ΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ

Στη Ρόδο, στο πλαίσιο του φεστιβάλ ECOFILMS, η ταινία «The rainbow warriors» («Οι μαχητές του ουράνιου τόξου») ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή αναμνηστική αναφορά στους αγώνες της αναδυόμενης Greenpeace, στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το πλοίο για αρκετά χρόνια, μέχρι τη βύθισή του από πράκτορες της γαλλικής κυβέρνησης το 1985 με «ανθρώπινο κόστος» έναν νεκρό, παρεμπόδισε την καταστρεπτική φαλαινοθηρία καθώς και τις μεταφορές πυρηνικών αποβλήτων, στα πλαίσια μιας νεωτεριστικής και αντισυμβατικής δράσης : Άλλοτε τρομάζοντας τις φάλαινες και προειδοποιώντας τες για τον επικείμενο κίνδυνο, άλλοτε αποτρέποντας το αγκυροβόλημα πλοίων και συνδράμοντας τους «χερσαίους» ακτιβιστές στο ίδιο έργο. Το Rainbow warrior εισήγαγε μια νέου τύπου τακτική, πρακτική αλλά και μη βίαιη, σε μια εποχή κυριαρχίας των μεγάλων ιδεολογικών αιτημάτων.

Τότε οι «προοδευτικές» δυνάμεις διαμαρτύρονταν, κατήγγειλαν, στιγμάτιζαν, συνέλεγαν υπογραφές, εξέδιδαν ψηφίσματα. Η Greenpeace του τέλους της δεκαετίας του 70 έδωσε στον κόσμο μια αίσθηση χειροπιαστών ενεργειών με χειροπιαστά αποτελέσματα, πρότεινε δράσεις ευρηματικές, άμεσης απόδοσης, καθόλου κοινότοπες.

Το πνεύμα αυτό είχε κάτι από το πνεύμα της Καταστασιακής Διεθνούς, ενός υβριδικού σχήματος με αριστερίστικα όσο και ακαδημαϊκά χαρακτηριστικά, που μέχρι το Μάη του 68 και για κάμποσο καιρό ακόμη υποστήριζε τη μαχόμενη καθημερινότητα. Είχε ακόμη κάτι από τη λογική της απάρνησης της ΜΕΓΑπολιτικής προς όφελος της σύγκρουσης στο μετερίζι των «μικρών ζητημάτων», που ορθωνόταν απέναντι στη «συνήθη» Αριστερά με ατάκες του είδους : ΕΚΤΟΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ....

Το φιλμ Rainbow Warrior ασχολείται με εκείνη την ομάδα των «Παλαιογκρινπις» (όπως λέμε «παλαιοκομμουνιστές»...) που παραλαμβάνουν ένα σαπιοκάραβο για να το ξεσκουριάσουν και να το μετατρέψουν σε πλοίο σύμβολο. Είναι άνθρωποι που κινούνται καθαρά εθελοντικά, που πληρώνουν ακόμη και το φαγητό από τη τσέπη τους, έχοντας οικονομική υποστήριξη κυρίως από τη WWF. Τελικά , 30 χρόνια αργότερα, θα καταλήξουν μερικοί από αυτούς στη Νήσο Ουαχίκι της Νέας Ζηλανδίας, σε μια μικροκοινωνία τόσο συλλογική που θυμίζει «Λαϊκή Δημοκρατία» - κατά την έκφραση ενός των «πρωταγωνιστών»...Περνούν καλά, φτηνά, χωρίς ΔΝΤ (!), καπνίζοντας κάτι περίεργα χόρτα και δείχνοντας ολίγον τι μυθικά όντα στα μάτια των νεώτερων...Και θέτοντας το ερώτημα σε μας τους «τρίτους», περί του κατά πόσον η νέα Greenpeace -με τα board of directors , τα επαγγελματικά στελέχη και τους υποστηρικτές στην κατάσταση του «αποστασιοποιημένου οπαδού», εμμένει πάνω στο γενετικό πρόγραμμα εκείνης της αρχαϊκής, της Greenpeace «εν τω γεννάσθαι»...

Τελευταίο και καθόλου ασήμαντο : Αυτό το μοντέλο της δομής στελεχών που «κάθεται» πάνω σε ένα ευρύ σώμα υποστηρικτών και φίλων, χωρίς να συνδέεται μαζί του με τις τυπικές δημοκρατικές σχέσεις , ενέπνευσε τον ηγέτη των Πρασίνων Κον Μπεντίτ για μια πρόταση οργανωτικής αλλαγής του Πράσινου Κινήματος.(δες ανάρτηση 28.4.2010, «Ο αριστεριστής που έγινε αρνάκι»). Η πρόταση προς το παρόν δεν οδήγησε πουθενά,αλλά τίποτε δεν αποκλείεται για το μέλλον, με δεδομένες τις εξελίξεις στο συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο...