Επί Τουρκοκρατίας οι κλέφτες απεύχονταν το θάνατο όπως κάθε άνθρωπος, αλλά μπροστά στο άμεσο ενδεχόμενό του - σαν μαχητές που ήταν - δέχονταν να βολευτούν με το «καλό βόλι»: Το βόλι εκείνο που θα τους έπαιρνε γρήγορα τη ζωή , χωρίς παρατεταμένους πόνους, χωρίς μεγάλες ταλαιπωρίες και αγωνίες, χωρίς επιβάρυνση των δικών τους ανθρώπων...
Η ευχή
«καλό βόλι» επρόκειτο να σταδιοδρομήσει
μέχρι τις σημερινές συνθήκες, με άλλη μορφή. Δεν εννοώ φυσικά το «καλό βόλι» που είχε υπόψη ένας ατάλαντος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ : Εννοώ
εκείνο το βόλι που υφίσταται κάποιος και
που δεν σημαίνει κατάληξη σε θάνατο , αλλά που χρησιμοποιείται επί τη αποχωρήσει από αξίωμα κακήν -κακώς,
συμπεριλαμβανομένου του Πρωθυπουργικού. Παραδείγματος χάρη, στο μεσοπόλεμο ο
Φον Πάπεν έγινε από Πρωθυπουργός της Γερμανίας ,απλός Πρεσβευτής. Παραδείγματος
χάρη ο Τόνυ Μπλαιρ της Αγγλίας, που
έγινε από πρωθυπουργός της χώρας του
«διαπραγματευτής των ανατολικών υποθέσεων»
Το
σύνθημα λογίζεται ως πραγματική ευχή όταν κάποιος πχ από Πρωθυπουργός γίνεται γενικός διευθυντής
μιας υπηρεσίας ασφαλείας εθνικών κήπων, όταν από Υπουργός γίνεται διευθυντής
της τοπικής Ουνέσκο ή σύμβουλος διατελέσαντος Πρωθυπουργού, όταν από βουλευτής
καταλήγει να γίνεται στέλεχος μιας υπό ιδιωτικοποίηση εταιρείας δημοσίου –πχ της ΕΛΤΑ – όταν από Δήμαρχος γίνεται κλητήρας. Όλα αυτά
βεβαίως προϋποθέτουν μια διαδικασία
αποπομπής - και μάλιστα δημόσιας.
Τώρα η
υπόθεση παίρνει νερό, κάποιος μπορεί να ενίσταται και να αξιώνει την αναβάθμισή
του στα πλαίσια πάντα της ευχής : Να
επιδιώκει δηλαδή την μερική αναβάθμιση
από την ασφάλεια των εθνικών κήπων στην ασφάλεια δασών και κήπων και
Ιονίου Πελάγους, ή την προαγωγή του σε αρχικλητήρα . Ειλικρινά,
δεν γνωρίζω τι ο κύριος Μητσοτάκης θα προτείνει
για τον εαυτό του, μετά τις
επόμενες εκλογές.
Γιάννης
Σχίζας
