ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

 του Άντη Ροδίτη

Η εκ των υστέρων απαίτηση που εξέφρασαν οι Τάκης Χατζηδημητρίου (οδοντίατρος, πολιτικός, συγγραφέας) και Κλείτος Ιωαννίδης (Δρ Φιλοσοφίας, θρησκειολόγος, ποιητής) να είχε ο κυπριακός λαός καλωσορίσει τις Συμφωνίες της Ζυρίχης ως να ήταν καλύτερες από την Ένωση (για να αποφύγει τα μελλούμενα δεινά του!), είναι απαίτηση και πολλών άλλων που αντιτάχθηκαν στον αγώνα για την Ένωση, των ακελικών συμπεριλαμβανομένων.

Πώς γίνεται, όμως, ένας μυαλωμένος άνθρωπος να θέλει τον λαό να είχε ξύσει διαμιάς, εν μια νυχτί τα φυλακισμένα μνήματα, τις αγχόνες, τα βασανιστήρια, το πάθος και την πίστη στην Ελλάδα και να τα αντικαταστήσει με ένα νεοφανές και ανιστόρητο πάθος συμβίωσης με τους Τούρκους;

Πώς γίνεται ένας λογικός άνθρωπος να ήθελε τους Κυπρίους να αντικαταστήσουν την μέχρι θανάτου αγαπημένη τους ελληνική ταυτότητα με μια... "κυπριακή"; Δεν είναι μόνο θέμα απερισκεψίας και χαμηλής νοημοσύνης, θέμα ανθρώπων μειωμένης συνείδησης, ούτε κατά διάνοια "πνευματικών", αλλά και θέμα έλλειψης κατανόησης της ίδιας της τραγικότητας του όντος "άνθρωπος".

 

Το ποτήρι ξεχείλισε με τον Κλέιτο Ιωαννίδη τον οποίο γνωρίζω πολλές δεκαετίες ως μακρινό παρά στενό φίλο, από τον οποίο δεν περίμενα ποτέ ένα τέτοιο "ξέσπασμα" κατά της τόσο ανθρώπινης αδυναμίας του κυπριακού λαού να καλωσορίσει τη Ζυρίχη το 1959 ως καλύτερη της Ενώσεως!

Θα ήταν τουλάχιστο ΑΝΕΝΤΙΜΟ εκ μέρους του λαού να έκαμνε τότε κάτι τέτοιο. Ο λαός χαιρέτησε την "ανεξαρτησία" με συγκρατημένη χαρά, αφού του την παρουσίασαν ως "απελευθέρωση", αλλά ότι "νενικήκαμεν" κιόλας ποτέ δεν το δέχτηκε. Η ανεντιμότητα ανήκε μόνο στον "μεγάλο" ηγέτη του, ο οποίος συνέχισε την καριέρα του ανέντιμα συμπεριφερόμενος στους πάντες, εχθρούς και φίλους, πότε έτσι και πότε αλλιώς, μέχρι το τέλος της ζωής του, που συνέπεσε με την καταστροφή της ελληνικής Κύπρου.

 

Την Ζυρίχη ως καλύτερη της Ενώσεως έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει και ο ακραιφνής οπαδός του Μακαρίου, Τάσσος Παπαδόπουλος τον Ιανουάριο 2005 σε παρουσίαση βιβλίου τού Δρ Παναγιώτη Περσιάνη, για να πει όμως αργότερα στον Γιάννο Χαραλαμπίδη (μαρτυρία του ιδίου) ότι η μέρα της αποχώρησης της Μεραρχίας ήταν η χειρότερη της ζωής του!! Κι όμως η χειρότερη μέρα της ζωής του Μακαρίου ήταν η μέρα που δέχτηκε να έρθει η Μεραρχία, καθώς ο ίδιος δήλωσε στον Κρίστοφερ Χίτσενς!! Ποια ανεντιμότητα συνέδεε ή απλώς χαρακτήριζε και τους δυο; Πώς αλληλοθαυμάζονταν και πώς συνεργάζονταν για το... καλό της πατρίδας; Πώς έγινε η ΑΝΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ τρόπος ζωής του κυπριακού λαού σε όλες του τις εκφάνσεις, με την εντιμότητα ν' αποτελεί μόνο την επιβεβαίωση του γενικού κανόνα;

 

ΟΜΩΣ, αν υπάρχει ένα επιχείρημα για την αποδοχή της Ζυρίχης το 59, ότι μάς επιβλήθηκε εκβιαστικά (πράγμα αμφισβητήσιμο), δεν υπάρχει κανένα απολύτως επιχείρημα για το 64, όταν με τη Μεραρχία εδώ μάς προτάθηκε η Ένωση και η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της Ζυρίχης με ελάχιστη αντιπαροχή στην Τουρκία, αντιπαροχή που ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ μεταξύ Μακαρίου και Ελλάδος, θα μπορούσε να ήταν στο τέλος μηδενική, δηλαδή ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΙΡΝΕ ΤΙΠΟΤΕ Η ΤΟΥΡΚΙΑ. Συνεργασία, όμως, δεν υπήρχε και η πρώτη ευθύνη γι' αυτό ανήκει στον Μακάριο και σε κανέναν άλλο.

 

Αγνοώντας αυτό το γεγονός, κι ακόμα χειρότερα ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ καν να το εξετάσουν με σοβαρότητα οι ιστορικοί μας, οι πολιτικοί μας, οι κομματάρχες μας και τώρα και οι "πνευματικοί" μας άνθρωποι, έχουν το θράσος να κατηγορούν τον Κυπριακό λαό ότι δεν επιφύλαξε στη (σωτήρια!!) Ζυρίχη την ίδια υποδοχή που φύλαγε αιώνες στα μύχια της ψυχής του για την Ένωση!

Κι όταν βλέπεις και την πνευματική ηγεσία τού τόπου να κάνει αυτά που μόνο άνθρωποι στερημένοι ιστορικής συνείδησης και μνήμης τολμούν και μάλιστα με υπερβάλλοντα ζήλο, δεν μπορείς παρά να δεχτείς ότι αυτό είναι πια το ΤΕΛΟΣ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Και τι άλλο μένει να κάνει ένας παρά επίμονα και αμετάπειστα να το εκφράζει;

Αμείλικτη η Ιστορία θα συνεχίσει τον δρόμο της, είτε τον χαράσσει ο νους, η πίστη και η αγάπη στους πεσόντες για ελευθερία προγόνους για να φτάσεις στην Ελλάδα, είτε τον χαράσσει η ανεντιμότητα και η αμνησία για να φτάσεις στην Τουρκία. Τόσο απλά.