Επιθυμητό, Ιδεατό, Βουλευτικό, Εφικτό

του Ανδροκλή Γιατζόγλου

Λένε ότι στα όνειρα δεν υπάρχουν όρια, οι επιθυμίες σου φαίνεται να υλοποιούνται πέρα από κάθε όριο. Στα όνειρα συνήθως εκφράζεται το επιθυμητό. Το ιδεατό, το ιδανικό, είναι συνήθως αυτό που υπαγορεύουν οι διάφορες επιστήμες, σε ιδανικές συνθήκες ή σε απομονωμένο περιβάλλον. Για το ιδεατό μιλάνε συνήθως οι επιστήμονες.

Η θέλησή μας εκφράζεται με το βουλευτικό, με αυτό που προσδιορίζει το τι θέλουμε να γίνει. Στο ελληνικό κράτος αυτό συμβαίνει μέσω της Βουλής των Ελλήνων, όπου οι αυτοτελείς και ανεξάρτητοι βουλευτές συνθέτουν το θέλω.

Το εφικτό είναι αυτό που μπορεί να γίνει, πάντα με στόχο την βούληση μας, στηριζόμενοι στους διαθέσιμους πόρους. Η Κυβέρνηση ασκεί την τέχνη του εφικτού.

Τέλος είναι απαραίτητη λειτουργία η αξιολόγηση του αποτελέσματος πάντα σε σχέση με τον συμφωνηθέντα στόχο ή στόχους, και βέβαια η επιβολή κυρώσεων (Δικαστική εξουσία) και ο επαναπροσανατολισμός των ενεργειών.

Κλεισμένος για 49 ημέρες μέσα, διότι είμαι άνω των 70 ετών, χοντρός, ζαχαροδιαβητικός και υπερτασικός, αναπολώ κάποιες από τις πολλές δραστηριότητες που έκανα (περίπου 200 εκδηλώσεις κάθε χρόνο, εβδομαδιαία ΑγροΝέα και άρθρα, όπως αυτό, κυρίως στους τομείς της Αγροτικής Ανάπτυξης, της Κοινωνικής Οικονομίας και της Τοπικής Ανάπτυξης) ….

… Το καλοκαίρι του 1993, μετά από μια πολύ μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης στις αγροτικές περιοχές, ως Σταυροδρόμι Αγροτικής Πληροφόρησης της ΕΕ (Rural Carrefour) συμμετείχα στο Οικολογικό Πανεπιστήμιο στην Καλαμάτα. Ήταν μια επιμορφωτική διαδικασία μορφής summer school, με επικεφαλής τους κκ Μοδινό και Ευθυμιόπουλο. Στο τριών αυτοτελών εβδομάδων Οικολογικό Πανεπιστήμιο, μια όαση πνευματικών αναζητήσεων και ροής σημαντικών πληροφοριών, ένας καθηγητής από το Πανεπιστήμιο Αθηνών αναφέρθηκα στον συντελεστή «Κ».

Ο συντελεστής «Κ» είναι ο αριθμός παιδιών που αντιστοιχούν στις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας (18 έως 52 ετών) σε μια κοινωνία ή κράτος. (Πάλι οι άνδρες δεν λαμβάνονται υπ όψη, είναι απλά αναλώσιμοι)

Τότε άκουσα ότι για την επιβίωση του πολιτισμού μιας κοινωνίας είναι απαραίτητο, κατ αρχήν να υπάρχει κοινωνία (κοινή γεωγραφική ενότητα, κοινός πολιτισμός, πίστη στο κοινό μέλλον) και τουλάχιστον «Κ»=2,1 (παιδιά/γυναίκα).

Η Ελλάδα σήμερα έχει «Κ» περίπου 1,4, άρα ΔΕΝ είναι βιώσιμη πολιτιστικά. Η ΕΕ έχει περίπου «Κ»=1,8 και χρειάζεται είτε να αυξήσει τις γεννήσεις είτε να «εισάγει» παιδιά και έτοιμους εργάτες. Ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει «Κ»=4, και αυτό σημαίνει ραγδαία αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού.

Αυτό που με συγκλόνισε τότε, το καλοκαίρι του 1993 ήταν ότι το «Κ» των λαών της Μέσης Ανατολής, δηλαδή των γειτονικών μας κρατών, ήταν 8 (οκτώ). ΝΑΙ!, … οκτώ (8). Πράγμα που κάθε στοιχειωδώς νοήμων υπεύθυνος ηγέτης, πρέπει να το λαμβάνει πάρα πολύ σοβαρά υπόψη σε κάθε απόφαση διαχείρισης του ελληνικού κράτους.

Η Ελληνικές Κυβερνήσεις από το 1993, που το άκουσα εγώ, και υποθέτω ότι θα το ήξεραν οι υπεύθυνοι ηγέτες πολύ πριν, ή έστω έπρεπε να το ξέρουν πάρα πολύ πριν, έπρεπε να οργανώνουν την Ελλάδα για να αντιμετωπίσει την υπογεννητικότητα. Έπρεπε να οργανώσουν την Ελλάδα για να μπορεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα να μεταδώσει τον ελληνικό πολιτισμό (και υποτίθεται οι εκπαιδευτικοί μας να πιστεύουν στην ενιαία Ελλάδα).

Έπρεπε να προετοιμασθεί η Ελλάδα για να υποδεχθεί οργανωμένα μετανάστες, όπως περίπου η Αυστραλία, που έχει γραφείο υποδοχής μεταναστών σε κάθε πρεσβεία της και όποιος θέλει να πάει νόμιμα στην Αυστραλία πάει και κάνει αίτηση, ακολουθεί συνέντευξη και καταγράφονται τα προσόντα και οι δυνατότητες και γενικότερα υπάρχει σύστημα υποδοχής μεταναστών.

Υποθέτω ότι η Ελληνική Κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει Γραφεία υποδοχής μεταναστών σε κάθε πρεσβεία, και «πρωτόκολλο» (τώρα που με τον κοροναϊό μάθαμε σχεδόν τέλεια τα πρωτόκολλα) επιλογής και υποδοχής μεταναστών. Επίσης η Ελληνική Βουλή θα έπρεπε να εξοπλίσει το εκπαιδευτικό σύστημα με τα ανάλογα συστήματα και εκπαιδευτικούς για την ομαλή ενσωμάτωση των επιλεγμένων μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Το ίδιο θα έπρεπε να γίνει και για κάθε σχετική υπηρεσία προς τους απαραίτητους καινούργιους συνανθρώπους που έπρεπε να γίνουν έλληνες συμπολίτες, στο κοινό μας μέλλον, στον ελληνισμό.

Εκ του αποτελέσματος θα μπορούσε κάποιος, τρίτος ανεξάρτητος κριτής, να θεωρήσει, τους αμέτρητους βουλευτές τουλάχιστον από το 1993 μέχρι σήμερα και τους επίσης πάρα πολλούς υπουργούς και κυβερνήτες, ως ανίκανους και ανεύθυνους για την ελληνική κοινωνία και τον ελληνισμό.

Η Ελλάδα με «Κ»=1,4 και με γείτονες με «Κ»=8 βρίσκεται σε συνεχή πραγματικό «πόλεμο» επιβίωσης, και θα έπρεπε να ακολουθεί διοικητική πρακτική «ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΟΥ προγραμματισμού» και όχι τον εφησυχαστικό «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ προγραμματισμό».

Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΟΣ προγραμματισμός εφαρμόζεται όταν το περιβάλλον είναι ραγδαία και απρόβλεπτα μεταβαλλόμενο. Ακραία μορφή ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΟΥ προγραμματισμού είναι ο πόλεμος. Όποιος ΔΕΝ υπακούσει στις οιασδήποτε μορφής εντολές εκτελείται χωρίς χρονοβόρες διαδικασίες, σχεδόν αυτομάτως.

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ προγραμματισμός εφαρμόζεται όταν το περιβάλλον είναι ήρεμο, έχουμε ειρήνη και οι εξελίξεις είναι αργές ή έστω προβλέψιμες. Τότε υπάρχουν μακροχρόνιες συζητήσεις, διαβουλεύσεις, δεύτερες ευκαιρίες, απαγόρευση θανατικής ποινής και ανεκτικότητα στις συμπεριφορές.

Η Ελλάδα είναι πολιτιστικά κομμάτι του δυτικού πολιτισμού, ή ακριβέστερα οι Ευρωπαίοι διαφωτίστηκαν με τις ιδέες και θεωρίες του Αριστοτέλη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου συνδεόμαστε στενά, κατάφερε να έχει εβδομήντα πέντε (75) χρόνια ειρήνης και πρέπει να ακολουθεί ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ προγραμματισμό. Αλλά η Ελλάδα έπρεπε διοικητικά να ακολουθεί ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΟ προγραμματισμό, διότι στην περιοχή μας, τα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή (Συνθήκη Λωζάνης, που μοιάζει με κουρελόχαρτο περιτυλίγματος αποφάσεων ανεύθυνων ηγετών) οι καταστάσεις είναι πάρα πολύ ρευστές και ραγδαία μεταβαλλόμενες.

Ο κορωναϊός και οι απαράδεκτες καταστάσεις που βιώσαμε από φιλικά κράτη, όπως: κατασχέσεις υγειονομικού υλικού (Γερμανία), απαγόρευση εξαγωγών βασικών τροφίμων (Ρωσία, Ινδία, Καζακστάν), διακοπή αερομεταφορών, απόρριψη από κοινωνικά συστήματα μεταναστών (Αυστραλία), επιθέσεις σε σύνορα (Τουρκία), αλλαγές συνόρων (ΑΟΖ-Τουρκία), διατροφική αυτάρκεια (ΠΟΥ & FAO) και πολλές άλλες περίεργες καταστάσεις, προϊδεάζουν ότι ζούμε κάποιας μορφής «πόλεμο» επιβίωσης, και κάποιοι ασχολούνται εάν θα υφαρπάξουν επιδότηση 600€ ή 800€ ή εάν θα έχουν κάποια επί πλέον προνόμια και επιδοτήσεις ….

Και οι αγρότες, διασπασμένοι, διαλυμένοι, απορροφημένοι στο αστικό μη παραγωγικό πολιτικό σύστημα, επιδοτούμενοι (!), ανήμποροι να συνδιαμορφώσουν προτάσεις και να συμμετέχουν στο απαραίτητο «Εθνικό Σχέδιο Επενδύσεων Ανασυγκρότησης της Ελληνικής Γεωργίας» παρακολουθούν τον εκμηδενισμό των προοπτικών επιβίωσης του ελληνικού πολιτισμού και όλων μας. ΚΡΙΜΑ …