Πως εκτροχιάστηκε ένας αγώνας...

του Άντη Ροδίτη 

Ο εκτροχιασμός του κυπριακού αγώνα απελευθέρωσης επιτεύχθηκε με ενέργειες της πολιτικής ηγεσίας των Ελλήνων της Κύπρου, η οποία είχε μεν πλήρη συνείδηση των πράξεών της, αποτύγχανε δε ν’ αναλάβει ευθέως την ευθύνη ενημερώνοντας τον λαό για τις επιπτώσεις.

Ο πρώτος που το έπραξε ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο οποίος συνεπαρμένος από την απεριόριστη εμπιστοσύνη που του έδειχνε ο λαός, πίστεψε στην παντοδυναμία του, ότι μπορούσε να κατευθύνει ακόμα και τις συνειδήσεις των Κυπρίων.

Την παρατήρηση έχουν κάνει άλλοι πολιτικοί ηγέτες, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Γλαύκος Κληρίδης και άλλοι: Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΔΙΑΤΕΙΝΟΤΑΝ ΆΛΛΑ ΚΙ ΕΠΡΑΤΤΕ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΤΟΥΣ, ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ. Πότε αρνιόταν την Ένωση και πότε διακήρυττε ότι ήταν ο παντοτινός και αμετάθετος στόχος του. Επέφερε βαθύ διχασμό ανάμεσα στον λαό.

Ο διχασμός δημιούργησε τον σημερινό κίνδυνο πλήρους εξάλειψης του ελληνισμού της Κύπρου. Ο ακήρυκτος εμφύλιος πόλεμος επέφερε την τουρκική κατάκτηση της μισής σχεδόν Κύπρου.

Ορθολογικά σκεπτόμενος τόσο ο Μακάριος όσο και οι ηγέτες που ακολούθησαν σε Κύπρο και Ελλάδα, απέκλεισαν την δια των όπλων επαναφορά του παλιού status quo, δηλαδή την ανάκτηση του κλειδιού λύσης του Κυπριακού από την ελληνική πλευρά. Η εισβολή του 74 παρέδωσε το κλειδί στην τουρκική πλευρά. Η Τουρκία θα έκανε πια ότι γούσταρε κι ότι της συνέφερε.

Αυτό από το οποίο ο κυπριακός λαός ονειρεύτηκε κι έκανε μεγάλες θυσίες για ν’ απαλλαγεί, την τουρκική παρουσία, ακόμα και ο Μακάριος την παρουσίασε ως τη «μόνη λύση»: Συνεργασία Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων σε ένα ομόσπονδο κράτος! Όχι «όνειρο» αλλά ένας «εφιάλτης» θερινής νυχτός τέθηκε ως ο επίσημος, πλέον, στόχος. Ένας «εφιάλτης», που για να μετατραπεί σε όνειρο, σήμαινε κάτι από το οποίο δεν απέχει η έννοια τού μετά θάνατον παραδείσου. Πρέπει να πεθάνει κανείς για να πάει στον Παράδεισο.

Ο παράδεισος της εν Κύπρω ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας  απαιτεί έναν αντίστοιχο θάνατο όχι λιγότερο πραγματικό από τον εκάστοτε του καθενός μας βιολογικό θάνατο.

Οι Ε/κύπριοι και οι Τ/κύπριοι θα πρέπει στην ουσία να εγχειρισθούν στον εγκέφαλο και να τους αφαιρεθεί κάθε μνήμη σχετιζόμενη με τη διαμόρφωση της παρούσας προσωπικότητάς του. Όλοι οι Κύπριοι θα πρέπει να διαγράψουν από μέσα τους ό,τι βλάπτει την ομοσπονδία και να θυμούνται μόνο όσα την ωφελούν. Ούτε η ιατρική ούτε η πολιτική έχουν τέτοιες δυνατότητες. Δεν μπορούν να μετατρέψουν τους Κυπρίους σε όντα επιλεγμένης μνήμης και μεταξύ τους… όμοια!! Αυτά συμβαίνουν μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας κι ακόμα κι εκεί κάποιοι γλιτώνουν κι επαναστατούν.

Η γελοία απόφαση του ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη) να «ορίσει» το πολιτικό λεξιλόγιο στην Κύπρο αποβλέπει σε μια τέτοια κατασκευή νέου είδους Κυπρίων.

Δεν αρκεί, όμως, να αλωθούν οι δημοσιογράφοι. Πρέπει παράλληλα να αλωθεί και η Παιδεία, και θα πρέπει επίσης σε κάποια στιγμή να επανέλθει η θανατική ποινή αποκλειστικά σε ισχυρές προσωπικότητες που δεν τις πιάνει ούτε η παιδεία ούτε οι αποφάσεις του… ΟΑΣΕ!

Το τελικό συμπέρασμα δεν είναι καθόλου πρωτοφανές, είναι πάντα το ίδιο απ’ όπου και να ξεκινήσει κανείς: Οι Έλληνες της Κύπρου (μια αμελητέα ποσότητα ανθρώπων) έχουν επιτύχει μοναδικό κατόρθωμα, το οποίο όμως δεν θα τους ωφελήσει σε τίποτε. Μόνοι τους μπήκαν σε μια μοναδική, ανεξερεύνητη σπηλιά στην οποία τα νερά όλο και ανεβαίνουν. Ζουν ακόμα, αλλά δεν είναι κανείς να τους σώσει.

ΑΡ