Φοβού τους Αμερικανούς και δώρα φέροντας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Υποψήφιου Ευρωβουλευτή με τη ΛΑΕ – Μέτωπο Ανατροπής
πρώην Ειδικού Συνεργάτη του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέουwww.konstantakopoulos.gr
Θυμάστε τον περασμένο Δεκέμβρη που ο κ. Αποστολάκης, τότε Αρχηγός ΓΕΕΘΑ και νυν υπουργός Άμυνας ανακάλυψε -και το είπε ο άνθρωπος- ότι σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία θα «είμαστε μόνοι»; Δημιουργώντας την εύλογη απορία για ποιόν άραγε λόγο έχουμε προσφέρει τα πάντα, γιατί κλείσαμε το «Μακεδονικό» αντίθετα με τη θέληση του ελληνικού λαού, γιατί δώσαμε όλο το έδαφος της Ελλάδας και της Κύπρου για δημιουργία νέων βάσεων, αλλά και τις Ένοπλες Δυνάμεις μας στις ΗΠΑ και το Ισραήλ, αναλαμβάνοντας και όλους τους κινδύνους σε περίπτωση πολέμου με τη Ρωσία ή το Ιράν; Μήπως για να είμαστε μόνοι απέναντι στην Τουρκία;
Όπως όμως θα δούμε πιο κάτω, αυτό είναι το λιγότερο! Οι σχεδόν υπαρξιακοί κίνδυνοι που αφορούν σήμερα τον Ελληνισμό δεν αφορούν μόνο την Τουρκία. Κάποιες «πηγές» του ελληνικού υπουργείου Άμυνας λένε στους στρατιωτικούς συντάκτες ότι, τάχα μου, οι Αμερικανοί στέλνουν ένα αεροπλανοφόρο στη Μεσόγειο για να στείλουν μήνυμα στον Ερντογάν. Με τη σειρά τους τα λένε αυτοί από τις τηλεοράσεις.
Δύο τινά συμβαίνουν. Είτε στο ελληνικό Πεντάγωνο δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται γύρω από τη χώρα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, είτε πέφτουν στην παγίδα της αμερικανικής προπαγάνδας. Διότι ο ερχομός του αμερικανικού αεροπλανοφόρου έχει να κάνει με το Ιράν, όχι με την Τουρκία. Τους λογαριασμούς του με την Τεχεράνη θέλει να τελειώνει ο νεοσυντηρητικός Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Θέλει, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, να ανατρέψει το ιρανικό καθεστώς. Μόνο που ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος δια των όπλων σημαίνει πιθανότατα, τουλάχιστον τοπική πυρηνική σύγκρουση.
Τα επιχειρησιακά σχέδια χρήσης τακτικών πυρηνικών όπλων στο Ιράν από τον αμερικανικό στρατό τα απεκάλυψε, το 2006, ο Σέυμουρ Χερς στους Νιού Γιορκ Τάιμς και την Ουάσιγκτον Ποστ. Τότε, βέβαια, οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας ήταν πολύ καλύτερες από σήμερα και δεν υπήρχε τόσο μεγάλος κίνδυνος, μια τέτοια σύγκρουση να εξελιχθεί σε περιφερειακή ή παγκόσμια πυρηνική.
Τον Νετανιάχου τον σταμάτησαν επί δύο δεκαετίες και πλέον οι Ισραηλινοί και Αμερικανοί στρατηγοί, οι αρχηγοί της MOSSAD και των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και φυσικά ο πρόεδρος Ομπάμα. Μόνο που τώρα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός ελέγχει όσο ποτέ άλλοτε το γενικό επιτελείο του, τη MOSSAD, αλλά και την ίδια την Ουάσιγκτον. Ο Νετανιάχου γνωρίζει ότι δεν θα βρει καλύτερη ευκαιρία από αυτήν να χτυπήσει το Ιράν, όταν οι ομοϊδεάτες του, οι νεοσυντηρητικοί Μπόλτον και λοιποί συνεργάτες εθνικής ασφαλείας του προέδρου Τραμπ κυβερνούν την Αμερική. Αν όχι τώρα πότε; Αν όχι με αυτούς, με ποιους;

Αμερικανικός στρατός κατά νεοσυντηρητικών

Στη Βενεζουέλα το νεοσυντηρητικό λόμπι απέτυχε μέχρι στιγμής να κάνει πραξικόπημα ή να προκαλέσει εισβολή:

• Πρώτον, λόγω της υποστήριξης του καθεστώτος Μαδούρο από την πλειοψηφία του πληθυσμού και του στρατού. Μπορεί να έχουν προβλήματα με την κυβέρνησή τους, καταλαβαίνουν όμως τι καθεστώς θέλουν να τους επιβάλλουν οι Αμερικανοί.

• Δεύτερον, λόγω της αποφασιστικότητας της Ρωσίας.

• Τρίτον, λόγω της αντίδρασης του αμερικανικού στρατού, οργάνου της αμερικανικής αυτοκρατορίας και, ως εκ τούτου, αντιπάλου ενίοτε της Αυτοκρατορίας του χρήματος και ιδίως των ακραίων εξτρεμιστών της, τύπου Νετανιάχου και νεοσυντηρητικών.

Το ίδιο θυμίζουμε έγινε και το καλοκαίρι του 2018, όταν ο υπουργός Άμυνας Μάτις και ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ντάνφορντ σταμάτησαν τα σχέδια ευρύτερων βομβαρδισμών στη Συρία. Έπαιξαν, τηρουμένων των αναλογιών, τον ρόλο του προέδρου Κένεντι και του αδερφού του, που απέτρεψαν έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο κατά την κρίση των πυραύλων της Κούβας. Οι δύο Κένεντι δολοφονήθηκαν αργότερα, ο Μάτις εξωθήθηκε σε παραίτηση. Αλλά το βαθύ αμερικανικό κράτος εξακολουθεί να έχει άλλη λογική από τους νεοσυντηρητικούς. Θα γίνει το ίδιο που έγινε στη Βενεζουέλα και στο Ιράν; Ή θα γίνει της «Αποκάλυψης»;
Έως τώρα η κυβέρνηση Τραμπ έχει αποδειχθεί «σκύλος που γαβγίζει, αλλά δεν δαγκώνει». Μόνο που η στάμνα πάει πολλές φορές στο πηγάδι και μία σπάει. Εδώ έχουμε ένα παιχνίδι με τη φωτιά, και μάλιστα την πυρηνική φωτιά, τη φωτιά ενός περιφερειακού ή παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου. Έχουν προειδοποιήσει γι’ αυτό και οι ηγέτες της Ρωσίας και μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα του αμερικανικού κατεστημένου.

Που ακριβώς πάμε να μπλεχτούμε;

Οι Ελλαδίτες και Κύπριοι πολιτικοί και στρατιωτικοί ιθύνοντες αποφάσισαν να γεμίσουν βάσεις «πρώτης γραμμής» την Ελλάδα και την Κύπρο, χωρίς κανένα μάλιστα αντάλλαγμα. Να καταστήσουν όργανο τρίτων κρατών τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και τα κράτη μας, να μπατάρουν όλη την ελλαδική και κυπριακή αμυντική, εξωτερική και ενεργειακή, πολιτική προς μία κατεύθυνση, σε αντίθεση με την πολιτική όλων των κυβερνήσεων της περιόδου 1974-2010.
Η απόφασή τους αυτή ένα πράγμα σημαίνει υπό τις σημερινές, όχι άλλες, συνθήκες. Ότι, σε περίπτωση ευρύτερης σύγκρουσης με τη Ρωσία ή με το Ιράν, η Ελλάδα και η Κύπρος κινδυνεύουν να υποστούν τουλάχιστον βαρύτατα πλήγματα. Κι αυτό, λόγω των δυνάμεων που θα συγκρουστούν και των όπλων που διαθέτουν, λόγω του κεντρικού ρόλου των αμερικανικών εγκαταστάσεων σε Ελλάδα-Κύπρο.
Παίζουμε εν ου παικτοίς! Ανάληψη τέτοιου κινδύνου θα ήταν απαράδεκτη υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και με οποιοδήποτε αντάλλαγμα, αλλά γίνεται ασφαλώς ακόμα πιο τυχοδιωκτική και ανεύθυνη όταν δεν συνοδεύεται από κανένα τέτοιο αντάλλαγμα. Αν δεν είσαι υποκείμενο, χάνεις έτσι και αλλιώς. Όπως έχουμε επανειλημμένως υπογραμμίσει, την Ελλάδα και την Κύπρο τις προορίζουν για δύο πράγματα:

• Να πληρώσουν με δικές τους παραχωρήσεις προς την Άγκυρα τον λογαριασμό μιας (εκτιμούμε όχι πολύ πιθανής) μελλοντικής αμερικανοτουρκικής επαναπροσέγγισης.

• Να γίνουν το «κρέας για τα κανόνια», αν τα κανόνια ηχήσουν κατά της Τουρκίας, του Ιράν ή της Ρωσίας.

Για όλους τους παραπάνω λόγους -και άλλους που δεν αναφέραμε εδώ- προσλαμβάνει εξαιρετικά επείγοντα χαρακτήρα η άμεση εξισορρόπηση της ελληνικής και κυπριακής εξωτερικής, αμυντικής και ενεργειακής πολιτικής. Μεσοπρόθεσμα, αν μη τι άλλο, επιβάλλεται η αποκατάσταση της εθνικής, λαϊκής, κρατικής κυριαρχίας της Ελλάδας (και της Κύπρου) και στην οικονομική, αλλά και στην εξωτερική-αμυντική πολιτική. Η αποκατάσταση ενός βαθμού κυριαρχίας του ελληνικού λαού είναι, περισσότερο από ποτέ, όρος επιβίωσης του Ελληνισμού.