Το 1919, οι νικήτριες δυνάμεις του Α Παγκοσμίου Πολέμου επέβαλαν με την Συνθήκη των Βερσαλιών σκληρούς οικονομικούς όρους στην ηττημένη Γερμανία , με αποτέλεσμα μια παρατεταμένη ύφεση στη χώρα και έναν εξωφρενικό πληθωρισμό για πολλά χρόνια. Μεταγενέστερα , πολλοί υποστήριξαν ότι οι εξοντωτικοί όροι της Συνθήκης ήταν υπεύθυνοι για την ανάπτυξη του γερμανικού ρεβανσισμού και την μετέπειτα πρόσδεσή του στο φασισμό.
Σήμερα, οι νικήτριες δυνάμεις των εμπορικών πολέμων επιχειρούν να επιβάλλουν σκληρούς όρους στους υπερχρεωμένους και ηττημένους του διεθνούς ανταγωνισμού, βάζοντας σε κίνδυνο το οικονομικό τους «περιβάλλον» και επομένως το μέλλον της δικής τους νίκης.
Αυτή την ενδιαφέρουσα όψη της διεθνούς νεοφιλελεύθερης άνοιας όσον αφορά τη διαχείριση του συνολικού οικονομικού περιβάλλοντος , παρουσιάζει ο Κώστας Βεργόπουλος σε ένα άρθρο του («Ο ασκός του Αιόλου»). Σημειώνει ο ΚΒ:
« Η Γερμανία επωφελείται από τα ελλείμματα των εταίρων της, όμως αρνείται να τα χρηματοδοτεί, παρά τα χρηματιστικά πλεονάσματα που πραγματοποιεί από τις διμερείς σχέσεις με αυτούς»
Κι ακόμη ο ίδιος αναφέρεται στην περίπτωση των σχέσεων Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών, όπου διαδραματίζονται ανάλογα φαινόμενα :
«Αντί η πιστώτρια χώρα της Απω Ανατολής να λάβει μέτρα κατευνασμού των πλεονασμάτων της, επιρρίπτει ολόκληρη την ευθύνη για τη διεθνή ανισορροπία στο αποδυναμωμένο αμερικανικό δολάριο και στο έλλειμμα, στον δυτικό καταναλωτισμό, και αξιώνει την περιστολή του, παρ' όλο που αυτό συνεπάγεται επιδείνωση της παγκόσμιας ύφεσης, με αναπόφευκτο υψηλό κόστος για όλους.»
Παρά την δεινή ιδεολογική ήττα του νεοφιλελευθερισμού στις απαρχές και στη πορεία της παρούσας κρίσης, απουσιάζει μια λογική διεθνούς διαχείρισης της διεθνούς ζήτησης, ενώ αντίθετα πλεονάζουν οι πολιτικές της ανευθυνότητας και αναλγησίας – όπως η γερμανική : Η οποία αφού προηγουμένως υπερχρέωσε την Ελλάδα με τους εξοπλισμούς, τις αφαιρέσεις νευραλγικών τομέων της οικονομίας και την κατάκτηση του λιανικού εμπορίου, έσπευσε στη συνέχεια να την σπρώξει στο λάκκο των λεόντων του ΔΝΤ.Βάζοντας ταυτόχρονα το ερώτημα στους έχοντες νου και ιστορική αντίληψη, για το κατά πόσο τα γερμανικά «ευφυολογήματα» και «αστειάκια» για την πώληση κάποιων ελληνικών νησιών ή της Ακρόπολης, εμπεριείχαν σε ελάχιστες μικροποσότητες μια απωθημένη επιδίωξη αρχαϊκού ιμπεριαλισμού. Μήπως και η υπερχρεωμένη Αίγυπτος του 19ου αιώνα, δεν οδηγήθηκε τελικά στην κατοχή από την Αγγλία;
Οι θριαμβολογίες του κ. Παπανδρέου για τις αποφάσεις της 25ης Μαρτίου, ακόμη και για τα υποτιθέμενα κέρδη όλων των Ευρωπαϊων, ήταν οπωσδήποτε υπερβολικές : Όπως και οι διαβεβαιώσεις του για την Ελλάδα ως μέλλουσας Δανίας του νότου, για το πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών διακυβέρνησης , για την «μετεκλογική» ανακάλυψη του χρέους. Βεβαίως η Ελλάδα πήρε μια ανάσα , κι αυτό οπωσδήποτε δικαιολογεί μια νότα επιτυχίας από τους μετέχοντες στο σύστημα εξουσίας, εντός ή εκτός κυβέρνησης. Από την άλλη όμως πλευρά η ΕΕ αποδείχθηκε ΕΠΕ (Εταίρος Περιορισμένης Ευθύνης....), αναξιόπιστη ως διαχειριστής των εντάσεων μεταξύ ενεργών και υποψηφίων μελών, ικανή να διϋλίζει τον κώνωπα της ελληνικής εισόδου στην ΟΝΕ και να καταπίνει την κάμηλο των ευρωσκανδάλων τύπου Ζήμενς ή την δική της πρόσδεση στο ρόλο του «πρόθυμου συνεργάτη» των αμερικανικών επεμβάσεων. ..
Αυτή την ενδιαφέρουσα όψη της διεθνούς νεοφιλελεύθερης άνοιας όσον αφορά τη διαχείριση του συνολικού οικονομικού περιβάλλοντος , παρουσιάζει ο Κώστας Βεργόπουλος σε ένα άρθρο του («Ο ασκός του Αιόλου»). Σημειώνει ο ΚΒ:
« Η Γερμανία επωφελείται από τα ελλείμματα των εταίρων της, όμως αρνείται να τα χρηματοδοτεί, παρά τα χρηματιστικά πλεονάσματα που πραγματοποιεί από τις διμερείς σχέσεις με αυτούς»
Κι ακόμη ο ίδιος αναφέρεται στην περίπτωση των σχέσεων Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών, όπου διαδραματίζονται ανάλογα φαινόμενα :
«Αντί η πιστώτρια χώρα της Απω Ανατολής να λάβει μέτρα κατευνασμού των πλεονασμάτων της, επιρρίπτει ολόκληρη την ευθύνη για τη διεθνή ανισορροπία στο αποδυναμωμένο αμερικανικό δολάριο και στο έλλειμμα, στον δυτικό καταναλωτισμό, και αξιώνει την περιστολή του, παρ' όλο που αυτό συνεπάγεται επιδείνωση της παγκόσμιας ύφεσης, με αναπόφευκτο υψηλό κόστος για όλους.»
Παρά την δεινή ιδεολογική ήττα του νεοφιλελευθερισμού στις απαρχές και στη πορεία της παρούσας κρίσης, απουσιάζει μια λογική διεθνούς διαχείρισης της διεθνούς ζήτησης, ενώ αντίθετα πλεονάζουν οι πολιτικές της ανευθυνότητας και αναλγησίας – όπως η γερμανική : Η οποία αφού προηγουμένως υπερχρέωσε την Ελλάδα με τους εξοπλισμούς, τις αφαιρέσεις νευραλγικών τομέων της οικονομίας και την κατάκτηση του λιανικού εμπορίου, έσπευσε στη συνέχεια να την σπρώξει στο λάκκο των λεόντων του ΔΝΤ.Βάζοντας ταυτόχρονα το ερώτημα στους έχοντες νου και ιστορική αντίληψη, για το κατά πόσο τα γερμανικά «ευφυολογήματα» και «αστειάκια» για την πώληση κάποιων ελληνικών νησιών ή της Ακρόπολης, εμπεριείχαν σε ελάχιστες μικροποσότητες μια απωθημένη επιδίωξη αρχαϊκού ιμπεριαλισμού. Μήπως και η υπερχρεωμένη Αίγυπτος του 19ου αιώνα, δεν οδηγήθηκε τελικά στην κατοχή από την Αγγλία;
Οι θριαμβολογίες του κ. Παπανδρέου για τις αποφάσεις της 25ης Μαρτίου, ακόμη και για τα υποτιθέμενα κέρδη όλων των Ευρωπαϊων, ήταν οπωσδήποτε υπερβολικές : Όπως και οι διαβεβαιώσεις του για την Ελλάδα ως μέλλουσας Δανίας του νότου, για το πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών διακυβέρνησης , για την «μετεκλογική» ανακάλυψη του χρέους. Βεβαίως η Ελλάδα πήρε μια ανάσα , κι αυτό οπωσδήποτε δικαιολογεί μια νότα επιτυχίας από τους μετέχοντες στο σύστημα εξουσίας, εντός ή εκτός κυβέρνησης. Από την άλλη όμως πλευρά η ΕΕ αποδείχθηκε ΕΠΕ (Εταίρος Περιορισμένης Ευθύνης....), αναξιόπιστη ως διαχειριστής των εντάσεων μεταξύ ενεργών και υποψηφίων μελών, ικανή να διϋλίζει τον κώνωπα της ελληνικής εισόδου στην ΟΝΕ και να καταπίνει την κάμηλο των ευρωσκανδάλων τύπου Ζήμενς ή την δική της πρόσδεση στο ρόλο του «πρόθυμου συνεργάτη» των αμερικανικών επεμβάσεων. ..
Και τώρα που οι «δόσεις» των δανείων βρέθηκαν και τα νέα μέτρα λιτότητας ΔΕΝ έρχονται –κατά δήλωση του Πρωθυπουργού - το μεγάλο ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση του ίδιου του χρέους και η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.Η μάχη κερδήθηκε, αλλά ο πόλεμος εκκρεμεί. Και θα είναι δύσκολος καθώς η χώρα οδεύει προς το 2013 - έτος λήξης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) – και αντικατάστασής της από ευρωπρακτικές όπως η απευθείας σχέση με γεωργικές αγορές χωρών εκτός της ΕΕ : Με δεδομένο μάλιστα ότι οι ηγετικοί κύκλοι της ΕΕ οργανώνουν την «ευθανασία» της μεσαίας ευρωγεωργίας, ενώ ταυτόχρονα μεθοδεύουν την επικυριαρχία των μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων στα πλαίσια ενός νέου διεθνούς καταμερισμού έργων.
Τι μπρορούμε να κάνουμε σε αυτή την κατάσταση, εκτός από το να ξέρουμε τι μας γίνεται ; Μπορούμε τουλάχιστον να αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα. Για να συμβάλουμε κι εμείς στην αντιμετώπιση του χρέους....Για να μην γίνουμε ΙΔΑΝΕΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ
Γιάννης Σχίζας
Γιάννης Σχίζας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου