Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Κατ’ αρχήν, η επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία πρέπει να θεωρηθεί θετική και αυτό για έναν προπάντων λόγο. Είναι απαραίτητο, για να αποφύγει η Ελλάδα μια τελική καταστροφή, να διατηρηθεί ανοιχτή, απυθείας και όχι μέσω τρίτων, γραμμή με την ‘Αγκυρα (όπως και με τη Μόσχα, το Πεκίνο, τη Δαμασκό, την Τεχεράνη).
Δηλαδή μια δυνατότητα άμεσου, χωρίς παρεμβολές τρίτων, ειλικρινούς και σοβαρού διαλόγου με την ηγεσία της Τουρκίας. Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς αναγκαστικά συμφωνία.
Αν τώρα μπορεί ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του να τα κάνουν έστω κι αυτά είναι anybody’s guess. Οι κυβερνητικές επιδόσεις στην εξωτερική πολιτική έχουν καταστεί πλέον κτήμα όλων των Ελλήνων και περιττεύει ο σχολιασμός τους από μας. Τέλος πάντων, όποιες κι αν είναι οι δυνατότητες, αυτή είναι η κυβέρνηση και καλά κάνει και μιλάει απευθείας με τον Ερντογάν.
Αν βέβαια τώρα, ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί, όπως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι συμβαίνει, να θέλει να εξυπηρετήσει όλα τα ανθελληνικά χατήρια των Αμερικανών, όπως έκανε στο μακεδονικό, τότε ο Θεός να βάλει το χέρι του. Εκτός του ότι κινδυνεύει να δώσει τη χαριστική βολή στο κόμμα του, αν δεν την έχει ήδη δώσει, κινδυνεύει να δώσει και τη χαριστική βολή στον ελληνικό λαό και το κράτος του.
Οι ενδιαφερόμενοι τρίτοι
Είναι απλώς εξωφρενικό να διαβάζουμε στις θεωρούμενες ως εγκυρότερες και καλύτερα πληροφορημένες εφημερίδες της χώρας, ότι ο κ. Αποστολάκης χρησιμοποιεί τους Αμερικανούς για να μεταφέρουν τις ιδέες του στην τουρκική στρατιωτική ηγεσία ή ότι το Επιτελείο μαθαίνει από το Ισραήλ τα υποτιθέμενα σχέδια επιχειρήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο. Εμείς παρατηρούμε πάντως με ενδιαφέρον ότι κανένα από αυτά τα σχέδια δεν απεδείχθη ποτέ ότι όντως υπήρξε. Αντιθέτως, όταν μας έλεγαν πολλοί και διάφοροι ότι είναι θέμα χρόνου η κατάληψη του Καστελόριζου, οι βασικές μονάδες του τουρκικού στρατού που θα μπορούσαν θεωρητικά να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο είχαν μετακινηθεί στη … Συρία!
Είναι απολύτως εξωφρενικό και τερατώδες και συνιστά τεράστιο κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια της χώρας να μην γνωρίζουν (ή να συμπεριφέρονται ως να μη γνωρίζουν) οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αρμόδιοι της χώρας τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, του ΝΑΤΟ και των συμμάχων τους στην Ελλάδα, από το 1947 και δώθε και, ιδίως, το ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ήταν οι αρχιτέκτονες και σκηνοθέτες όλων ανεξαιρέτως των ελληνοτουρκικών κρίσεων και ιδίως της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 και ντε φάκτο διχοτόμησης του νησιού. Βεβαίως πρέπει να λαμβάνουμε και να αξιολογούμε τις πληροφορίες που παίρνουμε από τους «συμμάχους», αλλά πληροφορίες και ενθαρρύνσεις δόθηκαν κάποτε και από αυτή την κλινική στη Βασιλίσσης Σοφίας, από κει που ξεκίνησε όλη η τραγωδία του 1974. (Ιδιοτελή) Αμνησία έπαθαν οι αρμόδιοι;
Τόχουμε πει, το ξαναλέμε. Δεν προτείνουμε να κηρύξει η χώρα πόλεμο στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Άλλωστε, στον μόνο που μπορούν και έχουν κηρύξει τον πόλεμο οι ‘Ελληνες πολιτικοί, στην πλειοψηφία τους, είναι ο ελληνικός λαός και η χώρα τους. Νάμαστε στοιχειωδώς προσεκτικοί και σοβαροί λέμε όλο κι όλο, αλλά φαίνεται ότι ακόμα και τα αυτονόητα απαιτούν μια επανάσταση κάθε φορά στην Ελλάδα.
Τροποποιήσεις στην ελληνοτουρκική στρατηγική εξίσωση
Ο οικονομικο-κοινωνικός πόλεμος κατά της Ελλάδας και της Κύπρου μετά το 2010 και οι παρενέργειες της «Μεγάλης Σταυροφορίας» των Νεοσυντηρητικών ΗΠΑ-Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, σε συνδυασμό με την «υπαρξιακή» κρίση της ΕΕ και τον αρχόμενο παγκόσμιο πόλεμο της Δύσης κατά Ρωσίας και Κίνας, έχουν ήδη επηρεάσει βαθειά και τροποποιήσει ουσιαστικά τις παραμέτρους της ελληνοτουρκικής εξίσωσης όπως διαμορφώθηκαν στην περίοδο 1955-2010.
Ουδέποτε στην ιστορία της η Τουρκία επεχείρησε στο εξωτερικό, χωρίς να είναι σίγουρη για το αποτέλεσμα και χωρίς να έχει λάβει τη συγκατάθεση ή την ενθάρρυνση μεγάλων δυνάμεων. Έχει ασφαλώς τις δικές της διεκδικήσεις στο Αιγαίο, τη Θράκη και την Κύπρο, αλλά πάντα ήταν οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους που την έσπρωξαν και την ενθάρρυναν να τις προβάλλει, ενίοτε και manu militari. Η Βρετανία έβαλε την Τουρκία στο Κυπριακό το 1955, Άγγλοι και Αμερικανοί ήταν πίσω από τα πογκρόμ των Ελλήνων στην Τουρκία, ο Χένρι Κίσσινγκερ ενορχήστρωσε το προδοτικό πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και την τουρκική εισβολή του 1974 κλπ. κλπ. Τάκαναν για δύο λόγους. Να απαγορεύσουν στους ‘Ελληνες της Κύπρου οποιαδήποτε άσκηση κυριαρχίας σε αυτό το νησί, που το θέλουν για τους ίδιους (όχι βεβαίως για να το δώσουν στην Τουρκία) και για να αρνηθούν στην Ελλάδα τα μέσα της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της, ιδίως τον έλεγχο του Αιγαίου.
Σήμερα, η ρήξη Δύσης-Ισραήλ με την Τουρκία δημιουργεί εκ των πραγμάτων νέα δεδομένα. Ταυτόχρονα, στον παραδοσιακό ελληνο-τουρκικό ανταγωνισμό προστίθεται και μία άλλη αντικειμενική συνθήκη. Και οι τρεις χώρες, η Ελλάδα, η Κύπρος και η Τουρκία, αποτελούν ταυτόχρονα αντικείμενο δυτικής ιμπεριαλιστικής επιβουλής, αν και με διαφορετικές μεθόδους κάθε μία.
Παραμένουν φυσικά εν ισχύ οι τουρκικές διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, δεν αυξήθηκαν όμως στη διάρκεια της διακυβέρνησης Ερντογάν, όπως τεχνηέντως, από αφέλεια ή κάτι χειρότερο, βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό τα μέσα του, ορθόδοξα και εναλλακτικά.
Ο «νέο-οθωμανισμός» του Ερντογάν συνιστά ασφαλώς μια διαρκή απειλή, αλλά δεν είναι εφεύρεση του Ερντογάν αυτή, όπως ανακριβώς ισχυρίζονται οι διάφοροι αυτοσχέδιοι (και συχνά σκεπτόμενοι με το μυαλό και τις πληροφορίες ξένων) «αναλυτές». Νεοθωμανιστής ήταν και ο Ισμαήλ Τζεμ και ο Τουργκούτ Οζάλ ακόμα περισσότερο.
Η Τουρκία ασφαλώς θα ήθελε την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως και εγώ να κερδίσω το Λαϊκό Λαχείο. ‘Άλλο αυτό και άλλο να εκτιμά κάποιος σοβαρά ότι επειδή το θέλει, το μπορεί κιόλας και ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ θα της επιτρέψουν να κυριαρχήσει στην Αν. Μεσόγειο. Αδέρφια μην ανησυχείτε, είμαστε ήδη αποικία άλλων και καμία Τουρκία δεν μπορεί να μας απειλήσει. Οι … άλλοι είναι που μας απειλούν. Η χώρα παραμένει πάντα καταστρεφόμενη αποικία χρέους, με βασικούς δείκτες (χρέος, ΑΕΠ, ανεργία κλπ.) πολύ χειρότερους από το 2010 που μπήκαμε στα Μνημόνια. Με τους όρους των εκθέσεων του ΔΝΤ και με την ψήφο των νέων που εγκαταλείπουν μαζικά την Ελλάδα, απλούστατα η χώρα μας δεν είναι βιώσιμη. Το βασικό της πρόβλημα – πρόβλημα κυριολεκτικά επιβίωσης – είναι η αποκατάσταση της κυριαρχίας της και η οικονομική της σωτηρία.
Επ’ αυτών, καμία πολιτική δύναμη της χώρας δεν έχει σήμερα να προτείνει τίποτα. Τουλάχιστον όμως ας μην ολοκληρώσουμε και σε άλλους τομείς την καταστροφή.
Το να θέλει κανείς, στην κατάσταση που είναι σήμερα η χώρα, να επεκτείνει αύριο το πρωί τα χωρικά ύδατα ή να ανακηρύξει ΑΟΖ, ή να αλλάξει μονομερώς το στάτους κβο των Ιμίων που συνομολόγησε, ατυχέστατα και δουλικότατα, η κυβέρνηση της Ελλάδας το 1996, να λύσει το κυπριακό ή δεν ξέρω τι άλλο, χωρίς να παίρνει στοιχειωδώς υπόψιν του την εσωτερική και διεθνή πραγματικότητα, συνιστά στην καλύτερη περίπτωση ανεύθυνο τυχοδιωκτισμό, στη χειρότερη εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων που μας πάνε για τελικό τερματισμό.
Οι βασικοί κίνδυνοι αυτής της ιστορικής περιόδου
Αυτό το γενικό πλαίσιο εγκυμονεί τρεις πολύ σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα
Πρώτον, για μια ολόκληρη περίοδο θα παραμείνει, όπως φαίνεται, υπαρκτός ο κίνδυνος να σπρώξουν, οι λεγόμενοι «φίλοι, εταίροι και σύμμαχοι» Ελλάδα και Τουρκία σε σύγκρουση, μέσω της επιρροής που διαθέτουν στις δύο χώρες, ενθαρρύνοντας ή και δημιουργώντας ρεύματα που να οδηγούν προς τα κει, εάν αποφασίσουν ότι χρειάζονται κάτι τέτοιο. Η προβοκάτσια θα είναι η πιθανότερη μέθοδος που θα χρησιμοποιήσουν. Δόξα τω Θεώ, γνωρίζουμε πολύ καλά από την ιστορία μας πόσο εύκολα οι «θορυβώδεις» δήθεν «εθνικόφρονες», μπορούν να προκαλέσουν εθνικές καταστροφές, όσο για τους Εφιάλτες κάθε είδους αφθονούν στην Ελλάδα, κανα Λεωνίδα ψάχνουμε συνήθως με τον φακό!
Την πατήσαμε άσχημα με τις αντιμνημονιακές παλληκαριές άνευ περιεχομένου, ως απεδείχθη τελικά, της ψευτο-αριστεράς, δεν χρειάζεται να δοκιμάσουμε τώρα και τον επικίνδυνο, εκτονωτικό «εθνικισμό» μιας «νεοεθνικόφρονος» ακροδεξιάς.
Μια ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύγκρουση, όποια κι αν είναι η έκβασή της, θα προκαλέσει την καταστροφή και των δύο χωρών.
Δεύτερον, για μια ολόκληρη περίοδο θα παραμείνει ενεργή η απειλή αυτοδιάλυσης του κυπριακού κράτους και μετατροπής του – και τυπικά – σε αποικία ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Βρετανίας και Ισραήλ, μέσω σχεδίων τύπου Ανάν. Το μόνο που τώρα εμποδίζει μια τέτοια αυτοδιάλυση είναι το ότι το καθεστώς Ερντογάν επέζησε του πραξικοπήματος του 2016 και δεν τα έχει βρει ακόμα ως προς την Κύπρο με τους Δυτικούς και τον Νετανιάχου. Αν ανατραπεί ή αν τα βρει με τους Δυτικούς και το Ισραήλ, η Κύπρος τελείωσε σε πέντε λεπτά.
Ενδεχόμενη διάλυση του κυπριακού κράτους θα σημάνει την ταχεία τελική καταστροφή όχι μόνο του κυπριακού, αλλά του συνόλου του ελληνισμού.
Τρίτο, για μια ολόκληρη περίοδο θα υφίσταται επίσης ο κίνδυνος να προχωρήσουμε, είτε πιεζόμενοι, είτε μέσω μιας τεχνητής κρίσης, σε οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με την Τουρκία, υπό δυσμενείς όρους για την Ελλάδα, που χρειάζεται στην Exxon για να λεηλατήσει και τα τυχόν υπάρχοντα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, αφαιρώντας από τους ‘Ελληνες το τελευταίο οικονομικό χαρτί που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, όχι βεβαίως μόνο του, για τη σωτηρία της χώρας. Έχουμε εξηγήσει αλλού γιατί υπό καθεστώς αποικίας χρέους, η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων συνιστά πράξη λεηλασίας και καταστροφής της χώρας. Αυτό μπορεί να γίνει με την εφαρμογή π.χ. του πακέτου Ροζάκη (και επί Γιώργου Παπανδρέου και επί Κοτζιά στο ΥΠΕΞ) για «Λύση» των «ελληνοτουρκικών» εις βάρος των ελληνικών και υπέρ των αμερικανικών και ΝΑΤΟϊκών συμφερόντων, όπως έγινε ήδη και με το μακεδονικό.
Αλλά και μια νέα ευκαιρία
Όπως είπαμε η τωρινή κατάσταση εμπεριέχει επίσης και μια νέα συνθήκη. Ελλάδα, Κύπρος και Τουρκία, παράλληλα με τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, έχουν και μια κοινή ιδιότητα. Είναι και οι τρεις στο στόχαστρο των ίδιων διεθνών κέντρων, με διαφορετικό τρόπο και μεθόδους κάθε μία.
Μια έξυπνη ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί την πολύ μεγάλη ανάγκη του Ερντογάν να μην του ανοίξουν μέτωπο προς δυσμάς Αμερικανοί και Ισραηλινοί.
Πολύ σπουδαία είναι και η πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη για την ουδετερότητα της Ελλάδας στον παγκόσμιο πόλεμο που αρχίζει κατά της Ρωσίας, της Κίνας και των συμμάχων τους στη Μέση Ανατολή.
Εκεί θάπρεπε να κινηθεί η Ελλάδα κι από κει θα κέρδιζε, αντί να παραχωρεί, όπως πράττει τώρα, τον χώρο της και τις ένοπλες δυνάμεις σε επικίνδυνους τρίτους, χωρίς καν κάποιο αντάλλαγμα μάλιστα.
Βέβαια αυτά χρειάζονται ηγέτες και πολιτική και άρχουσα τάξη και μυαλά που δεν υφίσταται αυτή τη στιγμή στη χώρα.
Τουλάχιστον όμως, ας επιχειρήσουμε να διατηρήσουμε το στάτους κβο με την Τουρκία χωρίς περαιτέρω απώλειες κυριαρχίας και χωρίς να τερματίσουμε την εθνική και κρατική μας ύπαρξη είτε με ένα νέο σχέδιο Ανάν, είτε με μια πολεμική καταστροφή.
Δεν απευθυνόμαστε στον πατριωτισμό των Ελλήνων πολιτικών, για τους λόγους που φαντάζεστε. Απευθυνόμαστε στο ιδιοτελές συμφέρον τους, αφού θα χάσουν όπως πάμε και τη χώρα που κυβερνάνε ή θέλουν να κυβερνήσουν.
ΥΓ. Διαπίστωσα από συζητήσεις με Κυπρίους φίλους ότι στη Μεγαλόνησο νομίζουν ότι ζει ακόμα ο στρατηγός Ντε Γκωλ. Τους πληροφορώ ότι μετά την εκλογή Σαρκοζί το 2007, ο κ. Νετανιάχου έχει καθοριστική επιρροή στην εξωτερική και αμυντική πολιτική της Γαλλίας (όπως και έχει αναλάβει και την αναδιοργάνωση, απότι ακούω, της αστυνομίας της, όπως και αρκετών άλλων ευρωπαϊκών κρατών), ενώ η χώρα επέστρεψε κανονικότατα στο ΝΑΤΟ. Το γεγονός σημειωτέον έχει προκαλέσει την υπόγεια, ενίοτε και επίγεια εξέγερση πολλών στρατιωτικών και διπλωματών της χώρας, που εμφορούνται ακόμα από τα γκωλικά ανεξαρτησιακά ιδεώδη. Ενδεικτική είναι επ’ αυτού και η πρόσφατη σύγκρουση του δημοφιλούς Στρατηγού De Villiers με τον Μακρόν, έστω κι αν επισήμως άλλες ήταν οι αιτίες.
Κατ’ αρχήν, η επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία πρέπει να θεωρηθεί θετική και αυτό για έναν προπάντων λόγο. Είναι απαραίτητο, για να αποφύγει η Ελλάδα μια τελική καταστροφή, να διατηρηθεί ανοιχτή, απυθείας και όχι μέσω τρίτων, γραμμή με την ‘Αγκυρα (όπως και με τη Μόσχα, το Πεκίνο, τη Δαμασκό, την Τεχεράνη).
Δηλαδή μια δυνατότητα άμεσου, χωρίς παρεμβολές τρίτων, ειλικρινούς και σοβαρού διαλόγου με την ηγεσία της Τουρκίας. Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς αναγκαστικά συμφωνία.
Αν τώρα μπορεί ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του να τα κάνουν έστω κι αυτά είναι anybody’s guess. Οι κυβερνητικές επιδόσεις στην εξωτερική πολιτική έχουν καταστεί πλέον κτήμα όλων των Ελλήνων και περιττεύει ο σχολιασμός τους από μας. Τέλος πάντων, όποιες κι αν είναι οι δυνατότητες, αυτή είναι η κυβέρνηση και καλά κάνει και μιλάει απευθείας με τον Ερντογάν.
Αν βέβαια τώρα, ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί, όπως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι συμβαίνει, να θέλει να εξυπηρετήσει όλα τα ανθελληνικά χατήρια των Αμερικανών, όπως έκανε στο μακεδονικό, τότε ο Θεός να βάλει το χέρι του. Εκτός του ότι κινδυνεύει να δώσει τη χαριστική βολή στο κόμμα του, αν δεν την έχει ήδη δώσει, κινδυνεύει να δώσει και τη χαριστική βολή στον ελληνικό λαό και το κράτος του.
Οι ενδιαφερόμενοι τρίτοι
Είναι απλώς εξωφρενικό να διαβάζουμε στις θεωρούμενες ως εγκυρότερες και καλύτερα πληροφορημένες εφημερίδες της χώρας, ότι ο κ. Αποστολάκης χρησιμοποιεί τους Αμερικανούς για να μεταφέρουν τις ιδέες του στην τουρκική στρατιωτική ηγεσία ή ότι το Επιτελείο μαθαίνει από το Ισραήλ τα υποτιθέμενα σχέδια επιχειρήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο. Εμείς παρατηρούμε πάντως με ενδιαφέρον ότι κανένα από αυτά τα σχέδια δεν απεδείχθη ποτέ ότι όντως υπήρξε. Αντιθέτως, όταν μας έλεγαν πολλοί και διάφοροι ότι είναι θέμα χρόνου η κατάληψη του Καστελόριζου, οι βασικές μονάδες του τουρκικού στρατού που θα μπορούσαν θεωρητικά να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο είχαν μετακινηθεί στη … Συρία!
Είναι απολύτως εξωφρενικό και τερατώδες και συνιστά τεράστιο κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια της χώρας να μην γνωρίζουν (ή να συμπεριφέρονται ως να μη γνωρίζουν) οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αρμόδιοι της χώρας τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, του ΝΑΤΟ και των συμμάχων τους στην Ελλάδα, από το 1947 και δώθε και, ιδίως, το ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ήταν οι αρχιτέκτονες και σκηνοθέτες όλων ανεξαιρέτως των ελληνοτουρκικών κρίσεων και ιδίως της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 και ντε φάκτο διχοτόμησης του νησιού. Βεβαίως πρέπει να λαμβάνουμε και να αξιολογούμε τις πληροφορίες που παίρνουμε από τους «συμμάχους», αλλά πληροφορίες και ενθαρρύνσεις δόθηκαν κάποτε και από αυτή την κλινική στη Βασιλίσσης Σοφίας, από κει που ξεκίνησε όλη η τραγωδία του 1974. (Ιδιοτελή) Αμνησία έπαθαν οι αρμόδιοι;
Τόχουμε πει, το ξαναλέμε. Δεν προτείνουμε να κηρύξει η χώρα πόλεμο στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Άλλωστε, στον μόνο που μπορούν και έχουν κηρύξει τον πόλεμο οι ‘Ελληνες πολιτικοί, στην πλειοψηφία τους, είναι ο ελληνικός λαός και η χώρα τους. Νάμαστε στοιχειωδώς προσεκτικοί και σοβαροί λέμε όλο κι όλο, αλλά φαίνεται ότι ακόμα και τα αυτονόητα απαιτούν μια επανάσταση κάθε φορά στην Ελλάδα.
Τροποποιήσεις στην ελληνοτουρκική στρατηγική εξίσωση
Ο οικονομικο-κοινωνικός πόλεμος κατά της Ελλάδας και της Κύπρου μετά το 2010 και οι παρενέργειες της «Μεγάλης Σταυροφορίας» των Νεοσυντηρητικών ΗΠΑ-Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, σε συνδυασμό με την «υπαρξιακή» κρίση της ΕΕ και τον αρχόμενο παγκόσμιο πόλεμο της Δύσης κατά Ρωσίας και Κίνας, έχουν ήδη επηρεάσει βαθειά και τροποποιήσει ουσιαστικά τις παραμέτρους της ελληνοτουρκικής εξίσωσης όπως διαμορφώθηκαν στην περίοδο 1955-2010.
Ουδέποτε στην ιστορία της η Τουρκία επεχείρησε στο εξωτερικό, χωρίς να είναι σίγουρη για το αποτέλεσμα και χωρίς να έχει λάβει τη συγκατάθεση ή την ενθάρρυνση μεγάλων δυνάμεων. Έχει ασφαλώς τις δικές της διεκδικήσεις στο Αιγαίο, τη Θράκη και την Κύπρο, αλλά πάντα ήταν οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους που την έσπρωξαν και την ενθάρρυναν να τις προβάλλει, ενίοτε και manu militari. Η Βρετανία έβαλε την Τουρκία στο Κυπριακό το 1955, Άγγλοι και Αμερικανοί ήταν πίσω από τα πογκρόμ των Ελλήνων στην Τουρκία, ο Χένρι Κίσσινγκερ ενορχήστρωσε το προδοτικό πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και την τουρκική εισβολή του 1974 κλπ. κλπ. Τάκαναν για δύο λόγους. Να απαγορεύσουν στους ‘Ελληνες της Κύπρου οποιαδήποτε άσκηση κυριαρχίας σε αυτό το νησί, που το θέλουν για τους ίδιους (όχι βεβαίως για να το δώσουν στην Τουρκία) και για να αρνηθούν στην Ελλάδα τα μέσα της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της, ιδίως τον έλεγχο του Αιγαίου.
Σήμερα, η ρήξη Δύσης-Ισραήλ με την Τουρκία δημιουργεί εκ των πραγμάτων νέα δεδομένα. Ταυτόχρονα, στον παραδοσιακό ελληνο-τουρκικό ανταγωνισμό προστίθεται και μία άλλη αντικειμενική συνθήκη. Και οι τρεις χώρες, η Ελλάδα, η Κύπρος και η Τουρκία, αποτελούν ταυτόχρονα αντικείμενο δυτικής ιμπεριαλιστικής επιβουλής, αν και με διαφορετικές μεθόδους κάθε μία.
Παραμένουν φυσικά εν ισχύ οι τουρκικές διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, δεν αυξήθηκαν όμως στη διάρκεια της διακυβέρνησης Ερντογάν, όπως τεχνηέντως, από αφέλεια ή κάτι χειρότερο, βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό τα μέσα του, ορθόδοξα και εναλλακτικά.
Ο «νέο-οθωμανισμός» του Ερντογάν συνιστά ασφαλώς μια διαρκή απειλή, αλλά δεν είναι εφεύρεση του Ερντογάν αυτή, όπως ανακριβώς ισχυρίζονται οι διάφοροι αυτοσχέδιοι (και συχνά σκεπτόμενοι με το μυαλό και τις πληροφορίες ξένων) «αναλυτές». Νεοθωμανιστής ήταν και ο Ισμαήλ Τζεμ και ο Τουργκούτ Οζάλ ακόμα περισσότερο.
Η Τουρκία ασφαλώς θα ήθελε την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως και εγώ να κερδίσω το Λαϊκό Λαχείο. ‘Άλλο αυτό και άλλο να εκτιμά κάποιος σοβαρά ότι επειδή το θέλει, το μπορεί κιόλας και ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ θα της επιτρέψουν να κυριαρχήσει στην Αν. Μεσόγειο. Αδέρφια μην ανησυχείτε, είμαστε ήδη αποικία άλλων και καμία Τουρκία δεν μπορεί να μας απειλήσει. Οι … άλλοι είναι που μας απειλούν. Η χώρα παραμένει πάντα καταστρεφόμενη αποικία χρέους, με βασικούς δείκτες (χρέος, ΑΕΠ, ανεργία κλπ.) πολύ χειρότερους από το 2010 που μπήκαμε στα Μνημόνια. Με τους όρους των εκθέσεων του ΔΝΤ και με την ψήφο των νέων που εγκαταλείπουν μαζικά την Ελλάδα, απλούστατα η χώρα μας δεν είναι βιώσιμη. Το βασικό της πρόβλημα – πρόβλημα κυριολεκτικά επιβίωσης – είναι η αποκατάσταση της κυριαρχίας της και η οικονομική της σωτηρία.
Επ’ αυτών, καμία πολιτική δύναμη της χώρας δεν έχει σήμερα να προτείνει τίποτα. Τουλάχιστον όμως ας μην ολοκληρώσουμε και σε άλλους τομείς την καταστροφή.
Το να θέλει κανείς, στην κατάσταση που είναι σήμερα η χώρα, να επεκτείνει αύριο το πρωί τα χωρικά ύδατα ή να ανακηρύξει ΑΟΖ, ή να αλλάξει μονομερώς το στάτους κβο των Ιμίων που συνομολόγησε, ατυχέστατα και δουλικότατα, η κυβέρνηση της Ελλάδας το 1996, να λύσει το κυπριακό ή δεν ξέρω τι άλλο, χωρίς να παίρνει στοιχειωδώς υπόψιν του την εσωτερική και διεθνή πραγματικότητα, συνιστά στην καλύτερη περίπτωση ανεύθυνο τυχοδιωκτισμό, στη χειρότερη εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων που μας πάνε για τελικό τερματισμό.
Οι βασικοί κίνδυνοι αυτής της ιστορικής περιόδου
Αυτό το γενικό πλαίσιο εγκυμονεί τρεις πολύ σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα
Πρώτον, για μια ολόκληρη περίοδο θα παραμείνει, όπως φαίνεται, υπαρκτός ο κίνδυνος να σπρώξουν, οι λεγόμενοι «φίλοι, εταίροι και σύμμαχοι» Ελλάδα και Τουρκία σε σύγκρουση, μέσω της επιρροής που διαθέτουν στις δύο χώρες, ενθαρρύνοντας ή και δημιουργώντας ρεύματα που να οδηγούν προς τα κει, εάν αποφασίσουν ότι χρειάζονται κάτι τέτοιο. Η προβοκάτσια θα είναι η πιθανότερη μέθοδος που θα χρησιμοποιήσουν. Δόξα τω Θεώ, γνωρίζουμε πολύ καλά από την ιστορία μας πόσο εύκολα οι «θορυβώδεις» δήθεν «εθνικόφρονες», μπορούν να προκαλέσουν εθνικές καταστροφές, όσο για τους Εφιάλτες κάθε είδους αφθονούν στην Ελλάδα, κανα Λεωνίδα ψάχνουμε συνήθως με τον φακό!
Την πατήσαμε άσχημα με τις αντιμνημονιακές παλληκαριές άνευ περιεχομένου, ως απεδείχθη τελικά, της ψευτο-αριστεράς, δεν χρειάζεται να δοκιμάσουμε τώρα και τον επικίνδυνο, εκτονωτικό «εθνικισμό» μιας «νεοεθνικόφρονος» ακροδεξιάς.
Μια ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύγκρουση, όποια κι αν είναι η έκβασή της, θα προκαλέσει την καταστροφή και των δύο χωρών.
Δεύτερον, για μια ολόκληρη περίοδο θα παραμείνει ενεργή η απειλή αυτοδιάλυσης του κυπριακού κράτους και μετατροπής του – και τυπικά – σε αποικία ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Βρετανίας και Ισραήλ, μέσω σχεδίων τύπου Ανάν. Το μόνο που τώρα εμποδίζει μια τέτοια αυτοδιάλυση είναι το ότι το καθεστώς Ερντογάν επέζησε του πραξικοπήματος του 2016 και δεν τα έχει βρει ακόμα ως προς την Κύπρο με τους Δυτικούς και τον Νετανιάχου. Αν ανατραπεί ή αν τα βρει με τους Δυτικούς και το Ισραήλ, η Κύπρος τελείωσε σε πέντε λεπτά.
Ενδεχόμενη διάλυση του κυπριακού κράτους θα σημάνει την ταχεία τελική καταστροφή όχι μόνο του κυπριακού, αλλά του συνόλου του ελληνισμού.
Τρίτο, για μια ολόκληρη περίοδο θα υφίσταται επίσης ο κίνδυνος να προχωρήσουμε, είτε πιεζόμενοι, είτε μέσω μιας τεχνητής κρίσης, σε οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με την Τουρκία, υπό δυσμενείς όρους για την Ελλάδα, που χρειάζεται στην Exxon για να λεηλατήσει και τα τυχόν υπάρχοντα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, αφαιρώντας από τους ‘Ελληνες το τελευταίο οικονομικό χαρτί που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, όχι βεβαίως μόνο του, για τη σωτηρία της χώρας. Έχουμε εξηγήσει αλλού γιατί υπό καθεστώς αποικίας χρέους, η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων συνιστά πράξη λεηλασίας και καταστροφής της χώρας. Αυτό μπορεί να γίνει με την εφαρμογή π.χ. του πακέτου Ροζάκη (και επί Γιώργου Παπανδρέου και επί Κοτζιά στο ΥΠΕΞ) για «Λύση» των «ελληνοτουρκικών» εις βάρος των ελληνικών και υπέρ των αμερικανικών και ΝΑΤΟϊκών συμφερόντων, όπως έγινε ήδη και με το μακεδονικό.
Αλλά και μια νέα ευκαιρία
Όπως είπαμε η τωρινή κατάσταση εμπεριέχει επίσης και μια νέα συνθήκη. Ελλάδα, Κύπρος και Τουρκία, παράλληλα με τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, έχουν και μια κοινή ιδιότητα. Είναι και οι τρεις στο στόχαστρο των ίδιων διεθνών κέντρων, με διαφορετικό τρόπο και μεθόδους κάθε μία.
Μια έξυπνη ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί την πολύ μεγάλη ανάγκη του Ερντογάν να μην του ανοίξουν μέτωπο προς δυσμάς Αμερικανοί και Ισραηλινοί.
Πολύ σπουδαία είναι και η πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη για την ουδετερότητα της Ελλάδας στον παγκόσμιο πόλεμο που αρχίζει κατά της Ρωσίας, της Κίνας και των συμμάχων τους στη Μέση Ανατολή.
Εκεί θάπρεπε να κινηθεί η Ελλάδα κι από κει θα κέρδιζε, αντί να παραχωρεί, όπως πράττει τώρα, τον χώρο της και τις ένοπλες δυνάμεις σε επικίνδυνους τρίτους, χωρίς καν κάποιο αντάλλαγμα μάλιστα.
Βέβαια αυτά χρειάζονται ηγέτες και πολιτική και άρχουσα τάξη και μυαλά που δεν υφίσταται αυτή τη στιγμή στη χώρα.
Τουλάχιστον όμως, ας επιχειρήσουμε να διατηρήσουμε το στάτους κβο με την Τουρκία χωρίς περαιτέρω απώλειες κυριαρχίας και χωρίς να τερματίσουμε την εθνική και κρατική μας ύπαρξη είτε με ένα νέο σχέδιο Ανάν, είτε με μια πολεμική καταστροφή.
Δεν απευθυνόμαστε στον πατριωτισμό των Ελλήνων πολιτικών, για τους λόγους που φαντάζεστε. Απευθυνόμαστε στο ιδιοτελές συμφέρον τους, αφού θα χάσουν όπως πάμε και τη χώρα που κυβερνάνε ή θέλουν να κυβερνήσουν.
ΥΓ. Διαπίστωσα από συζητήσεις με Κυπρίους φίλους ότι στη Μεγαλόνησο νομίζουν ότι ζει ακόμα ο στρατηγός Ντε Γκωλ. Τους πληροφορώ ότι μετά την εκλογή Σαρκοζί το 2007, ο κ. Νετανιάχου έχει καθοριστική επιρροή στην εξωτερική και αμυντική πολιτική της Γαλλίας (όπως και έχει αναλάβει και την αναδιοργάνωση, απότι ακούω, της αστυνομίας της, όπως και αρκετών άλλων ευρωπαϊκών κρατών), ενώ η χώρα επέστρεψε κανονικότατα στο ΝΑΤΟ. Το γεγονός σημειωτέον έχει προκαλέσει την υπόγεια, ενίοτε και επίγεια εξέγερση πολλών στρατιωτικών και διπλωματών της χώρας, που εμφορούνται ακόμα από τα γκωλικά ανεξαρτησιακά ιδεώδη. Ενδεικτική είναι επ’ αυτού και η πρόσφατη σύγκρουση του δημοφιλούς Στρατηγού De Villiers με τον Μακρόν, έστω κι αν επισήμως άλλες ήταν οι αιτίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου