Οι δραχμοφονιάδες εν δράσει, αλλά εμείς το χαβά μας…

Η πρόταση της επανάκαμψης στο εθνικό νόμισμα προκαλεί ατέλειωτες εκκρίσεις ευρωηλιθιότητας  και αντεπιχειρημάτων χωρίς περιεχόμενο. Προκαλεί επίσης αβαθείς κινδυνολογίες για την αποσάθρωση της ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης κλπ. Στην πραγματικότητα το πέρασμα στη δραχμή παρέχει τη δυνατότητα – και μόνο τη δυνατότητα ! –  άσκησης μιας πολιτικής παρεμβατικής με νέου τύπου στοχεύσεις :Και τέτοιες στοχεύσεις είναι  η προώθηση εγχώριων κλάδων με μεγάλο παραγωγικό και εξωστρεφή προσανατολισμό, η προώθηση της απασχόλησης με την υποστήριξη κλάδων εντάσεως εργασίας, η στήριξη προνοιακών παροχών,   η παγίωση εισοδηματικών minima για τους πολίτες κ.ά 

Στο σύνολό τους οι πολιτικές αυτές είναι αντινεοφιλελεύθερες, εγκαινιάζουν μια νέα φάση δημόσιας παρέμβασης στην οικονομία και συγκρούονται με τη συνθήκη του Μάαστριχτ – που έχει «συνταγματικό» χαρακτήρα στην ΕΕ.  Επόμενο ενός τέτοιου προσανατολισμού είναι η  λυσσώδης αντίδραση του νεοφιλελεύθερου ευρωκατεστημένου, που αντιλαμβάνεται τις κρατικές πολιτικές ως πολιτικές «διαιτησίας» μάλλον, με όρους Άνταμ Σμίθ, παρά ως πολιτικές επεμβατικές, υπέρ της απασχόλησης, του εισοδήματος των εργαζομένων, της ποιότητας ζωής.

Προφανώς, η επιστροφή στη δραχμή και μόνο αυτή,  απαιτεί νέα πολιτικά ερείσματα – διαφορετικά είναι επόμενο να αποτύχει .  Η χώρα πρέπει να «πατήσει» πάνω σε νέες διεθνείς συμμαχίες και σχέσεις,  ενώ ταυτόχρονα πρέπει να βασιστεί σε ένα μεγάλο εσωτερικό-Δημοκρατικό μέτωπο : Αυτό που μέχρι στιγμής δεν μπορούν να εμπνεύσουν  διάφοροι «οπλαρχηγοί» και η Αριστερά στο σύνολό της.  Αυτό που υπονομεύεται ως τώρα από τον «αβανγκαρντισμό» διαφόρων, αλλά που εφόσον επιτευχθεί θα θεμελιώσει  μια  μεγάλη περίοδο πατριωτικής ανάτασης.

Η υπόθεση του χρέους είναι η τρίτη και θανατερή «υπόθεση», που πρέπει επίσης να απαντηθεί  μέσα στις  δεδομένες συνθήκες της διεθνούς αγοράς . Κατά κύριο λόγο, οι κκ σύντροφοι και συναγωνιστές και οι κατά  κανόνα πλειοδότες αιτημάτων, πρέπει να αντιληφθούν ότι η ελληνική κοινωνία και οικονομία δεν παίζει σε κάποιο σενάριο του Δανιήλ Δεφόου (συγγραφέας του Ροβινσώνα Κρούσου),

αλλά βιώνει ένα διεθνή περίγυρο όπου ισχύει ο ρωμαϊκός κανόνας “pacta sunt servanda”(οι συμβάσεις πρέπει να τηρούνται), τον οποίο επικαλέσθηκε ο Πιερ Μοσχοβισί. Συνεπώς ακόμη και μια μονομερής ενέργεια όπως είναι η διακοπή της εξυπηρέτησης του χρέους  -  απολύτως απαραίτητη για τη νέα αναπτυξιακή πορεία της χώρας ! -  πρέπει να πατήσει σε ένα κάποιο βαθμό διεθνούς συναίνεσης : Είτε μέσω της επίκλησης των θεσμίσεων του ΟΗΕ, είτε μέσω της άμεσης κινητοποίησης του οικουμενικού Ελληνισμού, των λαϊκών κινημάτων που πρόσκεινται φιλικά στη χώρα κλπ. Όλες αυτές οι συλλογικότητες  πρέπει να συμπράξουν  στο  να γίνει διεθνώς αποδεκτή η απόφαση του ελληνικού «χρεοστασίου».

Δεν θα υπεισέλθω στα ζητήματα της επαναξιολόγησης του μεγέθους του χρέους, υπό την παθητική ή την «ενεργητική» του μορφή – όπως είναι το γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα. Τα ζητήματα αυτά προϋποθέτουν μεγάλες και μάλιστα διεθνείς διεργασίες, όμως από την ελληνική σκοπιά μπορούν να αντιμετωπισθούν υπεύθυνα, χωρίς υστερίες και   πλειοδοσίες ,  εφόσον τεθούν στο κατάλληλο πλαίσιο χρόνου : Δηλαδή εφόσον αντιμετωπισθούν σε  χρόνο  επαρκή και ποιοτικό, χωρίς πιστόλια στους κροτάφους της χώρας και  μακριά από μνημονιακές  προθεσμίες….

Γιάννης Σχίζας