Του Κώστα Γκιώνη

 

ΟΌταν μεγαλώσεις πολύ, και πριν γίνεις λίπασμα και χωνευτείς στο χώμα, χρόνια πριν σ’ έχει καταπιεί η πολυθρόνα των αναμνήσεων σου. Αυτά που θ’ αναπολείς θα είναι ένα φιλί, έναν έρωτα, ένα ηλιοβασίλεμα, μια θάλασσα, τα γέλια με κάποιους φίλους, τους αγώνες που έκανες για μια κοινωνία πιο δίκαιη, τη βοήθεια που ’δωσες σ’ έναν άνθρωπο που το είχε ανάγκη. Όλα τζάμπα!

Δεν θα θυμάσαι τίποτε άλλο. Δεν θα θυμάσαι ούτε το ακριβό σου τζιν, που δούλευες μισό μήνα να τ’ αγοράσεις, ούτε την led flat τηλεόραση των 55 ιντσών, ούτε το πανάκριβο smartphone ή το super ουάου αυτοκίνητο, ή το σπίτι των πολλών τετραγωνικών, που σκλάβωσες όλη σου τη ζωή για να τ’ αποκτήσεις. Όλα αυτά θα έχουν ανακυκλωθεί ή ξεχαστεί στο μπαούλο της λησμονιάς.

Η ζωή είναι μια σπίθα που λάμπει μια στιγμή ανάμεσα σε δύο ατελείωτες νύχτες, όπως έλεγε κι ο Νίκος Καζαντζάκης. Mια μικρή λεπτομέρεια στην αιωνιότητα. Μια μικρή υποτυπώδης ρυτίδα του χρόνου. Δεν αξίζει να την ξοδεύεις για πράγματα που δεν έχουν ουσία.