Μακάβριο Τουρκοπρεπές κιτς

Στην Ελλάδα μπορεί κανείς ακόμη και να επιδίδεται σε κριτική της τελετουργίας του θανάτου(=κηδεία), και τέτοια ήταν η κριτική που άσκησε ο αείμνηστος Σάββας Παύλου. http://www.avgi.gr/article/10811/6440305/metamonternes-kedeies

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2016/04/1951-2016.html

Σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου οι κηδείες των ηττημένων γενικά  πειθαρχούσαν σε κάποιους περιορισμούς :  Γιατί οι συγκεκριμένες τελετές ήταν ικανές να αναζωπυρώσουν το «αντίπαλο πνεύμα» -   τουλάχιστον από την εποχή του Μάρκου Αντωνίου, που ανέλαβε να κηδέψει τον Ιούλιο Καίσαρα και κατάφερε να εξεγείρει τα πλήθη κατά των δολοφόνων Βρούτου, Κάσιου κλπ…

Στη γειτονική Τουρκία δεν υπήρξε εμφύλιος πόλεμος αλλά ένα μετρίως αιματηρό πραξικόπημα : Έχουμε δει πιο αιματηρά από αυτό. Η γειτονική χώρα  είναι πάντα υποψήφια για την ΕΕ, και για την ακρίβεια είναι αλλεργική με την ιδέα ότι μπορεί να κλειδωθεί έξω από την Ένωση ενώ αυτή θέλει να μπαινοβγαίνει. Πάντως ισχυρίζεται ότι συμπορεύεται με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, αν και συχνά Τούρκοι αξιωματούχοι  «καρφώνονται» και ομολογούν τη «χρήση» που θέλουν να κάνουν της ΕΕ χωρίς ενσωμάτωση… Το πρόσφατο πραξικόπημα έβγαλε πάντως στη φόρα το πολιτιστικό ήθος της χώρας και τη σταλινικών προδιαγραφών επίθεση εναντίον των αντιφρονούντων κάθε λογής. «Ανθο»λογούμε, μεταξύ πολλών άλλων :

-        Τις  δηλώσεις του δημάρχου Κωνσταντινούπολης ότι θα δημιουργήσει ένα ξεχωριστό νεκροταφείο προκειμένου να ταφούν οι πραξικοπηματίες και θα το ονομάσει "νεκροταφείο των προδοτών".

-        Τα συγχαρητήρια της  Hurriyet  στον δήμαρχο της πόλης Ορντού στη Μαύρη θάλασσα, επειδή απαγόρευσε να ταφούν οι νεκροί στρατιωτικοί που φέρονται  να συμμετείχαν στο πραξικόπημα.