Κουρουζίδης, πρώην αεροδρόμιο, νυν χωροταξική δικαιοσύνη

ΣΑΚΗΣ ΚΟΥΡΟΥΖΙΔΗΣ :
Το θέμα της τύχης του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, έρχεται και επανέρχεται τον τελευταίο καιρό συνεχώς στην επικαιρότητα. Και κάθε φορά με μια δυσκολία επιπλέον. Τώρα μάλιστα, με πολλές δυσκολίες.

Η οικονομική κρίση λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Πρώτη δυσκολία, να βρεθούν τα όποια ποσά θα χρειαζόντουσαν για την ανάπλασή του. Πόσα είναι ακριβώς; Ανάλογα με το πώς φαντάζεται κανείς ένα χώρο 6.000 στρεμμάτων. Ποιες λειτουργίες, ποιες υποδομές, ποιες εγκαταστάσεις θα προκύψουν. Πάντως πρόκειται για ποσά της τάξης των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Και σε εποχές κρίσης, ακόμα και αυτά τα ποσά δεν περισσεύουν εύκολα.

Ένα δεύτερο θέμα που προκύπτει είναι ότι το «φιλέτο» αυτό το ορέγεται η μαύρη τρύπα του ελλείμματος. Η πώληση ενός μέρους του χώρου θα μπορούσε να προσδοκά περί τα 5 έως 7 δις ευρώ! Μεγάλο το δέλεαρ, εξ ου και τα πολλά ταξίδια υπουργών στο Κατάρ, ίσως και αλλού. Έτσι, λένε, θα βρεθούν και τα χρήματα να οργανώσουμε και την υπόλοιπη έκταση! Και ένα πάρκο 3-4.000 στρεμμάτων, λένε οι ίδιοι, θα είναι από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης! Και μεγάλο πάρκο, και καλά εξοπλισμένο, και τεράστια έσοδα στο δύσμοιρο ελληνικό δημόσιο ταμείο! Τρία οφέλη σε συσκευασία ενός «πρότζεκτ»!

Ανάμεσα στα δύο αυτά «άκρα», υπάρχει και μια τρίτη οπτική. Ακούει στο όνομα «χωροταξική δικαιοσύνη» στο λεκανοπέδιο της Αθήνας.
Ποια είναι τα δεδομένα αυτής της οπτικής;
Αν είχαμε την απόλυτη ευχέρεια να χρησιμοποιήσουμε τα 6.000 αυτά στρέμματα σε όλη την έκταση του λεκανοπεδίου, τι θα επιλέγαμε; Να κρατήσουμε ένα πάρκο 6.000 στρεμμάτων (εκεί που είναι τώρα ή κάπου πιο κεντρικά), θα το μοιράζαμε σε 6 (Χ1.000 στρ. το καθένα) σε 60 (Χ100 στρ.), σε 200 (Χ30 στρ.) ή σε 1.000 (Χ6 στρ. το καθένα); Πρώτα, σίγουρα δεν θα έβαζε κανείς ένα πάρκο 6.000 στρ. σε μια περιοχή στην «άκρη» σχεδόν του λεκανοπεδίου. Δεύτερον, πολύ δύσκολα θα επέλεγε ένα τόσο μεγάλο ενιαίο χώρο -έστω και σε πιο κεντρική θέση. Σίγουρα θα τον έσπαγε και θα τον διέσπειρε σε πολλά σημεία του χώρου των 412.00 στρ. που είναι όλο το λεκανοπέδιο. Σε πόσα ακριβώς, είναι δύσκολο να ειπωθεί εύκολα.

Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης να αναφέρουμε ότι ο Εθνικός Κήπος καλύπτει έκταση 158 στρ., το Ζάππειο 100, το Πεδίο του Άρεως 250, το Γουδί 900, Ο Πύργος Βασιλίσσης 1.000, το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας 450 (από τα οποία τα 122 κηποτεχνικώς διαμορφωμένα), ο Λυκαβηττός 369 ο Ελαιώνας 4.500, ο Λόφος του Φιλοπάππου 400, το Άλσος της Σχολής Ευελπίδων 90, το Άλσος Συγγρού (Ιλίσια) 150, ο Αρδηττός 18, η Σχολή Χωροφυλακής 30, οι Στύλοι του Ολυμπίου Διός 10 στρ.
Δεν θα λέγαμε εύκολα όχι σε 24 Πεδία του Άρεως στο λεκανοπέδιο ή 38 Εθνικούς Κήπους ή 350 Αρδηττούς!
Μήπως καλύτερα, 10 Πεδία του Άρεως και 10 Εθνικούς Κήπους και 100 Αρδηττούς μαζί;
Πολύ ωραία για να είναι αληθινά. Θα πρέπει να αρκεστούμε σε κάτι λιγότερο. Και γιατί δεν έχουμε την ευχέρεια ενός σχεδιασμού από μηδενική βάση και γιατί σήμερα, θα πρέπει να μιλάμε για εκτεταμένες αναπλάσεις που έχουν σαφώς μεγαλύτερο κόστος από αυτό που θα έχει η αντίστοιχη περιοχή του Ελληνικού που θα πουληθεί, έστω, για να «μεταφερθεί» σε μια άλλη περιοχή.

Ο Σόλων Κυδωνιάτης είχε προτείνει κάποτε το γκρέμισμα όλης της ζώνης ανάμεσα στην Ιπποκράτους και τη Χαριλάου Τρικούπη, από την Αλεξάνδρας μέχρι την Ακαδημίας, με σκοπό τη μεταφορά κάποιων δημόσιων κτιρίων και τη δημιουργία ελεύθερων χώρων. Ο Στέφανος Μάνος, επίσης, είχε προτείνει, πριν από κάποια χρόνια, την πώληση του Ελληνικού και την αγορά ορισμένων τετραγώνων σε πυκνοκατοικημένες περιοχές για τη δημιουργία Πάρκων.*
Πρόταση, λοιπόν:
Να δημιουργηθεί ένας φορέας με τη λογική της «κοινωνικής οικονομίας» και με την επωνυμία «Χωροταξική Δικαιοσύνη Λεκανοπεδίου Αθηνών», με συνολικό και ενιαίο στόχο:
1. Την πώληση ενός μέρους του τέως αεροδρομίου του Ελληνικού (40 έως 50%), με προκαθορισμένες χρήσεις και στη λογική του ενιαίου βιοκλιματικού σχεδιασμού, των κτιρίων αλλά και του χώρου συνολικά.
2. Την εξυγίανση, την ανάπλαση και τη δημιουργία ενός σύγχρονου αστικού πάρκου με πολλαπλές κοινωνικές χρήσεις στον υπόλοιπο χώρο του Ελληνικού
3. Την ανάπλαση περιοχών στο λεκανοπέδιο –και- με τη δημιουργία πολλών αστικών πάρκων αλλά με κεντρικό στόχο του σχεδίου τη δημιουργία ενός Μητροπολιτικού πάρκου στον Κηφισό, από τις εκβολές του έως τις πηγές του.
4. Στήριξη προγραμμάτων για ενιαίες λειτουργίες σε όλους αυτούς τους χώρους που θα αναφέρονται στον τουρισμό, την περιβαλλοντική εκπαίδευση και στην αναψυχή των κατοίκων.
5. Σε ολόκληρο το χώρο του σημερινού Ελληνικού και στις περιοχές ανάπλασης, θα εφαρμοστούν εκτεταμένα προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας, διαχείρισης απορριμμάτων σε όλα τα επίπεδα, πρότυπες ρυθμίσεις σε θέματα κυκλοφοριακά, ποδηλατοδρόμων, πεζοδρομήσεων, και κοινωνικών λειτουργιών.
Τα οφέλη, ΚΑΙ τα οικονομικά, από αυτή την αναπτυξιακή λογική θα ήταν πολλαπλά και μόνιμα, ενώ η είσπραξη ενός ποσού, έστω και σημαντικού, θα ήταν άπαξ. Αφενός, θα τόνωνε ένα τομέα σε κρίση, τον κατασκευαστικό. Αφετέρου, θα προσέθετε υποδομές σε πολλές γειτονιές (θέσεις στάθμευσης, κοινωνικές λειτουργίες, καλύτερες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις και υποδομές, κλπ), θα δημιουργούσε προϋποθέσεις παράτασης της παραμονής τουριστών στην Αθήνα και ασφαλώς θα άλλαζε τα δεδομένα του μικροκλίματος στο λεκανοπέδιο, θα έδινε ανάσα ζωής σε πολλές περιοχές και συνολικά στο λεκανοπέδιο, θα άλλαζε τα δεδομένα αναψυχής και άθλησης όλων των κατοίκων του.
*Δες και κείμενό μου, στο Δαίμονα της Οικολογίας, τ. 33, Ιανουάριος 2004

Το παρόν άρθρο του Σάκη Κουρουζίδη (ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΛΕΚΑΝΟΠΕΔΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ) δημοσιεύτηκε στον «Δαίμονα της Οικολογίας», τ. 113, Μάρτιος 2011. Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι της ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ . Η φωτογραφία είναι από την περιοχή Τουρκοβουνίων, έκτασης περίπου 4500 στρεμμάτων, σε απόσταση 7 χιλιομέτρων από την Ομόνοια, "γειτονική" με δεκάδες χιλιάδες κατοίκων υποβαθμισμένων συνοικιών και μονίμως παραγκωνισμένη από τους σχεδιασμούς του ΥΠΕΚΑ....

Σαββόπουλος και Αγγελόπουλος, βίοι παράλληλοι…

Μου άρεσε η «κατεβασιά» των δυο καλλιτεχνών στο γήπεδο της πικρής καθημερινότητας, που ζει ο ελληνικός λαός. Πολύ καθυστερημένη βέβαια, αλλά έστω και τώρα, κάτι σήμαινε στη συγκεκριμένη κατάσταση. Νομίζω πως θα έπρεπε να μας είχαν πάρει υπόψη εδώ και πολύ καιρό και να δράσουν, αν όχι με την πρόγκα του μοναδικού περφόρμερ και τριποντά Λαζόπουλου, αλλά τουλάχιστον ως δείχνοντες ενδιαφέρον για την αξιότιμη πελατεία τους…

Παλιότερα είχα γράψει ένα άρθρο στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ με τίτλο «Ο Αγγελόπουλος σουτάρει και ο Σαββόπουλος αποκρούει σε κόρνερ», με αφορμή μια απαξιωτική έκφραση του πρώτου για τον δεύτερο και μια εύστοχη απάντηση του δεύτερου στον πρώτο….Πάντως αυτές τις μέρες οι δυο τους βγήκαν στα μίντια όχι για να ξιφουλκήσουν αλλά για να δηλώσουν το παράλληλο ενδιαφέρον τους για τα διαδραματιζόμενα..
Φυσικά, δεν ήταν δυνατό να δείξουν έναν άλλο εαυτό από αυτόν που είχαν. Ο Αγγελόπουλος είπε στην κ. Στάη, σε ώρα υψηλής ακροαματικότητας, κάτι αοριστίες για τη δυστυχία της χώρας, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί σε τηλεφωνήματα που είχε με international celebrities (διεθνείς διασημότητες). Αντίθετα ο Σαββόπουλος ήταν γειωμένος στην κατάσταση και πιο πρόθυμος στο να γίνει χρήσιμος, καθώς εξέθεσε την άποψή του για το χώρο του αθηναϊκού κέντρου.

Ακολουθεί κείμενο του Σαββόπουλου στην «Ελευθεροτυπία», εναντίον των παρερμηνειών της αρχικής δήλωσής του :

«Για να προλάβω περαιτέρω παρεξηγήσεις, επαναλαμβάνω ό,τι είπα στον ραδιοφωνικό μαραθώνιο της Τετάρτης, κάπως πιο συμπυκνωμένα εδώ.
Να κηρυχτεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας, διότι το εφιαλτικό πρόβλημά μας τώρα, χειρότερο απ' την οικονομική κρίση και την αβεβαιότητα, είναι ο τρόμος των πολιτών. Οπου και να διαμένουμε, διασχίζουμε την Αθήνα δύο φορές τη μέρα για δουλειές, μετά φόβου Θεού και με κλειστά τα τζάμια. Προχθές μαχαίρωσαν τον βοηθό μου.
Μία λύση θα ήταν να μεταφερθούν οι παράνομοι μετανάστες σε μισοαφημένα νησιά ή χωριά, για να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν με τη βοήθεια του ΟΗΕ, γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε. Κι όταν επιτέλους δεήσει η Ευρώπη να σχεδιάσει κοινή πολιτική για τους μετανάστες και φύγουν οι άνθρωποι, τότε οι ιδιοκτήτες των εγκαταλελειμμένων σπιτιών σε χωριά και νησιά μας, θα 'χουν το σπιτάκι τους συντηρημένο κι απ' έξω κανένα αμπέλι ή χωράφι καλλιεργημένο.
Τα εξαρτημένα άτομα είναι άλλο. Πρέπει να φύγουν απ' το κέντρο και να φιλοξενηθούν σε κέντρα απεξάρτησης -χρειαζόμαστε επειγόντως περισσότερα- μακριά απ' τις πιάτσες, όπου να μην είναι τόσο εύκολη η πρόσβαση των εμπόρων ναρκωτικών. Διότι πρέπει να αστυνομεύονται οι έμποροι και όχι οι εξαρτημένοι, για τους οποίους πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι είναι δικά μας παιδιά.
Να καθαριστεί το Ιστορικό Κέντρο, που δεν είναι μόνο δικό μας, αλλά όλης της Ευρώπης. Εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, το Θέατρο, η Φιλοσοφία και η ίδια η Ευρώπη. Και τώρα είναι ανθρώπινη χωματερή, κρανίου τόπος, έτσι θα το αφήσουμε; Περιμένοντας την Ευρώπη; Να καθαριστεί λοιπόν και τότε πια να κατοικηθεί με χαμηλό επιδοτούμενο ενοίκιο από νέα ζευγάρια, να ζωντανέψουμε.
Πιθανόν υπάρχουν κι άλλες, καλύτερες λύσεις απ' αυτές που ανέφερα. Θα μ' ενδιέφερε πολύ να τις ακούσω.
Αντ' αυτού, ακούω έναν αντίλογο από τα blogs και από μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης, που δεν δείχνει να ενδιαφέρεται τόσο για μια λύση, να γίνει ένας διάλογος, να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, αλλά ενδιαφέρεται μάλλον να στήσει ένα θέαμα καβγατζίδικο, με ειρωνείες, εξυπνάδες και διαστρεβλώσεις. Πότε είπα εγώ για ξερονήσια και εξορίες; Ξερονήσι είναι τώρα το κέντρο της Αθήνας. Σε άθλια γκέτο, στοιβαγμένοι ζουν αυτοί οι δυστυχείς.
Το σχέδιο της κυβέρνησης να τους πάει σε περιφραγμένα στρατόπεδα τούς φαίνεται καλύτερο;
Μου κάνει εντύπωση αυτή η καινούργια λογοκρισία διά της διαστρεβλώσεως, γιατί είναι πολύ πιο εφιαλτική και περίπλοκη απ' αυτές που ζήσαμε στο παρελθόν. Στοχοποιούνται πλέον άνθρωποι. Από πού προέρχεται άραγε αυτό; Προέρχεται πάλι από τον πανικό και τον φόβο αρκετών ανθρώπων δίπλα μας, που ταυτοχρόνως, όμως, δεν θέλουν να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους και μες στη βαθιά απογοήτευσή τους κατασκευάζουν εχθρούς.
Κι ύστερα πάλι αυτοί οι ίδιοι αναρωτιούνται: "Μα γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;"».

Η ΔΕΞΙΑ ΒΑΡΚΙΖΑ (ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ…)

Ο όρος εμφιλοχωρεί σε ένα άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη(«Πιάσε τοίχο Ντομινίκ», Antinews 20.5.2011) και παραπέμπει στην Συμφωνία της Βάρκιζας του 1945, με βάση την οποία αφοπλίστηκε ο ΕΛΑΣ… Τώρα πλέον κάποιοι – από τη χρεοκοπημένη κυβέρνηση έως τους ευρωπαίους μεγαλοπαράγοντες – θέλουν να αφοπλιστεί η «Δεξιά» παράταξη και να εγκαταλείψει τις αντιμνημονιακές της αιχμές. Ο ελιγμός έχει γίνει απολύτως κατανοητός – ώστε ακόμη και η σημερινή αναφορά του έγκριτου Σταύρου Λυγερού στην ΕΤ1 περί της Νέας Δημοκρατίας ως «στόχου» της άνωθεν καθοριζόμενης συναίνεσης , να ηχεί ως κοινός τόπος.

Ο Φώτης Κουβέλης κάνει λόγο για «εντολές που παίρνουν πλέον χαρακτήρα διαταγών», ενώ ακόμη εκτιμά ότι «καμία πολιτική δύναμη δεν προτίθεται να εκχωρήσει την πολιτική της θέση για τα ζητήματα της οικονομίας σε ένα γενικό και αόριστο κλίμα συναίνεσης». «Ένθερμη λίαν η εκτίμηση» του Φώτη Κουβέλη, από το στόμα του και στου Θεού τ’ αυτί, όμως εγώ δεν είμαι τόσο αισιόδοξος.… Αντίθετα έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας αυτό που ο ίδιος προτείνει, δηλαδή την εκπόνηση ενός συναινετικού μηνύματος από τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις προς τους Ευρωπαίους «εταίρους», όσον αφορά τα όρια αντοχής της χώρας……

Θέλουν τη συναίνεση, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να δημιουργήσουν έναν διακομματικό μηχανισμό καταστολής, μπροστά στις αντιδράσεις που θα επιφέρουν τα νέα μέτρα. Παρακολουθούν τη Νέα Δημοκρατία που περιμένει την «ωρίμανση» και πτώση του ΠΑΣΟΚ – εκθέτοντας στον ενδιάμεσο χρόνο τη χώρα στον κίνδυνο ανήκεστης βλάβης – και θέλουν να ποντάρουν σ’ αυτήν , αλλά υπό όρους. Παρακολουθούν τις εκτός δικομματισμού αντιμνημονιακές δυνάμεις και σημειώνουν την αδυναμία τους να παρακάμψουν διαφορές και να συγκροτήσουν ένα μεγάλο μέτωπο για τη σωτηρία της χώρας. Παρακολουθούν το λαό που έχει υποστεί πλήγματα επί πληγμάτων, κι όμως παραμένει μέσα στο ζουρλομανδύα που του έχουν περάσει. Και σπεύδουν τώρα να προσδέσουν τη Νέα Δημοκρατία στο άρμα τους, γιατί αύριο δεν ξέρουν τι μπορεί να γίνει : Γιατί ξέρουν, έστω και αν δεν το πιστεύουν, ότι μια πανευρωπαϊκή εξέγερση είναι εφικτή. Γιατί βλέπουν ότι αυτό που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς πριν ένα χρόνο (δηλαδή το κύμα των αραβικών επαναστάσεων) έγινε πραγματικότητα, γιατί αναγνωρίζουν στο μέλλον τη δυνατότητα να υπερβεί το παρόν τους : Εδώ ολόκληρος Στρως Καν την έπαθε, γιατί να μην την πατήσουν κι αυτοί ;

Τελειώνω, με κάτι γραμμές του Φαήλου Κρανιδιώτη στο παραπάνω κείμενο, με αποδέκτη τον Αντώνη Σαμαρά :

«Τι θέλουν οι άνθρωποι; Μια τόση δα «δεξιά Βάρκιζα» θέλουν, που λέει κι ο φίλος μου ο Παναγιώτης. Να παραδώσει τα όπλα ο Αντώνης και να αυτοχειριαστεί πολιτικά.
Είναι ένα σαραβαλιασμένο λεωφορείο μ’ όλους τους μνημονιακούς σκιντζήδες μέσα, που κατρακυλάει στην κατηφόρα με σπασμένα φρένα. Και του ζητάνε να τρέξει ν’ αρπαχτεί από την πόρτα και να πηδήξει κι αυτός μέσα, λίγο πριν φουντάρει η καθεστωτική μπακατέλα στο γκρεμό.
Ορισμένα μπετατζίδικα montblanc της βαριάς προόδου και ατζέντηδες των σκουπιδιαραίων, κάθονται όλοι μέρα με τον φακό και το υποδεκάμετρο. Ψειρίζουν σαν τις μαϊμούδες το Ζάππειο 2 μπας και βρουν υπονοούμενο συναίνεσης στο μέγα θαύμα, που τσιμεντάρισε και φέτος το έλλειμμα στο 10%, εξακόντισε το χρέος και την ανεργία, ενώ η κοινωνία σύμπασα κάνει μακροβούτι στην ύφεση και στην κατάθλιψη. Αυτοί, παίδες, δεν κάνουν ούτε για να βόσκουν πασχαλίτσες…….»

Το Τατόϊ , οι «Γεωπόνοι του κόσμου» και μια περιττή απαξίωση ….

Στη σωτηρία και ανάδειξη του Τατοϊου αναφέρεται το πρόσφατο Δελτίο Τύπου των «Γεωπόνων του κόσμου», επιστημονικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας, που δημιουργήθηκε πρόσφατα και περιλαμβάνει γεωπόνους, αρχιτέκτονες τοπίου και άλλες παρεμφερείς ειδικότητες. Το Δελτίο αναμφίβολα συνεισφέρει στον προβληματισμό - ή ακόμη και στον τόσο απαραίτητο θόρυβο - γι αυτή τη σπουδαία έκταση της Αττικής. Για την οποία ο Πρόεδρος του ΟΡΣΑ Γιάννης Πολύζος, είχε θέσει τον περασμένο Δεκέμβρη το ζήτημα μιας μερικής ανάπλασης – της τάξεως των 8-9 χιλιάδων στρεμμάτων - ενώ παράλληλα έθετε και το ζήτημα της δημιουργίας εσόδων με στόχο τη βιωσιμότητα του κτήματος.

Έχοντας παρακολουθήσει την υπόθεση του κτήματος Τατοϊου από τις αρχές της χιλιετίας, είδα στην άποψη του Πολύζου μια χροιά από σχετική πρόταση που είχε υποβάλει η «Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού» - σωματείο με σημαντική δράση και μάλιστα πρώτο στην επετηρίδα των περιβαλλοντικών οργανώσεων, με έτος ίδρυσης το 1972…. Για τα ζητήματα αυτά αναφέρθηκα στην ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ (Απρίλιος 2005), στην ΕΠΟΧΗ(13.3.2005) , ΑΥΓΗ (28.1.2007) όπως επίσης και σε ανάρτηση στον παρόντα ιστότοπο υπό τον τίτλο «Μητροπολιτικό Δάσος» (10.10.2010).

Ομολογώ ότι μέχρι πρότινος είχα την εντύπωση ότι το σχέδιο της «Ελληνικής Εταιρείας» που είχε κατατεθεί από το 2004 περίπου και που περιείχε ένα «χαρμάνι» μουσειακών, ψυχαγωγικών και γεωργικών δομών για το χώρο, ήταν γενικά ρεαλιστικό και ικανό να διασφαλίσει την αυτοχρηματοδότηση . Διαβάζοντας όμως το Δελτίο Τύπου των «ΓτΚ» διαπίστωσα την ύπαρξη ενός χωρίου που απαξίωνε προηγούμενες απόψεις για την ανάπλαση, με ένα λεξιλόγιο μάλλον επιθετικό ..

Δηλώνουν οι Γτκ : « Σαν επιστημονική εταιρία, δεν είμαστε σε θέση να συνηγορήσουμε ή να συμφωνήσουμε με περιστασιακές, έντονα επικοινωνιακές, ερασιτεχνικές, χομπίστικες και αποπροσανατολιστικές, σίγουρα μη επιστημονικές προσπάθειες ομάδων, ή ακόμη και ατόμων, που προωθούν μια διαφορετική αντίληψη για το «Τατόι» περιορίζοντας το ζήτημα μόνο σε θέματα ιστορικοπολιτικού μουσειακού χαρακτήρα, επιλεκτικών φυτοκομικών επεμβάσεων και αναπλάσεων βιτρίνας, βλέποντας τον χώρο σαν υπερτοπικό πάρκο μαζικής αναψυχής ή εύκολο σημειακό προορισμό εκδρομών και περιηγήσεων, ανεξάρτητα του βαθμού ανοχής ανθρώπινων δραστηριοτήτων και διάρκειας της παρουσίας».

Ερωτώ κι εγώ τους ΓτΚ : Ποιοι είναι αποδέκτες αυτών των κατηγοριών; Μήπως η «Ελληνική Εταιρεία», η προσφάτως δημιουργηθείσα εταιρεία «Φίλων του Τατοϊου», «η Πρωτοβουλία για την Πάρνηθα» , οι διάφοροι εθελοντές που κατέθεταν τον ελεύθερο χρόνο τους για την δασοπροστασία της περιοχής το καλοκαίρι, ή ποιοι άλλοι;

Εύλογο το αίτημα των ΓτΚ – ή οποιασδήποτε άλλης ομάδας παρεμφερών προσόντων – να ενορχηστρώσουν όλες τις δράσεις και τις ειδικότητες σε ένα ολιστικό σχέδιο ανάπλασης του Τατοϊου. Αλλά η απαξίωση «των άλλων» που ενδιαφέρθηκαν μέχρι πρόσφατα για την ίδια υπόθεση υπό τους κρότους κάποιων δημοσιουπαλληλικών ροχαλητών, είναι μάλλον περιττή …

Όλο το κείμενο για τη « Σωτηρία και ανάδειξη του κτήματος Τατοΐου . Ώρα για διεπιστημονική παρέμβαση και δράση.»
των Σταμάτη Λ. Σεκλιζιώτη (Δρ) Γεωπόνος ΑΠΘ – Αρχιτέκτων Τοπίου (MPhil, PhD, Birmingham, UK), Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου «ΓΕΩΠΟΝΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», Κωνσταντίνου Κασσιού,(Δρ) Δασολόγος ΑΠΘ – Αρχιτέκτων Τοπίου, Ομότιμος Καθηγητής ΕΜΠ, (MSc, PhD, University of Madison, Wisconsin USA), Μέλος των «ΓΕΩΠΟΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», Γεώργιου Καρέτσου(Δρ) Δασολόγος ΑΠΘ - Ερευνητής, Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών (ΕΘ.Ι.ΑΓΕ), Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των «ΓΕΩΠΟΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» και
Σταυρούλας Κατσογιάννη, Γεωπόνου ΓΠΑ – Αρχιτέκτονος Τοπίου και Ιδρυτικού μέλους των «ΓΕΩΠΟΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» υπάρχει στο http://worldagronomists.blogspot.com

ΞΗΛΩΝΟΥΝ ΑΙΟΛΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

Μεγάλη χώρα η Ισπανία, με σημαντική και διαρκή πολιτιστική εξέλιξη, «κατάφερε» και αυτή να πέσει στη λούμπα της συμβατικής τουριστικής ανάπτυξης. Η ψυχαγωγική μονοκαλλιέργεια μεγάλων περιοχών της ισπανικής υπαίθρου και ιδιαίτερα η διάσπαρτη δόμηση εξοχικών για τις ανάγκες της βορειοευρωπαϊκής αγοράς, αποσάθρωσαν τα παραδοσιακά τοπία και ιδιαίτερα όσα «ακουμπούσαν» στην παράκτια ζώνη….Τώρα η αναπτυξιακή δυναμική στρέφεται προς τα ενδότερα της χώρας, «κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει» τις δυσμορφίες και τις μπαναλιτέ που αυτή η ίδια προκάλεσε στον παραλιακό χώρο. Καιρός λοιπόν για ανεμογεννήτριες, για να μπορούν να συντηρούνται οι νυχτερινοί φωτισμοί των ξενοδοχειακών συγκροτημάτων, για να θερμαίνονται πισίνες και για να υλοποιείται κάθε άλλη μ@λ@κί@ πολυτελείας…

Παρ’ όλα αυτά όμως δεν παύουν να προβάλλονται ορισμένες αντιστάσεις. Έτσι λόγου χάρη από τον ιστότοπο http://archaeopteryxgr.blogspot.com/2011/05/blog-post_18.html μαθαίνουμε ότι ένας δικαστής στην Καταλονία διέταξε να ξηλωθούν 45 ανεμογεννήτριες στην Sierra del Tallat, επειδή δεν υπήρχε γενικό Δημοτικό χωροταξικό που να τις προβλέπει…. (http://www.lavanguardia.com/medio-ambiente/20110517/54155159411/un-juez-de-lerida-ordena-desmantelar-un-parque-eolico-de-45-molinos.html)

Έχοντας δει τις θηριώδεις ανεμογεννήτριες στη Νότια Εύβοια, με τις τεράστιες τσιμεντένιες βάσεις, αμφισβητώ τη δυνατότητα μιας ανάλογης πρακτικής στον ελλαδικό χώρο. Και αυτό το εννοώ όχι για το σήμερα, στην περίπτωση ακύρωσης μιας τέτοιας εγκατάστασης από κάποιο δικαστήριο, αλλά και για το μέλλον, όταν υποθετικά ολοκληρωθεί ο κύκλος λειτουργίας των ανεμογεννητριών… Οι «αεριτζήδες» που πλαγίως υπαινίσσονται την μελλοντική απελευθέρωση του τόπου από τις όποιες δουλείες και συνεπώς υπονοούν την απόσυρση των ανεμογεννητριών, είναι οπωσδήποτε γνώστες των δυσκολιών που έχει ένα εγχείρημα «εκρίζωσης» και μεταφοράς αντικειμένων ύψους 140 μέτρων και βάρους πολλών τόνων….Χώρια που η απόσυρση της ανεμογεννήτριας δεν μπορεί να συνεπιφέρει την απόσυρση των οδικών δικτύων, που έχουν ήδη ευτελίσει τη φύση....

ΥΠΟΓΕΙΑ ΓΚΑΡΑΖ, ΥΠΕΡΓΕΙΑ ΦΥΣΗ

«Στης ακρίβειας τον καιρό- θέλησα να παντρευτώ – και μου βρήκαν μια γυναίκα – που έτρωγε για πέντε –δέκα»….Το συγκεκριμένο προπολεμικό άσμα επανακάμπτει στο μυαλό μου, καθώς αναβιώνει η συζήτηση για τα γκαράζ υπό τις αθηναϊκές πλατείες….Mέσα σε συνθήκες κρίσης η υπόθεση μου φαίνεται πως κινείται στη σφαίρα του απιθάνου, όμως ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΚΥΨΕΛΗΣ θέτουν ξανά το ζήτημα του πάρκου Κύπρου και Πατησίων, που «απειλήθηκε» με υπόγεια γκαραζοποίηση….Και επειδή οι τέτοιες υποθέσεις αναδεικνύουν διάφορους «οικο-πλειοδότες», μπήκα κι εγώ στο κόπο να γράψω την δική μου άποψη, εν μέρει ως συνέχεια σχετικού διαλόγου που πραγματοποιήθηκε στον δικτυακό τόπο PEEGEP……

«H πόλη είναι κατάσχεση της φύσης από τον άνθρωπο», έλεγε ο πρωτοπόρος του μοντερνιστικού κινήματος Le Corbusier. Η βαρύνουσα θέση που έδινε ένα σημαντικό πολεοδομικό ντοκουμέντο όπως η «Χάρτα των Αθηνών», στην «πολεοδομία των τριών διαστάσεων», στην δόμηση καθ’ ύψος ή υπογείως, εξέφραζε ακριβώς την ανάγκη εξοικονόμησης επιφανειακού χώρου, για την ικανοποίηση διαφόρων χρήσεων.

Κάποιοι από εμάς τους οικολογούντες έχουμε , επί τρεις περίπου δεκαετίες, αναλώσει πολύ ενέργεια για να στηρίξουμε θέσεις όπως «ο κυκλοφορών (να) πληρώνει»(Σχίζας, Φεβρουάριος 1985, «Νέα Οικολογία»)**. Έχουμε δείξει την αμφίδρομη σχέση της κίνησης «πεζή» με την ασφάλεια και την αισθητική των πόλεων , έχουμε αναφερθεί στην μηχανική υποστήριξη της «πεζοκίνησης» αξιοποιώντας όχι κάποιες φουτουριστικές φαντασιώσεις αλλά «υπαρκτές» ρυθμίσεις σε πόλεις π.χ όπως η Περούτζια ή το Λουξεμβούργο . («Οικοτοπία», Οκτώβριος 1999, «Από τους πεζοδρόμους στην πεζόπολη») Έχουμε υποστηρίξει τη χαρακτηριστική σημασία του πεζού στην υγεία του αστικού οικοσυστήματος – κάνοντας χρήση του ορθού λόγου και ουδόλως κομπλεξαριζόμενοι από την απουσία πιστοποίησης…...

Η ασφαλής, ακώλυτη, άνετη, ελκυστική κίνηση των πεζών, εξαρτάται από την περίσσεια επιφανειακού χώρου, και αυτή με τη σειρά της εξαρτάται από παράγοντες όπως είναι οι κτιριακές αποστάσεις ή η παρουσία σταθμευόντων οχημάτων . Η εκτόπιση των οχημάτων από τον επιφανειακό χώρο είναι αναγκαία, αν και όχι επαρκής συνθήκη, για την απόδοση αυτού του χώρου στους πεζούς. Η πόλη χρειάζεται «ράφια» για τη στάθμευση και μάλιστα «υπεύθυνη» στάθμευση, που αναλαμβάνει τα κόστη της και δεν τα επιρρίπτει στην κοινωνία. Στο συγκεκριμένο ζήτημα η κατασκευή των υπόγειων γκαράζ έχει πλεονέκτημα έναντι των υπέργειων, κατά το ότι δεν ενισχύει τον κορεσμό, την ασφυξία και τη συρρίκνωση του αστικού τοπίου με τη παραγωγή νέων κτιρίων.

Αν δεν κάνω λάθος, βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου οι ταρατσόκηποι προτείνονται ως μέσα βιοκλιματικής, αισθητικής και περιβαλλοντικής αναβάθμισης της πόλης – υπό την έννοια της παροχής της δυνατότητας σε κάποια είδη να επανακάμψουν στον αστικό χώρο. …Τα πάρκα της πόλης και οι άλλες βαθμίδες πρασίνου, τυγχάνουν της ανθρώπινης επιμέλειας και επιβιώνουν με τη συγκεκριμένη τους μορφή, ακριβώς λόγω αυτής της επιμέλειας….Ακόμη και η έννοια της φυσικότητας, κατανοείται πλέον όχι ως πλήρης απουσία ανθρώπινης παρέμβασης, αλλά ως προϊόν συνεκτίμησης φυσικών και ανθρωπογενών στοιχείων. Λόγου χάρη στην Πίνδο οι φυσικοί παράγοντες υπερτερούν έναντι των ανθρωπογενών, η φυσικότητα είναι μεγαλύτερη, ενώ το αντίθετο συμβαίνει στο μπαλκόνι μου στη πλατεία Κυψέλης…

Αν η φυσικότητα είναι το θύμα μιας παρέμβασης για τη δημιουργία υπόγειου γκαράζ – που θα απέδιδε επιφανειακό χώρο στους πεζούς και θα προσέδιδε μεγαλύτερη «ανοικτότητα» και ποιότητα στο αστικό τοπίο - τότε εγώ προσωπικά θα ζητούσα τη θυσία της….Όμως, ποιος βεβαιώνει ότι ο υπερκείμενος επιφανειακός χώρος μιας πλατείας με υπόγειο γκαράζ, δεν μπορεί να φιλοξενήσει ικανοποιητικά στοιχεία φυσικότητας;

Δεν εννοούμε εδώ σεγκόϊες(!) ή γιγαντιαίες βελανιδιές ή πλατάνια. Απλά εννοούμε μορφές που μπορούν να αντιπαρατεθούν στην ορθογωνιοποίηση και στην επιπεδότητα του συμβατικού αστικού χώρου, που μπορούν να παράγουν οσμές και αισθήσεις εποχών, σκιάσεις ή/και μικρές αντιθορυβικές διατάξεις στην καρδιά της πόλης. Που γενικά μπορούν να δημιουργήσουν θύλακες διαφορετικότητας και περιοχές μικροαποδράσεων…
Στη συμβουλή του κ. Κώστα Κασσιού για μια επιτόπια εξέταση της πλατείας Κλαυθμώνος, ( που προφανώς απευθύνεται προς τους διυλίζοντες τον κώνωπα της φυσικότητας και καταπίνοντες την κάμηλο της οπουδήποτε σταθμεύουσας κυκλοφορίας) εγώ θα πρόσθετα και τη περίπτωση διαφόρων roof garden , όπως του «Τιτάνια». Ή ενδεχομένως να πρόσθετα και τα πολλά μικρά μπαλκόνια της Αθήνας, όπου οι άνθρωποι αναζητούν τη φύση χωρίς να πολυσκοτίζονται για θεωρητικές συζητήσεις…

** σε ανάλογο μήκος κύματος , με το σκεπτικό της ανάληψης του κόστους της στάθμευσης από τον σταθμεύοντα, κινήθηκε και η αρθρογραφία του φίλου και συνεργάτη Γιάννη Σακιώτη

O ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΡΩΣ ΚΑΝ

Παλιά είχα γράψει, ότι υπάρχουν κάποιοι που αν άκουγαν τον Καρατζαφέρη να λέει ότι η γη είναι στρογγυλή, θα ήταν ικανοί να βγουν και να πουν ότι «η άποψη για τη σφαιρικότητα της γης είναι φασιστική…»
Ξέρω ότι θα προσβάλω την αντι-ακροδεξιά και αντιφασιστική ορθότητα ορισμένων, όμως έλα που ο Καρατζαφέρης, από όσα υπέπεσαν στην αντίληψή μου, είναι ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός που μίλησε για την περίπτωση Στρως Καν, με τρόπο ενοχλητικό για τον «μεγάλο αδελφό». Δεν μπορεί λοιπόν να μην του δώσουμε το λόγο, τη στιγμή που στη Γαλλία το 57% των πολιτών θεωρεί ότι ο Πρόεδρος του ΔΝΤ έπεσε θύμα συνωμοσίας. Ούτε φυσικά να παραγνωρίσουμε το ότι από τη στιγμή που ο Καρατζαφέρης έδωσε τη συνέντευξή του έως σήμερα, ήλθε στην επιφάνεια ένα κατεξοχήν περίεργο ιατροδικαστικό εύρημα - ότι δηλαδή ούτε ο Γάλλος πολιτικός ούτε η καμαριέρα έφεραν αμυχές στο σώμα τους, μετά τον υποτιθέμενο βιασμό …
Να τι είπε ο Καρατζαφέρης στο CHANNEL 9 στην εκπομπή «Δελτίο Θυέλλης» (16/05/11)

" Περίεργη η υπόθεση Στρος Καν.Όσοι έχουμε ζήσει στην Αμερική, ή όσοι έχουμε περάσει από σχολή των Αμερικανών, είμαστε κάπως "υποψιασμένοι" για ορισμένα πράγματα. Αυτό που συνέβη στον κ. Στρος Καν, μου θύμισε το περιστατικό με τον πρώην Δήμαρχο της Ουάσιγκτον, ο οποίος είχε γίνει πολύ "αντιπαθής" στο Λευκό Οίκο, και το πώς τον "έφαγαν". "Ενοχλούσε", του έβαλαν κάποια κάμερα σε κάποιο ξενοδοχείο, και "τελείωσε".Καταθέτω την εκτίμησή μου και το σεβασμό μου στις γυναίκες που ασκούν το επάγγελμα της καμαριέρας. Πρέπει να πούμε ότι είναι μια δύσκολη και κοπιαστική εργασία, και πάρα πολλές τίμιες Ελληνίδες το εξασκούν και εργάζονται. Όμως, πάντα υπάρχει μια μικρή εξαίρεση.

Οι Αμερικανοί ήξεραν ότι ο κ. Στρος Καν έχει αυτή την "έφεση", δηλαδή την τάση προς ένα πράγμα. Δεν θα το έλεγα πάθος. Δεν ξέρω. Πέστε το και πάθος. Εάν είχε το μεγάλο πάθος του καπνίσματος και ήθελαν να τον αντιμετωπίσουν, θα του έβαζαν λίγο ηρωίνη ή κοκαϊνη στο αυτοκίνητο. Ταίριαζε με την εικόνα. Επειδή ήταν άνθρωπος του "ποδόγυρου", ταίριαζε να του στήσουν ένα τέτοιο σκηνικό. Καταρχήν οι μαρτυρίες που έρχονται και οι οποίες δεν βγαίνουν καλά στα ρεπορτάζ, λένε ότι πρόκειται για μια γυναίκα ύψους 1.85 μια εντυπωσιακή, θεϊκή παρουσία, που φορούσε μια "προκλητική" μίνι φούστα. Τώρα, υπάρχουν μερικά ερωτήματα όπως:

Πρώτο. Πως μπαίνει μέσα σε ένα δωμάτιο, όταν όλες οι καμαριέρες που κάνουν τη δουλειά τους, κτυπάνε επίμονα την πόρτα πριν μπουν. Δεύτερον. Ρωτάνε τη ρεσεψιόν, εκτός αν παίζουν ένα "ρόλο". Το θέμα είναι, πως ήξερε η καμαριέρα ότι ο κ. Στρος Καν ήταν στο μπάνιο, και μπήκε μέσα στο δωμάτιο με την κάρτα της χωρίς να κτυπήσει πρώτα; Πως υπάρχει κατακράτηση, όταν υπάρχει το κλειδί που σου επιτρέπει να ανοίγεις οποιαδήποτε πόρτα - το πασπαρτού;Είναι μερικά πράγματα για τα οποία έχω «κενά».

Έχω ερωτήματα. Σκέφτομαι αν θέλεις, γιατί έχω περάσει από εκεί, και ξέρω τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται. Το όλο σκηνικό, ο τρόπος με τον οποίον το περιφέρουν το θέμα οι Αμερικανοί σε όλα τα κανάλια, μου κάνει εντύπωση. Σας θυμίζω ότι τη σκηνή της επέμβασης του Μπιν Λάντεν την έκρυψαν. Την έκοψαν. Δεν την έδειξαν. Μιλάμε για τον τρομοκράτη που σκότωσε τόσους Αμερικανούς, και μιλάμε για τον Νο 3, 4 ή 5 ισχυρότερο άνδρα του κόσμου, τον κ. Στρος Καν.Το ερώτημα είναι, που ενόχλησε τους Αμερικανούς ο κ. Στρος Καν;Πριν από ένα μήνα οι Αμερικανοί προκειμένου να αυξήσουν τα ποσοστά του κ. Σαρκοζί, τον έθεσαν "αρχιστράτηγο" της αποστολής στο θέμα της Λιβύης. "Έφαγε" τη μούρη του, και σιγά-σιγά το ΝΑΤΟ, μπήκε στην υπόθεση για να μην "ξεφτιλιστεί" ο κ. Σαρκοζί. Πιστεύω λοιπόν, ότι αυτό είναι εξαιρετικά "βολικό" για τον κ. Σαρκοζί.

Μιλάμε για ένα κ. Στρος Καν, ο οποίος στις δημοσκοπήσεις ήταν 5,5 μονάδες μπροστά από την κ. Μαρί Λεπέν και 6 μονάδες μπροστά από τον κ. Σαρκοζί.Τώρα, αναφερόμενος στα ελληνικά πράγματα, ο πιο πολύ θετικά και φιλικά διακείμενος προς εμάς, θα πρέπει να ήταν ο κ.Τρισέ. Ο κ. Στρος Καν είχε "δείξει δόντια", γιατί είχε πει και κάποια πράγματα σε κάποιον πολιτικό ότι θα είναι "σκληρός", ενόψει της επόμενης δόσης. Εν πάση περιπτώσει, η υπόθεση αυτή μου "μυρίζει". Η εξέλιξη της όλης υπόθεσης, συλλήψεις, χειροπέδες κ.λπ. Ακόμη και ο μεγαλύτερος εγκληματίας αφήνεται ελεύθερος μέχρι να γίνει η δίκη. Το βλέπουμε άλλωστε αυτό στις κινηματογραφικές ταινίες. Θα φανεί όμως τι έχει συμβεί. Όλοι έχουν μία αίσθηση ότι "κάτι συνέβη".

Ο Ανδρουλάκης συνεντευξιάζεται – και τρέχα γύρευε….

Βρήκα τη συνέντευξη του Μίμη Ανδρουλάκη στο «Πρώτο Θέμα», όπως δημοσιεύεται στον προσωπικό του ιστότοπο (14.5.2011) ενδιαφέρουσα, αν και θα προτιμούσα αυτά τα πράγματα να τα είχε πει άλλος, δικαιούμενος πιο πολύ από τον Μίμη «δια να ομιλεί» ….….Ακόμη θα προτιμούσα , εκτός από το πνεύμα των ελιγμών , των διακανονισμών, των ρυθμίσεων κλπ. , που διαποτίζει τη συνέντευξη του Ανδρουλάκη, να υπήρχε και ένα έστω ελαφρό «συγκρουσιακό»πνεύμα , δηλωτικό της ανάγκης για μερική έστω παράκαμψη της ευρω-νομιμότητας, λαμβανομένων υπόψη των εταίρων που λάδωναν, πούλαγαν στραβά υποβρύχια, κερδοσκοπούσαν από τις ελληνοτουρκικές διαφορές και γενικώς μίλαγαν για το «ύστερο» ελληνικό χρέος, ξεχνώντας το προγενέστερο δικό τους (πολεμικές αποζημιώσεις…). Ενδιαφέρουσες οι σκέψεις του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, όμως σ’ αυτές υποβόσκει το πνεύμα του «νομοταγούς οφειλέτη», που είναι αποφασισμένος μέχρι τέλους να κάνει το καλό παιδί…
Κι ακόμη υποβόσκει το πνεύμα μιας πασοκοποίητης "εθνικής συναίνεσης", που γυρίζει επίμονα στην πολιτική αγορά αυτές τις μέρες και συνιστά μια προσπάθεια προσεταιρισμού της Νέας Δημοκρατίας.

Ακολουθεί όλη η συνέντευξη, με κάποια σημεία υπογραμμισμένα από τον υποφαινόμενο

Είχατε πει προεκλογικά ότι το βιβλίο σας «Ε, Πρόεδρε!» ήταν μια ύστατη προειδοποίηση κινδύνου ενώπιον του ναρκοπεδίου. Εισακουστήκατε;
Όχι, η μέθη της επερχόμενης δωρεάν εξουσίας και οι ειδυλλιακές φωνές της αμεριμνησίας αποδείχθηκαν ισχυρότερες. Η Κυβέρνηση Παπανδρέου όπως είχα πει προεκλογικά , έπρεπε τον Οκτώβρη του 2009 να είχε χαρακτηριστικά κυβέρνησης έκτακτης εθνικής ανάγκης στη σύνθεση, στις λειτουργίες και τις δυνάμεις που θα την στήριζαν ώστε να βάλει γρήγορα “ζώνη ασφαλείας” στη χώρα, να προκαλέσει εθνικό συναγερμό για τη σωτηρία της χώρας και την τραγική συναίσθηση μιας κοινής μοίρας στην κοινωνία. Ήταν η πρόταση για ένα νέο 1909, για μια ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.
Θα βλέπατε τώρα τον σχηματισμό αυτής της κυβέρνησης;

Η χαμένη στιγμή δεν επανέρχεται ποτέ η ίδια. Τότε, είχες την πρωτοβουλία των κινήσεων, ένα ισχυρό πλειοψηφικό κορμό, το momentum και τις θετικές προσδοκίες της κοινωνίας. Τώρα πλησιάζεις γρήγορα, αν δεν γίνει κάτι, στο οριακό σημείο όπου αντιστρέφονται οι προσδοκίες. Όπως είχα προειδοποιήσει στο «Ε, Πρόεδρε!» οι αρνητικές προσδοκίες είναι σαν το ποτάμι. Στενό στην αρχή, φαρδαίνει απότομα.

Ορισμένοι συνάδελφοί σας πρότειναν να ψηφιστεί με 180 ψήφους το νέο επικαιροποιημένο μνημόνιο.
Αν δεν είναι μια επικοινωνιακή πρόταση που λέγεται για να λέγεται δίχως πρακτική συνέπεια και συνέχεια πρέπει να ολοκληρώσουν τον συλλογισμό τους. Πιστεύουν ότι είναι εφικτή και πρέπει να επιχειρηθεί τώρα μια ελάχιστη ειλικρινής συνεννόηση κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων υπό την πίεση και της επόμενης πέμπτης δόσης του δανείου ή μοιραία με την πρόταση αυτή οδηγούμαστε σε εκλογές και συνεπώς έχουν υποχρέωση να περιγράψουν το τι κυβέρνηση θα σχηματιστεί μετά. Διαφορετικά η πορεία θα είναι τυφλή.

Πολλοί μιλούν για κυβέρνηση προσωπικοτήτων που θα στηριχτεί από τρία τέσσερα τουλάχιστον κόμματα.
Στα βραδινά γεύματα στα βόρεια προάστια σχηματίζονται εύκολα κυβερνήσεις αλλά στην πράξη όλα είναι πολύ δύσκολα πια. Πιστεύετε ότι τα αμετανόητα κόμματα και οι ελίτ της χώρας που έχουν την πρώτη ευθύνη για τη σημερινή παρακμή ξαφνικά θα φωτιστούν και θα στηρίξουν από κοινού μια αποτελεσματική κυβέρνηση ή θα πολλαπλασιάσουν το χάος, τις αναλώσιμες μεσοβασιλείες και το όλο εγχείρημα θα αποδειχθεί η Τελευταία Πράξη του δράματος; Μακάρι να υπήρχε η έμπρακτη μετάνοιά τους αλλά πρέπει δημόσια και έγκαιρα να απαντηθούν τα κρίσιμα ερωτήματα. Εκτός κι αν τις πολιτικές εξελίξεις τις καθορίσουν πλέον οι ίδιοι οι δανειστές μας. Τότε θα επαληθευθεί η κάπως ακραία προεκλογική ρήση μου ότι «αν δεν μπει γρήγορα “ζώνη ασφαλείας” στη χώρα η επόμενη κυβέρνηση δε θα είναι “ελληνική”». Ελπίζω να μην φθάσουμε σε τέτοιο σημείο απελπισίας που πολλοί να την θεωρήσουν μια “κάποια λύση” όπως θα έλεγε ο Καβάφης στο “Περιμένοντας τους Βάρβαρους”!

Αμφιβάλετε για τις δυνατότητες των σημερινών κομμάτων να δώσουν λύση;
Ναι αλλά είναι μια αμφιβολία δημιουργική, όχι μηδενιστική, καταστροφική. Κάλεσα έγκαιρα τον πρόεδρο να ανατρέψει το σύστημα που τον ανέδειξε αλλά εκτός από ανατρεπτικός είμαι και ένας “δαρβινιστής” ρεαλιστής που πιστεύει στη δύναμη της προσαρμογής, της εξέλιξης, της αλλαγής υπό την πίεση των μεγάλων αναγκών. Αυτό που προέχει σήμερα στο κακό που μας βρήκε είναι να αποφύγουμε τα χειρότερα ίσως ακόμη και με “λάθος χάρτη”, “λάθος κόμματα”, “λάθος πρόσωπα”.

Η αμφιβολία αφορά και το σημερινό ΠΑΣΟΚ;
Μα απομακρύνθηκα πριν είκοσι χρόνια από το πολιτικό σκηνικό και επανήλθα με το δικό μου σχετικά ανεξάρτητο τρόπο με ένα μοτίβο: το ριζικό επαναπροσδιορισμό του μεγάλου κοινωνικοπολιτικού χώρου της κεντροαριστεράς και ευρύτερης δημοκρατικής αριστεράς που εκτείνεται από τις παρυφές της δεξιάς μέχρι τις παρυφές της παραδοσιακής κομμουνιστικής αριστεράς και αποτελεί στην Ελλάδα τη “φυσική” πλειοψηφία. Οι αφηγήσεις των διαφόρων παλαιών και “νέων” τάσεων του χώρου έχουν ξεθωριάσει μέσα στην κρίση ενώ στο συμβολικό ηθικό επίπεδο έχει σημειωθεί ένα σημαντικό ρήγμα στον ιστό του με αποκορύφωμα την πρόσφατη παραπομπή στην προανακριτική από την ηγεσία του κόμματος μιας εμβληματικής φυσιογνωμίας του, του Άκη Τσοχατζόπουλου. Ωριμάζουν στην κοινωνία οι προϋποθέσεις μιας νέας ιδρυτικής φάσης, μιας ανασύνθεσης, που θα υπερβαίνει θετικά τα σημεία αναφοράς της μεταπολιτευτικής φυσιογνωμίας του χώρου, με την καθοριστική συνεισφορά ενός αστερισμού νέων, ανεξάρτητων κινήσεων δημιουργικών πολιτικών. Νέες φωνές σε “παλιές φωλιές”, νέες φωνές σε νέες φωλιές.
Θα προτείνατε αλλαγή προσώπων στον Πρωθυπουργό;
Το ελάχιστο που προτείνει ο καθένας σήμερα είναι να αποκτήσει τουλάχιστον αυτό το χαλαρό πολυπρόσωπο σχήμα μια ισχυρή διεύθυνση, σαφήνεια στις αποφάσεις, συγκέντρωση στις προτεραιότητες, λιγότερα και καλύτερα κι όχι να χάνεται, να απεραντολογεί με νομοθετική φλυαρία, να σπαταλά το κεφάλαιο της εμπιστοσύνης που διαθέτει με διαγκωνισμούς και αμοιβαία αδειάσματα. Πίστευα ότι ο Γιώργος Παπανδρέου όταν βρεθεί κολλημένος στον τοίχο, παίρνει ανάποδες στροφές, βγάζει ένα άγριο παπανδρεϊκό ένστικτο, γι’ αυτό τον αποκάλεσα παλιότερα “ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο”. Τον τελευταίο καιρό αυτό δεν το βλέπω. Αντίθετα δείχνει, όπως όλη η κοινωνία παρατηρεί, σαν να βρίσκεται σε δημόσια διαπραγμάτευση ακόμα και με υφισταμένους του που φούσκωσαν απότομα και δεν έχουν την κρίση να αντιληφθούν ότι την εκλογική νίκη δεν την πρόσφερε ούτε αποκλειστικά το ταλέντο τους ούτε η προεκλογική στρατηγική αλλά τη χάρισε σαν “δηλητηριώδες χάπι” ο προηγούμενος πρωθυπουργός.

Το μνημόνιο απέτυχε ή η προσπάθεια να εφαρμοστεί το μνημόνιο;
Σ’ ένα βαθμό μόνο ισχύουν και τα δύο αλλά ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο υπάρχουν πολλές ενδιάμεσες αποχρώσεις. Είχα πει από την αρχή ότι το “επίσημο σενάριο” που υιοθέτησε η ευρωζώνη και προέβλεπε γρήγορη ανάκαμψη και έξοδο στις αγορές τις αρχές του 2012 είχε μικρές έως μηδαμινές πιθανότητες επιτυχίας. Έτσι κι αλλιώς, όταν το χρέος σου περνά όλα τα όρια συναγερμού και δεν μπορείς να το φας κόβοντας δικό σου πληθωρικό χρήμα αυτό οδηγεί πάντα σε ύφεση. Πολύ περισσότερο που εμείς πριν ένα χρόνο πεταχτήκαμε έξω από τις αγορές και η ευρωζώνη μας έθεσε με το μνημόνιο το δίλημμα: μεγάλη ύφεση ή άμεση χρεωκοπία, οικονομική καταστροφή και τελικά έξοδος από το ευρώ. Ορισμένες εξωπραγματικές προβλέψεις του μνημονίου αποτελούν ένα ας πούμε σύμφωνο αμοιβαίων προσποιήσεων για να πέσει το χρήμα. Κι αυτό συνεχίζει ακόμα να πέφτει. Κι αν κερδίζεις ή χαραμίζεις το χρόνο θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες στο άμεσο μέλλον.

Ποια θεωρείτε θεμελιώδη λάθη της ευρωζώνης που σας έκαναν να μιλάτε για “λάθος χάρτη” και να ζητάτε από την αρχή ντεφάκτο αναμόρφωση του μνημονίου και συνολικό αναπρογραμματισμό του χρέους;
Το πρώτο όταν κόβω αντιπαραγωγικούς τομείς του κράτους, και έπρεπε να το κάνω με ριζικό τρόπο, χρειάζομαι αντισταθμιστικά νομισματικά και επενδυτικά διεγερτικά για να μη βυθιστώ σε ύφεση διαρκείας. Ας πούμε να μου αναγνωρίσεις ως “παραγωγικό έλλειμμα” και να εξαιρέσεις από την προσαρμογή το χρήμα που θα πάει βεβαιωμένα σε δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις με υψηλό πολλαπλασιαστή για το νέο αναπτυξιακό μοντέλο. Υπάρχει ύφεση και “ύφεση”. Ύφεση που καλλιεργεί εντός της τα υβρίδια μιας νέας ανάπτυξης, ενός ανασχηματισμού των συντελεστών της παραγωγής, δηλαδή όπως λένε μιας “δημιουργικής καταστροφής”, που αυξάνει τη δημιουργία και ελαχιστοποιεί την καταστροφή. Και ύφεση σκέτη καταστροφή. Αυτήν πρέπει να αποφύγουμε.
Το δεύτερο λάθος είναι η μετάθεση της οριστικής επίλυσης της κρίσης του χρέους για μετά το 2013 καθώς αγνοούν ότι οι αγορές απεχθάνονται την αναμονή, προτιμούν το υπολογισμένο ρίσκο ενός αναπρογραμματισμού από την ασάφεια και την αβεβαιότητα στις προοπτικές και στην περίπτωση αυτή τείνουν να προεξοφλούν το άμεσο μέλλον με το χειρότερο σενάριο. Αυτό ζούμε τώρα.

Άρα αναδιάρθρωση του χρέους με τη μορφή του αναπρογραμματισμού του;
Εδώ το κρίσιμο ζήτημα είναι το timing, το πότε, πως και ποιος θα πονέσει περισσότερο. Διαφορετικά κι αυτό θα πάρει τοξικά χαρακτηριστικά. Έπρεπε χθες, σήμερα το αργότερο, το “Ταμείο Διάσωσης” να είχε συγκεντρώσει και να αναπρογραμματίσει το ελληνικό χρέος μέσω ανταλλαγής ομολόγων με τις δυο - τρεις επιλογές προς τους πιστωτές όπως περίπου τις έχω περιγράψει. Πάντα κάτω από την ομπρέλα του και την εγγύησή του. Διαφορετικά αφού επέλεξαν τη στρατηγική της αναμονής ας το παίξουμε κι εμείς αυτό το παιχνίδι μέχρι το τέλος, ας ξαναπάρουμε δάνεια το 2012 και το 2013 οπότε τότε οι μοναδικοί σχεδόν πιστωτές μας θα είναι οι επίσημοι θεσμοί της ευρωζώνης οπότε θα χρειαστεί πολιτικός διακανονισμός του χρέους ίσως αναγκαστικά με έκδοση ευρωομολόγου. Φυσικά φτάνει να αντέξεις και να αποφύγεις ενδιάμεσους κινδύνους όπως ένα βέτο των γερμανών ή των φιλανδών.

Αυτό φοβήθηκαν οι Γερμανοί και φαίνεται να αλλάζουν γνώμη;
Ναι, γι’ αυτό δεν πρέπει να τσιμπήσουμε στο δόλωμα μιας ψευδεπίγραφης “οικειοθελούς επιμήκυνσης” των ομολόγων που λήγουν το 2012 για να μας ξαποστείλουν ολομόναχους στις εχθρικές αγορές, να έχουμε ασήμαντα αποτελέσματα, να διαχωρίσουν τη μοίρα μιας από τις άλλες περιφερειακές χώρες, να μας βάλουν σε καραντίνα και να εν μέσω χρεωκοπίας να μας δείξουν τελικά την έξοδο από το ευρώ. Όπως είχα προειδοποιήσει στη Βουλή στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό αυτοί που άκριτα δαιμονοποιούσαν οποιοδήποτε διακανονισμό του χρέους θα έσπευδαν πρώτοι να τσιμπήσουν.

Γι’ αυτό είπατε “φύλαγε τα ρούχα σου…”;
Ναι, “κακό” το μνημόνιο αλλά υπάρχει και κάτι χειρότερο, το κανένα μνημόνιο, η εγκατάλειψή μας. Τίποτα μη θεωρούμε οριστικά δεδομένο. Ενώ είμαστε σε συνεχή επαναδιαπραγμάτευση για το καλύτερο πρέπει να φροντίσουμε να παίρνουμε τις δόσεις, να σιγουρέψουμε τα νέα δάνεια για το 2012-13, να εξασφαλίσουμε ότι η ΕΚΤ θα συνεχίσει να παίρνει τα απαξιωμένα ελληνικά ομόλογα και να δίνει ρευστότητα στις τράπεζες, να συνεχίσουν να υπολογίζονται τα ομόλογα, στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών στην ονομαστική τους αξία… να… Να αποφύγουμε δηλαδή όλοι μαζί το χειρότερο.

Πώς είδατε το Ζάππειο ΙΙ;
Εγώ όλα τα ακούω προσεκτικά αλλά στην Κρήτη λέμε “όταν αποκαεί το σπίτι όλοι φέρνουν νερό”. Η έμπρακτη μετάνοια της ΝΔ απαιτεί την έμπρακτη συνεισφορά της τουλάχιστον για να αποφύγουμε όπως είπαμε το χειρότερο. Ας ξεχάσει την παραδοσιακή εναλλαγή μεταξύ των δύο κομμάτων. Το παιχνίδι αυτό όπως το ξέραμε στη μεταπολίτευση έχει τελειώσει.

Aθηναϊκό κέντρο και δυο γαϊδουριών άχυρα

Ο Ναπολέων Βοναπάρτης επιθεωρεί τη στρατιωτική φρουρά της Τουλόν. Καθ’ όλη τη διάρκεια της επιθεώρησης φαίνεται ιδιαίτερα εκνευρισμένος : Ως «φρέσκος» αυτοκράτωρ της Γαλλίας, αισθάνεται ενοχλημένος από το έλλειμμα που παρατηρήθηκε στην απότιση τιμών προς το πρόσωπό του, και συγκεκριμένα από την μη ρίψη των συνηθισμένων κανονιοβολισμών…Κάποια στιγμή «ξεμοναχιάζεται» με τον επί κεφαλής φρούραρχο και του ζητάει το λόγο.Ο φρούραρχος απαντά αμέσως, «μεγαλειότατε, επιτρέψτε μου πάραυτα να σας εκθέσω τις αιτίες γι αυτή την παράλειψη : Πρώτον, δεν είχαμε πυρομαχικά, δεύτερον….»Ο Ναπολέων τον κόβει απότομα, λέγοντάς του, «αρκεί, κατάλαβα…»

Σήμερα το «φρούριο» του αθηναϊκού κέντρου παρουσιάζει μεγάλα ελλείμματα, αυτό όμως που προέχει και καθορίζει την όλη κατάσταση είναι το έλλειμμα της ασφάλειας… Δεν χρειάζεται κανείς να έχει δυο διδακτορικά, σπουδές στην αισθητική του αστικού τοπίου, στη συγκοινωνιολογία, στη χωροταξία, στη πολεοδομία. Αυτό που χρειάζεται είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ο στοιχειώδης ορθός λόγος, η δυνατότητα του χωρίζειν τα άχυρα δύο γαϊδουριών….Και η «Μητέρα όλων των αναπλάσεων» - για να θυμηθούμε και μια κουβέντα του Σαντάμ Χουσεϊν όταν ήταν εμπόλεμος με τους Αμερικανούς – μπορεί να είναι μόνο η ασφάλεια Δικαίου.….

Η ανομία , η δυσλειτουργία και δυσμορφία του κέντρου, στηρίζονται σε τρεις βασικές παρεκκλίσεις από τη νομιμότητα , που υπάγονται στην γενική κατηγορία «ΠΑΡΑΕΜΠΟΡΙΟ» :-Στο παραεμπόριο καταναλωτικών προϊόντων, που εισάγονται ή παράγονται ή διακινούνται χωρίς αποδείξεις, χωρίς διαφάνεια, καταστρέφοντας το εγχώριο εμπόριο.-Στο παραεμπόριο ναρκωτικών, που ανθεί στο χώρο του κέντρου και συγκεντρώνει μάζες απελπισμένων – ικανών βεβαίως να κολακέψουν τον μιζεραμπιλισμό διαφόρων «συμπαραστατών» που δεν τη βγάζουν κι άσχημα αλλά θέλουν σώνει και καλά να μας εμπλέξουν σε ένα τεράστιο ενοχικό σύνδρομο.- Στο παραεμπόριο της πορνείας, που ανθεί πλέον ανεμπόδιστο και το οποίο ως γνωστόν υποστηρίζεται από φρικτές φάτσες νταβατζήδων…Χωρίς να θέλω να το παίξω «καλώς πληροφορημένος» - όπως διάφοροι παράγοντες της πολιτικής - μεταφέρω εδώ αυτό που άκουσα, δηλαδή τα περί μιας νιγηριανής μαφίας που «δεν καταλαβαίνει τίποτε»….

Όσοι ενδιαφέρονται να συνεχίσουν το πολιτικό τους έργο υπέρ της Ακροδεξιάς με τις "προοδευτικές" και «ανθρωπιστικές» παπάρες τους, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Εγώ πιστεύω πως προέχει η έξωση των τριών αυτών μορφών παραεμπορίου, που αποτελούν την οικονομική βάση της αθλιότητας του κέντρου. Και μετά θα φτιάξει και το εποικοδόμημα….

"ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ" ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΡΥΜΟΣ ΑΙΝΟΥ

Για τον Εθνικό Δρυμό Αίνου, που κάποιοι άσχετοι επιδιώκουν να «εξωραίσουν» ή να «εξημερώσουν» - που θα’λεγε ο αείμνηστος αρχιτέκτονας και μελετητής του τοπίου Γιώργος Σημαιοφορίδης- ζητούν "το λόγο" οι βουλευτές του «Άρματος Πολιτών» Γιάννης Δημαράς και Βασίλης Οικονόμου. Και απευθύνονται προς τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων καθώς και στην Υπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, για ένα θέμα πολύ κοντινό με αυτό της προηγούμενης ανάρτησης και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό : Για την υστέρηση της οικολογικής συνείδησης στη χώρα μας, για την υπερκυριαρχία του κιτς στους χωροταξικούς σχεδιασμούς , για την επιπόλαιη απεμπόληση των αισθητικών ποιοτήτων του ελληνικού χώρου .
Λένε οι δυο βουλευτές στους δυο Υπουργούς :

«Όπως μας πληροφορεί η Ανεξάρτητη Περιφερειακή Παράταξη «ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ» στο Περιφερειακό Συμβούλιο Ιονίων Νήσων, εντός του Εθνικού Δρυμού του Αίνου στην Κεφαλονιά γίνονται το τελευταίο διάστημα εκτεταμένες εργασίες διάνοιξης και ασφαλτόστρωσης του δρόμου προς την κορυφή του βουνού, όπως και διανοίξεις μονοπατιών. Σύμφωνα με δημοσιεύματα και φωτογραφίες στα τοπικά μέσα, όπως και ανακοινώσεις φορέων (π.χ. Οργάνωση Βιοπαραγωγών και Αγροκτηνοτρόφων Κεφαλονιάς ), οι παραπάνω εργασίες γίνονται σε βάρος του μοναδικού περιβάλλοντος και της νομοθεσίας προστασίας των Εθνικών Δρυμών και ακόμη, δίχως ο Φορέας Διαχείρισης του Εθνικού Δρυμού «να έχει καμία απολύτως ευθύνη για τα Υποέργα που έχουν υλοποιηθεί ή υλοποιούνται στο πλαίσιο του έργου Προστασία και Ανάδειξη του Εθνικού Δρυμού Αίνου» όπως ο ίδιος δηλώνει με γραπτή ανακοίνωσή του.

Συγκεκριμένα έχουν κοπεί και ξεριζωθεί δένδρα της προστατευόμενης (υποτίθεται) Κεφαλληνιακής ελάτης, ενώ βαρέα μηχανήματα προβαίνουν στη διάνοιξη μονοπατιών.
Σχετική καταγγελία έχει γίνει μάλιστα και στον εισαγγελέα.
Σύμφωνα με πληροφορίες τα παραπάνω έργα έχουν εγκριθεί από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής !!!
Επίσης υπάρχει η πληροφορία ότι το έργο της διάνοιξης των μονοπατιών είναι διαφορετικό από αυτό που συντελείται στην παρούσα φάση, επειδή η διάνοιξη των μονοπατιών που αρχικά είχαν εγκριθεί προβλεπόταν να γίνει και σε ιδιοκτησίες, οπότε και δεν υπάρχουν οι σχετικές αδειοδοτήσεις.
Και ενώ δαπανώνται χρήματα για αμφίβολης αξίας έργα που δεν συνάδουν με τον χαρακτήρα του Εθνικού Δρυμού, την ίδια ώρα η φύλαξη από τον Φορέα Διαχείρισης είναι σχεδόν ανύπαρκτη λόγω έλλειψης προσωπικού, ενώ περίφραξη δεν υπάρχει με αποτέλεσμα η είσοδος αιγοπροβάτων να γίνεται ανεξέλεγκτα.

Τέλος, για άγνωστους λόγους ο Φορέας Διαχείρισης του Εθνικού Δρυμού του Αίνου δεν στεγάζεται στο φυσικό του χώρο και στο κτίριο που κατασκευάστηκε (και) γι’ αυτό το σκοπό (το Περιβαλλοντικό Κέντρο Αίνου – Κτίριο «Μεταξά») αλλά αρκετά μακριά στο Αργοστόλι……»

ΥΓ. Η φωτογραφία από τον Ταύγετο, είναι του Γιάννη Κοφινά

Δημοκρατική Αριστερά, ανεμογεννήτριες, Κιθαιρώνας, Οικολόγοι Πράσινοι

Το ότι οι ανεμογεννήτριες και τα συμπαρομαρτούντα οδικά και άλλα δίκτυα καταρρακώνουν και ασχημαίνουν τη φύση, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από οποιαδήποτε άλλη χωρική παρέμβαση, το καταλαβαίνουν πάντες οι διαθέτοντες στοιχειώδες IQ….Οι μόνοι που καμώνονται πως δεν το καταλαβαίνουν είναι κάποιοι Νεαντερντάλιοι, που επιχειρούν να πασάρουν το τεχνικοφανές λεξιλόγιό τους ως ένδειξη μεγάλης σοφίας.

Στη φύση συμβαίνει ό,τι και στην αρχιτεκτονική , όπου η μορφή διασυνδέεται με τη λειτουργία, ή συμβαίνει ό,τι και στη πολιτική, όπου το ύφος σχετίζεται με το ήθος…Η αισθητική της φύσης και του τοπίου είναι τόσο «περιττά» όσο είναι «περιττή»μια ωραίοντυμένη γυναίκα ή ένας καλαίσθητος ιδιωτικός ή δημόσιος χώρος. Η φύση είναι «πρόσοδος», όχι μόνο σε σχέση με την τουριστική βιομηχανία αλλά και ως εργοτάξιο ονείρων και φαντασιώσεων , ως προσθήκη στη ποικιλότητα που έχουμε ανάγκη, ως πηγή έμπνευσης και στοιχείο συνέχειας της ζωής.

Πρόσφατα, σε μια εκδήλωση του ΣΥΝ όπου μιλούσε μεταξύ άλλων ο Αχιλλέας Πληθάρας του WWF, μου δόθηκε η ευκαιρία να υπενθυμίσω πόσο μεγάλη είναι η Ελλάδα σε σχέση με τον πληθυσμό της – τόσο ως χερσαίος χώρος όσο και ως παράκτιος χώρος, όπου τα 16000 Κμ ακτών πολλαπλασιαζόμενα επί το εύρος των χωρικών μας υδάτων (6 μίλια ή 10 χιλιόμετρα περίπου) μας κάνουν μιάμιση ακόμη Ελλάδα, μέσα στην οποία μπορούν να αναζητηθούν αναρίθμητες θέσεις για ανεμογεννήτριες. Και όμως, οι σκιτζήδες κατασκευαστές, επικουρούμενοι από διάφορους ασχημολάγνους της ανάπτυξης, προωθούν την εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε κρίσιμες περιοχές του χερσαίου χώρου. Και επειδή δεν αρκούν οι δικές τους οι δυνάμεις, επιχειρούν να πλευρίσουν τους «Οικολόγους Πράσινους», κατανοώντας οπωσδήποτε τη διαχρονική ελαφρότητα των τελευταίων και την καναπεδοφιλική ψυχοσύνθεση των υποστηρικτών τους. Αποτέλεσμα : Οι μεν «Οικολόγοι Πράσινοι» να συνδιοργανώνουν με τους οπαδούς της κατασκευής ανεμογεννητριών εκδήλωση στην Πελοπόννησο, οι δε της Δημοκρατικής Αριστεράς, λιγότερο οικείοι με την οικολογία αλλά διαθέτοντες περίσσεια πολιτισμού, να απευθύνουν ερώτηση προς τους Υπουργούς Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Προστασίας του Πολίτη, για την καταστροφή του ελατοδάσους του Κιθαιρώνα από τις ανεμογεννήτριες..

Λένε οι τρεις βουλευτές(Θανάσης Λεβέντης, Νίκος Τσούκαλης, Γρηγόρης Ψαριανός) της ΔΗΜΑΡ :

«Ο Κιθαιρώνας είναι ένα πανέμορφο βουνό στα βορειοδυτικά της Αττικής με πλούσιες μυθολογικές και ιστορικές αναφορές στα αρχαία και σύγχρονα κείμενα.
Από την κορυφή του, σε ημέρες διαύγειας, μπορεί να αποθαυμάσει κανείς τις κορυφές του Ολύμπου και του Ταϋγέτου, την Άνδρο και την Τήνο και ό,τι βρίσκεται ανάμεσά τους –όλη σχεδόν η Πελοπόννησος, η Στερεά, η Εύβοια. Το ελατόδασος του Κιθαιρώνα είναι το μόνο που έχει διασωθεί ακόμα στην Αττική, παρά τις άοκνες, κάθε καλοκαίρι, προσπάθειες των εμπρηστών και των λογής καταπατητών. Στην προπέρσινη πυρκαγιά, που ξεκίνησε από τον Άγιο Βασίλειο Βοιωτίας και κατέκαυσε δεκάδες χιλιάδες στρέμματα, μόλις την τελευταία στιγμή και με ηρωικό αγώνα διασώθηκε από τις φλόγες, που σχεδόν έγλειψαν τα πρώτα του έλατα.
Φαίνεται όμως ότι τα έλατα του Κιθαιρώνα επίσης τα επιβουλεύονται, πιο αποτελεσματικά μάλιστα, οι μπουλντόζες. Με αφορμή την άδεια εγκατάστασης ανεμογεννητριών κατά μήκος όλης της κορυφής του Κιθαιρώνα παρά την κατηγορηματική αντίθεση των συναρμόδιων Δήμων, όπου ανήκει το βουνό, δηλαδή των Δήμων Θηβών-Πλαταιών και Μάνδρας-Ειδυλλίας, οι μπουλντόζες έχουν επιπέσει στο ελατόδασος και ξεριζώνουν τα αιωνόβια έλατα και ισοπεδώνουν τα πάντα προκειμένου να ανοίξουν δρόμους προσπέλασης προς όλες τις γύρω κορυφές.
Είμαστε υπέρ των εναλλακτικών μορφών ενέργειας και υπέρ των ανεμογεννητριών, αλλά με την προϋπόθεση η εγκατάστασή τους να μη συνεπάγεται καταστροφή του περιβάλλοντος ή καταστροφή των δασών, όπως συμβαίνει εν προκειμένω με το πολύτιμο για την Αττική ελατόδασος του Κιθαιρώνα. Εάν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν αυτές τις προϋποθέσεις, τότε καλύτερα να αναζητήσουν αλλού στέγη.
Η Εταιρεία, που εκτελεί το έργο, επικαλείται διάφορες άδειες που έχει εξασφαλίσει, ανάμεσά τους και μία του Δασαρχείου Θηβών που υποστηρίζει ότι θα κοπούν 27 έλατα, από τα οποία θα προκύψουν και 4 κυβικά μέτρα ξυλείας!
Δεν προσεκόμισε καμία σχετική άδεια από την Αρχαιολογική Υπηρεσία για ένα βουνό, που εκτός των άλλων ιστορικών στοιχείων είναι γεμάτο με δρόμους, μονοπάτια και διάσελα που έχουν χρησιμοποιηθεί από την εποχή του Οιδίποδα και του Ξέρξη έως σήμερα. Η κορυφή του Κιθαιρώνα είναι περιφραγμένη από την εποχή που λειτουργούσε εδώ βάση του ΝΑΤΟ και σήμερα ανήκει ιδιοκτησιακά στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, από το οποίο και δεν έχει ζητηθεί καμία σχετική άδεια.
Επειδή ο Κιθαιρώνας είναι ένα ιστορικό βουνό με αμέτρητες ιστορικές αναφορές, πολλές από τις οποίες ακόμη ερευνώνται από τους αρχαιολόγους.
Επειδή είναι το μόνο βουνό της Αττικής, στο οποίο έχει διατηρηθεί, με μύριες προσπάθειες συμπαγές ακόμη το ελατόδασος.
Επειδή έχει πλούσια πανίδα και χλωρίδα, πολλά είδη της οποίας είναι μοναδικά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Επειδή οι εγκαταστάσεις των ανεμογεννητριών στην κορυφή του με τις συνοδούς εγκαταστάσεις τους επιφέρουν ανυπολόγιστη οικολογική, αισθητική και βιολογική καταστροφή.
Επειδή οι ανεμογεννήτριες και οι άλλες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας υποτίθεται ότι στοχεύουν στην προστασία του περιβάλλοντος από τη ρύπανση των θερμικών πηγών ενέργειας.
Επειδή όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση του Κιθαιρώνα, όπως και στους αρχαίους δρόμους που τον διασχίζουν, η καταστροφή στο περιβάλλον, στο δάσος και τα οικοσυστήματά του είναι ανυπολόγιστη.
Ερωτώνται οι συναρμόδιοι Υπουργοί:
Είναι εν γνώσει τους οι εργασίες που εκτελούνται στον Κιθαιρώνα για την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών, ο τρόπος που εκτελούνται με τη διάνοιξη των δρόμων μέσα στο ελατόδασος και οι ολέθριες συνέπειές τους για το δάσος, τα οικοσυστήματά του και το περιβάλλον εν γένει;
Θεωρούν ότι για ένα παρόμοιο έργο πληρούνται όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις και έχουν εξασφαλιστεί όλες οι απαιτούμενες άδειες;
Πιστεύουν ότι στην Αττική, όπου μετά την καταστροφική πυρκαγιά της Πάρνηθας, τα έλατα είναι σχεδόν μουσειακό είδος, υπάρχουν περιθώρια για να ισοπεδωθεί με τις μπουλντόζες ό,τι έχει απομείνει στο ελατόδασος του Κιθαιρώνα;
Έχουν υπολογίσει πόσες χιλιάδες δέντρα θα κοπούν μέχρις ότου ολοκληρωθεί το έργο και ποιο το οικολογικό και άλλο κόστος από τις καταστροφές, που θα προκαλέσουν όχι μόνον οι δρόμοι προσπέλασης, οι βάσεις για τις ανεμογεννήτριες, αλλά και οι γραμμές μεταφοράς του παραγόμενου ρεύματος, που επίσης θα διέρχονται μέσα από το ελατόδασος;»

Σημείωση Οικονικής : Οι φίλοι της φύσης πρέπει να τιμωρήσουν αλύπητα αυτούς που, με την επίκληση της οικολογίας, επιφυλάσσουν για μάς και τους μεταγενέστερους αλλεπάλληλα μνημόσυνα για τις ελληνικές ομορφιές …..

APIVITA και Ιπποκράτειος Βοτανικός Κήπος στην Κω

Σε μια ανάρτηση της 20.4.2011 υπό τον τίτλο «Ο διάβολος δεν είχε δουλειά να κάνει και πιστοποιούσε τα βότανα…..» έκανα αναφορά στην υπόθεση των παραδοσιακών βοτανικών παρασκευασμάτων, που επωλούντο ήδη στα φαρμακεία και τα οποία απειλούντο με έξωση μετά την 30η Απριλίου 2011, ύστερα από απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης….Σημείωνα τότε : «Η Ευρωπαϊκή Ένωση ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να χρησιμοποιεί προσχηματικές και χρονοβόρες διαδικασίες «πιστοποίησης» βοτανικών παρασκευασμάτων, για να αποκλείσει δοκιμασμένες και παραδοσιακές θεραπευτικές διαδρομές, ενισχύοντας εμμέσως αλλά σαφώς τα ήδη ενισχυμένα κέρδη των εταιριών. Το τελευταίο «ευρω-εγχείρημα» απόσυρσης και από-νομιμοποίησης των πωλούμενων βοτανικών παρασκευασμάτων από την αγορά από τις 30.4.2011, έχει τα χαρακτηριστικά ενός μικρού θεσμικού πραξικοπήματος, με μεγάλες όμως επιπτώσεις στο χώρο της υγείας .…»

Στην υπόθεση αναφέρθηκαν και αρκετοί ιστότοποι, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγάλο κύμα διαμαρτυρίας. Δεν γνωρίζω πως εξελίχθηκε η κατάσταση μετά τις 30.4.2011 και πως διαμορφώθηκε η «επίσημη θέση» σε επίπεδο ΕΕ . Το σίγουρο όμως είναι ότι αισθάνθηκα μεγάλη χαρά όταν 15 ημέρες μετά την εκπνοή της δολοφονικής προθεσμίας εναντίον των βοτάνων , είδα την ολοσέλιδη διαφήμιση της εταιρείας APIVITA στην «Καθημερινή» (15.5.2011) . Έγραφε η διαφήμιση : «Η ελληνική φύση με την πλούσια βιοποικιλότητά της κρύβει μυστικά για θεραπευτικές και κοσμητικές ιδιότητες στα βότανα, στα αρωματικά φυτά, στα εκχυλίσματα, στα αιθέρια έλαια, στα μελισσοκομικά προϊόντα. ….Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο ότι σήμερα σε πολλά φαρμακευτικά και καλλυντικά προϊόντα, χρησιμοποιούμε τα ίδια φυτά και βότανα που χρησιμοποιούσε ο πατέρας της Ιατρικής, ο Ιπποκράτης……»

Η APIVITA συμμετέχει στο εγχείρημα της δημιουργίας Ιπποκράτειου Βοτανικού κήπου στην Κω, με άμεσο στόχο τον εμπλουτισμό του κήπου με την ολότητα των 257 φυτών, που κατέγραψε ο Ιπποκράτης στα συγγράμματά του : Των φυτών που και πάλι αποτελούν μικρό τμήμα των 6000 ειδών της ελληνικής χλωρίδας. Η ίδια εταιρεία δηλώνει ότι τροφοδοτεί φαρμακεία στην Κύπρο, στην Ισπανία, στο Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Σουηδία, Ρουμανία, Χονγκ-Κόνγκ, Ιαπωνία, Αυστραλία και ΗΠΑ.

Σε μια πρόσφατη ομιλία μου (5.5.2011) σε «Εσπερίδα» του ΣΥΝ, υποστήριζα κάτι που προκαλεί τον δισταγμό ή την επιφύλαξη πολλών αριστερών : Ότι δηλαδή η προτίμηση ελληνικών προϊόντων δεν είναι εθνικισμός, δεν είναι απαξίωση της ξένης παραγωγής και των «άλλων» ανθρώπων, αλλά συνιστά μια κίνηση ανασυγκρότησης της ελληνικής παραγωγικής φυσιογνωμίας και ανάδειξης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Μια κίνηση που αναχαιτίσθηκε από τον παρασιτικό και μεταπραττικό λόγο εγχώριας και εξωτερικής προέλευσης, από τους μονοκαλλιεργητές του τουρισμού , από τους συμβατικούς και μικρόνοες οικονομιστές .

Η αγορά ελληνικών προϊόντων, συμβάλλει σε ένα ορισμένο βαθμό στην αναδιανομή της ευρωπαϊκής αγοράς εις βάρος των πιστωτριών χωρών (π.χ. Γερμανία), που έκαναν τα πάντα για να κυριαρχήσουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα, που η θλιβερή εξουσία αδυνατεί να προωθήσει την εγχώρια παραγωγή, πληθαίνουν οι κινήσεις απλών ανθρώπων για την προώθηση των ελληνικών προϊόντων. Σημειώνω μια πρόσφατη ολοσέλιδη διαφήμιση της BIC ( Free Sunday, 8.5.2011) που υποστηρίζει ότι το προϊόν της (ξυραφάκια) είναι το μόνο που παράγεται στην Ελλάδα ! Λέω κι εγώ : Kαι να μην είναι έτσι τα πράγματα, φαίνεται ότι ο κόσμος έχει δώσει το μήνυμά του και κάποιες επιχειρήσεις το παραλαμβάνουν…ΥΓ1Λεπτομέρειες για το άθλιο αντιβοτανολογικό πραξικόπημα της ΕΕ μπορεί να πάρει κανείς στο
http://www.savenaturalhealth.eu/ . Και καλό είναι να θυμόμαστε και να διαδίδουμε το Code Bar 520, που αναγράφεται στα προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα. Αν θέλουμε να κάνουμε πολιτική ακόμη και σαν καταναλωτές….

ΥΓ2 Εν όψει, υφαντή δημιουργία της Τασίας Καπινιάρη "Το σπήλαιο"

Ο ΣΤΡΩΣ ΚΑΝ ΚΑΙ Η ΙΝΤΡΙΓΚΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ…..

Πολλά μου φαίνονται περίεργα σ’ αυτή την ιστορία. Π.χ. η αφήγηση περί της καμαριέρας που εισέρχεται στην σουϊτα του Ξενοδοχείου Σοφιτέλ στο Μανχάταν αγνοώντας ότι στο εσωτερικό της είναι μια σελέμπριτυ (=διασημότητα) πρώτης κατηγορίας, ενώ είθισται οι τοιούτοι σελέμπριτις να μην παρενοχλούνται ούτε με το πέταγμα μύγας σε απόσταση 5 χιλιομέτρων….Περίεργο μου φαίνεται επίσης το γεγονός ότι ο παναπαισιότατος πρόεδρος του ΔΝΤ, προτίμησε την περιπέτεια του βιασμού και ειδικά της πεολειχίας – που μπορούσε να τον αφήσει και ανάπηρο(!) - από το να καλέσει ένα ή περισσότερα εξειδικευμένα κωλ γκέρλ και να απολαύσει άνετα τις υπηρεσίες τους : Όσο κι αν στην τελευταία περίπτωση επεδείκνυε τρομακτική υστέρηση έναντι του Μπερλουσκόνι, που πρόσφατα δήλωσε ότι « ουδέποτε πλήρωσε γυναίκα για τις υπηρεσίες της» – ερμηνεύοντας βέβαια με το δικό του τρόπο τις- προς –πλείστα- όσα- μανούλια- «γεναιοδωρίες» του…

Στην περίπτωση ήλθε να προστεθεί και το παράδοξο μιας συγγραφέως και δημοσιογράφου, της Τριστάν Μπανόν, που κατήγγειλε τον «λεγάμενο» για σεξουαλική εναντίον της επίθεση το 2002. Και ενώ η υποψία περί της εκπλήρωσης παραδοσιακών γνωμικών περνούσε από το μυαλό κάθε παιδιού «μιας κάποιας ηλικίας» ( «βρήκαμε Παπά, να θάψουμε και τους ζωντανούς», «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» κλπ. ), ήλθε και το άλλο παράδοξο, από τον ελληνικό τύπο αυτή τη φορά : Είδαμε σε εφημερίδες της σήμερον να αναφέρονται στον φιλελληνισμό του Στρως Καν και στο ότι χωρίς αυτόν τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα για τη χώρα μας! Αυτό εμένα τουλάχιστον με έκανε να σκεφτώ τους θανατοποινίτες που δηλώνουν προτίμηση στην θανατηφόρα ένεση - έναντι του ανασκολοπισμού ή της σταύρωσης…..

Στην Ιστορία πολλοί και διάφοροι μεγαλοσχήμονες επλήγησαν από ασήμαντες δυνάμεις και κινδύνεψαν με καταστροφή, όμως αυτό έλαβε χώρα σε δυσμενείς γι αυτούς συσχετισμούς δυνάμεων . Λόγου χάρη ο Αμερικανός Στρατηγός Πάττον, είχε πέσει σε δυσμένεια αλλά κόντεψε να χάσει το πόστο του μόνο όταν είχε την κακή ιδέα να κακοποιήσει επί ιταλικού εδάφους το 1944 έναν Αμερικανό στρατιώτη, που του έδωσε την εντύπωση ότι «λουφάρει». Ο Μπιλ Κλίντον παρά λίγο να χάσει τη προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών εξαιτίας του «ατελούς σεξ» (κατά την έκφραση του ίδιου) που είχε με την Μόνικα Λιουϊνσκυ, μέσα σε ένα πλαίσιο κυριαρχίας των ρεπουμπλικανών στην γερουσία και με μια φασίζουσα δικαστική εξουσία, που το 2000 δεν δίστασε να κλέψει την προεδρία από τον Αλ Γκορ…Το ενδιαφέρον και πλέον ιντριγκαδόρικο στοιχείο της περίπτωσης Κλίντον είναι ότι η Μόνικα φύλαξε άπλυτο και ως τεκμήριο πεολειχίας το ένδυμα επί του οποίου έλαβε χώρα η εκσπερμάτωση του Κλίντον, δείχνοντας στη συγκεκριμένη περίπτωση σαφή πρόθεση να τον τυλίξει….

Με αυτά και μ’ αυτά δεν θα ήθελα να αποδυναμώσω την υπ. Αριθμ. 1 υπόθεση περί του επεισοδίου Στρως Καν : Δηλαδή ότι ο «λεγάμενος» νόμιζε ότι μπορεί να δέρνει και να απαυτώνει ατιμώρητα, ή ότι ενδόμυχα ζούσε στην εποχή του μεσαιωνικού Jus prima noctis – «του δικαιώματος στην πρώτη νύχτα» - που είχαν οι άρχοντες επί των υπανδρευόμενων θηλυκών υπηκόων τους.
Γιατί να μην κάνουμε την τελευταία υπόθεση, λαμβανομένου υπόψη του Μεσαίωνα που ευαγγελίζεται το ΔΝΤ;

Οι ΑΠΕ θα κατακτήσουν τον κόσμο το 2050….

Πολλές από τις προβλέψεις δεν διατυπώνονται με ανευθυνότητα, αλλά και αυτές πάσχουν γενικά από ένα μειονέκτημα : Ουδείς ασχολείται εκ των υστέρων μαζί τους ! Εννοώ ότι η εκπλήρωση ή μη εκπλήρωσή τους σπανίως απασχολεί τους μεταγενέστερους, οπότε η όλη επικοινωνιακή σημασία των προβλέψεων εξαντλείται συνήθως στην πρώτη περίοδο της διατύπωσής τους….Πόσοι λόγου χάρη ασχολήθηκαν, στη δεκαετία του 2000, με τις απλοϊκές προβλέψεις των υποστηριχτών της πυρηνικής ενέργειας στη δεκαετία του 1950; Πόσοι αξιολογούν τώρα την πορεία των προβλέψεων του Δοξιάδη στη δεκαετία του 1960 για την «Οικουμενούπολη» - μια πόλη εφ’ όλης της επιφάνειας του πλανήτη; Πόσοι αναλυτές του 2030 θα ασχοληθούν με το να αξιολογήσουν τις προβλέψεις στο σωτήριο έτος 2011 για τις ΑΠΕ;

Στο βαθμό που οι προβλέψεις προεκτείνουν το παρόν στο μέλλον, τρώνε συνήθως τα μούτρα τους. Εκτός βέβαια αν συνδέονται με κάποιες επιφυλάξεις, όπως λόγου χάρη μια νέα έκθεση που δημοσιεύεται στο αγγλικό Guardian και που υποστηρίζει ότι εφ ‘όσον οι κυβερνήσεις υλοποιήσουν ορισμένες πολιτικές, το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού θα χρησιμοποιεί ηλεκτρική ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές έως το 2050….

Στο

http://www.ecotimes.gr/ όπου γίνεται αναφορά στην έκθεση, σημειώνεται το «αρνητικό παράδειγμα» των ΗΠΑ και για την ακρίβεια των Ρεπουμπλικάνων, που απαξιώνουν την επιστήμη του κλίματος και αρνούνται την ανάπτυξη των ΑΠΕ, παρά το γεγονός ότι η Αμερική είναι ο μεγαλύτερος καταναλωτής ενέργειας στον κόσμο….

Η δημοσιευμένη έκθεση στην εφημερίδα Guardian ισχυρίζεται:
· Ότι η επένδυση που θα απαιτηθεί για την αντιμετώπιση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου υπολογίζεται από τους επιστήμονες ότι είναι πιθανό να ανέλθει σε περίπου 5 τρισεκατομμύρια δολάρια την επόμενη δεκαετία και θα φθάσει τα 7 τρισεκατομμύρια δολάρια τη δεκαετία 2021 – 2030.
· Ότι η παραγωγή ανανεώσιμων πηγών ενέργειας θα πρέπει να αυξηθεί έως και 20 φορές προκειμένου να αποφευχθούν οι επικίνδυνες συνέπειες της παγκόσμιας υπερθέρμανσης.
· Ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας θα διαδραματίσουν μεγαλύτερο ρόλο από αυτόν των πυρηνικών και του άνθρακα μέχρι το 2050.
· Ότι η ενέργεια των κυμάτων καθώς και η παλιρροϊκή ενέργεια είναι μάλλον απίθανο να συμβάλει σημαντικά στην παγκόσμια παροχή ενέργειας πριν από το 2020.
· Ότι η αιολική ενέργεια αντιπροσώπευε περίπου το 2% της ηλεκτρικής ενέργειας το 2009 και θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 20% της ηλεκτρικής ενέργειας μέχρι το 2050.
Πηγή : http://www.ecotimes.gr/

ΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Τελικά η δυσλειτουργία του δικτύου ιστοτόπων με πάροχο την Google (12.5.2011)αποδείχθηκε «τεχνικής φύσεως», διασκεδάζοντας τους φόβους και τις υποψίες πολλών και διαφόρων, όπως των Σάκη Κουρουζίδη, Γιάννη Σχίζα, Κώστα Φωτεινάκη. Οι οποίοι και κυκλοφόρησαν ένα ιμέϊλ σε μερικές χιλιάδες αποδέκτες με το ερωτηματικό : ΜΑΖΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ BLOGS ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ;

Το ερωτηματικό δήλωνε προφανώς την εμμονή στο τεκμήριο αθωότητας , μέχρι αποδείξεως του εναντίου για την Google και για την συγκεκριμένη πολιτική εξουσία. Τελικά τα πράγματα ήλθαν όπως ήλθαν, και θα μπορούσε να πει κανείς «τέλος καλό –όλα καλά». Η αναταραχή και οι υποψίες θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν υπήρχαν ανακοινώσεις της Google για τα διαδραματιζόμενα. Όμως το περιστατικό αξίζει έναν ευρύτερο σχολιασμό σε μια περίοδο όπου η λειτουργία του διαδικτύου ανοίγει νέους ορίζοντες στην πολιτική έκφραση.

Τα μπλογκς εκπροσωπούν την ελευθεριότητα και μια πρωτοφανή έκφραση της κοινωνικοπολιτικής ποικιλότητας, που προκαλεί εκνευρισμό σε διάφορους παράγοντες της πολιτικής, ιδιαίτερα σ’ αυτούς που είναι «εθισμένοι» στην ελεγχόμενη, χάρτινη ή τηλεοπτική ενημέρωση . Τα μπλογκς είναι στοιχεία της Δημοκρατίας και μπορούν να κρίνονται και να κατακρίνονται, να πιστώνονται με ποιοτική ανάλυση/ενημέρωση ή να χρεώνονται με μπούρδες και συκοφαντίες, όμως έτσι ή αλλιώς αποτελούν μια ΕΠΩΝΥΜΗ και γλαφυρή εικόνα της κοινωνίας : Η ελληνική κοινωνία είναι κάπως έτσι, ούτε παραπάνω ούτε παρακάτω.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, το περιστατικό της συγκεκριμένης δυσλειτουργίας θα έπρεπε να εμβάλλει σε σκέψεις τους διαθέτοντες σκέψη, όσον αφορά την εξάρτηση μιας βασικής παραμέτρου της Δημοκρατίας . Είναι δυνατόν όλος αυτός ο πλούτος και η ποικιλία ιδεών, συλλήψεων, φωτογραφιών, φιλμς, αναλύσεων, σχολίων, καλλιτεχνικών προσεγγίσεων, που φιλοξενείται στους ιστότοπους, να εξαρτάται από ορισμένους τεχνικούς όρους χωρίς την ύπαρξη τεχνικών «εφεδρειών»;Είναι δυνατόν αυτό το πολιτικοκοινωνικοκαλλιτεχνικό «μέγεθος» να είναι «μονοεξαρτημένο» και ενδεχομένως να μπορεί να αποσβεσθεί σε συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες; Τι λένε επ’ αυτού οι πολιτικοί, οι οργανώσεις, οι άνθρωποι της δημιουργίας ;

ΥΓ.Η φωτογραφία είναι από κάψιμο βιβλίων από τους Ναζί το 1933

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ(2): Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Στρος-Καν

Ο παράδεισος βρίσκεται εκεί που είναι η Εύα.

Mark Twain, 1835-1910, Αμερικανός συγγραφέας

Αν δεν υπήρχαν γυναίκες, όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν σημασία.Αριστοτέλης Ωνάσης, 1900-1975, Έλληνας εφοπλιστής

Ένα κορίτσι με μέλλον πρέπει να αποφεύγει έναν άντρα με παρελθόν.Evan Esar, 1899-1995, Αμερικανός χιουμορίστας

Οι γυναίκες και οι γάτες κάνουν ό,τι τους αρέσει. Οι άντρες και οι σκύλοι πρέπει να χαλαρώσουν και να συνηθίσουν σ' αυτή την ιδέα.Robert Heinlein, 1907-1988, Αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας

H γυναίκα θέλει πολλά από έναν άνδρα, ενώ ο άνδρας θέλει μόνο ένα, αλλά από πολλές γυναίκες.Κονσταντίν Μελιχάν, Ρώσος χιουμορίστας

Ας αφήσουμε τις πολύ όμορφες γυναίκες για τους άντρες που δεν έχουν καθόλου φαντασία.Marcel Proust, 1871-1922, Γάλλος συγγραφέας

Βλέπεις πολλούς έξυπνους άντρες με ηλίθιες γυναίκες, αλλά ποτέ μια έξυπνη γυναίκα με ηλίθιο άντρα.Erica Jong, γ. 1942, Αμερικανίδα συγγραφέας

Στις γυναίκες αρέσει αυτό που ακούν, στους άντρες αυτό που βλέπουν.Marcel Achard, 1899-1974, Γάλλος συγγραφέας

Υπάρχουν δυο μόνο πράγματα που μπορούν να κάνουν τη γυναίκα σου ευτυχισμένη: πρώτον να την κάνεις να νομίζει ότι περνάει το δικό της και, δεύτερον, να περνάει το δικό της.Λύντον Τζόνσον, 1908-1973, Αμερικανός Πρόεδρος [1963-1968]

Όταν ήμουν νέος, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην παντρευτώ προτού βρω την ιδανική γυναίκα. Τελικά την βρήκα, αλλά έψαχνε κι αυτή για τον τέλειο άνδρα.Robert Schuman, 1886-1963, Γάλλος πρωθυπουργός [1946-48]

Ο πόλεμος ανάμεσα στα δύο φύλα είναι ο μόνος στον οποίο τα αντίπαλα μέρη κοιμούνται τακτικά με τον εχθρό.Quentin Crisp, 1908-1999, Βρετανός συγγραφέας.

ΑΘΗΝΑΤΤΙΚΗ 2014, ΜΙΑ ΕΣΠΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ECOCITY

Δεν πρόκειται για κάποιο «δαίμονα του υπολογιστή», δεν πρόκειται για μια λανθασμένη συγκόλληση λέξεων : To ενιαίο «ΑΘΗΝΑΤΤΙΚΗ» συνιστά ένα σκόπιμο νεολογισμό, για να δειχθεί η διάχυση και συγχώνευση της Αθήνας με τον ευρύτερο αττικό χώρο…. Ανάλογος νεολογισμός με διαφορετικά συνθετικά στοιχεία είχε διατυπωθεί παλιά στην Αμερική τη δεκαετία του 70, όταν ο «μελλοντολόγος»(!) Χέρμαν Καν προφήτευε το σχηματισμό τριών εκτεταμένων μεγαπόλεων, της Boswash (Βοστώνη-Ουάσινγκτον), του Chi-Pitts (Σικάγο-Πιτσμπουργκ) και του San-San(Σαν Φρανσίσκο-Σαν Ντιέγκο)*….

Σήμερα «οι δικοί μας» πολεοδόμοι επιμένουν και καλά κάνουν να συνηγορούν υπέρ της ανακοπής της χωρικής επέκτασης της ελληνικής πόλης και ειδικά της πρωτεύουσας, αν και οι αποτελεσματικές πολιτικές γι αυτό το ζητούμενο εκκρεμούν. Έτσι στην «Εσπερίδα» της 10.5.2011 που διοργάνωσε το ECOCITY, ειπώθηκαν πολλά και διάφορα για τη διαχείριση του περιαστικού και αστικού χώρου, με ένα σκεπτικό ιδιαίτερα «κεντρομόλο» : Λόγου χάρη ο Πρόεδρος του Οργανισμού Αθήνας(ΟΡΣΑ) Γιάννης Πολύζος μίλησε για τον περιορισμό της αστικής διάχυσης και την τόνωση της κεντρικότητας, ή ακόμη για την ενίσχυση της πολυλειτουργικότητας μέσω της ένταξης στον αστικό ιστό μεταποιητικών δραστηριοτήτων που σέβονται το περιβάλλον….Πιο ειδικά ο αντιδήμαρχος Αθηνών Τάσος Αρβαντίνης υπογράμμισε το στοιχείο της κεντρικότητας, μιλώντας για την «μηδενική ανοχή» της νέας δημοτικής αρχής στο παράνομο εμπόριο και στην παράνομη κατάληψη του δημόσιου χώρου του κέντρου. Με τον τρόπο όμως αυτό προκάλεσε ερωτηματικά σε κάθε νοήμονα άνθρωπο, που διαθέτει απλώς όραση και βλέπει τι γίνεται με το παραεμπόριο στην οδό Πατησίων ή με τους μηχανόβιους στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου….

Η εσπερίδα ήταν μικρή σε χρόνο, αλλά αρκετά παραγωγική από την άποψη των ιδεών και προτάσεων. Εδώ «ανθολογώ» μια άποψη του καθηγητή πολεοδομίας Αθανάσιου Αραβαντινού, που αναφέρεται στη μικροκλίμακα της ιδιωτικής κατοικίας :
« ΄΄Πράσινο σπίτι΄΄ δεν είναι τόσο αυτό που έχει διπλά τζάμια, φωτοβολταίκά ή φυσικό αέριο, ή φύτευση στα μπαλκόνια και στις ταράτσες. «Πράσινο κτήριο» κάθε χρήσης είναι αυτό στο οποίο ο οικοδομικός όγκος δεν στραγγαλίζει τον υπαίθριο χώρο, αλλά ευρίσκεται σε μια αρμονική ισορροπία με τον αναλογούντα στο ακίνητο ακάλυπτο χώρο» ..

Στην εσπερίδα, που συντόνισε ο καθ. ΕΜΠ Θάνος Βλαστός, μίλησαν ακόμη η Μαρία Καλτσά, ΓΓ του ΥΠΕΚΑ, η Ράνια Κλουτσινιώτη , αρχιτέκτων πολεοδόμος και ο Γιάννης Φραντζεσκάκης, ομ. Καθηγητής του ΕΜΠ. Επί πλέον μίλησε και ο Στέφανος Μάνος, πρόεδρος της ΔΡΑΣΗΣ και π. Υπουργός ΧΟΠ(Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος, και όχι ΠΕΧΩΔΕ, όπως έγραψε το πρόγραμμα…) με τον οποίο είχαμε ένα διαξιφισμό αναφορικά με την σχέση του Τρίτση με το μετρό. Συγκεκριμένα, ό Σ.Μάνος υποστήριξε ότι ο Τρίτσης ήθελε και πέτυχε να διαγραφεί το ΜΕΤΡΟ από το Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας, ενώ ο υποφαινόμενος υπενθύμισε την συνηγορία του Τρίτση με το «ΕΛΑΦΡΟ ΜΕΤΡΟ» -δηλαδή ένα συγκοινωνιακό μέσο πρωτίστως επιφανειακό και δευτερευόντως υπόγειο σε συγκεκριμένες , προβληματικές περιοχές της πόλης….Με άλλα λόγια ο Τρίτσης αντέκρουσε τη λύση του «σκληρού», «πολυέξοδου» και καθ’ ολοκληρίαν υπόγειου μετρό, σε μια εποχή όπου κάποιοι σκέπτονταν όχι μόνο για τα έργα αλλά και για τα κόστη που προκαλούν στην ελληνική κοινωνία. Σε μια εποχή που χαρακτηριζόταν από την ευρύτερη προβληματική για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα πλαίσια της οποίας εμφιλοχωρούσε ακόμη και η άποψη για τον επαχθή και αντιαισθητικό χαρακτήρα της υπόγειας μετακίνησης ανθρώπων…Η τελευταία αυτή νότα μπορεί να φαίνεται παλαιομοδίτικη και «ξεπερασμένη» , όμως διατηρεί στο ακέραιο την αξία της ως στοιχείο προς συνεκτίμηση με τις άλλες παραμέτρους της μαζικής μεταφοράς. Γιατί η μαζική μεταφορά δεν κρίνεται μόνο από το στοιχείο της ταχύτητας ή της ασφάλειας που παρέχει, αλλά και από το στοιχείο της «ποιότητας», της αισθητικής και της απόλαυσης του διακινούμενου ….
YΓ.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΜΠΛΟΓΚΣ.

ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ....

ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΙΚΙΣΜΟΣ

Eισήγηση στην Ημερίδα του ΣΥΝ, που πραγματοποιήθηκε στις 5.5.2011. Σχετική ανάρτηση στις 3.5.2011


«Πράσινη ανάπτυξη» : Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της μέσα στους κόλπους του εναλλακτικού και οικολογικού κινήματος, σαν μια ασαφής θεωρητική σύλληψη . Στην πορεία προκάλεσε συγκρούσεις κυρίως «ονοματολογικού» περιεχομένου μεταξύ οικοαναπτυξιακών, αποαναπτυξιακών, αειφορο-αναπτυξιακών και άλλων ….Στην Ελλάδα των εκλογών του 2009, η Πράσινη Ανάπτυξη αναγορεύθηκε σε στοιχείο της φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια της προσπάθειάς του για «επικοινωνιακή ανακαίνιση» και φυγή από την παλαιομοδίτικη σοσιαλιστική ταυτότητα. Η συνέχεια επί της οθόνης , απέφερε πλήρη ανατροπή των ιδεολογικών νεωτερισμών του ΠΑΣΟΚ, οι καλές προθέσεις περί «Δανίας του Νότου» οδήγησαν στην σημερινή κόλαση , ενώ πήγε περίπατο η δυνατότητα μιας κλασικής συμβατικής ανάπτυξης με τις προδιαγραφές της ιστορικής φράσης : «λεφτά υπάρχουν» ….

Μείναμε εμείς με την πράσινη ανάπτυξη στο χέρι, όμως αυτό δεν κάνει άσκοπο το σχολιασμό της διαχρονικής πλιατσΟΙΚΟλογίας και του τσιμπολογήματος πράσινων ιδεών από το πολιτικό σύστημα της χώρας. Το «κακόν» του Πασοκικού ιδεολογήματος περί Πράσινης Ανάπτυξης δεν ήταν αμιγές καλού : Γιατί έδειξε τις βλαβερές συνέπειες του εκλεκτικισμού και την αυταρέσκεια του πολιτικού συστήματος – της αριστεράς μη εξαιρουμένης .

Η επιλογή φιλοπεριβαλλοντικών μεθόδων παραγωγής σε κάποιους τομείς, θεωρήθηκε ότι συνιστά μια πρώτη δόση για την ανατροπή μιας γενικής εικόνας ρυπαντικής επιβάρυνσης προϊόντων και ανθρώπων. Όμως η πράσινη ανάπτυξη δεν απαιτεί μια οποιαδήποτε, αλλά μια κρίσιμη μάζα αλλαγών. Απαιτεί την πρωτοκαθεδρία των πράσινων παραγωγικών δυνάμεων έναντι των συμβατικών με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά τους - Ένταση εργασίας, μη ενσωμάτωση του περιβαλλοντικού κόστους στο προϊόν, περιορισμένη ενσωμάτωση της πληροφορίας και της περιβαλλοντικής γνώσης στην παραγωγή κλπ.

Ο πολιτικός εκλεκτικισμός κάθε απόχρωσης, παραγνωρίζει τη σημασία της ολιστικής παρέμβασης στην πολιτική, στην παραγωγή, στην κατανάλωση, στον πολιτισμό. Παραγνωρίζει ακόμη τη σημασία μιας ολικής και διαχρονικής αποτύπωσης των δεδομένων που συνθέτουν το επίπεδο ζωής, την «καθαρή εγχώρια ευημερία»,με το να αντιμετωπίζει τις εναλλακτικές προσεγγίσεις του ΑΕΠ ως συμπαθητικές κουβεντούλες εκτός πολιτικής ατζέντας . Ζητώντας από εναλλακτικούς και οικολογιζόμενους «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε»….

Μέσα σε συνθήκες ιδεολογικού σκορποχωρίου, όπου εμφανίζονται πολιτικοί «νεωτερισμοί» αμφίβολης νεότητας, όπου διάφοροι ασχολούνται με την «θεωρητική αποανάπτυξη» παρακάμπτοντας την σπουδή της «υπαρκτής αποανάπτυξης» με όσα αυτή συνεπιφέρει – μείωση της αυτοκίνησης, της δόμησης εξοχικών, της υπερκατανάλωσης κρέατος, ρούχων, ταξιδιών κλπ – όπου η έξοδος από την ύφεση συνδέεται βλακωδώς με την λιτότητα, εμφανίζεται και το μεγάλο ιδεολογικό έλλειμμα της υπαρκτής Πολιτικής Οικολογίας. Είναι ο «πράσινος εκλεκτικισμός», που εκδηλώνεται με την παραγνώριση όλων των πολιτικών συναρτήσεων μεταξύ της οικολογικά φιλικής παραγωγής και των μορφών ιδιοκτησίας και διανομής του εισοδήματος. Οι «εφ’ όλης της ύλης» οικολογούντες έχουν να πουν διάφορα για τις παραγωγικές δυνάμεις, αλλά ελάχιστα έως τίποτα για τις παραγωγικές σχέσεις της κοινωνίας : Για το αν ο δημόσιος προγραμματισμός μπορεί να συμβάλει στη διατήρηση των παραγωγικών και φυσικών πόρων , αντί της ιδιωτικοποίησης. Για το αν η μικρομεσαία επιχείρηση με ποιοτικά προϊόντα μπορεί να ορθωθεί έναντι των πολυεθνικών, για το αν οι συνεταιρισμοί(χωριού ή πόλης, παραγωγής ή κατανάλωσης ) μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτικές δομές και ορμητήρια ευρύτερων κοινωνικών αλλαγών. Γι αυτό και επιστρατεύουν διάφορες «προοδευτικές αοριστολογίες», όταν δεν σιωπούν ….

Σ.Ψυχάρης και (αμπελο)φιλοσοφία της Ιστορίας

Η σπουδή της Ιστορίας δεν γίνεται χάριν της Ιστορίας , όπως η τέχνη δεν γίνεται για την τέχνη- έστω και αν κάποιοι καλλιτέχνες πιστεύουν το αντίθετο…Η Ιστορία έχει έναν χρησιμοθηρικό χαρακτήρα , από την άποψη ότι η σπουδή της οδηγεί σε συγκριτικές αξιολογήσεις περιόδων και αναζητά ομοιότητες, «διαβάζοντας» μερικές φορές το μέλλον μέσα στο παρελθόν, κάποτε προσπαθώντας να αποτρέψει καταστάσεις και κάποτε προσπαθώντας να τις προκαλέσει. Στην ιστορία, αντίθετα με τον αγνωστικισμό μέρους της φυσικής φιλοσοφίας και παρά τις όποιες ενστάσεις στην αρχή της αιτιοκρατίας, όμοια αίτια επιφέρουν όμοια αποτελέσματα. Με αυτά τα δεδομένα, οι ιστορικοί ή οι «ιστορούντες» φέρουν το βάρος της αποδείξεως της ομοιότητας κάποιων χρονικών φάσεων, αν ενδιαφέρονται να προβλέψουν ή να αποτρέψουν μια εξέλιξη.

Μια τέτοια ομοιότητα επιχειρεί να σκιαγραφήσει το άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη στο ΒΗΜΑ της 11.5.2011 υπό τον τίτλο «Η Δημοκρατία του φερετζέ», μεταξύ της περιόδου του βασιλικού πραξικοπήματος του 1965 και της σημερινής περιόδου του Μνημονίου. Η συσχέτιση είναι πραγματικά «τραβηγμένη από τα μαλλιά», αλλά καθόλου τυχαία : Στόχος της είναι το να σωθεί από τον πνιγμό ο Παπανδρέου και το παπανδρεϊκό πλήρωμα, που επιδίδεται σε ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα μια θολή ελπίδα…
Να τι γράφει ο Ψυχάρης :


«Πριν από 46 χρόνια, τον Ιούνιο του 1965, ξέσπασε πολιτική κρίση που έμελλε να σφραγίσει τη χώρα. Η άρνηση του ανωτάτου άρχοντος να λύσει το πρόβλημα με διάλυση της Βουλής και διενέργεια εκλογών είχε καταστροφικές συνέπειες. Επί δύο σχεδόν έτη ο δημόσιος βίος διεσύρθη και η πολιτική ζωή κατέστη στίβος εξευτελισµού θεσµών και προσώπων. Το Κοινοβούλιο έγινε θέατρο χυδαίων «παραστάσεων» και τα υπουργικά χαρτοφυλάκια κατέστησαν ανταλλάξιµα αγαθά προς διανοµήν στους επίορκους πολιτικούς αποστάτες.Δεν ήθελαν τις εκλογές επειδή προέβλεπαν το αποτέλεσµά τους. Και µε την πολιτική που ακολούθησαν οι αρνητές της απλουστέρας των δηµοκρατικών διαδικασιών, της προσφυγής στις κάλπες, οδήγησαν τη χώρα σε επικίνδυνες ατραπούς µε κατάληξη τη δικτατορία των συνταγµαταρχών του 1967.Συµπεράσµατα πολύ χρήσιµα εξάγονται από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, της οποίας τα σκοτεινά παρασκήνια δεν έχουν ακόµη επαρκώς ερευνηθεί. Εν τούτοις ορισµένα συµπεράσµατα είναι προφανή. Όπως λ.χ. ότι αν η οδός προς τις κάλπες µένει κλειστή, ανοίγουν περάσµατα για τους νεκροθάφτες της Δηµοκρατίας..»
Ο Σ. Ψυχάρης επιχειρεί να λειάνει το δρόμο προς τις εκλογές, να τις εμφανίσει ως μονομαχία και όχι ως άτακτη υποχώρηση. Κι ακόμη επιχειρεί να ανορθώσει τα παπανδρεϊκά αντανακλαστικά του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, να τεκμηριώσει την ανύπαρκτη ομοιότητα του παππού Παπανδρέου με τον εγγονό, να αναδείξει τον δεύτερο ως εκφραστή της δημοκρατικής νομιμότητας, να υποβάλει συνειρμούς μεταξύ αποστατών του 1965 και βουλευτών ή στελεχών του ΠΑΣΟΚ : Αυτών που αηδιασμένοι αποχώρησαν από το κυβερνητικό κόμμα, ή παραμένουν εγκλωβισμένοι και σε δεινή σύγκρουση με τον εαυτό τους, ή προσπαθούν να αναζητήσουν λύσεις (Βενιζέλος, Λοβέρδος), μακριά από τον πιο αποτυχημένο πρωθυπουργό όλης της νεοελληνικής ιστορίας. Η πολιτική ιδιοτέλεια της συγκεκριμένης αμπελοφιλοσοφίας, είναι σαφής και ευεξήγητη…..

YΓ. Η φωτογραφία προέρχεται από το antinews