Η εποχή που ερχόταν ο θείος ή η θεία από το Σικάγο και εν ριπή οφθαλμού περιστοιχίζονταν από στίφη λιγούρηδων , τη ζήσαμε εμείς οι παλιότεροι αρκετά έντονα. Μερικοί από μας ακολούθησαν την
«γραμμή» που έβγαλε ο Γούντυ Άλλεν σε ένα από τα έργα του - «Κωμωδία ίσον τραγωδία συν χρόνος»…. Γι αυτό και συνέχισαν να συγχρωτίζονται με τέτοιες καταστάσεις και να απολαμβάνουν τα παλιά ελληνικά έργα, βλέποντάς τα σαν κωμωδίες, παρά τον τραγικό μικροαστισμό τους.. .Όμως κάποιοι άλλοι όπως ο υποφαινόμενος εξέβαλαν αναστεναγμό ανακούφισης, θεωρώντας τον συγκεκριμένο εφιάλτη ως λήξαντα.
Τώρα βέβαια η ιστορία αποδείχθηκε επαναλήψιμη, έστω κι αν οι θείοι από το Σικάγο έγιναν Άραβες με κελεμπίες – και για την ακρίβεια όχι θείοι-συγγενείς, αλλά στυγνοί επενδυτές. Οπότε εμείς θα πάρουμε με τον Χ ή Ψ τρόπο τα λεφτά τους, χωρίς να κοιτάξουμε το πως βγήκαν και τι συνθήκες συνεπάγονταν στο εσωτερικό των χωρών τους….
Θυμίζω μια παλιότερη ανάρτηση αυτού του ιστότοπου, το "bye bye Ντουμπάϊ"
, που γράφτηκε από τον Γιώργο Πίτα και επί πλέον δημοσιεύθηκε στο τέταρτο τεύχος του περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ. Εκεί αναφέρονταν οι 250.000 ασιάτες μετανάστες που πληρώνονταν 10 δολλάρια την ημέρα και ζούσαν σε κάτι κλουβιά, για να μην χαλάνε την τουριστική μόστρα. Και που διασφάλιζαν - λέω εγώ – τους χαμηλούς μισθούς και την υποταγή της εγχώριας εργασίας…..
Στο Ντουμπάϊ επίσης,μια κατεξοχήν
«ξενοδοχιοβριθή» χώρα, στους παρίες προτείνονται ως χώροι διαμονής κάτι κουτιά (sleepbox) ελάχιστων κυβικών μέτρων, μέσα στα οποία μπορούν να κοιμούνται. Πληρώνοντας φυσικά τα δέοντα…
