της Άντας Ψαρά
Υστερα από 21 ολόκληρα χρόνια δουλειάς στον τέως ΔΟΛ και ειδικότερα στο έντυπο αλλά και στο ηλεκτρονικό «Βήμα», η συνάδελφος Παναγιώτα Μπίτσικα απολύθηκε όχι γιατί δεν έκανε σωστά και με απόλυτη συνέπεια τη δουλειά της, αλλά γιατί αρνήθηκε να υπογράψει μια σύμβαση που στην ουσία ακυρώνει την όποια ελευθερία του δημοσιογράφου.
Η συνάδελφος κάλυπτε τα τελευταία χρόνια τα θέματα του υπουργείου Εσωτερικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης, την τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και πολλά άλλα.
Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία επίσημη ανακοίνωση από την ΕΣΗΕΑ. Η δε «συναδελφική αλληλεγγύη» μεταξύ ιδιοκτητών των ΜΜΕ αφήνει και αυτή την απόλυση στο περιθώριο της «έγκυρης και έγκαιρης» ενημέρωσης.
Η Π. Μπίτσικα με μια εξαιρετικά αξιοπρεπή δημόσια δήλωση εξήγησε τους λόγους που μοιραία οδήγησαν στην απόλυσή της από τον όμιλο Μαρινάκη:
«Ενας μήνας συμπληρώνεται από την ημέρα που οι εργαζόμενοι στον πρώην ΔΟΛ κλήθηκαν από τη νέα διοίκηση του Ομίλου να υπογράψουν μια λεόντειο σύμβαση, με επαχθείς όρους.
Μια σύμβαση-μνημείο αντεργατικών διατάξεων, που λειτουργεί ιδιαίτερα σήμερα, σε μια περίοδο αναδιάταξης στον χώρο των ΜΜΕ, σαν αποτύπωμα της εκδοτικής αλαζονείας και του νόμου του ισχυρού στην οικονομία της αγοράς - γνώμονας οι ψηφισμένοι νόμοι από πρώην και νυν μνημονιακές κυβερνήσεις στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
»Καταχρηστικοί όροι οι οποίοι υπάρχουν σποραδικά σε διάφορες ατομικές συμβάσεις στον χώρο του Τύπου (και όχι μόνο) συγκεντρώθηκαν, ενοποιήθηκαν και αποτέλεσαν ένα corpus που σημείο προς σημείο κάνει έρμαιο στις διαθέσεις του εργοδότη τον εργαζόμενο.
»Η πλειονότητα των εργαζομένων στις έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις της Alter Ego απορρίπτει αυτή τη σύμβαση. Ακόμα κι αν, υπό τον εκβιασμό "ή υπογράφεις ή απολύεσαι", μπήκε η υπογραφή τους. Το σπουδαίο είναι ότι δεν την έχουν υπογράψει "μέσα τους". Εγώ απλώς δεν την υπέγραψα ούτε και στο χαρτί. Κι ύστερα ήρθε η απόλυση (13.11.2017).
»Από διαφορετικούς δρόμους, όλοι μας συνεχίζουμε, να μην ξεχνάμε ότι η προσωπική και επαγγελματική ευθύνη μας για υπογραφή με ήθος, αξιοπρέπεια και επάρκεια δεν αποσβένονται ακόμα και στην αρένα της οικονομίας της αγοράς. Θα τη συναντάνε στα κείμενά μας, στα βήματά μας στον δρόμο της διαδήλωσης, μαζί με εκείνα των άλλων εργαζομένων, στην προσπάθεια να ενώνεται πάντα το ατομικό με το συλλογικό.
Αν κάτι αξίζει να μείνει από μια απόλυση, είναι:
η διεκδίκηση αρχών και δίκαιων αιτημάτων αξιοπρεπούς εργασίας με δικαιώματα,
ο αγώνας για συλλογικές συμβάσεις εργασίας και
η ανάγκη για ένα δυνατό συνδικάτο Τύπου».
Ο ίδιος ο πυρήνας της σύμβασης έχει ως μοναδική λογική την «προστασία» της εταιρείας.
Τα εργασιακά, που θα ζήλευαν και οι πλέον ακραίες φωνές των δανειστών, προβλέπουν την απασχόληση στα καθημερινά αλλά και στα κυριακάτικα Μέσα χωρίς καμία επιπλέον αμοιβή.
Προβλέπεται δε η δυνατότητα να αλλάζει η εταιρεία όχι απλώς τη θέση των εργαζομένων αλλά και την ειδικότητα.
Προβλέπεται ακόμα και ο δανεισμός εργαζομένων σε συγγενείς και όχι μόνο εταιρείες. Εκείνο όμως που ξεπερνάει από κάθε άποψη την υπόσταση του δημοσιογράφου είναι τα άρθρα που αναφέρονται στο τι θα συμβεί αν ο εργαζόμενος κάνει κάτι πέραν του "πρέποντος", οπότε η εταιρεία μπορεί να ζητήσει μέχρι και αποζημίωση.
Το άρθρο που αναφέρεται σε όσα ο δημοσιογράφος πρέπει να αποφεύγει προκειμένου να μη βλάψει τη φήμη, το κύρος και τα συμφέροντα της εταιρείας είναι έτσι διατυπωμένο ώστε να καθιστά μοναδικό υπεύθυνο για ό,τι οι νομικοί σύμβουλοι της εταιρείας κρίνουν ότι εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία τον δημοσιογράφο.
Ακόμα και τα πνευματικά δικαιώματα στα γραπτά τους είναι ιδιοκτησία απόλυτη της εταιρείας, χωρίς την άδεια της οποίας δεν μπορεί κανείς, για παράδειγμα, να βγάλει ένα βιβλίο με τη δουλειά του.
Εν κατακλείδι, μπορεί ο ιδιοκτήτης της συγκεκριμένης εταιρείας να διώκεται ακόμα και με κακούργημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι στην εταιρεία του θα μπορούν να ασκήσουν ελεύθεροι το δημοσιογραφικό τους έργο μια και πάνω τους θα κρέμεται ο πέλεκυς... ενδεχόμενης τιμωρίας αν βλάψουν το κύρος της.
Η συνάδελφος κάλυπτε τα τελευταία χρόνια τα θέματα του υπουργείου Εσωτερικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης, την τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και πολλά άλλα.
Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία επίσημη ανακοίνωση από την ΕΣΗΕΑ. Η δε «συναδελφική αλληλεγγύη» μεταξύ ιδιοκτητών των ΜΜΕ αφήνει και αυτή την απόλυση στο περιθώριο της «έγκυρης και έγκαιρης» ενημέρωσης.
Η Π. Μπίτσικα με μια εξαιρετικά αξιοπρεπή δημόσια δήλωση εξήγησε τους λόγους που μοιραία οδήγησαν στην απόλυσή της από τον όμιλο Μαρινάκη:
«Ενας μήνας συμπληρώνεται από την ημέρα που οι εργαζόμενοι στον πρώην ΔΟΛ κλήθηκαν από τη νέα διοίκηση του Ομίλου να υπογράψουν μια λεόντειο σύμβαση, με επαχθείς όρους.
Μια σύμβαση-μνημείο αντεργατικών διατάξεων, που λειτουργεί ιδιαίτερα σήμερα, σε μια περίοδο αναδιάταξης στον χώρο των ΜΜΕ, σαν αποτύπωμα της εκδοτικής αλαζονείας και του νόμου του ισχυρού στην οικονομία της αγοράς - γνώμονας οι ψηφισμένοι νόμοι από πρώην και νυν μνημονιακές κυβερνήσεις στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
»Καταχρηστικοί όροι οι οποίοι υπάρχουν σποραδικά σε διάφορες ατομικές συμβάσεις στον χώρο του Τύπου (και όχι μόνο) συγκεντρώθηκαν, ενοποιήθηκαν και αποτέλεσαν ένα corpus που σημείο προς σημείο κάνει έρμαιο στις διαθέσεις του εργοδότη τον εργαζόμενο.
»Η πλειονότητα των εργαζομένων στις έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις της Alter Ego απορρίπτει αυτή τη σύμβαση. Ακόμα κι αν, υπό τον εκβιασμό "ή υπογράφεις ή απολύεσαι", μπήκε η υπογραφή τους. Το σπουδαίο είναι ότι δεν την έχουν υπογράψει "μέσα τους". Εγώ απλώς δεν την υπέγραψα ούτε και στο χαρτί. Κι ύστερα ήρθε η απόλυση (13.11.2017).
»Από διαφορετικούς δρόμους, όλοι μας συνεχίζουμε, να μην ξεχνάμε ότι η προσωπική και επαγγελματική ευθύνη μας για υπογραφή με ήθος, αξιοπρέπεια και επάρκεια δεν αποσβένονται ακόμα και στην αρένα της οικονομίας της αγοράς. Θα τη συναντάνε στα κείμενά μας, στα βήματά μας στον δρόμο της διαδήλωσης, μαζί με εκείνα των άλλων εργαζομένων, στην προσπάθεια να ενώνεται πάντα το ατομικό με το συλλογικό.
Αν κάτι αξίζει να μείνει από μια απόλυση, είναι:
Οι απεχθείς όροι
Είναι ήδη γνωστό από τον περασμένο Οκτώβριο ότι το περιεχόμενο της συγκεκριμένης σύμβασης διέπεται από μια αντίληψη που αλλάζει ουσιαστικά τον ρόλο του δημοσιογράφου και τον καθιστά ένα άβουλο όργανο στα χέρια της παντοδύναμης Εταιρείας.Ο ίδιος ο πυρήνας της σύμβασης έχει ως μοναδική λογική την «προστασία» της εταιρείας.
Τα εργασιακά, που θα ζήλευαν και οι πλέον ακραίες φωνές των δανειστών, προβλέπουν την απασχόληση στα καθημερινά αλλά και στα κυριακάτικα Μέσα χωρίς καμία επιπλέον αμοιβή.
Προβλέπεται δε η δυνατότητα να αλλάζει η εταιρεία όχι απλώς τη θέση των εργαζομένων αλλά και την ειδικότητα.
Προβλέπεται ακόμα και ο δανεισμός εργαζομένων σε συγγενείς και όχι μόνο εταιρείες. Εκείνο όμως που ξεπερνάει από κάθε άποψη την υπόσταση του δημοσιογράφου είναι τα άρθρα που αναφέρονται στο τι θα συμβεί αν ο εργαζόμενος κάνει κάτι πέραν του "πρέποντος", οπότε η εταιρεία μπορεί να ζητήσει μέχρι και αποζημίωση.
Το άρθρο που αναφέρεται σε όσα ο δημοσιογράφος πρέπει να αποφεύγει προκειμένου να μη βλάψει τη φήμη, το κύρος και τα συμφέροντα της εταιρείας είναι έτσι διατυπωμένο ώστε να καθιστά μοναδικό υπεύθυνο για ό,τι οι νομικοί σύμβουλοι της εταιρείας κρίνουν ότι εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία τον δημοσιογράφο.
Ακόμα και τα πνευματικά δικαιώματα στα γραπτά τους είναι ιδιοκτησία απόλυτη της εταιρείας, χωρίς την άδεια της οποίας δεν μπορεί κανείς, για παράδειγμα, να βγάλει ένα βιβλίο με τη δουλειά του.
Εν κατακλείδι, μπορεί ο ιδιοκτήτης της συγκεκριμένης εταιρείας να διώκεται ακόμα και με κακούργημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι στην εταιρεία του θα μπορούν να ασκήσουν ελεύθεροι το δημοσιογραφικό τους έργο μια και πάνω τους θα κρέμεται ο πέλεκυς... ενδεχόμενης τιμωρίας αν βλάψουν το κύρος της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου