Οι βασιλικοί γάμοι ανέκαθεν προκαλούσαν εκκρίσεις δεξιάς και αριστερής ιδεολογίας…. Από τη δεξιά οπτική των πραγμάτων, οι γάμοι και τα συμπαρομαρτούντα – ένας γαλαξιακό μέγεθος καταστάσεων, σχολίων, ενδυμάτων, εμφανίσεων, διακοσμήσεων, κουτσομπολιών, αντιπαθοσυμπαθειών, κλικών, λόμπυ κλπ. - ήταν μια φυσική διαδικασία, μια υπερύψωση στη νιοστή δύναμη καταστάσεων που βιώνονταν στο μικρο-οικογενειακό επίπεδο των κοινών θνητών… Από την αριστερή οπτική το κυρίαρχο και πλέον υπογραμμίσιμο στοιχείο ήταν η σπατάλη, η ανισότητα, η φιγούρα. Στις δύο αυτές οπτικές θα μπορούσε να προστεθεί και μια τρίτη, ριζοσπαστική , εναλλακτική, ή αν θέλετε, «υπερ-αριστερή» : Οι βασιλικοί γάμοι, σύμφωνα με αυτή τη προσέγγιση, είναι μια βόμβα πλήξης, ένα «μπανάλ» θέαμα-ακρόαμα, μια κατάσταση πλουτοκρατικού κομφορμισμού, τοποθέτησης ανθρώπων και συμπεριφορών σε νάρθηκα……
Παρακολουθώντας κάποιες φάσεις από τους γάμους του William και της Kate, εντυπωσιάσθηκα κυρίως από τα γυναικεία καπέλα : Άλλα ήταν επιβλητικές λουϊκατορζικές «καπελαδούρες» κι άλλα είχαν το στυλ φιόγκου, αλλά όλα ήταν διακριτά μεταξύ τους – το κάθε ένα με τη δική του κοψιά…Υποθέτω ότι μόνο οι επιμελημένες ενδυμασίες των προσκεκλημένων, ως «εξωτερικά κόστη» της γαμήλιας τελετής, αποτελούσαν ένα τεράστιο μέγεθος χρημάτων : Το οποίο μέγεθος, τηρουμένων των αναλογιών, δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί μεγαλύτερο από τα κόστη κάποιων χλιδάτων γάμων της δικής μας μικρομεσαίας τάξης, προ Μνημονίου φυσικά, με τις εκατοντάδες των καλεσμένων και τα ειδικά τραγουδιστικά εφέ…
Το 2008, σε ανύποπτο χρόνο, όταν οι ανύπανδροι μικρομεσαίοι μπορούσαν ακόμη να φαντασιώνουν γαμήλια χλιδή, έγραφα ένα κείμενο στο περιοδικό ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ (τεύχος 1) για τους «Πράσινους γάμους» :
«Δεν πρόκειται για γάμους που τελούνται από παπάδες με πράσινα άμφια, σε εκκλησίες με εικόνες στοχαστών της Οικολογίας, με κουφέτα μαύρης ζάχαρης, εικονικά κεριά προς αποφυγή παραγωγής αερίων θερμοκηπίου και συλλογή του ρυζιού που εκτοξεύεται στους νεόνυμφους – με στόχο όχι το βράσιμο, κατά πως έλεγαν οι στίχοι της «Ελεάνορ Ρίγκμπυ» των Μπητλς, αλλά την επαναχρησιμοποίησή τους σε άλλο γάμο, προς αποφυγή σπατάλης……Όχι, δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται για ζευγάρια που αντί για μπομπονιέρες προσφέρουν στους προσκεκλημένους δεντράκια, υποδεικνύοντάς τους να τα φυτέψουν κάπου και να πρασινίσουν το περιβάλλον. Για την ακρίβεια πρόκειται για ένα συγκεκριμένο ζευγάρι, την Μαριάνθη Πινιάτη και τον Μιχάλη Παπαγιάννη, που παντρεύθηκαν πρόσφατα στο χωριό Νέα Σκιώνη της Χαλκιδικής».
Πάντως το επώνυμο πριγκιπικό ζευγάρι δεν έκανε κάτι αντισυμβατικό ώστε να δώσει στην ένωσή του κάποια πράσινη νότα : Μάλιστα διάλεξε ως τόπο γαμήλιου ταξιδιού ένα απόμακρο νησί στ’ ανοιχτά της Αυστραλίας, προκαλώντας τη σπατάλη κάμποσης ενέργειας για το πηγαινέλα… Έχω την εντύπωση ότι το μόνο ασυνήθιστο ή οικολογικό σε αυτή τη γαμήλια τελετή ήταν η ΜΗ πρόσκληση του Τόνυ Μπλαιρ, πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας. Αξίζει να θυμίσουμε ότι ο Μπλαιρ είχε έλθει σε σύγκρουση με τον Πρίγκηπα Κάρολο, πατέρα του Γουϊλιαμ, δεδομένου ότι τασσόταν υπέρ των μεταλλαγμένων, ενώ αντίθετα ο δεύτερος , παρά την πριγκηπική του ιδιότητα, αρθρογραφούσε σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας εναντίον των μεταλλαγμένων ! Για το ζήτημα είχα αρθρογραφήσει στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, ενώ στο περιοδικό ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ είχαμε δημοσιεύσει σε περίληψη ένα κείμενο του Καρόλου , υπό τον τίτλο : «Πρίγκηψ και οικολόγος» !
Ο πιο ωραίος γάμος από όσους παρακολούθησα στη ζωή μου, ήταν της κόρης του φίλου και συνεργάτη Κώστα Παπασταύρου, σεσημασμένου οικολόγου, στη Λευκωσία. Ήταν ένας γάμος λιτός, απέριττος, καλλιτεχνικός, χάρμα οφθαλμών και ακρόασης. Γι αυτό μετά την επιστροφή μου στην Αθήνα, τους έστειλα ένα e-mail με θέμα : «Κριτική γάμου». Δεν ξέρω πως τους φάνηκε, αλλά εγώ σκέφθηκα κατά το γνωμικό «το ωραίο να λέγεται»….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου