ΜΕΡΕΜΕΤΙΑ

Πολλοί γκρινιάζουν για το φορολογικό νομοσχέδιο, πολλοί υπογραμμίζουν την ανάγκη αντιμετώπισης της κρίσης από τους έχοντες και κατέχοντες. Με δεδομένη την ευελιξία του κεφαλαίου και τον χαλαρό έως ανύπαρκτο συντονισμό του κόσμου της εργασίας σε διεθνή κλίμακα, η παραπέρα επιβάρυνση των «ελληνικών» επιχειρήσεων θα έδιωχνε ορισμένες από αυτές σε χώρες «χαμηλού εργατικού κόστους» ή θα οδηγούσε κάποιες άλλες στη χρεοκοπία. Το στοιχείο αυτό προσδιορίζει,στη σημερινή συγκυρία, την αναζήτηση ταξικών «αφαιμάξεων» μακριά από τον κόσμο των επιχειρήσεων. Κι ακόμη συνεπιφέρει ένα τρομερό κυνηγητό μαγισών, ένα πρωτοφανές κοινωνικό αλληλοκάρφωμα όλων εναντίον όλων : Οι εφοριακοί εναντίον των επιδομάτων των δικαστικών, οι δικαστικοί εναντίον των χρυσών ή επιχρυσωμένων αγοριών του συστήματος, οι ιδιωτικοί εναντίον δημοσίων υπαλλήλων, οι εν ενεργεία εργαζόμενοι εναντίον συνταξιούχων, οι ποδοσφαιριστές εναντίον πιλότων κλπ.

Παρ’ όλη την διατήρηση των μεγαλο-μικρο-μεσαίων επιχειρήσεων στο απυρόβλητο, η αφαίμαξη αγοραστικής δύναμης από την αγορά για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους προκαλεί πρόσθετα υφεσιακά φαινόμενα. Ο τζίρος των επιχειρήσεων μειώνεται και ταυτόχρονα αυξάνονται τα λειτουργικά τους κόστη, λόγω της μείωσης της κλίμακας παραγωγής. Πρόκειται για μια διαδικασία κανονικής σύνθλιψης των κερδών, που οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη συμπίεση των απολαυών του κόσμου της εργασίας. Με βάση αυτή την εκτίμηση, ήταν απολύτως δικαιολογημένη η άποψη που διατυπώθηκε από μερίδα του τύπου, περί του ότι η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους μέσω της λιτότητας, θα έπρεπε να υπακούει σε κάποιους περιορισμούς και να λαμβάνει υπόψη τις αντοχές της οικονομίας και της κοινωνίας. Διαφορετικά ο κ. Παπανδρέου, παρά τους σχεδιασμούς του για τις εκλογές του 2013 (!), θα κινδύνευε πολύ νωρίτερα να αντιμετωπίσει μια πραγματική κοινωνική εξέγερση ....

Βέβαια η ποσοτική συρρίκνωση της οικονομίας θα μπορούσε να θεωρηθεί ευκαιρία για την ποιοτική αναβάθμισή της, με καταπολέμηση της σπατάλης και παραγωγή προϊόντων πιο φιλικών με την ποιότητα ζωής . Η κρίση θα μπορούσε να βελτιώσει τις διαδικασίες συντήρησης και «μακροημέρευσης» προϊόντων και κατασκευών, να δημιουργήσει νέα ήθη στην κινητικότητα και στην διαχείριση του εξοχικού χώρου. Αλλά αυτή η κατεύθυνση θα απαιτούσε έναν ισχυρό "κοινό τόπο" στο επίπεδο της ιδεολογίας, κι ακόμη θα απαιτούσε την καταβολή μεγάλης πολιτικής ενέργειας από ένα ευρύτατο μέτωπο δυνάμεων. Ελλείψει αυτού του πνεύματος και αυτής της πολιτικής δυναμικής, είμαστε υποχρεωμένοι να βολευόμαστε με τα κριτικά σχόλια που μας παρέχουν οι διάφοροι αναλυτές της συγκυρίας. Όπως λόγου χάρη η εκπρόσωπος των Οικολόγων Πράσινων, σχετικά με το φορολογικό νομοσχέδιο που «ψήνεται»:

«Όσο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη φορολογία με περιορισμένο το κριτήριο της κοινωνικής δικαιοσύνης και μόνο ως ζήτημα εσόδων του κράτους, τόσο θα περιορίζεται σε μερεμέτια χωρίς καν να το συνειδητοποιεί», είπε η Ιωάννα Κοντούλη, παίζοντας με μια άτυχη έκφραση του Παπανδρέου («μερεμέτια») σε έναν από τους αμέτρητους λόγους που έχει εκφωνήσει το τελευταίο διάστημα : Άτυχη δεδομένου ότι αναφέρεται σε μια οικονομία όπως η ελληνική, που έχει κατεξοχήν διακρίθεί για την σπάταλη απόρριψη πραγμάτων και υπηρεσιών στον καιάδα της αχρησίας, χωρίς προηγούμενη προσπαθεια επιδιόρθωσης και μακροημέρευσής τους ...

Και συνέχισε η εκπρόσωπος των ΟΠ «... επισημαίνουμε ότι η κρίση δεν αφορά μόνο τα ελλείμματα του Δημοσίου, αλλά και την πραγματική οικονομία. Το φορολογικό είναι απαραίτητο να συνδεθεί με συνολικότερες πολιτικές για το τι θέλουμε να προωθήσουμε και τι να αποθαρρύνουμε. Χωρίς ολοκληρωμένο σχέδιο ταυτόχρονης εξόδου από την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική κρίση, καμιά κυβέρνηση δε μπορεί να εγγυηθεί ότι δε μας περιμένουν κι άλλα έκτακτα μέτρα».