατί τόσα χρόνια μετά είδαμε το ίδιο θέαμα στο Αφγανιστάν που κατακτήθηκε από τους αμερικανούς με σημαία την κατάργηση της μπούρκα, σήμερα που οι πολιτικοί μιλούν για δήθεν αλλαγές στο θεοκρατικό κράτος.
Νιώθω ντροπή γιατί στην Αλγερία, την Τυνησία, την Αίγυπτο οι εκατόμβες πολλαπλασιάζονται κι όλοι στρουθοκαμηλίζουν. Κανείς δεν ενοχλεί μια πετρελαιοφόρο χώρα εφ’ όσον δεν εμποδίζει την ελεύθερη ροή του μαύρου χρυσού. Αν το πετρέλαιο μυρίζει αίμα κανείς δεν έχει τόσο ευαίσθητη όσφρηση.
Νιώθω ντροπή γιατί ο κόσμος βράζει και μεις βουλιάζουμε στη ραθυμία της αδράνειας.
Νιώθω ντροπή γιατί η πολυδιαφημισμένη τεχνολογική πρόοδος δε βελτίωσε την ανθρώπινη βαρβαρότητα και όλες οι κτηνωδίες γίνονται στ’ όνομα του θεού . Και όχι μόνο στο Αφγανιστάν.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

Άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, «Άνθρωποι χωρίς χαρτιά», εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28.1.2011

ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ : Απορία πρώτη: Αν καταλαμβανόταν η Ακρόπολη ή η Μητρόπολη από Τούρκους αλεξιπτωτιστές στο πλαίσιο κάποιας «Βαριοπούλας», πόσο μεγαλύτερος θα μπορούσε να γίνει ο ηθικοεθνικός μας πανικός, όταν τώρα η παρουσία των 237 μεταναστών σε κτίριο της Νομικής που δεν χρησιμοποιούνταν στην εκπαιδευτική διαδικασία οδήγησε αστραπιαία στην κατάχρηση (από πολιτικούς και δημοσιογράφους) ενός εθνικοαπελευθερωτικού λεξιλογίου που του στερεί κάθε νόημα η ίδια η κατάφωρη υπερβολή του; Αν τώρα η «ιερή αγανάκτηση» μιλάει για «ανακατάληψη» ή «απελευθέρωση της Νομικής» (από ανθρώπους, παρεμπιπτόντως, που συμφωνούν στη μετακίνησή τους σε άλλο δημόσιο κτίριο), πού θα βρεθούν λέξεις ικανές να αποδώσουν την οργή όταν θα συμβεί κάτι όντως οριακό, απίστευτο κ.λπ.;
ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ OIKONIKΗΣ
Υπερβάλλουμε σε πολλά πράγματα εμείς οι Έλληνες. Πάσχουμε από μεγαλοστομία, όντως. Όμως πίσω δεν πάνε και οι γνωστοί πλειοδότες ανθρωπισμού, ευαισθησίας, ξενοφιλίας ! Αν θέλουν να αποσείσουν την κατηγορία, ας σταματήσουν τα λόγια κι ας περάσουν στα έργα, μοιράζοντας τα υπάρχοντά τους στους μετανάστες. Ιδού η Ρόδος, ιδού και η αναπόφευκτη ξεφτίλα τους…

ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ Απορία δεύτερη: Όσοι τώρα, μηνίοντες, διατείνονται ότι «μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια αδιανόητα πράματα», δεν διαθέτουν υπολογιστή; Υπάρχει πάντως η λύση των ίντερνετ καφέ. Αν πληκτρολογήσουν στο ψαχτήρι τις λεξούλες «sans-papiers», θα θυμηθούν ότι και στη Γαλλία «γίνονται τέτοια αδιανόητα πράγματα». Το 1996, στην κορύφωση του κινήματος των «ανθρώπων χωρίς χαρτιά», τριακόσιοι μετανάστες κατέλαβαν την εκκλησία του Αγίου Βερνάρδου, με αιτήματα ίδια με των απεργών πείνας της Νομικής. Αν η κατάληψη ενός ναού κριθεί ύβρις, τι είναι άραγε, για το σύστημα σκέψης οιουδήποτε χριστιανού, η εισβολή στην παρισινή εκκλησία 1.500 αστυνομικών, οι οποίοι, πιθανόν σταυροκοπηθέντες πρώτα, μπούκαραν και «χειροτόνησαν» τους καταληψίες; Μάλλον δεν γνώριζαν τι έπραξαν οι Σπαρτιάτες εναντίον του κατηγορηθέντος για δοσοληψίες με τον Ξέρξη στρατηγού Παυσανία, που είχε προσφύγει ικέτης σε ναό: έχτισαν την είσοδο και τα παράθυρα και τον οδήγησαν σε θάνατο από ασιτία. Είναι μια λύση.
ΣΧΟΛΙΟ ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ
Ο αρθρογράφος της «Καθημερινής» λέει πολλά χωρίς να λέει τίποτε : Δήλαδή τζάμπα κουλτούρα, κατά πως λένε τζάμπα μαγκιά… Ανεξάρτητα από το τι έκαναν κάποτε οι Γάλλοι ή οι Σπαρτιάτες, το θέμα σήμερα είναι η άσκηση αθέμιτων πιέσεων με αθέμιτο τρόπο από ανθρώπους άλλης εθνικότητας, χωρίς συμβολή στο προϊόν, στις υποδομές και στις (όποιες) αξίες αυτής της κοινωνίας.

ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ Απορία τρίτη: Άραγε, δεν μπορούμε να κρύψουμε το αίσθημα υπεροχής μας έναντι των ξένων ούτε και όταν δηλώνουμε ότι τους νοιαζόμαστε; Μάλλον. Αλλιώς δεν εξηγείται η σιγουριά όλων των βοώντων εν τη τηλεοπτική ερήμω ότι τους μετανάστες «τους καθοδήγησαν» και τους «παραπλάνησαν». Τους θεωρούμε δηλαδή πρόβατα προς διαβουκόληση, ανίκανους να έχουν πολιτική σκέψη, ανίκανους να κάνουν λόγο την ανάγκη και την αγωνία τους, να διεκδικήσουν. Και όμως, διαβάζοντας δηλώσεις τους σε εφημερίδες άλλα πληροφορείσαι. Ιδού η δήλωση του Μαροκινού Νουά στον προχθεσινό «Ελεύθερο Τύπο»: «Το 2008 έκανα απεργία πείνας γιατί δεν μου έδιναν άδεια παραμονής στην Ελλάδα, που δικαιούμουν. Τελικά η αίτησή μου έπειτα από πολλές προσπάθειες έγινε αποδεκτή. Ήρθα να συμπαρασταθώ στους μετανάστες που αν και πληρούν τις προϋποθέσεις, η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε». Λοιπόν, αν αντιστρέψει κανείς όχι τα πράγματα, αλλά τον τρόπο που τα βλέπουμε, ίσως το κτίριο της Νομικής είναι αυταπόδεικτα το καταλληλότερο: Εκεί δεν διδάσκεται το Δίκαιο;
ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ
Οι φιλοφρονήσεις του κ. Μπουκάλα στηρίζονται σε αφελείς γενικεύσεις . Το IQ των μεταναστών δεν αποδεικνύεται από μια ατομική περίπτωση μετανάστη. Και εννοείται ότι όσοι βολεύονται με τέτοια «θεματάκια», στην πραγματικότητα αρνούνται να προσεγγίσουν το ΘΕΜΑ : Που είναι ο αθέμιτος και ανεπιθύμητος εποικισμός της χώρας, η βίαιη αναδιανομή των κοινωνικών υποδομών της, η υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων της εγχώριας κοινωνίας, η μειοδοσία απέναντι στο κεφάλαιο, η κοινωνική αποδιοργάνωση και αποξένωση των νέων πληθυσμιακών συνευρέσεων.

Το ΘΕΜΑ είναι η Αριστερά που έχει χάσει το παλιό στρατηγικό της όραμα - για την αντιμετώπιση των διεθνών ανισοτήτων μέσα από τις υπεύθυνες δράσεις δημόσιων παραγόντων και δημόσιων οργανισμών. Που ανοίγει το δρόμο στην ιδιωτική πρωτοβουλία δουλέμπορων, τυχοδιωκτών, παραμυθιασμένων ανθρώπων κάθε κατηγορίας και άλλων υποστηρικτών του αξιώματος «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Αυτή η Αριστερά θα μείνει μπουκάλα, αγαπητέ κύριε.

YΓ

Η φωτογραφία είναι του Μιχάλη Μιχελή, από τις Ινδίες.Όπου υπάρχουν άνθρωποι αποφασισμένοι να κάνουν προκοπή στον τόπο τους

Πάρκο Αγίου Αθανασίου και σα δε ντρεπόμαστε !

Στο παλιό αεροδρόμιο Ελληνικού μιλάνε για 4500-5500 στρέμματα που οι περιβάλλοντες (ευκατάστατοι) δήμοι θέλουν να μετατρέψουν σε πάρκο υψηλού πρασίνου (παρακαλώ !), με δαπάνες και έξοδα συντήρησης πληρωμένα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Το προτεινόμενο έργο έχει πατήσει πάνω στο «πτώμα» μιας μεγάλης παραγωγικής επιχείρησης του ελληνικού δημοσίου, που ήταν το αεροδρόμιο ελληνικού. Το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να μετεγκατασταθεί σε κοντινή επιθαλάσσια περιοχή, αφήνοντας άθικτα ΚΑΙ τα έσοδα του ελληνικού κράτους αλλά ΚΑΙ το περιβάλλον και την ασφάλεια των γύρω περιοχών……..

Στο πρασίνισμα του Ελληνικού των 5 χιλ. στρεμμάτων, σε ένα περίγυρο κάθε άλλο παρά υποβαθμισμένο και ελλειμματικό σε ποιότητα ζωής, αναφέρονται πολλοί. Στα 5 «ελεύθερα» στρεμματάκια μιας περιοχής που ασφυκτιά από μπετόν και τσιμέντο , αναφέρονται ελάχιστοι. Αυτό κι αν είναι ΤΑΞΙΚΗ ΧΩΡΟΤΑΞΙΑ ! Αυτό κι αν είναι ΝΤΡΟΠΗ !

Σημειώνει η ανακοίνωση επιτροπής κατοίκων, που διεκδικούν ανθρώπινη χρήση για τα 5 στρεμματάκια και για τούτο το λόγο προσφεύγουν στις 16 Φεβρουαρίου 2011 στο Συμβούλιο Επικρατείας :

«Τον χώρο αγόρασε το 1920 ο Μητροπολίτης Νευροκοπίου Γεώργιος Παπαγεωργίου για την ανέγερση του Ναού του Αγίου Αθανασίου και την ίδρυση Κατηχητικής Σχολής, στη συνέχεια τον παραχώρησε με δωρεά στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας για να ανακαλέσει(!) το 1958.
Μετά το θάνατο του ιδρυτή της δωρεάς και κατόπιν πολλών και μακροχρόνιων δικαστικών αγώνων μεταξύ της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ο χώρος αποδόθηκε με δικαστική απόφαση το 2001 στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας το οποίο, παρά τη βούληση του παρόχου της δωρεάς, αποφάσισε να τον εκμεταλλευτεί εμπορικά. Το 2005 οι κάτοικοι πληροφορήθηκαν ότι εκδόθηκε οικοδομική άδεια με αρ. 286/25-2-2005 από την Διεύθυνση Πολεοδομίας Δήμου Αθηναίων για την ανέγερση, με το σύστημα της αντιπαροχής στην εταιρεία Κυψέλη ΑΤΕΕ, ενός τερατώδους κτιριακού συγκροτήματος με πέντε υπόγειους ορόφους και οκτώ ορόφους πάνω από το ισόγειο και δώμα : Με στόχο τη στέγαση κατοικιών, γραφείων καταστημάτων, αίθουσας πολλαπλών χρήσεων, υπογείου σταθμού αυτοκινήτων και αποθηκών. Για την ανέγερση αυτού του συγκροτήματος, συνολικού εμβαδού 40.000 τ.μ, που θα κάλυπτε ολόκληρο σχεδόν το οικοδομικό τετράγωνο, θα έπρεπε να καταστραφούν τα 150 κυπαρίσσια, πεύκα, ελιές και άλλα αυτοφυή και πολυετή δέντρα!
Οι κάτοικοι εναντιώθηκαν στην απόφαση αυτή και το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, στο οποίο προσέφυγαν πρωτόδικα, αποφάσισε ( 624/2007) την ακύρωση της οικοδομικής άδειας αρ. 286/25-2-2005.
Εναντίον της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου έγινε έφεση α. από την τεχνική εταιρεία Κυψέλη ΑΤΕΕ και β. από το Δήμο Αθηναίων. Πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων στην 6η συνεδρίασή του στις 9-3-2005 αποφάσισε ομόφωνα να παραμείνει ο περιβάλλων χώρος της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου «χώρος πρασίνου», η Δημαρχιακή Επιτροπή στην 15η συνεδρίασή της, στις 26-3-2008 αποφάσισε κατά πλειοψηφία την άσκηση εφέσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας κατά της 624/2007 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών!
Το επιχείρημα ότι το Άρθρο 18 §8 του Συντάγματος δεν επιτρέπει την απαλλοτρίωση περιουσιακών στοιχείων του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, στην περίπτωση «του πάρκου του Αγ. Αθανασίου» αντικρούεται από το τουλάχιστον ισοδύναμο Άρθρο 24 §1 του Συντάγματος που αναθέτει ρητά στην Πολιτεία την προστασία και ανάδειξη του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας…..»

Β.ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: ΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΑ ΦΟΙΝΙΚΟΔΕΝΤΡΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

Σε ένα άρθρο του Γεωπόνου Νίκου Θυμάκη για τον «Φοίνικα του Θεοφράστου», μαθαίνει κανείς ότι στην αρχαιότητα ίσχυε κάτι που ισχύει και σήμερα: Ότι δηλαδή το φυτό αυτό ήταν δηλωτικό πολυτέλειας και χλιδής….Ακόμη ότι ο «πατέρας της Βοτανικής» Θεόφραστος(372 – 287 π. Χ.), έκανε δέκα τουλάχιστον αναφορές για τον κρητικό φοίνικα στο έργο του, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα τη χρήση του ονόματός του για την ονοματοδότηση του συγκεκριμένου είδους στα λατινικά : Phoenix theophrastii ...

Στη δεκαετία του 1980, επί Δημαρχίας Έβερτ στην Αθήνα, κάποιοι είχαν επιχειρήσει να αντιμετωπίσουν την υστέρηση της πόλης σε πράσινο και αισθητική με τις φυτεύσεις φοινίκων.. Τότε, σύμφωνα με ένα δημοσίευμα εφημερίδας, λέγονταν ότι ο Δήμος Αθηναίων εισήγαγε ετοιματζήδικους φοίνικες οι οποίοι στοίχιζαν – συμπεριλαμβανομένης της εγκατάστασης, κηπουρικής επιμέλειας και «συντήρησης» από ειδικούς – ούτε λίγο ούτε πολύ 700.000 δραχμές !

Δεν ξέρω αν όντως καταβάλλονταν 700 χιλιάρικα κατά κεφαλήν φοίνικα «τω καιρώ εκείνω», το σίγουρο όμως είναι ότι οι φυτεύσεις στο σύνολό τους χαρακτηρίζονταν από μια συμπλεγματική και «εξωτικιστική» διάθεση : Οι δήμαρχοι έβαζαν ταχυαυξείς λεύκες στα αθηναϊκά προάστια για γρήγορο πράσινο ή για να φαντασιώνουν οι πολίτες μεσευρωπαϊκές καταστάσεις , ενώ ανάλογα και οι διάφοροι παράγοντες δημοσίων υπηρεσιών φρόντιζαν να εγκαθιστούν πλατάνια σε απίθανα ξηροθερμικά μικροπεριβάλλοντα - όρα περίπτωση Α Νεκροταφείου ή νησίδων της μαραθωνίου διαδρομής, την περίοδο προ των Ολυμπιακών αγώνων…Δεν πρόκειται να ξεχάσω μια συζήτηση στον ΡΣ 984 το 1998, όταν ως υποψήφιος με τη «Συμπαράταξη για την Αθήνα» (ΚΚΕ,Αυδής-Οικολόγοι) θέλησα να υποστηρίξω κάποιες ορθολογικές φυτεύσεις αγριελιάς, που είχαν γίνει στις νησίδες κεντρικών δρόμων της Αθήνας επί Δημαρχίας Μπέη , κάνοντας με αυτό το τρόπο και μια «φιλοφρόνηση» στον αντίπαλό μας συνδυασμό : Έ λοιπόν, ο αντίπαλος στη ραδιοφωνική συζήτηση, ούτε καν το πήρε χαμπάρι !
Μεταγενέστερα η κατάσταση έγινε ακόμη πιο αφόρητη και μπανάλ με τις κηποτεχνικές επιλογές των πλουσίων, με τους φοίνικες που έρχονταν σούμπιτοι από φυτώρια , με τις ιτιές τις κλαίουσες και το γκαζόν – έτσι, για το «θεαθήναι» και «επιδειχθείναι». Φυσικά η έξωση της εγχώριας χλωρίδας από τις δημοτικές, κρατικές και ιδιωτικές πρακτικές, εκτός του ότι έφερε την εξάλειψη των παλιών «παραγωγικών» φυτεύσεων με οπωροφόρα κλπ., είχε σοβαρές συνέπειες στην κατανάλωση υδάτων. Κι ακόμη είχε συνέπειες στη ζήτηση «ειδικών κηποτεχνικών υπηρεσιών», για τη διατήρηση των ξενικών ειδών μέσα σε χωρικές θερμοκοιτίδες – ζήτηση προερχόμενη από διάφορους «ματσωμένους» που είχαν μόνο οπτική σχέση με το πράσινο και που συχνά ξόδευαν χρήματα έτσι, για να μη τους περάσουν για παρακατιανούς….

Τελικά με τον Α ή Β τρόπο οι φοίνικες διαδόθηκαν στον χώρο της Αττικής, μέχρι που το λεγόμενο «κόκκινο σκαθάρι» βγήκε παγανιά καταστρέφοντας αναρίθμητα δένδρα και προκαλώντας μια τεράστια συζήτηση στο χώρο των ειδικών. Μόνο στον «γεωπονικό» διαδικτυακό τόπο PEEGEP, που παρακολουθώ όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις μου, υπήρξαν εκατοντάδες παρεμβάσεις και συμβολές για την ασθένεια των φοινίκων .Στο ζήτημα αυτό αναφέρθηκε πρόσφατα και ο ανεξάρτητος βουλευτής Αττικής Βασίλης Οικονόμου, σε ερώτηση που κατέθεσε προς τους Υπουργούς Περιβάλλοντος, Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.


Κύριοι Υπουργοί,

Ήδη από το 2008 ζητάμε μέσω του Κοινοβουλευτικού Ελέγχου (Αρ. Πρωτ. 7484/28.02.08 και 1412/15.07.08) να υιοθετηθούν όλα τα μέτρα που συστήνει η επιστημονική κοινότητα για την προστασία των φοινικόδεντρων της Αττικής, τα οποία καταστρέφονται από το λεγόμενο κόκκινο σκαθάρι. Μέχρι σήμερα και παρά το γεγονός ότι και η ΕΕ με την απόφαση 467/2007ΕΕ ορίζει ρητά ότι πρέπει να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα κατά του ρυγχοφόρου που αποτελεί «έντομο καραντίνας», ωστόσο η μόνη ενέργεια που φαίνεται να έχει υιοθετηθεί είναι η μετακύλιση ευθυνών μεταξύ των αρμοδίων. Σήμερα ενώ η απειλή του κόκκινου σκαθαριού δεν έχει αντιμετωπιστεί, έναν νέο έντομο η πεταλούδα παϊσαντίσια προσβάλλει τα φοινικόδεντρα της Αττικής και των άλλων περιοχών της χώρας μας όπου υπάρχουν φοινικόδεντρα. Η είσοδος και αυτού του φονικού για τα φοινικόδεντρα εντόμου από την Λατινική Αμερική αποδεικνύει ότι στην χώρα μας δεν υπάρχει αποτελεσματική πολιτική προστασίας των φοινικόδεντρων καθώς μια τέτοια προστατευτική πολιτική θα επέβαλε μεταξύ άλλων και αυστηρούς κανόνες στην εισαγωγή των φυτών.
Κατόπιν όλων αυτών,
Ερωτάστε:
1. Σε ποιες ενέργειες θα προβείτε προκειμένου να προστατέψετε ειδικά τα φοινικόδεντρα του Καλάμου και του Ωρωπού για την Αττική;
2. Πότε θα εφαρμόσετε την απόφαση 467/2007ΕΕ για την αντιμετώπιση του κόκκινου σκαθαριού;
3. Υπάρχει σχέδιο για την αποτελεσματική προστασία των φοινικόδεντρων της χώρας σύμφωνα με τα όσα συστήνει η επιστημονική κοινότητα;
4. Σκοπεύετε να απαγορεύσετε την εισαγωγή φοινικοειδών από περιοχές που έχουν προσβληθεί από τα δύο επικίνδυνα έντομα;

OI IΔΙΩΤΕΣ ΣΤΟ ΓΟΥΔΗ…

Στις δημοκρατικές μαζώξεις πριν από τη δικτατορία, το σύνθημα «ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΓΟΥΔΗ» απηχούσε την ιστορική μνήμη της εκτέλεσης έξη μεγαλοπαραγόντων της πολιτικής στη τοποθεσία ΓΟΥΔΗ, λόγω της στάσης τους στην υπόθεση της Μικρασιατικής εκστρατείας . Κάποιοι από αυτούς τους μεγαλοπαράγοντες είχαν κατέβει στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 με το καθαρευουσιάνικο σύνθημα ΟΙΚΑΔΕ, για να δηλώσουν την ανάγκη τερματισμού της εκστρατείας και επιστροφής στην «μικράν αλλά έντιμον Ελλάδα»…Τελικά έκαναν ακριβώς τα αντίθετα, δεν αποκλιμάκωσαν αλλά προώθησαν τη σύγκρουση, θυμίζοντας κάποιον μεταγενέστερο πολιτικό - μου διαφεύγει τώρα το όνομά του - που μίλαγε τον ένα μήνα για υπαρκτά λεφτά και τους άλλους για πτώχευση…
Η τοποθεσία «Γουδή» με τους στρατώνες και την εγγύτητά της προς το αθηναϊκό κέντρο, είχε ιστορική αξία τουλάχιστον από το 1909, όταν σε αυτό το χώρο εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα. Το όνομα «Γουδή», δηλωτικό της ιδιοκτησίας μιας παλιάς οικογένειας της Αθήνας, εκ λάθους αντικαταστάθηκε από το ομόηχο «γουδί» - οικιακό εργαλείο και παραφθορά του αρχαίου «ιγδίου». Παρά την ύπαρξη κάποιας καθηγήτριάς μου στο Πανεπιστήμιο, της δεσποινίδας Μαρίνας Γουδή, η κοινή γνώμη επέμενε(!) στην γραφή «γουδί», τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του τρέχοντος αιώνα, οπότε άρχισε μια διαδικασία παλινόρθωσης του ορθού «Γουδή»…. Όσον αφορά την Μαρίνα Γουδή και τις διδαχές της «Περί χρήματος», αυτή ήταν ήδη ηλικιωμένη όταν την γνώρισα, διέθετε ένα ονειροπόλο ανοιγοκλείσιμο των ματιών και έκφραση ανέραστης γεροντοκόρης…..
Σήμερα η περιοχή Γουδή διαθέτει 965 στρέμματα, έχει αποτελέσει αντικείμενο ανάλυσης και σχεδιασμού από ομάδα επιστημόνων υπό τον Γιάννη Πολύζο, κρατάει ζωντανό ένα κομμάτι από την κοίτη του Ιλισσού, έχει αξιόλογα στοιχεία αρχιτεκτονικής, είναι εξαιρετικά κοντινή με τον πολεοδομικό ιστό. Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με την ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΓΟΥΔΗ, «….Η κατάσταση σχετικά µε την προοπτική της δημιουργίας του Μητροπολιτικού Πάρκου Γουδή γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς συνεχίζουν να προσπαθούν να κατασκευάσουν ακόμη και αυθαίρετες εγκαταστάσεις και να διεκδικούν διάφορες εκτάσεις, παρά το σχέδιο του Προεδρικού Διατάγματος για τον Υμηττό το οποίο πρόκειται να οριστικοποιηθεί και να εκδοθεί» .
Η Επιτροπή αναφέρεται στην εκδίκαση δικής της προσφυγής στο Συμβούλιο της Επικρατείας στις 4.2.2011, -μετά από 7 αναβολές !!!- για την ακύρωση σύµβασης µεταξύ των "Ολυμπιακών Ακινήτων" και ιδιωτικής εταιρείας που εκμεταλλεύεται το Μπάντµιντον. Και καλεί κάθε ενδιαφερόμενο σε συγκέντρωση στην πλατεία του Μετρό Πανόρμου την Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011 ώρα 6 µ.µ.


Η Γραµµατεία της Επιτροπής
Αντωνίου Ιουλία Τηλ: 6942517093
Βαφείδη Νανά Τηλ: 6977230154
Βεϊνόγλου Φιλοκτήτης Τηλ: 6944370931
Βοζικάκης Γιώργος Τηλ: 6972408401
Γεωργιόπουλος Νίκος Τηλ: 6974477388

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ,ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ

Μετά το 2007, μετά τις εκλογές και το σημαντικό ποσοστό που «τσίμπησαν» τότε οι «Οικολόγοι Πράσινοι» παρά την προχειρότητά τους, ήταν απολύτως σαφές ότι οι πιο πολλές επαφές που έκαναν ήταν «σικέ» : δηλαδή υπηρετούσαν όχι την βιωμένη ανάγκη κάποιων συμπράξεων στη λεγόμενη κεντρική πολιτική σκηνή αλλά την «αναγνωρισιμότητά» τους από τους παράγοντες του πολιτικού συστήματος. Οι ΟΠ συζητούσαν, διαβουλεύονταν, ανήγγελλαν αναγνωριστικές επαφές, και στο τέλος κατέληγαν σε μη συνεργασίες και σε επιβεβαιώσεις διαφωνιών : Εν τω μεταξύ όμως είχαν κερδίσει πόντους και κύρος μέσα στην πολιτική πιάτσα….

Η πλάκα είναι ότι η κινητικότητα αυτού του τύπου διέφευγε της αναλυτικής εμβρίθειας των σοφολογιότατων της Αριστεράς, η οποίοι προσμέναν πολιτικά αποτελέσματα από κινήσεις χιλιοκαμωμένες και φλερτ εσαεί ανακαινιζόμενα – σαν βρασμένες και ξαναβρασμένες νερόσουπες. Όπως στην περίπτωση του ΚΚΕ, έτσι και στη περίπτωση των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, η Αριστερά «έτρεχε ξωπίσω» μασώντας τα λόγια της και παραγνωρίζοντας τον διαπαιδαγωγητικό ρόλο της κριτικής άποψης . Εάν ήθελε να βάλει σε κάποιους μυαλό ή να τους φέρει στα σύγκαλά τους, θα μπορούσε να σταματήσει τις ανούσιες πολιτικές θωπείες και να πει «στα ίσια» την άποψή της…Στη περίπτωση των Ο.Π, θα μπορούσε να τους μιλήσει για την ελλειμματικότητα της πολιτικής τους, ιδιαίτερα μάλιστα για την αβάστακτη ελαφρότητα των προτάσεών τους για την οικονομία .

Τελικά τα πράγματα πήραν ανάλογη τροπή στην πρόσφατη προσέγγιση ΟΠ και ΔΗΜΑΡ, καθώς οι πρώτοι (κάνοντας την τρίχα τριχιά..)διαπίστωσαν ότι «η πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς για μόνιμο Φόρουμ Διαλόγου μεταξύ των δύο κομμάτων, αποτελεί ουσιαστικά πρόσκληση να δηλώσουν προνομιακή σχέση με το κόμμα του κ. Κουβέλη, κάτι που δε μπορούν να δεχθούν»….
Να ορισμένες προτάσεις από το απαντητικό τους κείμενο προς τη ΔΗΜΑΡ, που χρήζουν αξιολόγησης :
………Η κοινωνία δεν περιμένει από τα κόμματα συμφωνίες κορυφής και μέσους όρους απόψεων, αλλά φρέσκες προτάσεις και απτά δείγματα συνεργασιών με πρακτικό αντίκρισμα……….
……..πιστεύουμε στο διάλογο και τον επιδιώκουμε. H πρόσκληση όμως της Δημοκρατικής Αριστεράς για ιδιαίτερη σχέση μέσα από ένα κλειστοφοβικό Φόρουμ για δυό, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ευχαριστούμε λοιπόν, αλλά δεν έχουμε προνομιακούς συνομιλητές……..
……..Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, ένας ισχυρός πράσινος πόλος με βιώσιμες απαντήσεις για την κρίση, ικανός να επηρεάζει και τις θέσεις άλλων κομμάτων .. μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία περισσότερα από οποιονδήποτε γάμο σκοπιμότητας…...
……..θα χαρούμε να συναντηθούμε, και με τη Δημοκρατική Αριστερά, σε ευρύτερες πρωτοβουλίες για θέματα όπως η κοινωνική οικονομία, ο λογιστικός έλεγχος του χρέους και η προώθηση θεσμικών αλλαγών για περισσότερη δημοκρατία και διαφάνεια στο πολιτικό σύστημα…….
Απέναντι σε όλα αυτά μπορεί κανείς να πεί :
- Φρέσκες (έως σπαρταριστές…) πολιτικές προτάσεις μπορεί να είναι και αυτές που οδηγούν σε πολιτικές συμπράξεις μεγάλης κλίμακας και λειτουργικούς «μέσους όρους»
- Τα ελληνικά των εκπροσώπων των ΟΠ αναμφίβολα πάσχουν. Γράφουν για κλειστοφοβικό φόρουμ εννοώντας το αντίθετο, δηλαδή αγοραφοβικό….
- Ένας ισχυρός πράσινος πόλος δεν αντιφάσκει με την παρέμβαση σε ευρύτατες πολιτικές διαδικασίες. Εξ άλλου έτσι μπορεί κανείς να αποκτήσει πολιτική παιδεία – δηλαδή κολυμπώντας στα βαθιά νερά
- Διαφορετικά παραμένει στην «πισίνα», μιλώντας για σοφτ καταστάσεις με καθωσπρεπεικούς όρους – ενώ η ελληνική κοινωνία ζει τον μεγαλύτερο βραχνά στην μεταπολεμική ιστορία της……
-

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΣ

"Μετανάστες: ατελείωτο δράμα - και τώρα, πολιτική εκμετάλλευση"
από το http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/

Είδα προχθές στους Πρωταγωνιστές, την εκπομπή του Στ. Θεοδωράκη για τους μετανάστες που εισρέουν καθημερινά από τα σύνορα του Έβρου. Αυτό που ήταν το πιο συγκλονιστικό, ήταν το τέλος. Χαρούμενοι μετανάστες χωρίς χαρτιά (τα έσκισαν οι δουλέμποροι) προχωρούσαν με τα πόδια και υπό βροχή τα χίλια χιλιόμετρα που τους χώριζαν από την γη της επαγγελίας (Αθήνα) έχοντας στο χέρι το χαρτί της απέλασης με προθεσμία τριάντα ημερών...
Προφανώς οι άνθρωποι αυτοί δεν θα ερχόντουσαν αν ήξεραν ότι η Ελλάδα είναι σε οικονομική κρίση, ότι η δίοδος για την Ευρώπη είναι κλειστή εκτός κι αν δώσουν άλλα τόσα χρήματα σε δουλέμπορους στην Πελοπόννησο για να τους πάνε -αν δεν τους βουλιάξουν στα ανοιχτά- παράνομα στην Ιταλία. Αν ήξεραν ότι θα πέσουν σε μια χειρότερη παγίδα από αυτήν που έφυγαν -την Ομόνοια, τον Άγιο Παντελεήμονα, την Γερανίου, στα χέρια των μαφιών, του λαθρεμπορίου και των ναρκωτικών. Αν δεν τους κορόϊδευαν να δώσουν χιλιάδες δολάρια που ποιος ξέρει πως τα συγκέντρωσαν και που τα χρωστάνε με ομήρους μέλη των οικογενειών τους.
Κι όλα αυτά για να δουλέψει το κύκλωμα των δουλεμπόρων, να βγάλει λεφτά από την δυστυχία των άλλων.

Τώρα βέβαια έπεσαν στα χέρια και των πολιτικών μαφιών. Σιγά μην νοιάστηκαν οι αριστεριστές για το μέλλον αυτών των ανθρώπων. Κι αυτοί να εκμεταλλευτούν το δράμα τους θέλουν για να αποκομίσουν κάποια πολιτικά οφέλη - τους ίδιους θα τους εγκαταλείψουν σύντομα στα χέρια της αστυνομίας και της μαφίας. Οι ίδιοι μπορεί και να καταφέρουν έτσι να εμφανιστούν υπέρμαχοι των δημοκρατικών δικαιωμάτων και να εξασφαλίσουν στην καμπούρα των μεταναστών την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ώστε να ζήσουν άλλα τέσσερα χρόνια ξεκοκαλίζοντας την κρατική επιδότηση (σε αυτό το κόμμα έμειναν ο Δ. Παπαδημούλης και οι φίλοι του - ας το χαίρονται αφού φαίνεται ότι ίδιοι είναι και αυτοί - τίποτα δεν είναι τυχαίο).

Γινόμαστε συνεργάτες των δουλεμπόρων και συνυπεύθυνοι για την δυστυχία αυτών των ανθρώπων όσο δεν λέμε την αλήθεια. Η χώρα μπορεί να φιλοξενήσει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών - εκατομμύρια δεν σηκώνει. Τα χρήματά τους (μικρές περιουσίες) πάνε χαμένα, το πλέγμα της οικογενειακής υποστήριξης στην χώρα τους εδώ δεν υπάρχει και το μόνο που τους περιμένει είναι κι άλλη χειρότερη δυστυχία χωρίς μάλιστα ελπίδα και αύριο. Θύματα εκεί χειρότερα θύματα εδώ.
Η αποτροπή εισόδου τους στον Έβρο και η πληροφόρηση στην χώρα προέλευσης για τις αληθινές συνθήκες που επικρατούν εδώ θα έσωνε πολλούς - το "τείχος", ναι, θα μπορούσε να είναι αποτρεπτικό της παραπέρα παγίδευσής τους σε έναν χειρότερο εφιάλτη. Να γίνει γνωστό ότι άλλοι δεν περνάνε, από στόμα σε στόμα έως πίσω στις πατρίδες τους.
Ναι, να τους περιθάλψουμε εφόσον ήρθαν, να τους στεγάσουμε προσωρινά, να τους ενημερώσουμε ότι ούτε δουλειά υπάρχει ούτε δίοδος για Ευρώπη ακόμα κι αν τους δώσουμε νομιμοποιητικά έγγραφα και να τους επιστρέψουμε πίσω. Να δώσουμε πολιτικό άσυλο στους πολιτικούς πρόσφυγες. Να αφήσουμε άνεργους τους δουλέμπορους και ανέπαφες τις περιουσίες των μεταναστών που χάνονται για πλάκα. Όχι να εκμεταλλευόμαστε κι εμείς τον πόνο τους!

Ας απαντήσει σε όλα αυτά η Αριστερά κι ας μην γιγαντώνει την ακροδεξιά με την αφωνία της. Οι ανακοινώσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς και του ΚΚΕ είναι στην σωστή κατεύθυνση, ελπίζω και οι επόμενες ενέργειές τους. Οι αριστεριστές πιάνονται από παντού για να λύσουν το υπαρξιακό τους πρόβλημα αλλά δημιουργούν περισσότερα προβλήματα και πόνο από όσα υποτίθεται ότι παλεύουν να λύσουν. Να ζητήσω υπευθυνότητα; Από ποιους; Από αυτούς που ζητούσαν ένα χρόνο τώρα πτώχευση μια ώρα αρχύτερα;

Ας διαβάσουμε καλύτερα το σημερινό κατατοπιστικό άρθρο τουΑς διαβάσουμε καλύτερα το σημερινό κατατοπιστικό άρθρο του Στ. Θεοδωράκη από το protagon.gr:

Πόσους μετανάστες θέλουμε;
Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Οι μετανάστες δεν ήρθαν μόνοι τους στον Πειραιά και δεν κατέλαβαν μόνοι τους την Νομική. Κυριακή – Δευτέρα – Τρίτη ήμουν στην Κρήτη και πληροφορήθηκα από «πρώτο χέρι», ποιοι ευθύνονται για την κατάληψη της Νομικής. Οι μετανάστες δεν είχαν καμία συμμετοχή στην απόφαση απλώς δέχτηκαν αυτό που τους υπέδειξαν «οι αθηναίοι». Το λέω αυτό γιατί πολύ φοβούμαι ότι θα επαναληφθεί ότι συνέβη και τον Δεκέμβριο του 2008. Τα καψίματα στην Αθήνα τα πλήρωσαν οι … ξένοι καθότι «τα δικά μας παιδιά» ήταν ως συνήθως αθώα και παρασυρμένα.Κάτι οι «καλοί δικηγόροι» κάτι οι «καλές οικογένειες», στα κρατητήρια έμειναν μόνο οι μετανάστες που πιάστηκαν να κλέβουν πλαστικά ρολόγια από τις σπασμένες βιτρίνες. Το ίδιο φοβάμαι ότι θα γίνει και στη Νομική. Όλοι θα την κάνουν γυριστή και θα μείνουν μόνοι τους οι μετανάστες να απολογούνται για την καταστρατήγηση του ασύλου κλπ κλπ. Ήδη κάποιοι εκ των διοργανωτών της κατάληψης έχουν ρίξει το μπαλάκι στην αστυνομία. Και την καλούν να περιφρουρήσει τη Νομική και να μην επιτρέψει την είσοδο ακροδεξιών στοιχείων! Οι κακοί μπάτσοι δηλαδή γίνονται αυτομάτως καλοί αστυνομικοί αρκεί να κυνηγούν μόνο ακροδεξιούς.Δεν είναι βέβαια το μόνο παράλογο που έχει ακουστεί τις τελευταίες ώρες. Άλλοι ζητούν να παραχωρηθούν κρατικά κτήρια για την στέγαση όλων των μεταναστών που ζουν στη χώρα μας και κάποιοι άλλοι προσθέτουν «να δοθεί σε όλους ένα επίδομα». Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των αριστερών (υποτίθεται) και φιλάνθρωπων τοποθετήσεων είναι ότι η κρατική παρέμβαση αρκεί για να λύσει και αυτό το πρόβλημα. Όπως στα Σοβιέτ. Οι ευθύνες της κοινωνίας για άλλη μια φορά ανύπαρκτες. Τα γκέτο, η ανασφάλιστη εργασία, η εκμετάλλευση των μεταναστών από εργολάβους και τοπικές κοινωνίες είναι θέματα που για άλλη μια φορά δεν θέλει να θίξει κανείς. Όπως επίσης όλοι αποφεύγουν να τοποθετηθούν επι του πως θα επιτευχθεί η ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία μας. Με ποιους όρους δηλαδή ή, αν θέλετε, πάνω σε ποιες αρχές. Και μην μου πείτε ότι δεν χρειάζονται όροι γιατί θα σας πληροφορήσω ότι ήδη σε πολλές περιοχές της χώρας οι ακραίοι βοηθούμενοι από την γκετοποίηση αρχίζουν και επιβάλουν τους δικούς τους νόμους. Σταματούν ας πούμε τα κορίτσια των συμπατριωτών τους από τα σχολεία - το δικαίωμα που έχει δοθεί σε όλους τους μετανάστες ανεξαρτήτως αν είναι νόμιμοι ή παράνομοι να πηγαίνουν τα παιδιά τους στα σχολεία αρκείται όλο και πιο σπάνια- ή προχωρούν σε αγοροπωλησίες νυφών 10 και 12 ετών ή κάνουν υποχρεωτικό τον εκκλησιασμό στα υποτυπώδη τζαμιά τους. Αυτά λοιπόν πρέπει επιτέλους να συζητήσει η κοινωνία μας (με την συμβολή των ευαισθητοποιημένων αριστερών νεολαιών μας). Και παράλληλα να πιέσουμε για την άμεση εφαρμογή του νέου νόμου που εξασφαλίζει - αν εφαρμοστεί σωστά - την χορήγηση ασύλου σε όσους πραγματικά το δικαιούνται. Να μειώσουμε τη γραφειοκρατία για την νομιμοποίηση των μεταναστών που δουλεύουν στη χώρα μας. Να πείσουμε τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες να δεχτούν κάποιους από τους μετανάστες (άλλωστε σε αυτές τις χώρες πήγαιναν και «φυλακίσθηκαν» εδώ).
Αλλά πριν από όλα πρέπει να αποφασίσουμε εμείς - και όχι η αστυνομία - πόσους μετανάστες χωράει αυτή η χώρα. Όχι πόσους σκλάβους μετανάστες αλλά πόσους ισότιμους πολίτες μετανάστες. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς διδάκτορας οικονομικών για να καταλάβει ότι η συνεχής είσοδος νέων μεταναστών σπρώχνει στην εξαθλίωση τους προηγούμενους μετανάστες. Και εκεί που οι εργολάβοι και οι μεγαλοαγρότες έδιναν 30 ευρώ για 12 ωρη εργασία τώρα δίνουν 10 ευρώ και σε λίγους μήνες θα δίνουν 5 ευρώ. Ούτε πρέπει να είσαι καθηγητής κοινωνιολογίας για να καταλάβεις ότι στο Αγαθονήσι των 150 κατοίκων δεν μπορούν να ενταχθούν 300 μετανάστες. Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Πόσοι μετανάστες μπορούν να ζήσουν δίπλα μας, ισότιμοι και όρθιοι και όχι σκυφτοί και με το χέρι απλωμένο πότε στα συσσίτια και πότε στα φανάρια. Η Νομική λοιπόν δεν είναι το πρόβλημα. Αυτή κάποια στιγμή θα αδειάσει –και πρέπει να αδειάσει- το θέμα είναι πότε θα γεμίσει το κεφάλι μας με τα σωστά ερωτήματα.

ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ-ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Με αφορμή τα επανειλημμένα περιστατικά
αστυνομικής βίας και δημοσιογραφικής χειραγώγησης, πολίτες υπογράφουν το ακόλουθο κείμενο :
Η αναιτιολόγητη σύλληψη και ο άγριος ξυλοδαρμός από αστυνομικούς του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου αποτελεί ένα επί πλέον σήμα κινδύνου για το πού οδηγεί η αυταρχοποίηση των λειτουργιών του ελληνικού κράτους. Το στέλεχος του Συνασπισμού και αρχισυντάκτης του portal Red Notebook συνελήφθη από μασκοφόρους της αντιτρομοκρατικής που είχαν προτεταμένα πυροβόλα όπλα, ξυλοκοπήθηκε άγρια κατά τη διάρκεια της σύλληψης και της μεταφοράς του στη ΓΑΔΑ, υπέστη εξευτελιστικές συμπεριφορές στο 12ο όροφο της ΓΑΔΑ (δημόσιο γδύσιμο, ύβρεις κτλ), και τελικά αφέθηκε ελεύθερος με ένα «συγγνώμη σε περάσαμε για άλλον που του μοιάζεις».
Η ταλαιπωρία του Δημοσθένη αποδεικνύει πόσο εύκολα μπορούν άσχετοι άνθρωποι (ακόμα και περαστικοί…) να βρεθούν στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών. Επιπλέον, γκρεμίζει και τις τελευταίες αμφιβολίες για το ότι οι ξυλοδαρμοί και οι εξευτελιστικές συμπεριφορές είναι αναπόσπαστο κομμάτι των συλλήψεων και σαφές μήνυμα σε κάθε πολίτη ότι η αστυνομία δεν έχει (δημοκρατικά) όρια στην «άσκηση των καθηκόντων της». Το μήνυμα της αστυνομίας αλλά και της κυβέρνησης συνολικά δεν απευθύνεται σε κάποιες μειοψηφίες που αγωνίζονται ή σε κοινωνικές κατηγορίες που θίγονται, απευθύνεται σε ολόκληρη την κοινωνία και σε κάθε πολίτη ξεχωριστά
Η αστυνομική βία όμως δεν βρίσκει εφαλτήριο μόνο στη λογική ότι δικαιώματα κι ελευθερίες πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό της διωκτικής αποτελεσματικότητας. . Εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει και η “αστυνομοδημοσιογραφία” που αναπαράγει κάθε φορά τους ισχυρισμούς των διωκτικών αρχών, φαλκιδεύει την αλήθεια, ισοπεδώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, καταργεί το τεκμήριο αθωότητας και διαμέσου των σόου του τρόμου κατασκευάζει ενόχους και γενικεύει τον φόβο και την ανασφάλεια της κοινωνίας. Χαρακτηριστικά ο διασυρμός της Fee Marie Meyer και της οικογένειας της καταδεικνύει ότι η μετατροπή πολλών ΜΜΕ σε φερέφωνα της Αστυνομίας δεν φαλκιδεύει μόνο την αλήθεια, αλλά ισοπεδώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο πιστεύουμε ότι πρέπει να μπει επιτέλους φραγμός στην αστυνομική ασυδοσία και τη δημοσιογραφική χειραγώγηση. Την ώρα που ο κίνδυνος της διαμόρφωσης ενός αστυνομικού κράτους είναι ορατός, δεν υπάρχει περιθώριο για εφησυχασμό και απάθεια. Η αντίσταση στον κρατικό αυταρχισμό και το οργανωμένο ψεύδος πρέπει να γίνει υπόθεση του μαζικού κινήματος, αλλά και κάθε προοδευτικού πολίτη ξεχωριστά. Μόνο η πλατιά λαϊκή κινητοποίηση μπορεί σταματήσει τον αντιδημοκρατικό κατήφορο.
Δράση τώρα, όχι δάκρυα μετά.

Γιώργος Αγγελόπουλος, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Φιλάρετος Αλικαρίδης, Ιατρική Αθήνας
Αλέξης Αλετράς, Πανεπιστήμιο Πάτρας
Σίσσυ Βωβού, δημοσιογράφος
Κώστας Γαβρόγλου, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Χάρης Γολέμης, Διευθυντής του Ινστιτούτου Ν. Πουλαντζάς
Λέλα Γώγου Δ. Π. Θράκης
Κώστα Δουζίνα, Birkbeck College -University of London
Έφη Καλαμαρά, εκπαιδευτικός
Ελένη Καλαφάτη, Ε. Μ. Πολυτεχνείο
Ρία Καλφακάκου Α. Π. Θεσσαλονίκης
Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Στράτος Κερσανίδης, κριτικός κινηματογράφου
Χριστίνα Κιτσάκη, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο
Στάθης Κουβελάκης, King's College - University of London
Γιάννης Ν. Κρεστενίτης, Α. Π. Θεσσαλονίκης
Σταύρος Κωνσταντακόπουλος, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Κώστα Λαπαβίτσα,, SOAS - University of London
Αλίκη Λαβράνου Πανεπιστήμιο Κρήτης
Σπύρος Λαπατσιώρας, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Ηρακλής Μαυρίδης, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Γιάννης Μηλιός Ε. Μ. Πολυτεχνείο
Κώστας Μπασιούκας
Αλέξης Μπένος, Α. Π. Θεσσαλονίκης
Στρατής Μπουρνάζος, δημοσιογράφος
Μωυσής Μπουντουρίδης, Πανεπιστήμιο Πάτρας
Παύλος Πανταζής Α. Π. Θεσσαλονίκης
Άλκης Ρήγος Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ίων Σαγιάς, Ε. Μ. Πολυτεχνείο
Νικόλας Σεβαστάκης, Α. Π. Θεσσαλονίκης
Νίκος Σερντεδάκης, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Μιχάλης Σπουρδαλάκης Πανεπιστήμιο Αθηνών
Σταύρος Σταυρίδης, Ε. Μ .Πολυτεχνείο
Σταύρος Τομπάζος Πανεπιστήμιο Κύπρου
Γιώτα Τουλούμη Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθήνας
Ευκλείδης Τσακαλώτος, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Παναγιώτης Τσούτσιας, δημοσιογράφος
Ζωή Χαλιδιά
Αναστασία Χριστοδουλοπούλου, δικηγόρος

ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ : ΑΠΑΞ ΡΟΚΑΣ,ΕΣΑΕΙ ΡΟΚΑΣ….

Τη τελευταία φορά που είδα τον Πουλικάκο μαζί με το Γιάννη Γιοκαρίνη στο «Κύτταρο», πριν ενάμισι χρόνο, μου φάνηκε αστείο που πέρασε τον μισό χρόνο από το τραγουδιστικό του νούμερο καθισμένος σε μια καρέκλα, στο μέσο της σκηνής…Αναλογίστηκα τότε τον Μικ Τζάγκερ και τα τρεχαλητά του στη διάρκεια των συναυλιών, για να καταλήξω τελικά στο συμπέρασμα ότι το ροκ θέλει σκηνική ένταση – χωρίς αυτό να σημαίνει υποχρεωτικά και τζόκινγκ εν ώρα συναυλίας….
Αυτός ο τρελός καλλιτέχνης που τα έχει τετρακόσια και που πρόλαβε την οκά ως μονάδα μέτρησης των ελληνικών βαρών, με παραπέμπει επίμονα σε ένα δασολογικό κανόνα που διατυπώθηκε με στόχο την αποτροπή των καταπατήσεων : «Άπαξ δάσος, εσαεί δάσος»… Στον Πουλικάκο ταιριάζει το «Άπαξ ροκάς, εσαεί ροκάς», για να δηλώνει αφενός το ροκάδικο γονιδίωμα που τον ακολουθεί από τη στιγμή της «σύλληψής» του, κι αφετέρου τον απάτητο χαρακτήρα του…..
Χάρη στο σκηνοθέτη Νίκο Περάκη και στους ρόλους που έδωσε στον Πουλικάκο, διασώθηκε το αεριτζίδικο νεοελληνικό look(θεαθήναι) και το ντουέτο σαρκασμού – αυτοσαρκασμού, που ακούγεται μέσα στο εθνικό μας μπάχαλο…Τότε όμως οι καιροί ήταν άλλοι και οι ψιλοχονδροαυταπάτες καλά κρατούσαν. Σήμερα ο Πουλικάκος μεταμορφώνεται και δίκην Ρήγα Φεραίου-Ροκ (διπλό επώνυμο, όπως λέμε Αγγελάκη-Ρουκ) κράζει – όχι στη διαπασών αλλά στην «Ελευθεροτυπία» της 22.1.2011:

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ
Ως πότε πια για ψέματα
θα πεθαίνουν τα παιδιά μας;!!
Ως πότε πια θα σβήνουνε
τα όνειρά μας;!!
Ως πότε αυτή η ζωή
της κτηνωδίας;!!
Κι ως πότε η εποχή της κρατικής
τρομολαγνείας;!!

Ως που θα πάει ρε παιδιά
αυτή η κοροϊδία;!!
Ως πότε πια αμάθεια, απάθεια,
ως πότε η μαλακία;!!
Ως πότε βρε!!
θα την κάνουμε γαργάρα;!!
Κι ως πότε θα σμπρώχνουμε
στον ανήφορο γαϊδάρα;!!

Ως πότε παλικάρια
θα ζούμε στα στενά;!!
Και πότε, πες μου πότε
θα ξαναβγούμε στα βουνά;!!
Φωνάζει ο Ρήγας απ’ τον τάφο του:
«Ως πότε αυτό το χάλι;»
Το ψάρι παραβρόμησε
απ’ το κεφάλι !

Στα σπίτια μας επέλαση:
ριάλιτι αστέρες!
Και δεν καταλαβαίνουμε
ούτε με σφαίρες!
Επί σφαγήν μες το μαντρί
και πίσω απ΄ το κριάρι
Τρέχουμε σαν τα πρόβατα
δεν παίρνουμε χαμπάρι!

Στενάζουνε οι θάλασσες
τα δάση, τα ποτάμια!
Τα χουνε κάνει ρημαδιό
των εργολάβων τα πλοκάμια!
Πλακώσαν μαύρα σύννεφα
και πλησιάζει μπόρα!
Ο χρόνος φεύγει χάνεται
κι η ώρα είναι τώρα !


Φτάνει πια ! Φτάνει ! Δεν πάει άλλο !
ΤΙ ΤΟΥΣ ΚΟΙΤΑΤΕ ΡΕ !!!
(Το κέρατό μου μέσα !!!)
Δημήτρης Πουλικάκος

ΥΓ του Οικοπαράξενου :

5 Φεβρουαρίου, ΡΟΝΤΕΟ, Χέϋδεν 34, πλατεία Βικτωρίας. Ο καλλιτέχνης θα είναι εκεί, περί ώραν 11η μμ., με τον Γιάννη Γιοκαρίνη

Μ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ , ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΕΣ…

Η ιατρός Μαρία Σωτηροπούλου είναι Πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της IPPNW - που είναι διεθνής οργάνωση γιατρών κατά της πυρηνικής απειλής. Πρόσφατα η Διεθνής οργάνωση θέλησε να δημιουργήσει σχετικό παράρτημα στη FYROM, οπότε με την ευκαιρία αυτής της προσέγγισης το Γερμανικό Τμήμα χρησιμοποίησε για την γειτονική χώρα τον όρο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ». Στην υπόθεση αντέδρασε η Μ. Σωτηροπούλου εξηγώντας κάποιες βασικές πλευρές της υπόθεσης, αλλά και αρπάζοντας την ευκαιρία για να βάλει την γερμανική κατεργαριά στον πάγκο της….Παραθέτουμε σχετική αλληλογραφία μεταξύ του Προέδρου της Γερμανικής IPPNW και της Μ. Σωτηροπούλου

Προς την Μαρία Σωτηροπούλου, πρόεδρο της IPPNW στην Ελλάδα
Αγαπητή Μαρία,


….Ας πούμε ότι δεν καταλαβαίνουμε την αντιγνωμία σχετικά με το όνομα. Μια βελγική επαρχία ονομάζεται Λουξεμβούργο, όπως ακριβώς ο Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου «στη
διπλανή πόρτα».Δεν υπάρχει (και νομίζω ότι ποτέ δεν υπήρξε) καμία διαφωνία επί του ζητήματος ούτε χρήση του ως πρόφαση από τον Δούκα για τη προσάρτηση της βελγικής επαρχίας, αν και μιλάνε πολύ κοντινές διαλέκτους. Σήμερα η επίσημη γλώσσα και των δυο είναι η γαλλική…Πάντως δεν γνωρίζουμε εάν αντιδράσεις σε τέτοια ζητήματα μπορεί να είναι το ίδιο ορθολογικές στη δική σας περιοχή του κόσμου...

Δικός σας
Henri Firkert

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
Αγαπητέ Henri
Όπως ίσως θυμάσαι από τα μαθήματα Ευρωπαϊκής Ιστορίας κατά την αρχαιότητα η Μακεδονία ήταν ένα από τα κράτη -πόλεις της εποχής, όπως η Αθήνα και η Σπάρτη, μιλούσαν όλοι ελληνικά, όπως φαίνεται από τις επιγραφές που άφησαν και ο Μέγας Αλέξανδρος, ένωσε όλα τα ελληνικά κράτη και δημιούργησε ένα πολυπολιτισμικό κόσμο πριν από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
. Τα σλαβόφωνα φύλα κατέβηκαν στα Βαλκάνια περίπου το Μεσαίωνα, μιλώντας και τη γλώσσα που σήμερα αποκαλούν «μακεδονική». Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα ζήσαμε αρχικά Βαλκανικούς πολέμους και ακόμη και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οι βόρειοι γείτονες μας προσπάθησαν να αποσπάσουν ελληνικά κομμάτια εφαρμόζοντας εκκαθαρίσεις σε ελληνικά χωριά της Μακεδονίας, για παράδειγμα στη Χαλκιδική. Κατά την ηγεμονία του ο Τίτο, για τους δικούς του πολιτικούς λόγους ονόμασε για πρώτη φορά δίπλα από τα σύνορά μας τη γιουγκοσλαβική επαρχία της Μακεδονίας. Πιστεύουμε ότι Μακεδονία είναι ένας γεωγραφικός όρος που περιλαμβάνει την ελληνική και την τέως γιουγκοσλαβική περιοχή. Όπως διαβάζουμε θα αποδεχόμεθα σύνθετες ονομασίες όπως Νέα, Βόρεια ή Σλαβο - μακεδονία αλλά εκείνοι αρνούνται διακηρύσσοντας ότι αποτελούν την «αληθινή» Μακεδονία. Μιλούν ακόμη για αλύτρωτα μακεδονικά εδάφη που βρίσκονται κάτω από ελληνική κατοχή και εμφανίζουν χάρτες στους οποίους περιλαμβάνουν στο κράτος τους και τη Θεσσαλονίκη. Στην αρχή είχαν χρησιμοποιήσει ακόμη και το χρυσό άστρο της Βεργίνας σαν σύμβολο στη σημαία τους και χρειάστηκε η μεσολάβηση του ΟΗΕ για να το αφαιρέσουν. Προσπαθούν να ξαναγράψουν την Ιστορία ισχυριζόμενοι ότι ο μέγας Αλέξανδρος - ο οποίος σε όλη του τη ζωή διακήρυττε ότι οι επιθετικές του πράξεις στην Περσία δεν ήταν παρά η ελληνική εκδίκηση για τη Σαλαμίνα και το Μαραθώνα- δεν ήταν έλληνας!
Σε αυτή τη γωνιά του κόσμου ζήσαμε πολλές εθνικές τραγωδίες. Αν και πολεμήσαμε στο πλευρό των νικητών και στους δυο παγκόσμιους πολέμους στο τέλος προδοθήκαμε, και είδαμε την ουδέτερη Τουρκία να γίνεται το χαϊδεμένο παιδί των νικητών συμμάχων μας. Το 1974 βιώσαμε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και καθημερινά βλέπουμε τις παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου και θαλάσσιου εδάφους από τις τουρκικές -«συμμαχικές» κατά τα άλλα, στο πλαίσια του ΝΑΤΟ- δυνάμεις, η Τουρκία διεκδικεί συγκυριαρχία στο Αιγαίο και μας απειλεί με causus belli αν τολμήσουμε να εφαρμόσουμε το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων.
Για όλους αυτούς τους ιστορικούς λόγους εμείς οι έλληνες φοβόμαστε τις πολιτικές συνωμοσίες. Το ξέρουμε καλά. «Για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη» σύμφωνα με το νομπελίστα μας ποιητή Γ. Σεφέρη γινόντουσαν πάντοτε οι πόλεμοι, απ’ τον καιρό της Τροίας ακόμη. Γιατί όχι και για ένα όνομα;
Δεν πιστεύουμε ότι οι κάτοικοι των γειτονικών χωρών είναι εχθροί μας, αντίθετα τους γνωρίσαμε από κοντά με την εκτεταμένη μετανάστευση που έγινε κατά τα τελευταία χρόνια και τώρα μπαινοβγαίνουμε για φθηνότερα ψώνια στα σύνορά μας. Αυτό που φοβόμαστε είναι όσα οι μεγάλες δυνάμεις μπορούν να δημιουργήσουν. Είδαμε πόσο αποτελεσματικοί γίνονται όταν πρόκειται να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Απλώς χρησιμοποίησαν ένα πρόσχημα για τον πόλεμο που δημιούργησε νέα κράτη σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Γιαυτό δεν κατανοούμε πώς ένα μικρό νεοσύστατο κράτος βρίσκει τόσο μεγάλη και οργανωμένη υποστήριξη και φέρεται τόσο αδιάλλακτα σε ένα καταφανώς παράλογο στόχο. Ξέρουμε ότι τώρα πια πολλά κράτη έχουν αναγνωρίσει μεμονωμένα στις διακρατικές τους συμφωνίες το κράτος με αυτό το όνομα, αλλά το επίσημο όνομα στον ΟΗΕ είναι «Former Yugoslavian Republic of Macedonia" και για όσο ο διάλογος συνεχίζεται από τις δυο κυβερνήσεις στα ΗΕ δε μπορούμε να αποδεχθούμε οποιαδήποτε άλλη ονομασία στα επίσημα έγγραφα της Εταιρείας μας.
Σήμερα στην Ελλάδα ζούμε σε καθεστώς μεγάλης πίεσης. Ο γερμανικός τύπος και όχι μόνον αυτός συστηματικά δυσφημίζει τη χώρα μας. Υπήρξε το σκάνδαλο της Ζήμενς και φαίνεται ότι κάποια χρήματα κατέληξαν σε κομματικά ταμεία. Αλλά αν εμείς είμαστε διεφθαρμένοι και εκείνοι δεν είναι αθώοι. Συνεχίζουν να δίνουν χρήματα υπερτιμώντας τα προϊόντα τους για να εξασφαλίσουν καλύτερες εμπορικές συμφωνίες στις εταιρείες τους.
Τώρα στην Ελλάδα θυμηθήκαμε , από τα δημοσιεύματα των ΜΜΜ ότι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής είχαν «δανεισθεί» τα ταμειακά μας αποθέματα τα οποία ποτέ δεν επέστρεψαν. «Είναι σύμμαχοί μας οι γερμανοί!» λένε οι ελληνικές κυβερνήσεις. Ποτέ δεν πλήρωσαν αποζημιώσεις για τις γενοκτονίες στα Καλάβρυτα, το Δίστομο και τις άλλες μαρτυρικές πόλεις. Κατασκεύασαν ελαττωματικά υποβρύχια και μας ανάγκασαν να τα παραλάβουμε. Νιώθουμε οργή κυρίως γιατί μας περιγράφουν σαν τεμπέληδες και διεφθαρμένους. Οι έλληνες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν μετά τον πόλεμο, στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, το Βέλγιο και κανείς δεν τους κατηγόρησε για τεμπελιά ή διαφθορά, ζώντας στο πλευρό τους.
Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους σε μια διεθνή οργάνωση όπως η IPPNW οι πλούσιοι κλάδοι, όπως ο γερμανικός θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί. Ελπίζω να μπορείτε να κατανοήσετε. Εμείς, σαν άτομα στα πλαίσια του αντιπυρηνικού και φιλειρηνικού κινήματος, συναντάμε ανθρώπους από τη FYROM και τους αναγνωρίζουμε σαν μακεδόνες (όπως ο άνδρας μου είναι πελοποννήσιος και εγώ κυκλαδίτισα). Αποκαλώντας τους μακεδόνες αποδεχόμεθα την αλήθεια ότι προέρχονται από το βόρειο τμήμα της περιοχής που και οι δυο ονομάζουμε Μακεδονία. Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν καθαρά φυλετικοί άρειοι έλληνες ή «μακεδόνες». Αλλά σαν επίσημοι αντιπρόσωποι ενός διεθνούς οργανισμού πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Προσπαθούμε να προλάβουμε νέες τραγωδίες στην περιοχή μας. Γιαυτό πρέπει να είμαστε όλοι πολύ ευαίσθητοι και προσεκτικοί.
Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία να κάνω αυτές τις διευκρινήσεις

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Πρόεδρος του ελληνικού κλάδου της IPPNW

ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ επιβίωσης υπό συνθήκες Μνημονίου ****

1. Μην ξοδεύεσαι πλένοντας τις κάλτσες σου, καταναλώνοντας σαπούνι, νερό κλπ. , εάν δεν πρόκειται να ξενοκοιμηθείς και να υποχρεωθείς να βγάλεις τις κάλτσες σου παρουσία άλλου προσώπου…
2. Μην ντρέπεσαι να χρησιμοποιήσεις ένα προφυλακτικό επί δύο φορές – καλοπλυμένο φυσικά …..Η τέτοια χρήση συνιστάται κυρίως στη περίπτωση που η πρώτη επαφή δεν είχε ιδιαίτερο πάθος….
3. Εάν κατά σύμπτωση βρεθείς σε σικάτη ταβέρνα, μη διστάσεις να επικαλεσθείς τους (ανύπαρκτους αλλά) πεινασμένους σκύλους σου που έχουν προτίμηση σε ανθρώπινα εδέσματα…Στο σπίτι σου μπορείς να ξεσκαρτάρεις τα αποφάγια και να αξιοποιήσεις όσα από αυτά κρίνεις αξιοποιήσιμα…
4. Στην περίπτωση πρώτου ραντεβού με ενδιαφέρον πρόσωπο, δηλώνεις άτομο με ειδικές (οικολογικές) ανάγκες και γλυτώνεις κεράσματα σε εστιατόρια, ταβέρνες , μπαρ κλπ., προτείνοντας πεζοπορίες στην κοντινή φύση. Για το δεύτερο ραντεβού μπορείς να το παίξεις φανατικός της παράδοσης και να φέρεις μαζί σου τάπερ με κεφτεδάκια, για κατανάλωση στο ίδιο ως άνω σκηνικό…Μέχρι το τρίτο ραντεβού όλο και κάτι θα βρεις…
5. Σε παρτεναίρ που είναι φανατικές της αυτοκίνησης, το παίζεις μοτοσυκλετόβιος , σε μοτοσυκλετόβιες το παίζεις ποδηλατόβιος,προς αποφυγή μετακινήσεων ειδικού κόστους.... Εν ανάγκη μπορείς να εμφανιστείς και ως ακτιβιστής του κινήματος για μηδενική ενέργεια, εάν φυσικά το άλλο μέρος δεν διαθέτει μηχανικό μέσο…
6. Μην πετάς τα χαρτομάνδηλα που χρησιμοποιείς. Μπορείς κάλλιστα , με το υπόλειμμα θερμότητας που μένει στο σίδερο μετά το σιδέρωμα, να τα πατικώνεις και να τα στεγνώνεις δεόντως. Να βάζεις πάντως για σιδέρωμα πρώτα αυτά που έχουν τις περισσότερες μίξες…
7. Χρησιμοποίησε τις τουαλέτες των άλλων, έτσι ώστε να εξοικονομείς απορρυπαντικά και νερό από τη δική σου. Να αποφεύγεις όμως το hezein perikolosamente (αφοδεύειν επικινδύνως), τουτέστιν την επαφή με δημόσιες τουαλέτες…
8. Κατά τύχην ξέχνα το πορτοφόλι στο σπίτι σου, σε περίπτωση ραντεβού με παλιοπαρέες. Εναλλακτικά μπορείς να εφαρμόζεις το κόλπο της πιστωτικής κάρτας – δηλαδή να διατίθεσαι να πληρώσεις με κάρτα εκεί που καλά- καλά δεν έχουν δει ούτε Τράπεζα
9. Ταξίδεψε στον κόσμο των αισθήσεων. Ανακάλυψε την αίσθηση του μπαλώματος, του σολιάσματος, της υφασμάτινης πατσαβούρας, του ξαναφορέματος, του αυτοκουρέματος, του αναξυρίσματος για νιοστή φορά με το ίδιο ξυραφάκι…
10. Δες το έργο «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» και δράσε αναλόγως επί τη βάσει της αρχής : κλέβε και μη ερεύνα

Βασικές πηγές έμπνευσης:
1. Οκτάλογος στο http://www.antinews.gr/, antimagazine : «Κανόνες συμπεριφοράς εν μέσω οικονομικής κρίσης», υπό Factorx, 23.1.2011
2. Θανάση Διαμαντόπουλου, «Το εγχειρίδιο του καλού ξεμείνη στη Μύκονο», περιοδικό ΜΑΧ, Αύγουστος 1996

ΜΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΟΔΙΩΝ ….

Η παραγωγή υπέργειου και υπόγειου χώρου μέσα στις πόλεις, εάν και εφόσον είναι μεθοδική και συνειδητή, μπορεί να υπηρετεί την αποσυμφόρηση του επιφανειακού χώρου…Τα υπόγεια γκαράζ, οι ανισόπεδες διαβάσεις, η αύξηση των υψών δόμησης σε κάποιες περιοχές, μπορούν να αρθρώνονται με την απελευθέρωση χώρων για την παραγωγή μεγαλύτερων πεζοδρομίων , πεζοδρόμων, πλατειών και ανοικτών πεδίων, για τη βελτίωση του μικροκλίματος και της αισθητικής του αστικού περιβάλλοντος. Φυσικά όλα αυτά ΜΠΟΡΕΙ να γίνονται : Γιατί αντίθετα μπορεί να διαδραματίζεται κάτι άλλο, δηλαδή η πόλη να γίνεται μεν πιο «τρισδιάστατη», αλλά ο κατεξοχήν ζωτικός της χώρος, ο χώρος της επιφάνειας, να παραμένει μίζερος , δυσλειτουργικός και δύσμορφος…

Οι επιβαρύνσεις επί της αυτοκίνησης έχουν ως ένα βαθμό το στόχο της κάλυψης των «εξόδων» που προκαλεί η αυτοκίνηση – οδικό δίκτυο , υπηρεσίες τροχαίας, κλπ. Από κει και πέρα, εάν και εφόσον υπάρχει πολιτική βούληση, είναι δυνατόν να υπάρχουν επιβαρύνσεις με στόχο την «εκτροπή» μέρους της αυτοκίνησης σε άλλες μορφές κυκλοφορίας, πιο φιλικές με το περιβάλλον, την εξοικονόμηση ενέργειας, την ποιότητα ζωής. Αλλά εδώ μπορεί να συμβαίνει ό,τι και στην περίπτωση της διαχείρισης του αστικού χώρου : Η πολιτική επιβαρύνσεων της αυτοκίνησης να μην ασκείται με στόχο την «ηπιοποίηση» της γενικής κυκλοφορίας, αλλά με πρόθεση διαφορετική, δηλαδή εισπρακτική και ληστρική…….

Με αυτό το σκεπτικό μπορούμε να λέμε ότι η συμμετοχή των ανθρώπων με οικολογικές ευαισθησίες στο κίνημα κατά των διοδίων, δεν σημαίνει ταυτόχρονα και γενική συμπαράταξη με την λογική της αυτοκίνησης και της ιδιομεταφοράς ….Το σύνθημα της Παναττικής Επιτροπής Συντονισμού «ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ» δεν μπορεί να οδηγεί στην άκριτη υιοθεσία της αυτοκίνησης και στην άρση των επιφυλάξεων κάθε νοήμονα ανθρώπου απέναντι σε ένα κυκλοφοριακό σύστημα ακριβό και ενεργειοβόρο, προβληματικό για τη φύση και την ποιότητα ζωής…Αντίθετα, το σύνθημα αυτό πρέπει να διαβάζεται με «συγκεκριμένο τρόπο στην συγκεκριμένη κατάσταση» : Δηλαδή σαν αίτημα απείθειας απέναντι σε ένα καθεστώς ιδιωτικοποίησης και καταλήστευσης των πολιτών, κακοποίησης ή δυσλειτουργίας του υφιστάμενου οδικού δικτύου, ακόμη και αποξένωσης των ανθρώπων από το φυσικό τους χώρο….

Έχει ο καιρός γυρίσματα…..Στη δεκαετία του 1980, στην τότε Δυτική Γερμανία, οι ακροδεξιοί του Στράους αντέτειναν το σύνθημα ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ιδιαίτερα ενάντια στους Πράσινους, που υποστήριζαν την επιβολή περιορισμών στην αυτοκίνηση και μάλιστα τη θέσπιση των 100 χιλιομέτρων ως ανώτατου ορίου ταχύτητας σε όλο τον εθνικό χώρο... Σήμερα το σύνθημα για ελεύθερους δρόμους εκφράζει μιαν άλλη λογική απέναντι σε μια κυβέρνηση που έχει καταστρατηγήσει, όχι απλώς νόμους και διατάξεις, αλλά και το ίδιο το σύνταγμα. Με την επιφύλαξη αυτή, όλοι οι οικολογιζόμενοι που ΔΕΝ έχουν ως κύρια ενασχόληση το θεαθήναι ή το ακουσθήναι και ΔΕΝ σνομπάρουν τα μεγάλα πολιτικά μέτωπα ( γιατί έτσι γίνονται ευδιάκριτοι…), μπορούν και πρέπει να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις κατά των διοδίων…..

ΥΓ
Οι επιτροπές «Ακρίβεια - Stop» Αθήνας και το Πανελλαδικό Συντονιστικό Επιτροπών Αγώνα Κατά των Διοδίων συμμετέχουν και καλούν στη συνάντηση που διοργανώνει η δημοτική κίνηση «Άλλος Δρόμος» την Τετάρτη 26.1.2011 και ώρα 7 μ.μ. στην αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων Τράπεζας (ΣΥΤΕ) στη Σίνα 16 με στόχο ● το άνοιγμα όλων των διοδίων στην Αττική Οδό στις 6 Φεβρουαρίου, μέρα πανελλαδικής κινητοποίησης στους σταθμούς διοδίων (με βάση την απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Επιτροπών Αγώνα Κατά των Διοδίων), ● τον παναττικό συντονισμό για την κατάργηση των διοδίων και των ληστρικών συμβάσεων παραχώρησης.

ΕΥΩΝΥΜΟΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ….

Σχετικά με τη διασφάλιση της λειτουργίας της Ευωνύμου οικολογικής βιβλιοθήκης, που πρόσφατα έπεσε θύμα διαρρηκτών , έγινε ερώτηση προς τον Υπουργό Πολιτισμού Γερουλάνο από τους βουλευτές Καρτάλης (ΠΑΣΟΚ), Μητσοτάκης (ΝΔ), Παπαδημούλης (ΣΥΡΙΖΑ) και Τσούκαλης (Δημοκρατική Αριστερά).

Σύμφωνα με το κείμενο της ερώτησης:

«…….Η Ευώνυμος, αποτελεί τη μοναδική οικολογική βιβλιοθήκη στην Ελλάδα με την πλουσιότερη συλλογή οικολογικού υλικού κάθε μορφής (20.000 βιβλία, 15.000 τεύχη περιοδικών, 100.000 φωτογραφίες, καρτ ποστάλ, γκραβούρες, χάρτες, πολλές χιλιάδες φύλλα παλαιών εφημερίδων, αποκόμματα, CD ROM, αντικείμενα, χειρόγραφα, πανεπιστημιακά και σχολικά εγχειρίδια, εργασίες ομάδων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, μελέτες, φυλλάδια, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες κ.ά.). Πάγιο αίτημα της βιβλιοθήκης, το οποίο όμως ποτέ δεν ικανοποιήθηκε, ήταν η παραχώρηση χρήσης του κτιρίου στο οποίο στεγαζόταν στο Θησείο, προκειμένου να δινόταν η ευκαιρία για περαιτέρω παρεμβάσεις οι οποίες μεταξύ άλλων θα έλυναν ζητήματα όπως η ασφάλεια του κτιρίου. Το αίτημα για την παραχώρηση, που προσυπέγραψαν 1.300 πολίτες, πριν από 3 χρόνια, αν και στις 2/8/2010 φάνηκε να λύνεται μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με το Υπουργείο Πολιτισμού, δύο μήνες αργότερα και αφού το σχετικό έγγραφο δεν είχε φτάσει στη βιβλιοθήκη, ανακοινώθηκε τηλεφωνικά ότι το ζήτημα είχε διαβιβαστεί στο νομικό σύμβουλο, ο οποίος έκτοτε κρατάει το σχετικό φάκελο. Τονίζεται δε ότι της υπογραφής του Υπουργού, προηγήθηκαν οι θετικές εισηγήσεις και υπογραφές όλων όσων κατά νόμο εμπλέκονται στις σχετικές διαδικασίες (αρμόδια Διεύθυνση Ακίνητης Περιουσίας του ΥΠΠΟ, γενική διευθύντρια, γενική γραμματέας, διαδικασία που είχε γίνει άλλες 3 φορές επί υπουργίας κ.κ. Βουλγαράκη, Λιάπη και Σαμαρά).
Τελικά, την 1.1.2011, έγινε διάρρηξη στην Ευώνυμο Οικολογική Βιβλιοθήκη, με αποτέλεσμα την αφαίρεση αναγκαίου ηλεκτρονικού εξοπλισμού για τη λειτουργία της. Η ζημιά που έγινε, πέραν της οικονομικής που αφορά στην αξία των κλαπέντων, είναι πολύ μεγαλύτερη αφού στα κλαπέντα μηχανήματα υπήρχε εγκατεστημένο λογισμικό για τις βασικές λειτουργίες της (βιβλιογραφική βάση δεδομένων, ψηφιοποίηση βιβλίων κλπ.)…

Οι 4 βουλευτές ερωτούν τον Υπουργό :


- Σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί για την επαναλειτουργία της Ευωνύμου βιβλιοθήκης, η οποία παρέχει μεταξύ άλλων μία από τις πλουσιότερες διεθνώς ιστοσελίδες σε οικολογικό υλικό με διεθνή αναγνώριση και περί τους 15.000 επισκέπτες μηνιαίως;
- Προτίθεται έστω και καθυστερημένα να ανταποκριθεί άμεσα στην έκκληση, παραχώρησης στην Ευώνυμο Οικολογική Βιβλιοθήκη τη χρήση του κτιρίου επί της οδού Αγίων Ασωμάτων 9, στο Θησείο, ενέργεια με την οποία έχουν συμφωνήσει και οι υπηρεσίες του υπουργείου ;

M. Σωτηροπούλου, "η αξία ενός μονόλεπτου"

Βρήκα στο δρόμο μου ένα λεπτό. Ερμείον εύρημα κατά τους αρχαίους. Ανήκει σε όποιον το βρει. Σε όποιον σκύψει και το βάλει στην τσέπη του. Αστραφτερό, ολοκαίνουριο προκαλούσε το βλέμμα στο ρυπαρό πεζοδρόμιο. Στήθηκα στο απέναντι καφέ και παρακολουθούσα. Όλοι περνούσαν βιαστικοί. Κανείς δεν έσκυβε να το μαζέψει. Ο κόπος του να σκύψεις, η ντροπή του να σε δουν να συλλέγεις, και κυρίως η ανυποληψία του νομίσματος έκανε και τους ελάχιστους, που το παρατηρούσαν να παραιτούνται. Ιδίως τα νέα παιδιά. Δεν αγοράζεις τίποτε με ένα μονόλεπτο. Ούτε σε δραχμές αν το υπολογίσεις. Δεν αξίζει ούτε για νόμισμα της βασιλόπιττας. Θα φαινόταν τσιγκούνικο και γρουσουζιά. Από δεκάλεπτο και πάνω βάζεις σε μια πίττα που σέβεται τον εαυτό της. Ούτε κάποια τσιγκανόπουλα που πέρασαν. Το έπιασαν και το ξαναπέταξαν στη ντροπή του δρόμου. Μόνο μια ηλικιωμένη. Καλοντυμένη και χαλαρή. Έσκυψε, προσεκτικά το σήκωσε και στοργικά το έχωσε στην τσέπη της.

Τη ρώτησα διστακτικά γιατί, κερνώντας τη καφέ.

«Είναι η τύχη μου», μου αποκρίθηκε. «Δεν είναι το ποσόν που μετρά. Είναι η μαγική σημασία του χρήματος. Λίγο ή πολύ βρέθηκε στο δρόμο μου. Είναι όπως με την ιερότητα του ψωμιού. Οι γονείς μου έλεγαν ότι αν βρεις πεταμένο στο δρόμο σου ψωμί, ακόμη και μουχλιασμένο, πρέπει να το μαζέψεις να το βάλεις κάπου ψηλά, να μη πατιέται, να το φάνε τα πουλιά, να μη πάει χαμένο. Το ψωμί και τα χρήματα δεν είναι ποτέ σκουπίδια. Πετάνε τα λεφτά μόνο, όσοι δε δούλεψαν για να τα αποκτήσουν. Όσοι καταλαβαίνουν τι μόχθο και ιδρώτα αντιπροσωπεύει το κάθε μονόλεπτο ποτέ δεν το παραπετούν. Ακόμη και αν εδώ δεν αγοράζεις τίποτε πια με αυτό, υπάρχουν χώρες στον κόσμο, που οικογένειες ζουν με ένα ευρώ μεροκάματο. Θυμάμαι ακόμη ένα ταξίδι μου στα ορεινά του Μαρόκο, είχα πονόλαιμο και ζήτησα να αγοράσω καραμέλες Halls. Τις πουλούσαν με το κομμάτι και παραξενεύτηκαν, γιατί πήρα ολόκληρο το κουτάκι. Το χρήμα δεν είναι αέρας κοπανιστός, όπως στο Χρηματιστήριο που ανεβοκατεβαίνει λένε με την «ψυχολογία» των αγορών. Το κάθε κέρμα, ακόμη και το πιο παλιό και άχρηστο, μπορεί να διηγηθεί τα μακρόσυρτα παραμύθια της Χαλιμάς, ιστορίες ονείρου και τόλμης, περιπέτειες απληστίας ή ανάγκης. Αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη γενναιοδωρία ή τσιγκουνιά. Όχι τόσο το τζόγο. Στα πράσινα τραπέζια παίζουν με μάρκες και στο χρηματιστήριο με αριθμούς. Το κέρμα προσωποποιεί τον καθημερινό μόχθο. Γιαυτό και είναι πολύτιμο. Ακόμη και στην υποδιαίρεση του λεπτού. Είναι σα να πετάμε ένα δευτερόλεπτο της ζωής μας. Και αυτό το δευτερόλεπτο θα μπορούσε να είναι το τελευταίο μας.»

ΥΓ
Η εικόνα προέρχεται από το anemogastri

Φίλοι Ελαιολάδου και άλλες προοδευτικές δυνάμεις….

Στη δεκαετία του 1980, επί Ποτάκη ως Υπουργού Γεωργίας, είχα γράψει ένα άρθρο υπό τον ερωτηματικό τίτλο : «Ώστε αναδιαρθρώνετε;». Θέμα μου ήταν η αναγγελία της εκρίζωσης 1.000.000 ελαιοδένδρων για τη φύτευση αβοκάντο (!), στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης των καλλιεργειών, για την καλύτερη ανταπόκριση στα αιτήματα της διεθνούς αγοράς…

Στην Ελλάδα , εκτός από τις διάφορες εκσυγχρονιστικές ψυχώσεις με κορυφαία όλων την αναφερόμενη στον τουρισμό - βαριά βιομηχανία την ανέβαζαν, βαριά βιομηχανία την κατέβαζαν επί δεκαετίες ! - πολλές «συνωμοσίες» εξυφάνθηκαν με στόχο εγχώρια ποιοτικά προϊόντα, στα οποία η χώρα μας διέθετε φιλικό κλίμα, κατάλληλα εδάφη, καλλιεργητική τεχνογνωσία. Μια τέτοια ήταν και η διαφημιστική «συνωμοσία» των σπορελαίων, που για πολλά χρόνια παρουσιάζονταν ως υγιεινά, ελαφρά, κλπ. Τελικά μια ημέρα των ημερών ξυπνήσαμε με ένα πελώριο σκάνδαλο που έδειξε, μεταξύ άλλων, την βιομηχανική επεξεργασία την οποία υφίσταντο τα συγκεκριμένα προϊόντα.…
Το δικό μας λιόλαδο ή για την ακρίβεια «λαδάκι» - ίνα χρησιμοποιήσουμε το ερωτικό του όνομα ! – ήταν ανέκαθεν ένα μαγικό υγρό, από διαιτητική και φαρμακολογική άποψη. Ανεξάρτητα από το κατά πόσο η έκθλιψη της ελαίας και η παραγωγή αυτού του μαγικού υγρού διδάχθηκε από τους Φοίνικες στους Αθηναίους για να περάσει στη συνέχεια στο πανελλήνιο – σύμφωνα με μια εικασία – ή αν έγινε ύστερα από τα «ιδιαίτερα μαθήματα» που έδωσε η Θεά Αθηνά για να πάρει η πόλη το όνομά της, το σίγουρο είναι ότι το ελαιόλαδο αποτέλεσε στίγμα και καύχημα της ελληνικής και μεσογειακής κουλτούρας.
Η Ελλάδα θα έπρεπε να διδάξει, να επιχειρηματολογήσει, να αναδείξει τη σημασία του ελαιολάδου στην ποιοτική διατροφή. Θα μπορούσε με αυτό τον τρόπο να δημιουργήσει μια τεράστια αγορά για ένα προϊόν σχετικά άγνωστο ακόμη και στις πιο πολλές ευρωπαϊκές χώρες – λόγου χάρη στη γειτονική Βουλγαρία, κατά πως διαπίστωσα σε πρόσφατη επίσκεψη…

Με αυτό το σκεπτικό, κάθε εκδήλωση που προωθεί την επιστημονική γνωριμία με το ελαιόλαδο και αναπτύσσει τη γενικότερη οικείωση του μορφωμένου κοινού με το προϊόν, είναι κάτι παραπάνω από καλόδεκτη. Και τέτοια προβλέπεται να είναι η Ημερίδα που διοργανώνει η Λέσχη Φίλων Ελαιολάδου «ΦΙΛΑΙΟΣ», σε συνεργασία με τη Συμβουλευτική Επιτροπή Χημικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΕΧΕ) του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Τυποποιήσεως Ελαιολάδου (ΣΕΒΙΤΕΛ) και το Greek Lipid Forum ( Ελληνικό Φόρουμ για την Επιστήμη και Τεχνολογία Λιπιδίων). Θέμα : «Η ποιότητα και η ασφάλεια του ελαιολάδου, βασικοί πυλώνες για τη προώθησή του». Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Βασιλέως Κωνσταντίνου 48, στις 10 Φεβρουαρίου 2011, ημέρα Πέμπτη και ώρα 9.30π.μ με είσοδο ελεύθερη για το κοινό, με ομιλητές εκλεκτούς επιστήμονες και με κατάληξη μια δημόσια συζήτηση….

ΓΕΝΝΗΣΗ Ή ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ;

Στο ένθετο περιοδικό «Κ» της «Καθημερινής» (23.1.2011) μαθαίνουμε για την «ιστορική υπερπαραγωγή» του Σκάϊ που ρίχνει νέο φως στη «γέννηση του Έθνους». Εξ άλλου ο τίτλος «Η γέννηση ενός έθνους» επιλέγεται και στο εκδοτικό σημείωμα του περιοδικού, που υπογράφεται από τον Γ.ΤΣ.
Η Εθνογένεση είναι μια ιστορική διαδικασία διακριτή από την «αναγέννηση», ανάκαμψη, ανασυγκρότηση ενός εθνικού σχηματισμού. Η γέννηση ενός έθνους είναι διαδικασία εκκόλαψης μιας νέας συλλογικότητας από το «μη-είναι» αυτής της συλλογικότητας. Αντίθετα, η αναγέννηση σημαίνει συνέχεια προϋπάρχουσας συλλογικότητας.Δεν ξέρω αν το «Σκάϊ» υιοθέτησε την εκδοχή της εκ βάθρων δημιουργίας του ελληνικού έθνους τον 19ο αιώνα, μέσα στις συνθήκες του νικηφόρου Διαφωτισμού , ή αν αντίθετα διάλεξε λάθος υπότιτλο για τη τηλεοπτική του σειρά -αντί του ορθού «Η γέννηση του νέου ελληνικού κράτους». Εν αναμονή των επεισοδίων αυτής της εκπομπής, έτυχε σε μια πρόσφατη εκδήλωση για την Αττική φύση στο έργο του Λόρδου Βύρωνα, να σημειώσω τον κοινό τόπο όλων των επικοινωνιών του Άγγλου ποιητή στη περίοδο των πρώτων ταξιδιών του στην Ελλάδα (1809-1811) αλλά και στο ύστερο ταξίδι του το 1823 -1824 : Ο Βύρων απευθύνεται στους συνομιλητές του, που συμβαίνει να είναι παρηκμασμένοι και συχνότατα αμόρφωτοι, θεωρώντας τους Έλληνες, οι δε συνομιλητές του απευθύνονται στον Βύρωνα αυτοπροσδιοριζόμενοι επίσης ως Έλληνες. Και τα δυο μέρη αποδέχονται την ελληνικότητα ως υπαρκτή κατάσταση – όσο κι αν είναι ξεχαρβαλωμένη, εξαθλιωμένη, μίζερη ή δουλική απέναντι στην Οθωμανική εξουσία….
Οι περιηγητές που έρχονται στην Ελλάδα στις προ του Διαφωτισμού εποχές , επίσης αναφέρονται σε Έλληνες – μεταξύ άλλων πληθυσμών που έχουν εποικίσει το χώρο. Η δε ελληνικότητα υπάρχει στην Ευρώπη στην μεταβυζαντινή περίοδο, όχι βέβαια ως φλάμπουρο ή ως κρατική εξουσία, αλλά ως «μέρισμα» μιας υπαρκτής κοινότητας.
Η ιστορική έρευνα είναι φυσικά σεβαστή, ακόμη και όταν οδηγεί σε βαθιές αναθεωρήσεις. Όμως η ιδεολογική κατασκευή περί μιας συλλογικότητας που «στήνεται» στα τέλη του 18ου – αρχές 19ου αιώνα και «ονοματίζεται» ως Ελληνική από κάποιους λόγιους της εποχής, είναι πραγματικά ιδεαλιστική – με την μαρξική νοηματοδότηση του όρου . Οι Λατίνοι έλεγαν «πρώτα το ζην και μετά το φιλοσοφείν»(primmum vivere deinde philosophare) - κάπως έτσι και οι Έλληνες, πριν και μετά το Διαφωτισμό , πάλεψαν σκληρά για την επιβίωση μέχρι να εγκολπωθούν τις δημοκρατικές αξίες και να εξεγερθούν. Με το 1821 δεν έγιναν, αλλά αναβαθμίσθηκαν ως Έλληνες…

ΑΝΕΚΔΟΤΟ

Ένα ζευγάρι από την Αλάσκα, αποφάσισε να πάει στη Φλόριντα για διακοπές τον Δεκέμβρη, για να ξεφύγει λίγο από το πολύ χιόνι και το ψοφόκρυο.

Είχαν κανονίσει να μείνουν στο ίδιο ξενοδοχείο που πέρασαν και τον μήνα του μέλιτος.

Επειδή και οι δύο είχαν δουλειές, κανόνισαν ο άντρας να φτάσει Τετάρτη και η γυναίκα Παρασκευή. Ο άντρας φτάνει λοιπόν στο ξενοδοχείο, πάει στο δωμάτιο και βλέπει πως πλέον υπάρχει laptop με μόνιμη σύνδεση στο internet. Αποφασίζει λοιπόν να στείλει mail στη γυναίκα του.

Όμως κατά λάθος πληκτρολογεί ένα χαρακτήρα διαφορετικό στον παραλήπτη του e-mail και το στέλνει αλλού, χωρίς να καταλάβει τι έκανε.

Στο Χιούστον του Τέξας μια χήρα έχει μόλις γυρίσει από την κηδεία του άντρα της και τσεκάρει συλλυπητήρια mail από φίλους και συγγενείς. Μόλις διαβάζει το πρώτο, βγάζει μια φωνή και λιποθυμάει !! Ο γιος της μπαίνει στο δωμάτιο, βρίσκει τη μητέρα του στο πάτωμα και κοιτάει την οθόνη του υπολογιστή.

Το mail έγραφε: Προς : την αγαπημένη μου γυναίκα. Θέμα : Έφτασα .

Ξέρω πως εκπλήσσεσαι που παίρνεις mail από μένα. Έχουν laptop πλέον εδώ και μπορείς να στείλεις ό,τι θέλεις. Μόλις έφτασα και μπήκα μέσα .Όλα είναι έτοιμα και για σένα, όταν έρθεις . Ανυπομονώ να σε δω. Ελπίζω να έχεις το ίδιο καλό ταξίδι με μένα......

YΓ

Ευχαριστώ τον Σωτήρη Μαράκη για την αποστολή του ανέκδοτου. Πηγή του, προφανώς, η ανώνυμη δημιουργικότητα...

ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΥΕΙΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΩΣ…..

Θυμάμαι από το βιβλίο του Δημήτρη Κωστόπουλου, που είχε τίτλο «Ο Νταβέλης στο Σικάγο» και θέμα την εγκληματικότητα δια μέσου των εποχών, ένα επεισόδιο που αναφερόταν στον Θεόδωρο Πάγκαλο – παππού του σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης . Λοιπόν ο Θεόδωρος Πάγκαλος ο πρώτος, όντας δικτάτορας το 1926, ναύλωσε ειδική αμαξοστοιχία για να πάει στην Κατερίνη και να διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν ότι τα κεφάλια του ληστή Γιαγκούλα και δύο συντρόφων του είχαν όντως «παλουκωθεί» ή «αναρτηθεί», αν προτιμάτε με σύγχρονους όρους, στα κάγκελα του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης….Ανάλογο παλούκωμα έλαβε χώραν το 1945, με το κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη….

Θέλω να πω με αυτά τα παραδείγματα ότι το μακέλεμα των αντιπάλων δεν ήταν έξω από τη δική μας φύση και τις δικές μας πρακτικές. Όμως προοδευτικά , με τον πολιτισμό και με τις δημοκρατικές θεωρήσεις της ποινής και της «αντιπαλότητας» εν γένει, απομακρυνθήκαμε από αυτές τις πράξεις και μάλιστα αποξενωθήκαμε τόσο ώστε να μας φαίνονται αλλόκοτες εκείνες οι συνθήκες του μεσευρωπαϊκού χώρου, από τον 16ο έως και τον 18ο αιώνα, όταν οι εκτελέσεις ήταν περιζήτητο δημόσιο θέμα, με «πρώτο τραπέζι πίστα» τους ανθρώπους της εξουσίας. Σήμερα θα ήταν απολύτως αδιανόητο κάτι που συνέβη την 9η δεκαετία του 19ου αιώνα στο Λαύριο, στο οποίο αναφέρθηκα στο βιβλίο μου ΑΤΤΙΚΗ αντιγράφοντας εφημερίδα της εποχής : Δηλαδή το ότι υπήρξε κόσμος που ξύπνησε στις 6 το πρωϊ για να παρακολουθήσει σε κεντρική πλατεία τον αποκεφαλισμό με γκιλοτίνα τριών ληστών, που είχαν ληστέψει και δολοφονήσει δημόσιο εισπράκτορα !

Όταν λοιπόν διαβάζω άρθρο του Λάζαρου Μαύρου στο http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/78.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+(InfognomonPolitics)

για τον Συνταγματάρχη εν αποστρατεία Αρίφ Ντογάν, ο οποίος ως κατηγορούμενος στη δίκη για την «Εργκένεγκον» (γνωστή στρατιωτική συνωμοσία εναντίον του κοσμικού κράτους….) κατέθεσε ως τεκμήριο πατριωτισμού το ότι πήρε τα κεφάλια 78 Κούρδων(!!!!),παθαίνω. Αυτός ο αιμοδιψής σαδισμός που θα έπρεπε να είναι παρελθόν ή έστω να «απωθείται» στο τουρκικό πολιτικό ασυνείδητο ή να κρύβεται κάτω από το χαλί της νέας «ευρωπαϊκότητας», του νέου διεθνούς ρόλου της χώρας κλπ., αμολιέται αναίσχυντα σε μια δημόσια δίκη. Με το ίδιο, χασαποειδές πνεύμα, είχε εκφραστεί πριν μερικά χρόνια και η Πρωθυπουργός της χώρας Τανσού Τσιλέρ, όταν δήλωνε ότι «θα κόψει τα χέρια» αυτών που απειλούν τη χώρα της….Και το ίδιο πνεύμα διαπότιζε την «πόζα» Τούρκων στρατιωτών μαζί με τα κομμένα κεφάλια Κούρδων ανταρτών, σε φωτογραφία που είχε δημοσιευθεί στην αγγλόφωνη εφημερίδα «The European» στις αρχές του 1990 – σύμφωνα με το άρθρο του Λάζαρου Μαύρου …

Υποστηρίζω ότι τα 78 κεφάλια του Ντογάν ως τίτλος υπερηφάνειας, συνιστούν κάτι σαφώς χειρότερο από μια υπόθεση όπως αυτή του Τούρκου Αττίλα Ολγκάτς : Ο οποίος παραδέχθηκε τον Ιανουάριο του 2009 ότι σκότωσε το 1974 στη Κύπρο 10 Ελληνοκύπριους, μεταξύ των οποίων και ένα 19χρονο που τον έφτυσε…

Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο κάθε νεκρός αδιαφορεί για το τι θα γίνει το κεφάλι του, για το αν θα παραμείνει ενιαίο με το υπόλοιπο σώμα του ή όχι….Όμως στο βασίλειο των ζωντανών η θεώρηση του αντιπάλου ως «σφάγιου» συνιστά έναν σαδιστικό παροξυσμό : Τελείως ασυνήθιστο για τα διεθνή δεδομένα, τελείως ξένο με τον σύγχρονο πολιτισμό….

ΔΑΡΜΕΝΟΙ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΕΡΑΤΑΔΕΣ…

Σχετικά με τις απόψεις που εξέφρασε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας για τις καταστροφές που υπέστησαν «Αρμένιοι της Τουρκίας και Έλληνες του Πόντου από τις τουρκικές ορδές», ανέφερε σε ανακοίνωσή του το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών:
«Οι παρατηρήσεις του Έλληνα προέδρου κ. Παπούλια που στόχευαν την Τουρκία, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στην Αθήνα του Αρμενίου προέδρου, διαστρέφουν ιστορικά γεγονότα, δεν ανταποκρίνονται στην κοινή λογική και δεν αρμόζουν στο σεβαστό θεσμό από τον οποίον εκστομήθηκαν…»

Οι θέσεις του τουρκικού Υπουργείου φυσικά δεν εκπλήσσουν. Η Τουρκία ουδέποτε αποδέχθηκε τη διερεύνηση της υπόθεσης περί γενοκτονίας Αρμενίων και Ποντίων από ένα διεθνές σώμα ιστορικών . Αντίθετα, προσπάθησε να βρει ένα βολικό γήπεδο για την υπόθεση αυτή μέσα σε διμερείς σχέσεις και συναλλαγές, άλλοτε απειλώντας και άλλοτε προσφεύγοντας σε δικτυώσεις και λόμπυ - όρα περίπτωση Χίλαρυ Κλίντον και το πώς συμπεριφέρθηκε μετά την απόφαση Επιτροπής της Αμερικανικής Γερουσίας, που αναγνώριζε την γενοκτονία των Αρμενίων…

Όπως ακριβώς ο αναθεωρητισμός στην περίπτωση του εβραϊκού ολοκαυτώματος , έτσι ακριβώς και ο αναθεωρητισμός των τουρκικών κύκλων δεν είναι μεμονωμένος αλλά ούτε τυχαίος : Αφενός διαστρεβλώνει πρόσφατες ή και παλαιότερες ιστορικές φάσεις - όταν λόγου χάρη απευθύνεται στους τουρίστες αποσιωπώντας την αρχαία ελληνική παρουσία στην Μικρά Ασία. Και αφετέρου αρθρώνεται με μια πολιτική επιθετική, μεγαλοϊδεατική, αυτοκρατορική - εκκαθάρισης των μειονοτήτων στο εσωτερικό ή χρήσης των μειονοτήτων σε άλλες χώρες (Ελλάδα, Βουλγαρία) για την εξυπηρέτηση των μακροπρόθεσμων στοχεύσεών της.

Το 2ο μισό του 20ου αιώνα η Τουρκία μας έχει απωθήσει, στριμώξει , νικήσει: Τουτέστιν μας έχει δείρει …Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να της λέμε κι από πάνω ευχαριστώ, ούτε λόγος για να εκφωνεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμβατικά λογύδρια στους ξένους επισκέπτες ….

Τι τους κοιτάτε ρε; Ενάγετέ τους !

Χρησιμοποιώ αυτό τον παράδοξο τίτλο εις μνήμη ενός παλιού κωμικού ευρήματος του Χάρυ Κλυν : Που αναφερόταν σε ένα «πολιτισμένο» ποδοσφαιρικό αγώνα της εποχής , με τελική έκβαση τον ξυλοδαρμό και τις φωνασκίες, μία από τις οποίες ξεχώριζε για την οργισμένη ένταση και την de profundis εκτόξευσή της : «Τι τους κοιτάτε ρε; Βαράτε τους….»

«Δεν μπορείς να βγάλεις τίποτα από το τίποτα», έλεγε ο Σαίξπηρ σε ένα έργο του…Ενώ η υπόθεση Siemens μεσουρανεί με πιθανότατη έκβαση το «τίποτα», οι τιποτένιοι του δικομματισμού ψάχνουν εαυτούς και αλλήλους χωρίς να είναι διατεθειμένοι να θίξουν το κυρίαρχο σύστημα της «αλλαξοκαρεκλιάς» - κατά την ευφυή ονοματοδότηση ενός μπλογκίστα, αγνώστων λοιπών στοιχείων…
Κυρίως και προπάντων, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν έναν «τρίτο παράγοντα» όπως είναι η δικαστική εξουσία, για την αναζήτηση αστικών ευθυνών τόσο από την ίδια την Εταιρεία όσο και από τους λαδωθέντες πολιτικούς.
Δικαιολογημένα ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης κάλεσε την κυβέρνηση « να ασκήσει αγωγές και να διεκδικήσει αποζημίωση από κάθε υπεύθυνο για τη ζημία που υπέστη το δημόσιο συμφέρον, γιατί αυτό δεν εμποδίζεται από κανένα νόμο». Ακόμη ο εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πρασίνων Γιάννης Παρασκευόπουλος έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Όλα δείχνουν ότι το πολιτικό σύστημα ρίχνει στη θάλασσα τους «συνταξιούχους» του, ελπίζοντας να σώσει τον εαυτό του. Δε μας νοιάζει τόσο να πάνε φυλακή, όσο να τερματιστεί η ασυλία για τις γκρίζες περιουσίες και τη διαφθορά. Απαιτούμε λοιπόν τουλάχιστον τα στοιχειώδη:
· Να ζητηθούν άμεσα από τη Siemens τα εκατοντάδες εκατομμύρια που τεκμηριώνεται ότι έχασε το Δημόσιο
· Να δοθούν στο διαδίκτυο τα διαχρονικά «Πόθεν Έσχες» των πολιτικών και να αντιμετωπιστεί ως έσοδο από παράνομες πράξεις κάθε απόκτημα που δεν καλύπτεται από τις φορολογικές τους δηλώσεις».

Λέω κι εγώ : Όταν συζητάμε για την αγωγή ημών σχετικά με την υπόθεση της σφαγής του Διστόμου, εναντίον γερμανικών περιουσιών επί ιταλικού εδάφους, γιατί να μην μιλήσουμε για αγωγή του ζημιωθέντος από τη Siemens ελληνικού δημοσίου στα ελληνικά δικαστήρια;
Τι μας εμποδίζει - μέσα σε ένα τοπίο γερμανικών «εισηγήσεων» περί εκποίησης ελληνικών νησιών κλπ. για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους – να τους εγκαλέσουμε για τη ζημιά που αποδεδειγμένα προκάλεσε η Siemens και για τα άρρητα οφέλη που αποκόμισε ως αντιπαροχή στα λαδώματά της;
Τι μας εμποδίζει ώστε να διερευνήσουμε, με αυτό τον τρόπο, την πορεία των διαχρονικών γερμανοελληνικών «δοσοληψιών», ενημερώνοντας έτσι τους Γερμανούς Δημοκράτες ότι η εικόνα της Ελλάδας ως λουφάζουσας και γερμανοτραφούς χώρας είναι σκέτη απάτη ;

Ο ΕΚΤΣΟΓΛΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΟΠΙΟΥ

Εμείς οι οικολογούντες οφείλουμε τον όρο «τσογλανοποίηση» (αγγλιστί “tsoglanization”) στον Βασίλη τον Δωροβίνη, που θέλησε με αυτό τον τρόπο να καυτηριάσει την ανεγκέφαλη ή ανιστόρητη διαχείριση κάποιων πολιτιστικών και περιβαλλοντικών στοιχείων της χώρας….

Με το ίδιο πνεύμα περίπου και ο υποφαινόμενος χρησιμοποίησε σε κάποιο κείμενο τον όρο «εκτσογλανισμός»(κατά το εκφυλισμός, εκβαρβαρισμός, εκπεσμός κλπ.) θέλοντας να χτυπήσει ορισμένες πρακτικές νεανικής , αλλά καθόλου νεωτεριστικής χροιάς : Μιλώντας σε τελευταία ανάλυση για κάποια «κολόπαιδα», χωρίς όμως να είναι διατεθειμένος – λόγω ηλικίας - να χαριστεί στους υπάρχοντες «κολόγερους». Κακοί οι μεν, κάκιστοι οι δε…

Αφορμή για όλους αυτούς τους στοχασμούς επί της τσογλανικότητας μου έδωσε η καταγγελία σειράς συλλογικοτήτων (Διαρκής Κίνηση Χαϊδαρίου, ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ Χαϊδαρίου, Δαφναίος Απόλλων, Πολιτιστικός Περιβαλλοντικός Σύλλογος Αφαίας Χαϊδαρίου) σχετικά με τους αγώνες μηχανών εντούρο, που γίνονται κοντά στην ιστορική Μονή Δαφνίου, προκαλούν ηχορύπανση και υποβαθμίζουν το δασικό οικοσύστημα….Για την υπόθεση μπορεί κανείς να ενημερωθεί πληρέστερα στο

http://xpolis.blogspot.com/2011/01/enduro.html
Όμως σε αυτή τη σύντομη αναφορά, θα ήταν καλό να υπογραμμίσουμε – για πολλοστή φορά – τη σχέση τοπίου και ήχου. Το τοπίο εμφανίζεται σε διάφορες προσεγγίσεις ως εικονικό μόρφωμα, ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι πιο σύνθετο. Αντιγράφω την άποψη του αείμνηστου Γιώργου Κανδύλη, αρχιτέκτονα και πολεοδόμου, από το μεγάλο συλλογικό έργο του 1989 «Αττικό τοπίο και περιβάλλον» :
«Τοπίο δεν είναι μόνο το άμεσο ή έμμεσο περιβάλλον, ούτε μόνο τα μνημεία, αρχαία, παλιά ή καινούρια, που στο πέρασμα του χρόνου γίνονται σημάδια-οδηγητές του παρατηρητή. Τοπίο είναι ακόμη το φως, το χρώμα, ο ήχος και καμιά φορά η μυρωδιά. Και ό,τι άλλο δημιουργεί την αίσθηση του τοπίου, κάτι το άρρητο που οι ποιητές και οι ζωγράφοι με την προικισμένη τους διαίσθηση μπορούν να συλλάβουν και καμιά φορά να καθορίσουν»

Ας επαναλάβουμε λοιπόν ότι το τοπίο είναι πολύ-αισθητηριακό, αν δεν είναι και νοητικό, δηλαδή αρθρωμένο με στοχασμούς και συνειρμούς κάθε είδους. Και η παραγωγή ήχων από τις μοτοσυκλέτες, ή για την ακρίβεια θορύβων, γίνεται παράσιτο ερέθισμα που ακυρώνει την οπτική και κάθε άλλη απόλαυση. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα βανδαλισμό, φρικτό όσο και αυτοί που τελούνται μέσα στον αστικό χώρο. Τον οποίο πρέπει να καταγγέλλουμε, ανεξάρτητα από την ηλικία και την ιδιότητα αυτών που τον παράγουν….

ΥΓ

Το άρθρο του Κανδύλη είχε τίτλο "Σκέψεις πάνω στο τοπίο". Η φωτογραφία είναι των Εθελοντών του Νομού Πιερίας και έχει τραβηχθεί στα υψίπεδα του Ολύμπου...