Είναι εθνική
ντροπή αναμφισβήτητα : Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τη συνδιάσκεψη του
Βερολίνου, στην οποία προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν οι πιο απίθανες χώρες !
Δυστυχώς
αποκλεισθήκαμε - κάπου αυτό θυμίζει το
δυστυχώς επτωχεύσαμε – και τώρα οι εξελίξεις φαίνονται να αντιστρέφονται, προς
όφελος μιας δύναμης αναθεωρητικής, πειρατικής,
ληστρικής, που τρέφει αυτοκρατορικές φιλοδοξίες. Αυτές τις φιλοδοξίες τις είχαμε
επισημάνει από καιρό, από δεκαετίες, όταν οι
άλλοι μιλούσαν για τη "φιλία των λαών" και άλλα ανάλογα.
Την ίδια μέρα διάλεξε ο κ. Μητσοτάκης να αναγγείλει την
υποψηφιότητα της κ. Σακελλαροπούλου, ασκώντας ένα bypass για να εξευμενισθεί στην εθνική συνείδηση. Αφήνουμε στην άκρη
την κριτική του συγκεκριμένου προσώπου – την γενικώς αρνητική και επιβαρυντική ….
Και περιοριζόμαστε στο εθνικό μέρος,
όπου φαίνεται η κυβέρνηση να αλλάζει γραμμή πλέον και να παίρνει κάποιες αποφάσεις από μια δέσμη αποφάσεων που διαθέτει : Πρώτον, καλώντας τον Χαφτάρ
στην Αθήνα – τουλάχιστον για να πιεί τον καφέ του... Και δεύτερον, απειλώντας να
ασκήσει βέτο σε οποιαδήποτε απόφαση για τη Λιβύη, καί στο συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών καί στη Σύνοδο κορυφής, εάν δεν ανακληθεί η
απόφαση για την Τουρκία.
Το 1940, ο
Ζαχαριάδης έδινε προτεραιότητα στον εθνικό αγώνα και έθετε τον εαυτό του στη
διάθεση ενός δικτάτορα, που τον κρατούσε μέχρι τότε φυλακισμένο. Σήμερα οι
Αριστεροί δεν βρίσκονται στις φυλακές
και δεν έχουν έναν δικτάτορα επί
κεφαλής. Αυτό λέει τι πρέπει να κάνουν - για την εθνική υπόθεση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου