ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΜΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ

 του Άντη Ροδίτη

ΠΩΣ μπορεί κανείς σήμερα, μετά από μισό αιώνα κοροϊδίας εκ μέρους της Τουρκίας και των μεγάλων δυνάμεων να επιθυμεί την άνοδό του στον θρόνο της Κυπριακής Δημοκρατίας;

Πόσο ανιστόρητος πρέπει να είναι κάποιος, όχι με την έννοια των ιστορικών γνώσεων αλλά με την έννοια της απουσίας ψυχικής μετοχής του στον ένα και μόνο ιστορικό αγώνα των Κυπρίων, ώστε μετά και την τραγική του κατάληξη να μη συνειδητοποιεί το ασήκωτο βάρος που συνεπάγεται η ευθύνη της δικαίωσης των Κυπρίων; Γιατί τι άλλο εκτός από τη δικαίωση μπορεί να είναι το ζητούμενο;

Είναι δυνατόν ένας τίμιος άνθρωπος, ένας πάσχων για την Κύπρο, ένας που ζει καθημερινά στα μύχια της ψυχής του την τραγωδία της, να θέλει ν' αναλάβει ως υποκατάστατο της δικαίωσης ένα συμβιβασμό με την Τουρκία, τώρα μάλιστα που ανυπόκριτα η Τουρκία διακηρύττει τους στόχους της, που είναι η συντριβή της Ελλάδας και το τούρκεμα των θαλασσών της; Πιστεύει πραγματικά κανείς από τους υποψήφιους Προέδρους ότι διαθέτει τέτοιες ικανότητες ή το κίνητρο είναι απλά η πρόσκαιρη φήμη και η δημοσιότητα, συν τα υλικά κέρδη που θα προκύψουν;

Παρακολουθώντας τη συνέντευξη του ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗ στον Τάσο Τρύφωνος διερωτήθηκα πώς είναι δυνατόν κάποιος που θέλει ν’ αναλάβει τη σωτηρία της Κύπρου παρουσιάζει ένα παιδί, το παιδί του, ένα κυπριόπουλο της τελευταίας γενιάς, «άριστα» σπουδαγμένο σε Παρίσι και Λονδίνο στη Νομική, εξειδικευμένο στα «δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας» (κόπυραϊτ, ειδικά επί των βίντεο γκέιμς, όπως είπε), το οποίο όμως δεν καταβάλλει καμμία προσπάθεια να μιλήσει τα πανελληνίως ομιλούμενα απλά και κατανοητά ελληνικά αλλά αντίθετα, παραδίνεται χωρίς κανένα ενδοιασμό σε μια ανεύθυνη κι επιπόλαια καθημερινής χρήσης κυπριακή προφορά με όλα τα σχετικά "τζιαι", "έσιει", "λλίον", "ούλλον", "τζιείνος" κ.ο.κ.;

Είναι πλέον τοις πάσι γνωστόν ότι οι οπαδοί της λεγόμενης "κυπριακής συνείδησης" σε αντιπαράθεση με την ελληνική μας συνείδηση προβάλλουν και καταφεύγουν στην φτωχή κυπριακή διάλεκτο ως... άλλη γλώσσα(!!) για να τονίσουν την άρνηση τους στο παρελθόν μας, στην ιστορία μας, στους εθνικούς αγώνες απελευθέρωσης μας και να τονίσουν την επιλογή τους στον αφελληνισμό μας, όχι μόνο ως «συνταγής» σωτηρίας μας αλλά και ως συνταγής «σωτηρίας» του ανθρωπίνου γένους από τις έννοιες «έθνος», «πατρίδα», «παράδοση», στις οποίες αποδίδονται οι ακατάπαυστοι πόλεμοι, οι βαρβαρότητες, η μόνιμη απουσία της παγκόσμιας ειρήνης.

Όμως, αυτή η ρομαντική και παθιασμένη πρεμούρα για την παγκόσμια ειρήνη, που συνήθως ξεγελά και παρασύρει όχι μόνο τους ημιμαθείς αλλά και άπειρους και αμελέτητους νέους επστήμονες, οι οποίοι νομίζουν ότι μια εξειδίκευση σε οτιδήποτε καθιστά τη γνώμη τους έγκυρη και σε οτιδήποτε άλλο, έχει πλέον αποδειχτεί από τους σοβαρούς μελετητές -που το αυτοκαταστροφικό μας σύστημα εξουδετερώνει απομονώνοντάς τους στο περιθώριο- ότι στην ουσία εξυπηρετεί μια παγκοσμιοποίηση, η οποία στο τέλος ευνοεί την κυριαρχία των πιο αδίστακτων παρόντων και μελλοντικών ολοκληρωτικών καθεστώτων ως διαχειριστών της υφηλίου.

Αν δεν τα συνειδητοποιούν αυτά οι νεότεροι και οι ωριμότεροι, θυγατέρα και πατέρας υποψήφιος Προέδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας σε αυτή την περίπτωση όπως παρουσιάστηκαν στην τηλεόραση και νομίζουν ότι βρίσκονται στην πρωτοπορία της «σωτηρίας» τόσο της Κύπρου όσο και της ανθρωπότητας, ο κίνδυνος της τελικής υποδούλωσής μας είναι πολύ μεγαλύτερος από όσος προδιαγράφεται με τον πάνοπλο τούρκικο στρατό που καραδοκεί στο βόρειο κατακτημένο μέρος του νησιού μας περιμένοντας την ευκαιρία να ξεχυθεί και στο υπόλοιπο, τον ελεύθερο νότο.

Τέτοιες «διεθνιστικές» ιδέες «παγκόσμιας ειρήνης» ως του, τάχα, μέσου απαλλαγής μας από την Τουρκία και σε βάρος της εθνικής μας αποκατάστασης και ασφάλειας επικράτησαν και στην περίοδο 1964-67, επεδίωξαν την δήθεν απελευθέρωσή μας από τον ελληνικό στρατό, που χαρακτηρίστηκε από το «προοδευτικό» ΑΚΕΛ και άλλους ως «νατοϊκός» και άρα ανεπιθύμητος και παρήγαγαν στο τέλος τη δικτατορία των Αθηνών και όλα τα δεινά που ακολούθησαν.

Ας συνέλθουμε όσο είναι καιρός, ας απαλλαγούμε από τους λογής καιροσκόπους διεκδικητές της εξουσίας, ας παραμείνουμε πιστοί στη δικαίωση του αληθινού αγώνα της απελευθέρωσής μας, ο οποίος δεν έχει άλλα στηρίγματα από τις παραδόσεις και την επιμονή μας στην ελληνική μας ταυτότητα.