του Θοδωρή Καλούδη
"450 μεταρρυθμίσεις ψηφίσατε μόνο στο 3ο πρόγραμμα. Καμία κυβέρνηση δεν χρειάστηκε να νομοθετήσει τέτοια μέτρα». Με τη φράση αυτή ο ευρωπαίος Επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί θεώρησε ότι κολάκευε την κυβέρνηση κατά την ομιλία του στη Βουλή, όπου καταχειροκροτήθηκε από τους βουλευτές της πλειοψηφίας.
Θύμιζε όμως σε όλους μας τι νόμους χρειάστηκε να περάσει “αβλεπί” η κυβερνητική πλειοψηφία, που έδεσαν σενασφυκτικό “κορσέ” την προοπτική της χώρας, στέγνωσαν την αγορά και διέλυσαν τα νοικοκυριά.
Σήμερα η χώρα βγαίνει από τα μνημονιακά προγράμματα στα οποία μας οδήγησαν η αλόγιστη πολιτική του τέλους της δεκαετίας του 2000 και το ξέφρενο πάρτυ κυβερνόντων και κυβερνομένων που προηγήθηκε. Και βγαίνει έχοντας στην καμπούρα της τις επιπλέον δραματικές συνέπειες ενός αχρείαστου 3ου μνημόνιου, στο οποίο οδήγησε τη χώρα η ανεκδιήγητη πολιτική Τσίπρα -Βαρουφάκη το α’ εξάμηνο του 2015.
Το Μαξίμου, για λόγους πολιτικής επιβίωσης, προβάλει τον μύθο της “καθαρής εξόδου”. Όμως αυτό είναι ένα αφήγημα που έχει προ πολλού καταρρεύσει. Και ό,τι έχει απόμείνει από αυτό είναι ένα “κλείσιμο ματιού” στην ραγδαία αποσυσπειρούμενη εκλογική πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Μια λανθάνουσα υπόσχεση ότι “καθαρή έξοδος” σημαίνει παροχές. Με άλλα λόγια, επιστροφή στις πελατειακές σχέσεις και το δημοσιονομικό λαϊκισμό, χωρίς εποπτεία, χωρίς όριο.
Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός. Το καταλαβαίνουν πιά και στους καφενέδες. Όλα είναι ένα ψέμα.
Γιατί η χώρα – πέραν των δομικών αδυναμιών της – δυστυχώς τελεί υπό μια μεταμνημονιακή πολύπλευρη “αιχμαλωσία”, αποτέλεσμα ανερμάτιστων πολιτικών επιλογών μαθητευόμενων μάγων και νεοφιλελεύθερων “αριστερών”.
Είναι η νομοθετημένη αιχμαλωσία των υπερ- πλεονασμάτων. Αιχμαλωσία, η οποία υποχρεώνει την χώρα σε υπερβολικά υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που σχεδόν καμιά χώρα δεν πέτυχε ως τώρα. Επίσης η αιχμαλωσία των ταμειακών αποθεμάτων ασφάλειας, τα οποία εξαντλούν τη ρευστότητα από τα ασφαλιστικά ταμεία, από τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, από όλη την πραγματική οικονομία, για να βρεθεί δήθεν δημοσιονομικός χώρος.
Πρόκειται για δεσμεύσεις μακράς διάρκειας, που κόβουν την ανάσα και στερούν την οικονομία και το απαραίτητο οξυγόνο της ανάπτυξης. Ένα “μνημόνιο” μετά τα μνημόνια δίχως τέλος…
Και αυτά, από μια αφετηρία δύσκολη, αιματηρή για νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος και της Αρχής Δημοσίων Εσόδων είναι αμείλικτα:
H επιλογή της υπερφορολόγησης από την κυβέρνηση εξαφάνισε ό,τι εισόδημα είχε απομείνει στα νοικοκυριά. Στέρησε από την χώρα την ανάκαμψη που είχε ανάγκη μετά τα πρώτα δύο Μνημόνια
Στα “χρόνια των Συριζανέλ” τα ληξιπρόθεσμα χρέη στην εφορία αυξήθηκαν κατά 38,5%., δηλαδή κατά 30 δισ. ευρώ. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας “κοκκίνησαν”. Πολλοί έχασαν το βιός τους. Χιλιάδες επιχειρήσεις μαράθηκαν. Όνειρα και ελπίδες έσβησαν στον πάγκο της εφορίας και των Ταμείων.
Και τώρα, τί; Η δημοσιονομική ασφυξία αποτελεί βραχνά. Το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος παραμένουν σε “εξωπραγματικά” ύψη. Το βουνό των μη εξυπηρετούμενων δανείων, οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, οι αδύναμες επιδόσεις της οικονομικής ανάπτυξης , η επιφυλακτικότητα των ξένων αγορών και των επενδυτικών κεφαλαίων, αλλά και οι αντιαναπτυξιακές συνθήκες στο εκπαιδευτικό σύστημα, αποτελούν τις μεγάλες προκλήσεις για τους επόμενους που θα πάρουν στα χέρια τους την καυτή πατάτα.
Αυτές είναι οι πραγματικές προκλήσεις της οικονομίας και όχι τα “έπεα πτερόεντα” του κάθε κουφιοκεφαλάκη. Γι’ αυτές όμως τις προκλήσεις, οι φωστήρες της κυβέρνησης δεν λένε κουβέντα. Και πως να πουν; Αν ήξεραν, θα το ξέραμε
ΠΗΓΗ ECONOMICO GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου