Κύπρος : Μέρες παράξενες, θαυμάσιες ημέρες

Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν
και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ

Δεν είναι πια αστείο το ότι κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς ανακουφιζόμαστε και ευγνωμονούμε που είμαστε ακόμα ζωντανοί σε τούτη την εσχατιά του κόσμου. Δεν είναι πια αστείο το ότι αναλογιζόμαστε κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς όλα όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν, όλα όσα έγιναν και δεν έπρεπε να γίνουν, όλα όσα μαύρισαν την ψυχή και τη συνείδησή μας. Δεν είναι πια αστείο που ξανά στεκόμαστε ενώπιον των ευθυνών και των υποσχέσεών μας ενίοτε μουδιασμένοι και ενίοτε οργισμένοι.

Δεν ήταν καλή η χρονιά που πέρασε αλλά ποια ήταν; Ήταν άσχημη χρονιά. Δεχτήκαμε ανελέητο πόλεμο από εκείνους που αυτοαποκαλούνται «ειρηνιστές», η πατρίδα μας υποβιβάστηκε σε τράπεζες διαπραγματεύσεων, διεθνή φόρα και νεκρές ζώνες, αρρώστιες χτύπησαν δικούς μας ανθρώπους, χάσαμε τον δάσκαλο Σάββα Παύλου, «μεγάλωσαν τα γένια μας, η ψυχή μας αλλιώτεψε». Και η αλήθεια είναι πως διερωτόμαστε ακόμα πώς βαστούμε και δεν ραγίζουμε. Πώς διάολο επιμένουμε να φρεσκάρουμε τις υποσχέσεις μας, να δαγκώνουμε τα χείλη, να σφίγγουμε τις γροθιές, ανάμεσα σε θεωρίες συμβιβασμών και τελευταίων ευκαιριών.

Μπούρδες. Κι αυτά κι εκείνα. Κι όλα σας. «Μάνα μου όλα περνούνε κι όλα γίνονται ξανά», έγραφε ο Σαββόπουλος για την ταινία Χάππη Ντέη το 1976 και ειδικά για την αξεπέραστη φωνή του Μιχάλη Μενιδιάτη. «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», έγραφε ο Μανώλης Ρασούλης ειδικά για την ελληνικότατη φωνή του Νίκου Παπάζογλου. «Το δειν σου εν ετέλειωνεν τζι εσούνι πάλι εθώρες, έρεσσεν τζιει που τα βουνά τζι έστεκεν με τις ώρες τζι εμάσιετουν σαν να ’θελεν να βρει κάτι χαμένο, σαν κάτι πον ετέλειωσεν μέσα στο τελειωμένον», υπέγραφε ορκισμένη η πένα του μεγάλου Μιχάλη Πασιαρδή. Όλα εννοώντας τον καθάριο ουρανό και τη βαθιά ψυχή μας. Όλα αγνοώντας τον Αναστασιάδη, τους μίζερους βαστάζους του, τον Ακιντζί, τον Ερντογάν, τους απολογητές της κατοχής, τους μασκοφόρους κακούς ειρηνοποιούς, τους γεφυροποιούς, τα κόμματα και το μεγάφωνό τους, ακούγοντας «τον χτύπο μόνο της καρδιάς που μας βαφτίζει ανθρώπους».

«Σ’ αυτό τον τόπο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή». Οι υπόλοιποι επιμένουν να τρώνε «εθνικές θυσίες», να πίνουν δυτικότροπα κοκτέιλ, να αναζητούν το πρόσωπό τους είτε σε κιτς συνεστιάσεις είτε σε κακότεχνες συγκεντρώσεις «ειρήνης» και χωρίς πόθους να ακολουθούν κατοχικούς ηγέτες, αλλοπρόσαλλους προέδρους και καθωσπρέπει εξουσιαστές. Κι ακόμα κι αν δεν μας ακούν «που τραγουδάμε με φωνές ηλεκτρικές μες στις υπόγειες στοές» τρέμουν ακριβώς διότι «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Ξέρουν πως «ακόμα κι όταν θα νομίζουν πως μας έχουν πάρει την ψυχή» εμείς θα ανατρέπουμε τα ανέραστα διζωνικά όνειρά τους και με τα ΟΧΙ μας θα βουρκώνουμε υπογράφοντας ξανά και ξανά όρκους λευτεριάς. Είτε σε υπόγειες στοές είτε στον δρόμο είτε στα οδοφράγματα, θα αναποδογυρίζουμε τον ρεαλισμό τους και θα προχωράμε ακλόνητοι στους τελικούς μας προορισμούς. «Τζιει που τα βουνά» θα καταργούμε τις αλυσίδες τους και θα εδραιώνουμε τις δικές μας. «Π’ Ακάμαν ως Καρπάσιν» θα συντρίβουμε την αδικία και θα εγκαθιδρύουμε «τις βασικές μας τις αρχές». Διαολοστέλνοντας τις κατοχικές σημαίες θα διαγράφουμε τα ψέματά τους και θα κτίζουμε έναν άλλον γαλαξία: Νικήτας Μόρφου, Λάρνακας Λαπήθου, Ζώδια, Δίκωμο, Καραβάς, Κερύνεια, Κάρμι, Άγιος Αμβρόσιος, Ακανθού, Κώμα του Γιαλού, Γιαλούσα, Κώμη Κεπήρ, Τύμπου, Πυρόι, Αμμόχωστος. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Χρόνια πολλά. Υπομονή, ψυχή μου…

Αλ. Μιχ.

31 Δεκεμβρίου