Ψευδαισθήσεις για τη θέση της Ελλάδας

του Νίκου Γεωργιάδη
Μια ομόθυμη και ομόφωνη, απ’ όλες τις πτέρυγες του συστημικού πολιτικού κόσμου, βεβαιότητα ότι η Ελλάδα θα βγει κερδισμένη από τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Ν.Α. Μεσόγειο προβάλλεται από τον εγχώριο τύπο το τελευταίο διάστημα.
Οι αντιπολιτευτικοί τόνοι για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής έχουν πέσει και οι χρησμοί του Αμερικάνου πρέσβη Πάιατ θεωρούνται ως η αυταπόδεικτη επιβεβαίωση της ανάδειξης της Ελλάδας σε «πυλώνα σταθερότητας και ειρήνης», σε χώρα «πρώτης γραμμής» για τους αμερικάνικους σχεδιασμούς.
Είναι πράγματι έτσι; Τρεις ενστάσεις.
Η πρώτη. Μια χώρα με κατεστραμμένη την παραγωγική της βάση, με διαλυμένο τραπεζικό σύστημα, με υποχώρηση του ΑΕΠ σε επίπεδα που θυμίζουν εποχές πολέμου, με καθημαγμένη την κοινωνία της, με μοναδικό εισόδημα την εκποίηση του δημόσιου πλούτου της και την φορολογική αφαίμαξη των πολιτών της, με το επιστημονικό και τεχνικό της προσωπικό σε αναγκαστική φυγή, μια τέτοια χώρα δεν μπορεί να σταθερή. Ομοίως δεν μπορεί να καταστεί σταθερή ούτε στο άμεσο μέλλον καθώς οι «σύμμαχοί» της όχι μόνο κατά το παρελθόν επέβαλλαν μέτρα οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής αλλά συνεχίζουν να πιέζουν και να επιβάλλουν τα ίδια μέτρα, για πολλές δεκαετίες ακόμα, που καθιστούν αδύνατη την όποια οικονομική ανάκαμψη. Είναι ενδεικτικό ότι ενώ οι «θεσμοί» που επέβαλαν τα οικονομικά μέτρα στο παρελθόν αναγνώρισαν το «λάθος» τους και ενώ ακόμα και σήμερα προβλέπουν ότι οι συμφωνίες «εξόδου» από τα μνημόνια είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν ο επίσημος πολιτικός κόσμος σιωπά και δεν ζητά καμιά αναθεώρηση των συμφωνηθέντων. Η υπαγωγή της χώρας σε ενεργούμενο των νατοϊκών σχεδιασμών δεν προέβλεψε καμιά διαπραγμάτευση ελάφρυνσης των οικονομικών καταναγκασμών που υφίσταται η χώρα, καταδικάζοντας την σε μόνιμη αποσταθεροποίηση.
Η δεύτερη. Η επίσημη Ελλάδα αναγνώρισε αδιαμαρτύρητα στις ΗΠΑ το δικαίωμα να διαπραγματεύεται και να παζαρεύει την παραμονή της Τουρκίας στην επιρροή της δυτικής συμμαχίας με αντάλλαγμα παροχές και διευθετήσεις σε βάρος της κυριαρχίας της χώρας μας και επί αυτών ακόμα των σημερινών συνόρων της χώρας. Η Ελλάδα στην πράξη έχει αποδεχθεί τη διχοτόμηση του Αιγαίου με αμερικάνικη επικυριαρχία, έχει αποδεχθεί κυριαρχικά δικαιώματα της Τουρκίας στην Ν.Α. Μεσόγειο σύμφωνα με τις προσεγγίσεις της τουρκικής διπλωματίας για το διεθνές δίκαιο, παρακολουθεί σιωπηλή τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους ιθύνοντες να κάνουν λόγο για «δίκαιη μοιρασιά» του ενεργειακού πλούτου της περιοχής και δείχνει προθυμία να συναινέσει στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας για να εξευμενισθεί η τουρκική επιθετικότητα και να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των πολυεθνικών για απρόσκοπτη αξιοποίηση των επενδύσεών τους .
Υπάρχει άραγε άλλο διεθνές παράδειγμα που χώρα εμπιστεύεται αδιαμαρτύρητα να διεξάγεται ένα διεθνές παζάρι σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων και να μην αντιδρά; Υπάρχει άραγε αντίστοιχο παράδειγμα χώρας που να μην εξετάζει τι θα γίνει και πως θα αντιδράσει αν η σημερινή αντιπαράθεση ΗΠΑ-Τουρκίας καταλήξει σε συμβιβασμό με ή χωρίς Ερντογάν; Και μόνο η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων ότι όλα δουλεύουν υπέρ της χώρας είναι ικανός παράγοντας να οδηγήσει σε μεγάλης έκτασης αποσταθεροποίηση.
Τρίτο. Η ανάδειξη της χώρας σε «στρατηγικό εταίρο των ΗΠΑ» μετέτρεψε τη χώρα σε μια απέραντη νατοϊκή στρατιωτική βάση, ορμητήριο κατά των λαών της Μ. Ανατολής και αναπόσπαστο μέρος των φιλοπόλεμων σχεδίων περικύκλωσης της Ρωσίας. Η πολιτική αυτή όχι μόνο οδήγησε στην κατάρρευση των σχέσεων της χώρας με τη Ρωσία, όχι μόνο διευκόλυνε τον εξοπλισμό της Τουρκίας από την Ρωσία αλλά κατέστησε τη χώρα στρατηγικό στρατιωτικό στόχο των ρωσικών δυνάμεων σε μια εποχή μεγάλων γεωπολιτικών ανταγωνισμών και θερμών αντιπαραθέσεων στην περιοχή. Τι πιστοποιεί ότι από αυτή την στοχοποίηση της χώρας προκύπτει σταθερότητα; Τι βεβαιώνει ότι οι ΗΠΑ θα είναι ο αδιαφιλονίκητος νικητής μιας αντιπαράθεσης, μικρής ή μεγαλύτερης ισχύος, με τη Ρωσία και τους συμμάχους της στην περιοχή; Και τι θα συμβεί, ποια θα είναι η επόμενη μέρα, αν η χώρα εξαναγκαστεί να παραστήσει τον «πιονέρο» της αμερικάνικης πολιτικής είτε σε βάρος της Τουρκίας είτε σε βάρος άλλων χωρών της περιοχής;
Η πραγματική σταθερότητα της χώρας βρίσκεται σε κίνδυνο όσο η εξωτερική της πολιτική βυθίζεται όλα και πιο δεσμευτικά σε φιλοπόλεμους σχεδιασμούς σε μια ανατιναγμένη περιοχή