του Γιάννου Χαραλαμπίδη
Είναι ενδιαφέρουσα η ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών της περασμένης Τετάρτης, η οποία, λογικά, θα έπρεπε να ήταν εργαλείο πρόκλησης κόστους στην Άγκυρα, καθότι συνιστά απόδειξη πως το βαθύ κράτος του Ταγίπ Ερντογάν δεν πρόκειται να εφαρμόσει καμιά των κυπρογενών υποχρεώσεών του, έναντι ημών, ως του μόνου κράτους, αλλά και έναντι των Βρυξελλών.
Τουρκική άρνηση
Τι πράττουν, λοιπόν, οι Τούρκοι; Αφού η Ε.Ε. τούς έδωσε καθαρό ποινικό μητρώο για το Κραν Μοντανά, τονίζοντας στην έκθεση προόδου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι συνέβαλε στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, η Άγκυρα ήρθε να ξεκαθαρίσει τη θέση της για πολλοστή φορά ως προς το άλλο σκέλος του κοινοτικού εγγράφου. Το σκέλος εκείνο που περιγραφικά αφορά στις κυπρογενείς της υποχρεώσεις. Δηλαδή στη διαπίστωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Τουρκία δεν έχει άρει τα εμπόδιο στο εμπόριο μεταξύ της ίδιας και της Κυπριακής Δημοκρατίας και ότι δεν προχωρεί στην ομαλοποίηση των σχέσεών της με αυτή. Ούτε την αναγνωρίζει. Τι μας λέει η Άγκυρα; Το βρετανικό ουδέποτε! Και γιατί να μην το λέει αφού δεν έχει κόστος από την κατοχή; Ερώτημα: Πώς μπορεί να προχωρήσει η ενταξιακή διαδικασία μιας χώρας, όταν δεν σέβεται τις αποφάσεις της Ε.Ε. και το κεκτημένο;
Τις αρχές και τις αξίες της; Δηλαδή την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπως είναι το 186 του '64, που αναφέρει ότι αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ ως μόνη Κυβέρνηση στη νήσο της Κύπρου αυτή του τότε Προέδρου Μακαρίου, καθώς και τα μετέπειτα εκδοθέντα, όπως είναι το 541 και το 550, που καθορίζουν ρητώς ότι το ψευδοκράτος δεν μπορεί να αναγνωριστεί, διότι είναι προϊόν βίας και χρήσης όπλων, γεγονός που αντιβαίνει με το άρθρο 1 παράγραφο 4 του χάρτη του Οργανισμού και με σειρά άλλων διατάξεων, που έχουν ως κεντρικό πυλώνα τον σεβασμό της κυριαρχίας των κρατών.
Η «ζαβολιά» των Βρετανών
Τα ανωτέρω δεν συνιστούν πολεμικούς παιάνες αλλά εργαλεία που διατηρούν την Κυπριακή Δημοκρατία ζωντανή και επιβεβαιώνουν αυτό το οποίο είχε πει ο μακαρίτης ο Ντενκτάς μετά την έκδοση του ψηφίσματος 186 του '64. Το έλεγε, άλλωστε, ώς τον θάνατό του. Η μεγαλύτερη «ζαβολιά» των Βρετανών, λόγω Βάσεων, σε βάρος των Τούρκων ήταν αυτό το ψήφισμα, διότι, όπως εξηγούσε, έδωσε τον τίτλο ιδιοκτησίας του κράτους στους Ελληνοκυπρίους. Εξ αφορμής, λοιπόν, της επίσημης τουρκικής θέσης, όταν δεν θα εφαρμόσει τις κυπρογενείς της υποχρεώσεις, υπάρχουν μια σειρά ζητημάτων, επί των οποίων μπορεί να οικοδομήσει η Κυπριακή Δημοκρατία και να αμυνθεί εντός της Ε.Ε., αλλά και να περάσει στην αντεπίθεση. Σχετίζονται, δε, με το δείπνο της Βάρνας και τα ανοικτά θέματα μεταξύ Άγκυρας - Βρυξελλών, προκειμένου η ενταξιακή διαδικασία να αποφύγει το πλήρες ναυάγιο, το οποίο ουδόλως θέλει η Τουρκία.
Και εξηγούμε: Οι κυπρογενείς υποχρεώσεις, τις οποίες αρνείται να εφαρμόσει η Άγκυρα, σχετίζονται αφενός με το θέμα της κατάργησης της βίζας για τους Τούρκους πολίτες και τον εκσυγχρονισμό της τελωνειακής ένωσης και, αφετέρου, με τη βάση των συνομιλιών και τη δικέφαλη στρατηγική, την οποία οφείλουμε να έχουμε: Δηλαδή τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στη ζωή, την οποία η Άγκυρα θεωρεί ως εκλιπούσα, και την ασφαλή εκμετάλλευση του φυσικού αερίου.
Γιατί ενταχθήκαμε στην Ε.Ε.
Τι θέλει λοιπόν η Τουρκία στη βάση μιας ειδικής σχέσης, χωρίς να αποκλείει την πλήρη ένταξη; Πρώτον, την κατάργηση της βίζας στους Τούρκους πολίτες. Δεύτερο, την εμβάθυνση της τελωνειακής ένωσης, που σημαίνει ότι τουρκικές εταιρείες θα δρουν ως ευρωπαϊκές στην Ένωση και αντίστροφα. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο προ τη λύσης, τότε η Άγκυρα θα χρησιμοποιήσει το κεκτημένο ως εργαλείο για τις δυο πάγιες θέσεις της: Για να μπορεί να νομιμοποιήσει τα νέα κύματα εποίκων και να εισβάλει στην Κύπρο οικονομικά. Υπενθυμίζουμε ότι η Άγκυρα ελέγχει πλήρως την κατάσταση στον βορρά όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά και μέσω του νερού, λόγω του αγωγού της ειρήνης, τις τηλεπικοινωνίες, το ηλεκτρικό ρεύμα και τα τραπεζικό σύστημα! Την οικονομία. Εξ ου και τα χρέη του ψευδοκράτους προς την Τουρκία, που θα μας αφήσουν σε περίπτωση ομοσπονδιακής λύσης ως προίκα. Εν ολίγοις, θα κληθούμε να πληρώσουμε την κατοχή! Ας εξετάσουμε τώρα εάν αυτή η τουρκική πολιτική ανατρέπεται η όχι. Αν μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Στην Ε.Ε. υπάρχουν νόμοι και κανόνες. Μηχανισμοί, πολιτικά παιχνίδια εξυπηρέτησης εθνικών συμφερόντων και συμμαχίες. Μόνο εάν το κράτος που έχει έννομο συμφέρον δεν δύναται να προχωρήσει σε συμμαχίες προς εξυπηρέτηση των εθνικών του συμφερόντων και μόνο εάν αποφασίσει ότι τελικώς υποχωρεί, μπορούν να παρακαμφθούν νόμοι, κανονισμοί και διαδικασίες. Και οι αποκλίσεις είναι τμήμα του κεκτημένου! Έχουμε δυο στοιχεία: Το διπλωματικό και το νομικό. Στο διπλωματικό μπορούμε να βρούμε ουκ ολίγους συμμάχους και δη την Αυστρία, που δρα κυρίως σε συνεννόηση με τη Γερμανία, καθώς και άλλες χώρες, οι οποίες λόγω της υφιστάμενης οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης θεωρούν την Τουρκία ως ωρολογιακή βόμβα για την Ε.Ε.
Θέλουν μια σχέση ώς του σημείου, που δεν θα ενοχλούνται ή δεν θα ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου. Νομικώς, δε, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: 1. Εάν η Τουρκία δεν προχωρήσει σε συνεννόηση και δεν υπογράψει συμφωνίες με την Κυπριακή Δημοκρατία, πώς αλλιώς θα προχωρήσει η κατάργηση της βίζας; Μόνο εάν δεχθούμε να μείνουμε εκτός! Εκτός κι αν ζητήσουμε εμείς να μην ισχύσει η συμφωνία στη δική μας περίπτωση ένεκα της κατοχής και του εποικισμού. Αυτή όμως δεν είναι λύση. Διότι, μόνοι μας θέτουμε στο ράφι τα νομικά όπλα που μας προσφέρει η Ε.Ε. Γιατί, άλλωστε, ενταχθήκαμε; Για να μας τα προσφέρουν κι εμείς να τα απενεργοποιούμε; 2. Εάν η Τουρκία δεν εφαρμόσει την υφιστάμενη τελωνειακή ένωση και το πρωτόκολλο της Άγκυρας, ζητήματα στα οποία αναφέρεται η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καταγράφοντας την αρνητική της στάση, πώς μπορεί να προχωρήσει η επικαιροποίηση και η εμβάθυνση της τελωνειακής ένωσης; Χωρίς την Κυπριακή Δημοκρατία; Θα επιβεβαιώσει η Τουρκία με τη δική μας ανοχή ότι είμαστε κράτος εκλιπόν;
Νέος εποικισμός και Σένγκεν
Εάν δεν είμαστε ξεκάθαροι και αν η Άγκυρα πετύχει κατάργηση βίζας και επικαιροποίηση τελωνειακής ένωσης θα μας τα φέρει ή όχι επί της τράπεζας των διαπραγματεύσεων; Και θα μετατρέψει το δικό μας πλεονέκτημα, δηλαδή την ένταξή μας στην Ε.Ε., σε αχίλλειο πτέρνα. Διότι, μόλις πάρει την κατάργηση της βίζας, που θα αφορά στην παραμονή των Τούρκων πολιτών για τρεις μήνες στην Ε.Ε., θα ζητήσει μεγαλύτερη και πλήρη παραμονή επί τη βάσει ποσοστώσεων με τους Ελλαδίτες για την περίπτωση της Κύπρου. Και ποιος θα διώξει τους επιπρόσθετους των ποσοστώσεων Τούρκους πολίτες, που θα βρίσκονται στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος; Ή μήπως θα τους πληρώσουμε για να φύγουν; Ακόμη και να τους πληρώσουμε δεν θα φύγουν, διότι είναι άλλος ο σκοπός τους. Η πληθυσμιακή κατάληψη της Κύπρου. Χωρίς τουφεκιά αυτήν τη φορά.
Εφόσον, δε, βρισκόμαστε εκτός τη Ζώνης του Σένγκεν, οι εταίροι θα τους αφήσουν εδώ και δεν θα μας εντάξουν στο Σένγκεν για να μην αποκτήσουν τον μπελά μέσω Κύπρου. Γι’ αυτό θα πρέπει να βρεθεί μια φόρμουλα υποβολής ένταξής μας στο Σένγκεν από τώρα. Τουλάχιστον να ανοίξουμε το θέμα για να κατανοήσουν και οι εταίροι μας -όσο δεν θέλουν να το κατανοούν- ότι στην Κύπρο υπάρχει κατοχή και ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να ασκούμε έλεγχο στα βόρεια σύνορά μας. Τα οποία παρανόμως ελέγχει η Τουρκία, υποψήφιο για ένταξη κράτος και μάλιστα τα χρησιμοποιεί για λόγους εποικισμού. Έγκλημα πολέμου. Φαίνεται ότι το εν λόγω θέμα απασχολεί όντως και μελετάται από το Υπουργείο Εξωτερικών, για την παράκαμψη νομικών και τεχνικών εμποδίων, συναφών με την κατοχή και αποτροπής εικόνων που παραπέμπουν σε διχοτόμηση.
Αθέμιτος ανταγωνισμός και νομικές δράσεις
Επί των ανωτέρω η θέση μας θα πρέπει να είναι σαφής. Όσο σαφείς είναι και οι αποφάσεις της Ε.Ε. ως τμήματος του κεκτημένου: Α. Η Τουρκία δεν θα πάρει κατάργηση βίζας εάν δεν προχωρήσει σε ομαλοποίηση των σχέσεών της με τις Αρχές της Κυπριακής Δημοκρατία και με τα Υπουργεία Εσωτερικών και Δικαιοσύνης. Β. Ο εκσυγχρονισμός της τελωνειακής ένωσης δεν θα προχωρήσει, εκτός και αν η Τουρκία εφαρμόσει πρώτα την υφιστάμενη τελωνειακή ένωση, που σημαίνει τερματισμό της επιβολής εμπάργκο σε πλοία και αεροσκάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας και, όπως ρητώς η Επιτροπή αναφέρει, την άρση των εμποδίων, που η Άγκυρα θέτει στις συναλλαγές με την Κυπριακή Δημοκρατία. Επί τούτου, η Επιτροπή δίνει με την έκθεσή της λαβή, για να προχωρήσει σε αυτό που πολλάκις αναφέραμε από αυτές τις στήλες: Υπάρχει καθεστώς αθέμιτου ανταγωνισμού. Εμείς εισάγουμε από την Τουρκία, αλλά δεν μπορεί να συμβεί το αντίστροφο. Και η μελέτη, η οποία θα πρέπει να γίνει, έχει δυο σκέλη. Το ένα αφορά τη συζήτηση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία έχει και την αρμοδιότητα ελέγχου της τελωνειακής ένωσης, προκειμένου να εισηγηθεί η ίδια επιπρόσθετα σε βάρος της Τουρκίας μέτρα, πέραν δηλαδή των ήδη σχετικών με το θέμα παγωμένων ενταξιακών κεφαλαίων.
Το άλλο αφορά ακόμη και στην προσφυγή σε βάρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ίδιας της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, εφόσον η μεν Επιτροπή αποδέχεται, η δε Τουρκία εφαρμόζει συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού και αρνείται να εκπληρώσει υποχρεώσεις, όπως αυτές προκύπτουν από την τελωνειακή ένωση και τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Και κάτι άλλο συναφές: Στην αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου, η οποία περιλαμβάνεται στα συμπεράσματα της 23ης Μαρτίου, για τα οποία και η Κυβέρνηση και το κομματικό σύστημα δικαίως εξέφραζαν ικανοποίηση, αναφέρεται η ομαλοποίηση των σχέσεων της Τουρκίας με την Κυπριακή Δημοκρατία και η αναγνώρισή της. Γιατί δεν είναι αυτή η βάση των συνομιλιών και η σημαία μας; Γιατί υπάρχει τόση επιμονή σε μια διαδικασία, όπως αυτή του Κραν Μοντανά όταν έχει ήδη αποτύχει; Για να πάμε σε νέα αδιέξοδα και σε νέες περιπέτειες; Γιατί να πετάξουμε, όπως έλεγε ο μακαρίτης Ντενκτάς, τον τίτλο ιδιοκτησίας του κράτους και να το διαλύσουμε αντικαθιστώντας το με δυο ισότιμου καθεστώς κράτη, που λόγω ισχύος θα υπάγονται στην Τουρκία; Όπως και το φυσικό μας αέριο βεβαίως.
Αποτυχημένη συνταγή και πολεμικοί παιάνες
Όσα έχουν αναλυθεί δεν προς προβληματισμό και σίγουρα δεν είναι συνταγή και πολιτική πολέμου, αλλά διπλωματίας και αποτροπής χειρότερων καταστάσεων από αυτές στις οποίες μας οδήγησε το Κραν Μοντανά, στο οποίο είχε μεταβεί η Κυβέρνηση διά της στήριξης του ΑΚΕΛ με την πολιτική θέση ότι: είτε πάμε για λύση είτε θα καταλογιστούν ευθύνες στην Τουρκία.
Ούτε το ένα συνέβη, ούτε το άλλο! Ούτε από τα Ην. Έθνη ούτε από την Ε.Ε. Δεν είναι αυτή μια πλήρης αποτυχία; Τώρα μάλιστα για να αναστηθεί το Κραν Μοντανά υπάρχουν φωνές που αναφέρονται σε αναστολή του ενεργειακού προγράμματος. Γιατί; Για να πάμε σε νέο Κραν Μοντανά, και να δώσουμε το τίτλο ιδιοκτησίας στην Τουρκία μέσω της ομοσπονδίας δυο ισότιμων κρατών, για να πανηγυρίζει ο Ντενκτάς από τον τάφο του, ή και για ζητήσουμε ποσοστά από το φυσικό αέριο, δηλώνοντας, μάλιστα, ευχαριστημένοι; Λέτε να το ακούμε και αυτό ως «ευφυή ρεαλιστική πρόταση»; Ακούγονται τόσα πολλά. Δεν θα εκπλαγούμε. Η ουσία, όμως, είναι άλλη: Ότι με αυτές τις εξευμενιστικές θέσεις η Τουρκία δεν σταματά τους πολεμικούς παιάνες. Ούτε στην Κύπρο ούτε στο Αιγαίο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου