TA ΓΥΑΛΙΑ

 του Γιάννη Σχίζα

Είχα μια βαθιά επιθυμία να φοράω γυαλιά της προκοπής, ήθελα  να εντυπωσιάσω και μια  γυναίκα . Είχα  επηρεαστεί και λίγο από κάτι δημοσιεύματα  στο  ΒΗΜΑ «περί της υγείας των οφθαλμών» , που μιλούσαν μέχρι και για τον κίνδυνο της τύφλωσης αυτών που χρησιμοποιούσαν ευτελή γυαλιά,   ωσότου αποφάσισα να δώσω 10πλασιο ποσό από εκείνα που έδινα συνήθως, για να αποκτήσω το επίμαχο αντικείμενο. Πήγα λοιπόν και  αγόρασα γυαλιά – που ήταν υπέροχα, που είχαν μια βελούδινη επαφή με τα μάτια μου, που χρωματικά έσκιζαν. Στην αρχή τα φορούσα ακόμη και στο σκοτάδι, ακόμη και στη δουλειά μου, προκαλώντας μάλιστα περιπαικτικά σχόλια …  Μια φορά όμως, καθώς κίνησα να πάω στο εξωτερικό, πέρασα  από τη τουαλέτα, τα ξέχασα εκεί , γύρισα αστραπιαία να τα πάρω πίσω – τα γυαλιά είχαν κάνει φτερά !  Σιχτίρισα τον εαυτό μου δεόντως, αλλά η απόφασή να είμαι με γυαλιά της προκοπής δεν άλλαξε. Όταν γύρισα από το ταξίδι   βρήκα τα ίδια περίπου γυαλιά, και ξανάρχισα να απολαμβάνω το βελούδινο στυλ τους….

Πέρασε λίγος καιρός, τα γυαλιά ξανά  χάθηκαν, δεν θυμάμαι  πως… Τσαντίστηκα με τον εαυτό μου, ώστε είπα «τώρα θα πάρω εκείνα τα γυαλιά που το δημοσίευμα  έλεγε ότι σε στραβώνουν». Τα πήρα λοιπόν, εν είδει αυτοτιμωρίας, και για καιρό  έλεγα  στον εαυτό μου  , καλά να πάθεις.

 Ο καιρός πέρασε,  κάποτε όμως έκρινα ότι είχα πάρει  την τιμωρία στην κατάλληλη δόση, γι αυτό σκεπτόμουν ότι δεν θα ήταν άσχημο να τα ξεφορτωθώ… Εκεί όμως να δεις γκίνια : Μου έπεσαν  μια φορά  στο δρόμο, αλλά ένας πιτσιρίκος  μου φώναξε «κύριε, κύριε» και μου τα παρέδωσε…. Την άλλη τα ξέχασα σε ένα καφενείο, οπότε ο ιδιοκτήτης πάλι με φώναξε να τα πάρω…. Κάποτε σηκώθηκα από ένα τραπέζι και βάδισα προς την πόρτα, με γύρισαν όμως πίσω, για τα γυαλιά που είχα ξεχάσει. Τελικά δεν τα έχανα με τίποτε….

Ώσπου μια ημέρα, στο σχόλασμα της δουλειάς, με πλησίασε μια κοπέλα και με παρακάλεσε να την αφήσω κάπου. Είπα ναι , αδιαφορώντας μάλιστα για το δέμας της, που ήταν ελαφρώς βαρύ..Πηγαίνουμε λοιπόν στο πάρκινγκ,  ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου, κάθεται στο  κάθισμα, και εκείνη τη στιγμή ακούγεται ένα σκρατς… Σηκώνεται αυτή, κοιτάζει πίσω της – τα γυαλιά σπασμένα….

 Πω πω Γιάννη μου,  σου έσπασα τα γυαλιά! Με συγχωρείς πολύ !  Να στα πληρώσω!

Εγώ ατάραχος στην αρχή, ξεσπάω στη συνέχεια σε γέλια… Δεν πειράζει , της λέω,  για σπάσιμο τα είχα…

Η κοπέλα με κοίταξε  παραξενεμένη, σχεδόν σαν να είχε  να κάνει με τρελό…