Εν Κύπρω, εν δήμω

του Άντη Ροδίτη 

Την περασμένη Κυριακή πήγα στον τύμβο Μακεδονίτισσας να δω το C-130, που ήμουν παρών στην κατάρριψή του, 22 Ιουλίου 1974. Πάνω-πάνω αριστερά, στην πλάκα του κοντινότερου τάφου στο αεροπλάνο γράφει «Υπολοχαγός Νικόλας Παπαγεωργίου, έπεσε στις μάχες της Τηλλυρίας 7.8.1964».

Ο Παπαγεωργίου ετάφη αρχικά στο Κωνσταντίνου και Ελένης, μπροστά-μπροστά, μαζί με τους ήρωες του «Φαέθοντα» και άλλους επιφανείς πεσόντες, σε δικό του τάφο. Όταν, όμως, απέθανε το 1993 η Ουρανία Κοκκίνου (που εξέδωσε και εγκύκλιο εναντίον της ελληνικής σημαίας χαρακτηρίζοντάς την σύμβολο σωβινισμού και εθνικισμού) και δεν βρισκόταν περίοπτος θέση να τη θάψουν, πέταξαν έξω τα οστά του Παπαγεωργίου κι έβαλαν στον τάφο του την Ουρανία. Όταν σε κάποια στιγμή ο αδελφός του Παπαγεωργίου ήρθε στην Κύπρο να επισκεφθεί τον τάφο του αδελφού του, βρήκε μόνο τα οστά του σε μια σακούλα στην αποθήκη του Κων/νου και Ελένης. Τα πήρε μαζί του και τα έθαψε στην πατρίδα του, στον τόπο που γεννήθηκε. Σήμερα τα οστά του ήρωα είναι ξανά στην Κύπρο, θαμμένα δίπλα στους άλλους προδομένους του κυπριακού αγώνα.

Όλη η ιστορία, με όλες τις άλλες λεπτομέρειες που παραλείπω εδώ, είναι τυπωμένη στην υποσημείωση 81, σελίδα 134 της μελέτης για τον Κώστα Μόντη, που οι ως άνω κατονομαζόμενοι λήπτες αυτού του μηνύματος βουβοί άνθρωποι των γραμμάτων Ορφανίδης, Ευθυμιάδης, Αμπατζοπούλου, Γαλάζης και Κίκα η διαφωνούσα και σιωπηλή, απέρριψαν, προκειμένου να προωθήσουν προς ανάγνωση στο κυπριακό κοινό ποιήματα του… Λιπέρτη, ο οποίος, κατά την άποψη του ιδίου του μελετητή του «δεν προκάλεσε ποτέ καμμία ανατάραξη στα εκάστοτε ισχύοντα και τα παραδεδομένα» και ησχολείτο κυρίως με θέματα, που αποκάλυπταν απλώς τα μικρά, ατομικά του ψυχικά προβλήματα.

Υπάρχει λόγος να προλάβω τους καλοθελητές που θα διερωτηθούν αν αυτό είναι αρκετό για να «παραπονιέμαι»; Υπάρχει, γιατί εδώ είναι η Κύπρος της φημολογίας και της παλιανθρωπιάς, του ψιθύρου και της διάδοσης, της επιπολαιότητας και της ανευθυνότητας, που καταλήγει και σε τέτοιες παραποιήσεις όπου ένα κριτικό σημείωμα δυόμιση σελίδων (2½) βαφτίζεται… μελέτη, όπως βαφτίστηκε και ο πρόλογος στην ανθολογία του Λιπερτη «μελέτη» για ν’ αποφευχθεί η βράβευση του βιβλίου Τα Γράμματα στη Μητέρα του Κώστα Μόντη, Αρμός 2015, για λόγους ζηλοφθονίας και εκδίκησης.

Η ζηλοφθονία και η εκδίκηση κυριάρχησαν σε βάρος της πρώτης ποτέ πλήρους ερμηνείας και των τριών Γραμμάτων στη Μητέρα  του Κώστα Μόντη, ο οποίος ακριβώς κατόρθωσε να εκφράσει με ποίηση υψηλού επιπέδου (μοναδική για τα κυπριακά δεδομένα) όχι μόνο την ψυχική κατάρρευση του μέσου Κυπρίου μετά την εγκατάλειψη του μεγαλύτερου, ιστορικά, αγώνα που ανέλαβε ποτέ ως λαός, αλλά και να παραλληλίσει εκείνη τη ψυχική φθορά του Κυπρίου με την αντίστοιχη του μέσου Ευρωπαίου, που εκδηλώθηκε μετά τις τρομερές διαψεύσεις που υπέστη ο δικός του ψυχικός κόσμος από τις απαράδεκτες συμπεριφορές συμπατριωτών του ευρωπαίων στους δύο παγκοσμίους πολέμους.

Ζηλοφθονία και ανευθυνότητα δεν επέδειξαν μόνο οι ως άνω διορισθέντες «κριτές»!  Οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν καν να υπάρξουν ως άτομα, ως  ασύνδετες, αυτεξούσιες μονάδες, αν δεν υπήρχε ένα ολόκληρο σύστημα ψευδοφιλολογίας να τους υποστηρίζει, ένα σύστημα που τους παράγει και προωθεί την παρακμή, που είναι το οξυγόνο μέσα στο οποίο αναπνέει το ίδιο.

Οπότε τι νομίζουν κάποιοι;

Ότι το μόνο που υπάρχει είναι η απιστία, στην οποία ανήκουν και η οποία θα βασιλεύει στους αιώνες των αιώνων;

Ας μάθουν τα νέα, που είναι πολύ παλιά, αλλά θα παραμένουν νέα, γιατί αποτελούν την ποθητή αλήθεια από καταβολής: Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θ’ αντιστέκονται, που δεν θα «χωνεύουν» αυτό το σύστημα και όχι απλώς τα άτομα που το στελεχώνουν, πάντα θα υπάρχουν οι αντίπαλοι της προσοδοφόρας βουβαμάρας, πολύ πέρα από τα οποιαδήποτε μικρά, ατομικά «παράπονα». Είναι σε γνώση όμως αυτών των μικρών «παραπονεμένων» το μικρό μέγεθος του ατομικού τους «παραπόνου» σε σύγκριση με το τεράστιο μέγεθος του καθολικού προβλήματος.

Το θέμα είναι να βρίσκει η παλιανθρωπιά αντίσταση, και θα τη βρίσκει όποιο κι αν είναι το κόστος.