Ιστορία φεφιμωμένη!

του Άντη Ροδίτη 

Επειδή ο Πολύβιος Παπαπέτρου παρουσιάζεται τώρα μέσω της διαβόητης υπόθεσης «γλωσσάρι» ως διαφεντευτής της… ελευθερίας της έκφρασης εν Κύπρω, οφείλω στους αναγνώστες μου να επισημάνω το γεγονός ότι τέτοια μόνον στην Κύπρο θα μπορούσαν να συμβαίνουν!

Βέβαια, δεν υπάρχει μόνο μια Κύπρος. Μιλούμε για  την Κύπρο του Μακαρίου, του οποίου οι υποθήκες εξακολουθούν να ορίζουν το πολιτικό και το πολιτιστικό μας τοπίο.

Πολλοί, όσοι δηλαδή αγρόν ηγόρασαν περί του γεγονότος ότι είναι οι ιδέες που καθορίζουν τη συμπεριφορά και τον τρόπο σκέψης μας, είναι πάντα έτοιμοι να πουν: Τώωωωωωρα; Μα ο Μακάριος πέθανε κι εσύ ασχολείσαι ακόμα μαζί του; Αφήνεις την επικαιρότητα (που είναι η εξαπάτηση) και πιάνεις την αιωνιότητα (που είναι η αλήθεια;). Εδώ η φιλοσοφία όλη είναι ακόμα κάτω από την επιρροή του Πλάτωνα και θα γλιτώσει η κυπριακή «πολιτική» από την επιρροή του μακαριακού πνεύματος; Ακούστε για λίγο τον Περδίκη ή τον Σιζόπουλο, τον Μυλωνά ή την Θεολόγου, και κυρίως τον Κουλλία και ξαναμιλούμε.

Ο Αναστασιάδης ακόμα βάζει στεφάνι (αναγκάζει και τους ξένους) στον ανδριάντα του μεγάλου ανδρός στην αυλή του Κυβερνείου. Το βάζει γιατί είναι ο ιδρυτής της Δημοκρατίας στην οποία μάς εκβίασε με την «πολιτική» του να πιστεύουμε πως είναι η τελευταία μας ελπίδα. Και είναι η τελευταία μας ελπίδα, αυτό το προϊόν εκβιασμού και δεν το αμφισβητεί κανείς. Φανταστείτε το: η τελευταία μας ελπίδα είναι προϊόν εκβιασμού! Τι ελπίδα έχει η ελπίδα μας; Καμμία. Και του ναρκομανή η τελευταία του  ελπίδα είναι η δόση του, η ηρωίνη του. Κι από δω παν κι άλλοι.

Το θέμα μας, όμως, είναι ο διαφεντευτής της ελευθερίας του λόγου εν Κύπρω, Πολύβιος Παπαπέτρου. Αυτός που κατευθύνει «ιστορικά» τους νέους ιστορικούς μας επιστήμονες εν τω πανεπιστημίω Κύπρου, ο οποίος απαγορεύει σε άλλους να του απευθύνουν τον λόγο διότι δεν συμφωνούν με την παραπλανητική θεωρία ότι «ο νεκρός δεδικαίωται»! Όπως είπε κι ένας Ελλαδίτης σοφός, από τους ελάχιστους που έμειναν πια, «καθόλου δεν δεδικαίωται κανένας νεκρός! Απλώς και ευτυχώς οι νεκροί παύουν  ν’ αμαρτάνουν κι άλλο, όπως όλοι εμείς που εξακολουθούμε να ζούμε».

Μέρες, λοιπόν, μετά την εκδημία του Σάββα Παύλου σημείωσα μερικά από τα μειονεκτήματα του. Στις επόμενες μέρες σημείωσα και σημειώνω κατ’ εξακολούθηση και τη μεγάλη προσφορά του Σάββα Παύλου στον τεράστιο αγώνα που γίνεται ανάκτησης της ανθρωπιάς μας, μετά τη λαίλαπα Μακαρίου. Ο Σάββας είναι ο μόνος που αρθρογράφησε σε χρόνο ανύποπτο (και πάντα καθυστερημένο), έστω με μόνο δύο άρθρα, εναντίον της τακτικής, της μεθόδου και της νοοτροπίας του μακαριακού και του ακελικού (τα δύο παν μαζί) κατεστημένου να διαβάλλει και να συκοφαντεί την ελληνική Μεραρχία, την πατρίδα Ελλάδα και την Ένωση, ιδιαίτερα την εποχή που α) η Κύπρος ήταν ντε φάκτο ενωμένη με την Ελλάδα, και β) υπήρχε απόλυτη δημοκρατία στην Ελλάδα (1964-1967) και όχι δικτατορία.

Τίποτε από όλ’ αυτά δεν απασχολούν τον διαφεντευτή της ελευθερίας του λόγου ιστορικό Π. Π. Ποτέ δεν κατευθύνει κανέναν από τους φοιτητές του να ερευνήσουν επιστημονικά τέτοια θέματα ή θέματα όπως, για παράδειγμα, τις απεριόριστα νοθευμένες προεδρικές εκλογές του 1968. Πώς έγινε; Ποιοι τις έκαναν; Υπάρχουν μάρτυρες; Υπάρχουν γραπτά τεκμήρια;

Γιατί ξέθαψαν τον ήρωα του Λωρόβουνου υπολοχαγό Νικόλαο Παπαγεωργίου για να βάλουν στον τάφο του την Ουρανία Κοκκίνου;

Γιατί ο Μακάριος (όπως αποκαλύπτει ο ιστορικός Ρόμπερτ Χόλλαντ) στις 25 Ιουνίου 1955 είπε στον Αρχιδιάκονο της Αγγλικανικής Εκκλησίας στη Λευκωσία ότι ήταν έτοιμος να συζητήσει και λιγότερα από την Ένωση;

Γιατί ο Μακάριος (όπως αποκαλύπτει ο Γιαννάκης Μάτσης) κατεδάφισε εκ θεμελίων τα κρατητήρια Κοκκινοτριμηθιάς;

Γιατί; Γιατί; Γιατί; Πολλά, πάρα πολλά «γιατί».

Ο διαφεντευτής της ελευθερίας της έκφρασης εν Κύπρω, ούτε που έχει ακουστά αυτά τα «γιατί».

Θα μπορούσε ο Αυξεντίου να κρατά ξύλινο όπλο και να παίζει με ψεύτικα στρατιωτάκια στην ασφάλεια του σπιτιού του; Παλιά ήταν αδιανόητο. Σήμερα όχι μόνο μπορεί, αλλά είναι και η αγαπημένη ενασχόληση των διανοουμένων μας και των πλείστων «πολιτικών» μας. Προκειμένου ο Π. Π. να «πολεμήσει» την προσπάθεια φίμωσης του λόγου στην Κύπρο που γίνεται σήμερα, παραθέτει στο άρθρο του (https://papapolyviou.com/2018/07/07/peri-glossariou-kai-allon-peri-tin-horan-kipron-skaion/ )  μερικές… «καταπληκτικές» ιδέες, για να δείξει πόσο πατριώτης είναι ο ίδιος σε σύγκριση με μερικούς άλλους που μάχονται να περιορίσουν τον απεριόριστο πατριωτισμό του!

Στο μεταξύ, όπως οι Κινέζοι λεν ότι μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, εγώ ξέρω Κυπραίους, που ισχυρίζονται ότι μια (καλή) σιωπή αξίζει εκατομμύρια λέξεις. Να, μερικές λέξεις που ο Π. Π. και  άλλοι ήρωες-υπερασπιστές της ελευθερίας της  έκφρασης αποσιωπούν:

«Ο Αρχιεπίσκοπος Μιχάλης, πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ήταν ένας μεγάλος πολιτικός ηγέτης αλλά κι ένας μεγάλος κτηματομεσίτης. Πρώτος, απ’ ό,τι ο ίδιος έλεγε στον Φεραίο, χρησιμοποιούσε το κυβερνητικό ελικόπτερο για να βλέπει από ψηλά ποια ήταν τα καλύτερα οικόπεδα! Επίσης, ήταν ένας πολύ ευαίσθητος εραστής των πτωχών χωρών του τρίτου κόσμου και μισούσε θανάσιμα τις ιμπεριαλιστικές χώρες όπως ήταν μια ζάπλουτη πολιτιστικά χώρα ονόματι «Ελλάδα», στην οποία εντελώς τυχαία μιλούσαν μια παρεφθαρμένη διάλεκτο της γνήσιας παφίτικης γλώσσας. Μαζί με τον κολλητό του, έναν Εζεκία από τη Μόσχα, της εποχής του Στάλιν, έστελλαν νύχτα ηρωικούς ακελικούς μαχητές κι έκοβαν το νερό στα στρατόπεδα του ελληνικού στρατού για να του δείξουν ότι έπρεπε να ξεκουμπιστεί από την Τζύπρου ASAP (as soon as possible).  

Μια μέρα, όπως λέει ο Γιαννάκης Μάτσης στο βιβλίο του (το επιβεβαιώνει και ο Γιάννης Σπανός), ο Αρχιεπίσκοπος Μιχάλης έστειλε τες μπουλντόζες και έκαναν τα στρατόπεδα όπου κρατούνταν αδίκαστοι Έλληνες φυλακισμένοι γης μαδιάμ για να εκλείψει κάθε μνήμη κάθε άλλου αγώνα πέρα από τον κτηματομεσιτικό δικό του.  

Μιαν άλλην ημέρα είπεν του πρωθυπουργού της Ελλάδας Γεώργιου Παπανδρέου να πάει να… Ο Παπανδρέου εκατάπιεν το. Εκαλάρεσεν του δικού μας ότι οι Καλαμαρά(δ)ες εν του σιερκού του κι είπεν τους ούλλους να παν να…! Οπότε ήρταν εκείνοι, τον έπιασαν και τον έδεσαν. Ευτυχώς άκουσαν γι’ αυτήν την παλιανθρωπιά (ή ειδοποίησέν τους ο ίδιος στον ΟΗΕ) κάτι ευγενικοί πολεμιστές, ονόματι Τούρτζιοι, κι ήρθαν να τον ελευθερώσουν. Πρώτα ελευθέρωσαν την Ουρανία, που τους έβλεπε να πέφτουν με τα αλεξίπτωτά τους κι έκαμνε χαράν μεγάλην, διότι θα απελευθερωνόταν ο αγαπημένος της από τη σκλαβιά των Ελλήνων…

Επέρασεν καιρός πολύς κι επειδή οι ελευθερωτές του κτηματομεσίτη (που ήταν μεγάλος ηγέτης) δεν εταράσσαν να παν στα σπίτια τους μερικοί αποφάσισαν να πουν την αλήθεια για το τι πραγματικά έγινε. Πρώτος την είπεν ένας Ιταλός, ονόματι Costa Monti, οπότε ο Π. Π. εδήλωσε ευθαρσώς ότι αυτός ο Μonti είναι ένα …..παιδο και να πάει από εκεί που ήρθε. Ο Μonti, όμως, ήταν ήδη στην κόλαση του χωριανού του Δάντη και ο Π. Π,, που ήταν ο κατ’ εξοχήν ιστορικός του τόπου, είπεν ότι είναι οι λογοτέχνες που ξέρουν την αλήθεια και να τους βάλομεν φίμωτρο διότι θα χαλάσουν τη δική μας αλήθεια (του κτηματομεσίτη), που είναι η ζαχαρένια μας (η αγωνιστική) και το ψουμίν μας, και τι θα γίνουμεν εμείς άμα αρχίσουν να ξίζουν εκ βάθρων τ’ αγάλματα; Πού θα βάζουμε εμείς τα στεφάνια μας, σε αυτόν τον Ιταλό, τον Μόντη;»!

Αυτή είναι πολύ λίγη από την Ιστορία που τη φιμώνει ολόκληρη ο ίδιος. Υπάρχει, όμως, και Ιστορία που δεν φιμώνεται με τίποτε κι όποιος τάχα την υπερασπίζεται,  περιπαίζει μας.

ΑΡ

8.7.2018