ΣΦΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΒΑΜΒΑΚΙ ......

Οι ελληνικές τράπεζες κέρδισαν το 2007 ποσά 150-250% σε σχέση με τη προηγούμενη χρήση, στη συνέχεια δοκιμάστηκαν από την κρίση τόσο σκληρά ώστε να χρειαστεί να υποστηριχθούν από το κράτος με 28 δις (!), και τελικά είδαν τη καρδιά τους να πηγαίνει στη θέση της ύστερα από τη λήψη των πρόσφατων μέτρων για τα ελληνικά χρέη.....

Τις τράπεζες γενικώς πολλοί εμίσησαν, όμως ελάχιστοι ήταν αυτοί που αντιμετώπισαν την περίπτωσή τους με ένα «κοφτερό» χιούμορ, σφάζοντάς τες κυριολεκτικά δια του βάμβακος...
Μεταξύ των τελευταίων συμπεριλαμβανόταν και μια θαλερή κυρία 96 Μαϊων, που απηύθηνε το παρακάτω γράμμα σε μια αμερικανική τράπεζα. Ο Διευθυντής που το παρέλαβε το βρήκε τόσο διασκεδαστικό, ώστε το δημοσίευσε στην εφημερίδα «New York Times».

«Αγαπητέ κύριε,

Σας ευχαριστώ που σφραγίσατε την επιταγή μου με την οποία σκόπευα να πληρώσω τον υδραυλικό τον περασμένο μήνα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, δεν πρέπει να πέρασαν ούτε 3 νανοδευτερόλεπτα μεταξύ του σφραγίσματος της επιταγής μου και της αυτόματης κατάθεσης της σύνταξής μου από το δημόσιο! Θα πρέπει να σας ευχαριστήσω και για το πρόστιμο των 30 δολαρίων που χρεώσατε το λογαριασμό μου ως πέναλτυ για την ταλαιπωρία που προκάλεσα στην Τράπεζά σας. Η ευγνωμοσύνη μου ξεχειλίζει γιατί με κάνατε να ξανασκεφτώ τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζω τα οικονομικά μου.

Έχω προσέξει πως κάθε φορά που προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί σας ,η μόνη μου στενοχώρεια είναι η απρόσωπη και ασύμφορη οντότητα που έχει γίνει η Τράπεζά σας. Από εδώ και στο εξής, όπως κι εσείς, θα κάνω τις συνδιαλλαγές μου μαζί σας προσωπικώς. Οι πληρωμές της υποθήκης και του δανείου μου δε θα γίνονται αυτόματα, αλλά θα φτάνουν στην Τράπεζά σας με επιταγή στο όνομα ενός υπαλλήλου, που θα ορίσετε . Να θυμάστε πως είναι αδίκημα να ανοιχτεί η αλληλογραφία που περιέχει την επιταγή από κάποιον άλλον και όχι από τον παραλήπτη. Σας επισυνάπτω την αίτηση που θα πρέπει να συμπληρώσει ο υπάλληλος που θα ορίσετε. Σας ζητώ συγγνώμη για το 8σελιδο μέγεθός της, αλλά θα πρέπει να γνωρίζω γι' αυτόν όσα γνωρίζει η Τράπεζά σας για μένα. Σημειώστε πως όλες οι πληροφορίες που αφορούν το ιατρικό ιστορικό του θα πρέπει να υπογραφούν από το αρμόδιο Υγειονομικό τμήμα, ενώ και οι πληροφορίες για τα οικονομικά του θα πρέπει να συνοδεύονται από τα κατάλληλα θεωρημένα αντίγραφα-ντοκουμέντα. Στη συνέχεια θα πρέπει να εκδώσω ένα PIN, τον οποίο θα χρησιμοποιεί ο υπάλληλός σας στις συναλλαγές μαζί μου. Λυπάμαι, αλλά δε θα είναι μικρότερο από 28 νούμερα - τόσα είναι και τα νούμερα που πληκτρολογώ κάθε φορά που καλώ το telephone banking και πρέπει να συνδεθώ με το λογαριασμό μου.

Κι επειδή, όπως λένε, η μίμηση είναι η υπέρτατη κολακεία, επιτρέψτε μου να σας αντιγράψω. Επιτρέψτε μου επίσης να σας γνωστοποιήσω και τα ακόλουθα. Όταν θα μου τηλεφωνείτε, θα πατάτε τα ακόλουθα κουμπιά:

1. Για να κλείσετε ραντεβού να με δείτε. 2. Για να με ρωτήσετε για μια πληρωμή που δεν έγινε. 3. Για να μεταφέρετε το τηλεφώνημα στο σαλόνι σε περίπτωση που είμαι εκεί. 4. Για να μεταφέρετε το τηλεφώνημα στην κρεβατοκάμαρα σε περίπτωση που κοιμάμαι. 5. Για να μεταφέρετε το τηλεφώνημα στην τουαλέτα σε περίπτωση που με καλεί η φύση. 6. Για να μεταφέρετε το τηλεφώνημα στο κινητό μου σε περίπτωση που λείπω από το σπίτι. 7. Για να στείλετε e-mail στον υπολογιστή μου, απαιτείται ένας μυστικός κωδικός, ο οποίος και θα σας αποσταλεί εν ευθέτω χρόνω. 8. Για να επιστρέψετε στο κύριο μενού και να ξανακούσετε τις επιλογές 1-7. 9. Για να διατυπώσετε κάποιο αίτημα ή παράπονο. Κατόπιν θα μπείτε σε αναμονή ανάλογα με την πληρότητα του αυτόματου τηλεφωνητή μου.
καθ’όλη τη διάρκεια του τηλεφωνήματος θα παίζει χαλαρωτική μουσική. Αν, ωστόσο, χρειαστεί να περιμένετε πολύ, λυπάμαι, αλλά ακολουθώντας και πάλι το παράδειγμά σας,
θα πρέπει να σας χρεώσω με ένα ποσό για τη διαδικασία.....

Η ΤΑΠΕΙΝΗ ΣΑΣ ΠΕΛΑΤΙΣΑ

"ΙΔΑΝΕΙΚΟΙ" ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

Το 1919, οι νικήτριες δυνάμεις του Α Παγκοσμίου Πολέμου επέβαλαν με την Συνθήκη των Βερσαλιών σκληρούς οικονομικούς όρους στην ηττημένη Γερμανία , με αποτέλεσμα μια παρατεταμένη ύφεση στη χώρα και έναν εξωφρενικό πληθωρισμό για πολλά χρόνια. Μεταγενέστερα , πολλοί υποστήριξαν ότι οι εξοντωτικοί όροι της Συνθήκης ήταν υπεύθυνοι για την ανάπτυξη του γερμανικού ρεβανσισμού και την μετέπειτα πρόσδεσή του στο φασισμό.

Σήμερα, οι νικήτριες δυνάμεις των εμπορικών πολέμων επιχειρούν να επιβάλλουν σκληρούς όρους στους υπερχρεωμένους και ηττημένους του διεθνούς ανταγωνισμού, βάζοντας σε κίνδυνο το οικονομικό τους «περιβάλλον» και επομένως το μέλλον της δικής τους νίκης.
Αυτή την ενδιαφέρουσα όψη της διεθνούς νεοφιλελεύθερης άνοιας όσον αφορά τη διαχείριση του συνολικού οικονομικού περιβάλλοντος , παρουσιάζει ο Κώστας Βεργόπουλος σε ένα άρθρο του («Ο ασκός του Αιόλου»). Σημειώνει ο ΚΒ:
« Η Γερμανία επωφελείται από τα ελλείμματα των εταίρων της, όμως αρνείται να τα χρηματοδοτεί, παρά τα χρηματιστικά πλεονάσματα που πραγματοποιεί από τις διμερείς σχέσεις με αυτούς»
Κι ακόμη ο ίδιος αναφέρεται στην περίπτωση των σχέσεων Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών, όπου διαδραματίζονται ανάλογα φαινόμενα :

«Αντί η πιστώτρια χώρα της Απω Ανατολής να λάβει μέτρα κατευνασμού των πλεονασμάτων της, επιρρίπτει ολόκληρη την ευθύνη για τη διεθνή ανισορροπία στο αποδυναμωμένο αμερικανικό δολάριο και στο έλλειμμα, στον δυτικό καταναλωτισμό, και αξιώνει την περιστολή του, παρ' όλο που αυτό συνεπάγεται επιδείνωση της παγκόσμιας ύφεσης, με αναπόφευκτο υψηλό κόστος για όλους.»

Παρά την δεινή ιδεολογική ήττα του νεοφιλελευθερισμού στις απαρχές και στη πορεία της παρούσας κρίσης, απουσιάζει μια λογική διεθνούς διαχείρισης της διεθνούς ζήτησης, ενώ αντίθετα πλεονάζουν οι πολιτικές της ανευθυνότητας και αναλγησίας – όπως η γερμανική : Η οποία αφού προηγουμένως υπερχρέωσε την Ελλάδα με τους εξοπλισμούς, τις αφαιρέσεις νευραλγικών τομέων της οικονομίας και την κατάκτηση του λιανικού εμπορίου, έσπευσε στη συνέχεια να την σπρώξει στο λάκκο των λεόντων του ΔΝΤ.Βάζοντας ταυτόχρονα το ερώτημα στους έχοντες νου και ιστορική αντίληψη, για το κατά πόσο τα γερμανικά «ευφυολογήματα» και «αστειάκια» για την πώληση κάποιων ελληνικών νησιών ή της Ακρόπολης, εμπεριείχαν σε ελάχιστες μικροποσότητες μια απωθημένη επιδίωξη αρχαϊκού ιμπεριαλισμού. Μήπως και η υπερχρεωμένη Αίγυπτος του 19ου αιώνα, δεν οδηγήθηκε τελικά στην κατοχή από την Αγγλία;

Οι θριαμβολογίες του κ. Παπανδρέου για τις αποφάσεις της 25ης Μαρτίου, ακόμη και για τα υποτιθέμενα κέρδη όλων των Ευρωπαϊων, ήταν οπωσδήποτε υπερβολικές : Όπως και οι διαβεβαιώσεις του για την Ελλάδα ως μέλλουσας Δανίας του νότου, για το πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών διακυβέρνησης , για την «μετεκλογική» ανακάλυψη του χρέους. Βεβαίως η Ελλάδα πήρε μια ανάσα , κι αυτό οπωσδήποτε δικαιολογεί μια νότα επιτυχίας από τους μετέχοντες στο σύστημα εξουσίας, εντός ή εκτός κυβέρνησης. Από την άλλη όμως πλευρά η ΕΕ αποδείχθηκε ΕΠΕ (Εταίρος Περιορισμένης Ευθύνης....), αναξιόπιστη ως διαχειριστής των εντάσεων μεταξύ ενεργών και υποψηφίων μελών, ικανή να διϋλίζει τον κώνωπα της ελληνικής εισόδου στην ΟΝΕ και να καταπίνει την κάμηλο των ευρωσκανδάλων τύπου Ζήμενς ή την δική της πρόσδεση στο ρόλο του «πρόθυμου συνεργάτη» των αμερικανικών επεμβάσεων. ..

Και τώρα που οι «δόσεις» των δανείων βρέθηκαν και τα νέα μέτρα λιτότητας ΔΕΝ έρχονται –κατά δήλωση του Πρωθυπουργού - το μεγάλο ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση του ίδιου του χρέους και η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.Η μάχη κερδήθηκε, αλλά ο πόλεμος εκκρεμεί. Και θα είναι δύσκολος καθώς η χώρα οδεύει προς το 2013 - έτος λήξης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) – και αντικατάστασής της από ευρωπρακτικές όπως η απευθείας σχέση με γεωργικές αγορές χωρών εκτός της ΕΕ : Με δεδομένο μάλιστα ότι οι ηγετικοί κύκλοι της ΕΕ οργανώνουν την «ευθανασία» της μεσαίας ευρωγεωργίας, ενώ ταυτόχρονα μεθοδεύουν την επικυριαρχία των μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων στα πλαίσια ενός νέου διεθνούς καταμερισμού έργων.

Τι μπρορούμε να κάνουμε σε αυτή την κατάσταση, εκτός από το να ξέρουμε τι μας γίνεται ; Μπορούμε τουλάχιστον να αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα. Για να συμβάλουμε κι εμείς στην αντιμετώπιση του χρέους....Για να μην γίνουμε ΙΔΑΝΕΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

Γιάννης Σχίζας

ΜΕΡΕΜΕΤΙΑ

Πολλοί γκρινιάζουν για το φορολογικό νομοσχέδιο, πολλοί υπογραμμίζουν την ανάγκη αντιμετώπισης της κρίσης από τους έχοντες και κατέχοντες. Με δεδομένη την ευελιξία του κεφαλαίου και τον χαλαρό έως ανύπαρκτο συντονισμό του κόσμου της εργασίας σε διεθνή κλίμακα, η παραπέρα επιβάρυνση των «ελληνικών» επιχειρήσεων θα έδιωχνε ορισμένες από αυτές σε χώρες «χαμηλού εργατικού κόστους» ή θα οδηγούσε κάποιες άλλες στη χρεοκοπία. Το στοιχείο αυτό προσδιορίζει,στη σημερινή συγκυρία, την αναζήτηση ταξικών «αφαιμάξεων» μακριά από τον κόσμο των επιχειρήσεων. Κι ακόμη συνεπιφέρει ένα τρομερό κυνηγητό μαγισών, ένα πρωτοφανές κοινωνικό αλληλοκάρφωμα όλων εναντίον όλων : Οι εφοριακοί εναντίον των επιδομάτων των δικαστικών, οι δικαστικοί εναντίον των χρυσών ή επιχρυσωμένων αγοριών του συστήματος, οι ιδιωτικοί εναντίον δημοσίων υπαλλήλων, οι εν ενεργεία εργαζόμενοι εναντίον συνταξιούχων, οι ποδοσφαιριστές εναντίον πιλότων κλπ.

Παρ’ όλη την διατήρηση των μεγαλο-μικρο-μεσαίων επιχειρήσεων στο απυρόβλητο, η αφαίμαξη αγοραστικής δύναμης από την αγορά για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους προκαλεί πρόσθετα υφεσιακά φαινόμενα. Ο τζίρος των επιχειρήσεων μειώνεται και ταυτόχρονα αυξάνονται τα λειτουργικά τους κόστη, λόγω της μείωσης της κλίμακας παραγωγής. Πρόκειται για μια διαδικασία κανονικής σύνθλιψης των κερδών, που οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη συμπίεση των απολαυών του κόσμου της εργασίας. Με βάση αυτή την εκτίμηση, ήταν απολύτως δικαιολογημένη η άποψη που διατυπώθηκε από μερίδα του τύπου, περί του ότι η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους μέσω της λιτότητας, θα έπρεπε να υπακούει σε κάποιους περιορισμούς και να λαμβάνει υπόψη τις αντοχές της οικονομίας και της κοινωνίας. Διαφορετικά ο κ. Παπανδρέου, παρά τους σχεδιασμούς του για τις εκλογές του 2013 (!), θα κινδύνευε πολύ νωρίτερα να αντιμετωπίσει μια πραγματική κοινωνική εξέγερση ....

Βέβαια η ποσοτική συρρίκνωση της οικονομίας θα μπορούσε να θεωρηθεί ευκαιρία για την ποιοτική αναβάθμισή της, με καταπολέμηση της σπατάλης και παραγωγή προϊόντων πιο φιλικών με την ποιότητα ζωής . Η κρίση θα μπορούσε να βελτιώσει τις διαδικασίες συντήρησης και «μακροημέρευσης» προϊόντων και κατασκευών, να δημιουργήσει νέα ήθη στην κινητικότητα και στην διαχείριση του εξοχικού χώρου. Αλλά αυτή η κατεύθυνση θα απαιτούσε έναν ισχυρό "κοινό τόπο" στο επίπεδο της ιδεολογίας, κι ακόμη θα απαιτούσε την καταβολή μεγάλης πολιτικής ενέργειας από ένα ευρύτατο μέτωπο δυνάμεων. Ελλείψει αυτού του πνεύματος και αυτής της πολιτικής δυναμικής, είμαστε υποχρεωμένοι να βολευόμαστε με τα κριτικά σχόλια που μας παρέχουν οι διάφοροι αναλυτές της συγκυρίας. Όπως λόγου χάρη η εκπρόσωπος των Οικολόγων Πράσινων, σχετικά με το φορολογικό νομοσχέδιο που «ψήνεται»:

«Όσο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη φορολογία με περιορισμένο το κριτήριο της κοινωνικής δικαιοσύνης και μόνο ως ζήτημα εσόδων του κράτους, τόσο θα περιορίζεται σε μερεμέτια χωρίς καν να το συνειδητοποιεί», είπε η Ιωάννα Κοντούλη, παίζοντας με μια άτυχη έκφραση του Παπανδρέου («μερεμέτια») σε έναν από τους αμέτρητους λόγους που έχει εκφωνήσει το τελευταίο διάστημα : Άτυχη δεδομένου ότι αναφέρεται σε μια οικονομία όπως η ελληνική, που έχει κατεξοχήν διακρίθεί για την σπάταλη απόρριψη πραγμάτων και υπηρεσιών στον καιάδα της αχρησίας, χωρίς προηγούμενη προσπαθεια επιδιόρθωσης και μακροημέρευσής τους ...

Και συνέχισε η εκπρόσωπος των ΟΠ «... επισημαίνουμε ότι η κρίση δεν αφορά μόνο τα ελλείμματα του Δημοσίου, αλλά και την πραγματική οικονομία. Το φορολογικό είναι απαραίτητο να συνδεθεί με συνολικότερες πολιτικές για το τι θέλουμε να προωθήσουμε και τι να αποθαρρύνουμε. Χωρίς ολοκληρωμένο σχέδιο ταυτόχρονης εξόδου από την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική κρίση, καμιά κυβέρνηση δε μπορεί να εγγυηθεί ότι δε μας περιμένουν κι άλλα έκτακτα μέτρα».

ΑΟΡΑΤΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Στην ορατή πολιτική αντιστοιχούν αόρατες δυνάμεις, ακόμη και επαγγελματίες γραφιάδες που παραλαμβάνουν το πρωτογενές υλικό μιας πολιτικής «αυτοβιογραφίας» για να το μετατρέψουν σε ένα ελκυστικό κείμενο ευρείας κατανάλωσης. Ένα τέτοιο επαγγελματία γραφιά (“ ghost writer”) παραλαμβάνει ο Ρομάν Πολάνσκι ως αφετηρία του τελευταίου κινηματογραφικού δημιουργήματός του : Που επικεντρώνεται σε κάποιο σύγχρονο πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας, ο οποίος αποσύρεται από την πολιτική αφού προηγουμένως έχει υπηρετήσει τυφλά τις αμερικανικές επιλογές σε όλα τα μείζονα ζητήματα του κόσμου. Εάν και εφόσον αυτό που κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια είναι γάτα, τότε και εμείς δικαιούμεθα να υποψιαστούμε ως μοντέλο του Πολάνσκι τον Τόνυ Μπλαίρ.....

Το έργο είναι μια σκληρή καταγγελία των πολιτικών διαπλοκών και «αναρριχήσεων» στην πρέμιερ λιγκ της εξουσίας με αθέμιτα μέσα. Είναι μια καταγγελία της εντυπωσιοθηρικής πολιτικής, των θεατρικών ή «θεατρινίστικων» επιδόσεών της, του «στημένου» χαρακτήρα που ενέχουν οι εξωτερικεύσεις της προς το γενικό κοινό. Είναι μια αποκάλυψη των σκυλοκαυγάδων που υποβόσκουν κάτω από μια βιτρίνα ευγένειας και «πολιτικού ήθους». Κυρίως όμως και προπάντων, είναι μια αποκάλυψη της αγγλικής θυγατρικής πολιτικής , που πειθήνια ακολουθεί τις επιταγές της «Αυτοκρατορίας του κακού»*.....

Το δάκτυλο του Πολάνσκι δείχνει το πολιτικό κατεστημένο της εποχής μας, καταγγέλει τις «αντιτρομοκρατικές» μεθόδους της Νέας Τάξης, προσφέρει στοιχεία για μια ολιστική κριτική του συμπλέγματος «ευρωπαϊκή ηγεσία - πολιτική αυλή και υπηρετικό προσωπικό – κοινή γνώμη - αφανείς εντολείς και υποβολείς αποφάσεων» κλπ., όμως διάφοροι προτιμούν να βλέπουν το ίδιο το δάκτυλο : Που είναι το «σασπένς» της πορείας ως την τελική κάθαρση , που είναι οι χιτσκοκικές αρετές του Πολωνού σκηνοθέτη. Παρά το σχετικό γνωμικό, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ηλίθιοι : Απλώς μαγεύονται από τις κινηματογραφικές αρετές του έργου και παραγνωρίζουν το πολιτικό του μήνυμα.

Ο «ΑΟΡΑΤΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ» είναι ένα πολιτικό δοκίμιο με καλλιτεχνική γλώσσα, με μεγάλο εκρηκτικό αποτέλεσμα μέσα στο μικρό χρόνο των 2ωρών και 16 λεπτών της ταινίας. Είναι μια πνευματική βόμβα πολλών μεγατόνων, σε σχέση με το δικό μας «λιανοτούφεκο» εναντίον της παγκοσμιοποίησης...

ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΗΓΕΝΕΙΣ

«Η γήϊνη ταυτότητα του νέου πολίτη του κόσμου περιλαμβάνει ένα σύνολο ομόκεντρων ταυτοτήτων που ξεκινούν από την οικογενειακή, τοπική, περιφερειακή, εθνική ταυτότητα»
ΕΝΤΓΚΑΡ ΜΟΡΕΝ , από το βιβλίο «Γη πατρίδα»

ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ , με πληροφορεί ένα σύνθημα στους τοίχους της Κυψέλης. Και ως ένα βαθμό του αναγνωρίζω το δίκηο, δοθέντος ότι και η ίδια η ύπαρξή μας οφείλεται σε μια «μετανάστευση» - όπως αυτήν του σπέρματος του πατέρα μας ...
.Όμως εκτός από την κινητικότητα των ανθρώπων και των πραγμάτων, υπάρχει η εντοπιότητα. Υπάρχει η κίνηση αλλά και η αδράνεια, όπως στη Φυσική,. Υπάρχουν χώροι μικροί,μεσαίοι , μεγάλοι, μέσα στους οποίους όλοι προσλαμβάνουμε τους διαφορετικούς βαθμούς ενός αισθήματος που λέγεται «οικειότητα». Από την αγκαλιά της μητέρας μας μέχρι την «ιδιαίτερη πατρίδα» μας, υπάρχει το «οικείο» - όπως έξω από αυτά υπάρχει και ο αντίποδάς του, το «ξένο». Το «οικείο» και το «ξένο» δεν είναι φαντασιώσεις, επινοήσεις, ιδεολογήματα. Είναι οντολογικοί προσδιορισμοί.

Στιχουργεί ο Καβάφης, «Στον ίδιο χώρο» :
«Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας – που βλέπω και που περπατώ,χρόνια και χρόνια – σε δημιούργησα μες σε χαρές και μες σε λύπες - με τόσα περιστατικά με τόσα πράγματα – κι αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο για μένα».

Σε πολλούς αυτή η συγκινησιακή ένταση του Αλεξανδρινού ποιητή είναι αδιανόητη.
Σήμερα υπάρχουν πολλοί ξεριζωμένοι από μια συνοικία και μια χώρα , υπάρχουν «εργάτες που δεν έχουν πατρίδα» ή σημαντικά στοιχεία οικείωσης με τον περίγυρό τους. Όμως αυτός δεν είναι λόγος για να μην αγωνιστούμε ώστε να τα προσλάβουν και αυτοί. Δεν είναι λόγος για να υποβιβάσουμε τους βιο-τοπούς μας σε ξενο-δοχεία.

Όσο κι αν οι σχέσεις μας με τις μικρές, τοπικές, περιφερειακές ή εθνικές κοινωνίες, έχουν στοιχεία αμφιθυμίας, αντιφατικότητας, αγάπης- και- μίσους, όσο κι αν συγχρωτίζονται με ταξικές σχέσεις αντιπαλότητας , δεν παύουν να είναι σχέσεις δομικές, να συγκροτούν αόρατα πεδία κοινωνικοποίησης. «Η πόλις είναι μια μικρή πατρίδα», έλεγε ο Λε Κορμπυζιέ. Πόσοι αναγνωρίζουν αυτή την αλήθεια; Τι λένε αυτοί που βάλουν εναντίον της εθνικής συλλογικότητας γιατί την αντιμετωπίζουν ως εμπόδιο στα σχέδιά τους; Αυτοί που καταδικασμένοι στο πολιτικό περιθώριο από τον κόσμο της εγχώριας εργασίας, επιδιώκουν μια τεχνητή συγκόλληση «πληθυσμών» για να προωθήσουν τα πολιτικά σχέδιά τους;

Και από κοντά έρχονται οι χαμαιλεοντικοί "προοδευτικοφανείς" διανοούμενοι, που προεκτείνουν επαόριστο μια τάση του παρόντος για να στρογγυλοκαθίσουν στη δικαίωση του μέλλοντος. Κι άλλοι πολλοί που, όπως οι γραφειοκράτες της παλιάς ΕΣΣΔ που ψυχογραφούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης στο βιβλίο του «Μπροστά στον Πόλεμο», οσμίζονται την υποτιθέμενη έκβαση του ρεύματος και σπεύδουν να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης. Σε αυτούς αξίζει μια απάντηση, πάλι με το στόμα του Εντγάρ Μορέν :
«Το πολιτιστικό γίγνεσθαι είναι μια διφορούμενη διαδικασία με δύο ανταγωνιστικές όψεις : 1. εξομοίωση, υποβάθμιση, απώλεια των διαφορών 2. συναντήσεις, νέες συνθέσεις, νέες διαφοροποιήσεις»

Δυστυχώς για αυτούς, οι διαφορές είναι αυτοφυείς στο πεδίο της ύπαρξης : Η ισοπεδωτικη δυστοπία τους προσκρούει στα ανθρώπινα γονίδια. Δυστυχώς γι αυτούς θα υπάρχει μια 25η Μαρτίου ή μια 28η Οκτωβρίου ή μια άλλη ημέρα των ημερών, ανάλογα με το χρόνο και τον λαό : Που θα συμβολίζει το πνεύμα μιας ελευθερίας καθόλου μισαλλόδοξης, καθ’ όλα συμβιωτικής με τις ελευθερίες των άλλων....
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ

ΔΑΣΟΣ,ΜΗ-ΔΑΣΟΣ,ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ....

Το αξιοπρόσεκτο σχετικά με την περιαστική φύση, είναι ότι πάντοτε υπήρχαν "λόγοι" για την συρρίκνωση, την αλλαγή της λειτουργικότητάς της, την διείσδυση παράταιρων χρήσεων στα πλαίσιά της. Στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του 80 ήταν ο περιφερειακός δρόμος για την παράκαμψη της πόλης, στην Αθήνα ήταν το εφεύρημα της «Ζώνης Β» (ΠΔ 544/1978) του Υμηττού, που από την πίσω πόρτα επέτρεπε τη μετατροπή τμημάτων του πραγματικού δάσους σε εικονικό. Στην Πάρνηθα, στην Πεντέλη, στο Ποικίλο, οι εκάστοτε «αφαιρέσεις» δασικού χώρου για την επέκταση του σχεδίου πόλης, για τη δημιουργία σκοπευτηρίων, εγκαταστάσεων της ΔΕΗ, πυλώνων μεταφοράς ηλεκτρισμού, νεκροταφείων, κεραιών ραδιοτηλεοπτικών σταθμών κλπ. ήταν πάντοτε «οι τελευταίες»....

Αλλά, για να παίξουμε με τους όρους του Φουκουγιάμα, η ιστορία των επεμβάσεων εναντίον της περιαστικής φύσης αποδεικνυόταν διαρκώς ως στερούμενη τέλους...Γι αυτό και ήταν επόμενο να έλθει το πλήρωμα του χρόνου ώστε κάποιοι πολίτες – αντιπαρερχόμενοι το προοδευτηλήκι και την συζητήσιμη «κοινωνική ευαισθησία» κάποιων άλλων - να ορθώσουν το ανάστημά τους «κόντρα στο ρεύμα» και να υπογραμμίσουν : « Τα όρια πόλης - βουνού είναι αδιαπραγμάτευτα»(εφημ. ΝΕΑ της ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ).

Αυτή ήταν η στάση τοπικών φορέων της Δυτικής Αττικής, οι οποίοι , μετά από πρωτοβουλία του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Περιστερίου και του ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ Χαϊδαρίου και συγκέντρωση στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου του Περιστερίου (14.3.2010), αντιπαρατέθηκαν στο σχέδιο της «εμφύτευσης» συγκροτήματος σχολικών κτιρίων σε δασική έκταση του Ποικίλου Όρους. Με ανάλογο πνεύμα και η περιβαλλοντική οργάνωση ΠΟΙΚΙΛΟ από την Πετρούπολη υπογράμμισε την ανάγκη αντίστασης στην κυρίαρχη αντίληψη των δασοκτόνων «εύκολων λύσεων» χαμηλού κόστους ...

«Οποιαδήποτε μεταβολή της κατάστασης προστασίας του βουνού με σκοπό τη νομιμοποίηση της ανέγερσης(Σχολικών κτιρίων), θα δημιουργούσε δυσμενές προηγούμενο και για άλλες προστατευόμενες περιοχές της Ελλάδας", υποστήριξαν σε ψήφισμά τους οι εκπρόσωποι τοπικών και άλλων συλλογικοτήτων, που παρευρέθηκαν στη συγκέντρωση....

ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Μέσα από τις αναλύσεις του Γιώργου Δελαστίκ στο "ΕΘΝΟΣ", πολλοί από μας συνειδητοποίησαν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι το μεγαλύτερο και δεν συνιστά καθόλου προοίμιο χρεοκοπίας... Ταυτόχρονα όμως πολλοί ξανασημείωσαν τον ιδιαίτερα μεταπραττικό χαρακτήρα της χώρας, την υστέρηση της παραγωγικής οικονομίας, το αυξανόμενο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Στις σημερινές διεθνείς οικονομικές συνθήκες η αυτάρκεια θα ήταν αδιανόητη ακόμη και για μια χώρα του μεγέθους των Ινδιών (!), όμως αυτό δεν θα έκανε περιττή κάθε πολιτική υποκατάστασης εισαγωγών . Που θα μπορούσε φυσικά να συνδυαστεί με την ανάπτυξη εξαγωγικών δραστηριοτήτων, σε τομείς με συγκριτικά πλεονεκτήματα για την Ελλάδα.

Ας πάρουμε έναν τομέα (ζώα ζώντα, κρέατα, γάλα και αυγά) και ας χρησιμοποιήσουμε στοιχεία της ΕΣΥΕ μεταξύ των ετών 2000 και 2007. Εδώ το εμπορικό ισοζύγιο μεταξύ Ελλάδας και των υπολοίπων χωρών της ΕΕ επιδεινώθηκε από -1246 εκατομμύρια στα - 1595 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή ποσό που αντιστοιχεί σε κάτι περισσότερο από το 1/3 του ποσού των πρόσφατων "μέτρων σταθεροποίησης". Και μόνο η μικρότερη κατανάλωση κρέατος ή γενικότερα η στροφή προς το πολυδιαφημισμένο πρότυπο "μεσογειακής διατροφής", θα μπορούσε να προσφέρει μια βαθιά ανάσα στην ελληνική οικονομία. Εξ άλλου μια γενικότερη πολιτική "ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ" αντί της "ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ", θα μπορούσε να εξυγιάνει την κατανάλωση και δια μεσου αυτής της εξυγίανσης να επιδράσει στη παραγωγή.

Προφανώς η κυβέρνηση έχει "κατά σύμπτωση" εφαρμόσει ένα τουλάχιστον τέτοιο μέτρο, όπως είναι η φορολόγηση της βενζίνης - που εκτός από εισπρακτικό εργαλείο συνιστά και μια θετική προτροπή για την επιλογή άλλων μορφών κυκλοφορίας ή γενικότερα για τον περιορισμό και τον εξορθολογισμό της κυκλοφορίας. Όμως το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση απέχει πολύ από το να διαθέτει μια φιλοσοφία κρατικής παρέμβασης, ότι αυτή η ίδια δεν έχει αφομοιώσει τις δικές της επαγγελίες για την "πράσινη ανάπτυξη", ότι η αμφιγνωμία και αστάθειά της θα εκφραστεί ακόμη περισσότερο στο μέλλον, όταν θα κληθεί να προσφέρει μια πρόταση ανάκαμψης ....

Να υποθέσουμε λοιπόν τώρα, πως για μια ακόμη φορά ήρθαν οι Α-ΔΕΞΙΟΙ στη θέση των ΔΕΞΙΩΝ ; Έτσι όμως ή αλλιώς, με αυτή ή την άλλη υπόθεση , οι συνειδητοί πολίτες μπορούν να προπονούνται σε μια άλλη καταναλωτική συμπεριφορά : Αγοράζοντας πρωτίστως ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ (με code bar το 520) ή γενικότερα αγοράζοντας τοπικά προϊόντα. Και υιοθετώντας μοντέλα κατανάλωσης φιλικά προς το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής.

Με αφορμή την υπόθεση των ζωϊκών προϊόντων και των εξωφρενικών ελλειμμάτων μόνο από τις χώρες της ΕΕ, ξεκινώντας από ιδεολογικούς σκοπούς ή έστω "την ανάγκην φιλοτιμία ποιούμενοι", μπορούμε να κάνουμε χρήση των διαπιστώσεων του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΛΕΜΠΑ σε ένα δοκίμιό του (Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ Ο ΓΕΩΡΓΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ) στο τελευταίο τεύχος του ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ . Σημειώνει ο Κολέμπας:


• Η ζωοτροφία είναι υπεύθυνη για το 18% των εκπομπών θερμοκηπίου
• Η παραγωγή κρέατος είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες της αλλαγής του κλίματος (κύρια μεθάνιο 20πλάσια δραστικότερο από το διοξείδιο).
• Από αρχές του 1960: ο παγκόσμιος πληθυσμός 2-πλασιάσθηκε, η κατανάλωση κόκκινου κρέατος 4-πλασιάσθηκε, κρέατος πουλερικών 10-πλασιάσθηκε. Υπολογίζονται σε 60 δις τα ζώα εκτροφής(ένα χάμπουργκερ μοσχαριού = 6-πλάσιο αποτύπωμα από ένα αντίστοιχο πουλερικού).
• FAO: πρόβλεψη για 2-πλασιασμό της παραγωγής κρέατος μέχρι το 2050 (465 εκατομ. τόνοι)
• Αν κάποιος δεν φάει κρέας μία φορά τη βδομάδα, τότε όλο το χρόνο εξοικονομεί 170 κιλά διοξειδίου εκτός του ότι παράλληλα θα εξοικονομήσει φυτική τροφή για τους φτωχούς του κόσμου.
• Αν κάποιος ακολουθήσει τη μεσογειακή δίαιτα και τρώει μια φορά τη βδομάδα κρέας τότε εξοικονομεί 1020 κιλά/έτος=2/3 των εκπομπών ενός νέας τεχνολογίας αυτοκινήτου (150γρ/χιλ x10.000χιλ=1500 κιλ/έτος)

Η ΑΕΚ,Η ΤΖΟΥΛΙΑ, Η ΔΙΕΓΕΡΣΗ

Λέγαμε στις 8.3.2010 για το «ΕΚΑΤΟΝΤΑΧΡΟΝΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΡΑΙΧ» με αφορμή κάποιες δηλώσεις του κ.Βγενόπουλου για τον «ΑΙΩΝΙΟ» Παναθηναϊκό, αλλά στη πορεία διαπιστώσαμε ότι οι φανατικοί αυτού του είδους υπολείπονται κάποιων άλλων φανατικότερων . Κάτι τέτοιοι είναι εκείνοι οι ΑΕΚτζηδες, οι οποίοι πρόσφατα ανάρτησαν πανώ επίσημα και πανηγυρικά στο γήπεδο, δηλώνοντας ότι δεν διεγείρονται ούτε καν από την γνωστή Τζούλια , αλλά αποκλειστικά και μόνο από την ΑΕΚ....Λαμβανομένου τώρα υπόψη του αντισεξουαλικού χαρακτήρα τοιούτων δηλώσεων σε χώρους κατεξοχήν φαλλοκρατούμενους και «μάτσο» , καταλαβαίνει κανείς το πάθος των ανθρώπων. Και φυσικά καταλαβαίνει τις ομάδες - σαν μια ιδεολογική χωματερή για την απόρριψη πλεονάζουσας ανθρώπινης ενέργειας....

ΞΕΚΙΝΑ ΕΥΡΩΠΗ ....

Δεν συνηθίζω να αναδημοσιεύω αυτούσια κείμενα, γιατί πιστεύω πως η χρησιμότητα ενός ιστότοπου έγκειται στην κριτική και επιλεκτική παράθεση των στοιχείων, που μπορεί να ενδιαφέρουν τους αναγνώστες του. Η εξαίρεση που γίνεται στην επιστολή ενός Γερμανού δημοσιογράφου του STERN (Walter Wüllenweber), δημοσιευμένη στο συγκεκριμένο περιοδικό στην ελληνική γλώσσα(!) στις 12.3.2010, έχει να κάνει με την ποιότητά της, καθώς επίσης και με την ευφυή κατανόηση του τι πραγματικά σημαίνει ευρωπαϊκός και αδιαμεσολάβητος δημόσιος χώρος.
Η δική μου παρέμβαση επί της επιστολής , που αντλήθηκε από τον ιστότοπο tahalia.blogspot.com, περιορίζεται μόνο στην υπογράμμιση κάποιων προτάσεων με ειδικό βάρος....
Γ.Σχ

STERN 12.3.2010
Αγαπητοί Έλληνες,

Σίγουρα σας συμβαίνει ό,τι και σε εμάς τους Γερμανούς: Όταν σκεφτόμαστε την Ευρωπαϊκή Ένωση, το μυαλό μας πάει σε αυτόν τον συγκεχυμένο μηχανισμό στις Βρυξέλλες, όπου καλοπληρωμένοι γραφειοκράτες, μαζί με ξεδιαλεγμένους στην πατρίδα τους πολιτικούς, συνεχώς παράγουν εκνευριστικούς κανόνες. Έτσι έβλεπα εγώ τα πράγματα έως τώρα. Ξαφνικά όμως, η άποψή μου για την Ευρώπη και την Ε.Ε. άλλαξε ριζικά. Κι αυτό το οφείλω σε εσάς.

Όλα ξεκίνησαν με μια επιστολή προς εσάς τους Έλληνες, την οποία έγραψα πριν από λίγες εβδομάδες στο περιοδικό Stern. Οφείλω να ομολογήσω: Η επιστολή περιείχε βαριές κατηγορίες. Και μου απαντήσατε, και μάλιστα σε βαθμό που το ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο ακόμη ξεχειλίζει. Η αντιπαράθεση μεταξύ Γερμανών κι Ελλήνων που έχει ξεσπάσει εδώ και εβδομάδες, είναι σφοδρή και συναισθηματικά φορτισμένη, από την άλλη όμως, είναι απαραίτητη και προπάντων πραγματικά γόνιμη. Και από τότε η Ε.Ε. δεν αποτελεί πλέον απλώς έναν λαβύρινθο διατάξεων για μένα. Τώρα, με την αντιπαράθεση ανάμεσα σε εσάς τους Έλληνες κι εμάς τους Γερμανούς, είναι που η Ευρώπη ξεκινά πραγματικά για μένα.

Θα συμφωνήσετε πως έως τώρα τα πράγματα είχαν ως εξής: Όποτε προκύπτει κάποιο θέμα μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών, η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ συναντιέται με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Εμείς οι πολίτες είμαστε μονάχα θεατές. Μπροστά στην τηλεόραση. Τώρα, σε αυτή την κρίση, εμείς οι πολίτες αρχίσαμε επιτέλους να συνομιλούμε μεταξύ μας, χωρίς τους αρχηγούς των κυβερνήσεων. Η ελληνογερμανική συζήτηση αποτελεί την αρχή μιας πραγματικής, ευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας.Ενόψει αυτού του γεγονότος, γίνεται εμφανές ότι η αντιπαράθεση είναι προτιμότερη από τη σιωπή. Οι κατηγορίες που επιτέλους εκφέρονται, πραγματικά μας πάνε μπροστά. Και τις δύο πλευρές.

Φυσικά πόνεσε η αντιπαράθεση αυτή. Όταν σας κατηγορούμε ότι είστε διεφθαρμένοι και εξαπατάτε την υπόλοιπη Ευρώπη, βεβαίως αυτό σας χαλάει τη διάθεση. Κι όταν ανώνυμοι επιστολογράφοι μου προτείνουν να με επεξεργαστούν παράγοντας γύρο ή όταν ελληνικές εφημερίδες παριστάνουν το Άγαλμα της Νίκης στην ομώνυμη στήλη με σβάστικα, αυτά με κάνουν να ξεροκαταπίνω. Συνολικά, όμως, με διδάξατε πολλά: Το γεγονός ότι γερμανικές εμπορικές αλυσίδες όπως η Lidl και η Saturn κατέκτησαν την ελληνική αγορά, συμμετέχοντας έτσι ενεργά στη διαμόρφωση της ελληνικής οικονομίας, την οποία κατακρίνω, αυτό το αγνοούσα τελείως.Όπως επίσης αγνοούσα το ύψος των υπέρογκων κερδών που η Ελλάδα αποφέρει στη γερμανική βιομηχανία όπλων. Το 13 τοις εκατό των συνολικών γερμανικών εξαγωγών όπλων διοχετεύεται αποκλειστικά στην Ελλάδα. Αγοράζετε τόσα άρματα μάχης και τουφέκια, επειδή αντιλαμβάνεστε τη σύμμαχό μας στο ΝΑΤΟ, Τουρκία, ως απειλή. Και ποιος εφοδιάζει την Τουρκία με όπλα; Πάλι εμείς οι Γερμανοί. Η γερμανική αμυντική βιομηχανία λοιπόν, επωφελείται από μια διαμάχη, την οποία η μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών θεωρεί περιττή. Οφείλω να ομολογήσω: Όσον αφορά αυτό το θέμα, εσείς οι Έλληνες έχετε ένα ισχυρό επιχείρημα με το μέρος σας.

Στην επιστολή μου είχα περιγράψει το αίσθημα της αδυναμίας που νιώθουμε εμείς οι Γερμανοί, λόγω του ότι και η δική μας οικονομική σταθερότητα εξαρτάται από τις αποφάσεις που λαμβάνει η δική σας κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση, την οποία εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να εκλέξουμε. Η δημόσια συζήτηση στη Γερμανία δεν έμεινε χωρίς αποτέλεσμα στην Ελλάδα. Άσκησε ακόμη περισσότερη πίεση σε εσάς τους Έλληνες, ώστε να αντιμετωπίσετε τα προβλήματα. Ισχυρίζομαι το εξής: Οι διαμαρτυρίες εκ μέρους ημών των Γερμανών διευκολύνουν την κυβέρνησή σας να φέρει εις πέρας την εφαρμογή των απαραίτητων, σκληρών οικονομικών μέτρων. Επομένως, δεν υπάρχει μόνο μια νέα δημόσια σφαίρα στην Ευρώπη. Αυτή δρα κιόλας.

Φυσικά εσείς οι Έλληνες αυτό θα το θεωρείτε παρέμβαση στις εσωτερικές σας υποθέσεις. Μα αυτό ακριβώς είναι. Η γερμανική δημοσιότητα επενέβη σε θέματα, τα οποία πρέπει να αποφασιστούν στην Ελλάδα. Αυτό άραγε είναι επιτρεπτό; Ως νέος δημοσιογράφος έκανα ρεπορτάζ για τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Τότε, ακόμη και σε περιπτώσεις σοβαροτάτων παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυρίαρχου κράτους απαγορευόταν σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Ως προς αυτό το σημείο το Διεθνές Δίκαιο στο μεταξύ έχει τροποποιηθεί. Όσον αφορά την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, όμως, τα κράτη εξακολουθούν να είναι απολύτως κυρίαρχα.Θεωρητικά. Στην πραγματικότητα με την παγκοσμιοποίηση οι οικονομίες των χωρών έχουν συνδεθεί τόσο στενά, τόσο άρρηκτα, ώστε οι αποφάσεις που λαμβάνει η κυβέρνηση της μιας χώρας να έχουν αναπόφευκτες επιπτώσεις στην οικονομία και συνεπώς και στη ζωή των ανθρώπων σε μια άλλη χώρα. Στην Ε.Ε. οι επιδράσεις αυτές είναι ακόμη πιο ισχυρές και άμεσες. Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, συνεπώς, επεμβαίνει πάντοτε και στη γερμανική οικονομία, παρόλο που δεν το επιδιώκει.Και γι’ αυτό το λόγο είναι απολύτως κατανοητή και δικαιολογημένη η παρέμβαση της γερμανικής δημοσιότητας και των Γερμανών πολιτών στις πολιτικές αποφάσεις της Ελλάδας. Όπως και το αντίστροφο!

Κι ακριβώς αυτό είναι που έμαθα τις τελευταίες εβδομάδες μέσα από την αντιπαράθεσή μας: Στην Ε.Ε. δεν υπάρχουν πλέον εσωτερικές υποθέσεις.

Με εγκάρδιους χαιρετισμούς

Walter Wüllenweber

__________________________________________________

ΚΑΡΑΒΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ, 15 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010, 12:30
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΙΑΝΟΣ» (Σταδίου 24)
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΙΑ
«ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ»
9 ΜΑΡΤΙΟΥ – 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
ΣΕ 10 ΕΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ
ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΔΕΚΑΔΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ



Τον Αύγουστο του 2008, 44 άνθρωποι από 13 χώρες, μέλη της διεθνούς πρωτοβουλίας Free Gaza Movement (www.freegaza.org) επιβαίνοντας σε δύο ελληνικά ψαροκάικα, έσπασαν για πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια τον θαλάσσιο αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας. Από τότε, και παρότι ακολούθησαν άλλα τέσσερα ακόμη παρόμοια επιτυχή εγχειρήματα -δημιουργώντας μια πρόσκαιρη αισιοδοξία- στη Γάζα, η ανθρωπιστική κατάσταση, ουδόλως έχει βελτιωθεί. Αντίθετα η ισραηλινή εισβολή του Δεκέμβρη 2008 άφησε πίσω της περίπου 1500 νεκρούς , 5000 τραυματίες, χιλιάδες κατεστραμμένα σπίτια και ισοπεδωμένες δημόσιες υποδομές (νοσοκομεία, σχολεία, ιδρύματα κοινής ωφέλειας).
Η αλληλεγγύη μας δεν αφορά ωστόσο μόνο στην Λωρίδα της Γάζας.. Με το χτίσιμο του Ισραηλινού Τείχους και τις συνεχείς βίαιες επεμβάσεις του Ισραηλινού στρατού στην Δυτική Όχθη, ο αποκλεισμός έχει επεκταθεί σε όλη την παλαιστινιακή γη, έτσι ώστε το σπάσιμό του από την θάλασσα της Λωρίδας της Γάζας να συνεπάγεται το πρώτο ελεύθερο άνοιγμα της Παλαιστίνης προς τον έξω κόσμο.
Δυστυχώς, τόσο η συγκροτημένη διεθνής κοινότητα, όσο και το καθεστώς της συνορεύουσας Αιγύπτου, επιδεικνύουν έλλειψη πολιτικής βούλησης για να διασφαλίσουν τα στοιχειώδη δικαιώματα και τις βιοτικές ανάγκες του παλαιστινιακού λαού.

Γι αυτό συγκροτήσαμε την πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα» (http://www.shiptogaza.gr/ ) για τη συνδιοργάνωση και συμμετοχή μας σε μια νέα, ευρύτερη, ριζικά αναβαθμισμένη, διεθνή αποστολή που συντονίζεται από το Free Gaza Movement και ισχυρές συλλογικότητες από πολλές χώρες. Τέλος Απρίλη του 2010, η αποστολή με περισσότερα από 10 σκάφη, πολυεθνικό πλήρωμα και επιβάτες, θα πλεύσει και πάλι προς τη Λωρίδα της Γάζας, μεταφέροντας κυρίως υλικά ανοικοδόμησης και ιατροφαρμακευτικό υλικό.
Στόχος μας, είναι το ελληνικό τμήμα της διεθνούς αυτής αποστολής να συμμετέχει με ένα τουλάχιστον πλοίο, κατάλληλο για μεταφορά ανθρώπων και υλικών. Το πλοίο αυτό, για την απόκτηση του οποίου ξεκινήσαμε οικονομική καμπάνια, δεν θα ανήκει σε κάποιο φυσικό πρόσωπο, αλλά σε εταιρικό νομικό πρόσωπο, θα έχει συμμετοχικό και μεριδιακό χαρακτήρα, θα αποδοθεί δε στον παλαιστινιακό λαό μετά το τέλος των πρώτων αποστολών, με τρόπο κοινά αποδεκτό και νομικά έγκυρο, για να εξυπηρετήσει τις πρώτες ανάγκες μιας μόνιμης γραμμής θαλάσσιας επικοινωνίας της Παλαιστίνης, από λιμάνι της Λωρίδας της Γάζας προς τον υπόλοιπο κόσμο.
Ζητούμε τη στήριξη των Μέσων Επικοινωνίας για τη μεγαλύτερη διάχυση της καμπάνιας μας.

Για τη συντονιστική επιτροπή της Πρωτοβουλίας

Βαγγέλης Πισσίας
Καθηγητής ΤΕΙ Αθήνας
e-mail: vpissias@yahoo.gr
τηλ. 6972009339
Τάκης Πολίτης
Επίκ. Καθηγητής Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας
e-mail: ppol@uth.gr
τηλ. 6977315619

ΓΙΑ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ

Αποβιομηχάνιση, αποαγροτοποίηση, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, αποδόμηση της εθνικής συλλογικότητας, αποπατείς- με- αποπατώ- σε λιποταξία των διανοουμένων, αποπλάνηση νέων ανθρώπων απο έναν ψευδεπίγραφο διεθνισμό, απόσυρση της ελληνικής παραγωγικής κοινωνίας σε ένα καβούκι ανήμπορης μελαγχολίας , αποποίηση ευθυνών από αυτούς που ξεφάντωσαν με τους ασφαλιστικούς πόρους γενεών. Αποτέλειωμα του εμπορικού «ισοζυγίου» της χώρας, αποτέλειωμα πολλών αντιστάσεων σε έξωθεν και έσωθεν βιασμούς. Βιασμοί στη σειρά, κατ' εξακολούθηση.....

Είμαστε πολύ κοντά στο «τίποτε», όμως ακόμη παραμένουμε «κάτι», δηλαδή τουλάχιστον καταναλωτές . Και «καταναλώνω» σημαίνει αρκετά , όπως φερ’ ειπείν «ψηφίζω».

Αν λοιπόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, ας ψηφίζουμε τουλάχιστον ελληνικά προϊόντα ! Ας δώσουμε μια ευκαιρία στην ελληνική ύπαιθρο και στον Έλληνα παραγωγό να επιβιώσουν, ας διασώσουμε τη χώρα από την τουριστική μονοκαλλιέργεια, ας μετριάσουμε την ενεργειακή επιβάρυνση του πλανήτη από την άκριτη μετακίνηση προϊόντων.
ΓΙΑ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ !

ΥΓ
Ο Χρήστος Kαπαγερίδης από τον δικτυακό τόπο του Ardin ενημερώνει ότι τα ελληνικά προϊόντα ξεχωρίζουν από τον αριθμό που φέρουν στο BAR CODE, και ο οποίος ξεκινά από το 520

ΕΚΑΤΟΝΤΑΧΡΟΝΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ REICH

Η μεγαλοστομία των φίλαθλων κύκλων είναι αναμφίβολα διασκεδαστική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ανάξια για βαθύτερες σκέψεις. Με βάση τη δική μου εμπειρία , αξεπέραστος μένει ο τίτλος μιας θεσσαλονικιώτικης εφημερίδας, στη δεκαετία του 70, που δήλωνε - με πηχιαίες διαστάσεις : Ο ΠΑΟΚ ΒΑΔΙΖΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΩΝ !

Πρόσφατα, σε επιστολή με θέμα την εγκατάσταση του γηπέδου του Παναθηναϊκού στην περιοχή του Βοτανικού, ο κ. Ανδρέας Βγενόπουλος αναφέρθηκε σε κάποια άλλα « ιστορικά πεπρωμένα» λέγοντας ότι ο «Παναθηναϊκός είναι αιώνιος και διαχρονικός», σε αντίθεση με τους ερχόμενους και παρερχόμενους Υπουργούς.... Για να καταλήξει ο δυναμικός επιχειρηματίας :
«....μακριά από προπαγάνδες, επικοινωνιακά παιχνίδια και πολλαπλά εγκαίνια, ο Παναθηναϊκός ενιαίος και αδιαίρετος, στην πράξη και όχι στα λόγια, οφείλει, το συντομότερο δυνατόν, να δημιουργήσει τη βάση που θα τον διατηρήσει σαν έναν από τους κορυφαίους Ευρωπαϊκούς συλλόγους και στην επόμενη εκατονταετία» (Οι υπογραμμίσεις δικές μου)

Ο υποφαινόμενος βρήκε την ιδέα του εκατονταετούς «Παναθηναϊκού Reich» (=καθεστώτος) ΚΑΙ μικρή ΚΑΙ μεγάλη - κοντολογίς μικρομέγαλη : Μικρή όσον αφορά διάφορα ιστορικα οράματα για πολιτικές «τάξεις πραγμάτων» προοριζόμενες να ζήσουν χίλια χρόνια, αλλά μεγάλη όσον αφορά το μέγεθος των οραματιζομένων - στην προκειμένη περίπτωση , ενός αθλητικού σωματείου.... Και αναρωτήθηκε ,για το κατά πόσο αξίζει να γίνεται μια ομάδα αφετηρία τέτοιων φαντασιώσεων, ισχύος πολλών μεγατόνων..Κατά πόσο η κατανάλωση τέτοιας ενέργειας και τέτοιου πάθους διαταράσσει την ισορροπία ζωής- παιχνιδιού, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να υποκαθιστά και όχι να τροφοδοτεί τη ζωή με φαντασία και ρώμη. Με αποτέλεσμα το παιχνίδι να πιστώνεται με θριάμβους ή να χρεώνεται με καταστροφές , στη θέση της "πραγματικής πραγματικότητας"- σύμφωνα με έναν όρο του Καστοριάδη....

Θα ήταν όμως άδικο να διασκεδάσουμε ή να προβληματιστούμε , χωρίς να εκθέσουμε και κάποιες απόψεις του κ. Βγενόπουλου σχετικά με την αποσυνδεση του γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό από την υπόθεση του εμπορικού κέντρου. Ο κ.Βγενόπουλος πυροβολεί τους προπαγανδιστές της αναγκαστικής συνεύρεσης γηπέδου και εμπορικού κέντρου , ορθώς. Ορθότερα όμως θα έκανε αν πυροβολούσε και την γενικότερη ιδέα της συνεύρεσης γηπέδου και ιστορικού Ελαιώνα .

Εννοώ δηλαδή ότι ο κ. Βγενόπουλος και οι φίλοι του, εάν τους έλειπε μια «μεγάλη ιδέα», θα μπορούσαν κάλλιστα να συμβάλουν στην τρισμέγιστη ιδέα ενός άλλου Ελαιώνα, ενός πολυλειτουργικού Πάρκου Αναψυχής, Πολιτισμού και Ιστορικής Μνήμης, διαστάσεων ανάλογων με την Βουλώνη των Παρισίων. Κι ακόμη , ένα σωματείο όπως ο Παναθηναϊκός, με έμβλημα το τριφύλλι - σύμβολο της περιοχής των Αμπελοκήπων που ήταν πάλαι ποτέ ό,τι έλεγε το όνομά της (Αμπέλια + κήποι) - θα μπορούσε να σεβαστεί τις ρίζες του και να διαλέξει έναν άλλο χώρο για γηπεδικές , αθλητικές , ενδεχομένως δε και εμπορικές χρήσεις. Χωρίς να θυσιάσει το δυνάμει πράσινο και τον πολιτισμό , που αρμόζει σε μια πρωτεύουσα...

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ

Με αφορμή το Νομοσχέδιο για το μεταναστευτικό ζήτημα, ο Βασίλης Χριστόπουλος (εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, 7.3.2010, «Ιθαγένεια ή ατομικά πολιτικά δικαιώματα») υπογραμμίζει ότι η παροχή Ιθαγένειας πρέπει να έπεται της «νομιμοποίησης» των μεταναστών και όχι να ταυτίζεται με αυτήν. Η άποψη αυτή, στο βαθμό που θα μπορούσε να συνδυάζεται με την θέσπιση όρων και ορίων στην νομιμοποίηση, παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Γράφει ο Β.Χ : « .....η κυβέρνηση με το ν/σ περί ιθαγένειας ταυτίζει το αίτημα της νομιμοποίησης –κοινωνικής ένταξης με την απόκτηση ιθαγένειας και υποχρεώνει τους μετανάστες, προκειμένου να αποκτήσουν μια ισχυρή νομιμοποίηση και να μην κινδυνεύουν στο μέλλον από απονομιμοποίηση, δηλαδή από πιθανή απέλαση, να γίνουν Έλληνες....Η λογική και ηθική τάξη υπαγορεύει πρώτα τη χορήγηση νομιμοποίησης και δικαιωμάτων και μετά οι νόμιμοι πολίτες – μετανάστες να αποφασίσουν, αβίαστα και ελεύθερα, αν και πότε θέλουν να γίνουν Έλληνες, όπως ο καθένας πρέπει να αποφασίζει για την ιθαγένειά του»...

Κατ’ αρχάς, και για να μην ξεχνιόμαστε : Η νομιμοποίηση είναι συνήθως μια κίνηση απόσβεσης ή αμνήστευσης προηγηθείσας παρανομίας, όπως είναι η παράνομη είσοδος στην Ελλάδα. Η παρανομία έγκειται στην αυθαίρετη νομή του κοινωνικού κεφαλαίου της χώρας – δρόμοι, δημόσιος χώρος, στοιχειώδης πρόνοια, καθεστώς κατοίκησης, ασφάλεια, φύση κλπ. – από τους εισερχόμενους. Η παράνομη διαμονή και τα συνήθη συμπαρομαρτούντα – όπως είναι η ανασφάλιστη και μειοδοτούσα εργασία έναντι της εργασίας των «ιθαγενών» ή το παραεμπόριο και οι λαθραίες εμπορικές συναλλαγές έναντι των κανονικά φορολογουμένων - αποτελούν ένα άλλο ατόπημα του μεταναστευτικού ρεύματος , στη πρώτη φάση του. Γι αυτό η Νομιμοποίηση, ως κατάσταση πρόσληψης δικαιωμάτων, θα ήταν αδιανόητο να μην συνδυάζεται με την αντίστοιχη ανάληψη υποχρεώσεων.

Από τη σκοπιά του κόσμου της εργασίας, η τήρηση των εγχώριων εργασιακών κεκτημένων αποτελεί βασική υποχρέωση των μεταναστών στο νέο οικονομικό περιβάλλον . Ακόμη τέτοια υποχρέωση συνιστά η προσαρμογή των μεταναστών στις υπάρχουσες δημοκρατικές και «ελευθεριακές» αξίες της ελληνικής κοινωνίας – όσο και αν αυτές είναι ελλειμματικές .....

Ανεξάρτητα από τις παραπάνω προτάσεις, η συζήτηση για το μεταναστευτικό πρόβλημα προσκρούει στο «ιδεολογικό μορατόριουμ» που επιδιώκει να επιβάλει ο προοδευτικός συρμός της εποχής μας, παγιώνοντας απόψεις κάθε άλλο παρά ταξικά άχρωμες και καταγγέλοντας - ανέμελα και ανεύθυνα – κάθε κριτική επιφύλαξη ως «ξενοφοβική» .

Το θέμα θα μας απασχολήσει σε επόμενη ανάρτηση, όμως προς το παρόν μπορούμε να θέσουμε ένα εισαγωγικό ερώτημα :
Έχει κάθε χώρα το δικαίωμα να αποφασίζει την υποδοχή ή μη υποδοχή κάποιων πολιτών με οποιαδήποτε ιδιότητα – ως τουριστών, μεταναστών κλπ.;
Εάν όχι, εάν μιλάμε δηλαδή για ένα καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας,πράγμα που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι επιθυμητό και επιδιωκτέο, ποιοί και με ποιά δημοκρατική διαδικασία αποφάσισαν αυτό το καθεστώς ;

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΥΠΟΤΡΟΠΗ ΧΩΡΑ

Η Ιστορία είναι σώρευση, αξιολόγηση και οργάνωση της συλλογικής μνήμης. Η Ιστορία δεν γίνεται χάριν της ιστορίας, αλλά για την δημιουργική αξιοποίηση αυτής της μνήμης από τα δρώντα υποκείμενα, όμως ακόμη και η υπέρβαση της μνήμης μπορεί να παίζει δημιουργικό ρόλο. Και τούτο γιατί στην ιστορία υπάρχει και η παραγραφή, ως δυνατότητα συγγνώμης και παράκαμψης κάποιων τραυματισμών, από εκείνο ακριβώς το μέρος που τραυματίσθηκε. . Όπως ακριβώς στο «ιδιωτικό δίκαιο» ένα αδίκημα παραγράφεται μετά από ορισμένο χρόνο, έτσι και στο χώρο των συλλογικοτήτων (λαών, κρατών ) μπορεί να νοηθεί η αντικειμενική παραγραφή μιας αδικοπραγίας , μετά από ικανό χρόνο. Διαφορετικά η ιστορία θα ήταν ένας ατέλειωτος ρεβανσισμός .

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κράτη που δεν θέλουν να βοηθήσουν τις διαδικασίες παραγραφής, που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την ενεστώσα δύναμή τους για να σιγήσουν και να κατεδαφίσουν τελικά τη μνήμη - επομένως την ίδια την ιστορία. Και τέτοιο κράτος είναι η Τουρκία.

Η σύγχρονη Τουρκία θα μπορούσε να αποστασιοποιηθεί πολιτικά από τον Οθωμανισμό της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα . Ή θα μπορούσε να αναλάβει τις κληρονομημένες ευθύνες της , να ζητήσει συγγνώμη και να υπογραμμίσει την διαφορετικότητα και την απόστασή της από τον παλιό της εαυτό, να διεκδικήσει πάνω σε αυτή τη βάση μια νέα περίοδο σχέσεων με την Αρμενία και τους γειτονικούς λαούς. Ή αντίθετα, εάν θεωρούσε τον εαυτό της συκοφαντημένο, θα μπορούσε να διεκδικήσει μια διεθνή διαδικασία αναψηλάφισης και επανεξέτασης του ζητήματος της γενοκτονίας....

Η σκληρή, διπλωματική και πολιτική αντίδρασή της στο συμπέρασμα της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων (υπέρ της γενοκτονίας, 23 έναντι 22 ψήφων), δεν δείχνει απλή «εθνική ευθιξία», αλλά ταύτιση με το αυτοκρατορικό της παρελθόν . Η δε συμπεριφορά της Κλίντον και άλλων αμερικανών παραγόντων, δείχνει την ανταγωνιστική σχέση ρεάλ πολιτικής και ιστορικής αλήθειας.

Η Τουρκία δεν είναι μια κοινή «κακοποιός χώρα» - σύμφωνα με έναν παλιό χαρακτηρισμό του Θεόδωρου Πάγκαλου. Δεν είναι απλώς αυτή που μετά την περίπτωση των Αρμενίων «υποτροπίασε» εναντίον των Ποντίων, των Κωνσταντινουπολιτών, των Κυπρίων, των Ιμβρίων , των Κούρδων κλπ.
Όχι, είναι μια χώρα διατεθειμένη να υποτροπιάσει και τώρα.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗΝ «ΕΥΗΜΕΡΙΑ» ΠΟΥ ΧΑΝΕΙΣ

Η ύφεση είναι διεθνής , η ύφεση είναι αποτέλεσμα της υπερεπένδυσης και υπερπαραγωγής σε σχέση με την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών, η ύφεση είναι διδακτική . Οι Ευρωπαϊοι «εταίροι» βγάζουν γλώσσα, όμως ξεχνούν ότι η ύφεση είναι «κολλητική» και ότι η απομύζηση μιας οικονομίας μπορεί να προκαλέσει ευρύτερες δευτερογενείς ανισορροπίες , μη ορατές στον ορίζοντα της συγκεκριμένης συγκυρίας. Τη στιγμή που ο Ομπάμα προβαίνει σε γεναία μέτρα «κεϋνσιανού» τύπου για την ενίσχυση της «ενεργού ζήτησης», η Ευρώπη κάνει βήματα σημειωτόν πάνω στο πεδίο ενός «κραγμένου» νεοφιλελευθερισμού. Η ψύχωση ορισμένων σχετικά με τα δημόσια χρέη των διαφόρων χωρών, παραγνωρίζει την ιστορία των κυκλικών κρίσεων : Των καπιταλιστικών κρίσεων που επαναλαμβάνονται περιοδικά και που δηλώνουν την αδυναμία των μηχανισμών της αγοράς να ανακάμψουν, χωρίς την πρόκληση μεγάλων καταστροφών στο παραγωγικό δυναμικό. Γι αυτό απαιτείται η διαμεσολάβηση του δημόσιου τομέα : Όχι για να εξουδετερώσει πλήρως την κρίση, αλλά τουλάχιστον για να την μετατρέψει από άτακτη πτώση σε προσεδάφιση με αλεξίπτωτο....

Όμως ο δημόσιος τομέας μπορεί να κάνει πολλά, εκτός από μια «ποσοτική» δράση για τη μελλοντική ανάκαμψη . Ακόμη πολλά και διάφορα μπορεί να κάνει η κοινωνία των πολιτών ..
Τα πρόσφατα μέτρα της κυβέρνησης και ιδιαίτερα η παρατραβηγμένη φάση των εκφοβισμών, χρωματίστηκαν από την απουσία μεσομακροπρόθεσμων προγραμματισμών. Υποτίθεται ότι είμαστε σε αναμονή ενός αναπτυξιακού σχεδίου υπό τη μορφή νομοθετήματος, ενώ πριν λίγους μήνες η τότε αξιωματική αντιπολίτευση μίλαγε εφ΄όλης της ύλης («πράσινη ανάπτυξη»)και εμφανιζόταν πανέτοιμη για μια νέα διαχείριση. Η κυβέρνηση θα είχε κάθε λόγο να «χρυσώσει το χάπι» των νέων μέτρων παρουσιάζοντας ένα παραγωγικό όραμα και ένα σενάριο για το φινάλε της κρίσης, όμως η αναγωγή του «βλέποντας και κάνοντας» σε υψηλή πολιτική αρχή δεν της επέτρεψε τη διατύπωση μιας εναλλακτικής πολιτικής παράλληλα με τα εισπρακτικά μέτρα. Γι αυτό και δεν ακούσαμε προτάσεις και αποφάνσεις για την ανάκαμψη του γεωργικού τομέα, της βιοτεχνίας και βιομηχανίας, των κοινωνικών υπηρεσιών στην ολότητά τους. Για την πιο οικονομική και αποτελεσματική διαχείριση των συλλογικών αγαθών, των νερών, του αστικού περιβάλλοντος, του δημόσιου χώρου, της προσπελασιμότητας στην πόλη .Και κατά κάποιο τρόπο μείναμε με την σιωπηρή υπόθεση ότι «πάλε με χρόνους και καιρούς-πάλε δικά μας θα’ ναι», ότι στο απώτερο μέλλον τα πράγματα θα επανέλθουν στην προτέρα κατάσταση και η οικονομία θα παράγει τα ίδια ή και περισσότερα αυτοκίνητα, εξοχικά σπίτια, πρωτεϊνες, συμβατικά γεωργικά προϊόντα, κλιματισμό,ενέργεια, ρουχισμό, διακοπές κύρους. Και όλα αυτά θα μοντάρονται με μια νέα απασχόληση παλαιού τύπου(!), με την εξωφρενική υπερεργασία του ιδιωτικού τομέα, με τη μαύρη ή σαλαμοποιημένη απασχόληση, με τις άθλιες συνθήκες στα εργασιακά μικροπεριβάλλοντα....

Εάν τη βολέψουμε λοιπόν, το μέλλον θα είναι μια από τα ίδια, υποθέτει η κοινή γνώμη..Και ενώ διάφορες κατηγορίες απασχολουμένων αγωνίζονται για να αποτρέψουν την εις βάρος τους αναδιανομή του εισοδήματος επιδιδόμενες σε απίθανα αλληλοκαρφώματα - συχνά αφήνοντας στο απυρόβλητο τα κέρδη των επιχειρηματιών και την ομολογημένη μεν αλλά όχι συγχωρητέα «αμαρτία» της ιδιοποίησης των ασφαλιστικών πόρων - από την άλλη πλευρά απουσιάζει ένας συγκεκριμένος λόγος με θέμα την υπέρβαση ή τον μετριασμό του γνωστού βιοτικού μοντέλου . Του μοντέλου που καταστρέφει ανθρώπινο χώρο και χρόνο.

ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ ΑΓΑΘΩΝ, ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΠΡΙΖΟΛΟΚΡΑΤΙΑΣ....

Και όμως, οι κατευθύνσεις της «αποανάπτυξης», της «οικοανάπτυξης», των «οικονομικών της ευημερίας», κυκλοφορούν στην αγορά των ιδεών εδώ και δεκαετίες. Δεν πρόκειται για κατευθύνσεις περιθωριακές, ελκυστικές για διανοούμενους ή υποψήφιους γιόγκι.Πρόκειται για ιδέες εφαρμόσιμες, που υπηρετούν τον κόσμο της εργασίας , που δεν προϋποθέτουν την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων. . Που αναζητούν κοινωνικές δυνάμεις για να τις ενστερνισθούν και να τις προωθήσουν ως εναλλακτικές λύσεις, απέναντι στον οικονομισμό και στο συντεχνιακό πνεύμα του παραδοσιακού κινήματος.

Μια οικονομία με λιγότερο υλικό προϊόν και μικρότερο ΑΕΠ, μπορεί να διαθέτει ποιοτικότερα αγαθά και καλύτερη συνολική ποιότητα ζωής. Όταν ο Ελληνικός Σύνδεσμος Τεχνικών Εταιρειών μιλάει για πτώση του δείκτη παραγωγής ιδιωτικών έργων – δηλαδή κυρίως του τομέα εξοχικής κατοικίας – αναρωτιέται κανείς , γιατί δεν θα μπορούσε να υπάρχει μια πρόταση μεταφοράς του αργούντος εργατικού δυναμικού σε κατασκευαστικές δραστηριότητες εντάσεως εργασίας, για την εξυπηρέτηση κοινωνικών στόχων. Γιατί δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια ευρύτερη κοινωνική καμπάνια για την αγορά ελληνικών και μάλιστα τοπικών προϊόντων, γιατί δεν θα μπορούσε ο υπεύθυνος καταναλωτής να πεισθεί ότι οι μεταφορές από απόσταση – λεμόνια Αργεντινής, ρόδια του Ιράν, σταφύλια Χιλής χειμωνιάτικα – καταβαραθρώνουν το ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο και ρυπαίνουν το πλανητικό περιβάλλον . Γιατί δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια συστηματική πολιτική «μακροημέρευσης» των υλικών αγαθών – αυτοκινήτων ,ενδυμάτων, υπολογιστών κλπ – στη θέση της ενίσχυσης του εισαγωγικού, εμπορίου και παραεμπορίου. Γιατί δεν θα μπορούσαμε να έχουμε μια συστηματική καμπάνια εναντίον της κρεοφαγικής κουλτούρας και της «μπριζολοκρατίας»,με τα δυσμενή αποτελέσματα στην υγεία και στο εμπορικό ισοζύγιο.
Με δεδομένους τώρα τους περιορισμούς των κρατών από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου ή άλλους υπερεθνικούς οργανισμούς, για λόγους αναγόμενους στην «Ελευθερία του Εμπορίου», τίποτε δεν θα μπορούσε να αποκλείσει ομάδες πολιτών να συντονισθούν σε πολιτικές , κοινωνικές και συνδικαλιστικές δράσεις, στο να παραμερίσουν μεσάζοντες, να διαφημίσουν ντόπια προϊόντα, να ευνοήσουν νέες μορφές κατανάλωσης αντικειμένων, χώρων και υπηρεσιών. Να προτάξουν την ποιότητα ζωής.

Στη παρούσα υφεσιακή συγκυρία είναι οπωσδήποτε ύποπτη η εμμονή της Γερμανίας στις πολιτικές ελαχιστοποίησης του δημοσίου χρέους, όπως επίσης και η άσκηση πιέσεων στον πλέον αδύνατο κρίκο του ευρωπαϊκού νότου. Μήπως η Γερμανία επιχειρεί να ανατρέψει προς όφελός της τους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς δυνάμεων, έστω και με το κόστος μιας παρατεταμένης κρίσης; Η υπόθεση είναι ερευνητέα, αλλά οπωσδήποτε έχει ομοιότητες με τη συμπεριφορά της αμερικανικής γερουσίας το φθινόπωρο του 2008, πριν από τη σωτηρία της Lehman Brothers : Όταν προηγήθηκε απόφαση της Γερουσίας κατά των αντιυφεσιακών μέτρων του διδύμου Πόλσον –Μπους, υπό την επίδραση των «ιεράκων» του μεγάλου κεφαλαίου, για να ανατραπεί αμέσως στη συνέχεια από την πίεση των πολιτικών δυνάμεων, που διέβλεπαν την πιθανότητα μιας κατακλυσμιαίας κρίσης για την αμερικανική οικονομία.

Σήμερα το θέμα δεν είναι να αναλογιστούμε χαιρέκακα αυτό που ειπωθηκε για το χρεοκοπημενο αραβικό εμιράτο - Βye bye Dubai ! – ή να αναμείνουμε παθητικά τη νέα αναπτυξιακή εποχή. Το θέμα είναι «να τη βρούμε» με μια διαφορετική οικονομία, με σοβαρή και ποιοτική παρουσία του δημόσιου τομέα – έστω και αν αυτό δεν την κάνει απρόσβλητη στις καπιταλιστικές κυκλικές κρίσεις Με μια οικονομία μικρότερης σπατάλης, μακροημέρευσης και εντοπιότητας των αγαθών, μεγαλύτερης ανακύκλωσης . Ικανή να παράγει όχι μόνο πράγματα αλλά και κάτι πολυτιμότερο, όπως ο ελεύθερος χρόνος.... .

*Μετεξέλιξη ομότιτλου άρθρου του Γ.Σχίζα, που δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ της 5.3.2010

ΟΙΚΟΠΑΙΔΑ (ECO-KIDS…)

Αυτή την εποχή της κρίσης , εκτός από «ΟΙΚΟΠΕΔΑ» διατιθέμενα προς πώληση, έχουμε γεμίσει και από άλλα τινά λήγοντα εις «ΔΑ», όπως κολό-παιδα, τρελό-παιδα, παλιό-παιδα, κλπ. Όμως από τον κατάλογο απουσίαζαν μέχρι προ καιρού τα «οικό-παιδα» - ecokids σε απλά ελληνικά - ήγουν παιδιά με οικολογική ευαισθησία και συνείδηση....

Και να που κάποιοι επιχειρούν να αναμετρήσουν και να καλύψουν το έλλειμμα , «κινηματογραφική αδεία». Είναι η Λουκία η Ρικάκη με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις , όπως φερ’ ειπείν τον «συνήθη» συντονιστή Νίκο Νικολαϊδη, και είναι η γεναιόδωρη προσφορά του μη χαμπαριάζοντος από την κρίση Δημάρχου Ροδίων Χατζή Χατζηευθυμίου, που επιτρέπει την διεξαγωγή γεγονότων για μικρούς και μεγάλους οικολογίζοντες : Το Ecokids από τις 8-12 Μαρτίου, το Ecofilms μεταξύ 22 και 27 Ιούνη.

Καθώς η προθεσμία για τη συμμετοχή δημιουργών στην κινηματογραφική «πρώτη εθνική» του Ιουνίου εκκρεμεί και η κατάθεση ταινιών δεν έχει ολοκληρωθεί, αξίζει μια παρουσίαση κάποιων από τα προβαλλόμενα φιλμ στο Ecokids. Πριν από όλα εντυπωσιάζει το θέμα της ταινίας «ΩΜΑ» (25’ ,Ολλανδία, Anneloek Sollart), ως αναφορά σε ένα παιδί που καταναλώνει μόνο ωμές τροφές γιατί η μητέρα του θεωρεί την ωμοφαγία ως τον πιο υγιεινό τρόπο διατροφής.Το «Μείνε μαζί μας» (75΄, Ινδία, Vinod Ganatra) βάζει ένα ακόμη καυτότερο θέμα, όπως αυτό που αφορά τους συνοριακούς χωρισμούς σε μια περιοχή εντάσεων μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν. Εξ άλλου «Το σύστημα»(102΄, Γερμανία, Paul Smaczny και Maria Stodtmeier) παρουσιάζει όχι μόνο προβλήματα αλλά και λύσεις, καθώς μιλάει για κάποια παιδιά στις φτωχογειτονιές του Καράκας (Βενεζουέλα) και για την έξοδό τους από τους φαύλους κύκλους της αθλιότητας και της εγκληματικότητας , μέσω της πρόσληψης μουσικής παιδείας...

Εκτός από όλα αυτά , αξιοσημείωτη ήταν και η βεβαιότητα ή ευχή του Πέτρου Σπανού , συντελεστή του Ecokids ως Σχολικού Συμβούλου στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Δωδεκανήσου:
Είμαστε σίγουροι πως το Εcokids θα συνεχίσει τη δημιουργική του πορεία! Θα μεγαλώνει παραμένοντας παιδί ....

ΑΣΤΕ ΤΑ ΣΑΠΙΑ...

Η είδηση προέρχεται από την εφημερίδα των Ιωαννίνων "Πρωϊνός Λόγος" (28.2.2010)(www.proinoslogos). Και αναφέρει, ούτε λίγο ούτε πολύ :

" Πενήντα χιλιάδες τόνοι πορτοκάλια σαπίζουν στα κτήματα της Άρτας,χωρίς καμία προοπτική διάθεσής τους.Γι' αυτό ο Νομάρχης Άρτας Γιώργος Παπαβασιλείου έστειλε επιστολή στην υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Κατερίνα Μπατζελή, τονίζοντας ότι

<<οι πρόσφατες εξελίξεις που συνδέθηκαν άμεσα και με το καθεστώς της πλήρους αποδέσμευσης σταμάτησαν τη χυμοποίηση και έχουν δημιουργήσει οξύτατα προβλήματα στους παραγωγούς, καθώς τούτη την ώρα παραμένει αδιάθετο σχεδόν το σύνολο της παραγωγής τους>>.

.....Από αυτή την κατάσταση άμεσος παραμένει, σύμφωνα με τον κ.Παπαβασιλείου, και ο κίνδυνος μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα και κατ'επέκταση του ευαίσθητου οικολογικά υδροβιότοπου του Αμβρακικού κόλπου, λόγω της σήψης των εσπεροειδών.Τα σαπισμένα πορτοκόλια, ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα, θα επιβαρύνουν το ήδη επιβαρυμένο οικοσύστημα".


Πενήντα χιλιάδες τόνοι πορτοκάλια σαπίζουν...Και ταυτόχρονα υπάρχει ο κίνδυνος της ρύπανσης....Και ταυτόχρονα είναι κλειστή η δίοδος της χυμοποίησης, για τη προσφορά αυτού του προϊόντος σε κάποιους πεινασμένους του κόσμου...Αλήθεια, που είναι όλοι αυτοί οι ακραίοι φιλάνθρωποι, που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τα συμφέροντα των μεταναστών; Πως και τους διέφυγε αυτή η είδηση, πως και προσπέρασαν αυτή τη κραυγαλέα περίπτωση πρωτοκοσμικής σπατάλης σε ένα πλανήτη γενικώς πεινασμένο και στερημένο; Μήπως αυτή η "παράκαμψη" της προσοχής τους είναι προϊόν μιας γενικότερης ανισορροπίας των ιδεών τους, μήπως οφείλεται στην αδυναμία τους να εκτιμήσουν τα σχετικά μεγέθη του σημερινού κόσμου;

Στην Ημερίδα των Οικολόγων Πρασίνων Αθήνας για τη μετανάστευση (21.2.2010) ο υποφαινόμενος πρόταξε αυτό ακριβώς το στοιχείο, δηλαδή της υπεροχής του προβλήματος του Τρίτου Κόσμου έναντι οποιουδήποτε άλλου - συμπεριλαμβανομένου του μεταναστευτικού. Και το ερώτημα που μπαίνει, είναι το κατά πόσο η αδυναμία μιας ισόρροπης σκέψης και πολιτικής είναι τυχαία, ή συνδέεται με μια πολιτική ιδιοτέλεια.
Πρόκειται για ένα μεγάλο ερώτημα, στο οποίο ήμαστε καταδικασμένοι να επανερχόμαστε....

ΓΚΡΙΖΟΠΡΑΣΙΝΟΙ

Το εξώφυλλο του περιοδικού FOCUS έβαλε σε κίνηση διάφορους «παράγοντες» της πολιτικής, άλλοτε με κίνητρο την υπεράσπιση της ελληνικής αξιοπρέπειας ή γενικά την υπεράσπιση ενός αδύνατου μέλους της ΕΕ, και άλλοτε με αντίθετο στόχο την συνέχιση της κριτικής και τον φρονηματισμό των «ευρω-απροσάρμοστων».. Στη πορεία βέβαια μάθαμε πολλά και διάφορα, όπως φερ’ ειπείν τη χρήση του όρου PIGS (=γουρούνια) από στελέχη της ΕΕ για τον προσδιορισμό των χωρών του ευρωπαϊκού νότου (Portugal, Italy, Greece, Spain). . Το σημαντικότερο όμως μάθημα είχε χέση με την επαναξιολόγηση των «δοσο-ληψιών» Ελλάδας και Γερμανίας από ευρύτατα στρώματα της κοινής γνώμης. Ο κόσμος έβαλε κάτω παλιά και νεώτερα κιτάπια, από την υπόθεση των γερμανικών επανορθώσεων του Β Παγκοσμίου πολέμου μέχρι τις εξαγώγιμες γερμανικές φρεγάτες που προσομοίωναν τον πύργο της Πίζας, από τις υποθέσεις της Ζήμενς μέχρι την κατάληψη του εγχώριου λιανικού εμπορίου και την είσπραξη της μεγαλύτερης εν Ελλάδι μπίζνας (Αεροδρόμιο των Σπάτων) από τη Χόχτιφ. Και η ΕΕ αποκαλύφθηκε στα μάτια των πολιτών με κριτική συνείδηση, σαν ένας σχηματισμός που θέλει να το παίζει Κράτος χωρίς να αναλαμβάνει τις ευθύνες Κράτους. Που δεν εγγυάται την ασφάλεια των ελληνικών συνόρων, γιατί τζιράρει από αυτή την υπόθεση.

«Ο παροξυσμός του κακού φέρνει το καλό», έλεγε ο πολεοδόμος και στοχαστής Λε Κορμπυζιέ...Και πραγματικά, το προταθέν (κο...)δάκτυλο της Αφροδίτης της Μήλου έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει και τους ανθρώπους να μπουν σε σκέψεις. Πλην ορισμένων «Λακεδαιμονίων» φυσικά, που κατάφεραν για άλλη μια φορά να μην είναι ούτε κωμικοί αλλά ούτε και σοβαροί, να μη μας διασκεδάζουν αλλά ούτε και να μας κάνουν να προβληματιζόμαστε σε βάθος.

Εννοώ εδώ τους Πράσινους της Ευρώπης και ειδικά τον ευρωβουλευτή των Ο.Π Μ.Τρεμόπουλο, που με αφορμή την υπόθεση FOCUS συνέστησε να μην αντιμετωπίζουμε το οποιοδήποτε εξώφυλλο , οσοδήποτε προσβλητικό, σαν να ήταν το κέντρο του κόσμου. «Η αίσθηση του μέτρου είχε ιδιαίτερη σημασία για τον ελληνικό πολιτισμό. Η απώλειά της δε θα βοηθούσε ούτε τη χώρα ούτε τον πολιτισμό μας», δήλωσε ο ΜΤ.

Λαμβανομένων υπόψη των επιδόσεων του Τρεμόπουλου στα εθνικά θέματα, αυτή η παραχώρησή του προς την εθνική παιδεία και το απαύγασμά της -την έννοια του μέτρου - ακούγεται συμπαθητικά . Δυστυχώς όμως δεν πρόκειται για επιλογή μιας μέσης ,συνετής λύσης, αλλά για πολιτικό καμουφλάζ εν ώρα κρίσης. Και τούτο γιατί σε γενικές γραμμές η ελληνική αντίδραση στο εξώφυλλο του FOCUS πειθάρχησε στην έννοια του μέτρου, δεν κατέληξε στην πυρπόληση αυτοκινήτων ή στην καταστροφή προθηκών (όπως λ.χ. πέρυσι τον Μάϊο, μετά το σκίσιμο μιας σελίδας του Κορανίου από αστυνομικό....) , περιορίστηκε στην αφύπνιση της κοινωνικής κριτικής και στη χρήση δημοκρατικών πολιτικών μέσων, καθώς επίσης και στην εφαρμογή του Μωσαϊκού δημοσιογραφικού νόμου : Καζούρα έδωσες, καζούρα θα λάβεις.

Τώρα βεβαίως, στην περίπτωση Τρεμόπουλου, θα μπορούσε να πει κανείς : «καζούρα ουκ αν λάβοις, παρά του μη έχοντος» . Και ορθότατα, γιατί ο άνθρωπός μας ουδέποτε διέθετε χιούμορ. Θα μπορούσε όμως να δηλώσει κάτι σοβαρότερο για τα ελληνογερμανικά, όσο κι αν το θέμα «κάνει τζιζ» για πολιτευόμενους με φιλοδοξίες....
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ