Θυμάμαι στην Κύπρο, τον Ιούνιο του 2004, πόσο είχα εντυπωσιασθεί από τις άπειρες ελληνικές σημαίες που κρέμονταν στα πιο απίθανα μέρη...Ανάλογες εξάρσεις «πατριωτισμού» διαδραματίζονταν και στον αθηναϊκό χώρο, με αφορμή το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που παίζονταν στην Πορτογαλία.....Τότε στη σκέψη μου περνούσε επίμονα μια φράση που με έκανε να σκάω στα γέλια για πολλά χρόνια, και την οποία είχα αντλήσει από τον πηχιαίο τίτλο μιας θεσσαλονικιώτικης αθλητικής εφημερίδας – «Ο ΠΑΟΚ ΒΑΔΙΖΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΠΕΠΡΩΜΕΝΩΝ»: Ήταν πραγματικά το άκρον άωτο της μεγαλοστομίας, της υποκατάστασης της πραγματικότητας από το παιχνίδι..... Όμως στο σκηνικό του Ιουνίου του 2004 , εύκολα διαπίστωνε κανείς ότι η μεγαλοστομία κάθε είδους είχε γίνει κανονικό ψωμοτύρι... Και όταν ήλθε η «ιστορική» 4η Ιουλίου, με την κατάκτηση του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος από την Ελλάδα, πολλοί επηρεάσθηκαν τόσο ώστε να προϊδεασθούν θετικά απέναντι στην επερχόμενη Ολυμπιάδα του Αυγούστου , με τα υπέρογκα, οικονομικά και όχι μόνο, κόστη ...Την Ολυμπιάδα του 2004, που έκανε πρόσφατα ακόμη και τον Ντέμη Ρούσο, τραγουδιστή από τα σίξτις και χρήστη της απλής νοημοσύνης, να την αναφέρει σε μια συνέντευξή του σαν παράδειγμα ασωτείας...
Δυστυχώς, οι κρίσεις εκείνης της αξέχαστης, αθλητοτραφούς μεγαλοσχημοσύνης, δεν ήταν σαν αυτές που διαμορφώνουμε παρακολουθώντας μια αδέξια ομιλία Εθνικής επετείου, αλλά είχαν διαρκή και εφησυχαστική επίδραση πάνω μας. Τις κρίσεις αυτές και την ....συλλογική ακρισία μας θύμισε ο Πάσχος Μανδραβέλης σε ένα κείμενό του που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» της 13.6.2010 υπό τον τίτλο «Κατάσταση διπολικής διαταραχής».
« Ηταν μέσα Ιουνίου του 2004 όταν οι εφημερίδες και τα κανάλια άρχισαν τις πρώτες βολές «εθνικού μεγαλείου». Τότε ξεπρόβαλαν οι πρώτοι πηχυαίοι τίτλοι «Ενα νέο έθνος γεννιέται» και στις 5 Ιουλίου του 2004, την επομένη της κατάκτησης του κυπέλλου, έγινε το παραλήρημα: «Η Ευρώπη υποκλίνεται στη ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ της!» (Αδέσμευτος), «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ. Το τέλος της Εθνικής μας μοναξιάς» (Απογευματινή), «Σήκωσαν την Ελλάδα στα ουράνια» (Αυριανή), «Ελληνες ΘΕΟΙ» (Βραδυνή), «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ. Γκρεμίστε τα τείχη! Τα παιδιά μας επιστρέφουν πρωταθλητές Ευρώπης.» (Εθνος), «ΤΡΕΛΛΑΣ. Ξέφρενο πανηγύρι από όλο τον Ελληνισμό», (Ελευθεροτυπία), «ΕΛΛΑΔΑΡΑ! Μπλε ο πλανήτης» (Espresso), «Εθνική Ευρώπης γεια σου!» (Τα Νέα), «Ναι, ναι, ναι το πήραμε. Θεοί οι παικταράδες του Ρεχάγκελ» (Χώρα), «Περήφανοι που είμαστε Ελληνες» (Θεσσαλονίκη).
Η σχολιογραφία ήταν πιο γλαφυρή: «HELLAS!!!! Σε όλη την Ευρώπη αυτή η λέξη θα γράφεται και θα ακούγεται για μήνες. Αυτή τη φορά όχι για την ιστορία του έθνους μας, όχι για τον πολιτισμό που χάρισε στον κόσμο» (Αδέσμευτος). «Το εκτυφλωτικό φως που άναψαν 11 λεβέντες ντυμένοι στα γαλανόλευκα χθες, στο «Στάδιο του Φωτός» της Λισαβόνας, θα φαίνεται από τα άστρα. Από τον έβδομο ουρανό. Εκεί θα βρείτε τους ήρωες του EURO 2004 (...) εκεί θα βρείτε κι εμάς, εκεί θα συναντήσουμε κι εσάς. Την Ελλάδα ολάκερη. Μια χώρα στις φλόγες! Μια χώρα ταπεινή που γιορτάζει και θα γιορτάζει στον αιώνα τον άπαντα τον απόλυτο Αθλο» (Ελευθεροτυπία) ..........»
Οι τίτλοι και τα αποσπάσματα που «ανθολόγησε» ο Μανδραβέλης λένε πολλά για τη διαχρονική μας επιθυμία να είμαστε «κάποιοι» σε μια διεθνή κοινωνία λαών, όπως και αντίστροφα, δείχνουν το ενδότερο τραύμα που μας επιφέρει μια διεθνής αποδοκιμασία ή «καζούρα». Να το πούμε λοιπόν, κάλλιο επί ΔΝΤ, παρά ποτέ : Να πούμε πόσο καλό θα ήταν να καταλαβαίναμε ότι η επιτυχία δεν είναι απλός αέρας κοπανιστός και ρητορικά σχήματα, αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό ! Να πούμε πόσο καλό θα ήταν να υπήρχε μια βούληση αλλαγής και παραμερισμού του σκιώδους και αεριτζήδικου, προς όφελος του ποιοτικού και στοχαστικού. Πόσο καλό θα ήταν να αποδίδαμε τα του ποδοσφαίρου στο ποδόσφαιρο και τα της οικονομίας στην οικονομία....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου