Η Εδαΐτικη «Αριστερά» του Θεοδωράκη και ο ελληνικός λαός

 

Ανακοίνωση του Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης

1. Το λαϊκό ξέσπασμα με αφορμή τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε αναπάντεχο. Δεν είναι τυχαίο γιατί ο λαός στη πλειοψηφία του έχει υιοθετήσει από τον καιρό της Χούντας το είδος «Αριστεράς» που εκπροσωπούσε μεταπολεμικά η ΕΔΑ και το στέλεχός της ο Μίκης. Και δεν είναι αναπάντεχο, γιατί στην πραγματικότητα οι ξένες ελίτ που στήριξαν τη Χούντα το έκαναν ακριβώς για να κτυπήσουν το μαζικό λαϊκό κίνημα που είχε αναπτυχθεί από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 με ριζοσπαστικά αιτήματα που ξεπερνούσαν κατά πολύ την ΕΔΑ, η οποία ουσιαστικά ήταν προπομπός του είδους «Αριστεράς» που έχει επικρατήσει σήμερα παγκόσμια, μετά τη συντριβή του ριζοσπαστικού κινήματος του Μάη του ’68.
2. Το σύνθημα, άλλωστε, «Καραμανλής ή τανκς» που λανσάρισε ο Μίκης δεν ήταν καθόλου τυχαίο, αλλά εξέφραζε επακριβώς τον στόχο για τον οποίο έγινε η δικτατορία: ο λαός να συνειδητοποιήσει ότι η «δημοκρατία» είναι επιτρεπτή μόνο όταν είναι ελεγχόμενη από τις ελίτ: δηλαδή, τότε, τις ντόπιες ελίτ που έλεγχαν κυρίως οι Αμερικανοί και σήμερα, την Υπερεθνική Ελίτ που ελέγχει την Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (βλ. νέο βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου Η Νέα Διεθνής Τάξη εν Δράσει – Η Παγκοσμιοποίηση, η Επανάσταση του Brexit και η “Αριστερά”).
3. Ανεξάρτητα, επομένως, από τη σημαντική μουσική προσφορά του Μίκη και την προσφορά του κυρίως στη διάδοση της ποίησης στα λαϊκά στρώματα που μέχρι τότε ήταν προνόμιο μόνο των ελίτ, η πολιτική του συμβολή μεταδικτατορικά συνίστατο στην προβολή γενικών και αόριστων θέσεων «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» κ.λπ. και ποτέ δεν κτύπησε, για παράδειγμα, τα νέα δεσμά που επέβαλε στην Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία πήρε τη θέση του τοποτηρητή των διεθνών ελίτ στην Ευρώπη κατά την εποχή της Νέας Διεθνούς Τάξης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο Μίκης μόνο στο θέμα της Μακεδονίας πήρε σωστή θέση ενάντια στη γραμμή των ντόπιων και ξένων ελίτ. Κι αυτό τη στιγμή που στην Ευρώπη φούντωναν τα λαϊκά κινήματα για την εθνική κυριαρχία με επικεφαλής το κίνημα του Brexit και σήμερα ανάλογα κινήματα στην Ουγγαρία, την Πολωνία κ.λπ.
4. Με άλλα λόγια, η «Αριστερά» σήμερα στην Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με την επαναστατική Αριστερά των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, πράγμα που βέβαια αντανακλάται και στη μετατροπή του ΚΚΕ, μετά τη νομιμοποίησή του (στην οποία άλλωστε στόχευε) σε ένα φιλήσυχο κόμμα που ασχολείται με την διοργάνωση αντίστοιχων διαδηλώσεων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κανένας από το κατεστημένο δεν ασχολείται με τον νεανικό Μίκη που πάλεψε μαζί με το τότε επαναστατικό ΚΚΕ για μια πραγματική αλλαγή και γι αυτό πήγε και στη Μακρόνησο, ενώ στη συνέχεια με την ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες μπήκαν τα θεμέλια για τη δημιουργία της σημερινής ψευτο-Αριστεράς των αμυντικών αγώνων. Και αυτό, όταν οι ελίτ δεν ήταν ποτέ τόσο επιθετικές σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως στη σημερινή Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.  Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει πια Αριστερά άξια του ονόματός της και των παλιών αγώνων της. Τη σούπα άλλωστε αυτή εκφράζει τέλεια και ο κατεστημένος τύπος, όπου από ακροδεξιές μέχρι ακροαριστερές εφημερίδες βγήκαν όλοι και δοξολογούν τον Μίκη σαν πρότυπο επαναστατικότητας! Τυχαίο, ή μήπως γιατί στην Νέα Διεθνή Τάξη έτσι πρέπει να είναι οι «επαναστάτες», ώστε να ζουν οι ελίτ και οι παρατρεχάμενοι καλά και οι υπόλοιποι χειρότερα;;;