ΣΕΚΛΙΖΙΩΤΗΣ : ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ.....

Ο Σταμάτης Σεκλιζιώτης, Γεωπόνος, Αρχιτέκτων Τοπίου, γνωστός για τη συμμετοχή του σε πολλές περιβαλλοντικές μελέτες , έχει δώσει αρκετές κριτικές νότες όσον αφορά τη διαχείριση του αστικού τοπίου. Υπενθυμίζω εδώ τις "βολές" του με αφορμή τις φυτεύσεις γύρω από το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, που συμπεριελήφθησαν στον παρόντα ιστότοπο, όπως επίσης και την επίμονη συνηγορία του για μια πόλη πιο πράσινη. Στην παρακάτω αναφορά του στα ζητήματα του αστικού και περιαστικού χώρου, με ένα ιδιαίτερο χιουμοριστικό και δηκτικό τρόπο, δίνει μια ευρύτερη οπτική των προβλημάτων του αθηναϊκού λεκανοπεδίου, ενώ παράλληλα υπογραμμίζει την κατάσταση του (κατ' ευφημισμόν...) αθηναϊκού κέντρου :

«.... Δεν έχω τίποτε με την Κα Υπουργό την οποία θεωρώ πολύ σοβαρότερη και εργατικότερη από πολλούς συναδέλφους της, αλλά αυτό δεν την απαλλάσσει από την κριτική άποψη ενός τρίτου, κάθε άλλο παρά «λιβανιστή»......... (αυτό το τονίζω γιατί είδαμε και λιβάνια και λιβανιστήρια για την Κα ΥΠΕΚΑ με ηχηρή υπόκρουση σιωπής από συνήθεις ύποπτους & κολλημένους - βαριά σιωπή που μόνο λιβάνι μυρίζει.....)....

Είπε η Κα ΥΠΕΚΑ(συνέντευξη στο κανάλι ΜΕGΑ,12.6.2010) ότι ολοκληρώθηκαν οι μελέτες πλατειών και «πάμε για δημοπράτηση»....... Ποιος συνέταξε αυτές τις Μελέτες ; Είναι Αρχιτέκτονες του ΥΠΕΚΑ ή Μελετητές πρασίνου - αρχιτέκτονες ; Πώς μπορεί κανείς να τις δει και να τις κρίνει ; Ποια η συμμετοχή του Πρασίνου στον σχεδιασμό με αρχές μαζικής αστικής φύτευσης με αποποίηση εκτρωματικών επαναλήψεων τύπου Ομόνοιας και Μοναστηρακίου ;;; Πώς μιλάμε για ανάπλαση του Αθηναϊκού κέντρου μελετώντας «αποσπασματικά» σκέτες πλατείες χωρίς να έχει προηγηθεί ένα Master Plan αστικού τοπίου με πολύ πράσινο, ελάχιστα πλακόστρωτα και πρωτοτυπίες λειτουργικών δράσεων ανοικτού χώρου πόλης, για να ξαναφέρουμε ζωή στην πόλη ;; Ένα και μοναδικό σχέδιο δημοσιεύεται το ίδιο και το ίδιο επί χρόνια, δείχνοντας μια εικονική ανάπλαση της Λ. Αμαλίας ..... Ούτε το σχεδιάκι δεν φρόντισε το ΥΠΚΑ να αλλάξει, έτσι για να μην ταυτίζονται τα πυροτεχνήματα μεταξύ τους, τα τελευταία 20 χρόνια.....

.....Ο Αντώνης ο Τρίτσης πάντως δεν έλεγε τέτοια ούτε και εννοούσε τέτοια, οραματίζονταν μεν αλλά ήξερε και καταλάβαινε ότι η υπόθεση δεν είναι δουλειά μόνο για Αρχιτέκτονες, το σχολειό που έβγαλε στην Αμερική έβγαζε και Αρχιτέκτονες Τοπίου, άρα είχε ακούσει, είχε ακουμπήσει και άρα είχε άποψη, σέβονταν και άκουγε τα πάντα, εκτός από μπαρούφες.....

Τόνισε η Κα ΥΠΕΚΑ τις 3 βασικές ιδέες του προγράμματος, ήτοι : 1. επιστροφή στο κέντρο της πόλης......2. στροφή στο παραλιακό μέτωπο....3. και δημόσιο χώρο στον πεζό.....

Είπε επίσης: κανείς δεν έρχεται να επισκεφθεί την Αθήνα....... ο επισκέπτης αναζητά καλύτερο περιβάλλον και εκδηλώσεις πολιτισμού....

ΠΟΛΥ ΣΟΦΑ.... αλλά για να πιάσεις τους στόχους αυτούς, χρειάζεσαι πρώτα να επιλύσεις το κυκλοφοριακό, να δημιουργήσεις προσβάσεις και συνδεσμολογικές ποιότητες πόλης (δίκτυο φυτεμένων οπτικών διαδρόμων κίνησης), να εκπολιτίσεις τις συγκοινωνίες, να γεμίσεις τους ανοικτούς χώρους με δένδρα και ομορφιά αστικού τοπίου, να αναδείξεις όλους τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μνημεία σε επαφή με την ανθρώπινη κίνηση στην πόλη, να απαλλαγείς από τα άθλια και κακάσχημα σιντριβάνια, το σκουπιδαριό, την κόκα και τα πορνεία που ανενόχλητα μολύνουν αίμα και ψυχές....., το έγκλημα, την τσαπατσουλιά, τη βρωμιά, την αναρχία στα πεζοδρόμια, το λαθραίο, τη μαϊμού, τα καταφύγια των ναρκομανών, τα ερείπια, τον φόβο, τη ζητιανιά, την εικόνα του τέταρτου κόσμου που την ανέχονται για δεκαετίες ολόκληρες Υπουργοί, Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι, Δ.Σύμβουλοι, Συνδικαλισταράδες, Αστυνομία και ο Υπόκοσμος ο ίδιος για να αναπαράγεται η παραοικονομία της αθλιότητας.....

ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ;;
Σωστά, αλλά αν δεν γίνει προσβάσιμο στον Αιγαλαιώτη, τον Πετροπουλιώτη και τον Αχαρνιώτη.... η στροφή θάναι για λίγους. Οι άλλοι δεν θα τη μπορούν τη στροφή..... Χρειάζονται πάντως πολλές άλλες στροφές πριν την κάνουμε για Παραλία....
Το Πάρκο Α. Τρίτση περιμένει στη σκουριά του και στην εγκατάλειψή του, οι γύρω ορεινοί όγκοι αναδασώνονται με εύφλεκτα είδη από εκδοτικά συγκροτήματα και κυριακάτικους βολταδόρους που πάνε μόνο για το φύτεμα και λουφάρουν στο πότισμα..... (όταν πέφτει η δημοφιλία της τηλεόρασης το καλοκαίρι, πέφτουν και οι «φιλοπεριβαλλοντικές» δράσεις των καναλιών..... Τυχαίο ? δεν το νομίζω.....).Όσο για τον ΠΕΖΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ η εμπειρία είναι δραματική.... ποιόν πεζό ;
Μάλλον θέλει να μας πει η Κυρία Υπουργός για τον ήρωα «ΤΑΛΑΙΠΩΡΟ» , που λιγοθυμάει στις στάσεις περιμένοντας, που αναγκάζεται να ρουφάει τον καπνό του ταξιτζή σατράπη με υπόκρουση από σκυλάδικο & επ’ αμοιβή......, τα φανάρια που δίνουν προτεραιότητα στα τροχοφόρα, την ατέλειωτη αναμονή στις νησίδες των 70 εκατοστών μέχρι να διασχίσει τον άλλο μισό κωλόδρομο, τα γλιστερά φονικά πεζοδρόμια με τις ταμπέλες, τις κολώνες, τα μηχανάκια, τις κοντές νεραντζιές που βγάζουν μάτι, τις σκουπιδισακούλες τις κρεμασμένες στα δένδρα και τις ξηλωμένες πλάκες που μόνο για πρωταθλητές στο σλάλομ φτιάχτηκαν...... Στην πόλη αυτή μόνο το σλάλομ σε σώζει, είτε είσαι στο πεζοδρόμιο, είτε σε πάνε με νοσοκομειακό…….. Μιλώντας για το όραμα Α. Τρίτση να πεζοδρομηθεί η Πανεπιστημίου, της ξέφυγε της Κυρίας Υπουργού η λέξη «πλακόστρωτο»...... Δεν φταίει η Κα Τίνα με τίποτε και αυτό φαίνεται από την αθωότητα στην έκφραση και τη θέληση να αφήσει κάτι πίσω της πριν μας πει το "για ΧΑρρρΑ".... , φταίνε σίγουρα οι κακές παρέες και οι συνήθεις ημιμαθείς κατασκηνωτές στο ΥΠΕΚΑ που ταυτίζουν την έννοια του πλακόστρωτου με τον πεζόδρομο.....

.....Η Κα Τίνα Μπιρμπίλη είναι σίγουρα από τις προσωπικότητες που σε κατακτούν, το παλεύει στο μέτρο που μπορεί αλλά συγχρόνως δυσκολεύεσαι να δεχθείς αυτού του είδους την επικοινωνιακή πολιτική, ξέροντας από πριν ότι δεν είναι παρά μία προσπάθεια που αποσκοπεί να αποδείξει ότι το ΥΠΕΚΑ είναι ζωντανό εν μέσω γενικότερης δυσπιστίας και αφραγκίας για τα πάντα……
Αυτοί οι ίδιοι άμαθοι και ανεπίδεκτοι που περιβάλλουν τους εκάστοτε ΥΠΕΚΑ και ΥΠΕΧΩΔΕδες δεν άκουσαν τίποτε για την Ποιότητα ζωής στην πόλη,την Αστική Αρχιτεκτονική του Τοπίου, την Αστική Δασοπονία, τον περιβαλλοντικό σχεδιασμό, την κοινωνικότητα που προσφέρεται στους ανοιχτούς χώρους, την ανατροπή του βασανιστικού μικροκλίματος στην πόλη μέσα από λύσεις που προσφέρει η πλούσια χλωρίδα της πατρίδας μας αν καταφέρεις μ’ αυτή να πλημμυρίσεις τον αστικό ιστό, τη μετατροπή των Λεωφόρων σε δάσος με ξέφωτα και μικροπανίδα, σε διαδρόμους κοινωνικής ανάτασης και αναβάθμισης, σε χώρους που από μόνοι τους θα μπορούν να αναπτύσσουν αντισώματα στην περιβαλλοντική & κοινωνική αθλιότητα και μιζέρια..... Δηλαδή, προτάσεις για ανθρώπινες συνθήκες, έτσι απλά.....Σε εποχή πολυδιάστατης κρίσης, όλα αυτά μαζί, μπορεί να φαντάζουν "Καλλιγραφία στον κώλο της μαϊμούς.." (κατά τον Νίκο Χατζηνικολάου....).. Φαίνεται όμως ότι γίνονται για να βολεύουν μόνο αυτούς που τα ανακοινώνουν (για να παίρνουν βαθμό πάνω απ’ τη βάση από Πάγκαλο), αλλά για να χαίρονται και όσοι τ' ακούνε. Καμιά φορά δεν μετράει η υλοποίηση τόσο πολύ, όσο η «χαρά να τ' ακούς» (θέλω να τα’ ακούω που λένε)….. Αφού ...... ειπώθηκαν όλα αυτά τα όντως πολύ ωραία .... στο τέλος ειπώθηκε ότι πρέπει να γίνει και μία κυκλοφοριακή μελέτη «να δούμε που διοχετεύονται οι ροές...», αναστολή αδειών στους ορεινούς όγκους της Δ. Αττικής που χρήζουν προστασίας, Προεδρικό διάταγμα για τον υγροβιότοπο Ψάθας, ότι μέχρι τον Σεπτέμβριο θα έχουμε ένα Master Plan για το Ελληνικό... (κι’ άλλο ;) διότι δεν υπάρχει μελέτη ολοκληρωμένη ειδικά οικονομοτεχνική και θα φωνάξουμε ξένους ειδικούς που έχουν εμπειρία σ’αυτά τα θέματα και ‘Έλληνες (βεβαίως) ώστε να αποκτήσει η περιοχή ένα «τοπόσημο»...., με τμηματική παράδοση του χώρου μέσα σε 4 χρόνια, ο δε Κύριος Αθιμπίγιο «ήταν ένα μήνυμα» και θα μας ξανάρθει..... και ότι στις 12/7 αρχίζει το θέμα των ημι- υπαίθριων με 300 € αμοιβή Μηχανικού ή κάντε το και μόνοι σας χωρίς μηχανικό.....Ένας χορταστικός αχταρμάς εξαγγελιών, μελετών, αοριστιών και εμφανών καθοδηγήσεων από ασυγχώρητα αδιόρθωτους που συμβουλεύουν Υπουργούς οι οποίοι με τη σειρά τους αναγκάζονται να τους εμπιστεύονται (αρκεί να περνάει το μήνυμα στις μάζες......).....Τα λεφτά που θα βρεθούν ;
Απάντηση: θα μετατρέψουμε το ΕΤΕΡΠΣ σε πράσινο Ταμείο..... Ότι δηλαδή βάφεις πράσινο γεννάει και χρήμα....
.....Μπορεί να θέλει η Αγαπητή μας Υπουργός, αλλά ο τρόπος που την ωθούν να δρα, μόνο δυσπιστία γεννά, σε όσους τουλάχιστον γνωρίζουν το σπορ που υπηρετεί ... Χρειάζεται βοήθεια, αυτό χρειάζεται. Δεν χρειάζεται αοριστολόγους, ημιμαθείς και μικρής εμβέλειας συμβούλους στα διπλανά της γραφεία…… Η Υπουργός είναι καλή, αλλά δεν χρειάζεται σ’ αυτά τα πόστα να είσαι μόνο καλός, χρειάζεται να είσαι και γνώστης - και αν είσαι και λίγο κακός καλό κάνει ! Οι γύρω της συνωστισμένοι σύμβουλοι σε ρόλο δογματικών bodyguards, μάλλον την εκθέτουν. Δεν ασκούν Περιβαλλοντική Πολιτική γιατί δεν γνωρίζουν από Περιβαλλοντική Πολιτική, απλά πασχίζουν να κρύψουν την ανεπάρκεια τους «προστατεύοντας» την Υπουργό από τους επαρκείς…. Οι επαρκείς σε όλα τα πεδία δράσης, αποτελούν τον μοναδικό επικίνδυνο εχθρό των ανεπαρκών……

Πηγή : http://www.peegep.gr/

Nα πάνα, να μάλαμα.....

Σε ολοσέλιδη διαφήμιση στον "Κόσμο του επενδυτή" (19.6.2010) αυτοσυστήνεται η πάνα BABYLINO. Είναι προϊόν της ομώνυμης Εταιρείας, και να τι δηλώνει :

ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ : 100% Ελληνική

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ : Υπερ-απορροφητική βρεφική πάνα με ελαστικά πλαϊνά

ΕΙΔΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ : Η μόνη επώνυμη ελληνική πάνα. Με σύγχρονο σχεδιασμό, μεγάλη απορροφητικότητα, ελαστικά πλαϊνά για άνεση κινήσεων και επιλεγμένα υλικά, φιλικά στο βρεφικό δέρμα.......

ΤΟΠΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ : οι υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις της ΜΕΓΑ, στην Αθήνα

ΤΡΟΠΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ : Με το πάντρεμα της πιο σύγχρονης τεχνολογίας που διατίθεται στην ευρωπαϊκή αγορά και την αμέριστη φροντίδα των τεχνικών της ΜΕΓΑ

ΠΡΟΦΙΛ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ : 100% Ελληνική, 280 εργαζόμενοι με εξαγωγές σε 17 χώρες.........κλπ.κλπ.

Πρόταση του παρόντος ιστότοπου :

Να μιλήσουμε σε όλους για την ελληνικότητα της Babylino. Και χωρίς να έχουμε ψευδαισθήσεις ως προς την εμβέλεια μιας "εσωτερικής' πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης, να χρησιμοποιήσουμε όσο γίνεται περισσότερες από αυτές τις πάνες : Για τα παιδιά μας - ή ενδεχομένως και για κάποιους από εμάς.....Και φυσικά εκτός από πάνες να αλλάξουμε πολιτικούς - που λέει το ρητό των ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ - και ει δυνατόν να αλλάξουμε και ΠΟΛΙΤΙΚΗ . Αρκετό χ3σιμο φάγαμε....

OI MKO KAI Η ΚΡΑΤΙΚΗ "ΥΠΕΞΑΙΡΕΣΗ"

Τον τελευταίο καιρό έχουμε χορτάσει από αντικλεπτοκρατικές κορώνες. Από φορομπηχτικές ιδέες πάσης φύσεως, από καρφώματα διαφόρων προνομιούχων από μη προνομιούχους – αρκετοί από τους οποίους δεν θα είχαν αντίρρηση να ήταν αυτοί οι προνομιούχοι ...Το κράτος φαίνεται αποφασισμένο να προχωρήσει σε κούρα αδυνατίσματος, σε εξυγιάνσεις και άλλα ηχηρά παρόμοια, όμως από την άλλη πλευρά δεν παύει να «αυτοδικεί» σχετικά με τη διαχείριση κάποιων κονδυλίων : Κονδυλίων που προέρχονται «έξωθεν» και που ΔΕΝ έχουν ως νόμιμο αποδέκτη τις δικές του τσέπες .


Καταγγέλουν τα στελέχη της «Σύμπραξης Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» (ΜΚΟ) – Βασίλης Τακτικός και Κώστας Γράψας :


« Είναι σύνηθες φαινόμενο οι πόροι του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου και του Περιφερειακού Ταμείου Ανάπτυξης - που έχουν προορισμό τις μη κυβερνητικές οργανώσεις - να καταλήγουν σε κάλυψη αναγκών του διογκωμένου δημόσιου τομέα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των προγραμμάτων STAGE (που γνωρίζουμε όλοι) όπως και η περίπτωση των προγραμμάτων δια βίου μάθησης, των οποίων τους πόρους απορροφούσαν δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Περιπτώσεις δηλαδή που σημαίνουν νομικές παραβιάσεις του ελληνικού κράτους έναντι των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και που συνεπάγονται νομικές αξιώσεις από τις ΜΚΟ. Παράλληλα είναι γνωστό πόσα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι φορείς μας από την έλλειψη Μητρώων ΜΚΟ στα αρμόδια Υπουργεία, με αποτέλεσμα πολλές από αυτές να αποκλείονται, από υπαιτιότητα του κράτους, στην υποβολή προγραμμάτων.
Δεν είναι αληθινή η δικαιολογία ότι έχουν σταματήσει τα προγράμματα χρηματοδότησης των ΜΚΟ λόγω της οικονομικής κρίσης. Αντιθέτως είναι μια πρόφαση για να συνεχιστεί η υφαρπαγή των στοχευμένων πόρων της ΕΕ προς τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Είναι ένα πρόσχημα γιατί οι πόροι του
4ου κοινοτικού πλαισίου στήριξης δεν έχουν μειωθεί και δεν μπορούν να μεταφερθούν αλλού, χωρίς τις σκόπιμες παραλείψεις και την υφαρπαγή τους για τις ανάγκες τις κρατικής γραφειοκρατίας. Οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών έχουν κάθε έννομο δικαίωμα, ως θεσμοί αλληλεγγύης να διεκδικήσουν αυτούς τους πόρους και να καταγγείλουν αν χρειαστεί παραβιάσεις της κοινοτικής νομοθεσίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Για το λόγο αυτό καλούμε όλες τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών να επαγρυπνούν μέσα σε αυτή τη σκοτεινή περίοδο και να διεκδικήσουν - εδώ και τώρα - αυτά που τους ανήκουν και αυτά που τους αναλογούν, με διαφάνεια και μέσα από θεσμικές διαδικασίες . Και οπωσδήποτε όχι μέσω του πελατειακού πολιτικού συστήματος, που εν πολλοίς γινόταν μέχρι τώρα.

YΓ. Η παραπάνω "φωτοσύνθεση" είναι δημιούργημα του Σουηδού καλλιτέχνη Johanson

ΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ

Στη Ρόδο, στο πλαίσιο του φεστιβάλ ECOFILMS, η ταινία «The rainbow warriors» («Οι μαχητές του ουράνιου τόξου») ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή αναμνηστική αναφορά στους αγώνες της αναδυόμενης Greenpeace, στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το πλοίο για αρκετά χρόνια, μέχρι τη βύθισή του από πράκτορες της γαλλικής κυβέρνησης το 1985 με «ανθρώπινο κόστος» έναν νεκρό, παρεμπόδισε την καταστρεπτική φαλαινοθηρία καθώς και τις μεταφορές πυρηνικών αποβλήτων, στα πλαίσια μιας νεωτεριστικής και αντισυμβατικής δράσης : Άλλοτε τρομάζοντας τις φάλαινες και προειδοποιώντας τες για τον επικείμενο κίνδυνο, άλλοτε αποτρέποντας το αγκυροβόλημα πλοίων και συνδράμοντας τους «χερσαίους» ακτιβιστές στο ίδιο έργο. Το Rainbow warrior εισήγαγε μια νέου τύπου τακτική, πρακτική αλλά και μη βίαιη, σε μια εποχή κυριαρχίας των μεγάλων ιδεολογικών αιτημάτων.

Τότε οι «προοδευτικές» δυνάμεις διαμαρτύρονταν, κατήγγειλαν, στιγμάτιζαν, συνέλεγαν υπογραφές, εξέδιδαν ψηφίσματα. Η Greenpeace του τέλους της δεκαετίας του 70 έδωσε στον κόσμο μια αίσθηση χειροπιαστών ενεργειών με χειροπιαστά αποτελέσματα, πρότεινε δράσεις ευρηματικές, άμεσης απόδοσης, καθόλου κοινότοπες.

Το πνεύμα αυτό είχε κάτι από το πνεύμα της Καταστασιακής Διεθνούς, ενός υβριδικού σχήματος με αριστερίστικα όσο και ακαδημαϊκά χαρακτηριστικά, που μέχρι το Μάη του 68 και για κάμποσο καιρό ακόμη υποστήριζε τη μαχόμενη καθημερινότητα. Είχε ακόμη κάτι από τη λογική της απάρνησης της ΜΕΓΑπολιτικής προς όφελος της σύγκρουσης στο μετερίζι των «μικρών ζητημάτων», που ορθωνόταν απέναντι στη «συνήθη» Αριστερά με ατάκες του είδους : ΕΚΤΟΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ....

Το φιλμ Rainbow Warrior ασχολείται με εκείνη την ομάδα των «Παλαιογκρινπις» (όπως λέμε «παλαιοκομμουνιστές»...) που παραλαμβάνουν ένα σαπιοκάραβο για να το ξεσκουριάσουν και να το μετατρέψουν σε πλοίο σύμβολο. Είναι άνθρωποι που κινούνται καθαρά εθελοντικά, που πληρώνουν ακόμη και το φαγητό από τη τσέπη τους, έχοντας οικονομική υποστήριξη κυρίως από τη WWF. Τελικά , 30 χρόνια αργότερα, θα καταλήξουν μερικοί από αυτούς στη Νήσο Ουαχίκι της Νέας Ζηλανδίας, σε μια μικροκοινωνία τόσο συλλογική που θυμίζει «Λαϊκή Δημοκρατία» - κατά την έκφραση ενός των «πρωταγωνιστών»...Περνούν καλά, φτηνά, χωρίς ΔΝΤ (!), καπνίζοντας κάτι περίεργα χόρτα και δείχνοντας ολίγον τι μυθικά όντα στα μάτια των νεώτερων...Και θέτοντας το ερώτημα σε μας τους «τρίτους», περί του κατά πόσον η νέα Greenpeace -με τα board of directors , τα επαγγελματικά στελέχη και τους υποστηρικτές στην κατάσταση του «αποστασιοποιημένου οπαδού», εμμένει πάνω στο γενετικό πρόγραμμα εκείνης της αρχαϊκής, της Greenpeace «εν τω γεννάσθαι»...

Τελευταίο και καθόλου ασήμαντο : Αυτό το μοντέλο της δομής στελεχών που «κάθεται» πάνω σε ένα ευρύ σώμα υποστηρικτών και φίλων, χωρίς να συνδέεται μαζί του με τις τυπικές δημοκρατικές σχέσεις , ενέπνευσε τον ηγέτη των Πρασίνων Κον Μπεντίτ για μια πρόταση οργανωτικής αλλαγής του Πράσινου Κινήματος.(δες ανάρτηση 28.4.2010, «Ο αριστεριστής που έγινε αρνάκι»). Η πρόταση προς το παρόν δεν οδήγησε πουθενά,αλλά τίποτε δεν αποκλείεται για το μέλλον, με δεδομένες τις εξελίξεις στο συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο...

WWF : ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Κινδυνεύουν να χαθούν με συνοπτικές διαδικασίες οι ήδη πενιχρές κατακτήσεις περιβαλλοντικής προστασίας, με τη δικαιολογία της ανάγκης για εύκολη ανάπτυξη με οποιοδήποτε κόστος, λέει το WWF Ελλάς .Στην έκτη έκθεσή του με τίτλο «Δεσμεύσεις για εφαρμογή: η περιβαλλοντική νομοθεσία στην Ελλάδα» , η οικονομική κρίση έρχεται να επικαθήσει απειλητικά πάνω σε χρόνια προβλήματα που υποσκάπτουν το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής στη χώρα μας.

Στην έκθεση του WWF Ελλάς για την εφαρμογή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας στη χώρα μας καταγράφονται: Καθυστερήσεις στην ενσωμάτωση κοινοτικών οδηγιών, προβληματική εφαρμογή της νομοθεσίας σε όλους τους τομείς, χρόνια προβλήματα και αγκυλώσεις σε διοικητικό επίπεδο, υπερ-απλούστευση των διαδικασιών περιβαλλοντικής αδειοδότησης για συγκεκριμένους επενδυτικούς κλάδους κλπ . Καταγράφονται όμως και πολλές πρωτοβουλίες του νέου Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, ώστε να κλείσουν πολλές «ανοιχτές πληγές» και να βελτιωθεί το περιεχόμενο και το επίπεδο εφαρμογής της σχετικής νομοθεσίας.

«Η μεγάλη αλλαγή που σημειώθηκε με την ίδρυση του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής δεν αρκεί για να φέρει την περιβαλλοντική άνοιξη», τονίζει η Θεοδότα Νάντσου, Συντονίστρια Περιβαλλοντικής Πολιτικής. «Για τη σωστή αντιμετώπιση των συσσωρευμένων προβλημάτων απαιτείται κεντρικός συντονισμός και συμμετοχή όλων των συναρμόδιων υπουργείων και υπηρεσιών. Απαιτείται επίσης, ισχυρός ρόλος για το κράτος, ως ρυθμιστή και περιβαλλοντικού εγγυητή».

«Πρωταθλητές» στην προβληματική εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας αναδεικνύονται οι τομείς της προστασίας των δασών και των υδάτινων πόρων, καθώς και η διαχείριση των αποβλήτων. Εξ άλλου ουδεμία εξέλιξη παρατηρείται στο επίπεδο της εφαρμογής της σχετικής νομοθεσίας, στον "ταπεινό και καταφρονεμένο" τομέα του περιβαλλοντικού θορύβου, καθώς και στον τομέα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Αξιοσημείωτη ώθηση, αλλά με επιφυλάξεις ως προς την απλούστευση των αδειοδοτικών διαδικασιών, έχει δοθεί στον τομέα της ανάπτυξης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως και στην ενεργειακή εξοικονόμηση. Τέλος, θετικές αλλά όχι επαρκείς, είναι συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που δείχνουν αλλαγή πολιτικής στα ζητήματα προστασίας της βιοποικιλότητας και σημαντικών βιοτόπων.


ολόκληρη η έκθεση (http://www.wwf.gr/images/pdfs/WWF_NOMOreport%202010.pdf)
Η εικαστική δημιουργία που συνοδεύει το κείμενο είναι του Πολωνού Rafal Olbinsky

OΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΕΣ

Λέει ένας Ελληνας πατέρας στον γιο του, μια μέρα :
Γιέ μου, σου βρήκα νύφη.....

Απαντάει ο γιός :
Πατέρα , ΕΓΩ ΘΑ ΔΙΑΛΕΞΩ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ που θα παντρευτώ!

Λέει ο πατέρας :
Ναι, αλλά ξέρεις, η νύφη που σου προτείνω, είναι η κόρη του Bill Gates !

Για «λόγους αρχών», ο γιός συμφωνεί.....Με το δεδομένο αυτό ο Ελληνας πατέρας ζητάει συνάντηση από τον Bill Gates . Τον βρίσκει λοιπόν και του λέει :

"Σου έχω ένα καλό γαμπρό για την κόρη σου".....

Απαντάει ο Bill Gates :

Μα η κόρη μου είναι μόνο 15 ετών !

Και ο πατέρας :

Ναι , αλλά ο νέος που σου προτείνω είναι διευθυντικό στέλεχος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο !

Οπότε και ο Bill Gates συμφωνεί, για «λόγους αρχών».

Πάει μετά ο Ελληνα πατέρας στον Πρόεδρο του ΔΝΤ και του λέει :
Σου έχω βρει ένα φοβερό διευθυντικό στέλεχος για το Ταμείο....

Απαντάει ο Πρόεδρος :
Μα ήδη έχω πολλούς διευθυντές και δεν τους χρειάζομαι όλους!

Λέει ο πατέρας :
Ναι, αλλά αυτός που σου προτείνω, είναι γαμπρός του Bill Gates...

Ο Πρόεδρος του ΔΝΤ συμφωνεί, προσλαμβάνει τον γιό του Έλληνα . Και στη συνέχεια , επίσης για λόγους αρχών, προσλαμβάνει και τον ίδιο τον Έλληνα γονιό : Ως πατέρα του παιδιού του και ως συμπέθερο του Bill Gates...

MIA AΛΛΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ...

Λέγαμε λοιπόν, στην ανάρτηση της 13.6.2010, ότι το φαγητό δεν είναι απλώς φαγώσιμο....Ότι τα κινήματα SLOW FOOD διαδραμάτιζαν ή και εξακολουθούν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο για «Ένα φαγητό με ανθρώπινο πρόσωπο». Ότι το φαγητό δεν είναι απλώς «συστατικά», θρεπτικές ουσίες, πρωτεϊνες, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Λέγαμε - και ιδιαίτερα έλεγε ο Σωτήρης Θεοδωρόπουλος – ότι αυτό που αναζητούμε στα καταπότια και στα παρασκευάσματα κάθε μορφής, ενυπάρχει στα live τρόφιμα. Λέγαμε για την εποικοδομητικη νοσταλγία της προ - αγροβιομηχανικής περιόδου, όταν τα φρούτα (και όχι μόνο) είχαν γεύση, οσμή, συμβατότητα με τις εποχές.Για την αμερικανική αντίδραση στην πρακτική της γαστριμαργικής ισοπέδωσης, δοσμένη από το ντοκυμαντέρ « Η Μάχη των τροφίμων».....

Κι όταν βρεθήκαμε στην Καλαμάτα, στις 18.6.2010, σε μια εκδήλωση πολυτασική και πολυκερασματική, οργανωμένη από το εργαστήριο χειροποίητης παραδοσιακής πίτας ΛΙΟΠΙΤΑ υπό τον πολυμήχανο Πέτρο Τσώνη,συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε απλώς ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για να φυσήξουν μύριοι όσοι προβληματισμοί. Για ένα θέμα τόσο οικείο αλλά και τόσο «Κωσταλεξι-κοποιημένο»- θα έλεγα για τους παλιούς που θυμούνται το επεισόδιο φυλάκισης μιας γυναίκας στο σπίτι της επί σειρά ετών...Δηλαδή για ένα θέμα αποδιωγμένο από το προσκήνιο του δημόσιου προβληματισμού και «σεφοποιημένο» - τουτέστιν της αρμοδιότητας κάποιων ειδικών - εκτός από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις διατροφικών σκανδάλων, όπως τα σπορέλαια, η σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια των βοοειδών,οι διοξίνες των κοτόπουλων κλπ.

Η μάζωξη στη ΛΙΟΠΙΤΑ ήταν πραγματικά «ολικής αλέσεως», με τον Μητροπολίτη , τον Νομάρχη, τον Δήμαρχο, αλλά και παράγοντες του κοινωνικοπολιτικού χαβαλέ Καλαμάτας και πάσης Μεσσηνίας...Θυμηθήκαμε λίγο τον Ιπποκράτη, με την κλασική γνωμοδότησή του υπέρ της σύγκλισης διατροφής και θεραπείας, συγκρουσθήκαμε λίγο με την συμπαθή κυρία Άρτεμη Τζίτζη περί των τροφοσυνθέσεων, του μεν υποφαινομένου να υποστηρίζει την ασυμβατότητα σκορδαλιάς και ανανά με κρέμα σαντιγύ, της δε κυρίας να εισηγείται μια ελευθεριότητα στη διαχείριση των διαφόρων τροφικών συστατικών και πιάτων εκάστης εθνικής κουζίνας. Κάνοντας τον υποφαινόμενο να αναρωτιέται, για τους λόγους που μας κάνουν να υπερβαίνουμε τον «ορίζοντα των γεύσεων» αναζητώντας τον συνδυασμό τους με την υγεία και την ευ-ημερία ......

Είπαμε κι ακούσαμε πολλά σε αυτή τη θαυμάσια περαντζάδα γνωστών και άγνωστων, που δύσκολα μπορούσε να απεικονισθεί σε μια φωτογραφία.... Οι περισότεροι βάλαμε το ελαιόλαδο UMBER ALLES, κι ακόμη μιλήσαμε για ένα διατροφικό μοντέλο που θα μπορούσε - με το αζημίωτο για τη χώρα μας – να εξαχθεί εις τας Ευρώπας....

OI ΣΠΟΡΟΙ ΚΑΙ Η MΠΙΕΝΑΛΕ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ

Η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας είναι η πιο σημαντική διεθνής έκθεση αρχιτεκτονικής και γίνεται κάθε δύο χρόνια, με συμμετοχή χωρών και αρχιτεκτόνων απ' όλο τον κόσμο.Αυτή τη φορά το θέμα της επιγράφεται «People meet in architecture» (Οι άνθρωποι συναντώνται στην αρχιτεκτονική), ενώ Εθνικοί μας Επίτροποι θα είναι η Φοίβη Γιαννίση και ο Ζήσης Κοτιώνης. Η ελληνική συμμετοχή στη διοργάνωση, που είναι η 12η κατά σειρά και θα πραγματοποιηθεί μεταξύ της 29.8.- 21.11.2010, έχει σαν γενικό τίτλο «Κιβωτός, παλιοί σπόροι για νέες καλλιέργειες»...Το θέμα φαίνεται και είναι ολίγον τι τολμηρό, όμως απηχεί δύο τουλάχιστον σημαντικές κρίσεις που εφάπτονται στο κύριο πεδίο της Αρχιτεκτονικής – την ελληνική κρίση της αγροτικής παραγωγής και τη συρρίκνωση του περιβαλλοντικού αποθέματος της χώρας.

Η ελληνική παρουσία συνίσταται σε μια πολυμεσική εγκατάσταση – κατασκευή κιβωτού, έκθεση εικόνων, προβολή βίντεο - αναδεικνύοντας τη βιοποικιλότητα του ελληνικού φυτογενετικού υλικού, παρουσιάζοντας τους σπόρους ως εμπραγματώσεις μιας κοινής αίσθησης και προσφέροντας διατροφικά προϊόντα στους επισκέπτες, με μια συμβολική αλλά και πραγματική πλατφόρμα παροδικής συμβίωσης και επικοινωνίας...

Στην παραγωγή των ελληνικών εκθεμάτων και στη γενικότερη σύνθεσή τους συνεργάζονται οι Γιάννης Ισιδώρου, σκηνοθέτης, Κώστας Μανωλίδης, αρχιτέκτων , Ορέστης Δαβίας, βιολόγος, Αλέξανδρος Ψυχούλης, εικαστικός, Μαρία Παπαδημητρίου, εικαστικός, Μιχάλης Παπαρούνης, εκδότης, καθώς και οι Κατερίνα Ηλιοπούλου και Αλέξια Κατσίγερα.
Σε ένα κείμενο του υποφαινόμενου , που μεταξύ άλλων κειμένων συμπεριλαμβάνεται στον οδηγό των ελληνικών εκθεμάτων, γίνεται αναφορά στην «Οδύσσεια των σπόρων» :
".........Στην «αγροβιομηχανική» εποχή των μεγάλης κλίμακας καλλιεργειών, της εξάρτησης από μικρό αριθμό καλλιεργήσιμων ειδών, της υποβάθμισης των μικρών κοινοτήτων της υπαίθρου , της αποδυναμωμένης αυτοκατανάλωσης ειδών οικιακής παραγωγής, η παραγωγική ύπαιθρος τείνει να αποξενωθεί από τον παλιό της εαυτό. Τα Βανγκογκικά τοπία της σποράς, του θερισμού, της χρωματικής ποικιλότητας, υποχρεώνονται σε άκομμψες συνευρέσεις με παράταιρες μηχανικές μορφές, με καλωδιώσεις, με βολικές «ορθογωνιοποιήσεις» του πεδίου. . Ταυτόχρονα ένα σημαντικό μέρος της παραγωγικής υπαίθρου, ιδιαίτερα σε περιοχές με ειδικές ψυχαγωγικές ποιότητες, «εξημερώνεται» έτσι ώστε να υπηρετήσει τις λειτουργίες του τουρισμού και της αναψυχής : Για να προσφέρει οικοδομήσιμα οικόπεδα, χώρους για εγκαταστάσεις ξενοδοχειακών συγκροτημάτων, για γήπεδα γκολφ, για χιονοδρομικές πίστες ή πίστες αγώνων μοτοσυκλέτας και αυτοκινήτου, για σκηνοθετημένους τουριστικούς οικισμούς. . .....Υπάρχει πλέον μια πολλαπλή και αυξανόμενη πίεση στα παραγωγικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά της υπαίθρου. : Ο κόσμος της υψηλής εκμηχάνισης και τυποποίησης της αγροτικής παραγωγής, ενορχηστρώνει τα εδαφοβελτιωτικά και φυτοπροστατευτικά στοιχεία – λιπάσματα και φυτοφάρμακα – με τη χρήση συγκεκριμένων υβριδίων υψηλής απόδοσης. . Κι ακόμη προωθεί το βιοτεχνολογικό εγχείρημα αλλαγής των δομικών υλικών της γεωργίας, δηλαδή των σπόρων - θυμίζοντας κάπου τις κατασκευές που ιστορικά υπέστησαν αλλαγές στα «δομικά» τους χαρακτηριστικά, περνώντας από τους αρχαϊκούς μεγαλίθους στις απλές λιθοδομές και παραπέρα στα τούβλα κλπ. ......Οι σπόροι της βιοτεχνολογίας αυτοσυστήνονται ως πιο αποτελεσματικοί σε σχέση με τους παραδοσιακούς , που είναι προϊόντα «ήπιων» μεθόδων διασταύρωσης και επιλογής. Ταυτόχρονα όμως απειλούν την υπάρχουσα γενετική ποικιλότητα με μη αναστρέψιμες αλλαγές, και δημιουργούν ένα θέμα «σπόρων απειλουμένων με εξαφάνιση». Απειλούν το υλικό αναπαραγωγής της συμβατικής, «παραδοσιακής», ή «ολοκληρωμένης» και βιολογικής παραγωγής, κι ακόμη απειλούν τη βάση των παραγωγικών μονάδων μικρής κλίμακας, που έχουν κύριο στόχο την αυτοκατανάλωση ...Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε οικολογικά έντυπα γίνεται αναφορά σε «Σποροδιασώστες» (Seedsavers), ενώ στην Ελλάδα φορείς όπως η «Τράπεζα Γενετικού Υλικού» αγωνίζονται για το ίδιο έργο μαζί με διάφορες εθελοντικές ομάδες. .....

ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΣΚΗΣ

Ο κύριος Χρήστος Γιανναράς έχει συνταχθεί με την προοπτική της Νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , και δη υπό την κυριαρχία ενός «ηγεμονικού λαού» - αν δεν κάνω λάθος. Και μάλλον φαίνεται ότι δεν κάνω, αν λάβει κανείς υπόψη αυτό που έλεγε στην «Καθημερινή» της 30.8.2009 σε άρθρο του υπό τον τίτλο « Η πρόκληση Νταβούτογλου» : « ...συμφερότερη για την Τουρκία είναι η οθωμανική πολιτική αυτοκρατορίας, όχι η κεμαλική προοπτική του εθνικιστικού κρατισμού. Η αυτοκρατορία σήμαινε πάντοτε «τάξη πραγμάτων»(ordo rerum), το είδος ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών λαών και εθνοτήτων που εγκαινίασε η Ρώμη ( Pax Romana), με άξονα ενότητας έναν ηγεμονικό λαό....» (δες και ανάρτηση αυτού του μπλογκ, 15.9.2010)

Μεταγενέστερα, από ό,τι έμαθα στον δικτυακό τόπο του Ardin, ο ίδιος εκφράσθηκε με τον πλέον θερμό τρόπο υπέρ του γνωστού επιχειρηματία Βγενόπουλου- υποστηρίζοντας την ανάμειξή του τελευταίου στην πολιτική.
Δικαίωμά του βεβαίως,να υπερασπίζει τον όποιο ισχυρό και μάλιστα αυτόν που διαθέτει το χωροταξικό πλεονέκτημα της εγγύτητας. Αλλά και δικό μας δικαίωμα είναι να κουνάμε το κεφάλι μας και να νοσταλγούμε κάποιους παλιούς ""διανοούμενους ελευθέρας βοσκής"". Ξέρετε, εκείνους που ήταν ικανοί να τα βάζουν με τους πάντες, που δεν χαρίζονταν σε κανένα και για τίποτε. Θυμάμαι λόγου χάρη τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο, που έλεγε σε μια παλιά συνέντευξή του στην «Οικοτοπία», ότι «δεν είναι υποχείριο κανενός». Και ο οποίος στα μέσα της δεκαετίας του 80, σε ένα πολιτικο-κοινωνικο-ποιητικό μανιφέστο, δήλωνε ότι «το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια»...

Τώρα πλέον, μετά από ένα τέταρτο αιώνα, υποθέτω ότι μάλλον δεν αναφερόταν στις ωφέλιμες συνέπειες της ανακύκλωσης....

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

«Δεν ενθαρρύνει (η Αριστερά) την κοινωνία να εκφρασθεί, όσο κυρίως πασχίζει να την οικειοποιηθεί.... Εάν η αυτοκτονία της κατανοηθεί ως αναγνώριση του προβλήματος, αυτό θα συνιστούσε για την κοινωνία απαρχή για μια νέα ελπίδα. (ΚΩΣΤΑΣ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ , «Όταν η Αριστερά αυτοκτονεί», http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=174371 )

Αυτό το κράμα αυταρέσκειας και αβανγκαρντισμού, που λαϊκίζει έχοντας μέσα της ως «άλλο εαυτό» την έπαρση του πολιτικού ειδήμονα, που έχει αποτύχει τα τελευταία χρόνια να προσελκύσει έστω και ένα σημαντικό στέλεχος «έξωθεν», που διατυμπανίζει την ισότητα των μελών της ενώ ακολουθεί μια άρρητη επετηρίδα, που επαναπαύεται στα παλιά κατορθώματα και στα μικροποσοστά της θεωρώντας τον δικομματισμό ως ειμαρμένη μάλλον παρά ως προϊόν κοινωνικής αλλοτρίωσης, αυτή η Αριστερά, φέρει βαρύτατες ευθύνες για την απουσία μιας ευρύτατης δημοκρατικής συσπείρωσης .. Ευθύνες οι οποίες υψώνονται στο τετράγωνο και στον κύβο, ενόσω η τρέχουσα κρίση κρατεί και βαθαίνει. Με τους μήνες και τις εβδομάδες να παρέρχονται και με τη λογική του «μικρότερου κακού» να στρογγυλοκάθεται στα μυαλά μας.

Η Αριστερά έχει δικαίωμα να διασπάται και να αποστασιοποιείται στα ενδότερά της. Έχει δικαίωμα να διαμορφώνει εσωτερικά σύνορα και διαφοροποιήσεις. Δεν έχει όμως δικαίωμα να απέχει και να παρεμποδίζει τις μεγάλες ενωτικές συσπειρώσεις, που υπερβαίνουν τις κομματικές γραμμές . Δεν έχει δικαίωμα να παραγνωρίζει τα μεγάλα ενωτικά επεισόδια της ιστορίας μας - με τελευταίο αυτό κατά του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία το 1999 , που έκανε τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών υπερήφανους.

Ευτυχώς όμως, η Αριστερά δεν στερείται ...Αριστερών ! Δηλαδή ανθρώπων που επικοινωνούν με τη λαϊκή κατακραυγή και απόγνωση, που μπορούν να προτάσσουν λύσεις και όχι απλά κατηγορητήρια επί κατηγορητηρίων. Με κάθε επιφύλαξη λοιπόν, και χωρίς να υιοθετώ κατά λέξη τα όσα δηλώνει η (άγνωστή μου) «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΜΕΤΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ», ανθολογώ ορισμένα σημεία από κείμενό της που κυκλοφόρησε εδώ και λίγο καιρό :


«....Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, παραγωγοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν καλούνται απλώς να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση της χώρας τους από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Δεν φθάνει που την τελευταία δεκαετία ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει κυριολεκτικά από το υστέρημά του μιάμισι φορά το τρέχον δημόσιο χρέος, με το καθεστώς κατοχής που αποδέχθηκε η κυβέρνηση προβλέπεται μέσα στην επόμενη τριετία να το πληρώσει εξ ολοκλήρου άλλη μία φορά! Και παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί μέσα στην τριετία πάνω από 70 δις ευρώ........ Η χώρα απειλείται να μεταβληθεί σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε ημι-αυτόνομες περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες σε γειτονικά κράτη, κρατίδια και προτεκτοράτα ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ........
......Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αλλάξει οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόγχος του δημόσιου δανεισμού, αν δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της. Όποιος το αγνοεί αυτό απλώς ονειροβατεί.......
.......Όλοι εμείς που υπογράφουμε το παρόν κείμενο πιστεύουμε πώς τώρα είναι η ώρα για να οικοδομηθεί ένα νέο ΕΑΜ, μια νέα Φιλική Εταιρεία, μια νέα Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Μόνο με τη δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου ολόκληρου του λαού για τη διάσωση και την αναγέννηση της χώρας, μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καταθλιπτικό μονόδρομο της καταστροφής, της λεηλασίας και της υπερχρέωσης. Αυτό είναι σήμερα το κυρίαρχο εθνικό, πατριωτικό και συνάμα ταξικό καθήκον για τον εργάτη, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο.
Ένα τέτοιο μέτωπο δεν είναι υπόθεση απλώς και μόνο ορισμένων οργανώσεων ή κομμάτων, αλλά αφορά το σύνολο του λαού πέρα και πάνω από κομματικές τοποθετήσεις και εξαρτήσεις. Ένας ενωμένος και αποφασισμένος λαός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν....»

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΙΝΟΚΙΟ

Γράφουν τα ΝΕΑ(19.6.2010) ότι ο κύριος Παπανδρέου εμφανίζεται κακοκαρδισμένος, λόγω της πιθανότητας να πρωθυπουργεύει στο άμεσο μέλλον με κοινοβουλευτική πλειοψηφία 153 (μόνο…) βουλευτών… Βεβαίως τα αισθήματά του Γ.Α.Π δεν είναι συγκρίσιμα με την καταθλιπτική μελαγχολία , που κατοικοεδρεύει πλέον στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού – τον οποίο εξαπάτησε διαβεβαιώνοντας, πριν λίγους μόνο μήνες, ότι «ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ». Γι αυτή και μόνο την διαβεβαίωση θα έπρεπε να μείνει όχι με 153 αλλά ούτε καν με τρείς βουλευτές, είναι δε προς τιμή κάποιων πολιτικών του κόμματός του ότι ασκούν εναντίον του κριτική και απαιτούν την ανάκληση ορισμένων τουλάχιστον μέτρων…

Και ναι μεν αυτή η κριτική δεν κάνει κακό, όμως δεν μπορεί να απαντήσει σε γενικότερα ερωτήματα :
Μπορεί ο ΓΑΠ να αξιώσει την αναθεώρηση των τοκογλυφικών ρυθμίσεων εναντίον της χώρας μας;
Μπορεί ο ΓΑΠ να θέσει το ζήτημα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και της ανάκαμψης της ευρωπαϊκής αγοράς, όχι ως ζήτημα "χαριστικών παροχών προς τους τεμπέληδες " , αλλά ως ζήτημα σταθερότητας και ανάπτυξης της ευρωπαϊκής συνοχής;
Μπορεί ο ΓΑΠ να αξιώσει την άμεση περιφρούρηση των ευρωπαϊκών συνόρων με ευρωπαϊκές και όχι ελληνικές δαπάνες, και σε αντίθετη περίπτωση να δηλώσει άμεση αλλαγή διεθνών σχέσεων και αμυντικών συνεργασιών;
Μπορεί ο ΓΑΠ να αντικρούσει την προσχηματική πολιτική υπέρ της ανταγωνιστικότητας, που λανσάρεται από τους ηγετικούς κύκλους της ΕΕ και έχει σαν βασικό εργαλείο την καταβύθιση των εργασιακών αμοιβών και την υποβάθμιση του κράτους –πρόνοιας;

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ.. Ο κ. Παπανδρέου και οι παραστεκάμενοί του δεν είναι ικανοί να προωθήσουν ρήξεις και να υποστούν διακινδυνεύσεις.. Δεν είναι σε θέση να συνδιαμορφώσουν , μαζί με τις δημοκρατικές δυνάμεις της ΕΕ, ένα νέο πολιτικό υπόδειγμα . Δεν είναι ικανοί παρά μόνο για μικροπολιτικές αναζητήσεις σωτηρίας – όπως αυτή που αναφέρθηκε στον «Κόσμο του Επενδυτή» (19.6.2010), περί σεναρίων συνεργασίας με τους βουλευτές της Ανανεωτικής Πτέρυγας και τους «Οικολόγους Πρασινους».

Η ευθύνη από δω και πέρα πέφτει στους πολιτικούς του κόμματός του, που προσλαμβάνουν «εξωτερικά» ερεθίσματα και συνδιαλέγονται με την κοινωνία. . Πέφτει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά και στη Δικαστική Εξουσία, που οφείλει να ελέγξει την ουσιαστική και εν πολλοίς άδηλη απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας , σε αντίθεση με τα άρθρα του Συντάγματος…Πέφτει γενικά στην Κοινωνία των Πολιτών, που πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διεκδικήσει, γεναία και απροκατάληπτα, λύσεις ευρείας αποδοχής – όπως τον σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, του είδους εκείνου που προτάθηκε από τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και άλλους.

Στην όλη κατάσταση πέφτει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης – αλλά και δυνατοτήτων – στην Αριστερά. Όσο κι αν φαίνεται άκομψο για πολλούς , εδώ αξίζει πραγματικά να θυμήσουμε την περίπτωση του ΚΚΕ και του Νίκου Ζαχαριάδη , το 1940. Ο Ζαχαριάδης βρισκόταν στις φυλακές όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος με ευθύνη της φασιστικής Ιταλίας, όμως χωρίς τον παραμικρό δισταγμό δήλωσε συστράτευση με τον δικτάτορα Μεταξά.

Σήμερα η Αριστερά δεν βρίσκεται στις φυλακές και το πολίτευμα δεν είναι δικτατορία . Επομένως μπορεί να συνδράμει ένα σχέδιο ανόρθωσης της χώρας και του λαού, ανεξάρτητα από τις όποιες εσωτερικές της διαφωνίες. Δείχνοντας ότι δεν είναι μόνο δύναμη διαμαρτυρίας, αλλά και λύσεων άμεσης εφαρμογής

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/

ΕΥΡΩΑΔΙΑΦΑΝΕΙΑ

To 2007 η ψήφιση του κανονισμού REACH σχετικά με τη λειτουργία της ευρωπαϊκής χημικής βιομηχανίας, έδειχνε το χαμηλό βαθμό υπευθυνότητας των μεγάλων πολιτικών παρατάξεων της ΕΕ (Σοσιαλιστών, Λαϊκού κόμματος)έναντι των πολιτών. Ο κανονισμός REACH προστάτευε κατά κύριο λόγο το επιχειρηματικό απόρρητο στη παραγωγή χημικών προϊόντων, παραγνώριζε την ανάγκη του προληπτικού ελέγχου αυτών των προϊόντων και ουσιαστικά άφηνε τους καταναλωτές εκτεθειμένους σε είδη με άγνωστες επιπτώσεις....Ανάλογο έλλειμμα υπευθυνότητας παρετηρείτο στην υπόθεση των βιολογικών προϊόντων, με την ουσιαστική απαγόρευση του (απολύτως εύλογου) διαφημιστικού ισχυρισμού ότι αυτά τα προϊόντα είναι «πιο υγιεινά» σε σχέση με τα συμβατικά ......

Η Ευρώπη είχε δώσει ήδη και είχε χάσει μια μεγάλη μάχη στον τομέα της διαφάνειας της αγοράς, όταν στις αρχές του 2010 έμπαινε στη «μικρομέγαλη» ελληνική υπόθεση. Στην υπόθεση όπου διύλιζε τον κώνωπα της ελληνικής φαυλοκρατίας ενώ κατάπινε την κάμηλο της ευρωπαϊκής πολεμικής βιομηχανίας και των εκμαυλιστικών παρεμβάσεων τύπου Siemens . Προωθώντας , πέρα από την καταναλωτική αδιαφάνεια, και την πολιτική ....

Ενός όμως κακού, ήταν επόμενο να ακολουθήσουν κι άλλα. Παραδείγματος χάρη η υπόθεση της ψήφισης της Έκθεσης Σόμμερ, σχετικά με την παροχή πληροφοριών για τα τρόφιμα στους καταναλωτές. Στη συνεδρίαση της 16.6.2010 η ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου απέρριψε :
1. τους "χρωματικούς κώδικες" ή "σηματοδότες" που προβλέπουν τη χρήση σήματος σε χρώμα κόκκινο, πορτοκαλί ή πράσινο, ανάλογα με την περιεκτικότητα (υψηλή, μέση ή χαμηλή) των τροφίμων σε θερμίδες, λίπη, ζάχαρη, άλατα και άλλα συστατικά,
2. το να αναγράφονται στην ετικέτα και τα φυσικά τρανς λιπαρά οξέα (ενέκρινε την αναγραφή μόνο των τεχνητών τρανς λιπαρών)
3. το να αναγράφεται στην ετικέτα εάν ένα προϊόν που προορίζεται για κατανάλωση είναι γενετικά τροποποιημένο και/ή περιέχει παράγωγα και ουσίες γενετικά μεταλλαγμένες,
4. το να επισημαίνεται στην ετικέτα ότι το προς κατανάλωση προϊόν έχει, εξ ολοκλήρου ή εν μέρει, παρασκευαστεί από υπερψυγμένα ή κατεψυγμένα συστατικά,
5. την ευκρινή αναγνωσιμότητα των πληροφοριών που να περιλαμβάνουν ελάχιστο μέγεθος γραμματοσειράς,
6. την αναγραφή στην ετικέτα της χώρας καταγωγής για κρέατα, πουλερικά και ψάρια (εγκρίθηκε η αναγραφή της χώρας προέλευσης),
7. τη δυνατότητα των κρατών μελών να προωθούν πρόσθετα εθελοντικά συστήματα παροχής πληροφοριών, και
8. την προληπτική επισήμανση όσον αφορά την ακούσια εισαγωγή στα τρόφιμα αλλεργιογόνων.

Με δυό λόγια : Ουσιαστικά απορρίφθηκε ένα σύστημα δημοσίου ελέγχου των καταναλωτικών προϊόντων, που θα μπορούσε να δοκιμασθεί, να βελτιωθεί και να γίνει πιο ευέλικτο.Που θα μπορούσε να εντάσσει την επιστημονική «πληροφορία» μέσα στις παραγωγικές και καταναλωτικές διαδικασίες. Συνεισφέροντας με αυτό το τρόπο, άμεσα και χειροπιαστά , στην ποιότητα ζωής.

Θερινά Εθελοντικά Προγράμματα της Ορνιθολογικής

To ότι χρειαζόμαστε εθελοντισμό σε ετήσια βάση και όχι μόνο για τη προστασία των πουλιών , είναι απολύτως σίγουρο. Όμως επίσης σίγουρο είναι ότι πρέπει να κάνουμε αυτό που μπορούμε και προσφέρεται να κάνουμε, όπως και το ότι οι συλλογικές δημιουργικές δράσεις , όσο απόμακρες κι αν είναι από το επίκεντρο των τρεχόντων προβλημάτων, καλλιεργούν ένα πνεύμα στράτευσης και κοινωνικής ευαισθησίας..

Ο Εθελοντισμός «προπονεί» πολίτες , με άλλα λόγια, και ίσως μπορεί να τους «κατεβάσει» στα «μεγάλα γήπεδα» της Πολιτικής πολύ ευκολότερα από την οποιαδήποτε θεωρητικολογία και καθηκοντολογία....

Η Ορνιθολογική Εταιρεία δίνει κι εφέτος τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους να ζήσουν κοντά στη φύση, και μάλιστα να ζήσουν συλλογικά και δημιουργικά, συνεισφέροντας στα προγράμματά της. Αυτά τα τελευταία είναι :

Δακτυλίωση Πουλιών και Παρακολούθηση της Μετανάστευσης των Αρπακτικών πουλιών στον Ορνιθολογικό Σταθμό Αντικυθήρων

Τα Αντικύθηρα και οι γύρω νησίδες αποτελούν κομβικό σημείο στο Αιγαίο Πέλαγος: απέχουν την ίδια ακριβώς απόσταση τόσο από την Πελοπόννησο, όσο και από την Κρήτη. Η συγκέντρωση τόσο μεγάλων πληθυσμών σε ένα τόσο μικρό νησί, προσφέρει ιδανικές συνθήκες για τη συστηματική μελέτη τους. Έτσι, με δεδομένο ότι η γνώση είναι εργαλείο για την προστασία, η Ορνιθολογική λειτουργεί στο νησί ένα διαφορετικό, σύγχρονο «παρατηρητήριο» με σκοπό την παρακολούθηση και προστασία των μεταναστευτικών πουλιών της Ευρώπης.
Οι εθελοντές συμμετέχουν στη διαδικασία της δακτυλίωσης ανάλογα με την εμπειρία τους. Επίσης, μπορούν να συμμετάσχουν στην καταγραφή των αρπακτικών πουλιών που διέρχονται πάνω από τα Αντικύθηρα κατά τη μετανάστευση.
Περιβαλλοντική Προστασία, Εκπαίδευση και Ευαισθητοποίηση, Λιμνοθάλασσα Γιάλοβα Πύλου
Οι εθελοντές συμμετέχουν στην ευαισθητοποίηση των επισκεπτών στον υγρότοπο της Γιάλοβας, την ενημέρωσή τους για τις αξίες του υγροτόπου και την οργάνωση εκπαιδευτικών περιηγήσεων και περιπάτων στην περιοχή. Επίσης, μπορούν να συμμετάσχουν στην προστασία του βιοτόπου του αφρικανικού χαμαιλέοντα, στην προστασία των φωλιών και την παρακολούθηση του πληθυσμού του.
Ο υγρότοπος της Γιάλοβας αποτελεί το σημαντικότερο νοτιότερο μεταναστευτικό σταθμό για τα πουλιά στα Βαλκάνια. Μέχρι σήμερα, έχουν καταμετρηθεί 265 είδη πουλιών που ξεχειμωνιάζουν, σταθμεύουν ή φωλιάζουν στην περιοχή. Από το 1997 η Ορνιθολογική οργανώνει κάθε χρόνο θερινό πρόγραμμα εθελοντισμού.

3. Περιβαλλοντική Προστασία, Εκπαίδευση και Ευαισθητοποίηση στον Υγρότοπο Άγρα-Βρυττών-Νησίου
Ο υγρότοπος, σε απόσταση μόλις 8 χλμ. από την Έδεσσα, έχει «υιοθετηθεί» από την Ορνιθολογική από το 2008. Βασικό μας στοίχημα είναι η ανάδειξη στην πράξη, των δυνατοτήτων μιας προστατευόμενης περιοχής τόσο για τη διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος, όσο και για την ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας.
Η μόνιμη παρουσία μας στηρίζεται από Έλληνες και ξένους εθελοντές όλο το χρόνο οι οποίοι συμμετέχουν στην παρακολούθηση πουλιών, στη διαχείριση οικοτόπων και στην περιβαλλοντική ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των επισκεπτών.

4. Ενημέρωση – Ευαισθητοποίηση για τα πουλιά και το φυσικό περιβάλλον των Κυκλάδων

Οι εθελοντές συμμετέχουν στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού για τα πουλιά και τη φυσική κληρονομιά των Κυκλάδων σε περίπτερα ενημέρωσης στην Ερμούπολη στη Σύρο και στη Νάουσσα στην Πάρο.

5. Καταγραφή θαλασσοπουλιών από τη θάλασσα
Οι εθελοντές συμμετέχουν στις καταγραφές θαλασσοπουλιών από πλοία με την μεθοδολογία European Seabirds at Sea (ESAS). Βασικός στόχος του ESAS είναι η καταγραφή της κατανομής των θαλασσοπουλιών στο θαλάσσιο περιβάλλον με έμφαση στη συμπεριφορά τους. Η ομάδα καταγραφής αποτελείται από δυο άτομα, όπου ο ένας παρατηρεί και ο άλλος συμπληρώνει τα πρωτόκολλα.


Περισσότερες πληροφορίες μπορεί να αντλήσει κανείς από την ιστοσελίδα : http://ornithologiki.gr/page_in.php?tID=1959, το email: info@ornithologiki.gr & τα τηλ. 2108228704 & 210 8227937.

ΜΗΠΩΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΑΜΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ;

Διάλεξα αυτή την παράδοξη φράση σαν τίτλο, διότι δια μέσου της παραδοξότητάς της μπορεί να εμβάλλει σε σκέψεις. Διότι μπορεί να προκαλέσει έναν αναστοχασμό δραστηριοτήτων του παρελθόντος, που είχαν ποιότητα, που αγαπήθηκαν αλλά που όμως εξώσθηκαν από την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα μέσα από διάφορες διαδικασίες. Μια από αυτές τις διαδικασίες ήταν και η «εκσυγχρονιστική» : Ήταν αυτή που συνδεόταν με κάθε νεωτερίζουσα μορφή και με ο,τιδήποτε γιαλιστερό, που έτρεφε μια ενστικτώδη και συχνότατα ιδιοτελή απέχθεια απέναντι σε κάθε τι δόκιμο - όπως ήταν η κοπριά για τα χωράφια, η χρησιμοποίηση των μεγάλων ζώων έλξης σε κάποιες μεταφορές, η ρετσίνα, το κοκορέτσι, τα ιστιοφόρα, τα μακρόβια ηλεκτρικά ψυγεία, τα χιλιοεπιδιορθωμένα αυτοκίνητα. Σε αντίθεση με ορισμένες απόψεις για τη σχέση οικολογίας και εκσυγχρονισμού, είναι βέβαιο ότι ο δεύτερος ήλθε σε αντιπαράθεση με το γενετικό πρόγραμμα της πρώτης:Γ ιατί η οικολογία ήταν ουσιαστικά ένα ιδεολογικό κληροδότημα της παραδοσιακής κοινωνικής οικονομίας , η οποία υποστήριζε τη μακροβιότητα, την ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση των υλικών μέσων παραγωγής. Επιτρέποντας έτσι την καλύτερη χρήση των φυσικών πόρων και την «εξοικονόμηση» φύσης.

Στη δεκαετία του 80 και του 90 η κριτική οικολογία των δυτικών χωρών έκανε αναφορές στην “adapted technology” – την «προσαρμοσμένη τεχνολογία» - που έπρεπε και μπορούσε να είναι ένα κοκτέϊλ παλαιότερων και νεώτερων παραγωγικών μέσων. Και αυτός ο λόγος ορθωνόταν – ομολογουμένως με μικρό αποτέλεσμα - ενάντια στην νεωτερίζουσα ψύχωση, στην συμπλεγματική αποθέωση του καινούριου, στην εύκολη απαξίωση του κατακτημένου πλούτου : Είτε αυτός είχε υλική μορφή, είτε είχε τη μορφή των ιδεών και της τεχνογνωσίας.....

ΑΝΑΤΟΜΙΑ, ΟΧΙ ΝΕΚΡΟΦΙΛΙΑ
Προλαβαίνω τις πιθανές ενστάσεις : Όχι, όλα αυτά δεν στοχεύουν στην υποστήριξη κάποιας νοσταλγίας. Δεν είναι μια αποθέωση του παρωχημένου και τετελεσμένου- απλά και μόνο γιατί αυτό είναι απολιθωμένο στην ιστορική μνήμη.. Δεν είναι μια μορφή νεκροφιλίας. Είναι μια επαναπροσέγγιση του παρελθόντος κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, με στόχο την άντληση συμπερασμάτων και εργαλείων ζωής.
Στη δεκαετία του 1960, στα τμήματα των Οικονομικών Επιστημών, μιλούσαν για τις καταναλισκόμενες πρωτεϊνες κατά κεφαλήν, για τον δείκτη ιδιοκτησίας ΙΧ ανά 100 κατοίκους, για την αγοραστική δύναμη και τον βαθμό πρόσδεσης της οικογενειακής οικονομίας στους μηχανισμούς της αγοράς.. Θεωρούσαν όλα αυτά ως αναπτυξιακούς δείκτες, κι ακόμη ως δηλώσεις και εμπραγματώσεις της ευημερίας. Ουσιαστικά κυριαρχούσε η λογική της «περισσοτερότητας» - θα έλεγα χρησιμοποιώντας μια λέξη που επινόησε ή τουλάχιστον χρησιμοποίησε ο Αντρέ Γκορζ - και μάλιστα μια λογική που ουδόλως έθετε το πρόβλημα των «αρίστων μεγεθών», δεδομένου ότι στα μιαλά της εποχής το «περισσότερο» ήταν άρρηκτα δεμένο με το «καλύτερο». Η αύξηση της κατανάλωσης κρέατος και η ανατροπή της παραδοσιακής ελληνικής δίαιτας – στην οποία το κρέας είχε θέση κυριακές και εορτές – αποτελούσε ένα από τα κριτήρια προόδου και ανάπτυξης, ανεξάρτητα από τη δράση της χοληστερίνης, ανεξάρτητα από τις όποιες παρενέργειες της νέας διατροφής στην υγεία και στην ποιότητα ζωής.. Η ελληνική κοινωνία περιόριζε το αυτοσχέδιο κολατσιό στην ύπαιθρο για να ανακαλύψει την εξοχική ταβέρνα και τη μπριζολοκρατία, ενώ παράλληλα άρχισε να προσλαμβάνει την απόλυτη και ποσοστιαία αύξηση του αριθμού των ΙΧ ως «ποιότητα ζωής», παραγνωρίζοντας τη συγκοινωνιακή δυσλειτουργία που έκανε όλο και πιο έντονη την εμφάνισή της. Μια ακόμη πτυχή της όλης αυτής εξέλιξης, αφορούσε την πρόσδεση της οικογενειακής οικονομίας με την αγορά : Στα χωριά αλλά και στα αστικά περίχωρα, ανθούσε η αυτοκατανάλωση κηπευτικών και ζωϊκών προϊόντων, όπως επίσης οι ανταλλαγές προϊόντων και εξυπηρετήσεων μεταξύ των νοικοκυριών. Στα πιο πολλά χωριά, η ύπαρξη μανάβη ήταν αδιανόητη ! Το σύνολο αυτής της αυτοκαταναλισκόμενης και «αλληλέγγυας παραγωγής» προϊόντων και υπηρεσιών , δεν εγγραφόταν στους λογαριασμούς του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος(ΑΕΠ), πλην όμως δεν έπαυε να συνιστά βασικό στοιχείο του εισοδήματος και της ποιότητας ζωής...Οι οικονομολόγοι ομολογούσαν από τότε ότι πολλές από τις τριτοκοσμικές χώρες είχαν ουσιαστικά μεγαλύτερο εισόδημα από το αναφερόμενο στις στατιστικές, διότι το αυτοκαταναλισόμενο και μη διερχόμενο από την αγορά τμήμα του εισοδήματος δεν φαινόταν...
Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ
Σε κάποιο σημείο του «Κεφαλαίου», ο Μαρξ παρέθετε ένα γνωμικό της εποχής του, σύμφωνα με το οποίο «φτωχές χώρες είναι εκείνες όπου οι φτωχοί περνούν καλά». Και ο Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος, σε ένα διαξιφισμό με τους ισχυρισμούς του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου περί οικονομικής ευημερίας, έλεγε ότι στην Ελλάδα «ευημερούν οι αριθμοί».....Οι «γνωμοδοτήσεις » αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν ερεθίσματα για μια ολιστική προσέγγιση της οικονομίας. Για να κατανοήσουμε το νόημα του «αναπτυξιακού αιτήματος» που προβάλλεται από κύκλους της άρχουσας τάξης και υιοθετείται από κάποια ΜΜΕ – ως αίτημα που συνεπάγεται όχι μόνο εισοδηματικές αναδιανομές αλλά και καταβύθιση της ποιότητας ζωής μεγάλων ομάδων του πληθυσμού. Για να ξαναθυμηθούμε ότι κάποιες χώρες χαμηλού εισοδήματος και μικρού σχετικά εύρους της αγοράς, που δεν υπέφεραν από βασικές ελλείψεις αγαθών και υπηρεσιών, είχαν ως κύτταρα οικογενειακές οικονομίες παραγωγικές και αλληλέγγυες, με εργαζόμενους πολυαπασχολούμενους, πολυσχιδείς και ευρηματικούς, συμφιλιωμένους σε μεγάλο βαθμό με τα εργασιακά τους καθήκοντα. Με κοινωνικά υποσύνολα (χωριά, κωμοπόλεις) ικανά να προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίες πρόνοιας. Και φυσικά για να λάβουμε υπόψη ότι η διάδοχη κατάσταση του «εκσυγχρονισμού» έφερε περισσότερες κατά κεφαλήν πρωτεϊνες, μεγαλύτερη κινητικότητα στον αστικό ιστό και στην ύπαιθρο, μεγαλύτερη σχέση με την αγορά και την εξειδίκευση, αλλά προκάλεσε ρύπανση, έκρηξη προβλημάτων υγείας, ένταση άγχους και ανασφάλειας, ανταγωνιστικές ψυχώσεις , περισσότερη μοναξιά και αποξένωση των ανθρώπων – έως την απόλυτη κατάλυση των συλλογικοτήτων και την εμφάνιση φαινομένων «μοναχικού πλήθους». Οι παλιές αυθόρμητες υπηρεσίες πρόνοιας – φύλαξη παιδιών ή ηλικιωμένων από γείτονες, συγγενείς κλπ. – υπεισήλθαν πλέον στο ΑΕΠ ως εισοδήματα οικιακών βοηθών ή «αποκλειστικών νοσοκόμων» , παίρνοντας τα χαρακτηριστικά ενός νέου «πλούτου» . Ομως αυτός ο νέος πλούτος ήταν σικέ γιατί είχε προϋπάρξει – κάποτε μάλιστα σε πιο επιτυχείς μορφές...
Ο κυρίαρχος οικονομιστικός λόγος διαφήμισε επί δεκαετίες την υπεροχή ενός συστήματος ακραίας εξειδίκευσης, στα πλαίσια της εθνικής και μετέπειτα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Όμως οι «μονοκαλλιέργειες» ως τελική κατάληξη αυτού του συστήματος, είχαν δυσάρεστα αποτελέσματα. Στην Ελλάδα η τουριστική μονοκαλλιέγεια εκτεταμένων περιοχών αποσάθρωσε ιδιαίτερα τον πρωτογενή τομέα και ακύρωσε τις όποιες παραγωγικές εφεδρείες της χώρας. Το αποτέλεσμα εισπράχθηκε και εξακολουθεί να εισπράττεται στις συνθήκες της παρούσας κρίσης, με την απουσία γηγενών προϊόντων σε πολλούς τομείς.
Η αποξένωση των πολιτών από τον υπαίθριο χώρο και τη φύση στις συνθήκες της έντονης αστικοποίησης, δημιούργησε την ανάγκη της εξοχικής κατοικίας και επανακαθόρισε τη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου . Η εξοχική κατοικία καταβρόχθισε ποταμούς ενέργειας και ανθρώπινης δραστηριότητας, ενώ από την άλλη πλευρά προκάλεσε τη νόθευση και απαρτίωση της εξοχής. Η σπατάλη πόρων, ο προσανατολισμός των παραγωγικών δυνάμεων σε έργα πολυτελείας, αρθρώθηκε με ένα μοντέλο ιδιωτικοποίησης και υποβάθμισης της υπαίθρου...Αποτέλεσμα ήταν μια διάχυτη αναπόληση της παλιάς –καλής ελληνικής φύσης, μια ατέλειωτη σειρά μνημοσύνων για όσα στοιχεία του περιβάλλοντος απεμπολήθηκαν στη διάρκεια της αναπτυξιακής διαδικασίας...
ΕΚΛΕΚΤΙΚΙΣΜΟΣ ; KAI ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;
Και τώρα τι γίνεται; Μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, μπορούμε να προκρίνουμε και να αναβιώσουμε ορισμένες παραγωγικές, καταναλωτικές, κοινωνικές και νοητικές καταστάσεις ; Ή μήπως είμαστε δέσμιοι ενός συστημικού πλέγματος, όπου η παρουσία κάποιων συνθηκών συνεπιφέρει και τις υπόλοιπες; Μήπως είναι αδύνατος ένας οικονομικός και κοινωνικός «εκλεκτικισμός»;
Στον οπτικό ορίζοντα του παρόντος, οι αναβιώσεις φαίνονται από δύσκολες έως απίθανες. Όμως τοποθετώντας έναν άλλο ιστορικό ορίζοντα μπροστά μας και ανατρέχοντας σε προγενέστερα «αδύνατα» που έγιναν «δυνατά», μπορούμε να συνηγορήσουμε κι εμείς με την ουτοπία : Να αναζητήσουμε ένα νέο «μοντάζ» δράσεων, με δόσεις παρελθόντος και μέλλοντος Με μια οικονομία πιο στοχαστική και αλληλέγγυα, λιγότερο υποταγμένη στην εξειδίκευση, ικανή να διατηρεί παραγωγικές εφεδρείες και να «αυτασφαλίζεται» απέναντι στις διακυμάνσεις της συγκυρίας. Ικανή να συνεκτιμά ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία, απελευθερωμένη από την ψύχωση των αριθμών και των μεγα-επιτευγμάτων. Που θα μπορεί όχι μόνο να «μεταβαίνει» αλλά και να «επιστρέφει» – χωρίς νεωτεριστικά και «προοδευτικά» συμπλέγματα - σε ό,τι συνιστά ποιότητα ζωής.......
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ

*Το(άγνωστης προέλευσης) γνωμικό «Μήπως περνούσαμε καλύτερα τότε που περνούσαμε χειρότερα;», αναφέρεται από τον Δημήτρη Γκιώνη στο άρθρο του «Η δεκαετία του 50. Η ευκαιρία που χάθηκε», περιοδικό «ΛΕΞΗ», Νοέμβριος 2001

ΚΑΥΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ

Να μια λύση χειρότερη από το ίδιο το πρόβλημα : Είναι η καύση των απορριμμάτων στην Κρήτη, που έχει δρομολογηθεί σύμφωνα με τις πληροφορίες του «Παγκρήτιου Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων(ΟΙΚΟΚΡΗΤΗ)» Στις 18 Ιουνίου θα συνεδριάσει το Περιφερειακό Συμβούλιο στο Ρέθυμνο με σκοπό να αποφασίσει την τροποποίηση του Περιφερειακού Σχεδιασμού για τα απορρίμματα με βάση την «τεχνοοικονομική μελέτη σκοπιμότητας και βιωσιμότητας δημιουργίας κεντρικής μονάδας επεξεργασίας στερεών αποβλήτων Περιφέρειας Κρήτης» που έχει παραλάβει ο Ενιαίος Σύνδεσμος Διαχείρισης Απορριμμάτων Κρήτης (ΕΣΔΑΚ).

Οι ΟΙΚΟκρητικοί είναι εξαιρετικά ανήσυχοι για αυτές τις εξελίξεις, διότι όλα γίνονται εν κρυπτώ χωρίς να έχουν οι πολίτες τη δυνατότητα να πληροφορηθούν το περιεχόμενο της μελέτης και τις προθέσεις του ΕΣΔΑΚ και της Περιφέρειας.
Υπογραμμίζει το ΟΙΚΟΚΡΗΤΗ:
«Κεντρική μονάδα επεξεργασίας» δε μπορεί παρά να σημαίνει εργοστάσιο καύσης των απορριμμάτων. Το Δίκτυο των Περιβαλλοντικών Οργανώσεων της Κρήτης και άλλοι φορείς έχουν επανειλημμένα απορρίψει κατηγορηματικά ως επικίνδυνη και πανάκριβη τη θερμική επεξεργασία απορριμμάτων (καύση, πυρόλυση, αεριοποίηση) διότι, εκτός των άλλων, δημιουργεί σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα όπως εκπομπές επικίνδυνων αερίων (διοξινών) και παραγωγή τοξικής στάχτης, έχει πολύ υψηλό κόστος και ελάχιστες θέσεις εργασίας σε σύγκριση με την εναλλακτική διαχείριση των απορριμμάτων, απαιτεί την κατασκευή ενός τεράστιου εργοστάσιου για όλο το νησί που είναι αδύνατο να χωροθετηθεί σωστά και δεσμεύει όλους τους Δήμους να παρέχουν τεράστιες ποσότητες απορριμμάτων για να λειτουργήσει και έτσι ακυρώνεται κάθε προσπάθεια για αύξηση του ποσοστού της ανακύκλωσης".
Και ζητά από το Γενικό Γραμματέα της Περιφέρειας Κρήτης και τον Πρόεδρο του ΕΣΔΑΚ πριν προχωρήσουν σε οποιαδήποτε απόφαση να ενημερώσουν για το περιεχόμενο της εν λόγω τεχνοοικονομικής μελέτης και για τις προθέσεις τους, τους Δήμους, τα Επιμελητήρια, τους περιβαλλοντικούς φορείς και τους πολίτες, ώστε να δοθεί η δυνατότητα και ο χρόνος να εκφράσουν οι τελευταίοι τη γνώμη τους , πριν οδηγηθούν ξανά στις αδιέξοδες επιλογές του παρελθόντος.
Ζητούν οποιαδήποτε τροποποίηση του Περιφερειακού σχεδιασμού για τα απορρίμματα να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη το μοντέλο που πρότειναν οι Περιβαλλοντικές Οργανώσεις της Κρήτης, που είναι εξαιρετικά φιλικό στο περιβάλλον, σημαντικά πιο οικονομικό, εξασφαλίζει πολλές εκατοντάδες νέες θέσεις σταθερής εργασίας σε όλο το νησί και μπορεί εύκολα να χρηματοδοτηθεί από τα εθνικά συστήματα διαχείρισης απορριμμάτων, από συνεργαζόμενους ιδιώτες, από τους ίδιους τους Δήμους, από την πολιτεία και από την Ε.Ε.

Παγκρήτιο Δίκτυο Περιβαλλοντικών Οργανώσεων "ΟικοΚρήτη”
Οικολογική Πρωτοβουλία Χανίων, Περιβαλλοντικός Σύλλογος Ρεθύμνου, Πολιτιστική Εταιρεία Πανόρμου «Επιμενίδης», Οικολογική Ομάδα Ψηλορείτη, Περιβαλλοντικός Σύλλογος "Φίλοι του Δάσους της Κέρης", Κίνηση Πολιτών Μεσαράς για το Περιβάλλον, Σύλλογος Προώθησης ΑΠΕ και Επίλυσης Ενεργειακού Κρήτης, Οικολογική Παρέμβαση Ηρακλείου, Σύνδεσμος Γουρνών «Ανάπτυξη και Περιβάλλον», Οικολογικός Περιβαλλοντικός Σύλλογος Μαλλίων «ο Ποταμός», Περιβαλλοντικός Σύλλογος Βιάννου, Οικολογική Κίνηση Μεραμβέλλου, Οικολογική Ομάδα Ιεράπετρας, Οικολογική Πρωτοβουλία Ορεινού Δήμου Μακρύ Γιαλού, Προοδευτικός Σύλλογος Μυρσίνης, Οικολογική Ομάδα Σητείας, Περιβαλλοντικός Σύλλογος Δήμου Ιτάνου.
Εφημερίδα "Φουρόγατος", Επικοινωνία: diktyo@ecocrete.gr, Ιστότοπος: www.ecocrete.gr
Περισσότερες πληροφορίες:6977471845, Αριστείδης Παπαδάκης, Συντονιστής Γραμματείας του Δικτύου ΌικοΚρήτη"

ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΞΥ ΑΣΤΕΙΟΥ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΥ...

ΠΡΙΝ ΤΟ ΓΑΜΟ :

Αυτός: Ναι. Επιτέλους. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο.

Αυτή: Θέλεις να φύγω;

Αυτός: Όχι. Ούτε καν να το σκέφτεσαι!

Αυτή : Με αγαπάς;

Αυτός : Φυσικά! Όσο πάει και πιο πολύ!

Αυτή: Με έχεις απατήσει ποτέ;

Αυτός: Όχι βέβαια!

Αυτή: Θα με φιλήσεις;

Αυτός: Οπωσδήποτε!

Αυτή : Θα με χτυπήσεις;

Αυτός: Είσαι τρελή; Δεν είμαι τέτοιος τύπος!

Αυτή: Μπορώ να σε εμπιστευτώ;

Αυτός: Ναι.

Αυτή: Αγάπη μου!

ΚΑΙ ΝΑ ΠΩΣ ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΖΕΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ, ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΑΜΟ...
Αυτή: Αγάπη μου!
Αυτός: Ναι.
Αυτή: Μπορώ να σε εμπιστευτώ;
Αυτός: Είσαι τρελή; Δεν είμαι τέτοιος τύπος
Αυτή : Θα με χτυπήσεις
Αυτός: Οπωσδήποτε!
Αυτή: Θα με φιλήσεις;
Αυτός: Όχι βέβαια!
Αυτή: Με έχεις απατήσει ποτέ;
Αυτός : Φυσικά! Όσο πάει και πιο πολύ!
Αυτή : Με αγαπάς;
Αυτός: Όχι. Ούτε καν να το σκέφτεσαι!
Αυτή: Θέλεις να φύγω;

Αυτός: Ναι. Επιτέλους. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο.........

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ΠΟΥΤΑΝΑ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ....

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
> > το αγόρι του δρόμου = μαγκάκι

> > το κορίτσι του δρόμου = πουτανάκι>

> > > ένα αγοράκι ντυμένο με μεγαλίστικα ρούχα = αντράκι

> > ένα κοριτσάκι ντυμένο με μεγαλίστικα ρούχα = πουτανάκι

> > > > ένας άντρας με πολλές γυναίκες = γόης

> > μια γυναίκα με πολλούς άντρες = πουτάνα.

> > > > ένας άντρας που εργάζεται ως μασέρ = φυσικοθεραπευτής

> > μια γυναίκα που εργάζεται ως μασέζ = πουτάνα

> > > > ένας άντρας μαιτρ = ο επικεφαλής, ο ειδικός

> > μια γυναίκα μαιτρέσα = πουτάνα

> > > > ένας άντρας ανήθικος = πολιτικός

> > μια γυναίκα ανήθικη = πουτάνα

> > > > ένας κοινός άντρας = ένας αδιάφορος άντρας

> > μια κοινή γυναίκα = πουτάνα

> > > > Ένας άντρας που γυροφέρνει στους δρόμους = πλανόδιος

> > μια γυναίκα που γυροφέρνει στους δρόμους = πουτάνα>

> > > ένας εύκολος άντρας = ένας βολικός άνθρωπος

> > μια εύκολη γυναίκα = πουτάνα

> > > > ένας άντρας καλός στο πήδημα = άλτης

> > Μια γυναίκα καλή στο πήδημα = πουτάνα

> > > > ένας άντρας που γυρίζει στο σπίτι του τα ξημερώματα = ξενύχτης

> > μια γυναίκα που γυρίζει στο σπίτι της τα ξημερώματα = πουτάνα

> > > > ένας άντρας με πολλούς παράλληλους δεσμούς = μπερμπάντης

> > μια γυναίκα με πολλούς παράλληλους δεσμούς = πουτάνα

> > > > ένας άντρας που εγκαταλείπει την οικογένειά του = εν διαστάσει

> > μια γυναίκα που εγκαταλείπει την οικογένεια της = πουτάνα

> > > > ένας άντρας που βγάζει το ψωμί του το πεζοδρόμιο = μικροπωλητής

> > μια γυναίκα που βγάζει το ψωμί της το πεζοδρόμιο = πουτάνα

> > > > ένας άντρας με πλούσιο ερωτικό παρελθόν = έμπειρος

> > μια γυναίκα με πλούσιο ερωτικό παρελθόν = πουτάνα

> > > > ένας άντρας που ξενυχτάει στα μπουζούκια = γλεντζές

> > μια γυναίκα που ξενυχτάει στα μπουζούκια = πουτάνα

> > > > ένας άντρας που απατάει τη γυναίκα του = άντρας

> > μια γυναίκα που απατάει τον άντρα της = πουτάνα

> > > > ένας άντρας με προστάτη = άρρωστος

> > μια γυναίκα με προστάτη = πουτάνα

> > > > Ένας άντρας του δρόμου = άστεγος

> > μια γυναίκα του δρόμου = πουτάνα

> > > > ένας φτωχός άντρας που παντρεύεται μία πλούσια = φιλόδοξος

> > μια φτωχή γυναίκα που παντρεύεται έναν πλούσιο = πουτάνα

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ευχαριστώ τον Σωτήρη Μαράκη για το ευρήματά του, που τροφοδοτούν αυτό τον ιστότοπο. Και πρωτίστως για τη φωτογραφία που δείχνει τη σημασία του μακιγιάζ στην γυναικεία εμφάνιση.....

ΠΑΛΙΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Κάτι προσπαθεί να πει η Υπουργός ΠΕΚΑ Τίνα Μπιρμπίλη, σε ερώτημα που της βάζει η «Ελευθεροτυπία», στην Ημέρα Περιβάλλοντος, 5 Ιουνίου , σχετικά με την αξιοποίηση του χώρου του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού . Αλλά δεν το λέει ολοκληρωμένα, λόγω των πιέσεων που ασκούν οι δημοτικοί παράγοντες της περιοχής : Οι οποίοι διεκδικούν ένα σχέδιο όχι για τις ευρύτερες ανάγκες της κοινωνίας, αλλά για τα ιδιαίτερα συμφέροντα των όμορων δήμων και κατοίκων.

Το Ελληνικό θα μπορούσε συνολικά να προσλάβει «ήπιες» δημόσιες χρήσεις, να φιλοξενήσει δραστηριότητες που συνωστίζονται και υπολειτουργούν σε προβληματικές περιοχές του λεκανοπεδίου, να συμβάλει εμμέσως στην διασπορά του πρασίνου παρά στην υπερσυγκέντρωσή του σε περιοχές πολυτελείας. Το Ελληνικό θα μπορούσε να αποβεί μια άσκηση ευθυκρισίας και δημοκρατίας, για την αναχωροθέτηση διαφόρων δραστηριοτήτων στην κλίμακα του λεκανοπεδίου, χωρίς μεγάλες επιβαρύνσεις των τοπικών κοινωνιών και χωρίς απεμπόληση της δημιουργίας ενός μεγάλου πάρκου της τάξεως των 1000 στρεμμάτων – 6 φορές παρακαλώ το πεδίο του Άρεως! – που θα παραήταν ικανοποιητικό για τις τοπικές ανάγκες. Το Ελληνικό θέτει ένα ζήτημα «χωρο-ταξικό», με την έννοια ότι η ολική μετατροπή του σε χώρο πρασίνου βελτιώνει την ποιότητας ζωή του «μέσου πολίτη» όσο ανεβάζει το εισόδημα αυτού του τελευταίου η «εισαγωγή» μερικών χιλιάδων ευρώ στις τσέπες κάποιων μεγαλομεσαίων ! Είναι σαν να κερδίζει ο Βγενόπουλος και να σου λένε ότι ανέβηκε το κατά κεφαλήν εισόδημα, συμπεριλαμβανομένου του δικού σου !

Υπενθυμίζω εδώ τις δυνατότητες που δημιουργούν δύο ακόμη χώροι του λεκανοπεδίου, που θα μπορούσαν να συζευχθούν με τις μείζονες ανάγκες των γύρω περιοχών : Του χώρου των Τουρκοβουνίων και του παλιού Βασιλικού κτήματος του Τατοϊου, στους οποίους ο υποφαινόμενος και αρκετοί άλλοι αναφέρθηκαν σε πολλές περιπτώσεις, στα περιοδικά ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ και ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη ήταν η πρόταση της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ για το (μαγικό...)δάσος του Τατοϊου - ένα πραγματικό στολίδι της Αττικής, έκτασης 32.000 στρεμμάτων - πρόταση που έθετε τους όρους για μια αυτοχρηματοδοτούμενη ανάπλαση...

Επανερχόμαστε όμως στις απαντήσεις της Τίνας Μπιρμπίλη για το Ελληνικό, σημειώνοντας εκείνα τα σημεία που αξίζουν σημείωσης. Ιδιαίτερα προς γνώση και συμμόρφωση των αριστερών περιβαλλοντιστών, που βιάζονται να συνδράμουν τον τοπικισμό των ευκατάστατων συνοικιών....


Λέει λοιπόν η κ. Μπιρμπίλη : «Πιστεύω ....ότι η μετατροπή ολόκληρου του χώρου σε πράσινο δεν είναι περιβαλλοντικά σωστή, με την έννοια ότι το περιβάλλον ενέχει πάντα και ένα στοιχείο κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί σε μια περιοχή που έχει ήδη υψηλές αξίες γης πρέπει να κάνεις πράσινο περίπου 6.000 στρέμματα -τόσος είναι ο χώρος, μαζί με την έκταση του Αγίου Κοσμά- και να προσθέσεις υπεραξία. Το Ελληνικό βρίσκεται σε απόσταση "αναπνοής" από τη θάλασσα. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι που θα πάνε στην περιοχή δεν είναι για να βρεθούν σε ένα χώρο πρασίνου, αλλά για τη θάλασσα. Το μεγαλύτερο μέρος, περίπου 4.500 στρέμματα, που είναι αντίστοιχο με το Central Park, θα γίνει πράσινο. ...... Για το Ελληνικό πιστεύω ότι πρέπει να πάμε σε μια λύση με καινοτομικό χαρακτήρα. Βλέπουμε χρήσεις που θα εξασφαλίζουν έσοδα για το πάρκο, αλλά θα πρέπει να περιλαμβάνει χρήσεις πολιτισμού και αθλητισμού. Ισως ένα τεχνολογικό κέντρο... ... διαφωνώ με την προηγούμενη πρόταση (Σημ. «εποχής» Σουφλιά) που προβλέπει περιοχές κατοικίας. Αυτό σημαίνει ότι "φυτεύεις" κατοικίες που απευθύνονται σε υψηλά εισοδήματα σε μια περιοχή πολύ σημαντική. Σας ρωτώ: Πώς την αποτιμάς για να την αποδώσεις σε κατοικία; Για μένα μόνον μια περίπτωση υπάρχει, που όμως δεν ξέρω αν πράγματι μπορεί να λειτουργήσει στην Ελλάδα. Να εφαρμόσουμε προτάσεις που έχουν ακουστεί κατά καιρούς και να πάμε να γκρεμίσουμε οικοδομικά τετράγωνα σε υποβαθμισμένες περιοχές και να φέρουμε τους κατοίκους με κίνητρα σε καλύτερες περιοχές. Αυτό θα ήταν μια πρόταση με περιβαλλοντικά, οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Είναι μια άποψη που πρέπει να μελετηθεί, αλλά είναι δύσκολη στη σημερινή οικονομική συγκυρία. Εξετάζουμε προτάσεις, ιδέες, μελέτες. Τίποτα δεν είναι τελικό...... Το Ελληνικό δεν είναι κάτι που μπορεί να περιμένει. Υπάρχει κοινωνική πίεση, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε με προσεκτικά βήματα γιατί είναι ένα από τα λίγα δημόσια φιλέτα που διαθέτουμε στην Αττική».

Τελευταίο και κάπως σημαντικό στην υπόθεση, είναι η εκτίμηση μελέτης του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος του ΕΜΠ, η οποία εκπονήθηκε για λογαριασμό των δήμων Αλίμου, Αργυρούπολης, Γλυφάδας και Ελληνικού.
Η ομάδα εργασίας του ΕΜΠ ανέλυσε διεξοδικά όλες τις προηγούμενες προτάσεις για την τύχη του Πάρκου - πόσο προτρέχουν οι σύντροφοι ! - διαπιστώνοντας ότι σε αυτή του 2007 , η προταθείσα λύση εκτόξευε το κόστος δημιουργίας ως και 16 φορές υψηλότερα από την τιμή καταλόγου του Δημοσίου....

ΤΗREE BIRDS WERE SITTING

O απερχόμενος αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Ι.Καρακώστας μιλάει στο «ΒΗΜΑ» της 13.6.2010 για τις πελατειακές σχέσεις στο Πανεπιστήμιο, για τα ΑΕΙ που διοικούν σε μεγάλο βαθμό οι φοιτητικές παρατάξεις, για την έλλειψη θάρρους που χαρακτηρίζει πανεπιστημιακούς, πολιτικούς, δικαστές και στελέχη της διοίκησης. Ο ίδιος αναφέρεται στο πανεπιστημιακό άσυλο, ως έννοια που έπρεπε να καλύπτει μόνο την ελευθερία της διακίνησης των ιδεών και της διδασκαλίας.Στις 23.5.2010 η πανεπιστημιακός Λίλα Λεοντίδου περιγράφει στην «Αυγή» τον «ιό της διαφθοράς που απλώνεται ταχύτατα στο ελληνικό πανεπιστημιακό κοινωνικό δίκτυο. «ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΩΣ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ» - είναι ο τίτλος ενός άλλου άρθρου στην «Καθημερινή της 13.6.2010, από τον πανεπιστημιακό Γ. Παγουλάτο. Ο οποίος γράφει , ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι «οι αυριανές ηγεσίες ζυμώνονται στις παραταξιακές παρασυναγωγές, στις καλπονοθείες, στις συναλλαγές με υποψηφίους Πρυτάνεις»......

Κατά πόσο αυτά ευσταθούν σε έναν κοινωνικό και επαγγελματικό χώρο, που αποδεδειγμένα πορεύεται χωρίς εφαρμοσμένες διαδικασίες αξιολόγησης των μελών του;Που διεκδικεί επίμονα να έχει προνομιακό λόγο σε όλα τα βήματα ιδεών,ακόμη δε την «αυθεντική» και αναντίρρητη έκφραση της αλήθειας;


Όταν οι βολές εναντίον αυτού του χώρου προέρχονται έσωθεν , έχουν οπωσδήποτε επαυξημένη αποδεικτική ισχύ. Όμως υπάρχουν και μαρτυρίες «έξωθεν». Μια από αυτές ήταν και η δική μου, που είχε σαν αφετηρία μια εκδήλωση στη «Στοά του Βιβλίου», στις 13.4.2010, για το λογοτεχνικό έργο του Λόρδου Βύρωνα. . Η μαρτυρία μου αφορούσε έναν πανεπιστημιακό που ήλθε στην εκδήλωση και πήρε το λόγο μετά από δύο εξαιρετικές προσεγγίσεις του έργου του μεγάλου φιλέλληνα – από την πανεπιστημιακό Πέπη Ρηγοπούλου και από τον ποιητή Γιώργο Μπλάνα. Ο «λεγάμενος» επιχείρησε να στήσει μια «σατανιστική» θεωρία για τη προσωπικότητα του ποιητή και για το διαβολικό στοιχείο που κανοναρχούσε τις πράξεις του , αλλά επειδή αυτή "δεν του βγήκε", πέρασε στην έκθεση των ερωτικών πεπραγμένων του . Εκεί πραγματικά διέπρεψε, τα ήξερε απέξω και ανακατωτά, όσο ο Ηλίας Ψινάκης τα της Μυκόνου : Ήξερε για τις παιδοφιλικές, αιμομικτικές, ομοφυλοφιλικές και άλλες επιδόσεις του Βύρωνα. Ήξερε για τις χορηγίες που έκανε στα «τεκνά» του – κατά πολύ υπέρτερες των παροχών του στην ελληνική επανάσταση. Ήξερε ακόμη τους ισχυρισμούς της επ’ ολίγον γυναίκας του Βύρωνα , περί των σοδομικών διαθέσεών του !

Η βασική συνεισφορά του στην όλη εκδήλωση αναφερόταν σε εκείνο το είδος της «κριτικής», που παραγνωρίζει το έργο του κρινόμενου και ασχολείται με επιλεκτικά στοιχεία της προσωπικότητάς του : Της «κριτικής» που μας «διαφωτίζει» για τα λογοτεχνικά και άλλα προϊόντα «εξηγώντας» μας π.χ. ότι ο Αντώνης Σουρούνης έπαιζε χαρτιά, ο Σεφέρης κυνηγούσε τις οικιακές κατσαρίδες, ο Ελύτης τις γυναίκες με μεγάλο στήθος κλπ.κλπ.


Τότε είχα μείνει πραγματικά κατάπληκτος από τη στάση του λεγάμενου. Όμως δυο μήνες αργότερα, και μετά από τόσες και τόσες κριτικές αναφορές στα προβλήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης, δεν αισθάνθηκα την παραμικρή έκπληξη όταν έμαθα πως εκλέχτηκε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΦΑΓΩΣΙΜΟ.....

«Στης ακρίβειας το καιρό – επανδρεύθηκα κι εγώ – και μου δώσαν μια γυναίκα – πουτρωγε για πέντε-δέκα......»
Όποιοι θυμούνται αυτό το σκωπτικό τραγούδι, κατά τα φαινόμενα όχι πολλοί, θα πρέπει να είναι επίσης σε θέση να ανασύρουν στη μνήμη τους τα παλιά εγκώμια για το «λιτοδίαιτον του Έλληνος». Να θυμηθούν εκείνες τις τρομερές δεκαετίες των μετακατοχικών συνδρόμων και της προληπτικής "μάσας" - υπό τον φόβο της επανόδου των Γερμανών...

Όμως οι φασολάδες, οι πατάτες μπλούμ, τα λαδερά και τα μπριάμια του καλοκαιριού (με το κρέας να δοσολογείται «Κυριακάς και εορτάς») «ου μενετοί», με αποτέλεσμα την επέλαση της μπριζολοκρατίας και της πολυφαγίας παντός του επιστητού....
Οι καιροί συνέχισαν να αλλάζουν, η αναζήτηση εξωτικών γεύσεων έγινε της μόδας, ο μαμαλακισμός αναγορεύθηκε σε "ανώτατο στάδιο του μπονβιβερισμού", μέχρι που να επιχειρούνται γενικότερες ζεύξεις του πολιτισμού με τη διατροφή και να δίνονται βραβεία, όπως αυτό της ποιοτικής διατροφής από τον «Γαστρονόμο» και την «Καθημερινή». Στη νέα διατροφική τάξη πραγμάτων ήταν επόμενο να εγείρεται ο κριτικός λόγος, να διεκδικεί όχι απλώς τον κορεσμό αλλά και κάτι πληρέστερο, να προσλαμβάνει τη μορφή των SLOW FOOD κινημάτων- δηλαδή εναντίον της γρήγορης και μηχανικής φαγοποσίας.... Θυμίζω εδώ μια περσινή ανάρτηση(29.6.2009) του εν όψει ιστότοπου για την 83λεπτη αμερικανική ταινία “Food fight” («Η μάχη των τροφίμων») σε σκηνοθεσία του Christopher Taylor, που παίχθηκε στο φεστιβάλ ECOFILMS (23-28 Ιουνίου) και είχε σαν θέμα τις χαμένες γεύσεις και ποιότητες της διατροφής, πριν από την εισβολή της βιομηχανίας στον αγροτικό τομέα......
Επειδή λοιπόν η ποιότητα είναι σημαντική – τουλάχιστον σε όσους έχουν εξασφαλισμένη την ποσότητα – είπαμε να μπούμε πιο πολύ σε αυτή την υπόθεση.....

Με το σκεπτικό αυτό το περιοδικό 'Οικολογείν' και το εργαστήριο χειροποίητης παραδοσιακής πίτας «ΛΙΟΠΙΤΑ», οργανώνουν εκδήλωση με θέμα «γαστρονομική κουλτούρα και υγεία».
Για το θέμα θα μιλήσουν η Άρτεμις Τζίτζη, δημοσιογράφος γεύσης, συνεργάτης των περιοδικών 'Ευ ζην' και 'Αθηνόραμα-fooding' , και ο Γιάννης Σχίζας, συγγραφέας και εκδότης του περιοδικού 'Οικολογείν'.

Σημειώνει επί του ζητήματος ο Σωτήρης Θεοδωρόπουλος :

«Το φαγητό δεν είναι μια εξίσωση από πρωτείνες, υδατάνθρακες, λίπος, βιταμίνες και αντιοξειδωτικά, ούτε εξίσωση όπου 'χ' θερμίδες = 4 ώρες στο γραφείο, 2χθερμίδες = μια βόλτα ως το περίπτερο, κλπ. .Αν το δούμε έτσι, το φαγητό γίνεται απλώς ένα θέμα βιολογίας και εμείς όργανα που εκτελούν κινήσεις των ειδικών της διατροφής.
Το φαγητό είναι θέμα ευχαρίστησης, σύνδεσης με την οικογένεια και τους φίλους, έκφραση της προσωπικότητάς μας.Είναι ζήτημα κουλτούρας.
Αυτό ήταν αυτονόητο μέχρι τη δεκαετία του '70, όπου το φαγητό άρχισε να παίρνει τη δεύτερη θέση ενώ στις πρώτες θέσεις θρονιάστηκαν τα 'θρεπτικά συστατικά'.Καθιερώθηκε στην Αμερική και έγινε θέσφατο για όλο τον δυτικό κόσμο.
Ο 'διατροφισμός' (nutrionism) είναι μαι ιδεολογία και όχι μια επιστήμη, που κατανοεί το φαγητό μέσα από τα θρεπτικά του συστατικά.Όμως, τα τρόφιμα, η διατροφή και η διατροφική κουλτουρα, είναι πολύπλοκα φαινόμενα για να περιοριστούν σε προσταγές.Κι όμως, μετά από τόσα προιόντα που υπόσχονται θαύματα, η υγεία των δυτικών ανθρώπων χειροτερεύει.
'Ολες αυτές οι πολύτιμες ουσίες των συσκευασμάτων που με τόσο κομπασμό διαφημίζονται ως σωτήριες για την υγεία μας, βρίσκονται σε αφθονία στα πιο συνηθισμένα και πιο φθηνά φρούτα, λαχανικά, ψάρια και όσπρια.Το απλό, πραγματικό φαγητό που έτρωγαν και απολάμβαναν οι πρόγονοί μας, προτείνεται σήμερα από τη βιομηχανία τροφίμων σαν την ανακάλυψη του αιώνα
Τα συσκευασμένα, επεξεργασμένα τρόφιμα, που περιέχουν μια ατέλειωτη λίστα από δυσκολοπρόφερτα, δυσκολοδιάβαστα, ακαταλαβίστικα συστατικά, δεν αποτελούν τη βάση για καλή υγεία.
Υπάρχουν δυο βασικοί τρόποι για ποιοτική και προσιτή κουζίνα.Η χρήση των εποχικών και 'ταπεινών' υλικών.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 18 Ιουνίου στις 9μμ στην 'ΛΙΟΠΙΤΑ' (Αρτέμιδος 88, Καλαμάτα) και θα την συντονίσει ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Ποτέας

ΥΓ
Το βιβλίο του εκπαιδευτικού Κώστα Στοφόρου αναφέρεται στο αιώνιο θέμα της διατροφής των παιδιών όχι μόνο με εύγευστες αλλά και με υγιεινές τροφές. Μας αφορά επομένως όλους, είτε έχουμε παιδιά είτε είμαστε εμείς οι ίδιοι παιδιά, με την ευρεία του όρου έννοια...

ΤΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Θυμάμαι στην Κύπρο, τον Ιούνιο του 2004, πόσο είχα εντυπωσιασθεί από τις άπειρες ελληνικές σημαίες που κρέμονταν στα πιο απίθανα μέρη...Ανάλογες εξάρσεις «πατριωτισμού» διαδραματίζονταν και στον αθηναϊκό χώρο, με αφορμή το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που παίζονταν στην Πορτογαλία.....Τότε στη σκέψη μου περνούσε επίμονα μια φράση που με έκανε να σκάω στα γέλια για πολλά χρόνια, και την οποία είχα αντλήσει από τον πηχιαίο τίτλο μιας θεσσαλονικιώτικης αθλητικής εφημερίδας – «Ο ΠΑΟΚ ΒΑΔΙΖΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΠΕΠΡΩΜΕΝΩΝ»: Ήταν πραγματικά το άκρον άωτο της μεγαλοστομίας, της υποκατάστασης της πραγματικότητας από το παιχνίδι..... Όμως στο σκηνικό του Ιουνίου του 2004 , εύκολα διαπίστωνε κανείς ότι η μεγαλοστομία κάθε είδους είχε γίνει κανονικό ψωμοτύρι... Και όταν ήλθε η «ιστορική» 4η Ιουλίου, με την κατάκτηση του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος από την Ελλάδα, πολλοί επηρεάσθηκαν τόσο ώστε να προϊδεασθούν θετικά απέναντι στην επερχόμενη Ολυμπιάδα του Αυγούστου , με τα υπέρογκα, οικονομικά και όχι μόνο, κόστη ...Την Ολυμπιάδα του 2004, που έκανε πρόσφατα ακόμη και τον Ντέμη Ρούσο, τραγουδιστή από τα σίξτις και χρήστη της απλής νοημοσύνης, να την αναφέρει σε μια συνέντευξή του σαν παράδειγμα ασωτείας...

Δυστυχώς, οι κρίσεις εκείνης της αξέχαστης, αθλητοτραφούς μεγαλοσχημοσύνης, δεν ήταν σαν αυτές που διαμορφώνουμε παρακολουθώντας μια αδέξια ομιλία Εθνικής επετείου, αλλά είχαν διαρκή και εφησυχαστική επίδραση πάνω μας. Τις κρίσεις αυτές και την ....συλλογική ακρισία μας θύμισε ο Πάσχος Μανδραβέλης σε ένα κείμενό του που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» της 13.6.2010 υπό τον τίτλο «Κατάσταση διπολικής διαταραχής».
« Ηταν μέσα Ιουνίου του 2004 όταν οι εφημερίδες και τα κανάλια άρχισαν τις πρώτες βολές «εθνικού μεγαλείου». Τότε ξεπρόβαλαν οι πρώτοι πηχυαίοι τίτλοι «Ενα νέο έθνος γεννιέται» και στις 5 Ιουλίου του 2004, την επομένη της κατάκτησης του κυπέλλου, έγινε το παραλήρημα: «Η Ευρώπη υποκλίνεται στη ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ της!» (Αδέσμευτος), «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ. Το τέλος της Εθνικής μας μοναξιάς» (Απογευματινή), «Σήκωσαν την Ελλάδα στα ουράνια» (Αυριανή), «Ελληνες ΘΕΟΙ» (Βραδυνή), «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ. Γκρεμίστε τα τείχη! Τα παιδιά μας επιστρέφουν πρωταθλητές Ευρώπης.» (Εθνος), «ΤΡΕΛΛΑΣ. Ξέφρενο πανηγύρι από όλο τον Ελληνισμό», (Ελευθεροτυπία), «ΕΛΛΑΔΑΡΑ! Μπλε ο πλανήτης» (Espresso), «Εθνική Ευρώπης γεια σου!» (Τα Νέα), «Ναι, ναι, ναι το πήραμε. Θεοί οι παικταράδες του Ρεχάγκελ» (Χώρα), «Περήφανοι που είμαστε Ελληνες» (Θεσσαλονίκη).
Η σχολιογραφία ήταν πιο γλαφυρή: «HELLAS!!!! Σε όλη την Ευρώπη αυτή η λέξη θα γράφεται και θα ακούγεται για μήνες. Αυτή τη φορά όχι για την ιστορία του έθνους μας, όχι για τον πολιτισμό που χάρισε στον κόσμο» (Αδέσμευτος). «Το εκτυφλωτικό φως που άναψαν 11 λεβέντες ντυμένοι στα γαλανόλευκα χθες, στο «Στάδιο του Φωτός» της Λισαβόνας, θα φαίνεται από τα άστρα. Από τον έβδομο ουρανό. Εκεί θα βρείτε τους ήρωες του EURO 2004 (...) εκεί θα βρείτε κι εμάς, εκεί θα συναντήσουμε κι εσάς. Την Ελλάδα ολάκερη. Μια χώρα στις φλόγες! Μια χώρα ταπεινή που γιορτάζει και θα γιορτάζει στον αιώνα τον άπαντα τον απόλυτο Αθλο» (Ελευθεροτυπία) ..........»

Οι τίτλοι και τα αποσπάσματα που «ανθολόγησε» ο Μανδραβέλης λένε πολλά για τη διαχρονική μας επιθυμία να είμαστε «κάποιοι» σε μια διεθνή κοινωνία λαών, όπως και αντίστροφα, δείχνουν το ενδότερο τραύμα που μας επιφέρει μια διεθνής αποδοκιμασία ή «καζούρα». Να το πούμε λοιπόν, κάλλιο επί ΔΝΤ, παρά ποτέ : Να πούμε πόσο καλό θα ήταν να καταλαβαίναμε ότι η επιτυχία δεν είναι απλός αέρας κοπανιστός και ρητορικά σχήματα, αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό ! Να πούμε πόσο καλό θα ήταν να υπήρχε μια βούληση αλλαγής και παραμερισμού του σκιώδους και αεριτζήδικου, προς όφελος του ποιοτικού και στοχαστικού. Πόσο καλό θα ήταν να αποδίδαμε τα του ποδοσφαίρου στο ποδόσφαιρο και τα της οικονομίας στην οικονομία....

ΕCOFILMS, ΡΟΔΟΣ 2010

Καταξιωμένος θεσμός πλέον το ECOFILMS , επιμένει για 10η συνεχή χρονιά στη Ρόδο να προκαλεί οσμώσεις ανάμεσα στην περιβαλλοντική, κοινωνική, καλλιτεχνική και κάθε άλλη ευαισθησία. Η τοπική κοινωνία αλλά και όλοι όσοι έχουν διατελέσει «τρόφιμοι» του συγκεκριμένου φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια, μπορούν να βεβαιώσουν την εξαιρετική ποιότητά του, τις συναρπαστικές ταινίες που παίζονται και που υπερβαίνουν μια χλιαρή «περιβαλλοντική εκπαίδευση», τους διαλόγους που στήνονται με αφορμή αυτές τις ταινίες : Οι οποίες συνήθως δεν περιορίζονται στην ενημέρωση αλλά και εξωθούν στη δράση – μικρούς και μεγάλους...
Εφέτος , μετά την υλοποίηση για άλλη μια φορά του θεσμού των ECOKIDS – που αποτελεί ένα είδος οικολογικής κινηματογραφίας για παιδιά κάθε Άνοιξη – το ECOFILMS θα λειτουργήσει μεταξύ 22 και 27 Ιουνίου και θα «απογειώσει» τους φίλους του στον κόσμο των προβλημάτων ποιότητας ζωής , ασχέτως ΔΝΤ , ασχέτως μελλοντικών εξελίξεων και απειλών εναντίον του πολιτισμού υπό συνθήκες λιτότητας...

Το διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ περιλαμβάνει μερικές δεκάδες ταινίες μεγάλου, μεσαίου και μικρού μήκους.

Ζώντας μια σχέση «υπέρβασης της φέρουσας κινηματογραφικής μου ικανότητας» τα τελευταία χρόνια, λόγω της πληθώρας ποιοτικών φιλμ, αποφάσισα εφέτος να περιοριστώ σε ορισμένα από αυτά , με κριτήριο το περιεχόμενό τους, όπως τουλάχιστον δηλώνεται στον τίτλο τους....Προς τούτο λοιπόν σημείωσα τον « ΧΡΥΣΟ ΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ- ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ, διάρκειας 76 λεπτών , του ¨δικού μας" Γιώργου Ζέρβα, το «ΜΑΤΙΑ ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΑ – ΕΞΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΝΟΤΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ», 110 λεπτών, του Gonzalo Arijon, τους « ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡΩΝ (ΠΟΥ)ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΙΝΑ», 86’ , του Mirjam von Arx, το «ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ», 98΄, του Christian Frei ,
«Το κάλεσμα του βουνού», 52΄, του Στέλιου Αποστολόπουλου και το «Μεγαλειώδες Παρίσι- ο πρόεδρος και ο αρχιτέκτονας», 50΄, της Bregtje van der Haak....Αυτό το τελευταίο φιλμ είναι ένα ντοκιμαντέρ με τον Νικολά Σαρκοζί σε πρωταγωνιστικό ρόλο- κατά πως λέει το πρόγραμμα του φεστιβάλ. Σαν τον Ναπολέοντα Γ που μαζί με τον Οσμάν σχεδίασαν την ανάπλαση του παριζιάνικου κέντρου στην δεκαετία του 1860, έτσι και ο Σαρκοζί φιλοδοξεί να κληροδοτήσει στη χώρα του το «Grand Paris» του 21ου αιώνα: Που αποτελεί ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο για τη πρωτεύουσα της Γαλλίας μαζί με τα προάστιά της , 30 χρόνια μετά - «Ένα Παρίσι αληθινό, όμορφο, μεγάλο και δίκαιο», κατά δήλωσίν του. Ο πρόεδρος αναθέτει σε 10 γνωστούς αρχιτέκτονες τον σχεδιασμό που θα ενώσει το πλούσιο κέντρο με τα φτωχά προάστια, δημιουργώντας μία ενιαία ισχυρή πόλη, χωρίς κοινωνικές διακρίσεις και ανισότητες, με άψογες συγκοινωνίες, με αρμονική κατανομή πληθυσμού και υψηλή αισθητική. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, η ταινία ακολουθεί ορισμένα μέλη της αρχιτεκτονικής ομάδας, όπως τον Ολλανδό Winy Maas της εταιρείας MVRDV και τους διάσημους Γάλλους Christian de Portzamparc, Roland Castro, Jean Nouvel και Djamel Klouche στη διαδικασία του συλλογισμού, της διαπραγμάτευσης, της σκέψης, της αναμονής, της ακρόασης. Εκείνοι, με κάθε ειλικρίνεια σχολιάζουν την πολιτική πρακτική του Σαρκοζί και απαντούν στην ερώτηση «αν τελικά ο πρόεδρος τα έκανε σαλάτα». Ένα άλλο κρίσιμο ερώτημα που τίθεται στην ταινία είναι κατά πόσο οι ίδιοι θεωρούν ότι πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από τους κυβερνώντες....

Στο φεστιβάλ επίσης θα προβληθεί το ντοκυμαντέρ " Κυψέλη", διάρκειας 29’, σκηνοθετημένο από την Ομάδα Ντοκιμαντέρ του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων 2009 .

Ιδού τι λέει μια αυτόχθων της Κυψέλης :
«Δεν μπορώ να βλέπω άλλες μονοκατοικίες να κατεδαφίζονται, σινεμά να κλείνουν… Η Κυψέλη κάποτε ήταν γραφική, ήρεμη… Το πρωί περνούσε ο γαλατάς, αυτός που γάνωνε τα μπρίκια, οι μικροπωλητές, έβγαινε η γειτόνισσα απέναντι… βγαίναν οι πάντες. Είτε με γαϊδουράκια, είτε με τα καρότσια τους. Περνούσε ένα αυτοκίνητο στη χάση και στη φέξη. Τότε δε βιαζόσουν για τίποτε» ..

Είναι η κυρία Αριστέα που ζει στην κάτι δεκαετίες στην Κυψέλη .... Σήμερα, η συγκεκριμένη συνοικία αποτελεί μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες γειτονιές της γης.

.....Η ομάδα ντοκιμαντέρ του Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων «τρύπωσε» στις κατοικίες της Κυψέλης για να γνωρίσει τη Βασιλική, ποιήτρια, συγγραφέα και μποέμικη φιγούρα της οδού Τήνου, τον κύριο Μίμη που ζει μόνος του σε φορτηγό, τον Lopez, τροβαδούρο ενός ρεφρέν Ιθάκης και Δροσοπούλου γωνία. Για έναν περίπατο στους δρόμους και τις ψυχές των κατοίκων μιας συνοικίας, που ενώ σφύζει από ζωή, μοιάζει να ασφυκτιά. Μία προσπάθεια από ερασιτέχνες ντοκιμαντερίστες που μάλλον θα «βάλουν τα γυαλιά» στους επαγγελματίες.

Υ.Γ .

Δεν ξέρω τι θα κερδίσω ή τι θα χάσω βλέποντας μόνο αυτά ή ενδεχομένως και κάτι περισσότερο, αλλά δε μπορώ να βλέπω πράγματα που δε θα μπορώ να σκέπτομαι...