ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ 1η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΔΗ.ΠΑ.Κ.

 

του Ιωάννη Μαύρου

 

Για μια νέα Ένωση Κέντρου

Για μια νέα Εθνική Αντίσταση!

 

 

Εξήντα χρόνια μετά την ίδρυση της Ένωσης Κέντρου, σαρανταεπτά από τη Μεταπολίτευση και ένδεκα από την επιβολή του καθεστώτος των μνημονίων -τη ‘νέα κατοχή’ της Χώρας- και τη διάψευση των ελπίδων ότι η απελευθέρωσή της μπορεί να προκύψει εξ αριστερών, το αίτημα της συνένωσης των δημοκρατικών πατριωτικών δυνάμεων ισοδυναμεί με το αίτημα για τη δημιουργία ενός νέου Κέντρου, ικανού όχι μόνο να διεμβολίσει τον σύγχρονο δικομματισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, που αποτελούν τους δύο βασικούς πυλώνες του καθεστώτος, αλλά και να αποτελέσει το πολιτικό όργανο για την απελευθέρωση της Χώρας και την Ανάσταση του Ελληνικού Λαού. 

 

Το εγχείρημα για να επιτύχει -αναγκαία συνθήκη- οφείλει πρώτα να θέσει και να απαντήσει με σαφήνεια και πληρότητα στο ερώτημα πώς φτάσαμε, ως Χώρα και ως λαός, στη σημερινή κατάσταση.

Τούτο με τη σειρά του προϋποθέτει να συμφωνήσουμε ως προς το ποιά είναι αυτή. Πιστεύω ότι δεν θα διαφωνήσουμε επ’ αυτού αλλά θα πρέπει να κωδικοποιήσουμε ορισμένες βασικές θέσεις που να αποτελέσουν το πλαίσιο αναφοράς, την αφετηρία μας.

Από εκεί και πέρα θα πρέπει να αποφασίσουμε να τα ξαναδούμε όλα και όλους -και πρώτα απ’ όλους τους εαυτούς μας- από την αρχή, σύμφωνα με την αρχή της Αλήθειας: αδέκαστα και ασυμβίβαστα, δίχως εκπτώσεις και κάθε είδους σκοπιμότητες…

 

Να πιάσουμε το νήμα αν μη τι άλλο από το 1964, τον θρίαμβο της Ένωσης Κέντρου που ήταν και η αρχή της διάλυσής της και της διολίσθησης προς τη Δικτατορία.

Να αποτιμήσουμε το ρόλο των βασικών παραγόντων, πρώτα των εσωτερικών και μετά των εξωτερικών.

Δηλαδή πρώτα του Γεωργίου Παπανδρέου, του Γεωργίου Μαύρου, του Κωνσταντίνου Μητrσοτάκη, του Ανδρέα Παπανδρέου και μετά της Αντιπολίτευσης, του Παλατιού, των ‘συγκροτημάτων’, των Αμερικανών..

 

Να ξαναδούμε την περίοδο της Δικτατορίας και την Αντίσταση, τον ‘μικρό εμφύλιο’ μεταξύ των διαφόρων ομάδων και οργανώσεων, την αδυναμία συγκρότησης νέας Εθνικής Αντίστασης.

 

Και τότε να ξαναδούμε τη Μεταπολίτευση, όχι μόνο τα γνωστά αλλά και τον διασπαστικό ρόλο του Ανδρέα με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, αφού προηγουμένως απέρριψε την πρόσκληση του Γεωργίου Μαύρου για συμμετοχή του στην ανασυγκρότηση της Ένωσης Κέντρου με προοπτική είτε να τον διαδεχθεί στην αρχηγία είτε ακόμη και να τεθεί εξ’αρχής θέμα ηγεσίας. Ο πατέρας μου δεν ενδιαφερόταν για την αρχηγία πάση θυσία, πράγμα που απέδειξε διαχρονικά από τη Συνδιάσκεψη του Κόμματος των Φιλελευθέρων του 1958 και την παραίτησή του από Υπουργός Συντονισμού το 1964 έως την παραίτησή του από την ηγεσία της ΕΔΗΚ μετά την ήττα στις εκλογές του 1977. Πάνω από τις δικές του φιλοδοξίες έθετε πάντα το συμφέρον της παράταξης και του τόπου, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνονταν.

 

Να ξαναδούμε την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και τη δική του ‘αλλαγή’, που αντί να φέρει “τον λαό στην εξουσία” επανέφερε τη Δεξιά, πρώτα την πολιτική της και έπειτα τον ίδιο τον Μητσοτάκη και μετά τον Σημίτη.

 

Μόνο αν και εφόσον τολμήσουμε να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε από την ομηρία του παρελθόντος και ν’ ανοίξουμε το δρόμο για ένα μέλλον με προοπτική απελευθέρωσης και νίκης του πολύπαθου λαού μας.

 

Αν αντίθετα επικρατήσουν σκοπιμότητες και παλαιοκομματικά παιχνίδια εξουσίας το εγχείρημα θα είναι καταδικασμένο να αποτύχει γιατί η ελληνική κοινωνία δεν χρειάζεται μια από τα ίδια.

 

Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε αυτό που δεν καταφέραμε στο παρελθόν, δηλαδή μια νέα Εθνική Αντίσταση με προοπτική εξουσίας, δηλαδή πρώτα απ’ όλα ανατροπής του κατοχικού καθεστώτος, μια νέα Μεταπολίτευση, πραγματική αποκατάσταση της Δημοκρατίας με τον λαό στην εξουσία για την δικαίωση των αμέτρητων θυσιών του στους αγώνες για Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία.

 

Πώς θα τα καταφέρουμε όμως όταν δεκαετίες διαψεύσεων και προδοσίας, διαφθοράς και εκμαυλισμού, όχι μόνο του πολιτικού συστήματος αλλά της κοινωνίας, έχουν οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος του λαού και ιδίως της νεολαίας στην ιδιώτευση, την παραίτηση και τον κυνισμό;

 

Πώς θα τα καταφέρουμε όταν απέναντί μας έχουμε το παγκόσμιο σύστημα που θέλει την Ελλάδα στα τέσσερα, καταναλωτή αγαθών και εξοπλισμών, στρατιωτική βάση, πέρασμα αγωγών και χώρο διακοπών;

 

Με την Τουρκία ξεκαπίστρωτη να προκαλεί και να απειλεί και εμείς δεμένοι χειροπόδαρα με το χρέος, τα μνημόνια και το Ευρώ ;

 

Χρειαζόμαστε ριζική στροφή, αλλαγή πορείας, αλλαγή καθεστώτος.

 

Χρειαζόμαστε να συνέλθουμε, ατομικά και συλλογικά, ψυχολογικά και πολιτικά. Να συγκροτηθούμε και να ανασυγκροτηθούμε. Να συγκεντρωθούμε και να διαβουλευτούμε.

Το αίτημα της Εθνοσυνέλευσης που προέκυψε ‘επαναστατικά’ το 2010 και το 2011 στους δρόμους και τις πλατείες είναι πάντα επίκαιρο, παρά τις ήττες και τις προδοσίες που ακολούθησαν. Μάλιστα είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ ακριβώς επειδή διαπιστώσαμε οδυνηρά, για άλλη μια φορά, ότι κανένα κόμμα και κανένας ηγέτης δεν θα μας σώσει. Ότι μόνο εμείς οι ίδιοι, ως ελεύθεροι πολίτες, το μπορούμε.

 

Πώς όμως;

 

Χρειαζόμαστε να ξαναπιάσουμε το νήμα της Εθνικής Αντίστασης, το νήμα της Επανάστασης του ’21, όχι στα λόγια τα εύκολα και τα ανέξοδα αλλά στην πράξη.

 

Να πάρουμε την Απόφαση, τον Όρκο των Φιλικών.

Να αποφασίσουμε πως θα πεθάνουμε

Nα αποφασίσουμε πώς θα πεθάνουμε.

Πως θα πεθάνουμε όρθιοι.

Πως δεν θα φύγουμε απ’ τη ζωή αφήνοντας τη Χώρα σ’ αυτά τα χάλια.

Πως θα αξιωθούμε και πάλι την Ελευθερία και τη Δημοκρατία που είναι συνώνυμα της Ελλάδας.

 

Χρειαζόμαστε λοιπόν πρώτα απ’ όλα Αρετή και Τόλμη.

Χρειαζόμαστε όμως και Νού και Γνώση.

Όραμα και Πρόγραμμα

Και Πίστη μέχρις αυτοθυσίας

Και πάνω απ’ όλα Αγάπη.

Αγάπη για τα παιδιά μας και τους γέρους μας

Αγάπη για τα βουνά, τα δάση μας, τις θάλασσες και τα νησιά μας

Για όλα τα ζωντανά μας!

 

 

Θα κλείσω αναφέροντας ότι είμαι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Ο αγώνας μας είναι αγώνας της Μνήμης ενάντια στη Λήθη και την παραχάραξη της Ιστορίας, αγώνας για Δικαιοσύνη και Αποζημίωση. Είναι αγώνας που ενώνει δυνάμει όλους τους Έλληνες, αγώνας που συνδέει το παρόν με το παρελθόν και το μέλλον, την Πολιτική με την Ηθική και τον Πολιτισμό.

Πιστεύω ακράδαντα πως ο αγώνας αυτός είναι ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ -η αναγκαία συνθήκη- για την απελευθέρωση της Χώρας. Πιστεύω επίσης ότι η απελευθέρωση της Ελλάδας είναι προϋπόθεση για τη δημιουργία μιας πραγματικά ενωμένης Ευρώπης, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, προϋπόθεση για την παγκόσμια ειρήνη και την ευημερία του πλανήτη μας.

 

Φαντάζουν όνειρα τούτα στις ζοφερές σημερινές συνθήκες και έτσι είναι.

Χωρίς το όνειρο όμως δεν θα βγούμε ποτέ από τον εφιάλτη που ζούμε!

 

Να μην πάψουμε λοιπόν να ονειρευόμαστε αλλά ταυτόχρονα να ξυπνήσουμε!

 

Να μην πάψουμε να αγωνιζόμαστε

 

Να μη φοβόμαστε

 

Να νικήσουμε!