Οι Πλατείες «Ενώνουν»

του Παναγιώτη Μέγκου*

Από την σύσταση του νέου Καλλικρατικού Δήμου Δελφών το 2010 έως σήμερα, έχω την τιμή να εκπροσωπώ τους συνδημότες μου ως δημοτικός σύμβουλος.

     Στις 25/8/2019 ορκίστηκα για 3^η συνεχόμενη φορά δημοτικός σύμβουλος για την έναρξη της θητείας της 3^ηςδημοτικής αρχής του Δήμου Δελφών.

     Στα μέσα του Σεπτέμβρη, του 1^ου μήνα που διένυε η νέα δημοτική αρχή ήρθε διαταγή μπλοκαρίσματος τραπεζικού λογαριασμού του Δήμου προς την εξυπηρέτηση του αιτήματος των κληρονόμων Παπαθανασίου για να εισπράξουν τα χρήματα από τον Δήμο για την Πλατεία Θεάτρου που «κατάφεραν» να τους ανήκει.

      Το γεγονός αυτό ήταν «κεραυνός εν αιθρία;»Όχι βέβαια.

Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του νέου Δήμου, απασχόλησε το θέμα της Πλατείας Θεάτρου στην Ιτέα και το ιδιοκτησιακό καθεστώς αυτής. Ένα ζήτημα που είχε ξεκινήσει το 1961 με την τότε Πράξη αναλογισμού της κοινότητας. Κι ενώ «λογικά;» η ιστορία αυτή έκλεισε το 1982 με την πάροδο της 20ετίας, ήρθε εκ νέου το 1995 (μετά 33 χρόνια) μια νέα πράξη αναλογισμού. Οι κληρονόμοι Παπαθανασίου διεκδικούν την ιδιοκτησία της τα επόμενα χρόνια έως το 2006 όπου οριστικά στον Άρειο Πάγο δεν καταφέρνουν να αποδείξουν πως είναι ιδιοκτήτες της Πλατείας. Παράλληλα όμως άνοιξαν κι έναν άλλο δρόμο διεκδίκησή της μέσα από την εγγραφή της ως ιδιοκτησία τους στο κτηματολόγιο. Νέοι δικαστικοί αγώνες ξεκινάνε με αντίδικο τον Δήμο Ιτέας ως το 2009 και για μια ακόμα φορά δεν δικαιώνονται.

Όμως είχε έρθει η ώρα να εμφανισθεί η σωτήρια για αυτούς Δημοτική Αρχή του νέου Δήμου Δελφών. Ότι δεν κατάφεραν τα προηγούμενα 50 χρόνια περίπου (1961-2009) το πέτυχαν από το 2013 ως το 2015!!! Η Πλατεία περνάει στα χέρια τους αφούο Δήμος Δελφών αδιαφορεί επιδεικτικά θα έλεγα, να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του Δήμου και των Δημοτών.

Αυτό είναι ένα σύντομο ιστορικό για το πως μια Πλατεία που ήταν σε κοινή χρήση προ αμνημονεύτων χρόνων, κατάφεραν να την οικειοποιηθούν ιδιώτες και στην συνέχεια να τους την πληρώνει ένας Δήμος.

Απαντάτε λοιπόν από τα παραπάνω το ερώτημα, ποια χρονική περίοδο κέρδισαν το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Πλατείας Θεάτρου οι Παπαθανασίου. Ερώτημα που σκοπίμως θέτουν ορισμένοι προσπαθώντας να αποποιηθούν ευθύνες και να θολώσουν τα νερά γιατί η στάση τους αναμφίβολα μας βάζει σε σκέψεις πολλές.

Ενώ στο ερώτημα που διατυπώνεται εάν ο νέος Δήμος και η διοίκησή του είχαν έγκαιρα ενημέρωση για το θέμα,την απάντησηδίνει η ενασχόληση με το θέμα της παράταξης «ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ» που δεν άφησε σε ησυχία τον Δήμο από το 2013 τον Μάρτιο έως και το 2018. Για 6 συνεχόμενα χρόνια με ερωτήσεις, με προτάσεις εισαγωγής του θέματος στα συμβούλια, το Τοπικό της Ιτέας και το Δημοτικό και με προτάσεις αντιμετώπισης του θέματος, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ισχυρισμών άγνοιας και παρερμηνείας.

      Παρ’ όλα αυτά κανένας όλα αυτά τα χρόνια δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία σε αυτό που γινόταν και σε αυτό που θα ερχόταν. Συνήθως κάθε φορά η δημοτική αρχή που βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, από ακόμα μια απόφαση εναντίον της για το θέμα της Πλατείας, ή προσπαθούσε να ρίξει το βάρος στους προηγούμενους, ή «κορόιδευε» τον εαυτό της και τους δημότες, υποσχόμενη πως θα δώσει την επόμενη μάχη. Αντίστοιχα οι άλλες παρατάξεις της αντιπολίτευσης προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τις αποτυχίες μικροπολιτικά με τις γνωστές κορόνες που μεγεθύνονται στα μέσα επικοινωνίας και την γνωστή τακτική «σας τα λέγαμε εμείς».

      Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση ορισμένων «ειδικών» ανώνυμων (φυσικά), που όταν προεκλογικά έθεσα ερώτημα στο σημερινό δήμαρχο τότε υποψήφιο, να πάρει θέση για την Πλατεία Θεάτρου γιατί έχει και ο ίδιος μερίδιο ευθύνης, του στυλ: «πάλι τα ίδια ρε Μέγκο, τέτοιος είσαι, τώρα τι θυμήθηκες πάλι κλπ».

      Σωστά. Είναι λογικό να θέλουμε να ξεχάσουμε. Δεν συμφέρει όμως τους κληρονόμους της Πλατείας να ξεχάσουμε και μας την θυμίζουν αυτοί. Έτσι είναι η ζωή.

      Η μοναδική νίκη που έχει κερδίσει ο Δήμος Δελφών όλα αυτά τα χρόνια στην υπόθεση αυτή, είναι η ακύρωση από την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας της Νομαρχιακής απόφασης που επικύρωνε την 2^η Πράξη Αναλογισμού του 1995 για την Πλατεία. Αυτό είναι το μοναδικό όπλο που έχει ο Δήμος σήμερα για να παλέψει το καλύτερο αποτέλεσμα,όσο αφορά το ύψος της αποζημίωσης που θα καταβάλει υπέρ του. 

      Σήμερα η νέα δημοτική αρχή απαιτεί να δείξει, ψυχραιμία, υπομονή, σωστή εκμετάλλευση του ελάχιστου χρόνου που έχει, για να πάρει τις σωστές αποφάσεις απέναντι στην υπόθεση αυτή.

      Η δέσμευση των λογαριασμών είναι εργαλείο άσκησης πίεσης για να υποπέσεις σε λάθη.

      Εμείς η δημοτική παράταξη «ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ» δηλώσαμε στην συνάντηση των επικεφαλής με τον Δήμαρχο πως θα βοηθήσουμε με τις προτάσεις και την σκέψη μας για να φέρουμε το καλύτερο αποτέλεσμα. Με την προϋπόθεση η Δημοτική Αρχή και ο ίδιος ο Δήμαρχος να σταματήσουν να καλύπτουν με μισόλογα και υπεκφυγές, όλους όσους ευθύνονται που ο Δήμος Δελφών και οι περίοικοι είναι χρεωμένοι σήμερα με περισσότερα από 2.000.000 ευρώ.

      Κι αυτό είναι χρέος μας να το κάνουμε όλοι μας ως εκπρόσωποι των δημοτών. Διότι είναι άρρωστη η άποψη που επικρατεί και υποστηρίζει πως η Δημοτική Αρχή και το Δημοτικό Συμβούλιο μπορεί να κρίνει και να επιβραβεύει όσους βοήθησαν και βοηθούν τον τόπο, αλλά δεν πρέπει να κρίνει και να παίρνει θέση για το ποιος έχει ευθύνη όταν φτάνουμε και βρισκόμαστε μπροστά σε τέτοιο κατάντημα.

     Άποψη που ενστερνίζονται ακόμα και τα πολιτικά κόμματα, κυρίως οι εκπρόσωποί τους σε τοπικό επίπεδο.

Κανείς μα κανείς τους τα τελευταία 10 χρόνια που η περιοχή μας ταλανίζεται από μια σειρά σκάνδαλα τα οποία τελικά αφήνουν σκληρό κοινωνικό αποτύπωμα, δεν έχει τολμήσει να πάρει θέση. Από το ΠΑΣΟΚ της κυβέρνησης Παπανδρέου, από την κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου, την Ν.Δ. της κυβέρνησης Σαμαρά, την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τελευταία. Κανένα στέλεχος και πολιτικός εκπρόσωπος του τόπου μας δεν πήρε θέση για τα σοβαρά προβλήματα που απασχολούν την τοπική κοινωνία, προφανώς για μη χαλάσει τις μικροπολιτικές συνεργασίες που αποσκοπούν στην διατήρηση ενός στάτους πολιτικού που θέλουν να βρίσκονται και να έχουν λόγο. Εξυπηρετώντας ποιόν; Σίγουρα όχι την τοπική κοινωνία.

Διότι προβλήματα όπως η οικονομική διάλυση του Γηροκομείου της Άμφισσας, η επιχείρηση διάτρησης του Δελφικού Τοπίου στα Τουμπανάρια, τα διάφορα έργα στους Βιολογικούς και τα αποχετευτικά δίκτυα και στα σχολεία, η κατ’ εξακολούθηση παραποίηση και παράβλεψη του Νόμου και του Συντάγματος μέχρι να καταφέρουν την εκποίηση-αγορά της Πλατείας Θεάτρου και πολλά άλλα, δεν έχουν αποκλειστικά τοπική διάσταση και πολιτικά δεν αφορούν μόνο τη Τοπική Αυτοδιοίκηση. Είναι πολιτικά ζητήματα με προεκτάσεις που ακουμπάνε άμεσα το Δημόσιο και την Κρατική μηχανή στο σύνολό της. Είναι προβλήματα που έχουν και διάσταση κοινωνική γιατί είτε αναφέρονται σε κοινωνικές ομάδες μεγάλες όπως οι ηλικιωμένοι, είτε σε μικρότερες με άλλα χαρακτηριστικά όπως οι περίοικοι μιας Πλατείας.

ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΕΝΩΝΟΥΝ

Οι Πλατείες σε μια πόλη ορίζονται τις περισσότερες φορές από δρόμους και κτήρια, δημιουργώντας στους κατοίκους το αίσθημα αρχικά της ανεξαρτησίας από την στέγη και της ελευθερίας του ανθρώπου να πλησιάσει με το δικό του τρόπο ο καθένας τους συνανθρώπους του ή και την φύση.

Η Πλατεία Θεάτρου ένωσε όλες τις Δημοτικές Ενότητες του Δήμου Δελφών με ένα ιδιαίτερο και περίεργο τρόπο.

Έχασαν όλες οι Δημοτικές Ενότητες έργα προς χάρη της Πλατείας Θεάτρου. Με αυτό τον άχαρο τρόπο, με αυτό τον κοστοβόρο, δαπανηρό και ελλειμματικό τρόπο, οι Δημοτικές Ενότητες κατάλαβαν χάνοντας πόρους και  νοιώθοντας ανίσχυρες παράλληλα, πως είναι στον ίδιο Δήμο.

Έτσι περίεργα μας ένωσε η Πλατεία Θεάτρου. Ίσως να μας ενώσει και ηθικά αν αποδοθεί δικαιοσύνη πραγματική από εκείνους που έχει ορίσει η Ελληνική Πολιτεία και το Σύνταγμα.

Δημοτικό Σύμβουλος

Επικεφαλής στους «ΠΟΛΙΤΕΣ στο ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ»