O απερχόμενος αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Ι.Καρακώστας μιλάει στο «ΒΗΜΑ» της 13.6.2010 για τις πελατειακές σχέσεις στο Πανεπιστήμιο, για τα ΑΕΙ που διοικούν σε μεγάλο βαθμό οι φοιτητικές παρατάξεις, για την έλλειψη θάρρους που χαρακτηρίζει πανεπιστημιακούς, πολιτικούς, δικαστές και στελέχη της διοίκησης. Ο ίδιος αναφέρεται στο πανεπιστημιακό άσυλο, ως έννοια που έπρεπε να καλύπτει μόνο την ελευθερία της διακίνησης των ιδεών και της διδασκαλίας.Στις 23.5.2010 η πανεπιστημιακός Λίλα Λεοντίδου περιγράφει στην «Αυγή» τον «ιό της διαφθοράς που απλώνεται ταχύτατα στο ελληνικό πανεπιστημιακό κοινωνικό δίκτυο. «ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΩΣ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ» - είναι ο τίτλος ενός άλλου άρθρου στην «Καθημερινή της 13.6.2010, από τον πανεπιστημιακό Γ. Παγουλάτο. Ο οποίος γράφει , ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι «οι αυριανές ηγεσίες ζυμώνονται στις παραταξιακές παρασυναγωγές, στις καλπονοθείες, στις συναλλαγές με υποψηφίους Πρυτάνεις»......
Κατά πόσο αυτά ευσταθούν σε έναν κοινωνικό και επαγγελματικό χώρο, που αποδεδειγμένα πορεύεται χωρίς εφαρμοσμένες διαδικασίες αξιολόγησης των μελών του;Που διεκδικεί επίμονα να έχει προνομιακό λόγο σε όλα τα βήματα ιδεών,ακόμη δε την «αυθεντική» και αναντίρρητη έκφραση της αλήθειας;
Όταν οι βολές εναντίον αυτού του χώρου προέρχονται έσωθεν , έχουν οπωσδήποτε επαυξημένη αποδεικτική ισχύ. Όμως υπάρχουν και μαρτυρίες «έξωθεν». Μια από αυτές ήταν και η δική μου, που είχε σαν αφετηρία μια εκδήλωση στη «Στοά του Βιβλίου», στις 13.4.2010, για το λογοτεχνικό έργο του Λόρδου Βύρωνα. . Η μαρτυρία μου αφορούσε έναν πανεπιστημιακό που ήλθε στην εκδήλωση και πήρε το λόγο μετά από δύο εξαιρετικές προσεγγίσεις του έργου του μεγάλου φιλέλληνα – από την πανεπιστημιακό Πέπη Ρηγοπούλου και από τον ποιητή Γιώργο Μπλάνα. Ο «λεγάμενος» επιχείρησε να στήσει μια «σατανιστική» θεωρία για τη προσωπικότητα του ποιητή και για το διαβολικό στοιχείο που κανοναρχούσε τις πράξεις του , αλλά επειδή αυτή "δεν του βγήκε", πέρασε στην έκθεση των ερωτικών πεπραγμένων του . Εκεί πραγματικά διέπρεψε, τα ήξερε απέξω και ανακατωτά, όσο ο Ηλίας Ψινάκης τα της Μυκόνου : Ήξερε για τις παιδοφιλικές, αιμομικτικές, ομοφυλοφιλικές και άλλες επιδόσεις του Βύρωνα. Ήξερε για τις χορηγίες που έκανε στα «τεκνά» του – κατά πολύ υπέρτερες των παροχών του στην ελληνική επανάσταση. Ήξερε ακόμη τους ισχυρισμούς της επ’ ολίγον γυναίκας του Βύρωνα , περί των σοδομικών διαθέσεών του !
Η βασική συνεισφορά του στην όλη εκδήλωση αναφερόταν σε εκείνο το είδος της «κριτικής», που παραγνωρίζει το έργο του κρινόμενου και ασχολείται με επιλεκτικά στοιχεία της προσωπικότητάς του : Της «κριτικής» που μας «διαφωτίζει» για τα λογοτεχνικά και άλλα προϊόντα «εξηγώντας» μας π.χ. ότι ο Αντώνης Σουρούνης έπαιζε χαρτιά, ο Σεφέρης κυνηγούσε τις οικιακές κατσαρίδες, ο Ελύτης τις γυναίκες με μεγάλο στήθος κλπ.κλπ.
Τότε είχα μείνει πραγματικά κατάπληκτος από τη στάση του λεγάμενου. Όμως δυο μήνες αργότερα, και μετά από τόσες και τόσες κριτικές αναφορές στα προβλήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης, δεν αισθάνθηκα την παραμικρή έκπληξη όταν έμαθα πως εκλέχτηκε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Κατά πόσο αυτά ευσταθούν σε έναν κοινωνικό και επαγγελματικό χώρο, που αποδεδειγμένα πορεύεται χωρίς εφαρμοσμένες διαδικασίες αξιολόγησης των μελών του;Που διεκδικεί επίμονα να έχει προνομιακό λόγο σε όλα τα βήματα ιδεών,ακόμη δε την «αυθεντική» και αναντίρρητη έκφραση της αλήθειας;
Όταν οι βολές εναντίον αυτού του χώρου προέρχονται έσωθεν , έχουν οπωσδήποτε επαυξημένη αποδεικτική ισχύ. Όμως υπάρχουν και μαρτυρίες «έξωθεν». Μια από αυτές ήταν και η δική μου, που είχε σαν αφετηρία μια εκδήλωση στη «Στοά του Βιβλίου», στις 13.4.2010, για το λογοτεχνικό έργο του Λόρδου Βύρωνα. . Η μαρτυρία μου αφορούσε έναν πανεπιστημιακό που ήλθε στην εκδήλωση και πήρε το λόγο μετά από δύο εξαιρετικές προσεγγίσεις του έργου του μεγάλου φιλέλληνα – από την πανεπιστημιακό Πέπη Ρηγοπούλου και από τον ποιητή Γιώργο Μπλάνα. Ο «λεγάμενος» επιχείρησε να στήσει μια «σατανιστική» θεωρία για τη προσωπικότητα του ποιητή και για το διαβολικό στοιχείο που κανοναρχούσε τις πράξεις του , αλλά επειδή αυτή "δεν του βγήκε", πέρασε στην έκθεση των ερωτικών πεπραγμένων του . Εκεί πραγματικά διέπρεψε, τα ήξερε απέξω και ανακατωτά, όσο ο Ηλίας Ψινάκης τα της Μυκόνου : Ήξερε για τις παιδοφιλικές, αιμομικτικές, ομοφυλοφιλικές και άλλες επιδόσεις του Βύρωνα. Ήξερε για τις χορηγίες που έκανε στα «τεκνά» του – κατά πολύ υπέρτερες των παροχών του στην ελληνική επανάσταση. Ήξερε ακόμη τους ισχυρισμούς της επ’ ολίγον γυναίκας του Βύρωνα , περί των σοδομικών διαθέσεών του !
Η βασική συνεισφορά του στην όλη εκδήλωση αναφερόταν σε εκείνο το είδος της «κριτικής», που παραγνωρίζει το έργο του κρινόμενου και ασχολείται με επιλεκτικά στοιχεία της προσωπικότητάς του : Της «κριτικής» που μας «διαφωτίζει» για τα λογοτεχνικά και άλλα προϊόντα «εξηγώντας» μας π.χ. ότι ο Αντώνης Σουρούνης έπαιζε χαρτιά, ο Σεφέρης κυνηγούσε τις οικιακές κατσαρίδες, ο Ελύτης τις γυναίκες με μεγάλο στήθος κλπ.κλπ.
Τότε είχα μείνει πραγματικά κατάπληκτος από τη στάση του λεγάμενου. Όμως δυο μήνες αργότερα, και μετά από τόσες και τόσες κριτικές αναφορές στα προβλήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης, δεν αισθάνθηκα την παραμικρή έκπληξη όταν έμαθα πως εκλέχτηκε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου