Χαριστική βολή - Kατά της κοινωνικής οικονομίας

 ΓΣχ : Εδώ και τριάντα χρόνια μιλάγαμε για μια οικονομία "πέραν του κράτους και της αγοράς" (Νέα Οικολογία), υποστηρίζοντας παράλληλα ότι η τέτοια οικονομία είναι σε σχέση συγκρουσιακή με κρατικά και ιδιωτικά μορφώματα...Μάλιστα πριν λίγο καιρό σε εκδήλωση στο NOSOTROS, αναφερόμουν όχι μόνο  σε ένα "εναλλακτικό αλλά και μάχιμο κύτταρο" με συνεργατικά και αυτοδιαχειριστικά στοιχεία. Οι ενεργοί και  "στενά ενδιαφερόμενοι" γι αυτή την "κοινωνική οικονομία" οργάνωσαν συνέδριο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου ήταν προφανής ο πλατειασμός και μια γεύση αφέλειας . Εδώ εκκρεμούσε το ερώτημα : Είναι δυνατό μέσα σε συνθήκες αποικιακής επίθεσης να αφεθούν στη δυναμική τους θύλακες εναλλακτικής οικονομίας;Η απάντηση δίνεται σε πρόσφατο άρθρο του Δημήτρη Μιχαηλίδη

ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ : ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ της κ .Αντωνοπούλου

όπου μπορούν βαπτίζονται με νόμο «κοινωνικές» διάφορες κρατικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις

υφαρπάζοντας πόρους του Ε.Κ.Τ που προορίζονται για αμιγώς κοινωνικούς φορείς.

Μετά από μακρά κυοφορία ενός  νέου νόμου , που υποτίθεται θα έδινε ώθηση στην κοινωνική οικονομία ως τρίτου πυλώνα της ανάπτυξης για την  αντιμετώπιση της ανεργίας, το ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ της κ .Αντωνοπούλου που βρίσκεται στο στάδιο της εσωτερικής διαβούλευσης  έρχεται να ακυρώσει κάθε έννοια διάκρισης της κοινωνικής επιχείρησης από τις κρατικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις .

Δεν θα αναφερθούμε εδώ στο σύνολο του νομοσχεδίου, αλλά στο άρθρο που δίνει την χαριστική βολή σε ό,τι έχει απομείνει στη χώρα μας και που μπορεί να αποκαλείται κοινωνική οικονομία.

 Διαβάζουμε στο άρ. 3. Ότι Φορείς κοινωνικής οικονομίας μπορούν να είναι: εκτός των συνεταιρισμών και των μη κερδοσκοπικών οργανώσεων της κοινωνίας πολιτών, οποιαδήποτε άλλη νομική προσωπικότητα. Δηλαδή, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να είναι οποιαδήποτε κρατική ΑΕ, κρατικοί οργανισμοί, δημοτικοί οργανισμοί και οποιαδήποτε ιδιωτική ΑΕ, ΟΕ, ΕΕ, ΕΠΕ κλπ.

Έτσι τίθεται το εξής ερώτημα. Αν ο καθένας μπορεί να αυτοχαρακτηριστεί κοινωνική επιχείρηση κάνοντας κάποιου είδους φιλανθρωπία, γιατί άραγε χρειάζεται ένας νέος νόμος, αφού και με τους υφιστάμενους νόμους, μπορεί κάθε κρατική ή ιδιωτική επιχείρηση, κάθε ΑΕ, να κάνει φιλανθρωπία, κοινωνική ωφέλεια, εταιρική κοινωνική ευθύνη με συνέπεια την  απαλλαγή από την φορολογία στα διαθέσιμα ποσά για αυτούς τους σκοπούς;

Ποια η πρακτική αξία του νόμου αυτού;

Η απάντηση είναι απλή. Η πρόσβαση των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων στα κονδύλια του ΕΣΠΑ που προορίζονται από την Ε.Ε. σε φορείς κοινωνικής οικονομίας. Η λεηλασία δηλαδή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου με το νόμο. Μέχρι τώρα η λεηλασία αυτή, γινόταν με ελλιπή νομική κάλυψη, ενώ με τον νέο νόμο θα έχει πλήρη νομιμοφάνεια, ώστε να μπορούν οι πόροι που προορίζονται από την ΕΕ για τους κοινωνικούς συνεταιρισμούς και τις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις κοινωνίας πολιτών, να πηγαίνουν απρόσκοπτα στα ιδιωτικά συμφέροντα και στον κρατισμό.

Συμπέρασμα: πιο απροκάλυπτη λεηλασία του χώρου της κοινωνικής οικονομίας δεν θα μπορούσε να γίνει.  Αυτό που ήθελε και δεν τόλμησε η συντηρητική Κυβέρνηση Σαμαρά-βενιζέλου , πάει να το περάσει η Κ. Αντωνοπούλου. Την κρατικοποίηση δηλαδή και ταυτόχρονα την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής οικονομμίας.

Δημήτρης Μιχαηλίδης