ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑΣΟΥ…….

Ο Αρχιεπίσκοπος κύριος Ιερώνυμος φέρεται ως δυσαρεστημένος για το κείμενο που διανέμεται στους ναούς, έχει την υπογραφή της «Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος» και αφορά την υπόθεση της χώρας υπό τον ζυγό του Μνημονίου…. Πιθανόν να συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς που θεωρούν ότι η Εκκλησία έχει παρηγορητικό και όχι καταγγελτικό ρόλο – αλλά αυτό σηματοδοτεί μια Εκκλησία άσφαιρη, που δεν μπορεί να επηρεάσει τα πράγματα και υιοθετεί απλώς έναν αναχωρητισμό από την τρέχουσα προς την μέλλουσα ζωή …Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο κείμενο της Εκκλησίας συνιστά πολύ λίγο δήλωση διαθεσιμότητας στο υπό εκκόλαψη αντιμνημονιακό μέτωπο και πολύ περισσότερο αντήχηση της λαϊκής δυσφορίας στους θρησκευτικούς κύκλους . Το κείμενο εμπεριέχει ορισμένες σωστές επισημάνσεις για τις ευθύνες του πολιτικού και ιδιαίτερα του δικομματικού κατεστημένου, αλλά από την άλλη πλευρά δεν σκιαγραφεί μια διέξοδο από την κρίση – πέρα από αυτή που συνίσταται στην συσπείρωση των πιστών στις ενοριακές δομές…Ακόμη εκπέμπει τη συνηθισμένη αυταρέσκεια της Εκκλησίας, όταν ισχυρίζεται ότι « Ή Εκκλησία είναι ό μόνος όργανισμός πού μπορεί νά σταθεί άμεσα δίπλα στον άνθρωπο καί νά τόν στηρίξει»……Με άλλα λόγια η Εκκλησία δεν απεκδύεται το ρόλο μιας προνομιακής συλλογικότητας μέσα στις άλλες, πολιτιστικές, πολιτικές, κοινωνικές κλπ. συλλογικότητες, που εμφανίζονται στην κοινωνική ζωή. Να ένα απόσπασμα του κειμένου της "Προς τον Λαό" :
“……. αύτό πού συμβαίνει στήν πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο καί συ­νταρακτικό. Μαζί μέ τήν πνευματική, κοινω­νική καί οικονομική κρίση συμβαδίζει καί ή πάσης φύσεως άνατροπή. Πρόκειται γιά προσπάθεια έκρίζωσης καί έκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τά όποια ως τώ­ρα θεωρούνταν αύτονόητα γιά τή ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς έπιχειρείται μιά άνατροπή δεδομένων καί δι­καιωμάτων καί μάλιστα μέ ένα πρωτοφανές έπιχείρημα. Τά άπαιτούν τά μέτρα αύτά οί δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μιά χώρα ύπό κατοχή καί έκτελούμε έντολές τών κυριάρχων - δανειστών μας. Τό ερώτημα, τό όποιο γεννάται, είναι έάν οι άπαιτήσεις τους άφορουν μόνον σέ οικονομικά καί άσφαλιστικά θέματα ή άφο­ρούν καί στήν πνευματική καί πολιτιστική φυσιογνωμία τής Πατρίδος μας.Μπροστά στήν κατάσταση αύτή ό κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Γιατί δέν πή­ραμε νωρίτερα όλα αύτά τά δύσκολα μέ­τρα, πού σήμερα χαρακτηρίζονται άναγκαία. "Ολες αύτές τίς παθογένειες τής κοινωνίας καί τής οίκονομίας πού σήμερα επι­χειρούμε μέ βίαιο τρόπο νά άλλάξουμε, γιατί δέν τίς άλλάξαμε στήν ώρα του; Γιατί έπρεπε νά φθάσουμε ώς έδώ; Τά πρόσωπα στήν πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, έδώ και δεκαετίες, τα ίδια. Πώς τότε υπολό­γιζαν τό πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι όδηγούν τή χώρα στή καταστροφή καί σή­μερα αισθάνονται άσφαλείς, γιατί ενεργούν ώς εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές άνατροπές γιά τίς όποίες άλλοτε θά άναστατωνόταν όλη ή Ελλάδα καί σήμερα επιβάλ­λονται χωρίς σχεδόν άντιδράσεις….."